Poezja dla rozumu i serca, jak zwykle . Pokazujesz kierunek lekko unosząc palec, zataczasz krąg i obok kierunek. A druga dłoń w stronę przeciwną i patrzę i widzę, podwójnie, potrójnie, bo tak wszystko wygląda . Głowa i myśli, serce i czucie, na niebieskiej tafli pod którą usta oddechu próbują, jestem jednak na i jakby spokojnej bo skupienia ciut wymagającej i po chwili dopiero zauważam, że pod nią obok Twych ust zęby potwora czasu w którego gardzieli ślady przeszłości o pomoc wołające, i w Twoim i naszym kierunku one.
Nie rozumiesz pewnych ludzi i chwil pewnych, to naturalność chociaż istnieją, ja też nie do końca. Jednak i one "otulają" Cię sobą, obrazem, dźwiękiem, domysłem. I nie trzeba rozumieć by ból i strach z nich, rozpacz w spokoju ukryta, jak strzały w oczy trafiały a przez nie w serce wprost.
Zebrałaś w wierszu fragmenty życia, normalne, fragmenty z nieznanej i znanej przeszłości, naturalne. I stworzyłaś warkocz logiczny zdobiony kwiatami, pojawiła się poezja . No tak ma wodniczka i inne wodniczki, baśniowe . Jednocześnie Twoja poezja jest jak kobieta, dla mężczyzny . Wciąż tajemnicza, wciąż do poznawania . Gratulacje.