Opowieść postrenesansowa - Miladora
Proza » Miniatura » Opowieść postrenesansowa
A A A
Od autora: z cyklu Opowieści wierutne – Uśmiech – tryptyk renesansowy.

 

Na poziomie duchowym
czas nie istnieje.
Isabel Allende

 
Opowieść postrenesansowa

 
     Przez długą chwilę chłopak stał nieruchomo, wpatrując się w twarz Mony Lizy.
Wreszcie dziewczyna przerwała milczenie.
     – Jesteś rozczarowany? – zapytała cicho.
Chłopak przekrzywił lekko głowę.
     – A ty? – odwrócił pytanie.
     – Ja nie – odparła. – Widzisz, jej piękno to kwestia odbioru. Nie patrz oczyma setek ludzi, patrz swoimi, a wtedy, może, nawiążesz z nią kontakt…
     – Co przez to rozumiesz? – przerwał zaciekawiony i ponownie spojrzał na portret.
     – Sztuka to dialog – powiedziała dziewczyna z namysłem. – Niczego nie usłyszysz, jeżeli nie włączysz się do rozmowy.
     – Przy tobie usłyszę – stwierdził poważnie, biorąc ją za rękę. – Przy tobie w ogóle słyszę więcej. Ale jak ty to robisz, że rozmawiasz z obrazami? – dorzucił żartobliwie.
Dziewczyna roześmiała się.
     – Otwórz oczy, gdy patrzysz.
     – Tak? – zapytał chłopak, podnosząc brwi do góry.
     – Nie, ty głuptasie. Popatrz przez chwilę, a potem zamknij i wpatrz się w obraz pod powiekami.
     – No, nie – zaprotestował. – To w końcu mam zamknąć czy otworzyć?
     – Najpierw otwórz, ale normalnie, popatrz, a potem zamknij – wyjaśniła cierpliwie. – A w ogóle to przestań się wygłupiać, bo już niczego nie powiem.
     – Dobrze, przestaję – westchnął przesadnie.
Wrócił spojrzeniem do obrazu, zatrzymując wzrok na twarzy Giocondy, a potem przymknął powieki i wstrzymał lekko oddech.
     – Wiesz, to działa – szepnął po chwili zdumiony, wciąż z zamkniętymi oczyma.
Dziewczyna uśmiechnęła się.
Otworzył i popatrzył z kolei na nią.
     – Przepraszam – wyznał szczerze. – Tak mało wiem właściwie. Nigdy specjalnie nie interesowała mnie sztuka i dopiero przy tobie stwierdzam, ile straciłem.
Oboje obrócili się w stronę portretu.
     – Malował ją przez tyle lat… – szepnęła dziewczyna w zamyśleniu. – Ciekawe, o czym rozmawiali, jeżeli rozmawiali oczywiście, bo chyba milczy się przy pozowaniu.   
     – Tyle lat? – zdziwił się chłopak. – Taką… skromną kobietę?
     – To nie była skromna kobieta.
     – Nie? To dlaczego ma tę suknię? Prostą, bez żadnych ozdób… Przecież, o ile się orientuję, w tamtych czasach ludzie obwieszali się kosztownościami.
     – Tego nikt nie wie – odparła dziewczyna cicho. – Nie wiadomo, dlaczego Leonardo nie namalował żadnych klejnotów. Nie czyniono tak wtedy. Ale w ogóle mało wiadomo.
     – Taki się wydawał przereklamowany w pierwszej chwili – stwierdził chłopak ze zdziwieniem i spojrzał na twarz dziewczyny. – A teraz zaczynam widzieć go inaczej. Jakby rzeczywiście przemawiała do mnie.
     – I co ci mówi – spytała z uśmiechem.
     – Nie jestem pewien – stwierdził poważnie. – Że… czeka? Że coś ukrywa? To ciekawe… A może wie coś, co jest tylko jej tajemnicą i stąd ten półuśmiech w oczach i ustach? Tylko trochę szkoda, że nie ma żadnych ozdób – dorzucił.
     – Dlaczego? – zaciekawiła się dziewczyna. – Wcale nie szkoda. Klejnoty tylko odwracałyby uwagę od jej twarzy.
     – Pewnie masz rację – zgodził się bez protestu.
Przez chwilę oboje wpatrywali się w obraz.
     – Może to dobry moment? – powiedział nagle.
     – Moment na co? – rzuciła, nie odrywając wzroku od portretu.
Chłopak sięgnął do kieszeni, a potem wyciągnął rękę i powoli rozwarł palce.
W zagłębieniu dłoni zalśniła mała złota błyskotka z diamentem.
     Na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech i przez jedno drgnięcie powiek chłopak miał wrażenie, że stanowi on wierne odbicie uśmiechu Giocondy.

