Mamo, będziesz moją gwiazdką
 
 
– Mamo, czy jak ktoś umiera, to idzie do nieba i zamienia się w gwiazdkę?
  Córeczka i Mama leżały obok siebie w ciemności na łóżku, wpatrując się w nocne rozgwieżdżone niebo.
– Czy to prawda, Mamusiu? – dopytywała dziewczynka.
– Tak, córeczko – odpowiedziała powoli. – Tak pewnie jest.
– To już dużo ludzi umarło, popatrz. – Wskazała palcem za okno. – Tak dużo, dużo gwiazd.
Chwilę leżały w milczeniu.
 – Ciocia Jasia mówiła, że jeśli ktoś jest bardzo dobry, to Pan Bóg szybciej zabiera go do siebie, żeby jak najszybciej mieć go blisko. Ale…
– Tak, córeczko, tak czasami robi Pan Bóg.
– Ale… nie lepiej by było, żeby zabierał najpierw tych złych? Wtedy więcej dobrych ludzi żyłoby na ziemi i byłoby bardziej dobrze.
– Tak, pewnie byłoby… bardziej dobrze. – Uśmiechnęła się Mama.
– To dlaczego Pan Bóg, który jest taki mądry, tak nie robi?
– Widzisz, jeśli ktoś jest niezbyt dobry, to Bóg daje mu szansę, żeby się poprawił. Jest wtedy jak brzydka gąsienica, ale jeśli się postara, to kiedyś może się zmienić w pięknego motyla. A co wolałabyś mieć? Gąsieniczkę czy motylka?
– Motylka! – wykrzyknęła Córeczka.
– No widzisz, Pan Bóg też tak uważa.
Znowu chwila milczącej zadumy.
 – Mamusiu, a obiecasz mi, że jak już staniesz się gwiazdką, to będziesz mi co noc świecić przez okno, albo do mnie zamrugasz od czasu do czasu, co, Mamusiu?
– Tak, kochanie – odpowiedziała, łamiącym się głosem rodzicielka.
Po kolejnej krótkiej chwili ciszy odezwała się Córeczka:
– Mamo, ja wiem, że ty umierasz…
  Dwa ciała splotły się w uścisku, w drgającym od spazmów i łez, w którym wszystkie obawy, strach, żal i ból, nie wymagają słów. Zamieniły się w strużki małych łezek i dużych łez, tworzących wspólne jeziorko na poduszce. Później jeszcze długo w noc ten jeden organizm, złączony nierozerwalnie małą i dużą rączką, leżał we wszystko mówiącej ciszy i wpatrywał się w niebo. Córeczka i Mama, która niedługo stanie się gwiazdką.