Rozdział 4 Droga do legionu

Rozbroili go i zatargali oszołomionego przed oblicze dowódcy. Okazało się, że ten obrał sobie za siedzibę biuro kapitana straży. To samo, w którym Haknir całkiem niedawno prowadził przesłuchanie Ayda. Co za ironia.

Przyjrzał się człowiekowi za biurkiem. Patrząc po oznaczeniach był chyba pułkownikiem.

Raczej średniego wzrostu, ogolona twarz, krótko ścięte ciemne włosy. Przenikliwe spojrzenie. Wydawał się jakby znajomy.

Najwyraźniej odniósł podobne wrażenie, bo pierwszym o co zapytał było:

– Czy my się znamy?

– Chciałbym zapytać o to samo – odparł przesłuchiwany.

– Póki co, ja tutaj będę zadawał pytania.

Haknir spodziewał się takiej odpowiedzi. Zachował kamienną twarz.

– Cóż – odezwał się po chwili dowódca. – Jestem pułkownik Odert. Ty zaś nazywasz się…?

– Haknir. Wystarczy Haknir. Mniemam iż nazwiska ludzi północy są panu obce.

– Daruj sobie tego „pana”. Czy to ty dowodziłeś najeźdźcami?

Przeklęty skrzywił się.

– Wręcz przeciwnie. Dowodziłem obroną miasta.

– Nieudaną obroną.

– Nie było mnie gdy wdzierali się za mury - próbował się usprawiedliwiać.

Błąd. Zdał sobie z tego sprawę już zanim skończył zdanie. Odert był tego samego zdania. Wycelował palec w Haknira i powiedział:

– Dobry dowódca nie opuszcza swoich ludzi.

– Nie wynikało to z mojej woli - (zapewne już były) głównodowodzący obroną próbował się tłumaczyć.

– Nie usprawiedliwiaj się. Nie było cię przy nich, gdy cię potrzebowali.

– Leżałem nieprzytomny w ruinach świątyni obok truchła potwora, którego zabiłem gdy ciągnął mnie na łańcuchu po dachach, – wypalił Haknir.

Twarz pułkownika zastygła w wyrazie totalnego zdziwienia.

– Jesteś przeklętym? – zapytał po chwili.

Haknir pokiwał głową.

– Masz świadków, którzy potwierdzą, twoje słowa?

Ponowne kiwnięcie.

– Kto za to odpowiada?

– Inni przeklęci. Nazywają siebie Dominium.

– Dominium, – zadumał się Odert. – Słyszałem o nich. Jeśli mówisz prawdę, będę musiał cię wypuścić. Jakby bez ciągłych przesłuchań brakowało mi zajęć.

Po przesłuchaniu kolejnych świadków pułkownik zdecydował się w końcu wypuścić przeklętego. Przy wyjściu oddali mu miecz i sztylety na łańcuchach. Niechętnie, ale jednak. Problemy pojawiły się, kiedy okazało się, że jego hełm ktoś sobie przywłaszczył. Haknir musiał odłożyć poszukiwania hełmu na później. Miał ważniejszą sprawę do załatwienia.

***

Gdy dotarł do świątyni boga ognia, którego imienia wciąż nie pamiętał, teren został dopiero prowizorycznie ogrodzony. Nikogo nie było w pobliżu. To dobrze. Schylił się i przeszedł pod rozpiętym między palikami sznurkiem. Ktoś zamknął wrota na zasuwę od wewnątrz. Obszedł świątynię. Drzwi gabinetu miały zamek. Wyglądał na skomplikowany, a Haknir nie znał się na wytrychach, więc zignorował to wejście. Zaraz obok, nad przypalonym krzewem róż znajdowało się wybite okno, teraz prowizorycznie przesłonięte deskami. Na szczęście osobnik zabezpieczający otwór nie potrafił obchodzić się z gwoźdźmi i młotkiem. Po krótkiej walce udało się odczepić deski. Wyłamał kawałki szkła z dołu ramy i wszedł do środka. Drzwi prowadzące do wnętrza świątyni nie były w żaden sposób zablokowane. Nacisnął klamkę i śmiało przestąpił próg.

