Nie mogę rozgryźć pierwszej strofy. Nie pasuje mi tutaj. Jest trochę jakby przegadana i przekombinowana. Dlatego wiersz czytam dopiero od środka. I ten środek, aż do samego końca bardzo mi się podoba. Jest jesiennie, melancholijnie i tak jakby przytulnie. Bardzo zgrabnie potrafisz nakreślić słowem klimat, który chcesz uzyskać. Gratuluję. Sugestię mam tylko jedną, żeby jednak ujednolicić czasy, bo trochę skaczesz pomiędzy nimi. To upłynni narrację i sprawi, że wiersz stanie się bardziej spójny.



Ach, i tytuł - piękny. Pozwolę sobie jeszcze wrócić.

Pozdrawiam!

@Gago, gdybyś jeszcze robiła większe zmiany, to proszę, zostaw poprzednią wersję. Bo mi się ta podoba. A jak się zmieni, to co?

Ciepło, ciepło... domowo. Trafnie wybrałem kolejny Twój wiersz - może to zasługa spokoju dookoła mnie w czasie czytania, ale - wszedłem w niego. Dobrze mi w nim. Aż trudno mi wybrać jakiś fragment do wyróżnienia.

I aż chciałoby się zadać - nieprzyzwoite przecież wśród poetów - pytanie: czy to tak naprawdę u ciebie, jak tutaj (nie musisz traktować tego pytania jak zadanego).

Pozdrawiam.

Dobry wiersz. W takiej szerokiej (panoramicznej) perspektywie. Moje [pozwolisz?] subiektywne wyobrażenie. Jakby przesuwającej się powoli, poziomo kamery. i nagły [zoom] [chwilowe zbliżenie], w miejscach docelowych opisu. Najpierw -las-, potem -pole- w głębokiej orientacji [płaszczyźnie], i wreszcie -dom-.
Jeżeli mógłbym coś zasugerować? To podmieniłbym wers


na:
przemijanie naśladuje ich ślady


bo, ślady kojarzą się bardziej z przemijaniem, ulotnością, czasem przeszłym [o którym opowiadasz w wierszu], minioną już historią z życia. Kroki, to kolokacja raczej w czasie teraźniejszym. Nawet onomatopeicznie-dźwiękonaśladowczo kompilują z teraźniejszością. Tylko taka drobna uwaga z mojej strony.

Acha, co do dyskusji z kolei pod moim wierszem, spróbowałem załagodzić niepotrzebne spięcie. Zajrzyj. Przeczytaj. Przepraszam.
Pozdrawiam cieplutko.

- ciekawie brzmi. Tak mi się smutno zrobiło, jak przedstawiłam sobie taką osobę - ze zmarszczonym kapeluszem.
- ciekawe zakończenie myśli. Fajny efekt ,,dźwiękowy''
- kojarzy mi się z przemijaniem tego prawdziwego - nieudawanego uśmiechu na uśmiech starczy, gdzie czasami po prostu wypada się uśmiechnąć.

Fajnie mi było u Ciebie. I niestety znika się zawsze - tylko nie wiadomo kiedy i gdzie - ale w końcu znika.

Pozdrawiam