Przypisy do Księgi Rodzaju - Ten_Smiertelny
Publicystyka » Artykuły » Przypisy do Księgi Rodzaju
A A A

II. List Piotra. 1, 20. Ale to przede wszystkim pojmijcie, że żadne proroctwo Pisma nie podlega własnemu wykładowi. 21. Bo nie za wpływem woli ludzkiej ongi proroctwo zostało oznajmione, ale Duchem Świętym uniesieni mówili święci ludzie Boży.

 

II. Do Tymoteusza 3, 16. Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości. 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.

 

II. Do Tymoteusza 4, 1. Zaklinam cię przed Bogiem i przed Jezusem Chrystusem, (…) 2. głoś naukę, nalegaj w porę czy nie w porę, przekonywaj, proś, karć, ze wszelką cierpliwością i nauką. 3. Bo nadejdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią,

 

*************************************************************************************

Księga Rodzaju

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jest to polskie tłumaczenie Księgi Rodzaju, dokonane z krytycznego tłumaczenia greckiego Septuaginty (LXX) którego, dokonał Alfred Rahlfs (wyd. 2., 2006), przełożone przez ks. prof. dr hab. Remigiusza Popowskiego.

 

Własnymi przypisami opatrzył i drobne poprawki wprowadził: Ten Śmiertelny. Chwała Bogu od którego pochodzi zrozumienie i mądrość.

 

Jak umiałem tak napisałem. Jeśli źle – źle. Jeśli dobrze – dobrze. Wszystko według zrozumienia (czy też niezrozumienia) które posiadam. Jedna jest prawda i jeden wykład prawdziwy. Jeśli ktoś lepiej rozumie, niechaj pokaże, aby oświecił innych i wyprowadził ich ze śmierci do żywota. Ja tedy co mam, tak też daję i czynię to w dobrej wierze. Jeśli gdzieś błądzę – bardzo mi przykro. [Jeśli nie podaję źródła cytatu, znaczy to iż cytuję z pamięci i mogę się mylić co do szczegółów.]

 

Niechaj miłosierny Bóg otworzy ludziom oczy, aby rozumieli jego święte Słowo i czynili Jego wolę. Amen.

 

2. List św. Pawła do Koryntian 4, 13. Mając zaś tego samego ducha wiary, jak to jest napisane: Uwierzyłem, przeto powiedziałem, i my wierzymy, i dlatego mówimy.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

 

GENESIS (pochodzenie, urodzenie, narodziny, urodzenie się, stawanie się, powstawanie, tworzenie się, stworzenie (czegoś), rasa, gatunek, ród, rodzina, pokolenie)

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

STRESZCZENIE STWORZENIA ŚWIATA WIDZIALNEGO:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

1, 1.Najpierw Bóg stworzył niebo i ziemię.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Niebo i ziemię" – czyli planety i gwiazdy; a więc ogólnie pojętą materię. Nie było jeszcze światła, gwiazdy więc jeszcze nie świeciły. Między innymi od Chrystusa wiemy, że "Bóg jest duchem" tak więc świat duchowy (przynajmniej w postaci samego Boga, prawdopodobnie jednak także aniołów) istniał jeszcze przed materią.

 

Bóg przystępując do stwarzania, tworzy wszystko wedle swej myśli. Zrozumieć sposób w jaki to czyni możemy jedynie, patrząc na stworzonego na jego podobieństwo człowieka:

 

Do Hebrajczyków 3, 4. Bo każdy dom przez kogoś budowany bywa, ale Bóg stworzy wszystkie rzeczy.

 

Należy więc sądzić, że – w myśl porównania z ludzkim twórcą – Bóg tworzy wszystko świadomie, nie zaś za pomocą przypadkowej ewolucji (nie budujemy niczego ewolucyjnie, ani przypadkowo). Nie oznacza to bynajmniej by każdy kamyk leżący na ziemi musiał być tam położony przez samego Stwórcę, cześć rzeczy mógł oczywiście rozmieścić Bóg na ziemi proceduralnie – podobnie jak robią to ludzie w stworzonych przez siebie światach gier komputerowych. Wszystko jednak, co istnieje, musiało być świadomie opracowane i wymyślone przez Niego.

 

Należy zauważyć, że zupełnie bzdurne jest badanie warstw Ziemi, w celu ustalenia jej wieku. Podobnie gdyby przyszło ludziom badać Adama, tuż po jego stworzeniu, uznano by że ma wiele lat, został przecież stworzony dorosłym człowiekiem. Tak też i ziemię Bóg najpewniej stworzył, nie nagą, lecz posiadającą liczne warstwy gleby. I tu warto zauważyć, że ludzie przecież podobnie notorycznie robią tak w swoich własnych dziełach [wnioskowanie o wieku Ziemi, na podstawie ilości warstw gleby ją okrywającej, jest jak obliczanie wieku Minecraft'owego świata na podstawie ilości występujących tam warstw – czyli absurdalne].

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Ziemia jednak była niewidoczna i niewyposażona. Ciemność zalegała nad otchłanią, a tchnienie Boga niosło się nad wodami.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"tchnienie" - według wersji Wulgaty i hebrajskiej "duch", możliwe iż te słowa są nawet synonimami. Tyle, że "tchnienie" pochodzi od słowa "tchnąć" i jest nawiązaniem do tego, że Bóg po ukształtowania człowieka z gliny (Rodz. 2, 7.) "tchnął" w niego (a więc wpuścił powietrze/ducha?) dech życia - ożywiając go. Lepiej więc pasowałby tutaj "duch", gdyż (oczywiście) nikt w Boga życia nie "tchnął"… Zostawiam jednak to tłumaczenie ze względu na jego równoznaczność...

 

Sądzę, że jedynie część Boga (jego reprezentacja w świecie) unosi się nad wodami. Tchnienie Boga – a nie sam Bóg – gdyż świat który stworzył jest mniejszy od niego, nie przeszkadza to jednak Mu być w nim jako reprezentacja. (Tak jak pisarzowi nie przeszkadza być jednym z bohaterów, książki którą pisze, mimo że książka – jako rzecz – jest przecież mniejsza od niego.)

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Bóg zatem rzekł: " Niech się stanie światło", i światło nastało.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg stworzył światło wpierw jako ideę, dając podstawę do istnienia widzialnego świata. Światło czyli wszystkie rodzaje promieniowania. Wcześniej materia tylko istniała, teraz mogła oddziaływać na siebie i być łatwiej zrozumiana przez widzenie. Dopiero teraz świat mógł stać się widzialny (w naszym rozumieniu tego słowa) – obmyślił więc Bóg działanie fotonów, odbijanie się i pochłanianie światła tworzącego w ten sposób barwy, kolory itd.

 

Do Hebrajczyków 11, 1. Wiara zaś jest podstawą tych rzeczy, których się spodziewamy przeświadczeniem o rzeczach niewidzialnych. (...) Wiarą poznajemy, że światy sprawione są słowem Bożym, aby z niewidzialnych widzialnymi się stały.

 

Tak więc, skoro wszystko co dziś widzimy stało się widzialne przez słowo Boże, choć pierwotnie było niewidzialne, tak też inne rzeczy niewidzialne poznać możemy dzięki Słowu Bożemu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. I widział Bóg, że ono jest dobre.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"dobre" - tłumacz Septuaginty na język polski Remigiusz Popowski zamiast "dobre" daje tutaj "dobre i piękne" gdyż greckie słowo "KALON" (jak tłumaczy) w Greckiej kulturze oznacza zarówno dobro jak i piękno. Odchodzę tutaj od tego rozwiązania gdyż jak sądzę twórca języka (Bóg), chciał by w ogóle słowo "dobre" oznaczało również i "piękne" – także w języku polskim. Gdyż to co naprawdę "dobre" musi być także "piękne" i na odwrót to co prawdziwie "piękne" jest też "dobre". [W innych miejscach również zmieniam to – wszystkie zmiany zaznaczam kursywą]

 

Bóg nazwał światło dobrym gdyż umiłował światłość. Od tej pory światłość – jako sprawiająca, że wszystko jest widzialne, zrozumiałe i jasne (w obu znaczeniach tego słowa) – będzie synonimem dobra. Ciemność natomiast – jako brak światła/dobra, jako niezrozumienie, zamieszanie, mętlik (mętna woda jest nieprzejrzysta, więc nie daje dostępu światła) – jako synonim zła.

 

Bóg nie tworzy ciemności. Ciemność istnieje naturalnie odkąd istnieje światło, gdyż jest – po prostu – jego brakiem. W tym sensie Bóg nie tworzy również głupoty, gdyż głupota to zwyczajnie: brak mądrości. A więc: Bóg tworzy tylko rzeczy dobre, nie tworzy zła – które jest po prostu brakiem – lub wypaczeniem – dobra.

 

Mimo to Bóg mówi w Księdze Izajasza (LXX):

45, 7. Ja jestem tym który przyrządził światło i stworzył też ciemność; który daje pomyślność i dopuszcza niepowodzenie. Ja jestem Panem, Bogiem, który stworzył to wszystko. 8. Niech radością rozbrzmiewają u góry niebiosa, niech chmury spuszczą deszcz sprawiedliwości, niech ziemia porośnie miłosierdziem i sprawiedliwością. Ja jestem Panem, który cię stworzył".

 

Stwórca mówi tak, przypominając iż dopuścił do istnienia ciemności jak i "dopuszcza niepowodzenie", a więc też nie jest też tak iż istnieją zupełnie bez jego woli. W pewnym sensie więc Bóg jednak stworzył ciemność, gdyż tworząc światło obmyślił jej istnienie i dopuścił do niego. Tworząc światło dopuścił by nie wszystko było w pełni oświetlone, by mógł istnieć cień, a nawet zupełny mrok.

 

 

Światło staje się też synonimem prawdy - gdyż prawdziwie oddaje informacje o rzeczywistości. Na tej zasadzie Chrystus mówi do uczniów, iż są "światłością świata" tzn. ich zadaniem jest "rozświetlać" świat poprzez zwiastowanie prawdy i wyjaśnianie wszystkiego co jest niezrozumiałego. Od Boga bowiem pochodzi mądrość i zrozumienie, i ci którzy ją otrzymali mają obowiązek ją przekazywać innym.

 

II Do Koryntian. 4, 6. Bóg bowiem, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęła światłość, sam oświetlił serca nasze, abyśmy zajaśnieli blaskiem poznania jasności Bożej w obliczu Chrystusa Jezusa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Wtedy oddzielił Bóg światło od ciemności. 5. Światło nazwał Bóg dniem, a ciemność nazwał nocą.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Widząc, że światło jest dobre, Bóg czyni jasne rozgraniczenie go od ciemności. Bóg nie lubi półtonów, półprawd i zamętu. Objawia się to też w powiedzeniu Chrystusa który mówi (Objawienie Apostoła Jana 4, 17.): „Obyś był zimny albo gorący! 16. A tak, żeś letni, a nie gorący ani zimny, wypluję cię z ust moich.”.

 

Bóg nie lubuje się w łączeniu się światła z ciemnością. Woli sytuacje skrajne, przeciwstawne: zimno – gorąco, jasno – ciemno, dzień – noc, niż ich stany pośrednie. W ten sposób Bóg na końcu czasów rozdzieli również synów światłości, od synów mroku – "jak się odłącza owce od kóz".

 

II Do Koryntian. 6, 14. Nie wprzęgajcie się w jarzmo z niewiernymi. Cóż bowiem za uczestnictwo sprawiedliwości z nieprawością? Albo co za łączność światła z ciemnością? 15. Lub co za ugoda Chrystusa z Belialem? Albo co za udział wiernego z niewiernym? 16. I co za zgoda Kościoła Bożego z bałwanami?

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Minął wieczór i minął poranek - dzień pierwszy.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"wieczór", "poranek" – w sensie okresu czasu: części dnia. Tzn. np. rano Bóg stworzył materię, w środku dnia światło, a na wieczór oddzielił światło od ciemności. Te zwroty powtarzać będą się dla określenia, iż na pracy Bogu zszedł się cały dzień. Pracował od rana do wieczora – czyli cały dzień, bez odpoczynku. Bóg nie odpoczywał podczas stwarzania.

 

"dzień" - jakiś koniecznie równy okres czasu jakim operuje Bóg. Najpewniej tysiąc lat – gdyż Biblia uczy, iż u Boga "dzień jest jak tysiąc lat", o czym mówi psalm i Apostoł Piotr:

 

Psalm 89, 4. "Tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień,"

 

2 List Apostoła Piotra 3, 8. "Niechże wam, najmilsi, to jedno tajne nie będzie, że u Boga jeden dzień znaczy tyle co tysiąc lat, a tysiąc lat jako jeden dzień."

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

I rzekł Bóg: "Niech powstanie sklepienie między wodami, by oddzielało jedne wody od drugich". I tak się stało. 7. Stworzył Bóg sklepienie i oddzielił wody, które były pod sklepieniem , od wód znajdujących się nad sklepieniem. 8. To sklepienie Bóg nazwał niebem. I widział Bóg, że ono jest dobre. Minął wieczór i minął poranek – dzień drugi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Skończywszy stwarzanie ogólne przechodzi Bóg do wyposażania Ziemi, przy czym nie jest wykluczone że Bóg jednocześnie w podobny sposób przygotowuje inne planety do zamieszkania (główny wysiłek bowiem wynika ze stworzenia – a więc obmyślenia – tych rzeczy, nie zaś ich umieszczenia na planecie).

 

"sklepienie między wodami, by oddzielało jedne wody od drugich" – Bóg tworzy atmosferę Ziemską z myślą by nad nią rozpiąć ochronną warstwę (prawdopodobnie) pary wodnej. Tej wody "nad sklepieniem" nie należy mylić błędnie z chmurami lub jakimiś ludowymi przesądami Izraelitów – jak często robią współcześni.

 

W dzisiejszych czasach chroni nas tylko cieniutka warstwa ozonowa, oryginalnie – według myśli Bożej – dochodziła do tego ogromna warstwa pary wodnej chroniąca przedpotopowych ludzi, przed szkodliwym promieniowaniem kosmicznym. Przerwanie tej warstwy asteroidą, podczas potopu, sprowadziło na ziemię ulewny deszcz (który zatopił ziemię) i – z powodu tego iż nie było już ochrony przed promieniowaniem – skróciło życie ludzi urodzonych po potopie dziesięciokrotnie.

 

Prawdopodobnie ta warstwa pary wodnej, zaginając światło, tworzyła coś w rodzaju lupy/teleskopu który pozwalał ludziom przed potopem oglądać wszechświat, w całej swej okazałości, bez potrzeby używania używania narzędzi astronomicznych – pamięć o tym co widziano przetrwała w legendach i obrazach starożytnych. Inny był wygląd Słońca, Wenus otoczona była welonem itd.

 

"To sklepienie Bóg nazwał niebem" – oryginalnie Bóg niebem nazwał atmosferę ziemską – a nie wszechświat. Wcześniejsze "niebo" o którym mówi Biblia jest tak nazwane z powodu tego, iż w czasie pisania księgi, człowiek nie miał oddzielnej nazwy określającej wszechświat. Trzeba zauważyć, że niebo to – mimo iż tożsame z naszym niebem – nie wyglądało dawniej tak samo jak dziś. Nie było na nim chmur – z których miałby spadać deszcz; a ochronna warstwa wody (nad nim) dodatkowo mogła wpływać na jego prezencję (jak już to wyżej wyjaśniłem)… Żyjemy więc już w innej ziemi i pod innym niebem niż ludzie przed potopem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. I rzekł Bóg: " Niech wody znajdujące się pod niebem zbiorą się w jednym skupisku i niech się pokaże suchy ląd". I tak się stało. Wody znajdujące się pod niebem zebrały się w swoich skupiskach i pokazał się suchy ląd. 10. Ten suchy ląd Bóg nazwał ziemią, a zbiorowiska wód nazwał morzami. I widział Bóg, że są dobre.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Na ziemi nie było jeszcze wysokich gór – które powstały dopiero w wyniku rozchodzenia się (i ścierania) kontynentów po potopie – więc woda mogła cienką warstwą pokrywać całą ziemię. Było jej o wiele mniej niż obecnie (gdyż znaczna jej część była nad niebem w ramach ochrony), dlatego na rozkaz Boży mogły te wody zgromadzić się w kilku morzach odsłaniając ogromny suchy ląd. Dowiadujemy się później, że znaczna część wody (o wiele więcej niż obecnie), umieszczona była też pod ziemią – co również daje nam obraz ogromnej przestrzeni jaką zajmował dawniej ląd stały przed potopem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. I rzekł Bóg: Niech ziemia wypuści pędy ziół, aby wydały nasiona według swoich rodzajów i wzajemnych podobieństw, a także drzewa owocowe, by rodziły owoce, których nasiona odpowiadałyby ich rodzajowi na ziemi." I tak się stało. 12. Wyprowadziła ziemia pędy ziół, żeby porodziły nasiona według ich rodzaju i podobieństw oraz drzewa owocowe, by rodziły owoce, których nasiona będą odpowiadały ich rodzajowi na ziemi. I widział Bóg, że są dobre. 13. Minął wieczór i minął poranek – dzień trzeci.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"pędy ziół" – znaczy tyle co rośliny pożyteczne, których nie trzeba uprawiać. Bóg przystępuje do stworzenia pierwszego życia na Ziemi, a konkretnie: roślinności. Oczywiście nie wszystkiej! Później stworzy Stwórca jeszcze zboża i inne roślinny uprawne, by je (w ramach kary za grzech) dać do uprawy człowiekowi, oraz chwasty – by tą uprawę ziemi utrudnić. (Możliwe, że również rośliny lecznicze dał Bóg człowiekowi dopiero później.) Zresztą nigdzie nie jest powiedziane, że Bóg poprzestał na tej roślinności którą stworzył trzeciego dnia…

 

Tworząc pierwsze życie Bóg przykłada dużą wagę do jego rozmnażania. Ustala tedy, że wszystkie życie będzie mnożyło się i rozmnażało tylko według swojego rodzaju: z nasion jabłoni powstanie tylko jabłoń, człowiek urodzi tylko człowieka itd. Bóg nie chciał by rodzaje te się mieszały ani łączyły ze sobą. Współżycie różnych rodzajów ustanowił grzechem. Więcej jeszcze świadectwa o tym daje w przykazaniach Izraelitom, w których zabrania im szczepienia roślin na innych roślinach, tworzenie mułów (muł to krzyżówka osła i konia) itd.