Światło powoli dobiegającego kresu dnia padało przez dziurę w stropie, gdzie wcześniej znajdowała się wieża. Oświetlało groteskowo Krzykacza leżącego na kupie gruzu niczym królewna z jakiejś baśni. Ale nie potwór był jego celem.

– Gdybym chciał ukryć magiczny przedmiot w świątyni, gdzie bym go schował – zapytał sam siebie. Głupie pytanie. Nawet nie wiedział, co chciałby ukryć.

Na próbę sprawdził wystające ze ściany kandelabry. Żaden się nie obrócił. Za to przez przypadek urwał jeden. Trudno. Co dalej? Może ołtarz? Wysoki na półtora metra, czworościenny, powoli zwężający się postument zakończony kamienną misą. Misa była pokryta sadzą. Zapewne wlewano tu jakiś olej, czy coś podobnego i podpalano, a ludzie zachwycali się, że świątynia została pobłogosławiona niegasnącym ogniem. Zabobony.

Opukał ściany ołtarza. Musiały być na tyle grube, że nie dało się nic jednoznacznie stwierdzić. Ciekawym było, że nie był to jeden monolit. Cztery ściany zostały połączone solidnymi metalowymi listwami, okalającymi wszystkie brzegi. Bardzo ciekawe.

Przyniósł z rumowiska solidniejszy kawałek gruzu. Przez chwilę myślał jak się do tego zabrać. W końcu wybrał ściankę niewidoczną od strony ławek i uderzył w nią kawałkiem gruzu. Mocna rzecz, wytrzymała. Na litym kamieniu pozostał jedynie niewielki uszczerbek. W tym tempie mogło to potrwać naprawdę długo. Uderzył jeszcze kilka razy, ale kawałek gruzu rozpadł mu się w ręku zostawiając tylko niewielkie pęknięcie w ściance ołtarza. Musiał znaleźć  coś twardszego.

Gdy rozglądał się w poszukiwaniu jakiegoś świątynnego łomu zwrócił uwagę na spory kawałek grubego metalowego pręta wystający z boku potwornego truchła. Powinno się nadać, – stwierdził.

Zwieńczenie wieży, bo tym okazał się pręt, mocno tkwiło w ciele chudego potwora. Trzeba było wyciągać centymetr za centymetrem, przy akompaniamencie zgrzytu metalu o kość. Najtrudniej było na końcu, gdyż zgrubienie pod szpikulcem zaklinowało się o żebra. W końcu jednak się udało. Wytarł jeszcze swój nowy łom znalezioną w gabinecie szatą i mógł przystępować do dzieła.

Na początku szpikulec obsunął się na kamieniu, odłupując jedynie spory odprysk, ale po chwili ciężar zwieńczenia wieży i determinacja Haknira zaczęły robić swoje. Po względnie niedługim czasie pęknięcia podzieliły kamienną płytę na kilka kawałków. Uderzeniem wybił jeden z nich, a następnie delikatnie usunął pozostałe. Jego oczom ukazała się pusta przestrzeń. Chociaż nie do końca. Na samym dole, obok odłamka ścianki leżała matowa skrzyneczka w kształcie idealnego sześcianu. Wziął ją do ręki, była dość ciężka, ale niewiele większa od jabłka. Nie było innego kandydata na artefakt. Dokładniejszą analizę pozostawił na później. Pozostało jeszcze się wydostać. Dał sobie spokój z ukrywaniem swojej obecności. I tak nie naprawi ołtarza. Wyszedł przez okno mając nadzieję, że uda mu się opuścić miasto zanim odkryją zniknięcie przedmiotu ze świątyni.