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Miladora · dnia 04.12.2017 10:42 · Czytań: 705 · Średnia ocena: 4,8 · Komentarzy: 12
Komentarze
Dobra Cobra dnia 04.12.2017 11:56
Słodka sprawa o spotkaniu przy portrecie Giocondy - wiecznie żywej kobity z dawnych czasów.

Miladoro,

Oczywiście jako wnikliwy czytelnik mam pewne nawiązania:
Cytat:
– Jesteś rozczarowany? – zapytała cicho.
. No tak, chłopak zawsze jest rozczarowny piersiami dziewczyny. Bo wychowany na internetowej pornografii, a tam... ho, ho! W każdym razie nasza bohaterka (jak to zwykle bywa) jest mądrzejsza od nierozgarniętego, który jednak wyjmuje świecidełko na czas. I nierozgarnięcie w cudowny sposób mija. Czyli ufamy, że będzie matką jego dzieci (mimo, że nie pojmuje Mony Lisy), co buduje i nastraja w odpowiedni sposób, dając niezachwianą nadzieję na przyszłość.

Miło było przeżyć chwile uniesienia przy Twoim słodkim obrazku quasi z dawien dawna.

Dziękuję i pozdrawiam,

DoCo
JOLA S. dnia 04.12.2017 12:14 Ocena: Świetne!
Milu, jakże inspirująca opowieść.

Przy czytaniu drgały w zadumie pióra w skrzydłach.
Zawstydzona polotem Autorki, wróciłam skruszona do ostatniego odcinka mojej opowieści i praktycznie napisałam od nowa.

Ty, to potrafisz natchnąć, stymulować do działania.

Głębokie ukłony. :)

JOLA S.
Miladora dnia 04.12.2017 12:37
Bardzo dziękuję, DoCo i Mrówciu. :)
Opowieść prosiła się, by ją czymś zamknąć, więc wróciłam do współczesności razem z błyskotką Mony Lizy, bo a nuż jest to ta sama? Czasem historia toczy się w nieprzewidziany sposób.

Serdeczności i miłego dnia. :)
Miroslaw Sliwa dnia 04.12.2017 13:22 Ocena: Świetne!
Witaj Milu.

Bardzo piękne spojrzenie na rozreklamowane do granic możliwości, a przez to jakby upodlone dzieło sztuki.
Ślicznie to zrobiłaś, ta chwila przed oświadczynami, chyba i ten słodki flirt, któremu tak zdemokratyzowane dzieło nadało zupełnie nowego wymiaru.
Tak, w ten sposób też można, powiedziałbym, że każdemu tego życzę, odrywać sztukę, a właściwie na nowo wzbudzać w sobie na nowo poczucie tajemniczości dzieła, żywego zainteresowania dziełem niby znanym, ale wcale nieznanym.
To tak jakby zakochać się w koleżance, którą zna się od wielu lat.
To jest możliwe.

Pozdrawiam. :)

Mirek
Miladora dnia 04.12.2017 13:54
Miroslaw Sliwa napisał/a:
dziełem niby znanym, ale wcale nieznanym.

Właśnie, Mirku - bardzo pięknie to ująłeś. :)
Bo na każde dzieło powinno się patrzeć własnymi oczyma - przez pryzmat odczuć, a nie teorii, domysłów lub opracowań innych ludzi. Jeżeli damy się wtłoczyć w ramy ogólnego postrzegania - niczego nie zobaczymy.