 

Księga Kapłańska (LXX) 19, 19. Zachowujcie moje prawo. Nie będziesz krzyżował dwóch różnych gatunków bydląt jucznych; nie będziesz obsadzał swojej winnicy różnymi gatunkami; nie będziesz się odziewał ubraniem zrobionym z dwóch różnych gatunkowo przędzy.

 

Jednocześnie Bóg stwarza wszystko tylko według rodzajów. Rasy tworzą się same przez przystosowanie do środowiska. Mechanizm ten nie jest jednak ewolucją (której Biblia stanowczo przeczy) – nie polega na przypadkowej modyfikacji genetycznej, ani nawet nie opiera się na tzw. "doborze naturalnym".

 

Nawet mimo iż nie było jeszcze Słońca, rośliny miały pod dostatkiem światła, gdyż odkąd Bóg rzekł: "Niech się stanie światłość!", cała część wszechświata zwana "dniem" tonęła w jasności. Poza tym sam Bóg jest światłością i niema w nim żadnej ciemności i – jak uczy Objawienie dane apostołowi Janowi – w Królestwie Bożym (Obj. 22, 5.): "I nocy więcej nie będzie, a nie trzeba im będzie światłości świecy, ani światłości słonecznej, bo Pan Bóg oświecać ich będzie". A więc sama światłość bijąca od Boga wystarczała roślinom do fotosyntezy – choć piszę tutaj rozumując bardzo po ludzku… (Myśląc głębiej, możliwe, że pierwotnie rośliny nie potrzebowały światła i zostały zmodyfikowane, gdy Bóg obmyślił cykl dnia i nocy)

 

Mimo iż nie było deszczu, jednak ziemia była dobrze nawodniona rosą i źródłami wytryskującymi z ziemi, przez co na pewno nie brakowało potrzebnej roślinom wilgoci.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. I rzekł Bóg: "Niech się staną latarnie na sklepieniu nieba dla oświetlenia ziemi i aby oddzielały dzień od nocy. Niech będą znakami wskazującymi pory czasu, dni i lata. Niech będą światłami na sklepieniu nieba, ukazującymi się nad ziemią". I tak się stało. 16. I stworzył Bóg dwie latarnie duże: latarnię silniejszą, aby rządziła dniem, i latarnię słabszą, aby rządziła nocą, a także gwiazdy. 17. Umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, by były widoczne nad ziemią, 18. aby rządziły dniem i nocą i aby oddzielały światło od ciemności. I widział Bóg, że są dobre. 19. Minął wieczór i minął poranek dzień czwarty.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg zapala gwiazdy niczym człowiek latarnie. Księżyc mimo iż daje tylko światło odbite został stworzony właśnie w celu oświecania nocy na Ziemi, jak zauważa księga Henocha wielkość Księżyca i Słońca widziana z Ziemi jest równa (co pozwala przyjrzeć się koronie Słońca podczas zaćmienia) także tutaj zaznacza się, że różnią się jasnością, nie wielkością – widzianą z Ziemi.

 

Stwórca postanowił, że Ziemia będzie miała swój własny dzień i noc. Swoją własną jednostkę czasu, przeliczaną później na pory roku i lata. Oczywiście dzień Ziemski miał być krótszy, od dnia Bożego. To, że Księżyc świeci tylko odbiciem Słońca da się wywnioskować z innych fragmentów Biblii.

 

Nawiasem mówiąc prawdopodobnie Słońce – jak i inne gwiazdy – jest natury elektrycznej, bliżej mu więc do gigantycznej żarówki niż elektrowni termojądrowej. Bóg zapala wszystkie gwiazdy tworząc sieć elektromagnetyczną łączącą cały kosmos w jeden wspaniały organizm. Wszystkie gwiazdy są połączone:

 

Księga Hioba 38. 31. Czy ty splotłeś węzłami Plejady, albo otwarłeś zagrody Oriona?

32. Czy ustawiłeś znaki zodiaku we właściwych im porach i czy wywiodłeś Hesperosa z jego blaskiem?

 

I wszystkie gwiazdy biorą swą energię (elektryczną) z jednego miejsca:

Księga Henocha 23, 2. Zobaczyłem płonący ogień, który biegł nieprzerwanie tu i tam nie ustając ani w dzień, ani w nocy, ale dokładnie ciągle robił to samo. 3. Zapytałem mówiąc: "Cóż to jest, co nigdy nie ustaje?" 4. Wówczas Raguel, jeden ze świętych aniołów, który był ze mną, odpowiadając mi rzekł: "Ten płonący po stronie zachodniej ogień, którego bieg ujrzałeś, jest [ogniem] wszystkich świateł nieba".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. I rzekł Bóg: "Niech wody wyprowadzą płazy mające życie i ptactwo fruwające nad ziemią, poniżej sklepienia nieba". I tak się stało. 21. I stworzył Bóg wielkie potwory morskie i każdą istotę ożywioną należącą do płazów. Wyprowadziły je z wody według ich gatunków, a także wszelkie upierzone ptactwo według gatunków. I widział Bóg, że są dobre. 22. Bóg im pobłogosławił, mówiąc: "Rośnijcie i mnóżcie się; wypełniajcie wody w morzach. A ptactwo niech się mnoży na ziemi". 23. Minął wieczór i minął poranek dzień piąty.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg stwarza ryby i ptaki. W hebrajskim nie ma płazów. Natomiast tutaj (w LXX) jak i w Wulgacie dodane są płazy. Wszakże tylko te mieszkające i rozmnażające się w wodzie, gdyż Bóg mówi by tylko ptactwo rozmnażało się na lądzie.

 

Warto zatem zauważyć, że ptaki jako pierwsze istniały na lądzie. Jest to zupełnie sprzeczne z nauką ludzką, z czego poznajemy, iż te ludzkie nauki są błędne.

 

Dzieje Apostolskie 4, 24. Ci zaś, usłyszawszy to, jednomyślnie wznieśli głos do Boga mówiąc: Panie! Tyś stworzył niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24. I rzekł Bóg: "Niech ziemia wyprowadzi każdą istotą ożywioną według gatunków: czworonogi, płazy i dziką zwierzynę według gatunków. I tak się stało. I stworzył Bóg według gatunków dzikie zwierzęta, bydło domowe według gatunków i wszystkie żyjące na ziemi płazy według ich gatunków. I widział Bóg, że są dobre.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg stwarza wszystkie zwierzęta mieszkające na ziemi – oczywiście z wyjątkiem tych które stworzył później dla człowieka i z powodu niego.

 

Wszystko co stworzył Bóg jest dobre i przez nie ujawnia się sam Stwórca – przez dzieła Go więc poznajemy:

Do Rzymian. 1, 20. Bo niewidzialne Jego rzeczy, nawet wiekuista moc Jego i Bóstwo, od stworzenia świata przez dzieła Jego dla umysłu widzialnymi się stały, tak że od winy wymówić się nie zdołają. 21. Albowiem poznawszy Boga nie złożyli Mu jako Bogu czci ani dziękczynienia, ale znikczemnieli w myślach swoich i zaćmione zostało bezrozumne serce ich.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. I rzekł Bóg: "Stwórzmy człowieka na nasz wzór i podobieństwo. Niech kierują rybami morskimi, ptactwem z przestworzy, bydlętami, całą ziemią, wszystkimi płazami czołgającymi się po ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

To jest jeden z nielicznych fragmentów Pisma Świętego w którym Bóg wypowiada się w liczbie mnogiej. Ze względu na to – jak i to, że jest ten fragment na początku Księgi Rodzaju (a więc docierają do niego nawet ci co nigdy nie przeczytają całej Biblii) – narobił w świecie wiele zamieszania… Interpretacji jest wiele: od tak karkołomnych jak to, że Bóg to kosmici, poprzez uznanie fragmentu jako objawienie "Trójcy Przenajświętszej", aż do przypuszczenia – z którym zgadza się tłumacz LXX Remigiusz Popowski – iż mamy do czynienia z tzw. "pluralis maiestatis" – w stylu "my król". Co jednak uważam za przesadę.

 

Argumentem przeciwko wszystkim tym tłumaczeniom jest właśnie fakt rzadkiego (tzn. Bóg mówi tak tylko w Księdze Rodzaju i gdy mówi o stwarzaniu – "stwórzmy" [ewentualnie dochodzi do tego jeszcze tworzenie języków] ) aktu użycia tej liczby mnogiej: Skoro to "pluralis maiestatis" dlaczego Bóg nigdy więcej nie mówi o sobie w liczbie mnogiej (tzn. czyniąc coś innego niż stwarzanie)? Skoro to "Trójca", znowu: Czemu Bóg nigdy więcej nie mówi w liczbie mnogiej (np. w innych księgach)? O kosmitach już nic nie powiem bo sensu nie ma...

 

Sądzę, że wyjaśnienia należy raczej szukać, w rozważeniu kiedy człowiek (stworzony w końcu na podobieństwo Boże – jak i mówi sam ten fragment) używa formy mnogiej w wypowiedzi. Robi to oczywiście wtedy gdy mówi do kogoś, z kim łączy się chwilowo w grupę. Sądzę więc, że jest jest to po prostu zapis wypowiedzi Bożej skierowanej do aniołów, którzy zwyczajnie pomagają mu przy stwarzaniu. "Stwórzmy człowieka na nasz wzór" – dalej pasuje, gdyż jak uczy Pismo, aniołowie są Synami Bożymi – a więc również są stworzeni na obraz i podobieństwo Boga. Dlatego Bóg mówi "na nasz wzór". Tak ja to tłumaczę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. I Bóg stworzył człowieka. Na wzór Boga go stworzył, stworzył ich jako mężczyznę i kobietę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Streszczona tu relacja stworzenia człowieka, która zamyka się w jednym zdaniu, pozwala nam domniemywać, że stworzenie człowieka nie odbiegało zbytnio od stworzenia innych istot – tylko z tym wyjątkiem, że człowiek został stworzony na podobieństwo Boże. Późniejszy dokładny opis pokazuje jak odbywało się to stworzenie. Prawdopodobnie w podobny sposób (rozszerzając opis, podając szczegóły) można by opisać przyjście na świat innych istot żyjących. Pismo skupia się jednak na człowieku, dla którego adresowana jest ta księga.

 

To że człowiek został stworzony na Boże podobieństwo wiąże ze sobą szereg konsekwencji. Jednym z najprostszych (lecz nie najmniej ważnych) jest wniosek który mówi, iż mylą się ci wszyscy którzy twierdzą, że Bóg jest w Biblii (i u innych autorów) przedstawiany jako bardziej ludzki, niż w rzeczywistość tzn. antropomorfizowany. Tymczasem jest dokładnie na odwrót. To nie Bóg jest ludzki – tylko człowiek boski… Jeśli człowiek wpada w gniew – to tylko dlatego, że i Bóg może wpadać w gniew. Jeśli człowiek potrafi żałować, czegoś co zrobił – to tylko dlatego, że i Bóg jest zdolny by żałować czegoś co uczynił. Nie wyklucza to bynajmniej doskonałości Boga. Wręcz przeciwnie! Bardziej doskonały jest Bóg Biblijny – czuły i okazujący emocje. Niż – przypominający maszynę – bezosobowy Bóg filozofów… Posiadanie uczuć nie jest przecież w żadnym razie wadą…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Bóg im pobłogosławił, mówiąc: "Rośnijcie i mnóżcie się; napełniajcie ziemię i weźcie ją w panowanie. Władajcie rybami morskimi, ptactwem z przestworzy, wszystkimi bydlętami, całą ziemią i wszystkimi płazami czołgającymi się po ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"weźcie ją w panowanie. Władajcie" - tłumacz Septuaginty na język polski, Remigiusz Popowski, tłumaczy to na "sprawujcie opiekę nad nią. Kierujcie" gdyż (podobnie jak we wcześniejszym przypisie "dobre i piękne") greckie słowo "KATAKYRIEUO" (jak tłumaczy) oznacza zarówno stawać się władcą czegoś jak i opiekować się czymś; być stróżem czegoś. Odchodzę tutaj od tego rozwiązania na rzecz tradycyjnego (zgodnego zarówno z Wulgata jak i hebrajską wersją), gdyż sądzę ( jak wyżej), że twórca języka (Bóg), chciał by ogóle słowo "władać" oznaczało również " opiekować się" – także w języku polskim.

 

Za moim rozumowaniem przemawiają słowa Chrystusa, który uczył iż "ci którzy chcą wami dowodzić, muszą być waszymi sługami", a także te, że sam będąc Panem i władcą wydał swe ciało na ubiczowanie i zabicie, by uratować ludzi przed śmiercią. Był więc zarówno "panem i władcą" (pierwsze znaczenie podstawy greckiej KYRIOS) jak i "stróżem, opiekunem" (drugie znaczenie tegoż).

 

Niesprawiedliwe i złe rządy ludzkie obrzydziły i wypaczyły znaczenie słowa "władać". Lecz pierwotnie łączyło się ono ściśle właśnie z sensem "opiekować się". Przy tym "dbać i chronić" jest dopełnieniem funkcji rządzenia – obowiązkiem każdego pana i władcy (ustanowionym przez Boga). Tak więc uznałem, iż tłumaczenie "władać" (zawierające w sobie znaczenie również "opiekować i kierować") lepiej oddaje myśl Bożą, niż samo choćby "sprawujcie opiekę" – które nie zawiera w sobie sensu rządzenia i panowania nad czymś (tzn. słowo "panować" ma szersze znaczenie niż "opiekować się").

 

Bóg oddaje ludziom w panowaniu całą Ziemię (łącznie ze zwierzętami) – człowiek (stworzony na podobieństwo Boże) staje się, jakby, mini bogiem dla Ziemi. W ten sposób stworzywszy "mini siebie" (człowieka), daje mu "mini poddanych"(zwierzęta).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

29. I Bóg powiedział: "Oto każdą siewną trawę wydającą ziarno, która jest na całej ziemi, a także każde drzewo, które ma na sobie owoc z ziarnem do rozsiewania będą one dla was pokarmem daję wam, 30 jak również wszystkim na ziemi dzikim zwierzętom, wszystkim ptakom z przestworzy i każdemu płazowi czołgającemu się po ziemi, i mającemu w sobie tchnienie życia każdą zieloną trawę na pokarm". I tak się stało. I spojrzał Bóg na wszystko, co stworzył, i uznał, że jest bardzo dobre. Minął wieczór i minął poranek dzień szósty.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Pierwotnie ludzie byli wegetarianami – nie jedli mięsa. Zdaje się (choć może trudno w to uwierzyć), że również zwierzęta były wyłącznie roślinożerne. Za tą interpretacją przemawia fakt, że Pismo Święte mówi, iż w raju – który nastanie po sądzie ostatecznym – lew będzie jadł trawę jak wół… Możliwie więc, że w pierwotnym raju też tak było, a zamierzeniem Bożym nie było by zwierzęta polowały na siebie i się zjadały…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2, 1. Tak zatem dokonane zostało stworzenie nieba i ziemi, a także cały ich wystrój. 2. W szóstym dniu Bóg doprowadził do pełni swoje dzieła, które stworzył. W siódmym natomiast dniu Bóg odpoczął od wszystkich swoich dzieł, których dokonał. 3. I pobłogosławił Bóg ten siódmy dzień. Świętym go ustanowił, dlatego że w nim odpoczął od wszystkich swoich dzieł, których Bóg się podjął.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Warto zauważyć jak przedstawia ustanowienie sabatu Pismo. Nie ma żadnej mowy o tym, że Stwórca zamierzał skończyć wszystko w przeciągu sześciu dni. Raczej pokazane jest to tak, jakby dzień odpoczynku przypadkowo wypadł jako siódmy.