***

Uczta na cześć wybawców trwała w najlepsze. Tym bardziej, że przecież trzeba było zrobić coś z zapasami, które przezorni mieszkańcy odpowiednio wcześniej zgromadzili w obawie przed długotrwałym oblężeniem.

Haknir wcześniej zdjąwszy niewygodny napierśnik i kolczugę przemierzał teren zastawiony stołami w poszukiwaniu znajomych twarzy. Zagawa nigdzie nie było widać. Szkoda, przeklęty planował wyruszyć z samego rana i wątpił, że gadatliwy handlarz zechce wstać o świcie by się pożegnać. Zresztą ilość alkoholu, jaką wlewali w siebie ludzie rodziła przypuszczenie, iż niemal nikt nie będzie w stanie zwlec się rano z posłania.

Atlas siedział przy jednym z centralnych stołów, bliżej orkiestry i całego zamieszania. Dało się go zauważyć wyłącznie dzięki nieprzeciętnym gabarytom. Nawet nie zauważył podchodzącego Haknira.

– Nie przesadź – mruknął wojownik. – Z samego rana wyruszamy w drogę.

– Z samego rana? – zdziwił się Atlas.

– Tak, potrzebuję twojej pomocy Sam nie dotrę do najbliższej siedziby legionu.

– Jak sobie chcesz – powiedział trochę niepewnie siłacz. – Myślałem tylko, że… Sam nie wiem… że zostaniemy kilka dni, wypoczniemy…

– Nie ma czasu do stracenia – odparł lakonicznie człowiek o płonących oczach.

– No dobrze – Atlas nie wyglądał na przekonanego. – Może usiądziesz? Jadła i napitków starczy i dla ciebie.

Haknir pokręcił głową.

– Muszę znaleźć jeszcze tego drania, który ukradł mój hełm.

Drań ten nie znajdował się szczególnie daleko. Razem z grupą innych oberwańców świętował w bezpośrednim pobliżu jednego z ognisk. Łatwo było go poznać. Wygłupiał się, mając na głowie znajomy rogaty hełm. To właśnie on pierwszy spostrzegł nadchodzącego.

– Czego tutaj? – zapytał.

Haknir skrzywił się słysząc ten głos. Ton jednoznacznie mówił, że właściciel jest jednym z takich co ni stąd ni z owąd potrafią podejść do człowieka i zapytać go czy ma jakiś problem. Wypadało jednak odpowiedzieć, bez względu na to jak ciężkie było skretynienie rozmówcy.

– Przyszedłem po mój hełm – oznajmił, siląc się na spokój.

– Teraz jest mój.

No tak. Czego właściwie się spodziewał. Chyba nie kulturalnej odpowiedzi w rodzaju „Ależ oczywiście oto twój hełm, z radością ci go oddam”.

– Zamierzasz zadzierać z przeklętym? – Haknir pokazał wnętrze lewej dłoni. Uznał, że lepiej spróbować trochę postraszyć niż od razu przejść do wszczynania burdy.

Do rozmowy włączył się jeden z kompanów złodzieja.

– Lepiej go zostawić Algun, jeszcze zarazi czy co… – poradził spluwając.

Algun najwyraźniej przyznał towarzyszowi rację, bo rzucił hełm na bruk, splunął czterokrotnie i oddalił się. Za nim podążyli jego towarzysze.

Nieugięty patrzył chwilę za oddalającą się grupą, po czym wziął z ziemi hełm i uniósł go na wysokość swojej twarzy. Spojrzał w puste otwory na oczy.

– Do ludzi wciąż nie dociera, że nie tak prosto się tym zarazić, – powiedział poważnie do hełmu. – Gdyby to tak działało, nie pozostałoby dużo zdrowych.

Hełm nie odpowiedział.