Dziękuję, że zawitałeś pod tę opowieść. :)
Serdeczności.
Zola111 dnia 04.12.2017 18:45 Ocena: Świetne!
Z powodu zakręcenia Wirtajkami mam mniej czasu. Czytam i komentuję na PP bardzo rzadko. Wiesz, Miladoro, że znam wierutne i uwielbiam. Buziaki,

z.
skroplami dnia 04.12.2017 23:11 Ocena: Świetne!
Pierwsze dziękuję - za cytat Isa­bel Al­len­de.
Drugie dziękuję - za podpowiedź w patrzeniu.
Trzecie dziękuję - za całość chwili/przystanku w biegu, przed obrazem. Oddech się uspokaja przy czytaniu :).
Uwaga jedna: nigdy bym nie dał kochanej kobiecie pierścionka przy Monie Lizie :). Wymyśliłaś "faceta" bardzo dziwnego ;). Wystarczyłby pocałunek za podpowiedzi, i kropka :).
I tak zmieniam Twoje zakończenie ;).
Inne zakończenia oczywiście też możliwe, wszyscy malujemy w swoich głowach ;).
stawitzky dnia 05.12.2017 02:48 Ocena: Bardzo dobre
Świetnie prowadzony dialog, cierpliwy, dobitny, wstawki w ogóle nie przeszkadzają, a to rzadkość, gdyż nie jestem entuzjastą dialogów samych w sobie.

Tak się zastanowiłem podczas czytania, że fajne byłoby, gdyby obraz był inny, nie tak oklepany, ale potem na końcu to nawiązanie, rozumiem. Fajne, fajne. Trochę za słodkie, ale dobre.

Upychanie znaczeń pomiędzy słowami to sztuka. W tak małej miniaturze tak dużo powiedzieć trzeba umić!

Pozdrawiam.
Miladora dnia 05.12.2017 14:08
Zola111 napisała:
że znam wierutne i uwielbiam.

Wiem, Zoleńko - i serdecznie dziękuję. :)

skroplami napisał:
nigdy bym nie dał kochanej kobiecie pierścionka przy Monie Lizie

A gdzie jest powiedziane, że to pierścionek? :)
To "mała złota błyskotka z diamentem", która pojawia się w drugiej części tryptyku.
Czy ta sama? Nie wiadomo. Ale to może być zarówno wisiorek, jak i jakakolwiek ozdóbka.

stawitzky napisał:
że fajne byłoby, gdyby obraz był inny,

Nie mógł być inny, bo w sztuce nie ma drugiego takiego uśmiechu. :)
I wcale nie nie jest tak słodko - bo czy to był pierścionek?
Naprawdę zakończenie mówi o tym, że każda kobieta jest Giocondą, bo każda nosi w sobie jakiś, jej tylko wiadomy, uśmiech.

Dziękuję ślicznie wszystkim komentującym - Zoli, Skroplami i Stawitky'emu. :)

Serdeczności. :)
Kazjuno dnia 01.05.2020 11:41
Nie powiem, Milu, żebym należał do pasjonatów obrazu Mony Lizy. Oczywiście obraz był mi znany jak chyba wszystkim. Nigdy jednak nie łamałem sobie głowy, co może wyrażać jej tajemniczy wyraz twarzy. Mówiło się o "tajemniczym uśmiechu", którego nie udało mi się dopatrzyć, choć wyraz jej twarzy jest wieloznaczny i tajemniczy. Rzecz jasna Twoje opowiadanie skłoniło mnie do poprzyglądania się portretowi online, do poczytania życiorysu Leonarda, a także zaskakująco obszernego opisu życia uwiecznionej "modelki" z przed pięciu stuleci.

