Po raz pierwszy miała umrzeć przed narodzeniem,
w cieple oddechu, tam gdzie jedyną świątynią jest ciało, 
które staje się początkiem i końcem wszystkiego.

Nie wypłynęła przez otwarte okno, przespała wojnę 
pod pierzyną. Potem otworzył się świat, wysypała
samotność i oczy nabrały blasku.

Kusiła ciałem, a ono głupie spływało potem. Głowa 
pękała od wizji. Rzeczywistość w stu dwudziestu wersjach 
kładła się do łóżka obok niej, teściowej i dwóch kruszynek.

Bóg nie oszczędził strachu pracowicie wrabianego w koronki 
ani schizofrenii, która gnała piękną Helę przez ulice, 
by znieruchomieć na kilka lat nad łóżkiem. Stamtąd przyszedł
ostatni oddech.