***

Zgodnie ze swoim postanowieniem Haknir wstał o świcie. Nie był to szczególnie duży wyczyn ze względu na to, że była jesień. Sprawę ułatwiali uczestnicy świętowania, dla których wstający kolejny dzień nie oznaczał końca zabawy. Można powiedzieć, że wręcz przeciwnie, gdyż ze wszystkich sił starali się wypełnić pustkę po nieprzytomnych towarzyszach nieziemskim hałasem, na który składały się śpiewy, wrzaski i dźwięki tłuczonego szkła i rozbijanych nielicznych mebli.

Przejrzał jeszcze raz swój skromny bagaż. Większość to rzeczy, które udało się wydębić od rady w zamian za zasługi w obronie miasta. Zadziwiające jak szybko o nim zapomnieli. Przy okazji oddał lunetę zaskoczonemu przewodniczącemu. Oczywiście zostawił tą czynność na koniec, by wynieść się z ratusza zanim ktoś się zorientuje co stało się z lunetą po bitwie. Tak się składało, że przyrząd towarzyszył mu przez całą bitwę, wliczając lot nad miastem.

Wśród rzeczy, które udało mu się uzyskać były mocny skórzany kaftan, przypadkowo znaleziona okrągła drewniana tacza (cholernie ciężka), prosta opończa oraz zapasy żywności na podróż. Nikt nie kwapił się do podziału końmi. Trudno, jakoś sobie poradzą. Pod warunkiem, że Atlas zaprowadzi go do najbliższej siedziby Legionu. Zapakował rzeczy, sprawdził czy skrzyneczka z artefaktem spoczywa bezpiecznie pośród bagażu, założył na kaftan opończę i wyszedł z pokoju.

Pod dom, gdzie mieszkał nadludzko silny Legionista dotarł bez przeszkód. Gorzej, że ten najwyraźniej zignorował jego prośby o szybki wyjazd. Haknir dobijał się do drzwi tak długo, aż ktoś mu otworzył. Była to znajoma już mu badaczka potworów. Nie wydawała się zadowolona tak wczesną pobudką, ale zgodziła się obudzić Atlasa. Zaprosiła go do środka i zostawiła w czymś na kształt salonu.

Siłacz pojawił się niedługo później, przerywając mu lekturę książki o przeprowadzaniu sekcji na zwierzętach.

– Możemy ruszać – oznajmił.

***

Przy stajniach okazało się, że Atlas posiada konia. Oczywiście gabarytowo większego od zwyczajnego wierzchowca. Należał do niego także podjezdek, którego wykorzystywał do noszenia bagażu. W tejże stajni nabył gniadą klacz dla swojego tawarzysza.

Gdy ruszyli, zostawiając za sobą to cuchnące miasto, Haknir po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuł, że dokądś zmierza.

***

Stanęła przed na pozór zwyczajnym wejściem do niewielkiej jaskini umiejscowionej pośród skał. Właśnie tutaj powinno być jedno z wejść. Po kilku krokach jaskinia kończyła się ścianą. Fałszywą ścianą. Doskonale dopasowaną. Wychyliła się jeszcze na zewnątrz, gdzie czekał na nią jej potwór. Gestem i myślami przykazała mu czuwać z ukrycia. Potem wróciła do jaskini i zastukała umówionym sygnałem w fałszywą ścianę. Ta drgnęła i odsunęła się na bok. Poprawka: została odsunięta. Przed nią stał średniego wzrost przeklęty, starający się nie haczyć monstrualnymi rogami o sklepienie. Otaksował ją badawczo wzrokiem.

– Witamy w Jamie szubrawców, – powiedział w końcu i odsunął się na bok, by ją przepuścić.

Przeszła bez słowa. Drugi mężczyzna, z sięgającym ziemi harcapem zaprowadził ją do gabinetu Starego. Gabinet znajdował się w osobnej komorze, co pozwoliło na wstawienie drzwi w przewężeniu.