Sprytnie zwróciłaś uwagę na brak biżuterii ozdabiającej szaty, czy szyję lub uszy Mony Lizy. (Online nie doczytałem, lecz pewnie na temat tego detalu, wysilała sobie mózgi rzesza krytyków sztuki, analizując dzieło przez setki lat).
Ty dokonałaś sprytnego (i tu jestem w kropie), być może odkrycia, które spodobało mi się w dyskretnym fajerwerku na końcu miniatury.
Przykleiłaś uśmiech Giocondy do buziuchny dziewczyny, bohaterki twojego utworu.
Dlaczego tak myślę?
Otóż, gdy przyglądałem się bardzo solidnemu zdjęciu portretu online, w słynnym grymasie twarzy nie dostrzegłem, żadnej "wielkiej" tajemnicy. Ot, patrzy na zdecydowanie starszego od siebie Leonarda jakby chcąc powiedzieć:
"Czego ode mnie oczekujesz, że tak długo mnie męczysz? (Portret był malowany 4 lata). Szanuję cię, ale dupy ci nie dam. Jesteś za stary, żebym miała ci się oddać". Zobaczyłem u kobiety zmęczenie, bo siedząc gdzieś w atelier ucieka myślami do swoich życiowych trosk (miała sześcioro dzieci) i może z wysiłkiem usiłuje przybierać minę, do której nakłania ją malarz(?). Nic nadzwyczajnego z jej miny nie odczytuję.

Trochę podobną minę ma przez moment dziewczyna w końcowym "fajerwerku". Co może wyrażać? Jakoś nie napisałaś, że odmalowało się na niej nagle szczęście, bo upragniony chłopak(?) raczył się jej oświadczyć. Raczej "tajemniczość". Więc może kochała innego, a ten absztyfikant nie sprawdzał się w łóżku jako kochanek? Mogło jej się w głowie zakłębić niejedno, ale niekoniecznie wielkie tajemnice. Raczej pospolite myślówy młodej kobiety w nietypowej sytuacji.

Moja interpretacja Opowieści postrenesansowej jest - powiedziałbym "przyziemna", może i cyniczna.
Ale nie wykluczam, że i "odkrycie" Autorki, w jakimś stopniu pokrywa się z kłębowiskiem myśli Kazajuno(?).

Właśnie za odkrywczość ten skromny objętościowo utwór uważam za świetny.

Dzięki, Milu, za poranną pigułkę. Znowu odczytałem z podtekstu: "wiśta wio"! Zachęcający krzyk adresowany do moich szarych komórek.

Pozdrawiam, Kazio

PS No i znowu zapomniałem kliknąć na "świetne".
Miladora dnia 01.05.2020 13:41
Kazjuno napisał:
gdy przyglądałem się bardzo solidnemu zdjęciu portretu online, w słynnym grymasie twarzy nie dostrzegłem, żadnej "wielkiej" tajemnicy.

Ech, Kaziu - zapewne pominąłeś pierwszą część tryptyku, czyli Opowieść renesansową. ;)
A w niej jest właśnie wytłumaczenie tego uśmiechu - jak i dlaczego powstał. I skąd się wzięła błyskotka z trzeciej części.
Pozwól, że zacytuję pewne zdanie:
Cytat:
Bo jeżeli ktoś przyjrzy się baczniej, zauważy, że tajemnica uśmiechu Giocondy nie kryje się jedynie w układzie jej warg. Ta niepokojąca dwuznaczność, to dwa oddziałujące na siebie, przeciwstawne uśmiechy – oczu i ust. Gdyż każdy jest inny.

Spróbuj zasłonić oczy Mony Lizy i popatrzeć na usta, a potem zasłonić usta i popatrzeć na oczy.
Zdziwisz się, jaka jest różnica w ich wyrazie.
Nie czytaj wyrywkowo tryptyków, bo dopiero jako całość mają sens. ;)

Miło, że zawitałeś do mnie po następną poranną pigułkę.
Dziękuję za wizytę i za przemyślenia - dobrze jest znać odbiór czytelnika.

Dobrego dnia. :)
Kazjuno dnia 01.05.2020 13:53
Pigułkę
Miladora napisała:
Opowieść renesansową.
zażyję jutro.
Mniam, mniam, już przełknąłem ślinę.
Szare komórki podskakują z radości...
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:40
Najnowszy:pkruszy