Jestem w stanie uwierzyć, że przeżycia były naprawdę nieziemskie (łącznie), jednak w poezji nie chodzi o to, by samemu się zachwycać, lecz by wywołać uczucie zachwytu w czytelniku.
Moim zdaniem tutaj nie do końca Ci się to udało. Mam wrażenie, że nie do końca miałaś jednak pomysł, jak przedstawić swoje obserwacje w poetyckiej formie, stąd początkowo mamy dość zwyczajny opis pocięty enterem (zdecydowanie go nadużywasz), a później popadasz w sporą egzaltację pisząc o aniołach, swych duszach i boskich przestrzeniach. Efekt końcowy jest dosyć kiczowaty.

Sugeruję, byś popracowała jeszcze nad tym tekstem, przemyślała jego formę, pozbyła się najbardziej kiczowatych zwrotów i zapychaczy, które nie wnoszą do tekstu nic ciekawego. Resztę warto by jakoś uporządkować, wyeliminować przypadkowe rymy "istnienia-skupienia".

Ten wiersz to Twój debiut na portalu, więc nie chcę być bardzo surowa. Nie wiem, ile masz lat ani od jak dawna piszesz. Na pewno, jeśli chcesz pisać dobre wiersze, czeka Cię jeszcze dużo pracy warsztatowej. Na początek może zapoznaj się z działem "Przydatne linki" i debiut poetycki. No i oczywiście dużo czytaj, przede wszystkim poezji współczesnej.

Pozdrawiam serdecznie

To może rozwinę myśl: nie mam na pewno na myśli "pisania pod publiczkę". Uważam jednak, że poezja (publikowana i udostępniana) powinna w jakiś sposób uwzględniać odbiór czytelnika (także po to, by np. go zezłościć czy nim wstrząsnąć). To wymusza przemyślenie tekstu pod względem tego, czy faktycznie czytelnicy mają możliwość wycztania z niego tego, co chcieliśmy przekazać. W tym przypadku jest to zachwyt oceanem, w innym przypadku zupełnie co innego.

Tutaj autorka zapewnia, jakie cudowne są przeżycia nad oceanem, ale czy czytelnik faktycznie dzięki temu tekstowi może cokolwiek z tego doświadczyć? Moim zdaniem raczej nie, na pierwszy plan rzuca się głównie jakaś egzaltacja podmiotu lirycznego.

Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję. Nie napisałam, że piszę o uczuciach uniwersalnych, czy nie, odczuwalnych nad oceanem tylko, że wiersz tam powstał Pisałam tam, ale o byciu sobą jakie ja przeżywam. Taki z resztą jest tytuł wiersza. Może wydaje Ci się to dziwne, zapewniam, ma swoją przyczynę.
Pozwoliłam sobie przeczytać Twoje wiersze, by się odnieść możliwie najwierniej do Twojej percepcji. Rozumiem, że to co nazywasz poezją ma jakieś konkretne cele. Czy coś wnosi, czy to czujesz, przekazujesz, widzisz itd. Kiedy czytam swoje wiersze widzę swoje uczucia, są inne niż Twoje i nie dbam, mówiąc może mało elegancko, o to, jak szeroko tafię ze swoim przekazem. Zapewniam, natomiast, że jest autentyczny. Jesteś bardzo dosłowna, łatwa w przekazie, oszczędna. Również w odbiorze wiersza. Jeśli czegoś nie rozumiesz, widzisz tylko niezręczność. Nie wszyscy myślą i odbierają świat tak samo. Ja nie piszę do wszystkich, a publikuję do tych co zrozumieją.
W Twoich wierszach wiele jest ulotności i codzienności, ale czuję w nich czasem takie silenie się na tę potoczność wielowymiarową. To tylko moja koncepcja i odbiór. I tak też jest z poezją. Nie zamierzam na razie zmieniać moich wyobrażeń i uczuć, jest w nich inna głębia, może nie uniwersalna, ale dobra dla mnie. Użycie słowa kicz jest takie niespójne w tym przypadku. Dla mnie Twoja prostota również może być odebrana jako kicz.
A teoretyzowanie z moim wiekiem to już trochę dziwne nie sądzisz
"nie ziemskie" to takie moje rytmiczne słowotwórstwo. może nie akceptowalne dla jednych, ale fajne i twórcze dla innych.