Cykl obrazów kobiet - piąty - zula
Proza » Obyczajowe » Cykl obrazów kobiet - piąty
A A A

Teresa

Pochodziłam z biednej rodziny i kiedyś mieszkałam w małym miasteczku. Ojciec za wcześnie odszedł. Zginął przy budowie linii kolejowej koło Rzeszowa, zostawiając mamę z trójką dzieci. Ja byłam najstarsza, brat Marek miał dwanaście lat i był niepełnosprawny oraz siedmioletnia siostra Zuzia.
Po Szkole Podstawowej rozpoczęłam edukację w Zawodowej Szkole Gastronomicznej. Chciałam jak najprędzej zacząć zarabiać, by odciążyć rodzinę finansowo. Zaraz po ukończeniu zawodówki wyjechałam na trzy miesiące do ośrodka wczasowego nad morzem do pracy, jako pomoc kuchenna. Cieszyłam się na samą myśl, bo był to mój pierwszy wyjazd nad Bałtyk. Byłam dziewczyną o perłowych włosach jak z piosenki zespołu Omega, wysoką, zgrabną i dobrze zbudowaną nastolatką. Atrybutem moim była skóra o oliwkowym odcieniu. Tylko bieda ukrywała moją urodę, bo nie miałam, w co ją oprawić.

Kiedy stanęłam przed domem wczasowym o nazwie Bryza, zaniemówiłam z wrażenia. Zobaczyłam piękny obiekt, a po wejściu do środka, ujrzałam ogromny hol. Kolorowy pełen przepychu niczym obrazy z filmu. Pewnie wyglądałam jak typowa dziewczyna z prowincji, bo zwróciłam uwagę wszystkich, nawet pojawiły się ironiczne docinki i uśmiechy. Potem było jeszcze gorzej? Nie umiałam się odnaleźć w komunikacji z ludźmi i z nowoczesną technologią. Była to dla mnie czarna magia i poniekąd porządna lekcja na przyszłość. Obudził się we mnie bunt i chęć walki... ja wam jeszcze pokażę? — pomyślałam.
Gdy się zakwaterowałam i dopięłam wszystkie papierkowe sprawy, miałam czas wolny do jutra. Wybrałam spacer. Darłówek mnie oczarował, a kiedy stanęłam na piasku i fale zaczęły uderzać o moje stopy poczułam się jak w bajce. Wróciłam do pokoju, tam zastałam swoją współlokatorkę, która już ponad miesiąc pracowała, jako kelnerka.
— Dobry wieczór, Teresa Karkowska — przywitałam się podając dłoń.
— Cześć, Karolina Madej — odpowiedziała, uśmiechając się przy tym uroczo. — Robię herbatę, napijemy się i porozmawiamy — uśmiechnęła się ponownie.
— Bardzo chętnie — odpowiedziałam.
Przegadałyśmy prawie pół nocy. Karolina pochodziła z Krasnegostawu i była po Technikum Gastronomicznym, starsza o trzy lata ode mnie. Poznałam pewne tajniki pracy i sposób funkcjonowania całego ośrodka. Od razu przypadłyśmy sobie do gustu, chociaż Karolina była już wpisana w ten morski klimat, ja dopiero uczyłam się tego życia.

