Na poziomie duchowym
czas nie istnieje.
Isabel Allende
Opowieść postrenesansowa
Przez długą chwilę chłopak stał nieruchomo, wpatrując się w twarz Mony Lizy.
Wreszcie dziewczyna przerwała milczenie.
– Jesteś rozczarowany? – zapytała cicho.
Chłopak przekrzywił lekko głowę.
– A ty? – odwrócił pytanie.
– Ja nie – odparła. – Widzisz, jej piękno to kwestia odbioru. Nie patrz oczyma setek ludzi, patrz swoimi, a wtedy, może, nawiążesz z nią kontakt…
– Co przez to rozumiesz? – przerwał zaciekawiony i ponownie spojrzał na portret.
– Sztuka to dialog – powiedziała dziewczyna z namysłem. – Niczego nie usłyszysz, jeżeli nie włączysz się do rozmowy.
– Przy tobie usłyszę – stwierdził poważnie, biorąc ją za rękę. – Przy tobie w ogóle słyszę więcej. Ale jak ty to robisz, że rozmawiasz z obrazami? – dorzucił żartobliwie.
Dziewczyna roześmiała się.
– Otwórz oczy, gdy patrzysz.
– Tak? – zapytał chłopak, podnosząc brwi do góry.
– Nie, ty głuptasie. Popatrz przez chwilę, a potem zamknij i wpatrz się w obraz pod powiekami.
– No, nie – zaprotestował. – To w końcu mam zamknąć czy otworzyć?
– Najpierw otwórz, ale normalnie, popatrz, a potem zamknij – wyjaśniła cierpliwie. – A w ogóle to przestań się wygłupiać, bo już niczego nie powiem.
– Dobrze, przestaję – westchnął przesadnie.
Wrócił spojrzeniem do obrazu, zatrzymując wzrok na twarzy Giocondy, a potem przymknął powieki i wstrzymał lekko oddech.
– Wiesz, to działa – szepnął po chwili zdumiony, wciąż z zamkniętymi oczyma.
Dziewczyna uśmiechnęła się.
Otworzył i popatrzył z kolei na nią.
– Przepraszam – wyznał szczerze. – Tak mało wiem właściwie. Nigdy specjalnie nie interesowała mnie sztuka i dopiero przy tobie stwierdzam, ile straciłem.
Oboje obrócili się w stronę portretu.
– Malował ją przez tyle lat… – szepnęła dziewczyna w zamyśleniu. – Ciekawe, o czym rozmawiali, jeżeli rozmawiali oczywiście, bo chyba milczy się przy pozowaniu.
– Tyle lat? – zdziwił się chłopak. – Taką… skromną kobietę?
– To nie była skromna kobieta.
– Nie? To dlaczego ma tę suknię? Prostą, bez żadnych ozdób… Przecież, o ile się orientuję, w tamtych czasach ludzie obwieszali się kosztownościami.
– Tego nikt nie wie – odparła dziewczyna cicho. – Nie wiadomo, dlaczego Leonardo nie namalował żadnych klejnotów. Nie czyniono tak wtedy. Ale w ogóle mało wiadomo.
– Taki się wydawał przereklamowany w pierwszej chwili – stwierdził chłopak ze zdziwieniem i spojrzał na twarz dziewczyny. – A teraz zaczynam widzieć go inaczej. Jakby rzeczywiście przemawiała do mnie.
– I co ci mówi – spytała z uśmiechem.
– Nie jestem pewien – stwierdził poważnie. – Że… czeka? Że coś ukrywa? To ciekawe… A może wie coś, co jest tylko jej tajemnicą i stąd ten półuśmiech w oczach i ustach? Tylko trochę szkoda, że nie ma żadnych ozdób – dorzucił.
– Dlaczego? – zaciekawiła się dziewczyna. – Wcale nie szkoda. Klejnoty tylko odwracałyby uwagę od jej twarzy.
– Pewnie masz rację – zgodził się bez protestu.
Przez chwilę oboje wpatrywali się w obraz.
– Może to dobry moment? – powiedział nagle.
– Moment na co? – rzuciła, nie odrywając wzroku od portretu.
Chłopak sięgnął do kieszeni, a potem wyciągnął rękę i powoli rozwarł palce.
W zagłębieniu dłoni zalśniła mała złota błyskotka z diamentem.
Na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech i przez jedno drgnięcie powiek chłopak miał wrażenie, że stanowi on wierne odbicie uśmiechu Giocondy.
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt