- Słuchaj Jezu, jak cię błaga lud…

Zawodzenie wioskowych babek niosło się po kościele. Ksiądz już zniknął w zachrystii, kościelny gasił światło, a babki, jakby bojąc się wyjść spod boskiej pieczy z ociąganiem kończyły śpiewać pieśń. Intensywne kolory chustek gryzły się z szarością ścian, a ubrania wydzielały woń stęchlizny i przepoconej wełny tureckich swetrów. W połączeniu z zapachem kadzidła, ziemi i wsi, utrwalonym w kilkusetletnich murach, powstawała niepowtarzalna woń starego wiejskiego kościoła i prowincjonalnego Boga.

- O Jezu, pociesz nas…

Pieśń ucichła. Zapadła cisza, przerywana tylko jękiem drewna obciążonego kolanami. W starczych dłoniach przeoranych bruzdami cicho przesuwały się różańce, a od ścian odbijało się delikatne echo szeptu modlitwy. Kiedy i ona dobiegła końca, starowiny musiały w końcu stawić czoła rzeczywistości. Tylko w kościele mogły na chwilę zapomnieć o nędznej egzystencji w zatęchłej piwnicy, wiecznie pijanym mężu topiącym resztki marnej rolniczej renty w winach owocowych, o bezrobotnych, sfrustrowanych dzieciach…

Z cichym westchnieniem, wspierając się o ławkę, uniosły zmęczone życiem stare ciała, zacieśniły węzły chustek pod brodą i szurając nogami ciężko powlokły się do wyjścia. Oślepiająca jasność na zewnątrz na chwilę zatrzymała je w drzwiach świątyni. Oczy nawykłe do ciemnego chłodu dopiero po chwili przyzwyczaiły się do letniego słońca. Staruszki zatrzymały się jeszcze na chwilę pod kościołem, odwieczne tematy do rozmowy przedłużyły jeszcze tę ostatnią chwilę zapomnienia. Tylko na chwilę, bo starość nie zwolniła ich z obowiązków…