Nie ma Cię obok, zimna poduszka, jeden kieliszek.
Kawa na stole wciąż niedopita.
Nie zjem tych tostów, były dla Ciebie.
Zabrałeś smak, choć wciąż czuję Twój zapach.

Długa noc, jesień - wszystko umiera,
Me oczy jak niebo, ronią często krople.
Słońce co raz później wstaje,
brak już promieni, mgła spowijająca duszę,
Znika za dnia, po wyjściu do świata,
Wraca na wieczór, otula przed snem.

Gdzie teraz jesteś? Ta ciągła cisza...
Opadają powieki, widzę Twój dotyk,
Zapominam o wszystkim, pustka w głowie.
Czuję ogień, nieparzący mej skóry,
Raniący od śródka, spala doszczętnie.

Nie ma Cię obok, tylko zimna poduszka oraz jeden kieliszek.
Kawa na stole stoi wciąż niedopita.
Nie zjem tych tostów, były dla Ciebie.
Zabrałeś smak, choć wciąż czuję Twój zapach.

Długa jesienna noc - wszystko umiera,
Me oczy jak niebo, ronią często krople.
Słońce co raz później wstaje.
Brak już promieni, wyłącznie mgła spowijająca duszę,
Znika za dnia po wyjściu do świata,
Wraca na wieczór, by otulić przed snem.

Gdzie teraz jesteś? Ta ciągła cisza...
Opadają powieki i widzę Twój dotyk,
Zapominam o wszystkim, pustka w głowie.
Czuję ogień nieparzący mej skóry,
Raniący od środka, spala doszczętnie.