Gra dla dwojga,
 
Nie było żadnego sygnału do startu. Wszystko wyszło samo. Tym razem po raz pierwszy postanowiliśmy zrobić to tylko we dwoje. Oboje mamy jakieś wspomnienia w tej materii i mniejsze lub większe doświadczenie , najczęściej z imprez grupowych bo taka jest specyfika tej gry. Najbardziej pociągała nas wątpliwość czy faktycznie każde z nas jest naprawdę zdecydowane na doprowadzenie sprawy do końca w tym intymnym gronie bo przecież znamy się od niedawna. Reguły są jasne i czytelne więc postanowiliśmy że będą nadal obowiązywać. Każdy kolejny etap jest prowadzony przez jednego tylko partnera podczas gdy drugi może jedynie biernie obserwować rozwój wydarzeń. Drugiemu nie wolno  pod żadnym pozorem w jakikolwiek sposób udzielać się w rozwoju wydarzeń a pierwszy ma pełną swobodę i żadne inne reguły go nie obowiązują.
Trwało to więc już dobrych parę minut.
Każdą chwilą i kolejną zmianą prowadzenia atmosfera stawała się bardziej napięta i rozedrgana. Nasze naprężone w skupieniu ciała niezależnie od tego kto w danej chwili był aktywnym partnerem emanowały coraz większym podnieceniem i każdy ruch czy zmiana pozycji odzwierciedlały rosnące pobudzenie i niepewność tego co stanie się za chwilę.
Przyszła twoja kolej. Przymknęłaś w zamyśleniu delikatnie powieki. Twój wzrok powoli skanował rozległy teatr działań i nagle spoczął na jednym wybranym fragmencie całości. Ledwie widoczne napięcie pojawiło się w kącikach ust uwydatniając figlarne zagłębienia. Uniosłaś lekko głowę ale wzrok pozostał nadal skupiony wciąż w tym samym punkcie. Czyżby to było miejsce gdzie zamierzasz rozpocząć następny etap naszej rozgrywki. Przeszył mnie delikatny dreszcz gdyż to miejsce również uznałem za ciekawy kolejny początek. Oczekiwałem w skupieniu pierwszego Twojego dotyku. Rozchyliłaś lekko usta wysuwając dolną wargę leciutko do przodu. Znam ten gest i wiem że oznacza podjęcie niepewnego wyzwania. A więc będzie iście ciekawie. Przecież właśnie o to tu chodzi. Nikt nie wie kiedy nadejdzie finalne tsunami.
Miałem niewypowiedzianą nadzieję że nastąpi to tym razem. Napięłaś policzki tak, że w kącikach ust pojawiły się radosne zmarszczki , lekko wysunęłaś język zwilżając nim zmysłowo górną wargę. Zrozumiałem że postanowiłaś rzucić wszystko na jedną szalę. Gwałtownie rozluźniłem mięśnie całego ciała , oparłem głowę wygodnie o lewe ramię i w tej pozie postanowiłem biernie poddać się rozwojowi wypadków.
Teraz obserwuję jak ręce rozgrzewasz przebierając szybko palcami w powietrzu po czym układasz się wygodnie i głowę pochylasz tak aby zbliżyć się na odległość oddechu. Rozciągasz stawy i napinasz mięśnie po czym skupionym spojrzeniem przenicowujesz całość rozchylając ponownie usta i nawilżając je gwałtownym ruchem języka. Napinasz wargi i chłodny powiew kierujesz na opuszki własnych palców które już rozpoczynają zmysłową wędrówkę wzdłuż , w poprzek w górę i na dół. Napinasz dłonie szukając nierówności po czym delikatnie naciskasz szukając sprężystej odpowiedzi , bezsilnej uległości. Natrafiasz na bezwolny fragment który poddaje się perswazji dotyku i podążasz tym szlakiem. Już z pierwszym dotykiem darujesz dreszcz przenikliwy. Materia ulega a ty na fali euforii dziko rwiesz do przodu , targasz , szturchasz , drapiesz penetrujesz byle do przodu. Im bardziej uległa tym mocniej pieścisz uskoki, zgrubienia , coraz drapieżniej usta rozchylasz w szelmowskim uśmieszku i wtem,
zastygasz w napiętej pozie, nagle cofasz roztańczone dłonie. Przełykasz ślinę. Twoja pieszczota rozchodzi się w materii a wibracje szaleją w rosnącym uniesieniu. Jeszcze jedno muśnięcie i gra będzie skończona, więc tkwisz w skupieniu , składasz dłonie jak do modlitwy lecz jest zbyt późno i dreszczom nie ma końca. Nagle wszystko wybucha w bezładnym destrukcyjnym spazmie.
I koniec ?
 
czas układać klocki od nowa
Jenga
nasza gra zręcznościowa