 

W każdym zaś razie, Sabat został ustanowiony przez Boga i uświęcony, ze względu na fakt historyczny stwarzania. Od tej pory jak Bóg odpoczął w siódmym dniu, tak też i ludzie mieli w nim odpoczywać.

 

Twierdzenie, że całe stwarzanie zostało opisane jako podzielone na 7 dni tylko po to by ustanowić dzień Sabatu, jest oszczerstwem i karygodnym niezrozumieniem tekstu. Jest to przecież odwrócenie kolejności i sugerowanie, że opisy historyczne Biblii nie miały miejsca w rzeczywistości, lecz miały jedynie służyć pokazania podstawy dla pewnych zwyczajów, praw czy obowiązków. Jeśli jednak historie te byłyby fikcją, sama podstawa byłaby fałszywa, a więc i przestrzeganie opartych na niej zwyczajów byłoby absurdem.

 

Odpoczynek dnia siódmego został ustanowiony na pamiątkę okresu stwarzania. Jeśli stwarzanie nie odbyłoby się w przeciągu sześciu dni, a Bóg nie odpocząłby siódmego, nie byłoby podstawy logicznej do obchodzenia Sabatu jako pamiątki. Święci się jakiś dzień zawsze na pamiątkę jakiegoś dnia który wcześniej nastąpił – np. urodziny obchodzone są na pamiątkę dnia w którym jubilat przyszedł na świat. Tak też obchodzono siódmy dzień, jako święty, na pamiątkę siódmego dnia w którym Bóg odpoczął.

 

Jezus Chrystus powiedział podczas Sabatu "Mój Ojciec pracuje aż dotąd więc i ja będę pracował" – jest to kolejna wskazówka, iż dni w których pracuje Bóg, nie pokrywają się z dniami w znaczeniu ludzkim. Apostoł Paweł podkreśla w swych listach, iż "Sabat ludzki" był tylko obrazem prawdziwego "Sabatu Bożego". Ponieważ Bóg mówi: "Nie wejdą do mojego odpoczynku." znaczy to, że zamierza jeszcze odpoczywać. A od Chrystusa, patrz wyżej, wiemy iż obecnie pracuje. Łącząc te dwie informacje w jedno, łatwo nam wywnioskować iż Bóg znów odpocznie po 6 dniach swej pracy.

 

Żeby było ciekawiej, jest to najprostszy sposób na określenie daty "końca świata"! Skoro źli mają nie wejść do Bożego odpoczynku, oznacza to, że świat musi skończyć się przed nastaniem drugiego 7. dnia. A więc: pierwszy dzień z tygodnia stwarzania, plus, sześć dni – z tygodnia w którym żyją ludzie – daje w sumie siedem dni. (1 + 6 = 7)

Ta da! Świat musi się skończy nim upłynie 7 dni Bożych od czasów stwarzania.

 

Nie wiemy jednak kiedy skończyło się stwarzanie… (Np. nie podane jest ile lat miał Adam gdy skończył się dzień 6. Bożej pracy i zaczął Boży odpoczynek).

 

Ta interpretacja wiele zyskuje dzięki połączeniu ze snem, oraz życiem, króla Babilońskiego Nabuchodonozora. Babilon pod jego rządami został przedstawiony w proroctwie jako głowa złota – najdoskonalszy i najwspanialszy ludzki rząd w całej ludzkiej historii! Wszystkie następne królestwa władające światem miały być coraz słabsze i grosze. Babilon jest więc głową złotą – koroną ludzkiej myśli politycznej i społecznej. A Nabuchodonozor – jako jego władca – jest najdoskonalszym królem czysto ludzkim (tzn. takim który w swych rządach nie opierał się na Bogu i jego prawie).

 

Ten właśnie Nabuchodonozor miał sen w którym wielkie drzewo (jego symbolizujące) zostaje ścięte i opasane na 7 czasów. Proroctwo spełniło się. Za jego pychę Bóg skarał go: Przez 7 lat Nabuchodonozor zachowywał się jak bezmyślne zwierzę, nim uznawszy władzę Bożą został przywrócony do zmysłów i władzy królewskiej.

 

Wedle tej interpretacji proroctwo miało jeszcze drugie ogólniejsze znaczenie. Nabuchodonozor – jako najlepszy z władców – symbolizował w nim człowieka, tzn. całą ludzkość.

 

Człowiek przez swoją pychę zgrzeszył nie chcąc uznać władzy Bożej nad sobą – sam chciał stać się panem – za co został odłączony od kierownictwa Bożego. Przez 7 czasów (dni Bożych), nastały rządy ludzkie, w których człowiek zachowywał się jakby odjęto mu rozum – na podobieństwo bydląt i bezrozumnych zwierząt.

 

Po upłynięciu owych 7 czasów (dni) człowiek opamiętał się i uznał władzę Boską, a jego rozum (podobnie jak Nabuchodonozorowi) zostaje mu przywrócony.

 

A wiec te 7 czasów z proroctwa odnośnie króla Babilonu może być tożsame z 7 dniami według czasu Bożego, czyli czasem w którym ludzkość rządzi się sama – nim nastanie pełne Królestwo Boże na ziemi.

 

Jak już mówiłem dzień Boży najpewniej ma lat tysiąc. Oznaczałoby to, że czas, od skończenia stworzenia – do końca świata, to "tylko" 7000 lat. Za tą interpretacją przemawia też fakt iż, bezpośrednio po końcu świata szatan zostaje związany na tysiąc lat, a władza zostaje dana Chrystusowi razem z jego Apostołami. Nastaje siódme tysiąclecie (Boży odpoczynek – duchowy Szabat); Bóg odpoczywa więc władze przekazuje swojemu Synowi oraz związuje Szatana na ten okres – by nie przeszkadzał, a odpoczynek był zupełny – nie przerywany jego zakusami. Po skończeniu tego odpoczynku (minięcie tysiąca lat – koniec Tysiącletniego Królestwa) Szatan zostaje wypuszczony, a Bóg wraca do pracy.

 

Ostatnią ciekawostką związaną z tą "tysiącletnią interpretacją" jest to iż zgadza się to z faktem zepsucia przedpotopowych ludzi i ich społeczeństwa. Jako, że czas w jakim żyli ludzie przed potopem, przypadał w większości na okres w którym Bóg odpoczywał, bez ciągłej pomocy Bożej, same rządy ludzkie mogły przez tysiąc lat doprowadzić do takiego zwyrodnienia, że gdy Bóg wziął się w końcu do pracy nie było już nawet co naprawiać… Tak że został On w końcu zmuszony wykorzystać tak krańcowy środek jakim było sprowadzenie potopu na Ziemię.

 

Obliczenia te jednak w żaden sposób nie pozwalają nam określić dokładnej daty końca świata (brak kluczowych danych, dat) i… bardzo dobrze. Ponieważ wolą Bożą nie jest, by człowiek zajmował się datami i rodowodami, by w ten sposób obliczyć kiedy przyjdzie czas sądu. Podane tu wyżej wyjaśnienia mają za zadanie jedynie wytłumaczyć skąd wzięło się opisane w Objawieniu Jana tysiącletnie Królestwo (wtedy Bóg odpoczywa), oraz co oznacza wspominany przez Apostoła Pawła Duchowy Sabat – co znaczy powiedziane przez Boga: "nie wejdą do mojego odpoczynku". Pokazuje też, że całe Pismo stanowi jedność, doskonale się uzupełniając.

 

Do Kolosan 2, 16. Niechże was tedy nikt nie sądzi w sprawach pokarmu albo napoju, albo też jakiego święta, nowiu czy szabatu. 17. Bo to są tylko cienie rzeczy przyszłych (…)

 

Do Hebrajczyków 4, 9. A zatem dla ludu Bożego pozostaje jakiś dzień odpocznienia. 10. Kto bowiem wszedł do odpocznienia jego, ten tak samo odpoczął od dzieł swoich, jak Bóg od swoich. 11. Śpieszmy się tedy wnijść do odpocznienia tego, aby snadź nikt nie uległ przykładowi niedowiarstwa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Jest to księga narodzin nieba i ziemi. Stały się one w tym właśnie dniu, kiedy "Bóg stworzył niebo i ziemię".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj stawiam kropkę, odchodząc od wersji tłumacza LXX. Pismo Święte powstało w czasach gdy nie było jeszcze znaków interpunkcyjnych dlatego w różnych wersjach różnie one występują. Remigiusz Popowski postawił tutaj przecinek, jednak kropka jest zdecydowanie niezbędna ponieważ tutaj właśnie kończy się streszczenie stwarzania, dalej jest już opis mówiący o tym jak powstał człowiek i dlaczego los jego jest taki jaki wszyscy znamy.

 

Sens tych słów można oddać by w ten sposób: Tutaj kończy się streszczenie opisujące stworzenie Nieba i Ziemi. Zarówno zaś Niebo jak i Ziemia powstały już w pierwszym dniu w którym Bóg postanowił je stworzyć. (Resztę dni zajął się Stwórca ich wyposażaniem przez tworzeniem na nich życia i przystosowywaniem ich do niego.)

 

Możliwe też, że powyższa interpretacja jest błędna, a ten fragment Biblii jest nie końcem opisu stwarzania, a nagłówkiem następnej części.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

WYJAŚNIENIE SKĄD WZIĄŁ SIĘ WSPÓŁCZESNY TRUDNY LOS CZŁOWIEKA NA ZIEMI:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Zanim powstało na ziemi jakiekolwiek ziele polne i zanim wzeszła na polach jakakolwiek trawa jeszcze bowiem Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było jeszcze człowieka, żeby ziemię uprawiał 6. (było jedno tylko źródło, które wytryskiwało z ziemi i poiło całą jego powierzchnię) 7. – Bóg ukształtował człowieka z mułu ziemi i tchnął w jego oblicze tchnienie życia. W ten sposób powstał człowiek jako istota żyjąca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dodałem tutaj myślniki, nawiasy i zmniejszyłem literę, gdyż właściwie rzecz biorąc jest to jedno długie zdanie, w którym Bóg umieszcza kilka informacji na boku.

 

Tutaj zaczyna się wstęp następnej części której celem jest wyjaśnienie skąd wziął się obowiązek pracy na roli oraz związany z tym trud. Zanim jednak zostanie on spełniony Bóg musi najpierw przypomnieć człowiekowi klimat pierwszej Ziemi i wyjaśnić jak i dlaczego stworzył żeńską część ludzkości, a także poinformować o istnieniu w raju "drzewa poznania dobra i zła".

 

"ziele polne" , " jakakolwiek trawa" – Wbrew częstemu mniemaniu słowa te nie są tożsame z tymi użytymi użytymi przy opisywaniu trzeciego dnia stworzenia (tego w której Bóg stwarzał roślinność). Tam wymienione były (według tego tłumaczenia LXX) "pędy ziół" i "drzewa owocowe". W Septuagincie (podobnie jak w każdej innej wersji a także tłumaczeniu) są to rożne słowa odnoszące się do różnych rzeczy.

 

W hebr. słowo przetłumaczone tutaj jako "ziele polne", odnosi się do ciernistych krzewów, zmory rolnika i tak też jest właściwie.

 

Księga ta uczy nas bowiem, że pierwotnie ludzie odżywiali się owocami z drzew (w raju Bożym, sadzie Eden) i nie uprawiali zbóż by z "traw" (zboża) przygotowywać sobie chleb. Uprawa na roli została wyznaczona człowiekowi w ramach kary. W ramach przekleństwa stworzył też Bóg chwasty by tą uprawę roli utrudnić (a przy okazji wiele z nich uczynił cennymi ziołami leczniczymi, gdyż wiedział, że człowiek będzie ich potrzebował po wypędzeniu z raju).

 

Nie było więc człowieka który by uprawiał rolę. Nie było też deszczu, klimat był inny, bardziej umiarkowany, ziemia była nawilżana zdrojami. Pierwszy prawdziwy (z chmur) deszcz spadł dopiero po potopie, wtedy też po raz pierwszy pojawiła się na niebie tęcza – dlatego też została ustanowiona znakiem przymierza.

 

"Było jedno tylko źródło" prawdopodobnie błąd interpretacji tłumacza (przekonującego ze starogreckiego na nowożytny, bądź tłumacza polskiego). Raczej: "Jedne tylko były źródła" – w znaczeniu nie było deszczu lecz tylko źródła. Być może też, że naprawdę było tylko jedno źródło z którego brały się wszystkie rzeki płynące po ziemi… Tym bardziej że zdaje się to pasować do charakteru jaki objawia Bóg podczas stwarzania: jedno źródło z którego biorą wodę wszystkie inne – tak jak jedno źródło mądrości z którego wszyscy czerpią – czy też jedno źródło światła z którego biorą się wszystkie inne światła.

 

Sens całego tego stwierdzenia można by oddać w słowach: "Nim na ziemi wyrosły chwasty i rośliny uprawne – jeszcze bowiem nie było deszczu, ani rolnika, a ziemia była tylko nawadniana zdrojami – Bóg stworzył człowieka z minerałów ziemi i tchnął w niego duch życia (w ten sposób powstał człowiek)." Chodzi więc o to, że człowiek jest dziełem starszym niż chwasty i zboża. Został stworzony wcześniej.

 

 

"tchnął w jego oblicze tchnienie życia" – czyn ten błędnie często interpretuje się jako wyraz tego, że człowiek został stworzony w odrębnym stwarzaniu i posiada duszę której jakoby nie mają zwierzęta. Jednak, jak dalej mówi pismo, w zwierzętach również jest owo "tchnienie", jest to więc tylko nieporozumienie. Nie jest to też w żadnym razie podstawa do twierdzenia o nieśmiertelności duszy, gdyż, jak mówi psalm, po tym jak owo tchnienie opuści człowieka traci on wszystkie zamysły – nie jest więc świadomy i żywy w ogólnie przyjętym znaczeniu:

 

Księga Psalmów (wersja LXX, w hebr - 146) 145. 3. Nie opierajcie swych nadziei na rządzących ani na ludziach, bo nie od nich należy wybawienie.

4. Dech go opuści i wróci do swego prochu; w owym dniu przepadną wszystkie ich zamysły.

 

Tak więc po tym jak człowiek umiera ten dech/tchnienie/duch/dusza wraca do Boga, a człowiek zamienia się w proch z którego powstał i traci wszelką zdolność myślenia, rozumowania i czucia – a więc umiera. [Nie twierdzę tutaj bynajmniej, że dusza musi być terminem tożsamym z tchnieniem czy duchem, chodzi mi raczej o to iż używa się ich czasem zamiennie. Sam stosunek między terminami i właściwości oraz szczegóły, istnienia duchowego człowieka, nie są (dla mnie) zupełnie jasne… A – wbrew pozorom – Pismo nie poświęca im zbyt dużo uwagi. Widocznie człowiek nie ma potrzeby wiedzieć wszystkiego.]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Pan, Bóg, założył ogród w Edemie na wschodzie i w nim umieścił człowieka, którego ukształtował. 9. Bóg wyprowadził tam z ziemi wszelkie drzewo miłe do oglądania i smaczne do spożycia, a w środku tego ogrodu także drzewo życia i drzewo możliwości poznania dobra i zła.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"ogród" – podobno "sad", gdyż były w nim głównie drzewa owocowe. Jednak ogród lepiej brzmi, no i pewnie było tam mnóstwo kwiatów - skąd ogród.

 

"Edemie" - jak tłumaczy RP w Septuagincie taka jest nazwa krainy którą zwykło zwać się "Edenem" - "Edem" zamiast "Eden" ("m" zamiast "n"). Zostawiam jak on, lecz w przypisach będę pisał dalej Eden.

 

"wschodzie" - Biblia wielokrotnie powtarza, że to "wschód" jest ten dobry - zupełnie przeciwnie do współczesnego świata który chce by wszystko było "zachodnie" (wyjątek: magia wraz z okultyzmem promowane współcześnie jako mądrość/praktyki/medycyna wschodu).

 

Biblia podaje kierunek świata na którym znajdował się Eden dla podkreślenia że było to miejsce rzeczywiście istniejące – nie alegoria.

 

"wyprowadził tam z ziemi" – Bóg stworzywszy wcześniej wszystkie drzewa, teraz organizuje z nich przepiękny sad dla człowieka (możliwe oczywiście, że cześć drzew owocowych stworzył Stwórca specjalnie dla ludzkości).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Z Edemu wypływała rzeka nawadniająca ten ogród. Potem rozdzielała się ona na cztery odnogi. 11. Nazwa jednej Fison; opływała ona całą krainę Euilatu, gdzie jest złoto. 12. Złoto tej krainy jest piękne. Jest tam także czerwony szlachetny kamień, a również zielonkawy. 13 Druga rzeka miała nazwę Geon. Opływała ona całą krainę Etiopii. 14 Trzecią rzeką był Tygrys. Przepływał on obok Asyryjczyków. czwartą rzeką był Eufrat.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Liczne podawanie szczegółów dla kolejnego podkreślenia, że było to miejsce rzeczywiście istniejące w świecie. Wiedząc, że po potopie dostęp do miejsca (w którym był ogród Eden) będzie wolny dla każdego, Bóg proponuje grę w której podając liczne szczegóły zachęca do odnalezienia tego miejsca (a nawet ofiarując nagrodę – złoto!).