– Powodzenia, – wychrypiał Harcap, doprowadziwszy ją pod drzwi. Mądrala. To nie on musiał narażać się na jego gniew. Jej pozostawała nadzieja, że Stary ma dobry humor.

Zapukała do drzwi.

– Wejść.

Skrzywiła się w duchu, nie brzmiało to dobrze. Niesamowite ile wściekłości może zawierać jedno słowo. Ale cóż miała zrobić. Nacisnęła klamkę i z duszą na ramieniu otwarła drzwi.

Ktoś zadał sobie trud położenia drewnianej podłogi w gabinecie. Na owej podłodze stało biurko, na którym stał złoty, niepasujący do skromnego wystroju świecznik. Pięć świec wypalonych było do połowy. Sądząc po zapachu, zrobione były z wosku pszczelego.

–  Miło, że się pofatygowałaś – złośliwy przytyk. Udało jej się go zignorować.

– Nie odzywasz się? Może nie powinnaś po swojej ostatniej porażce. Powinnaś wiedzieć, jakie to było ważne.

– Nie mogłam wiedzieć, bo nikt nie raczył mnie poinformować, czym jest ten artefakt.

Stary spiorunował ją wzrokiem.

– Nie miałaś wiedzieć, czym był artefakt, bo i tak by ci to nie pomogło. Jest zamknięty w niewielkim metalowym sześcianie…

– Tak, tak, i nie da rady go otworzyć – przewróciła oczami.

– Właśnie. Odzyskaj go.

– Jak? Mam wrócić do miasta?

– Nie. Ten arogancki dupek Elymir twierdzi, że ktoś dowiedział się o artefakcie.

– Kto?

– Niejaki Haknir – Stary pogardliwie wydął wargi.

– To imię nic mi nie mówi.

– Jakiś cymbał w rogatym hełmie.

Zmrużyła lekko oczy.

– Chyba wiem o kogo chodzi – powiedziała.

***

Haknir obrócił rękę grzbietem w górę. Płomienie prześlizgnęły się mu między palcami. Machnął ręką w prawo i niewielki podmuch płomieni spalił mały rój komarów lecących do ognia w tych jeszcze dość jasnych godzinach wieczornych.

– Zbliża się noc, – powiedział. – Widzisz tą stodołę?

Atlas popatrzył we wskazanym kierunku.

– Totalna ruina, – stwierdził. Nie było można nie przyznać mu racji, ale było to jedynie schronienie w okolicy. Nawet jeżeli w pobliżu znajdowały się domy ludzkie, nic już z nich nie zostało. A w stodole lepiej nocować niż pod gołym niebem.

Zsiedli z koni i przywiązali je do pobliskiego drzewa. Nie oporządzali ich jeszcze, chcąc pierwej sprawdzić stodołę.

Wrota wciąż trzymały się na swoim miejscu. Uchylili je i weszli do środka. Haknir pociągnął nosem. Coś było nie tak.

– Też czujesz migdały? – zapytał Atlas, marszcząc brwi.

W tej chwili rozległ się jakiś trzask, miękki odgłos łagodzonego upadku i suchy świst.

– Uważaj! – krzyknął Ogniowładny i opończą zgarnął mknące ku nim strzałki.

Nie zdążył dobyć miecza, bo z góry skoczyła na niego dziewczyna z nożem. Udało mu się schwytać ją w locie i tylko dzięki temu nóż nie zagłębił się w jego szyi. Kopnęła go i odskoczyła, jednocześnie rzucając nożem. Nie patrząc czy trafiła, rzuciła się szczupakiem przez otwarte wrota. Nie doceniła jednak Legionisty. W ostatniej chwili złapał ją za nogę i podniósł w górę.

– Nie dotykaj skóry, jest trująca, – ostrzegł go Haknir. Atlas profilaktycznie odsunął od siebie dziewczynę.

