Ku Pamięci

bohatera Narodu: ks. Józefa Poniatowskiego

pociąga cugle i obala konia

co widział książę,

może Anioły w neutralnej bieli?

swych adiutantów, grób Agamemnona,

kiedy już wiotki wpadał do Elstery?

jeszcze się broni, szepcze o honorze

czemu tak stromo? grad kul świszczy wokół,

o czym tak myśli? pendent z białym orłem,

żałości łezka w oku patrioty,

co plotła dusza gdy brała go rzeka?

że jeździł pierwszym modnym kabrioletem?,

otwarty powóz, koniom duszę sprzedał,

nasz książę Pepi tuli doń kobieta,

do bon vivanta - suknia kolor heban,

czerwone usta uznanej śpiewaczki,

z pomarańczarni pachnąca niewiasta,

słyszy jej głos aplauz i oklaski,

śliczna metresa Małgosia Sitańska

klawicymbały, podwiązka z nierządu,

darzą w pamięci konne kawalkady,

Zosia Czosnowska w fanaberii dąsów,

nocne przejażdżki nago po Warszawie,

uchwycił cugle - osiem tu ogierów

czarnych i rosłych kiereszuje pamięć,

skrzypi kareta karbowany welur,

a ona krzyczy: "książę! mój szatanie!"

lampasy spodni?, ręka na temblaku,

naramienniki, order Virtuti,

galon, kordonki, gwiazdki majestatu,

a może widzi, wojsko pełne buty?

od Schwarzenberga Karla – „Ach; mój Boże !”,

kiedy odjeżdża smutny i przybity

spod Twierdzy Sabac – Serbii karminozę?,

a może własną Legendę i Mity...

--