Nazajutrz zaczęłam pracę w kuchennych podwojach. Szef kuchni okazał się miłym, ale bardzo wymagającym pracodawcą.
Bardzo szybko wbiłam się w rytm obowiązków. Przygotowywałam stanowiska i produkty do gotowania potraw, zmywałam naczynia, sprzątałam, przy tym byłam bardzo bystra, dokładna i obowiązkowa. Chociaż było czasami trudno, nie podawałam się i mocno szłam do przodu.
Po miesiącu otrzymałam pierwsze zarobione moje pieniądze w życiu, za ciężką, acz fascynującą pracę. Zaraz udałam się na pocztę i połowę wypłaty wysłałam przekazem dla matki.
Kiedy wracałam w wystawie sklepu zobaczyłam sukienkę granatową w białe grochy. Weszłam, a kiedy ubrałam to nic już mnie nie powstrzymało od kupienia jej. Pani jeszcze namówiła mnie na sandały w kolorze écru, które razem z sukienką wyglądały przecudnie. Obniżyła mi nawet cenę na połowę, bo miały ledwie widoczną rysę na obcasie.
Sukienka była trafiona, moje włosy ze słońca pojaśniały i wyglądały jak pszeniczne kłosy, z granatem stanowiły piękny duet. Na dodatek opalenizna jeszcze bardziej podkreślała ich blask.
Po powrocie do pokoju zaprezentowałam się Karolinie. Kiedy wyszłam z łazienki...
— Łał — jak ty cudnie wyglądasz — krzyknęła.
Wystrojone poszłyśmy do dyskoteki na plażę. Sączyłyśmy sok pomarańczowy, Karolina z pięćdziesiątką czystej wódki, kiedy do naszego stolika podeszli trzej mężczyźni.
— Dobry wieczór, czy możemy się dosiąść — zapytał jeden z nich.
— Bardzo proszę — szybko odpowiedziała Karolina.
Potem już było tak romantycznie, bawiłam się z przystojnym szatynem. Andrzej był przewodnikiem górskim, mieszkał na południu Polski w Bielsku-Białej. Miał dwadzieścia pięć lat, czyli osiem lat starszy. Przyjechał nad morze na dziesięć dni i za dwa miał już wyjeżdżać.
Odprowadził mnie pod ośrodek, pocałował na pożegnanie i szepnął do ucha.
— Mała, jaka ty jesteś ładna — odwrócił się i odfrunął niczym wiatr.
Zostałam z pocałunkiem na ustach, stałam jak zaczarowana, patrzyłam jak znika razem z cieniem. Tej nocy nie mogłam usnąć, Karolina nie wróciła, nie miałam, komu powiedzieć, że się zakochałam. Serce bilo tak mocno, a myśli były chore od nadmiaru wrażeń.
Budzik dzwonił, a ja nie mogłam podnieść głowy, ból i brak snu sprawiły, że po raz pierwszy w życiu nie chciało mi się wstawać i wychodzić. Jednak musiałam tym bardziej że nie wiedziałam, co się dzieje z Karoliną. Wzięłam prysznic włożyłam ubranie i wyszłam z domku. Karolina spóźniła się, ale szef jakoś nie robił z tego dramatu, tylko powiedział.
— Odpracujesz to kiedyś — popatrzył po nas i pogroził palcem.
Mrugnęła do mnie i pobiegła na salę. W przerwie na posiłek trajkotała jak nakręcona katarynka. A ja myślami byłam gdzie indziej.

Po pracy wróciłyśmy do siebie, planowałam się położyć, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam i zaniemówiłam w progu stał on, Andrzej chłopak, który nie pozwolił mi spać.
— Zabieramcięnarejsstatkiemapotemspacerizachódsłońcainiemównie — jednym tchem.
Było cudownie, noc na plaży, ciepły piasek i zachód słońca, szum fal i my obydwoje, rozmowy, pocałunki i... oddałam mu się cała. Kochaliśmy się, był to mój pierwszy raz, ale Andrzej był bardzo delikatny, nie natarczywy, prowadził mnie do stanu namiętności powoli i bardzo delikatnie. Wiedział, że jestem dziewicą, obydwoje pragnęliśmy, aby ten akt był dla mnie miłym wspomnieniem.

Wyjechał, ja pozostałam już nie taka sama, byłam inna, dorosła, straciłam dziewictwo i wcale tego nie żałowałam.
Czas upływał już w innym tempie, pracowałam i myślałam o nim. Karolina pocieszała mnie, ale też się śmiała ze mnie. Miała w sobie taką lekkość bytu, chłopaków traktowała, jako dodatek do życia.
— Przestań, jeszcze nie raz zakochasz się — mówiła.
Czy kiedykolwiek spotkam go, czy to będzie tylko wakacyjna miłość? — zadawałam sobie pytanie. Praca w kuchni zagłuszała emocje i wspomnienia.
Już tylko pozostał tydzień do końca, cieszyłam się, że zobaczę bliskich, ale dręczyła mnie myśl, minął już tydzień, a ja nie dostałam okresu. Karolina pocieszała mnie, mówiąc, że to zmiana klimatu, współżycie, hormony i takie tam różne rzeczy.
Nic nie wiem o tym człowieku, jedynie, że ma na imię Andrzej jest przewodnikiem górskim i mieszka w Bielsku-Białej, ale tego też nie wiem na pewno. Co ja zrobię mam dopiero siedemnaście lat i sytuacja mojej rodziny nie wygląda najlepiej.

Wróciłam do domu i już byłam pewna, że ten piękny, ale przelotny romans zakończył się ciążą. Wszystkie objawy świadczyły o tym... nudności, bolesność piersi, drażliwość i płacz na poczekaniu.