 

O ile rzeki tylko "były" (gdyż bieg wód mocno zmienił się po potopie) o tyle złoto i czerwony oraz zielonkawy kamień "jest" i czeka na odnalezienie.

 

Mimo tych licznych wskazówek pozycja Edenu nie została do końca ustalona (to znaczy współcześnie… całkiem możliwe, że w starożytności odnaleziono to miejsce).

 

"Przepływał on obok Asyryjczyków." – obok krainy którą później zamieszkiwali Asyryjczycy; po prostu kolejna podpowiedź.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Pan, Bóg, wziął człowieka, którego ukształtował, i umieścił go w owym ogrodzie, aby go uprawiał i doglądał.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dla niektórych może być zaskoczeniem że w raju istniała praca! Uspokajam ich, że doglądanie sadu (szczególnie w umiarkowanym doskonałym klimacie jakim cieszyła się przedpotopowa Ziemia) jest o wiele prostsze niż trud pracy na roli. We wszystkich wersjach słowa określające pracę ową, są w Biblii różne od słów których celem jest przedstawić późniejszą pracę na polu. Pismo Święte jasno podkreśla, że tamta "praca" była czymś zupełnie innym, z pewnością milszym człowiekowi.

 

Ważne jest jednak podkreślenia, że nawet w raju człowiek się nie obijał…

 

"Pan, Bóg," - chcąc sprawić by imię Jego nie było więcej bluźnione, Bóg sprawia iż ludzie zapominają jak powinno się je wymawiać. Przez co nikt nie jest w stanie współcześnie powiedzieć, jak powinno się je czytać (a więc także zapisywać we współczesnych językach – także współczesnym hebrajskim!). Chcąc ukryć swe święte imię, Bóg sprawia, że w greckiej Septuagincie (jak i w greckim Nowym Testamencie) zamiast Jego imienia pojawia się tylko tytuł: "Pan" – grecki (w przeciwieństwie do staro-hebrajskiego w którym pierwotnie zapisany był Stary Testament) zawiera litery zarówno dla samogłosek jak i spółgłosek, przez co – gdyby Bóg pozwolił na zapisanie tym alfabetem swojego imienia – wiedzielibyśmy jak je wymawiać i pisać, a więc nie byłoby ukryte…

 

Bóg zaś chciał by tylko w imieniu Jego Syna (Jezusa Chrystusa) było zbawienie, nie zaś w Jego imieniu własnym, dlatego pisze:

Dzieje Apostolskie 4, 10. niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że przez imię Pana naszego, Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, a którego Bóg wskrzesił z martwych, ze przez niego ten stoi zdrowy przed wami. 11. Ten jest onym kamieniem odrzuconym przez was budujących, który stał się kamieniem węgielnym. 12. I w żadnym innym nie masz zbawienia, albowiem nie masz żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, w którym mielibyśmy być zbawieni.

 

Do Rzymian. 10, 9. Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. (…) 13. „Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie” (Joel. 3, 5.).

 

Tak więc w imieniu Chrystusa jest nadzieja Chrześcijan nie zaś (w ukrytym) imieniu samego Boga Stwórcy (tłumaczonym na polski jako „Jahwe” bądź – dawniej – „Jehowa”).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

16. Pan, Bóg, dał nakaz Adamowi, tak mówiąc: "Z każdego znajdującego się w ogrodzie drzewa możesz brać sobie owoce do jedzenia, 17. Natomiast z drzewa, które służy poznaniu dobra i zła, nie jedz. W tym bowiem dniu, w którym zjesz z niego umrzesz".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przywracam tutaj liczbę pojedyncza w przekonaniu, że liczba mnoga jest tylko wymysłem tłumacza (R. P.). Tak jest zdecydowanie sensowniej; Bóg oczywiście nie mówił do Adama jakby był grupą ludzi, a kobieta nie została jeszcze stworzona. Tak jest też we wszystkich innych znanych mi tłumaczeniach.

 

"W tym bowiem dniu, w którym zjesz z niego umrzesz" – Ani Adam, ani też Ewa nie umarli w dniu w którym zjedli owoc drzewa poznania dobra i zła. A przynajmniej nie umarli, jeśli mówimy o dniu ludzkim trwającym 24 godziny. Bóg ma na myśli rzecz jasna swój "dzień". Jeśli trwa on rzeczywiście tysiąc lat (jak wyżej pisałem) to wszystko się zgadza, gdyż Adam żył 930 lat.

 

Dalsza część Pisma wyjaśnia, że Bóg nie mówi, że za karę uczyni człowieka śmiertelnym, jeśli go nie posłucha i zje owoc z drzewa poznania dobra i zła. (To nie tak, że Bóg będzie musiał coś działać w tym zakresie.) Stwórca tylko informuje człowieka, że zjedzenie tego owocu wiąże się z konsekwencjami które przyniosą mu śmierć, a więc ze względu na te (pośrednie) konsekwencje, zabrania mu spożywać tego owocu. Śmierć ma wynikać, nie z kary Bożej za nieprzestrzeganie Jego słowa, lecz z samej naturalnej konsekwencji wynikającej z jego spożycia (mimo iż sam owoc jest dobry).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Pan, Bóg, powiedział: " Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam. Stwórzmy mu zatem pomocnika, by był przy nim".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kolejny z niewielu fragmentów użycia liczby mnogiej.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Bóg ukształtował też z ziemi wszystkie dzikie zwierzęta i wszystkie ptaki w przestworzach. Przyprowadził je potem do Adama, aby zobaczyć, jak on je nazwie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dla zrozumienia tego fragmentu kluczowe jest słowo "też" – tzn. prócz myśli o stworzeniu człowiekowi pomocnika którą powziął Bóg, przypomina Księga, że Bóg "stworzył też" (tzn. Bóg stworzył wcześniej) dzikie zwierzęta i "Przyprowadził je potem do Adama, aby zobaczyć, jak on je nazwie.". A więc przyprowadził Bóg dzikie zwierzęta do człowieka (które wcześniej stworzył) nawet nie dlatego, by znalazł człowiek wśród nich pomocnika, lecz dlatego, że był ciekawy jaką nada im nazwę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. Adam nadał nazwy wszystkim bydlętom, wszystkim ptakom z przestworzy i wszystkim dzikim zwierzętom. Nie znalazł się jednak wśród nich dla Adama pomocnik podobny do niego.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Analiza poprzednich wersetów wskazuje iż Bóg stworzył także niektóre (domowe) zwierzęta specjalne dla Adama, by miał on w nich jakąś pociechę. Do takich zwierząt należą niechybnie miniaturki domowe zwierząt dzikich, czyli np. pies czy kot. Aż do tej pory zwierzęta te są zawsze bliskie człowiekowi, nie mogą jednak zastąpić mu kontaktu z innym człowiekiem, o czym mówi ta część Pisma…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Bóg zesłał na Adama pewne obezwładnienie, tak że wpadł w głęboki sen.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"obezwładnienie" - tłumacz LXX R. P. tłumaczy w przypisie, że słowo greckie, które tak przełożył (EKSTASIS), oznacza "wyjście z siebie, utratę świadomości i odczuwania doznań zmysłowych: słuchu, dotyku, smaku itd.".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Wtedy wyjął jedno z jego żeber i miejsce po nim wypełnił ciałem. 22. Pan, Bóg, obudował to żebro, które wyjął z Adama, tak że powstała kobieta, i przyprowadził ją do Adama.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg tworzy kobietę z części mężczyzny, z myślą o tym by była ona częścią niego.

 

Poetycznie można stwierdzić, że odkąd Bóg uczynił kobietę z żebra mężczyzny, które było przy jego sercu, kobieta jest blisko serca mężczyzny…

 

Bóg jakby rozdzielając człowieka jakby na dwie (nierówne) części, osłabia go i sprawia, że przestaje być on doskonały. Od tej pory zarówno mężczyzna jak i kobieta będą odczuwały ten brak w sobie – co skieruje ich ku sobie.

 

Ściśle rzecz biorąc ani mężczyzna ani kobieta, będąc osobno, nie zasługują na miano „człowieka”. Człowiek powstaje dopiero z połączenia mężczyzny i kobiety na powrót w jeden organizm. Człowiekiem jest więc – w znaczeniu ścisłym – dopiero małżeństwo między mężczyzną i kobietą. Dopiero w tym cudownym akcie dwa ciała i umysły, łączą się na powrót w jeden, tworząc doskonałego człowieka, stworzonego na podobieństwo Boże.

 

Utworzenie kobiety z żebra mężczyzny jest podstawą do wniosku o nierówności między tymi stworzeniami. Przeto kobieta jako stworzenie słabsze, podlega ochronie przez silniejszego mężczyznę. Apostoł Paweł podkreśla kierowniczą rolę mężczyzny powołując się właśnie na ten fragment; mówiąc (1. Do Koryntian. 11, 8.): "Bo nie mężczyzna jest z kobiety, ale kobieta z mężczyzny." i gdzie indziej (1. Do Tymoteusza. 2, 12.): "A nauczać niewieście nie pozwalam ani też przewodzić nad mężem, ale zachowywać się w milczeniu. 13. Bo Adam stworzony jest pierwszy, potem Ewa".

 

Twierdzenie o równości płci (przynajmniej wedle współczesnego - ateistycznego - pojmowania) jest nie Biblijne i zupełnie błędne. Nie oznacza to oczywiście, że kobieta jest w jakiś sposób gorsza od mężczyzny. W końcu nie można przecież powiedzieć, że jakaś część ciała człowieka jest gorsza. Absurdem byłoby twierdzić, że oko (czy np. nerka) jest gorsze gdyż słabsze… Kruchość jakiegoś narządu – czy też części – skłania nas raczej do otaczania go większą opieką. Podobnie sprawa ma się z kobietą – to że jest stworzeniem słabszym od mężczyzny, oznacza, że należy jej się większa opieka i wyrozumiałość. Człowiek podczas przewracania się, prędzej zasłoni się silniejszą ręką (i ją złamie), niż pozwoli na uszkodzenie swego słabszego oka – tak też mężczyzna powinien poświęcić się raczej dla kobiety, niż kobieta dla mężczyzny. Tak pojmowany stosunek między płciami doprowadził do rycerskości względem kobiet oraz okazywania im szczególnych względów. [Jeśli mężczyzna i kobieta dopuszczą się takiego samego grzechu, mężczyzna (jako silniejszy) jest gorszym (moralnie) człowiekiem.]

 

 

Trzeba też pamiętać, że złączeni na powrót w jedno ciało, mężczyzna z kobietą, nie rozporządzają już sobą dowolnie, lecz należą do siebie nawzajem:

1. Do Koryntian 7, 4. Żona nie ma władzy nad ciałem swoim, ale mąż. Podobnie też i mąż nie ma włazy nad ciałem swoim, ale żona.

 

Owo cudowne połączenie dusz, ma dodatkowe znaczenie symboliczne i prorocze, a tyczy się Chrystusa i jego narodu duchowego przedstawianego jako jego małżonka. Tak że wierni mają, poprzez to, stać się z nim jednością, w duchu.

 

To że istnieje podobna zależność między mężem a jego żoną , jak między Zborem a Chrystusem, daje nam dodatkowy wzór do postępowania w małżeństwie Chrześcijańskim:

Do Efezjan 5, 22. Niewiasty niech będą uległe mężom swym jak Panu, 23. bo mąż jest głową żony, jako Chrystus jest głową Kościoła, ciała swego, którego jest Zbawicielem. 24. A jako Kościół poddany jest Chrystusowi, tak też żony mężom swym we wszystkim poddane być mają.

25. Mężowie, miłujcie żony wasz, jako i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, (...) 28. Kto miłuje żonę swoją siebie samego miłuje.

 

 

Tak więc: żony mają być poddane mężom, którzy nimi rządzić mają tak, by o nich dbać lepiej niż o siebie samych. Mężczyzna ma szukać więcej dobra kobiety (nad którą panuje) niż swojego dobra, gdyż dla niego największym dobrem jest jej dobro. Jest tu podobna (ale słabsza) zależność jak między matką i jej dziećmi. Dobra matka musi stawiać życie (bezpieczeństwo i dobro), swoich dzieci ponad swoje własne – a przecież musi panować nad tymi dziećmi, a one mają obowiązek być jej posłuszne.

 

Taki jest w ogóle ogólny wzór władzy dany nam za pośrednictwem Chrystusa Pana, który poświęcił się za tych, których jest królem i panem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. Wtedy Adam powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mojego ciała. Ona będzie się nazywała kobietą, bo wzięta została ze swego męża"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"męża" – właściwie "mężczyzny" lecz dziwnie by to brzmiało w języku polskim. A więc męża w znaczeniu mężczyzny…

 

Adam nadając nazwę rodzajowi żeńskiemu umieszcza w ten nazwie określenie "mężczyzna" dla określenia, że ona od mężczyzny pochodzi. Bóg tworząc języki (podczas Budowania wieży Babel) zachował ten stosunek między określeniem "mężczyzna", a słowem "kobieta. Świadectwa tego są ciągle żywe. Mimo iż język podlegał wielorakim zmianom, w wielu językach ten stosunek między nazwami został jeszcze zachowany – np. Angielskim: "man" - "woman".

 

Niestety nie w języku polskim (także nie w współczesnym greckim z którego tłumaczy R. P.). Słowo " kobieta" weszło do języka polskiego dosyć późno, pierwotnie miało też inne znaczenie… nie jest to jednak teraz ważne… Skutkuje jednak tym, iż w tym tłumaczeniu nie widać jak Adam, używając podstawy słowotwórczej " mężczyzna", tworzy słowo dla określenia rodzaju niewieściego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Z tego powodu mężczyzna opuści swojego ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną. I będą oboje jednym ciałem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"żoną" – R. P. tłumaczy, że słowo greckie (GYNE) może oznaczać zarówno kobietę jak i żonę. On wybrał słowo "kobietą", ja wracam do tradycyjnego "żoną", sądząc, że skoro słowo to ma dwa znaczenia, należy użyć tego do do którego już wszyscy się przyzwyczaili. Bardziej pasuje ono też pod względem sensu, no i lepiej łączy się wtedy ten fragment tłumaczeniami Nowego Testamentu, gdzie zwykle tłumacze wybierają słowo "żoną".

 

Fragment ten jest cytowany przez Jezusa Chrystusa jako przypomnienie o nierozerwalności małżeństwa. Jezus dodaje (Mateusza 19, 5) „Co więc Bóg złączył, człowiek niech nie rozłącza.”, przypominając zarówno to, że Bóg jest autorem tej księgi, jak i to, że to właśnie Stwórca – w sposób cudowny – łączy kobietę z mężczyzną (przez: miłość – duchowo|małżeństwo – formalnie|współżycie płciowe – cieleśnie), na powrót, w jedno ciało.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. A choć oboje: Adam i jego żona, byli wtedy nadzy, nie odczuwali wstydu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Człowiek pierwotnie nie został zaopatrzony w moduł poznania dobra i zła. Ludzie – podobnie jak teraz zwierzęta – nie mieli w sobie tego co zwykliśmy zwać "prawem moralnym". Nie mieli wiec nawet podstawowego poczucia moralności/przyzwoitości…

 

Wbrew pozorów nie było to żadną wadą. Przeciwnie – taki był oryginalny zamysł Boży. Człowiek miał kształtować swoje poglądy na temat dobra i zła dzięki swojemu rozumowi i nauczaniu przez Boga (tak jak pies uczy się od swego pana, że niewolno gryźć sąsiadów, a dobrze jest zaganiać owce do pastwiska – tzn. kształtuje swoje poglądy, na temat tego co dobre i złe, na podstawie nauczania człowieka, samemu nie mając wiedzy o moralności).

 

Pierwotna nagość nie była grzechem, ponieważ ludzie nie wiedzieli iż są nadzy, tzn. nie uświadamiali sobie, że niezakrywanie swoich części intymnych jest złe. Nie mając poczucia dobra i zła, nie znali też wstydu. Nie było to grzechem, tak jak teraz nie grzeszą zwierzęta mimo iż chodzą nie ubrane (gdyby zaś zwierzęta znały "prawo moralne" musiałyby się ubierać!). Podobnie też nie grzeszą młode dzieci – gdyż Bóg sprawił, iż poznanie dobra i zła, dociera do człowieka stopniowo, tak by potrafił on sobie z nim odpowiednio poradzić: wprowadzić je w życie.

 

Gdzie nie ma poznania nie ma grzechu. Nie można wymagać od nikogo przestrzegania praw których nie zna. Grzechem jest tylko świadome działanie wbrew prawom Bożym które znamy. Dlatego też pierwsi ludzie mogli zgrzeszyć tylko przez zjedzenie owocu którego Bóg zabronił im jeść. Żaden inny ich czyn – nawet morderstwo – nie byłby grzechem i nie wymagałby kary. Bóg zamierzał – prawdopodobnie – stopniowo uczyć człowieka moralności. W ten sposób, że coraz więcej czynów zarówno musiałby robić jak i byłyby dla niego zabronione.

