Drogi karp.
Wiersz nie miał być śmieszny. Dla mnie jest on wstrząsający. Ta "lekka" forma takiej niby rymowanki to tylko zasłona dla tragizmu niespełnionych ambicji, błędnych wyobrażeń o swoich możliwościach, bycia niewolnikiem własnego braku talentu i uwarunkowań otoczenia; o zawiedzionych nadziejach, przemijaniu i nieuniknionych przeobrażeniom umysłu, którym człowiek podlega z wiekiem.

Nierówna długość wersu - to poczucia rwania, braku rytmu - to oczywiście zabieg celowy. To nie jest szkolny wierszyk albo jakaś rymowanka patriotyczna na akademii.

Poprawnie odczytałeś intencję, że każdy kolejny dwuwiersz jest pogrążaniem się, lotem w nicość.

Zakładam, że bohater liryczny był kimś ważnym, skoro uczestniczył w istotnych w swojej branży wydarzeniach - pewnie dotarł tam dzięki młodzieńczej ambicji, choć zachowywał się oportunistycznie - jak większość. Z czasem niewiele zostało z tego, co dla bohatera liczyło się w życiu zawodowym/społecznym na początku wiersza. Na domiar, w swojej branży znaczył już coraz mniej (zawsze są młodsi albo odpowiedniejsi), a z wiekiem zaczęły ciążyć pewne wydarzenia i złe decyzje z życia rodzinnego, które go wyniszczały od środka.

Ten wiersz powstał z obserwacji wielu życiorysów. Np. dyrektorów w korporacjach, spółkach państwowych, uczelniach. Zapewniam Cię, że jest tragicznie prawdziwy.