Wielki szacunek za Twoje wiersze o ważnych społecznie sprawach, bo choć nie komentuję ostatnio w ogóle - czytam. Tak trzymaj! Poezja, to nie tylko "wsobność", ale i otwarcie na innych, na to, co ważne w aspekcie społecznym. Wydaje się - patrząc na PP, że poeci boją się wierszy zaangażowanych. I nawet się nie dziwię, bo to trudna działka, łatwo ulec patosowi, ale i dosłowności. Ty, Zolu, robisz to znakomicie. Z niesłychanym wyczuciem słowa i emocji. Twoje utwory ponadto uczą. Ale w sposób nienachalny, taktowny, refleksyjny, aczkolwiek z ogromną siłą. Tak jak ten i wiele innych. Wiersze godne podręcznika z wielką wartością edukacyjną. Bardzo, bardzo na TAK.

Podpiszę się pod Medeą, bo ładnie ujęła w słowa Twoje zaangażowanie w tego rodzaju tematy.

Ale jak zwykle mam małe uwagi:

- przez -


Nie jestem pewna, czy nie lepsza byłaby "północ".
No i "jedynie" nie brzmi dobrze na końcu zdania.
Rozważ - mogła liczyć jedynie sińce na rękach wolontariuszy -


Sądzę, że to powtórzenie celowe, bo ma sens, ale wolę się upewnić.

Serdeczności, Zoleńko.

Zolu
mimo, że sceptycznie podchodzę do wszelkiej sztuki (a poezji najbardziej) z misją społeczną to ten utwór wzbudza mój szacunek, tym bardziej że druga część ma wymowę uniwersalną.
Mnie też się zdaje że "dobrej" i "dobrego" taka obok siebie to za dużo dobrego . Może pitnej wody?
Cyt.

"jak my" brzmi zbyt cicho, przez to pointa jest mało dobitna. Tu się powinno podbić emocje.