 

Jak to się stało, że wszyscy – współcześnie żyjący – ludzie mają poznanie prawa moralnego (przez co mogą grzeszyć na niezliczone ilości sposobów), będzie to wyjaśnione w dalszej części księgi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3, 1. Najbardziej przebiegły z wszystkich dzikich zwierząt, które stworzył Bóg, był wąż.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wąż był najbardziej przebiegłym ze zwierząt dlatego Szatan (jako, że przebiegłości najbliżej do zła, chociaż sama w sobie zła nie jest) ukazując się ludziom przybiera jego postać. To początek Księgi Rodzaju, właściwie rzecz biorąc początek Biblii, nie wyjaśnia więc Bóg wszystkich skomplikowanych szczegółów, lecz podaje tą historię w uproszczeniu.

 

Później dowiadujemy się że aniołowie (w tym także sam Szatan) są duchami i mogą przyjąć dowolną postać, gdy pojawiają się ludziom. Diabeł wybiera właśnie postać węża.

 

Lecz trzeba pamiętać, że wąż ten nie wyglądał tak jak obecnie! Obecna – dosyć marna – postać węża jest podyktowana tym, że został on przeklęty przez Boga. Wszystkie te liczne ilustracje, przedstawiające kuszenie człowieka przez węża owiniętego wokół drzewa, są zdecydowanie błędne! Posiadający lepszą umiejętność czytania ze zrozumieniem, ilustrują go czasem jako coś w rodzaju krzyżówki między znanym nam wężem a człowiekiem – jednak i to rozumowanie jest błędne, niczym też nie potwierdzone…

 

Mimo iż zwierzę, wąż, zostało w wyniku przekleństwa zmuszone do czołgania się na brzuchu, Szatan (mimo, iż też przeklęty, lecz w inny sposób) nie miał takiego ograniczenia, dlatego też pojawiał się czasem później, dalej w pierwotnej wersji węża – czyli jako smok.

 

Objawienia Apostoła Jana 12, 9. I zrzucony został ów smok wielki, wąż starodawny, "nazwany diabłem i szatanem," który zwodzi cały świat; i zrzucony został na ziemię i aniołowie jego zostali z nim zrzuceni.

 

Jeśli chcesz drogi czytelniku, dowiedzieć się jak wyglądał ten wąż – przed tym jak został przeklęty – najlepiej będzie jeśli wyobrazisz sobie tyranozaura ze skrzydłami, łuskami, ziejącego ogniem… Pamięć o smoku zachowała się w ludzkiej pamięci i była żywa jeszcze długa po potopie. Legendy o smokach odżyły w średniowieczu, gdy ludzie (na podstawie Nowego Testamentu) zrozumieli, że wąż w Księdze Rodzaju, to nie przypominająca pasek beznoga jaszczurka – tylko właśnie smok: ogromy skrzydlaty potwór ziejący ogniem.

 

O smoku między innymi tak pisze Księga Hioba: 41, 6. Wrota jego paszczy kto rozerwie? Groza wieje z jego zębów. 7. Jego łuski jak spiżowe tarcze, spinająca go skóra – jak kamień ścierny. 8. Jego łuski są z sobą sklejone jak jedna, wiatr przez nie nie przeniknie. (...) 10. Gdy parsknie, ogień się rozpryskuje, jego ślepia błyszczą niby Gwiazda Poranna. 11. Z jego paszczy buchają płomienie i wylatują ogniste drobiny. 13. Z jego nozdrzy wydobywa się dym, jakby z pieca pełnego rozżarzonych węgli.

 

Znając nauki Pisma Świętego, potwierdzone wieloletnią tradycją ustną (zupełnie różnych grup etnicznych), ludzkość od dawna oczekiwała na odnalezienie śladów ogromnych gadów dawniej żyjących. Byłoby to kolejne z licznych archeologicznych potwierdzeń prawdziwości Biblii. Niestety gdy wreszcie odnalezione zostały szczątki tych ogromnych "prehistorycznych" gadów, naukowcy zrobili wierzącym psikusa, nazywając je dinozaurami!!! Trudno wyobrazić sobie większą kpinę, a jednocześnie nienawiść do religii…

 

To, że Tyranozaur miał w rzeczywistości skrzydła, wie każdy, kto widział kiedykolwiek kurę (pewniej jeśli widział jej szkielet i porównał go ze szkieletem Tyranozaura)… Wygląd tego niesamowitego zwierzęcia, zrekonstruowano tak jak wszyscy znamy, tylko dlaczego by uniknąć prawidłowych skojarzeń ze smokiem. Słusznie zwać można to zatem największym przekrętem w dziejach ludzkości…

 

W istocie: wąż, dinozaur i smok to różne nazwy na to samo stworzenie.

 

Jako że to była pierwsza postać, w której pojawił się i skusił, Szatan człowieka, słowa te (smok, wąż) stały się jego synonimami. Dlatego też Chrystus mówi do złych "plenienie żmijowe", a w rozlicznych religiach fałszywych, zarówno wąż jak i smok, przedstawiane są w pozytywnym świetle.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Wąż odezwał się do kobiety: "Dlaczego Bóg powiedział: Nie z każdego drzewa rosnącego w ogrodzie jedzcie?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wiedząc, że kobieta jest słabsza (także moralnie/duchowo) od mężczyzny, Szatan wybiera ją jako obiekt swojego kuszenia, podejrzewając (zdaje się, że słusznie…), że łatwiej będzie mu dopiąć swojego dzieła.

 

Fakt historyczny mówiący o tym, że kobiety często zwodziły mężczyzn kierując ich na złą drogę, nie wynika z jakiejś szczególnej podłości narodu niewieściego. Jest podyktowany raczej tym, że kobietom jako „naczyniu słabszemu” łatwiej jest ulec błędowi i zostać zwiedzonym. Z słabszej piękniejszej płci łatwiej ma zaś błąd przenieść się i na mężczyzn będących z nimi jednym ciałem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Kobieta odpowiedziała wężowi: "Możemy jeść owoce z każdego drzewa rosnącego w ogrodzie, 3. tylko co do owocu z tego drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie jedzcie z niego i nawet go nie dotykajcie, abyście nie umarli".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kobieta zdaje się nie być zaskoczona tym, że wąż mówi, być może więc pierwotnie wąż/smok umiał mówić. Nie ma ku temu żadnych przeciwwskazań. Nie widzę żadnych powodów dlaczego tylko człowiek, ze stworzeń ziemskich, miałby posiadać umiejętność mówienia. Poza tym zgadzałoby się to z tradycją ustną i legendami (które jednak, w dużej mierze powstały na podstawie tego fragmentu…).

 

Należy również zwrócić uwagę na to, że z drzewa życia (dającego nieśmiertelność) ludzie mogli jeść do woli. Daje to podstawę do przypuszczeń, że drzewo to tylko przedłuża życie (a nieśmiertelność uzyskuje się tylko przez ciągłe spożywanie jego owoców), lub, że owoc z drzewa poznania dobra i zła neutralizuje działanie owocu drzewa życia, lub też, że pierwsi ludzie nie zdążyli skosztować owoców drzewa życia, nim zostali skuszeni…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Wąż rzekł na to: „Żadną śmiercią nie możecie umrzeć. 5. Bóg bowiem dobrze wie, że tego dnia, którego z niego zjecie, otworzą się wasze oczy i będziecie bogami, którzy rozpoznają dobro i zło”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Początek kłamstw smoka, mający jednocześnie najtragiczniejsze skutki gdyż było nim skuszenie człowieka. Wiedząc zaś, że kłamstwo pochodzi od diabła nie wolno nam kłamać. Chrystus podkreśla to mówiąc: "i wy jesteście potomstwem szatana on był kłamcą od początku".

 

"będziecie bogami" – słowo "bogami" odnosi się w Biblii często do aniołów (którzy posiadają poznanie dobra i zła), lecz także sędziów. Sam Bóg mówi w jednym z psalmów do nich "bogami jesteście" – co też cytuje sam Chrystus potwierdzając autentyczność tego tekstu. W tym sensie ludzie, po zjedzeniu owocu, rzeczywiście będą sędziami, gdyż będą wstanie rozsądzać między dobrem i złem. Nie będą jednak bogami w takim sensie jakim zrozumiała to Ewa i Adam, a jaki chciał zasugerować Szatan.

 

Podobnie owoc rzeczywiście nie jest zatruty i nie powoduje śmierci sam przez się. Śmierć sprowadza dopiero grzech, a raczej grzechy, które później siłą rzeczy będzie musiał popełniać niedoskonały i nieprzygotowany człowiek. Bóg wiedział, że człowiek nie będzie wstanie zachowywać się idealnie, dlatego – według sprawiedliwości – będzie musiał zostać ukarany śmiercią. Kto bowiem wie co dobre i nie czyni tego ten grzeszy (List Jakuba 4, 17.). Grzech sprowadza śmierć.

 

Wiedząc to Bóg powiedział ludziom, że umrą jeśli zjedzą ten owoc, i faktycznie jak widzimy ludzie umierają – choć owoc sam w sobie był dobry. Szatan postępuje przeciwnie, mówi coś pozornie prawdziwego, jednak naprawdę wprowadzającego ludzi w błąd. Intencja jest bardzo ważna w określeniu co jest kłamstwem, a co nie; nawet jeśli mówimy coś zgodnego z rzeczywistością jednak w taki sposób by wprowadzić kogoś w błąd, w istocie swej kłamiemy.

 

Trzeba też zauważyć, że to najstarsze na świecie kłamstwo jest wciąż żywe! Jest ono podstawą całego wielkiego ruchu "new Age". Niezliczona liczba guru, psychologów i fizjoterapeutów itd. bezczelnie obiecuje nam, że możemy być bogami, albo równi Bogu. Książki takie jak "Jak być Bogiem" sprzedają się w milionowych nakładach. W nagradzanych filmach popularnonaukowych specjaliści od fizyki kwantowej przekonują nas, że możemy być bogami (jeśli tylko zechcemy). Nauczający medytacji mówią iż dzięki niej przemieniamy się w Boga itd.

 

Do propagowania tego rodzaju bzdur często przekręca się też Biblię np. "jeśli uwierzysz wszystko jest możliwe wierzącemu" – i wmawia się ludziom, iż sama wiara czyni cuda, bez potrzeby Bożej interwencji. Z tej samej szkoły pochodzą lżejsze pozytywne myślenie (wiara w to, że nasze myślenie może mieć wpływ na rzeczywistość) jak i wiara w siebie – które są wstępna wersją przygotowawczą do filozofii New Age. Zaskakująca liczba ludzi chce być Bogiem… (A jednocześnie nie chce naśladować Bożych cnót: "Bądźcie świeci bo i Ja jestem święty.")

 

 

Kłamstwo szatana ma tym większą moc iż łudzi ludzi czymś co w pewnym sensie jest dla nich najważniejsze. Ludzie zostali stworzeni na obraz Boży, więc im są doskonalsi tym bardziej przypominają swego Stwórce – odzwierciedlając jego wspaniałość. Łatwo zrozumieć to na przykładzie makiety zbudowanej na wzór miasta – im taka makieta jest doskonalsza tym bardziej przypomina miasto które przedstawia.

 

Problem pojawia się wtedy gdy ludzie, zamiast być obrazem Boga, zapragną być samym Bogiem. To tak jakby makieta Krakowa próbowała być Krakowem. Makietę wprawdzie tworzy się w ten sposób by jak najdoskonalej odwzorowywała coś co przedstawia, nonsensem byłoby jednak gdyby makietę uznać za rzeczywistość, a człowieka za Boga.

 

Na tym właśnie polegał pierwszy grzech, że człowiek będąc podobny do Boga i natury Bożej, chciał sam stać się Bogiem. Przywłaszczył sobie mądrość, chcąc być równy temu co przedstawia. Jednak zdjęcie człowieka nigdy nie będzie człowiekiem, a gdyby próbowało przestałby być nawet zdjęciem; podobnie i wizerunek Boga (człowiek) nigdy nie stanie się Bogiem – a gdy próbuje tylko oddala się od swego Stwórcy.

 

To właśnie uczynił pierwszy Adam (człowiek), a drugi Adam (Chrystus) nie zgrzeszył w ten sposób lecz: (Do Filipian 2, 6.) "mając naturę Bożą nie poczytał swej równości z Bogiem za przywłaszczenie, 7. ale wyniszczył samego siebie przyjąwszy naturę sługi,".

 

1. Do Tymoteusza. 1, 5. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus.

 

Dlatego też pisze gdzie indziej (Do Kolosan 1, 15.) o Chrystusie: "On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia."


I my jako ludzie staramy się i chcemy być takim jak nasz Pan Jezus Chrystus obrazem Boga:

Do Filipian 3, 20. Nasza ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, 21. który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko sobie poddać może.

 

A gdy to uczyni będziemy do niego podobni gdyż, będziemy doskonałym wizerunkiem Stwórcy:

1. List Jana. 3, 1. Patrzcie jaką miłość okazał nam Ojciec, żeśmy zostali nazwani dziećmi Bożymi i że nimi jesteśmy. Dlatego nie zna nas świat, że nie zna i Jego. 2. Najmilsi! Teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się okaże, będziemy podobni do Niego, bo ujrzymy Go, jako jest.

 

Chrystus zaś ma pierwszeństwo w byciu obrazem Stwórcy (choć jako człowiek jest naszym bratem), przez to, że my, wzorując się na nim, stajemy się dopiero obrazem doskonałym – jak i on nim jest od początku:

Do Rzymian 8, 29. Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym wśród wielu braci;

 

Drugi do Koryntian 3, 18. My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. I kobieta zobaczyła, że to drzewo ma owoce rzeczywiście dobre do spożycia, że miło jest oczom na nie patrzeć i że dojrzało do tego, by ich skosztować.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wbrew powszechnemu mniemaniu nie ma żadnych podstaw by twierdzić, że drzewem tym była jabłoń, a owocami tymi jabłka… Przeciwnie, uznawana przeze mnie za natchnioną księga Henocha (jej autentyczność potwierdza Apostoł Juda) mówi, iż owoce te były bliższe winogronom:

 

Księga Henocha "32, 3. Przyszedłem do Ogrodu Sprawiedliwości i ujrzałem poza tymi drzewami wiele rosnących tam wielkich drzew, pachnących słodko, wielkich, bardzo pięknych i wspaniałych oraz drzewo mądrości, z którego święci jedzą i poznają wielką mądrość.

4. Podobne jest ono do drzewa janowca. Owoc jego jest jak kiść winogron na winnym krzewie, bardzo piękny, a zapach tego drzewa rozchodzi się i sięga daleko.

5. I powiedziałem: "To drzewo jest piękne! Jak piękny i przyjemny jest jego widok!"

6. Święty anioł Rafał, który był ze mną, odpowiadając mi rzekł: "To jest drzewo mądrości, z którego twój praojciec i twoja pramatka żyjący przed tobą zjedli i nauczyli się mądrości. Ich oczy zostały otwarte, poznali, że byli nadzy i zostali wypędzeni z ogrodu"."

 

Wyjaśniając jeszcze cytat powiem tak:

"święci jedzą i poznają wielką mądrość" – odkąd nasi przodkowie zjedli owoc uzyskali poznanie dobra i zła – które też po nich dziedziczymy. O ile oni rzeczywiście źle zrobili, że zjedli. O tyle my, mając te nadnaturalne poznanie (objawiające się chociażby wstydem), nie możemy z niego nie korzystać (a więc mówiąc przenośnie – jeść go). Mając bowiem poznanie i nie czyniąc tego co właściwe, grzeszylibyśmy. W ten symboliczny sposób też, wszyscy święci, jedzą owoc tego drzewa. Źli natomiast ignorują poznanie które mają, chociażby np. przełamując wstyd przed nagością – np. nudyzm, striptiz itd.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Wzięła więc z niego owoc i zjadła. Dała je też po sobie swojemu mężowi. Zjedli oboje. 7. Wtedy obojgu otwarły się oczy i uświadomili sobie, że są nadzy. Pospinali zatem liście figowe i zrobili sobie przepaski.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Zjedzenie owocu daje natychmiastowy efekt uzyskania wiedzy, której nie da się logicznie wydedukować – wiedzy moralnej. Od tej pory człowiek musi nieustannie uważać, by nie łamać prawa Bożego, które ma w sobie. Odstąpienie od niego równa się grzechowi, który sprowadza śmierć. Każdy umiera za własne grzechy:

 

List św. Jakuba. 1, 14. Lecz każdego kusi pociąg i przynęta pożądliwości. 15. A dopiero potem, gdy pożądliwość owoc wydaje, rodzi grzech, a grzech dokonany rodzi śmierć.

 

Postępując zgodnie z tą wiedzą człowiek mógłby uchronić się od śmierci. W praktyce udało się to jednak tylko jednemu człowiekowi – Jezusowi Chrystusowi. Tylko on nigdy nie zgrzeszył, nie był więc winny śmierci z powodu grzechu; był doskonały.

