Bardzo lubię wulgaryzmy w literaturze, ale kiedy mają uzasadnienie.
Tu, na tak mizernej płaszczyźnie słownej, nie mają go wcale.
Więc zupełnie nie kminię tego kawałka - chyba że to jakieś żale wywalane sąsiadowi pod jego drzwiami na klatce schodowej.

Fetfrumosie, przyznam, że miałyśmy z Bożeną kłopot z tym tekstem przy publikacji. Rozważałyśmy jego odrzucenie z uwagi właśnie na nieuzasadnione treścią wulgaryzmy. Zdecydowałyśmy się na publikację, licząc, że czytelnicy zwrócą na to uwagę. I, nie zawiodłyśmy się. Dziękuję przedmówcom. W sumie jesteśmy w miejscu, w którym mamy się od siebie wzajemnie uczyć, choćby użycia wulgaryzmów w wierszach.

Nie, nie jestem ich przeciwniczką. Ba! czasem nawet lubię, ale... muszą one wypływać z treści, aby mnie - czytelnikowi same pod wpływem lektury napływały do ust. Rozumiem Twój zamysł, ale w mojej ocenie, nie wyszło. Nie sprostałeś wykonaniem. Może następnym razem.

Pozdrowienia.

W paru słowach cała prawda o stosunkach dobrosąsiedzkich. Na szczęście w Polsce to niemożliwe!
A wulgaryzmy? Tylko podkreślają i uwypuklają. Po tej minie widać, że kminię.

pzdr
JL

Ale to nie bunt przeciw sąsiadowi. Sąsiad jest tak na prawdę Bogu ducha winny. Buntuję się (chwilowo) przeciw poezji zbudowanej z zawiłych metafor, im bardziej zamazanej i niezrozumiałej, tym lepiej. Pisaniu na jedno kopyto, zachwytowi nad pięknem, wreszcie pięknu jako takiemu. Mój anty-wiersz jest takim kijem w mrowisko. Brzydotą, która budzi sprzeciw, ale jednak coś wzbudza, może znacznie bardziej niż kolejny taki sam wiersz.

Pozdrawiam.

Od pewnego życiowego zakrętu wulgaryzmy mnie rażą. Mam np. fajnych kumpli w robocie, ale rozmowa z nimi to mordęga, heh. Tutaj też przebrnąłem przez tekst nieomalże cierpiąc katusze, ale kumam czacze i generalnie odbiór pozytywny.
Pozdro