Nie wypaliło, chociaż wciąż na przedwiośniu 
czernieją rowy. Po pryzmach śniegu 
odchodzi wilgoć, zostawiając przeźroczyste łuski
ślady po unerwieniu. Szkoda 

nigdy nie złapałem nikogo za rękę. Gorący uczynek 
mogę sobie tylko wyobrazić jak duchy 
które łakną popiołu, żeby wygrzebywać w nim 
dołki. Nie wierzę, gdy mówisz, że naprawdę 
przy tym byłaś, mimo zaklinania

wstaję wcześniej i wybiegam dużo dalej 
między ledwo prześwietlone błony 
z których znikają sylwetki, niby skruszone 
poczwarki, kłębki białego dymu.

Tyle ile można ująć. Kilka kropli 

po chwili ginie 
w słońcu osiadającym 
na naszych oczach.