 

Ten akt nieposłuszeństwa uczyniony przez Adama przyniósł ludziom wiedzę moralną, która (choć sama w sobie dobra) sprowadziła na ludzkość śmierć (ponieważ nikt, prócz Chrystusa, nie potrafił w niej wytrwać). Tak więc, jeden grzech Adama sprowadził na wszystkich ludzi – pośrednio – śmierć. Jezus Chrystus zaś umarł jako ofiara, za wszystkich którzy w niego wierzą i go słuchają (dając też wzór prowadzący do doskonałości); tak więc posłuszeństwo jednego człowieka (Jezusa) przyniosło wszystkim ludziom usprawiedliwienie od grzechów, a więc – pośrednio – uwolnienie od śmierci.

 

Łaska płynąca jednak z ofiary Chrystusa jest większa, niż odrzucenie które przyszło z przestępstwa Adama. Gdyż jeden grzech Adama sprowadził na ludzi niezliczone grzechy. Jezus zaś jedną ofiarą nie zmazuje jednego grzechu, lecz właśnie gładzi owe niezliczone grzechy wszystkich ludzi:

Do Rzymian. 5, 12. Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli;

13. Albowiem już przed zakonem grzech był na świecie, ale grzechu się nie liczy, gdy zakonu nie ma;

14. Lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie popełnili takiego przestępstwa jak Adam, będący obrazem tego, który miał przyjść.

15. Lecz nie tak jak z upadkiem ma się sprawa z łaską; albowiem jeśli przez upadek jednego człowieka umarło wielu, to daleko obfitsza okazała się dla wielu łaska Boża i dar przez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa.

16. I nie tak się ma sprawa z darem, jak ze skutkiem grzechu jednego człowieka; albowiem wyrok za jeden upadek przyniósł potępienie, ale dar łaski przynosi usprawiedliwienie z wielu upadków.

(…)

19. Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia.

20. A zakon wkroczył, aby się upadki pomnożyły; gdzie zaś grzech się rozmnożył, tak łaska bardziej obfitowała.

 

Chrystus więc nie umiera za grzech Adama (ani grzech pierworodny) lecz rozmaite grzechy wszystkich grzeszników – usprawiedliwiając od wielu upadków.

 

Do Hebrajczyków. 9, 28. tak i Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia wielu grzechów. (…)

 

1. List św. Piotra 2, 24. On sam w ciele swoim zaniósł grzechy nasze na krzyż, abyśmy umarłszy dla grzechów, żyli dla sprawiedliwości, gdyż przez mękę jego zostaliście uleczeni.

 

1. List św. Jana. 2, 1. Synaczkowie moi, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. Ale jeśliby nawet kto zgrzeszył, to przecież mamy u Ojca rzecznika, Jezusa Chrystusa Sprawiedliwego. 2. Jest on przebłaganiem za grzechy nasze i nie tylko za nasze, ale nawet całego świata.

 

Chrystus jest więc przebłaganiem za wszystkie grzechy jakimi ludzie grzeszą (cudzołóstwa, morderstwa, kradzieże, pychę itd.), nie zaś za jakiś mityczny grzech który ludzie odziedziczyli.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Kiedy usłyszeli głos Pana, Boga, przechadzającego się późnym popołudniem po ogrodzie, schowali się oboje: Adam i jego żona, przed obliczem Pana, Boga, wśród drzew ogrodu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Remigiusz Popowski dodaje tutaj w przypisie informację, że w klimacie subtropikalnym o tej porze wieje orzeźwiający wiaterek, zwany zefirem i jest to właściwe spostrzeżenie. W innej części Biblia pokazuje, że Bóg lubi właśnie przebywać, przechadzać się, w lekkim orzeźwiającym wiaterku.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Pan, Bóg, zawołał na Adama, pytając: "Adamie, gdzie jesteś?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg mimo iż wszechmocny, wszechobecny i wszechwiedzący nie musi z tej wszechmocy, wszechobecności i wszechwiedzy ciągle korzystać. Ba, z pewnością nie chce tego. Tak jak programista który (w grze którą zrobił) może być (i jest), z pewnością wszechmocny, wszechobecny i wszechwiedzący, lecz mimo to woli grać w tą grę jak zwykły użytkownik – tak też i Bóg, Stwórca wszechświata, woli zwiedzać go z punktu widzenia człowieka.

 

Wszechmoc, wszechwiedza i wszechobecność, to rzeczy których ludzie nieraz pragną – nie miło było by jednak, ciągle korzystać z tych atrybutów. Być może gracze łatwiej mogą to zrozumieć, wystarczy by przypomnieli sobie jak czuli się gdy grali w grę z kodami. Mimo iż taka gra może być z początku kusząca, granie z kodami nudzi się co najmniej dziesięciokrotnie szybciej niż bez nich. By czerpać z czegoś przyjemność trzeba się jakoś ograniczać. Bogu z pewnością przyjemniej jest przechadzać się spokojnie po raju i pytać Adama gdzie jest, niż w ułamku sekundy poznać odpowiedź i pojawić się tuż przy nim…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Odpowiedział Mu: "Usłyszałem Twój głos, gdy przechadzałeś się po ogrodzie, i przestraszyłem się, bo jestem nagi. Dlatego ukryłem się". 11. Zapytał go: "Kto cię uświadomił, że jesteś nagi? Czy ty może zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci nakaz, abyś tylko z niego nie jadł?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Choćby człowiek myślał tysiąc lat, nie doszedł by do wniosku, że bycie nagim przed Bogiem (albo obcym człowiekiem) jest czymś złym. Nie jest to coś co można logicznie wydedukować. Ta wiedza musiała przyjść do niego z zewnątrz, albo przez zwiastowanie anioła (aniołowie mają poznanie), albo też przez złamanie przez człowieka nakazu Bożego i zjedzenie z drzewa poznania dobra i zła. Bóg podejrzewa to drugie.

 

Ludzie którzy postanawiają kierować się logiką i rozumem przeoczają bardzo często, że istnieje nieskończona wręcz liczba wiedzy – z której ludzie cały czas korzystają i nie mogą się bez niej obyć – niemającej żadnego uzasadnienia logicznego. Niemalże cała ludzka wiedza moralna, jest nielogiczna i niepojęta umysłowo. Dlaczego ludzie muszą ukrywać przed wszystkowidzącym Bogiem swą goliznę? (Dalej w Piśmie jest wyraźnie, że powinni tak robić. Nawet Kapłani nosili specjalny strój by nie pokazywać swej nagości Bogu.) Nie da się na to dać rozsądnej odpowiedzi.

 

Nawet samej podstawy moralności nie da się wywnioskować logicznie. Jak można by uzasadnić fakt, że człowiek nie powinien być samolubny? Dlaczego ktoś miałby nie myśleć tylko o sobie i nie wykorzystywać każdego dla własnej korzyści? Bo to złe! – dając jednak taką odpowiedź zdradzamy, że zwyczajnie wiemy co jest dobre i złe.

 

Podobnie jak w moralności, to samo objawia się w sztuce (gdyż sztuka wynika z moralności). Dlaczego jakiś rodzaj drgania powietrza (dźwięku) sprawia, że jesteśmy zadowoleni i zaczynamy tańczyć, a inny, że się krzywimy? Jak logicznie wyjaśnić, że jakaś pieśń jest lepsza, od szumu radiowego? – przecież to i tak tylko drganie powietrza! Na podstawie czego określamy, że coś jest dobre (i piękne), a inne takie nie jest? Nie robimy tego na podstawie logiki, robimy to na podstawie poznania dobra i zła które odziedziczyliśmy od Adama – który dostał je przez zjedzenie owocu poznania dobra i zła.

 

Dlatego też zwierzęta – nie mające poznania – nie mogą zrozumieć muzyki ani sztuki. Żadne zwierze nigdy same z siebie nie zacznie tańczyć. Zwierzęta nie są wstanie pojąć o co chodzi w muzyce. Możemy nauczyć je by tańczyły, jest to jednak tylko sztuczka (a nie sztuka). Śpiewające ptaki są wstanie analizować śpiew i określać po nim swą siłę czy zdrowie, to jednak coś zupełnie innego od ludzkiego postrzegania dźwięku.

 

Podobnie jest z grafiką. Małpy mogą umoczyć sobie ręce w farbie i odbijać je w papierze – w końcu uwielbiają się bawić – nie są wstanie jednak powiedzieć, czy jeden obraz bardziej podoba im się od drugiego. Ludzie miewają różne gusta, gdyż mają różne oczekiwania, używamy jednak tej samej wewnętrznej miary do rozróżniania sztuki i moralności.

 

Aztecki rzemieślnik zrobił obrzydliwą, paskudną, figurkę która nam się nie podoba, jednak on jest z niej zadowolony. Obaj jednak w gruncie rzeczy odbieramy ją tak samo: jako rzecz szkaradną – nas jednak to od niej odrzuca, a on uważa to za chlubę – ponieważ jego celem było zrobić coś szkaradnego. Rzymianie robili swe kamienne bożki jak najbardziej wyniosłe i stateczne, a Aztecy jak najbardziej szkaradne i obrzydliwe. Gdyby każdemu z nich dać do oceny swoje dzieła, nie znalazły by one uznania, lecz tylko dlatego, że inne mieli oczekiwania.

 

Podobnie wielu ludzi mówi, iż nie lubi muzyki metalowej, gdyż czuje od niej złość i bijące od niej "zło". Ci jednak którzy uwielbiają muzykę metalową, lubią ją właśnie z tych samych powodów dla których tamci jej nie znoszą. Fan metalu może zachwalać dzieło swojego idola słowami: "Obczaj to! Od tego wprost bije zło!!!" – po prostu dla niego jest to zaletą, co dla innych jest wadą. Obaj jednak, tak samo odbierają te dźwięki (jako pełne złości, wściekłości, mroku itd.), a robią to właśnie dzięki poznaniu dobra i zła.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Adam odpowiedział: „To ta kobieta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi z tego drzewa. No i zjadłem”. 13. Pan, Bóg, zapytał kobiety: „Dlaczego to zrobiłaś?” Kobieta odpowiedziała: „To wąż mnie omamił. I zjadłam”. Wtedy Pan, Bóg, powiedział do węża: „Ponieważ to zrobiłeś, ze wszystkich bydląt, i ze wszystkich dzikich zwierząt ty będziesz przeklęty. Na swych piersiach i brzuchu będziesz się czołgał i ziemię jadł będziesz przez wszystkie dni swojego życia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Po nitce do kłębka Bóg dochodzi kto jest winny i każe od najbardziej winnego aż do najmniej.

 

Najpierw zaczyna od karania węża. Za karę Bóg zamienia wielkiego skrzydlatego i dostojnego smoka, w mikrusa pełzającego brzuchem po ziemi. Dodatkowo by zaznaczyć, iż z ust węża wyszło pierwsze (na Ziemi) kłamstwo, Bóg sprawia iż język węża staje się rozdzielony na dwie części. "Mieć podwójny język" – sformułowanie często używane na określenie nieuczciwości. Człowiek prawy mówi zawsze tak samo, kłamca raz tak, raz inaczej (w zależności od swojej korzyści), dlatego jego język nazywa się podwójnym albo rozdwojonym. Rozdwojony język węża jest prostą symboliczną wizualizacją.

 

[duplici lingua praeditus, mel et victus uno spirans ore et habitu — dwoisty język mający i miód, i truciznę, ziejący jedną paszczą.]

 

"ziemię jadł będziesz" – węże jedzą zawsze zwierzę uduszone lub zatrute, oba rodzaje (zarówno zatrucie jak i uduszenie), są uznawane przez Boga jako nieczyste, bardziej proch niż pożywienie. Poza tym czołgając się twarzą po ziemi wyglądają jakby jadły ziemię i pożądały prochu (^ ^).

 

Należy zastanowić się czy jest sens karać zwierzęcia skoro szatan tylko przyjął jego formę (same w sobie nie był przecież nic winne). Możliwe, że Bóg nie chciał by smoki przemierzały ziemię po tym jak już człowiek zostanie oddzielony od jego kierownictwa, dlatego też zamienia je na mniejsze węże. Mogło też chodzić o jasne zaznaczenie i przypomnienie człowiekowi tej sytuacji; wygląd węża miał przypominać o postępku jakiego dopuścili się pierwsi ludzie.

 

Mogło być też tak iż szatan nie przyjął wyglądu węża, lecz opętał go (albo zwyczajnie skłonił go do tego czynu). Wtedy też część winy leżałaby po stronie zwierzęcia – opętany daje dostęp do siebie temu co go opętuje (niemożna kogoś opętać bez jego udziału). Wąż jako najbardziej przebiegłe zwierzę, mógł posiadać na tyle inteligencji, by świadomie dać się opętać diabłu. Są to jednak tylko spekulacje…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Wprowadzę nieprzyjaźń między tobą i niewiastą, między twoim potomstwem i potomstwem jej. Ono czyhać będzie na twoją głowę, a ty czyhać będziesz na jego piętę”

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"czyhać" - zostawiłem tak jak przetłumaczył Remigiusz Popowski, tradycyjnie tłumaczy się raczej "miażdżyć" jednak sprawa jest bardziej skomplikowana… R. P. tłumaczy że słowem greckim (tego nowoczesnego tłumaczenia na którym się opiera) jest TEREO, nie podaje jednak co ono oznacza… Idzie zaś za podejrzeniami, iż "z powodu fonetycznego podobieństwa" zamieniono oryginalne TEJRO na TEREO. TEJRO znaczy "uciskać, nękać, trapić, dręczyć, dokuczać, wycieńczać, osłabiać", a według niektórych także dodatkowo "miażdżyć, kruszyć".

 

W każdym razie w obu miejscach (zarówno przy wężu jak i potomstwu) ma miejsce te same słowo, choć czasem różnie bywa tłumaczone np. ono zmiażdży ci głowę, a ty ugryziesz je w piętę. Bo może chodzić o pewnego rodzaju grę słów, którymi posługuje się Bóg, no i wąż raczej nie może zmiażdżyć pięty…

 

Abstrahując od tych przypuszczeń należy stwierdzić, że sens jest raczej jasny: wąż (po tym jak już stał się wężem takim jaki znamy) wielokrotnie miał miażdżoną głowę przez ludzi, wielokrotnie też czyhał w ukryciu aby ukąsić (i też wielokrotnie kąsał) w piętę człowieka. Przez to, że węże są jadowite ludzie, od dawien dawna, używają drewnianych kijów by ich zabić, a robią to właśnie przez miażdżenie kijem ich głowy. Węże zaś (wbrew temu co się ostatnio mówi) są zwierzętami dość złośliwymi, oczywiste też, że gdy gryzą, trafiają zwykle w nogi. Pod względem dosłownym, proroctwo jest więc dosyć oczywiste i możemy łatwo stwierdzić iż nieustannie wielokrotnie się spełnia.

 

Lekkie kontrowersje budzi dopiero symboliczne jego wypełnienie, w którym wąż symbolizuje Szatana. Zadawać by się mogło, że tutaj Chrześcijanie są zupełnie zgodni w twierdzeniu, iż ten na którym spełniło się proroctwo to Jezus Chrystus – człowiek (potomstwo niewiasty) który, w jednym akcie swej męki, zarówno ucierpiał od Szatana jak i pokonał go – jednak:

 

"ono" – Wulgata ma tutaj "ona", przekład "św. Jehowy" zaś nawet "on"… Mamy więc całą "trójcę" - on, ona, ono... "Ono" jest jedynie poprawną wersją (uzasadnioną również logicznie, gdyż słowa te są przecież skierowane do węża). Skąd, zatem biorą się te błędy?

 

"ona" - podstawa do zmiany "ono" na "ona" wzięło się z interpretacji iż proroctwo odnosi się nie do Jezusa Chrystusa, lecz jego matki Maryi. Wedle tego myślenia zwyciężyła ona Diabła przez urodzenie Mesjasza, ugodzona zaś została przez niego, przez jego śmierć męczeńską. Jest to jednak tylko modyfikowanie Biblii dla własnej teorii…

 

"on" - przekład zaś na "on", zamiast poprawnego "ono", wziął się właśnie z odwrotnego myślenia. Chcąc odciąć się od Maryi, zamieniają więc "Świadkowie" słowo na "on", by zupełnie odciąć związek proroctwa od niewiasty. Jednak jako, że słowa te mówi Bóg do węża, po tej drobnej zmianie, nie ma już żadnych podstaw by twierdzić, że ten który pokona szatana musi być potomkiem niewiasty (a więc człowiekiem). I tu jest to tylko modyfikowanie Biblii dla własnej teorii…

 

To pierwsze z proroctw mesjańskich, dało Szatanowi pewien czas na przygotowanie się. Z tych drobnych informacji które wtedy uzyskał (zostanie pokonany przez jakieś potomstwo niewiasty), zdołał stworzyć zawczasu odpowiednie środki do późniejszego ataku. Tworząc religie fałszywe, dbał zatem o to by pojawiała się w nich jakaś czczona bogini z dzieckiem (przy czym kult fałszywy – tych religii pogańskich – centrował się właśnie na bogini, a nie jej potomstwie), by później mieć możliwość zarzucania Chrześcijaństwu, że zapożyczyła swą historię od tych religii kłamliwych.

