Mgliste przesilenie. Nieokreślona

pogoda, najczęściej wilgotnieje

i dmie, jakby w pustym domu

pootwierano wszystkie okna.

Coś zmurszałego odpada

i rozsypuje się w pył.

Szpula z urwaną taśmą

trzeszczy, oblepiona piachem.

Brakuje promienia, który

ożywiłby kadry - wątłe,

rdzawe cienie za kotarą.

Ścieranie brudu z podłogi

nie ma sensu, porządek

nie ożywi tego miejsca.

Mozolnie udaje mi się zrzucić 

skórę, kolorowa błona filmowa -

nadwęglone płaty szeleszczą

relacją z wypadku, sejsmografią

kosmicznego tła.

Anemiczny błysk umyka

owadzim trzepotem.

Echo nie odbija się

od odrapanych ścian.

Wsiąka w nie, tworząc

balon niespokojnej ciszy.

Mógłbym urządzić tutaj loft,

czuję erotyczny magnetyzm

w resztkach niepotrzebnych

przedmiotów, którymi

porusza wiatr.

Z wewnętrznego świata,

została tylko wnęka.