Cóż, nie jest to zbyt oryginalny pomysł, dodatkowo dialog nie brzmi najlepiej. Dosyć naiwne i patetyczne są te wymiany zdań bohatera z Urielem.

Balansujesz na krawędzi patosu. Końcówka co prawda brzmi trochę lepiej, ale nie broni tekstu, jako całości.
Pozdrawiam.

Wiesz Carvedilol lubię Ciebie odwiedzać, bo masz takie-jakieś inne spojrzenie na "coś". Tym czymś są tematy które wybierasz...

Zawsze w dość subtelny, a może łagodny sposób je opisujesz. Mozna by powiedzieć "bajkowy", ale to nie zawsze są przecież bajki. Tym niemniej, jakoś zawsze mi się Ciebie dobrze czyta i nie chodzi mi tutaj o perfekcję techniczną ( troszkę mnie tutaj te dialogi ubodły )

- przecież to wie, po co pyta? Przec chwilą wyjaśniał...

I były może troszkę sztuczne, fakt, mówi Anioł, a mi daleko do ich oceny, ale... zresztą chyba sam wiesz

Czyta mi się dobrze, bo zawsze, chociaż w minimalnym stopniu potrafisz "oczarować", zaskoczyć, no jest zawsze coś w nich interesującego. No ja tak lubię

Tutaj też, pomijajać, moim zdaniem, troszkę przyciężkawą rozmowę z Panami A., czuło się to inność. A już końcówka mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła i mi akurat, takie zaskoczenie na końcu miniatury odpowiada. No może nie do końca, bo chciałbym wiedzieć, co zrobi teraz, a nie dumać samemu No ale to już moje lenistwo mówi.

Generalnie, jakbyś troszkę dopieścił środeczek, to ja kupuję!

Takie tam - możę ci się przyda:

- Wydaje się kompletnie zbędne. Cały ten blok w stylu - Lubisz niebieskie kwiatki - Nie - Aha!

- bardzo fajne zdanie!

Chyba tyle i tak już się nagadałem

Pozdrawiam,
Pur

No zmroziło mnie.

Nie potrafię tego opowiadania ocenić, nie bardzo wiem też, czy dobrze je rozumiem. Jestem przeciw eutanazji, a przynajmniej tak mi się wydaje… Na miejscu bohatera, na pewno nie zabiłbym matki.

Dlaczego przedstawiłeś anioła jako tak nielitościwego drania? Nie taki jest ich obraz w Piśmie Świętym. W ogóle dziwne jest, że musi go o coś pytać; przecież sąd Boży, w tym jest właśnie najsprawiedliwszy i najwłaściwszy, że Stwórca zna nasze wszystkie myśli, motywy i okoliczności – dlatego może osądzić prawdziwie sprawiedliwie.

Będziemy musieli zdać sprawę ze swojego postępowania i uczynków. Nie oznacza to jednak, że możesz przedstawiać anioła jako nieludzkiego służbistę, biurokratę, każącego wypełniać jakieś formularzyki… Wygląda to jakbyś nienawidził aniołów.

Jako wierzącego chrześcijanina zabolało mnie to opowiadanie. [Nawiasem mówiąc, wierzę, że i zwierzęta mają „duszę”; na podstawie Pisma mógłbym też tego zdania bronić.]

Pewnie niewielki dodatek mógłby sprawić, że przyjąłbym je dużo lepiej. Końcówka jest zaskakująca. Jak rozumiem Bóg, cofnął go w czasie i pozwolił mu naprawić ten błąd – a może nad interpretuję to?

Jeśli jednak Stwórca naprawdę go cofnął i dął mu drugą szansę, to chyba naturalne jest, że teraz nie powtórzy tego czynu. Nie wiem czy ktoś byłby na tyle bezczelny, czy głupi, by zrobić to jeszcze raz – po tym jak już sam Bóg go cofnął. Mogłeś więc to przedstawić.

Poza tym bohater jest nad wyraz naiwny, bardzo trudno powiedzieć by był człowiekiem wierzącym. Spójrz na to z tej perspektywy: Zabija matkę by skrócić jej cierpienia i taż matka trafia po tym do piekła, gdzie cierpi jeszcze tysiąc razy bardziej. I co ty na to?

Nie jest wcale powiedziane, czy śmierć przyniesie jej ulgę, czy też jeszcze większe męczarnie!

Może nawet to co zrobił, sprawi, że będzie cierpieć przez wieki. Ja w ten sposób bym to rozegrał: Anioł zamiast pytać go o cokolwiek pokazał by mu piekło i jego matkę cierpiącą w nim, później przedstawił by mu zarzut, lecz nie brzmiałby on „zabójstwo”, tylko „potępienie”.

– Sprawiłeś, że twoja matka została potępiona. To jeden z twoich najcięższych grzechów.

Oczywiście bohater byłby zszokowany tym zarzutem. Okazałoby się, że droga jego matki nie byłaby prosta przed Panem, dlatego też miłosiernie poddał by ją Bóg chłoście, licząc, że może pożałuje swoich grzechów, tak by mógł je jej wybaczyć.

Kobieta jednak mimo boleści, dalej nie chciała uznać wielu ze swych win, lecz może z czasem by uznała. Jednak bohater odebrał jej tą szansę, skracając jej czas na nawrócenie. W ten sposób sprawił, że musiała pójść do piekła. Końcówka mogłaby zostać bez zmian.

Co powiedziałbyś na taką fabułę?

Spójrz proszę, na to, że ludzie są dziećmi Bożymi. Jeśli spojrzysz na to, że ludzie są jedynie dziećmi, wobec Stwórcy, łatwo będzie to zrozumieć. Sam jako dziecko, chciałem skoczyć z okna i się zabić, aby nie dostać szczepionki; bo przecież lepiej umrzeć niż tak cierpieć!

To był zwykły mały zastrzyk i to było dziecięce myślenie.

Dla dziecka może być okropieństwem i kompletnym szaleństwem, lanie wody utlenionej na ranę, bo to przecież strasznie boli. Dorosły jednak rozumie, że jeśli rany się nie odkazi, stanie się coś jeszcze gorszego.

//
Zwróć też uwagę na to, że niektórzy całymi latami cierpią, często przez całe życie. I to nie ci mówią o eutanazji, lecz ci, którzy przez całe życie byli zdrowi, dobrze im się wiodło i nagle zachorowali – ci jej pragną.

Dzieci zaś strasznie chore od urodzenia, cierpliwie wszystko przyjmują i bardzo pragną żyć!

Jeśli zmierzylibyśmy na wadze ludzkie cierpienie, pewnie nieraz byśmy się zdziwili. Dodaj do tego również cierpienie psychiczne, a zobaczysz co się stanie. Ci uznawani za wyjątkowo poszkodowanych, okażą się w rzeczywistości szczęśliwcami, którzy prawie nie poznali co to ból.

//
Nie zawsze też ktoś kto wygląda jakby strasznie cierpiał, cierpi tak w istocie. Powiedziałbyś, że ostatnie chwile „dziewczynki z zapałkami” były straszne, lecz w istocie swej, były przepiękne.

///
Zresztą, co mówi Bóg?:

List św. Jakuba 5, 14. Choruje kto między wami? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niechaj się nad nim modlą, namaszczając go olejem w imię Pańskie. 13. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i ulży mu Pan, a jeśliby był w grzechach, zostaną mu odpuszczone.

Tak więc: jaki sens jest, by chory cierpiał i czekał na śmierć? Niechaj kapłan przyjdzie i w imię Boże uleczy go – jako i sam Stwórca nakazuje. Zwyczajnie: niechaj uczyni cud i go uzdrowi!

Wiemy przecież, że gdy Duch Święty dany był wierzącym, wraz z nim poszły i dary umiejętności, jako jest: mówienie językami, prorokowanie, czy też możliwość leczenia. Tak że i opaski zdjęte z ciała Pawła leczyły wszystkie dolegliwości (Dzieje Apostolskie 19, 12.) i sam cień Piotra uzdrawiał chorych (Dzieje Apostolskie 5, 15.).

Dzieje Apostolskie 28, 8. A zdarzyło się, że ojciec Publiusza leżał trapiony gorączką i cierpiący na biegunkę. Poszedł do niego Paweł, a modląc się włożył nań ręce i uzdrowił go. 9. Po tym zdarzeniu wszyscy chorzy na wyspie przychodzili i byli uzdrawiani.

Jeśli więc ten syn naprawdę litował się nad matką i kochał ja, niechby ją uleczył. Niechby zrobił to za sprawą mocy Bożej. To nie jest bynajmniej przecież niemożliwe. Tak zrobiłaby osoba prawdziwie wierząca.

Bóg nie chce przecież by ludzie bezsensownie cierpieli, jest wstanie nam pomóc, jeśli złożymy na nim swe nadzieje. Dzisiaj jednak tak nie jest.

Gdy ktoś choruje, nie modli się do Boga, lecz idzie do lekarza. Medycy mają swe miejsce w świecie, chodzi jednak o to, że nauka przechwala się wielokrotnie, że da ludziom zdrowie i szczęście. Sławni profesorowie, zapewniają, że postęp zapewni nam zdrowie i nieśmiertelność. W gronie naukowym, wiarę postrzega się jako stary przesąd.

Ludzie wierzą w to wszystko. Wierzą w postęp, w nieograniczone możliwości medycyny, a gardzą Bogiem. Większość nawet nie przeczyta Biblii. Kto wierzy w Boga na tyle, by oddać za wiarę życie? Większa jest wiara w naukę i medycynę.

Bóg więc słusznie robi, kiedy pozwala, ludziom przekonać się o własnej bezsilności. Skoro medycyna tak wielokrotnie przechwala się swą siłą, niechaj pokaże do czego jest zdolna!

Jeśli jednak Bóg ma nas uzdrowić, powinniśmy odrzucić wszystkie nauki i środki ludzkie i wszystkie swe nadzieje złożyć w Nim, wtedy też – i tylko wtedy – doznamy oczyszczenia.

Dla mnie człowiek chory na raka, który nie bierze żadnych leków i nie poddaje się żadnemu leczeniu, lecz modli się do Boga mówiąc: „Tylko ty Panie jesteś wstanie mnie uleczyć! Tylko w Tobie Boże ocalenie! Pomóż mi, bo w Tobie złożyłem wszelkie swe nadzieje!”. Nie jest bynajmniej wariatem, lecz postępuje rozsądnie i słusznie. I taki też zostanie uzdrowiony.

///
Eutanazja jest sprytnym wybiegiem. Czy osoba która ją czyni naprawdę robi to dla drugiego, czy raczej dla siebie? Czy twój bohater zrobił to dla swej matki? czy raczej nie dlatego, że nie nie mógł już dłużej patrzeć jak cierpi?

Jej cierpienie sprawiało mu ból, dlatego też zabił ją aby nie musieć przez nią cierpieć. Czy tak nie jest właśnie? W tym nie ma żadnej miłości, ani litości, chyba, że dla samego siebie…

///

Mi, w przeciwieństwie do Purpura, wstęp się podoba, zaciekawia.

Może i dobry jest twój sposób pisania. Zostawiłeś otwarte zakończenie by zobaczyć reakcję. Jak kiedyś jeden z tekstów chciałeś nazwać: „Czy ty też tak myślisz?”, tak i tutaj, chciałeś wybadać jakie jest zdanie czytelników.

No, ja przestawiłem ci swoje.

Dobre jest to, że twoje dzieła skłaniają do myślenia. Nie daj się tylko zbałamucić „nauce” (ludzkiej). Bo już od dawna mówią, że między nauką a religią jest wojna.

Ja staję po stronie Boga,
a ty?

Serdecznie pozdrawiam,
Ten Śmiertelny

PS

Psalm 37 (LXX) 1. Psalm Dawidowy; szabatowy.
2. Nie karz mnie, Panie, swoim gniewem
i nie poddawaj mnie chłoście swojego oburzenia.
3. Bo Twoje strzały już utkwiły we mnie,
już mnie przycisnąłeś swym ciężkim ramieniem.
4. Z powodu Twego gniewu nie ma w mym ciele niczego zdrowego,
nie ma w mych kościach ładu z powodu mych grzechów.
5. Moje nieprawości przerosły moją głowę,
przygniatają mnie wielkim ciężarem.
6. Cuchną i ropieją moje rany,
powstałe z powodu mej głupoty.
7. Jestem udręczony, całkiem zgarbiony,
przez cały dzień chodzę smutny.
8. Szyderstwa przepełniły bólem nerwy moich lędźwi,
nie ma niczego zdrowego w moim ciele.
9. Nieszczęście mnie przygniata, jestem całkiem przybity,
skargi mojego serca przeszły w skowyt.
10. Przed Tobą, Panie, stoi całe moje pragnienie,
mój jęk nie chowa się przed Tobą.
11. Moje serce drży, odpuściła mnie moja siła,
moim oczom brakuje światła.
(…)
16. Lecz przecież w Tobie, o Panie, złożyłem swe nadzieje,
Ty, Panie, mój Boże, potrafisz mnie wysłuchać.
(…)
18. Przecież stale jestem wystawiony na chłostę,
ból mój bez przerwy się mnie trzyma.
19. Przecież gotów jestem wyznać swoją nieprawość
i okazać skruchę za swój grzech.
(…)
22. Panie, nie opuszczaj mnie;
Boże mój, nie odstępuj ode mnie.
32. O Panie mojego ocalenie, pośpiesz mi na pomoc.