Procesjo,
gdybyśmy wszyscy mieli szczęśliwe dzieciństwo, nie byłoby takiej poezji, ale. zawsze jest jakieś ale, szczęście jest relatywne, a nasze oczekiwania mijają się jak nieskończona ilość nieskończenie prostych w przestrzeni. Czasem sobie myślę, że poświęciłabym piękno poezji, tylko i aż po to, by każdy z nas mógł być spełniony i tak po prostu uśmiechnięty, pełen życia i nowych nadziei.

Jednak ludzie wciąż znikają. Za błędy zawinione i te nie. Z powodu tych nieświadomych może nawet częściej, one też powodują, że przestajemy rozumieć siebie samych, bo nikt nam nie pomaga ich naprawiać, a z biegiem lat nakładają się na siebie, tworząc plątaninę, czy inną lawinę nieporozumień.

do następnego obcowania!