Przeklęty o płonących oczach padł na kolana, czując ostry ból w udzie. Wcześniej adrenalina sprawiła, że nie poczuł noża wbitego w udo. Wyszarpnął ostrze i powąchał część nieumazaną krwią. Było tak, jak się obawiał. Ostrze było zatrute. Czując narastający ból zmienił pozycję klęczącą na siedzącą i wsparł się plecami o ścianę.

– Czym go zatrułaś? – zapytał, krzywiąc się z bólu. Dziewczyna nie odpowiedziała.

– Nieważne – kontynuował – zapewne częścią składową jest cyjanek. Czuję to i dziwię się, że jeszcze żyję. Powinienem leżeć na ziemi tocząc pianę z ust. Czyż nie? Cyjaneczko?

– Nie nazywam się tak! – agresywnie zaprotestowała dziewczyna.

– A jak?

Dziewczyna zacisnęła usta.

– Nie odpowiesz? Chyba na razie pozostaniesz Cyjaneczką.

Ból zaczął powoli słabnąć. Ranny wstał z trudem, opierając się o ścianę. Miał nadzieję, że zdolności regeneracyjne poradzą sobie z trucizną. Nie było czasu na umieranie w męczarniach.

– Zwiążemy ją? – zapytał Atlas.

– Myślę, że nie ma takiej potrzeby, – powiedział Haknir, pokazując wnętrze lewej dłoni. – Widzisz dziewczyno? Też jesteśmy przeklęci, jak ty. Myślałaś pewnie, że jesteśmy tu po ciebie, ale się mylisz. Nasza droga prowadzi do Przeklętego legionu. Tam są ludzie tacy jak my.

Na dany przez niego znak, Atlas postawił ją na ziemi.

– Nie ma ludzi takich jak ja. – Zasyczała i wybiegła w zapadający zmrok.

***

Przed zapadnięciem zmroku Siłacz zebrał trochę  desek i gałęzi i siedzieli teraz przy ognisku, wesoło trzaskającym na chłodnym powietrzu.

Noce są coraz zimniejsze, pomyślał Haknir. Niedługo nadejdą mrozy.

Nie było źle, rana na nodze goiła się, choć zdecydowanie wolniej niż w ostatnim czasie zdołał się przyzwyczaić. Mieli przed sobą nie tak znowu wiele drogi. Najwyżej dwa dni. Tylko, co tak usilnie chciał przekazać legionowi? To było ważne czuł to, ale za nic nie mógł przypomnieć sobie o co chodziło. Dobrze, że pamięć wracała. Powoli, ale jednak. Przez cały czas doskwierało mu kolosalne déjà vu.

Tymczasem dobiegł ich odgłos kroków. Obaj sięgnęli po broń, ale okazało się, że to Cyjaneczka. Usiadła bez słowa po drugiej stronie ogniska. Haknir ostrożnie odłożył miecz, Atlas postąpił tak samo. W świetle ognia mieli wreszcie okazję się jej przyjrzeć. Długie włosy miały kolor, któremu najbliżej było do jadowitej zieleni, lecz były ciemniejsze i trochę niejednolite kolorystycznie. Wielkie oczy, błyszczące w pięknej twarzyczce również były zielone. Teraz ciężko było uwierzyć, że niedługo wcześniej próbowała go zabić.

Po przedłużającej się, niezręcznej ciszy odezwała się cicho:

– Więc… jest więcej takich jak ja… jak my?

Haknir skinął głową.

– Tak, ale każdy z nas jest inny – powiedział i przywołał ogień na dłoni.

Płomienie zatańczyły pośród chłodnej nocy.

– Zabierzecie mnie ze sobą?

– Jeśli chcesz.

***

Kilka dni później dotarli do aktualnie zajmowanej przez legion ruiny. Atlas przedstawił walący się zamek jako twierdzę Alkrin. Zapewne w jakimś języku słowo oznaczało to coś podniosłego, ale Haknir nie znał tego słowa. Podróż trochę się przedłużyła, gdyż musieli podzielić bagaże między wszystkie trzy konie, by na jednym z nich mogła jechać Dziewczyna. Nie zdradziła swojego imienia, więc wyglądało na to, że pozostanie Cyjaneczką.

