Ciąg dalszy…
 
Spojrzał na białą tarczę księżyca. Wypuścił kolejną chmurę dymu papierosowego, po czym rzucił niedokończoną fajkę pod nogi i rozgniótł ją na chodniku. Odczuwał stan dziwnego roztrzęsienia i nie potrafił dalej delektować się smakiem tych tanich papierosów. Od dłuższego czasu jedynie na takie mógł sobie pozwolić. Chyba będę musiał wypić coś mocniejszego – pomyślał. Zapalniczkę wrzucił niedbale do kieszeni.
Tak smakowały pierwsze chwile, gdy uświadomił sobie, że to pierwszy raz, kiedy pozbawił życia własnymi rękami.
Powoli zostawiał za sobą gwar gawiedzi oraz niebiesko czerwoną poświatę bijącą od zgromadzonych radiowozów i karetek. Zszedł z ulicy Andersa i skręcił w Kosynierów. Na przemian zamykał i otwierał oczy. Potrącił jakiegoś przechodnia, gdy wskakiwał na chodnik. Na zdawkowe przepraszam syknął jedynie zjadliwie i pomaszerował dalej. Nie potrafił pozbyć się obrazu zimnych i szeroko otwartych oczu Jadźki, które stale widział przed sobą.
Może jednak pójdę do Gienka - pomyślał. Powoli wściekłość i rozgoryczenie, które pozwalały mu usprawiedliwić przed samym sobą to, co zrobił Jadźce, poczęły ustępować wyrzutom sumienia. Podświadomie wiedział, że Jadźka nie była niczemu winna. Skąd miała wiedzieć gdzie podziała się ta pieprzona zapalniczka. Miewał podobne napady agresji od kiedy nieomal pozbawił życia tego gnojka, za którego dostał prawie 5 lat.
Od paru dobrych chwil czuł coś nietypowego. Takie dziwne uczucie, którego w całym swoim grzesznym żywocie nigdy wcześniej nie poznał. Dziwny ucisk w klatce rozchodzący się po całym ciele. Uczucie, które spowolniało jego ruchy, obezwładniało cały umysł i nie pozwalało przestać myśleć o biednej Jadźce. Co ja dobrego zrobiłem – rzucił na głos. Poczuł też jak coś wilgotnego pojawia się w kącikach oczu. Wyjął chusteczkę i przetarł nos. Poczuł nieprzebraną pustkę i samotność. Na prawym nadgarstku zauważył plamy krwi, których wcześniej nie dostrzegł. Robiło się chłodno. Jadźka leżała tam bez ducha a on spacerował bez celu. Pierwszy raz w życiu zaczął odczuwać bezsens podążania w nieznanym kierunku. Jadźka w sumie była jego jedyną przystanią, do której zawsze mógł zawinąć. Cokolwiek spieprzył w życiu tam zawsze odnajdywał zrozumienie i ciepło, którego zawsze mu brakowało. Miał tak, od kiedy matka wyrzuciła go pierwszy raz z domu. Głupia baba, sama się prosiła - pomyślał, ale powoli zaczynał rozumieć, że w ten sposób nie da rady zagłuszyć tego, co następowało.
Następowała coraz większa beznadzieja.
Gdzieś w oddali rozległ się głuchy łoskot, który błyskawicznie przywołał wspomnienie odgłosu tłuczka do mięsa uderzającego w głowę Jadźki. Zaklął siarczyście. Kto zrobi teraz schabowego. Gdzie podleczy Kaca po nocnej imprezie z Gienkiem. Te myśli opanowywały jego umysł. W sumie to chyba lubiłem tę Jadźkę - pomyślał.
Powoli zaczął przypominać sobie najczarniejsze epizody własnego życia. Pobicie i odsiadka, dwa rozboje w więzieniu, próba gwałtu. Gdy wyszedł Jadźka cierpliwie na niego czekała. Kolejna próba napadu na konwój bankowy zakończona odsiadką. W trakcie procesu Jadźka jak zawsze wierna zorganizowała mu adwokata z urzędu i nie wie jak to załatwiła, ale bez wydania marnej złotówki dostał o połowę mniejszy wyrok niż figurowało w akcie oskarżenia. Zawsze do niej wracał a ona zawsze witała go z otwartymi ramionami i pełną butelką. Schabowy też zawsze był. W sumie to niewiele się nią interesował. Zawsze przecież była.
Skręcił w wąską ścieżkę prowadzącą na korty tenisowe. To tutaj razem z Gienkiem i Kacprem w latach szkolnych przydybali Zośkę. W ostatniej chwili zmieniła zdanie, więc nie obyło się bez przemocy.
Głupia baba ta Jadźka – powiedział do siebie na głos.
Zaczął przedzierać się przez zarośla. Znowu pociekło z nosa. Gdzie ta chusteczka, chyba wypadła gdzieś po drodze – pomyślał. Przetarł twarz rękawem i podążał dalej. Poczuł przejmujący chłód. Zaczęło kropić. Chwilę potem strugi deszczu spływały po jego twarzy i włosach podążając pod kołnierz i rozlewając się po całym ciele.
Właśnie uczynił postanowienie. Pójdzie do Gienka aby doprowadzić się do porządku. Potem łapie okazję i wyjeżdża pod miasto. Tam zatrzyma się u Celiny. Zawsze wspominała jak ją odwiedzał, że chce z nim być. Zacznie wszystko od nowa. Już raz to ćwiczył.
Zmierzał w stronę dobrze mu znanej przerwy w ogrodzeniu, która prowadziła do niewielkiej niszy pod trybuną kortów tenisowych. Tam zawsze można było przekiblować noc. Rano się zobaczy, co dalej.
Szelest a potem odgłos łamanych gałęzi uzmysłowił mu, że nie jest sam. Naprzeciwko pojawiła się barczysta postać, lecz nie był w stanie dostrzec rysów twarzy. W tym samym momencie rozległ się trzask tuż za jego plecami.
Więc było ich dwóch - skonstatował.
Padło krótkie – wyskakujesz z kasy albo ją sami weźmiemy. W dłoni dobrze zbudowanego osiłka błysnęła biel nagiej stali.
Nie miał przy sobie żadnych pieniędzy. Kasę zawsze brał od Jadźki.
Jak chcecie to sami musicie ją sobie zabrać – rzucił dziarsko, włożył rękę do kieszenie i mocno ścisnął zapalniczkę.

Tylko dwóch, bywało gorzej - pomyślał.
Spojrzał jeszcze tylko na jasną tarczę księżyca i zrobił dwa energiczne kroki do przodu.