Interesujący wiersz, szczególnie intryguje końcowa matrioszka pod skórą. Myślę, że można ją czytać jako odniesienie do fizyki kwantowej, zgodnie z którą materia (także - ciało człowieka) składa się z kolejnych „warstw” czy poziomów: cząsteczek, atomów, nukleonów i elektronów, kwarków, strun... Zwracałoby to tym samym uwagę na fakt, że składamy się w przeważającej części z próżni, trafnie pointując unoszący się nad tekstem klimat nie-/surrealności. Wszystko to sprawia, iż myślę, że można by zaliczyć Twój wiersz do (reprezentowanego m. in. przez mojego ulubionego Bartłomieja Majzla) nurtu ośmielonej wyobraźni

Pozdrawiam serdecznie