Przed „bramą” stało dwóch strażników. Obaj opierali się na włóczniach i obaj mieli na ramionach jakieś symbole. Gdy Haknir się przyjrzał dostrzegł, że w obu przypadkach był to profil orła wyposażonego w dwie pary oczu, wpisany w gruby okrąg. Całość utrzymana w kolorze żółtym. Wyglądało na to, że poznali Atlasa.

– I jak? – zapytał jeden.

– Problem rozwiązany.

Drugi uniósł brwi.

– Rozumiem, że szczegółami podzielisz się dopiero, gdy ktoś postawi ci piwo?

– Od razu wiesz co mam na myśli – zarechotał Atlas.

– A ta dwójka? – zainteresował się pierwszy.

– Ręczę za nich.

– I mamy ich tak po prostu wpuścić?

– Daj spokój Grun – włączył się drugi. – Wiesz przecież, kto jest na dziedzińcu.

– O tak - uśmiechnął się od ucha do ucha pierwszy ze strażników. W takich chwilach mam nadzieję, że ktoś spróbuje zrobić rozróbę. Mogą wejść.

Chudy, pokryty łuską chłopak odebrał od nich konie i zaprowadził je do stajni. Konie nie płoszyły się, mimo jego osobliwej powierzchowności. Im pozostało udać się na dziedziniec.

Na środku dziedzińca ustawiono drewniany stół. Przy stole zaś, siedziały trzy osoby. Naprzeciwko Haknira, Atlasa i dziewczyny siedział mężczyzna w skórzanym płaszczu. Miał ostre rysy twarzy i był ogolony, a jego włosy były starannie uczesane. Nie zwrócił uwagi na nadchodzących, zajęty czyszczeniem jakiś metalowych części za pomocą nieco przybrudzonej białej szmatki. Obok posegregowanych metalowych rurek, kółek i innych elementów leżał trójgraniasty kapelusz. Dwaj pozostali siedzieli naprzeciwko siebie i kulturalnie rżnęli w karty. Ten po lewej od nadchodzących ogolony był zupełnie na łyso. Miał krzaczastą rudą brodę i równie krzaczaste brwi. Nosił na sobie kaftan z rodzaju tych zakładanych pod zbroję. Na ramieniu miał taką samą opaskę, jak strażnicy przy bramie. Nawet symbol był identyczny. Ostatni wyróżniał się czymś. Jakby nieuchwytną zimną charyzmą i zdecydowaną determinacją. Haknir wychwytywał to podświadomie. Człowiek ten miał ponadto twarde rysy twarzy i szorstki zarost. Widocznie nie golił się od jakiegoś, względnie niedługiego czasu. Jego włosy były ciemne i gęste, ale widocznie nierównie obcięte i odrzucone do tyłu. Na białą koszulę założoną miał skórzaną kamizelę. U jego boku o krzesło opierał się długi miecz w skórzanej pochwie. Osobnik zajęty był analizowaniem swoich kart. W skupieniu wysuwał koniuszek języka.

Pierwszy na przybyszy zwrócił uwagę ten z rudą brodą.

– Chyba czas kończyć, mamy gości – powiedział.

– Akurat miałem cię pokonać – stwierdził drugi gracz i obrócił się ku nim. Jego prawy oczodół zasłonięty był przez czarną skórzaną opaskę. Niewątpliwie dobrej jakości, choć nieco wytartą. Skórzany pasek przecinał jego włosy po drugiej stronie twarzy i wracał pod uchem. Ale sama twarz… Haknir przypomniał sobie coś. Deszczową noc. Trupy. Wyszczerzoną w obłąkańczym uśmiechu jednooką twarz.