Postanowiłam odszukać go, pojechałam do Bielska, aby odnaleźć chociaż jakiś ślad i poznać na czym stoję. Zatrzymałam się w nędznym hoteliku i szukałam. Niecałe trzy dni starczyło mi na odnalezienie domu, w którym mieszkał ojciec mojego przyszłego dziecka. Z bijącym sercem zadzwoniłam do drzwi otworzyła mi przystojna pani, poznałam od razu, że to jego matka. Był do niej podobny, zwłaszcza oczy były takie same, lecz inaczej patrzyły.
Byłam w jego domu, to dobrze, ale wielkość i bogactwo, jakie ujrzałam mówiło mi w duchu, że się coś stanie niedobrego.
— Czy ty dziecko jesteś z ogłoszenia? — zapytała.
— Nie proszę pani, ja szukam Andrzeja — powiedziałam ledwie słyszalnym głosem.
— Andrzeja, a co ty od niego chcesz? — zadziwiona moim pytaniem.
— Czy mogę wejść, nie będziemy rozmawiać tutaj? — zapytałam.
Odwróciła się zostawiając otwarte drzwi, weszłam do salonu i zobaczyłam na komodzie fotografię Andrzeja na tle gór. Poczułam dreszcze na skórze. Był, ale tylko na zdjęciu, a ja nie czułam jego obecności.
— No, co masz mi takiego do powiedzenia dziewucho? — mów szybko, bo za chwilę przychodzi manicurzystka — dosyć oschle zabrzmiały jej słowa.
— Proszę pani ja przyjechałam do Andrzeja — wydukałam.
— A co ty możesz chcieć od mego syna, kopciuchu, Andrzej wyjechał w Alpy i wróci dopiero za dwa miesiące — oznajmiła.
— Bo ja...ja proszę pani, ja jestem z nim w ciąży — wydusiłam to z siebie, po czym pękłam w środku i zaczęłam łkać.
— Co takiego? Co ty mówisz, Andrzej nawet by nie chciał spojrzeć na ciebie — oburzona krzyknęła — wynoś się stąd oszustko jedna, majątku ci się zachciało, co? — otworzyła drzwi i wyrzuciła mnie na zewnątrz.
Zobaczyłam na bramce tabliczkę z napisem Adrianna Wolanin – Zarzycka, adwokat.
Zapisałam adres, nazwisko i powiedziałam głośno, że ostatni raz ktoś mnie tak upokorzył. Wróciłam do domu. Musiałam wszystko przemyśleć, powiedzieć mamie i zacząć nowe życie, wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje dziecko.

Napisałam po dwóch miesiącach list do Andrzeja na adres domowy, lecz nie otrzymałam odpowiedzi. Po urodzeniu syna prawnie załatwiłam alimenty dla dziecka, na rozprawie był Andrzej ze swoim adwokatem matką. Tłumaczył, że nic nie wiedział, być może matka wszystko ukryła. Jednak nie próbował naprawić lub coś zadecydować.
Łożył na wychowanie syna i po jakimś czasie odwiedził nas, ale tylko tyle, albo aż tyle. Ja kochałam go i przyrzekłam sobie, że pokażę wszystkim, na co mnie stać i postanowiłam, że będę z nim. Nie wiem kiedy? Ale będę. Andrzej nie ożenił się, ja też byłam daleko od zamążpójścia. Z pomocą mamy i siostry zdałam maturę, ukończyłam studia i podjęłam dobrą pracę. Z kopciuszka przeobraziłam się w królewnę.

Ja z tytułem magistra psychologii i Tomasz mój syn, kiedy ukończył jedenaście lat, podjechaliśmy taksówką pod dom przy ulicy Magnoliowej, zadzwoniłam po raz drugi do tych drzwi, otworzył Andrzej i zamarł z zachwytu.
— Mówiłem ci mała, że jesteś ładna — powiedział.
— Wiem o tym — odpowiedziałam może zbyt ostentacyjnie.
— Z kim Andrzeju rozmawiasz? — usłyszałam głos, który był jak zadra w moim życiu.
Weszliśmy do salonu, nic się nie zmieniło od tamtego czasu, może jakieś bibeloty z podróży zostały przywiezione, chłód, jaki panował był odczuwalny nadal.
— Mamo to jest Tomasz twój wnuk, a to Tomku jest twoja babcia Ada — powiedział trochę niepewnie Andrzej.
— Boże, jaki on jest do ciebie podobny, chodź Tomku niech cię uścisnę — zobaczyłam łzy w jej oczach.
Zrobiło mi się żal tej kobiety, bo była taka biedna w tej swojej wyniosłości i nie umiała ujrzeć ile szczęścia dookoła niej się znajduje. Skrzywdziła mnie, ale najbardziej swojego syna. Wybaczyłam jej i zapomniałam o tych wszystkich latach.
Dzisiaj jestem z nim i tworzymy szczęśliwe małżeństwo moja siła i determinacja potrafiła zdziałać cuda.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
zula · dnia 16.02.2018 18:37 · Czytań: 377 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 3
Komentarze
Maly dnia 16.02.2018 19:50
Cytat:
Darłówek mnie oczarował, a kiedy stanęłam na piasku i fale zaczęły uderzać o moje stopy[+,] poczułam się jak w bajce.