 

Stąd też wziął się mit mówiący o Achillesie którego jedynym słabym punktem była pięta. Jest to właśnie nawiązanie do tej pięty w którą miał być ugodzony (symbolicznie przez swą śmierć męczeńską) Mesjasz. Sądzę iż historia Achillesa, jest próbą odpowiedzenia starożytnego świata na kluczowe pytanie: Jak będzie wyglądał Chrystus?

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

16. A kobiecie powiedział: "Rozmnożę twoje cierpienia i jęki. W bólach będziesz rodzić dzieci. Przy mężu będziesz szukać schronienia, a on będzie panował nad tobą.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"panował nad tobą" - R. P. tłumaczy to "miał nad tobą pieczę" ja zamieniam na powrót na tradycyjne, logiczne i bardziej zgodnie z Pismem. Podobnie jak on po uzasadnienie odsyłam do przypisu do 1, 28. – gdzie jest podobna sytuacja słowna.

 

"Rozmnożę twoje cierpienia i jęki" – w raju istniał już ból i cierpienie. W przyszłym zaś raju " i bólu już nie będzie, ani cierpienia, ani smutku już nie będzie" (jednak może być to tylko traktowane przenośnie tzn. nie będzie tego bólu który był do tej pory). Niektórzy modyfikowali Pismo w tym fragmencie, sądząc iż to współżycie płciowe jest grzechem, a te bóle i cierpienie są jedynie związane z porodem i wynikają z tego grzechu – takie rozumowanie jest najpewniej niezgodne z Biblią i błędne.

 

"W bólach będziesz rodziła dzieci" – wyjaśnienie dlaczego poród kobiecy jest tak niesamowicie trudny, w porównaniu z jego przebiegiem u innych stworzeń. Współczesna nauka wymyśliła inne uzasadnienia, takiego stanu rzeczy (to że mięśnie są słabsze ze względu na inny tryb życia kobiet współczesnych, niż kobiety prehistorycznej), trzeba jasno powiedzieć, że te teorie są niebiblijne, a więc zupełnie błędne. Łatwo też zauważyć, że bydło domowe, chowane przecież współcześnie w zupełnie różnych warunkach, niż dawniej to bydło żyło (współcześnie ma bardzo mało ruchu), nie ma większych problemów z rodzeniem (a już na pewno nie takich jak kobiety)…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Adamowi natomiast rzekł: „Ponieważ posłuchałeś słów swojej żony i zjadłeś z drzewa, co którego dałem ci nakaz, abyś z niego nie jadł, ziemia okaże się przeklęta dla twoich prac. W udręczeniu będziesz jadł z niej przez wszystkie dni swojego życia. Będzie ci rodzić ciernie i kolczaste chwasty, a przecież z pól będziesz musiał spożywać strawę. W pocie czoła będziesz jadł swój chleb, dopóki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Właściwe wyjaśnienie skąd wzięły się chwasty, oraz trud pracy na roli. Bóg stwarza chwasty oraz rośliny uprawne (cała historia dzieje się prawdopodobnie podczas szóstego dnia stwarzania), oraz modyfikuje organizm człowieka.

 

Odtąd człowiek zmienia swój sposób pożywienia z "owocożerności" na "wegetarianizm". Podstawą żywienia staje się chleb; konieczna staje się uprawa roli (człowiek nie może już wyżywić się samymi owocami).

 

Ten cytat jest podstawą do określania roli mężczyzny, jako tego, który pracuje by zapewnić sobie (i swojej rodzinie) pożywienie i utrzymanie. Na kobietę nie wolno nakładać podobnych obowiązków. Ma ona swoją własną rolę – bóle porodowe i wychowanie dzieci (które jest jakby dalszym ciągiem rodzenia). Współczesny (feministyczny) model rodziny, w której oboje małżonków pracują poza domem, jest niezgodny z wolą Bożą. W innym fragmencie Biblii podkreślone jest natomiast, że hańbą wielką jest gdy kobieta utrzymuje mężczyznę. Jego rola jest tu jasno określona.

 

To, że Bóg stworzył pracę rolną, przypominane jest później w Piśmie słowami: "Nie gardź pracą na roli, bo przez Boga jest stworzona". Projektując pracę na polu, Bóg zadbał o to by była różnorodna, tak by z jednej strony człowiek się nie nudził – przez ciągłe wykonywanie monotonnej czynności – a z drugiej by się nie przepracował – korzystając wciąż, tylko z jednych grup mięśni. Praca ta została przez Boga tak skonstruowana, by czas sadzenia, zbierania i doglądania różnych roślin następował po sobie, rozsądnie organizując czas pierwotnych rolników zajmujących się uprawianiem wielu jarzyn i zbóż. Współcześnie komfort ten został utracony, poprzez organizowanie rolnictwa w ten sposób, że sadzi się raczej wiele roślin jednego rodzaju (tak jest ekonomiczniej), niż każdego po trochu (jak było dawniej i jak chciał Bóg).

 

Jednocześnie Stwórca tworząc chwasty i rośliny uprawne, zadbał, by praca z nimi związana, zawierała wiele przenośnych nauk – których potrzebował później niedoskonały człowiek. Wiele przypowieści bierze swą symbolikę z pracy na polu. Gdyż samo pole, jest jakoby symbolicznym obrazem człowieka. Pracując na roli, widzimy wyraźnie, że zostawienie pola samego sobie (po posianiu na nim warzyw) prowadzi do tego, iż chwasty zagłuszą jarzyny, uniemożliwiając nam jakikolwiek zbiór. W ten też sposób poznajemy, że jeśli nie będziemy pracować nad sobą, wady nasze rozrosną się do tego stopnia, że zduszą to co w nas samych jest dobrego.

 

Widzimy, że trzeba wiele trudu by wyrosło nam coś pożytecznego – chwasty zaś rosną same z siebie. Tak samo jest z nawykami dobrymi i złymi – widzimy, że potrzeba pracy by stać się lepszym, wady zaś i złe nawyki, pojawiają się w nas bez wysiłku. Jak rolnik musi pielić grządkę, usuwając ją z roślin niepotrzebnych (które wyrosły naturalnie) – tak też człowiek musi wciąż pracować nad sobą osuwając z siebie złe myśli i dążenia (które w nim wykwitły samoistnie). Wszystko to zostało w ten sposób uczynione przez Boga, by człowiek miał łatwiej zrozumieć siebie i swoje obowiązki.

 

 

Trzeba też tu wyjaśnić pewne nieporozumienie jakie wynikło ze złego zrozumienia dwóch ostatnich fragmentów. To nie tak, że Bóg karze nas za grzechy naszych praojców. To też nie tak, że karani jesteśmy za jakiś mityczny "grzech pierworodny" (pojęcie niewystępujące w Biblii) które po nich dziedziczymy. Pismo jasno mówi, że "każdy odpowie za swój własny grzech" i "nie może być karany ojciec za syna, ani syn za ojca". Nie mówi zaś nic o możliwości dziedziczenia grzechu, przeczy raczej temu ciągle wypominając iż każdy musi ponieść karę tylko za własny grzech:

 

Księga Powtórzonego Prawa (wersja LXX) 24, 16. Nie będą ojcowie skazywani na śmierć za synów ani synowie nie będą skazywani na śmierć za ojców. Każdy będzie umierał za swe własne przestępstwo.

 

Proroctwo Ezechiela (według LXX) 18, 4. Wszystkie istnienia są moje. Tak istnienie ojca, jak i syna do mnie należą. Umrze to istnienie, które zgrzeszyło. (...)

19. Zapytacie z pewnością: Dlaczego syn nie ponosi kary za nieprawość ojca? – Bo syn postępował sprawiedliwie i okazywał miłosierdzie, strzegł wszystkich moich nakazów i wykonywał je. Dlatego on życie zachowa. 20. Umrze ten człowiek który grzeszy. Syn nie będzie odpowiadał z a nieprawość swojego ojca ani ojciec nie będzie odpowiadał za nieprawość swojego syna. (...)

30. Każdego z was będę sądził, domu Izraela, według jego postępowania – mówi Pan. Nawróćcie się i odstąpcie od wszystkich waszych bezbożnych czynów, a nie będą one wam policzone do kary za nieprawość.

 

Skąd zatem nasz ciężki los? Skąd zatem śmierć, trud pracy i bóle niewieście?

 

 

By to wyjaśnić trzeba odwołać się do przenośni. Gdyby (dajmy na to) jakiś bogaty mężczyzna, został ukarany olbrzymią grzywną za swoje przestępstwo – tak że straciłby całą swą fortunę – w pewien sposób ucierpieliby na tym również jego potomkowie. Mimo iż i w prawie ludzkim, nie dopuszcza się karać dzieci za przewinienie ich ojca, w rzeczywistości, gdy ktoś zbiednieje, biedniejsi są wszyscy jego bliscy; zarówno współcześni mu, jak i dalsi – nie dziedzicząc jego wielkiego majątku. Przez to wiec, że sąd obłożył go karą, sprawił też, że i jego potomkowie nie mają bogactwa. To jednak nie tak, że sąd każe potomków tej osoby za jego przewinienie. Po prostu każe się tę osobę która jest winna, a jej potomkowie naturalnie dziedziczą po nim jej los.

 

To wiec nie tak, że ludzie są karani za Adama i Ewę. Zwyczajnie ich czyny odbiły się na nich samych i świecie w którym my żyjemy.

 

Śmierć natomiast ponosi każdy człowiek za swój własny grzech – a nie za jakiś grzech odziedziczony. Dziedziczymy zaś jedynie poznanie dobra i zła, a wiec wiedzę o moralności (Zakon moralny), która sama w sobie jest zdecydowanie dobra. Jednak ponieważ nie potrafimy w niej wytrwać – giniemy…

 

"Niebo więc gwiaździste nade mną, a wiedza moralna we mnie" – jednak biada nam, jeśli wiedząc co jest dobre (znając moralność) nie czynimy tego lecz czynimy zło.

 

Do Rzymian. 5, 12. Dlatego jako przez jednego człowieka wszedł grzech na ten świat, a przez grzech śmierć, i tak na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli.

(...)

7, 5. Albowiem gdyśmy jeszcze byli w ciele, namiętności grzeszne wywoływane przez Zakon działały w członkach naszych, byśmy przynosili owoc śmierci. (...) 11. Albowiem grzech wykorzystując przykazanie zwiódł mię i przez nie pozbawił mię życia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Ziemią bowiem jesteś i do ziemi odejdziesz”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sławetne: "z prochu powstałeś w proch się obrócisz" (napisane mniej pięknym językiem – lecz lepszym!), cytowane, nie wiedzieć czemu, często przez ateistów…

 

Argument przeciwko dogmatowi nieśmiertelności duszy ludzkiej, podkreślenie śmiertelności i małości człowieka. W żadnym razie jednak nie wyklucza on możliwości zmartwychwstania dzięki interwencji Stwórcy…

 

To że człowiek powstał z ziemi jest dodatkową ważną nauką Bożą. Rośliny wyrastają z gleby i są jedzone przez zwierzęta i ludzi (którzy pożywiają się też zwierzętami) – więc wszystko co mamy i z czego zostaliśmy zbudowani, pochodzi z ziemi. Wszystko czym się odżywiamy, wszystkie minerały i składniki, które budują nasze ciało, pochodzi z ziemi. Jesteśmy więc na wskroś ludźmi ziemskimi, posiadającymi ziemskie ciała. Dosłownie: "ziemianami"! Musimy jednak stać się ludźmi duchowymi, gdyż to ziemskie ciało, nie wejdzie do Królestwa Bożego:

 

I List do Koryntian 15, 35. Ale powie kto: Jakże zmartwychwstają umarli? Albo w jakim ukażą się ciele?

36. Niemądry! To co zasiewasz, nie nabierze życia, zanim naprzód nie umrze. 37. I to co zasiewasz, nie jest ciałem, które ma się stać, ale samym ziarnem, na przykład pszenicznym lub jakimś innym. 38. A Bóg mu daje ciało, jakie chce: każdemu nasieniu własne ciało.

38. Nie każde ciało jest tym samym ciałem, ale inne jest u ludzi, inne u zwierząt, inne u ptaków, a inne u ryb. 40. Są też ciała niebieskie i ciała ziemskie, lecz inna jest jasność niebieskich, a inna ziemskich. (…)

42. Tak i zmartwychwstanie umarłych. (…) 44. Wsiewa się ciało cielesne, powstanie ciało duchowe.

Jeśli jest ciało cielesne, jest i duchowe, jak napisano: 45. "Stał się pierwszy człowiek Adam istotą żyjącą," a ostatni Adam duchem ożywiającym.

46. Lecz nie pierwsze jest co co duchowe, ale to co cielesne, a potem co duchowe. 47. Pierwszy człowiek z ziemi, ziemski; drugi człowiek z nieba, niebieski. 48. Jaki ziemski, tacy i ziemscy; a jaki niebieski, tacy i niebiescy. 49. Przeto jak nosimy obraz ziemskiego, nośmy też obraz niebieskiego.

50. To zaś mówię, bracia, że ciało i krew nie mogą posiąść Królestwa Bożego, ani zepsucie nie posiądzie nieskazitelności.

51. Oto wam mówię tajemnicę: Nie wszyscy wprawdzie zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni,

52. W jednej chwili, w mgnieniu oka, na trąbę ostateczną; zabrzmi bowiem trąba, a umarli powstaną nieskażeni i my będziemy odmienieni. 53. Musi bowiem to co nieskazitelne przyoblec się w nieskazitelności to co śmiertelne przyoblec się w nieśmiertelność. 54. Skoro zaś to śmiertelne przyoblecze nieśmiertelność, wtedy ziści się słowo, które jest napisane: Pochłonęło śmierć zwycięstwo.

 

Więc to ciało ziemskie (które dostaliśmy po Adamie) umiera, a przy zmartwychwstaniu (a nawet wcześniej - podczas Chrztu Duchem Świętym) dostajemy nowe ciało duchowe (po drugim Adamie - Chrystusie). A nawet ci którzy przetrwają – w czasach ostatecznych – i nie umrą, muszą odmienić się i dostać nowe ciała, gdyż ziemskie nie wejdzie do Królestwa Bożego.

 

Jak mówi zatem Chrystus Pan (Ewangelia Apostoła Jana 3, 6.): „Co się narodziło z ciała, ciało jest; a co się narodziło z Ducha, Duch jest.”.

 

1. List św. Jana. 2, 29. Jeśli wiecie, że jest sprawiedliwy, wiedzcie, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, z niego się narodził.

 

Zmartwychwstaną więc wszyscy ludzie (jedni na sąd a drudzy do życia wiecznego) nie w tych ziemskich ciałach (które teraz mają), lecz w ciałach nowych i odmiennych. Ci zaś którzy są wierni, zostaną przyobleczeni w duchowe ciała nieśmiertelne i będą żyć wiecznie.

 

W tym zaś przyszłym życiu jest nadzieja Chrześcijan, nie zaś w życiu doczesnym:

1. List do Koryntian. 15, 19. Jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godni. 20. A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli.

21. Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć, przez człowieka też przyszło zmartwychwstanie. 22. Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostają ożywieni.

23. Każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. Adam nadał swej żonie imię Życie, bo ona stała się matką wszystkich żyjących.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Życie" – tłumacz z hebrajskiego na LXX uznał, że ważniejszy jest sens imienia niż jego ówczesne brzmienie (które i tak nie byłoby pewne, bo nie wiemy nawet przecież jakim językiem posługiwał się Adam). Współczesny hebrajski ma oczywiście tutaj "Ewa" co jak twierdzi R. P. znaczy "Matka Wszystkich Żyjących".

 

Adam nadaje imię swej żonie dopiero po tym jak zostają ukarani przez Boga, tzn. Ewa miała rodzić dopiero później. Mimo że nie było żadnych przeciwwskazań by dzieci rodziły się jeszcze w raju, to jednak doszło do tego dopiero po zerwaniu owocu z drzewa poznania dobra i zła. Możliwe, że para dowiedziała się o możliwości rodzenia dzieci dopiero podczas tego jak Bóg ich sądził – ze słów "W bólach będziesz rodzić dzieci.".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Pan, Bóg, sporządził Adamowi i jego żonie chitony ze skór i tak ich przyodział.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"chitony" – nazwa z LXX, określająca dawne ubranie, nakładane bezpośrednio na ciało.

