[…] nie można wy­klu­czyć, że nasz Wszech­świat ma do­dat­ko­we zwi­nię­te wy­mia­ry prze­strzen­ne o bar­dzo ma­łych roz­mia­rach.

(Brian Gre­ene – Pięk­no Wszech­świa­ta)

Nie napiszę, że zazdroszczę ci oczytania, bo to niemądre, ale pewnie
ci zazdroszczę. Odkąd pamiętam, rywalizujemy o każdy okruch,
odruch. Kiedy realny świat ucina sobie drzemkę, opowiadasz
niestworzone historie o karłach i olbrzymach, Mlecznej Drodze
 
i jeszcze o wymiarach przestrzennych, zwiniętych niczym precelki
z piekarni obok. Wyciągasz ręce, a ja wtulam się w ciebie tak
mocno, jakby za chwilę miał nastąpić Wielki Wybuch – płaczu
nie koi kołysanka.
 
Bój się Boga, Mario, mieszasz tylko dziecku w głowie,
 
lamentuje babcia, ale my wchodzimy już w inny wymiar, o którym
nikt, poza nami, nie ma pojęcia – czas się odkształca, a fantazja,
na wzór wody, rozlewa się po niezwykłych krainach, migrujemy
za siódmą górę, rzekę…
 
Cieszymy się sobą do syta.