Cytat:
— Dobry wieczór, Teresa Karkowska — przywitałam się[+,] podając dłoń.


Cytat:
Robię herbatę, napijemy się i porozmawiamy[+.][U]śmiechnęła się ponownie.


Cytat:
Kiedy wracałam[+,] w wystawie sklepu zobaczyłam sukienkę granatową w białe grochy.


Cytat:
Weszłam, a kiedy ubrałam[+,] [-to] nic już mnie nie powstrzymało od kupienia jej.


Cytat:
Obniżyła mi nawet cenę [-na][+o] połowę,


Cytat:
— Łał — jak ty cudnie wyglądasz — krzyknęła.


A może tak:

Cytat:
— Łał! Jak ty cudnie wyglądasz! — krzyknęła.


Cytat:
— Dobry wieczór, czy możemy się dosiąść[+?] — zapytał jeden z nich.


Cytat:
— Mała, jaka ty jesteś ładna[+.][O]dwrócił się i odfrunął niczym wiatr.


Cytat:
patrzyłam[+,] jak znika razem z cieniem.


Cytat:
Jednak musiałam tym bardziej[+,] że nie wiedziałam


Cytat:
Wzięłam prysznic[+,] włożyłam ubranie i wyszłam z domku


Cytat:
— Odpracujesz to kiedyś[+.] — [P]opatrzył po nas i pogroził palcem.


Cytat:
— Zabieramcięnarejsstatkiemapotemspacerizachódsłońcainiemównie — [+powiedział?] jednym tchem.


Cytat:
Nic nie wiem o tym człowieku, jedynie, że ma na imię Andrzej[+,] jest przewodnikiem górskim i mieszka w Bielsku-Białej, ale tego też nie wiem na pewno.


Cytat:
Co ja zrobię[+?] [M]am dopiero siedemnaście lat i sytuacja mojej rodziny nie wygląda najlepiej.


Cytat:
Z bijącym sercem zadzwoniłam do drzwi[+,] otworzyła mi przystojna pani, poznałam od razu, że to jego matka.


Cytat:
— Andrzeja[+?] [A] co ty od niego chcesz? — [Była] [zdziwiona] moim pytaniem.


Cytat:
Adrianna Wolanin-Zarzycka, adwokat.


Cytat:
Po urodzeniu syna [+,]prawnie załatwiłam alimenty dla dziecka, na rozprawie był Andrzej ze swoim adwokatem matką.


To zdanie jednak wymaga stylistycznej korekty. może rozbić je na kilka zdań, aby urodzenie, rozprawa i alimenty wybrzmiały w swoich oddzielnych zdaniach?

Cytat:
— Mamo[+,] to jest Tomasz[+,] twój wnuk, [- a to] Tomku[+,][to] jest twoja babcia[+,] Ada — powiedział trochę niepewnie Andrzej.


Cytat:
— Boże, jaki on jest do ciebie podobny, chodź Tomku[+,] niech cię uścisnę[+.][Z]obaczyłam łzy w jej oczach.


Cytat:
Zrobiło mi się żal tej kobiety, bo była taka biedna w tej swojej wyniosłości i nie umiała ujrzeć[+,] ile szczęścia dookoła niej się znajduje.


Cytat:
Dzisiaj jestem z nim i tworzymy szczęśliwe małżeństwo[+,] moja siła i determinacja potrafiła zdziałać cuda.


Miniaturka, która mogłaby przerodzić się w bardzo przejmujące opowiadanie. Brakowało mi więcej przeżyć samotnej matki i opuszczonej dziewczyny. Pozdrawiam :)
Darcon dnia 16.02.2018 23:05
Mniej mi się podobało, niż inne, Zulo. Pisałem już Ci o opowiadaniach w formie relacji i tutaj ta forma wyraźnie zaniżyła odczuwane emocje. Przeczytałem, zanotowałem gdzieś w głowie, że wszystko dobrze się skończyło, ale nic poza tym. Przydałoby się więcej dramatu w tym obrazie, może więcej pytań bez odpowiedzi? Sama historia niesie w końcu jakieś emocje ze sobą, ale wygładziłaś je tym razem, jak Teresa sukienkę.
Pozdrawiam.
zula dnia 17.02.2018 21:32
Miło cię gościć Mały. Wszystkie uwagi i błędy będę poprawiać. Przeżycia pewnie by wniosły więcej szarości dnia powszedniego. Na pewno zapamiętam.
Pozdrawiam :)


Witaj Darcon

Pewnie masz rację że wygladziam ten obraz. Coś będę naprawiać.
Dziękuję :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty