Przeczytałam z wielkim wzruszeniem, Leszku.

Współczesny sonet tak właśnie powinien brzmieć. Powinien być biały, jak piach pustyni, jak śnieg.
Ostatnio mniej czytam, więcej piszę i koryguję. Nadrobię Twoje wiersze, bo warto, Sobeczku. Pozdrawiam,

z.

Witaj!

Wiersz widzę jako rozmyślanie nad kondycją wiary człowieka, który czuje, że pojmowanie Boga to nie sprawa umysłu ale coś więcej. Stąd np ten ołów pokryty złotem- który czytam jak ziarno upadłe na jałową ziemię. Wiara to jednak często takie właśnie kluczenie, szukanie... Nieba pod domowym dachem

dziękuję i pozdrawiam

Pamiętam ten wiersz, czytałam go dawno, prawdopodobnie w chwili publikacji, później chyba wróciłam, może nawet kilka razy. Ale ten ze wszystkich Twoich, szczególnie tych z tematyki okołobiblijnej, ten pamiętam właśnie najbardziej.
Gdzieś po wielu latach zwlekań, finalnie jestem od jakiegoś czasu na co dzień z Biblią. W końcu i dzięki Bogu.
A powyższy tekst znów przewinął mi się w myślach w ostatnich dniach, także przychodzę zostawić ślad.


Jak każdy. Ale jeśli to kluczenie ma prowadzić do tego prawdziwego sensu życia, to tym bardziej warto i trzeba.


To prawda.


A z kwestii technicznych dodam, że nie zmieniałabym nic w tym tekście. Każde słowo ma tu swoje miejsce, no i sens.