Trzeźwym (k)rokiem (prześwit) - JaDziekuje

Bieda była. Tapeta zawijała się pod sufitem, a matka szyła. Maszyna dudniła. Ojciec wracał z pracy wieczorami. Ze starszym bratem robiliśmy wojny na haclówy, siostra też w nich czasem uczestniczyła. Sporo starszym ode mnie, bardzo łatwo szło zrzucanie na mnie winy, bardzo trudno było mi się obronić i przez to często dostawałem wciry, za wybryki często nieswoje i oczywiście, za swoje. Pasek lub kabel od żelazka wisiał w widocznym miejscu, na jego widok mnie paraliżowało, wstrzymywałem oddech, oczami wychodziło przerażenie, serce waliło jak oszalałe. Na Pegasusie rzadko pozwalała mama grać, rodzaj kary i nagrody, tak jak pasek — użycie go było bolesną karą, nieużycie — rodzajem łaski. Przewinienia błahe mogły być bolesne i karane, tak samo, jak te duże, a cudze jak twoje. Panowało poczucie niesprawiedliwości. Tutaj starsi mieli rację. Strach i panika w krótkiej chwili między złym uczynkiem lub oskarżeniem a wymierzeniem kary, były najgorsze. To wtedy ważyły się losy młodego chłopca, to w tej chwili miał krótką szansę, wypowiedzieć zdanie lub dwa na swoją obronę i za chwilę zapadał wyrok. Dukając obronne słowa, już wiedział, że nic z tej obrony mu nie wyjdzie, że wszelkie argumenty trzeba złożyć w całość, a tę całość mu ciężko przedstawić, jest zbyt młody, ma zbyt mało czasu. Strach paraliżował jego słowa, w krótkich głębokich oddechach nerwowo rozglądał się wokół, szukając jakby drogi ucieczki. Matka wstała i już wiedział, że wyrok zapadł. Zaczął zanosić się płaczem. Gdy ruszyła w stronę kabla, panicznie zaczął chować się w kącie za łóżkiem. Skulał się, rękoma zasłaniał głowę i zaczynał padać piekący deszcz smutku, płaczu, krzyku, nienawiści i gniewu. Wyciągali go za ręce, piekły już plecy, ręce, nogi i żebra. Zostawiała go tak, jak leżał.

Nie wiem, czy nie wtedy wpadłem w uścisk ośmioramiennego potwora, a może moja pamięć jest zbyt zakrzywiona i krzywdę tę pomnożyłem razy osiem. A może wystarczyło tych kilka czarnych chmur na wrażliwym niebie, by zasłonić słońce, w którym mógłbym moczyć uśmiech dziecka. Gdzieś między wyzwiskami, tworzyła się samoocena, gdzieś między wyrokami narastał strach i wśród dni dobrych, siedziały głęboko pamiętliwe — dni ulewno-piekące. Może radosne dłonie dziecka sięgającego po mleko w kubku, przysłoniły ręce sine, ręce wzorem krwisto-fioletowym pomalowane, a krzyk własnego głosu jakoś głębiej utkwił w głowie i przysłonił głos troskliwej matki. Może wystarczyło te kilka razy, które pamiętam, by wytworzyć gniew na długie lata i kilka radosnych chwil z pamięci postawił w cieniu. Na półce tak nieważnej, tak błahej, zbyt wysokiej, by dziecięce oczy mogły je zobaczyć.

Sąsiad z naprzeciwka miał grę „żółwie ninja”, nie pamiętam ile dni czekałem, by ją mi przyniósł. Ile razy podbiegałem do okna, po zaszczekaniu psa, licząc, że to sąsiad z grą. Wpadła wreszcie w moje ręce, żółta dyskietka z rysunkami żółwi i radość to sprawiało wielką, samo myślenie co w niej się kryje. Szlaban na granie jednak trwał, a ja doczekać się nie mogłem, kiedy chociaż na chwilkę będę mógł, zobaczyć jaki świat ona przede mną skrywa. Przyszedł jednak taki dzień, gdzie szlaban na granie obowiązywał nadal, ale ciekawość dziecięca była silniejsza. Wyszła mama do sklepu, a ja konsolę do gry podłączyłem pośpiesznie do telewizora i włożyłem żółtą dyskietkę, na którą tak długo tylko patrzyłem. Włączyłem i obserwowałem menu, potem filmik, który wprowadzał nas w inny świat, a może to tylko dziecięca wyobraźnia, potem drużynę żółwi wyskakującą z kanalizacji. Cóż to był za widok, ile emocji dostarczał obraz, który chłonęły dziecięce oczy. Jakie to chwyty kryły się za plastikowymi przyciskami. Co kryło się za przejściem całego ekranu — kolejny ekran, już w troszkę innej scenerii i już z innymi przeciwnikami. Nawet nie zauważyłem cienia, nawet nie usłyszałem furtki, zaskoczył mnie zgrzyt w zamku drzwi wejściowych. Tak pośpiesznie chowałem grę do szafki, wiedząc, że i tak nie zdążę. Pamiętam to dobrze, zbyt dobrze. Mój własny krzyk tak dotkliwie zamieszkał w mojej głowie, że krzyczał jeszcze kilkanaście lat później. Nienawiść zakorzeniona głęboko, która wychodziła nadal z nastolatka, kazała robić na przekór rodzicom, buntować się w każdej sprawie, a nawet uciekać z domu. Odwdzięczałem się za całe swoje pamiątki. Cierpiałem razem z nimi i chciałem, aby cierpieli tak jak ja. Zapętlały się kłótnie, napędzane agresją kolejne lata. I zesłał Bóg „wybaczenie” na ten dom. W Boże Narodzenie, gdy zwijałem się w czarnej rozpaczy na betonie i wyłem do niego, prosząc o pomoc. Przysłał wtedy do mnie matkę, a matka w ramiona wzięła syna, a syn mógł wypłakać się matce. I przyszło wybaczenie, tak ważne w moim życiu, jak ważne jest słońce po burzy.

Wtedy jeszcze nie wiedziałeś, że echo tamtych dziecięcych chwil będzie się za tobą ciągnąć, tylko już w innej postaci. Nie wiesz, że tam są źródła lęków, strach i nie wiesz, bo skąd masz wiedzieć, że im bliżej będziesz kogoś, to tym dalej będziesz go odpychać. Tylko przeczuwasz to, że blokady są głęboko w tobie, nauczyłeś się z nimi przecież żyć, ale ciężko ci je zrozumieć i pojąć ich źródła. Na razie ciesz się trzeźwością, jak cieszyłeś się swoim pijaństwem gdzieś na początkach. Ciesz się z małych sukcesów i małych rzeczy. Przyjdzie jednak czas, jak przyszedł czas na pijaństwo, które przeszkadzać ci zaczęło, tak i przyjdzie czas rozprawić się z przeszłością, ale to jeszcze nie teraz. Minie trzeźwy rok, złamiesz kilka serc i powoli do ciebie to dotrze. Będziesz się trząsł i będzie łapać cię przygnębienie, beznadzieja, bezsens — wtedy zrozumiesz, że problem leży głęboko w tobie. Zaczniecie grzebać. Nie sam. Sam byś tu nigdy nie doszedł.