Boli!
Gdy słyszę ciągłe skargi dolin bijące głosem dzwonów w zbocza.
Małe - płynące od roztocza, takie zwyczajne dzienne sprawy:
o dawno nie koszonych trawach...
Duże -
Z równin rozległych niczym morza, gdzie wielkie miasta są jak wyspy,
są! tylko morza wyschły,

Cisnęło mi się na usta, czytając

Zolu, jakże prawdziwy jest Twój wiersz

Gratulacje

JOLA S

Serdeczności

Nie wiem, jak to powiedzieć, ale wbiło mnie w fotel.
Trzymam w ręku puszkę piwa i sączę sobie, ale jakoś nie stępia to zmysłów.
Bo?
Bo Twój wiersz jest jak żyleta.
Nie wiem, jak tworzą się takie perełki.
One chyba są w głowie z całości od a do z.
A potem wylewa je się na papier.
Tak to widzę, nie inaczej.

Zachwyciło.

Co mam Ci powiedzieć, że to wyżyny poezji?
Bo tak jest - jest tu wszystko, co powinno znaleźć się w wierszu pełnym bólu.
Bo ten wiersz sam jest bólem.

Piszesz, Zolu, nowoczesną, dobrą poezję, odrzuciwszy wszelkie archaizmy i inwersje.
Dlatego czyta się świetnie i wchodzi to pod skórę bez dwóch zdań

Zolu,

pamiętam pierwsze czytanie, kiedy przemykałam po zgrabnych wersach, towarzyszyła mi myśl, że mam do czynienia z wierszem przez duże W i dobiegłam pointy - wstrząsnęła mną. Zapomniałam co przeczytałam. Po dłuższej chwili wróciłam do ponownej, już uważniejszej, lektury i coś skurczyło się we mnie. Wiersze zaangażowane są dość ryzykowne, można w nich popaść w przesadę, moralizowanie lub przemowę ex cathedra, stąd absolutnie pod wrażeniem jestem, jak zrealizowałaś temat, który stał się naszym udziałem, naszą codziennością, naszym niepokojem. Tak, niepokój jest tutaj słowem kluczem, niepokój nie tylko o tu i teraz, ale o kolejne pokolenia (dzieci, wnuki). Mocny, druzgocący wiersz. Zaklinam rzeczywistość, oby nie proroczy. Czyż to nie okrutny chichot historii?

Pozdrowienia.