ta gwiazda jest jak mały chłopiec.

pytasz ile ma twarzy, nie wiem, odwraca się od nas

w stronę wieczności. Mikołaj wypuszcza piłkę

z dłoni wypełnionej smugami po samolotach.

zaraz zostaną całkowicie zatarte, ale dopóki o nich myślę

odbijają się na jednej nodze, by zniknąć

pod horyzontalną skorupą. może kosmos skacze

wewnątrz człowieka, a krew płynie w rytm

rozszerzania się matczynych bioder...

jeśli czas spłodzi mnie znów, w ten sam dzień,

kiedy ty będziesz umierającym Słońcem,

przypomnij sobie tamto dziecko,

z przebitym pragnieniem zabawy, które się kurczy 

w ciepłym i wilgotnym pysku.