Za dużo personifikacji, niezbyt ciekawych.

Ciekawy tekst o wierszu, który przeszedł „na odległość snu”. Jako że ostatnio próbuję bezskutecznie pociągnąć cykl wierszy, tym bardziej rozumiem, że z wierszem trzeba się czasowo zgrać. Ale nawet jeśli to nie wyjdzie, przesuwający się w naszej wyobraźni zarys wiersza jest jak odległe ciało niebieskie, które, gdy raz się ku nam zbliży, niczego nie pozostawia takim samym - czego piękny wyraz dałeś w swoim „wierszu o bezwierszności”

Pozdrawiam serdecznie

Czasem tak bywa, że wiersz nie daje się ująć w ryzy i woli sobie "rosnąć dziko".
Interesujący wiersz, Wiolinie.

Wiolin, podoba mi się Twój sen. Dobrze że go pamiętasz, bo ja zapominam, a tak mi się pięknie układał...

przychodzi w przedśnie,
układa się cichutko brzęcząc
słodzi miodem Pannę
pozwala bujać w obłokach

a rano po nim ani śladu

obrazowo, letnio i to co ma ją chwile - nieuchwytne detale u Ciebie zadzierzgnięte w garść słów. Jestem na tak, szczególnie za parskające topole
- tu osobista refleksja - moja Nusia zapytana jak robi konik wydaje, jak to określam odgłos paszczowy bliżej nieokreślony.

Pozdrawiam

Witaj Abi.

Przepraszam za półroczne spóźnienie...
No widzisz, chociaż do czegoś się przydałem. Dziecko zrozumie jak śmieje się koń Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Anno.

A wiesz że łyknę Twoją wersję? Niby nic, a jednak... Zmiana płci zrobiła swoje. Bbb dziękuję. Pozdrawiam.