Witaj A_W,

czy pozwolisz, że napiszę poniższy komentarz?

W wierszu piszesz strofą 8/7. Zauważyłem, że wypowiadasz się długimi zdaniami (zdania rozwinięte), i tam gdzie kontynuujesz wypowiedź nie stawiasz przecinka na końcu wersu, ja też tak piszę. Ale rozdzielenie wypowiedzi na dwa wersy wymusza pewną pauzę – trzeba przenieść wzrok do następnej linii, dlatego ja niekiedy stosuję zapis długiej strofy – a Ty miałbyś strofę 15, to bardzo cenna strofa, bo rzadka, i miałbyś w wersach rymy wewnętrzne, to też bardzo rzadkie. Niektórzy krytycy zauważają takie rymy – wtedy zwykle dają komentarze, że są użyte dwa słowa „zbyt blisko siebie”, wtedy zalecają przeróbkę…

Oto Twoja piętnastka:

Nie był to wicher, nawet wiatr gwałtowny w swoim tonie.
Subtelny dotyk odczuł świat w lekkim szeptu welonie.
Kamieniał i przyspieszał czas, ciepło walczyło z chłodem.
Rozgorzał w końcu wielki żar i wygrał walkę z lodem.

Gorący płomień z wolna gasł, lecz niewidzialne dłonie,
objęły iskrę niosąc w dal, w północy wschodnią stronę.
Nieznana moc sprawiła, że wciąż gorejąca iskra,
trafiła prosto w miejsce swe przez kryształowy pryzmat.

Stała tam klatka, w środku niej źródło, z którego płyną
krople sumienia. Ujściem zaś pryzmatu wejście było.
Na suchych kratach spoczął więc zwiastun pięknych płomieni.
Zapłonął ogień, który wciąż się w źródle wody mieni.

Dlatego też, płynące w dal, uczuć strumień niosące,
krople wód, tak jak ognia żar, tak samo są gorące.
Kraty zaś palą się tam wciąż, nie zgaśnie żaden płomień,
gdyż był tym, czym jest cały czas, krótkim wspomnieniem o Niej.

Dla mnie to ładny wiersz oniryczny.

Według mnie ładnie powiązałeś symbol klatki ze źródłem, z którego płyną krople sumienia. Uważam, że gdyby ktoś próbował środek tej klatki – czyli źródło w jakiś sposób omamić, to byłby zapewne niepoetycką duszą, albo nawet gorzej… dużo gorzej. Źródło Twoje jest szczególe, bo jest to źródło sumienia. Nierozumny, dotykający takiego źródła powinien być potępiony na wieki! Tak powie każdy poeta! Gdyby nierozumny dotykający źródła sumienia próbował jeszcze zestawiać obraz swojego sumienia, (bo źródło go również powinno ukazać) z ostatnim wersem Twojego wiersza, to robi już pokuszenie na Twoją Świętość – czyli na wspomnienie o Niej.

Dla mnie – raz jeszcze – to ładny oniryczny wiersz, z wieloma akcentami.