Mnie nie czaruje, póki nie zacznę. Nie lubię tego. Ale jak zacznę, trudno się oderwać.


Jaka pewna swego! Ale dobrze, lubię takich ludzi. Masz rację, tak to jest, masz rację, że ułożyłem kilka o podobnym nastroju (co prawda na inne tematy). Czy się któreś ukażą? Kto wie? Staram się czekać, aż jeden mój wiersz zejdzie z półki, dopiero wtedy myślę o wstawieniu kolejnego.

Dziękuję, że tu wpadłaś. W zasadzie można powiedzieć, że jest we mnie chęć wyrażenia mocniej, co czułem podczas tego deszczu, ale nie umiem. A może się nie da?

Pozdrawiam, @Gago.

Prawdziwe przenikanie

Znam to, ja też potrafię całymi godzinami patrzeć przez okno; a jeszcze jak deszcz !!

Jeśli mówisz, że nie umiesz patrzeć przez okno, może i tak jest. Na pewno umiesz zerkać, spoglądać i zauważać, tak przynajmniej się domyślam, w końcu napisałeś o tym co sam zaobserwowałeś. Wpadłam tutaj bo deszcz to moje klimaty, podobnie jak elementy budowlane (okno itp.)
ale zaraz zaraz, właśnie coś mi się napatoczyło do łba, czy to przypadkiem nie tak, że wolisz by to deszcz za ciebie zajmował się myślami? hm... sama nie wiem, nie ważne. Niestety Jaga uprzedziła mnie pisząc o przenikaniu