 

Ubranie zostało wymyślone przez Boga (choć ludzie pierwsi zrobili sobie przepaski z liści), należy wiec pamiętać, że nie jest to ludzki wynalazek. Bóg obierając Adama i Ewę potwierdza, że słuszne było ich rozumowanie każące im ukryć swą nagość.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

22. Bóg powiedział: „Oto Adam stał się jak jeden z nas, tak że rozpoznaje, co dobre i co złe. Oby teraz nie wyciągnął swej ręki i nie wziął owocu z drzewa życia, i oby nie spożył go, bo żyłby na wieki”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przy odrobinie złej woli można stwierdzić, że Bóg znów mówi o sobie w liczbie mnogiej. Jednak tutaj już zupełnie wyraźne jest, że mówi On do aniołów…

 

Jak zjedzenie owocu z drzewa poznania dobra i zła daje natychmiastowe poznanie co jest dobrem i złem – tak zjedzenie owocu z drzewa życia daje natychmiastowo, nieśmiertelność. Myślę, że najprawdopodobniejsza jest hipoteza, że ludzie jeszcze po prostu jeszcze nie skosztowali tego owocu – choć było im wolno. Teraz zaś Bóg nie może na to pozwolić, gdyż w przeciwnym razie musiałby karać ludzi jak nieśmiertelnych aniołów (w tym Szatana), trzymając przez wieczność w jakimś (raczej nieprzyjemnym) miejscu, tak zaś może po prostu unicestwić śmiertelną ludzką duszę grzesznika (i oczywiście przywrócić ją do życia jeśli tego chce). Możliwe, że Stwórca chce również by spełniły się Jego słowa: "W dniu w którym go zjecie umrzecie" – nie mogłoby się one oczywiście spełnić, gdyby człowiek uzyskał nieśmiertelność…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. I odesłał go Pan, Bóg, z tego ogrodu rozkoszy, żeby uprawiał ziemię, z której został wzięty. Wyrzucił Adama i osiedlił go poza tym ogrodem rozkoszy. Postawił tam cheruby i płonący miecz, odwrócony tak, by strzegł dojścia do drzewa życia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Cheruby" – jeden z rodzajów aniołów Bożych, tutaj Stwórca uczynił ich strażnikami.

 

"Płonący miecz" – podobnie jak ubrania, również miecz nie jest wynalazkiem człowieka. Ogień i miecz wydają się do siebie bardzo dobrze pasować; różne rodzaje ognistych mieczów w dziełach popkultury dobrze tego dowodzą.

 

Tutaj kończy się część wyjaśniająca, skąd wziął się trudny los człowieka na ziemi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

KAIN, ABEL I SET:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4, 1. Adam poznał cieleśnie Ewę, swoją żonę. Ona poczęła i urodziła Kaina. Powiedziała: „Otrzymałam człowieka za sprawą Boga”. 2. A potem urodziła jeszcze jego brata, Abla. Abel został pasterzem owiec, a Kain uprawiał ziemię.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abel hodował owce dla mleka i wełny, gdyż ludzie nie jedli jeszcze mięsa. No chyba, że takie rozumowanie jest błędne i pierwsi ludzie nie byli wegetarianami… Lecz wszystko wskazuje, że jednak tak było.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Po jakimś czasie Kain złożył z plonów ziemi ofiarę panu. 4. Również Abel złożył ofiarę ze swoich pierworodnych owieczek i z ich tłuszczu. Bóg spojrzał na Abla i na jego dary, 5. a na Kaina i na jego ofiary nie zwrócił uwagi. Bardzo tym zasmucił Kaina, tak że chodził z zachmurzoną twarzą.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ofiara Abla była lepsza ponieważ zapłatą za grzech jest śmierć, dlatego ofiara ze zwierząt lepiej się nadaje. Lub może chodzi o to, że zwierząt bardziej się żałuje, a człowiek musi czuć, że coś stracił (ofiara musi coś go kosztować by była coś warta). LXX podaje jednak inną przyczynę dlaczego Bóg wybrał ofiarę Abla, ignorując Kaina.

 

Warte zauważenia jest, że już pierwsi ludzie którzy przyszli na świat składali Bogu ofiary. Człowiek posiada wewnętrzną potrzebę by w jakiś sposób "zadośćuczynić" Bogu za swoje grzechy, a także w jakiś sposób wyrazić wdzięczność swemu Stwórcy.

 

Jeśli chodzi o odpokutowanie własnych win i zadośćuczynienie, to w Chrześcijaństwie, odpuszczenie darowane nam jest z łaski Bożej przez Jezusa Chrystusa. Więc nawet nie wolno nam próbować odpokutowywać własnych win – gdyż w ten sposób odrzucamy łaskę Bożą. Wiedząc, że usprawiedliwienie dane nam jest z łaski, powinniśmy czuć wdzięczność tym większą i tym bardziej starać się nie grzeszyć, wiedząc że w żaden sposób zadośćuczynić nie możemy. [To tak jakby ktoś miał łaskawego ojca którego bardzo kocha i który darowałby mu wszystkie długi. Wtedy tym bardziej starałby się nie zaciągać u niego większej pożyczki, wiedząc że ten i tak wszystko mu daruje.]

 

Jeśli zaś chodzi o wdzięczność stworzenia dla Stwórcy. Możemy jako chrześcijanie składać ofiary duchowe Ofiary Bogu. Owoc warg i wysławiania. A nawet sami powinniśmy być świątynią Bożą, przeznaczoną dla ofiar duchowych:

1. List Apostoła Piotra 2, 5. i wy sami jako żywe kamienie wesprzecie się na nim, wchodząc w skład domu duchowego, świętego kapłaństwa, dla składania duchowych ofiar miłych Bogu przez Jezusa Chrystusa.

 

 

Bóg nie błądzi. A więc nie było złe to, że swym postępowaniem doprowadził do zazdrości Kaina. To ważne ponieważ, niektórzy współcześni pedagodzy uczą, że jest inaczej. Według nich obowiązkiem rodzica jest dbać o to, by nie doprowadzić do zazdrości między rodzeństwem, poprzez np. pochwalenie jednego dziecka przed drugim. Są nawet na tyle bezmyślni, że jako argument przywołują oni właśnie tę historię Kaina i Abla – i to co z niej wynikło… Jednak, według takiego rozumowania, to że Kain zabił Abla, jest wynikiem złych metod wychowawczych Boga… Wydaje się im więc, że potrafią postępować lepiej od samego Stwórcy… absurdalność tego założenia poraża.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Pan, Bóg, zapytał Kaina: "Dlaczego posmutniałeś i dlaczego chodzisz z zachmurzoną twarzą? 7. O nie! Czy jeśli właściwie złożyłeś ofiarę, ale niewłaściwie ją rozdzieliłeś, nie popełniłeś grzechu? Zachowaj jednak spokój. Przecież od ciebie zależy odwrócenie się od niego. Ty masz nad nim panować!"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać Septuaginta podaje tutaj przyczynę dla której Bogu nie podobał się dar Kaina – źle rozdzielił tą ofiarę. O co dokładnie mogło chodzić – nie wiadomo… Na podstawie późniejszych wykroczeń ludzkich w tym zakresie można przypuszczać, ze Abel złożył dar z najlepszych młodych pierworodnych owieczek, Kain zaś z roślin które były w jakimś stopniu gorsze, albo mu zbywały.

 

Apostoł Paweł w liście do Hebrajczyków pisze (11, 1.): Wiarą Abel obfitszą niż Kain złożył Bogu ofiarę, przez którą świadectwo otrzymał, że był sprawiedliwy, gdy Bóg przyświadczył darom jego, i przez nią, choć umarł, jeszcze mówi.

 

A Apostoł Jan (również w liście) 3, 12. Nie tak jak Kain, który był z diabła i zabił brata swego. I za cóż go zabił? Dlatego że uczynki jego były złe, a brata jego sprawiedliwe.

 

Remigiusz Popowski daje tu przypis, iż przekład jest niepewny, ponieważ nieznane jest jego podłoże greckie. Pisze: "Redaktorzy Septuaginty wyraźnie opierają się tu na innej lekcji hebrajskiej, niż dziś jest to przyjęte". Niepokoi więc go tutaj tylko ta różność od współczesnego tekstu hebrajskiego. Trzeba jednak powiedzieć, że nie byłoby sensu czytania LXX gdyby nie różnił się on od wersji hebr. Zaś dla osób uznających za ważniejszą lekcję grecką (a więc takich którzy podejrzewają, że współczesna wersja hebrajska jest błędna – źle odtworzona) każda różnica jest potencjalnie ważna. Jak pokazują też powyższe cytaty z Nowego Testamentu, rozsądne jest twierdzenie, że Kain nie tylko popełnił błąd przy składaniu ofiary (jak sądzi się tradycyjnie), lecz również w jakiś sposób zgrzeszył; więc ta wersja Septuaginty lepiej pasuje do nauk NT.

 

 

Doskonały przykład edukacji Bożej. Bóg widząc co dzieje się z Kainem, nie każe mu rozładowywać swojego gniewu – jakby to zrobili dzisiejsi nierozumni głupcy. Nakazuje mu zaś zachować spokój i uczy że musi on panować nad sobą. Właściwie rzecz biorąc Bóg nie może zrobić wiele więcej… Mógłby siłą obezwładnić Kaina – jeśli jednak chce dać ludziom wolność i możliwość nauki, musi pozwolić im zmierzyć się z pokusą. Co jednak może doprowadzić do tego, że jej ulegną…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Kain odezwał się do Abla, swojego brata: "Chodź, przejdźmy się po polu". Kiedy obaj byli na polu, rzucił się Kain na Abla, swojego brata i zabił go.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Pierwsze opisane morderstwo… Niekoniecznie pierwsze w ogóle, gdyż nie wiemy kiedy miało miejsce to wydarzenie (ilu ludzi mieszkało już na ziemi i czy były już morderstwa). Wszakże dalsza część sugeruje, że mogło być to dość wcześnie i być faktycznie pierwszym morderstwem. Poza tym dość logiczne, że Bóg chciał byśmy wiedzieli jak (i dlaczego) doszło do pierwszej zbrodni.

 

Jezus Chrystus powiedział (Mateusza 23, 5) "aż spadnie na was krew wszystkich sprawiedliwych, która rozlana jest na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza (...) 36. Zaprawdę powsiadam wam, spadnie to wszystko na to plemię.", po czym został zabity z zazdrości – jako mówi Pismo "z zazdrości go wydali". Kain także zabija z zazdrości brata swego, to zazdrość jest więc głównym motywem napędowym morderstw proroków i świętych.

 

Współcześni często twierdzą, że fanatyzm (bardzo mocna wiara religijna) jest zły. Niektórzy są skłonni nawet sądzić że i Chrystus został zabity przez fanatyzm faryzeuszów. Takie rozumowanie jest błędne. Biblia jasno mówi, że to z zazdrości zabijano proroków (w tym nawet najwyższego Chrystusa). Z zazdrości oraz złości na to, iż ci ich napominają i karcą.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Bóg zapytał Kaina: "Gdzie jest Abel, twój brat?" On odpowiedział: "Nie wiem. Czy ja jestem stróżem mojego brata?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg przez tak długi czas rozmawiał z ludźmi, że aż zapomnieli oni o jego wszechwiedzy. A może w ogóle o niej pierwotnie nie wiedzieli…

 

Zauważmy tu też, że jeden grzech wywołuje drugi – by ukryć swój postępek Kain skłamał Bogu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Na to Bóg rzekł: "Dlaczego to zrobiłeś? Wołanie krwi twojego brata wznosi się do mnie z ziemi! 11. Będziesz za to wyklęty na tej ziemi, która rozwarła swą paszczę, aby przyjąć krew twojego brata z twej ręki.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wołanie krwi Ablowej nie należy mylnie uważać za jedynie metaforę. Świadczy o tym choćby cytat który podałem wyżej w przypisie – iż Kain "jeszcze mówi" Do Hebr. (11, 1.).

 

Księga Henocha:

22, 5. I ujrzałem ducha zmarłego człowieka. Głos jego do-szedł do nieba i poskarżył się.

6. Wówczas zapytałem Rafała, anioła, który był ze mną, mówiąc mu: "Czyj jest ten duch i czyj jest głos, który sięga nieba i skarży się?"

7. Odpowiadając rzekł do mnie mówiąc: "To jest duch, który wyszedł z Abla, którego zabił Kain, jego brat. Będzie on się skarżył na niego tak długo, aż jego pokolenie zostanie starte z powierzchni ziemi i spośród potomstwa ludzi jego potomstwo zaginie".

(...)

12. Jest tu również oddzielne miejsce dla tych dusz, które oskarżają i informują o swej śmierci, kiedy to zostali zamordowani w dniach grzeszników.

 

Nie należy raczej sądzić, że duchy/dusze przebywające w określonym dla nich miejscu (w tym Abla) były żywe we właściwym znaczeniu naszego słowa. Duch Abla nieustannie skarży się przed Bogiem, jednak nie wydaje się mieć świadomości i "żyć". Zdaje się, że jest tylko niejakim przypomnieniem, cząstką egzystującą dla świadczenia – sądzę, że duchy ludzkie pozbawione ciała nie mają życia w sobie, są tylko pozostałością woli zmarłego człowieka.

 

Możliwe, że duch Abla skarży się wciąż, ponieważ potomstwo Kaina jeszcze żyje. Co prawda zginęło ono w potopie, jednak mogło przetrwać np. w postaci żony któregoś z synów Noego, która mogła być jakoś skoligacona z Kainem, lub jego potomstwem. Mogło też chodzić o potomstwo duchowe, a więc tych którzy są duchowymi synami Kaina – tzn. czyniącymi jego uczynki i naśladującymi go.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Gdy będziesz uprawiał tę ziemię, nie dołoży ona swych sił, aby cię obdarować. Będziesz na tej ziemi jęczał i drżał". 13. Kain odezwał się do Pana: "Zbyt wielka jest moja wina, abym mógł dostąpić odpuszczenia. 14. Skoro wyrzucisz mnie dzisiaj z obszarów tej ziemi i skoro będę musiał ukrywać się przed Twoim obliczem, będę na ziemi jęczał i dygotał i ktokolwiek mnie spotka, zabije mnie". 15. Pan, Bóg, odpowiedział mu: "Nie będzie tak. Ktokolwiek zabiłby Kaina, siedmiokrotną karę poniesie". I Pan, Bóg, umieścił znak na Kainie, aby ktokolwiek go spotka, nie zabił go. 16. I odszedł Kain sprzed oblicza Boga. Zamieszkał w krainie Naid, poza Edemem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Zagadką jest dlaczego Bóg zabezpieczył Kaina przed tym by nie został zabity. Wynikać może to z miłosierdzia Bożego, oraz faktu, że ustalił On mu już karę za ten grzech – a nie powinien być nikt karany dwa razy za to samo.

 

 

Widać też, że Kain sam umie osądzić swój czyn jako godny kary śmierci gdyż mówi: „ktokolwiek mnie spotka, zabije mnie”. Jednak Bóg odpowiada: „Nie będzie tak.” i mówi, że każdego kto by próbował go w ten sposób ukarać, sam będzie karał siedmiokrotnie. Kain sądzi, że nie ma już dla niego ratunku, mówiąc: „Zbyt wielka jest moja wina, abym mógł dostąpić odpuszczenia.”. Bóg jednak okazuje mu częściową laskę i uczy, że jest nadzieja dla grzeszników i możliwość odpuszczenia grzechów. Kara jaką otrzymuje Kain wiąże się jedynie z ziemią, która przyjęła krew jego brata.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Kain poznał cieleśnie swą żonę, tak że ona poczęła i urodziła Enocha. Gdy potem zbudował miasto, nadał mu imię swojego syna: Enoch.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Niektórych zastanawia skąd Kain wziął swoją żonę. Jednak pamiętając o olbrzymiej długości lat życia przedpotopowych ludzi, jak i o tym, że zbrodnia przez niego popełniona niekoniecznie musiała być uczyniona tak szybko, jak może się wpierw wydawać, łatwo zrozumieć, że nie było z tym żadnego problemu.

 

Kain mógł wziąć sobie żonę trzysta – czterysta, albo nawet więcej, lat później niż zabił Abla. Do tego czasu Ziemia mogła być już całkiem dobrze zaludniona.

 

Alegoryczna część księgi Henocha zwana Księgą snów, przedstawia całą historię w ten sposób:

Księga Henocha 85, 3. Zanim poślubiłem twoją matkę Ednę, ujrzałem widzenie na moim łożu. Oto wyszedł z ziemi byk i był ten byk cały biały. Potem wyszła jałówka, a z tej jałówki wyszły dwa cielaki, woły, jeden z nich był czarny, a drugi czerwony.

4. Czarny cielak zaatakował czerwonego i ścigał go na ziemi i odtąd nie mogłem zobaczyć czerwonego cielaka.

5. Lecz czarny cielak urósł i poszła z nim jałówka. Zobaczyłem, że wyszło z niej wiele cielaków. Były one takie same jak ona i poszły za nią.

6. Pierwsza krowa opuściła pierwszego byka w poszukiwaniu czerwonego cielaka, ale go nie znalazła. Gorzko z tego powodu płakała i ciągle go szukała.

7. Zobaczyłem, jak ten pierwszy byk podszedł do niej i uspokoił ją, tak że odtąd już nie płakała.

8. Potem urodziła innego białego cielaka i jeszcze potem urodziła wiele czarnych cielaków i krów.

 

Według niej więc Kain wziął sobie żonę gdy już podrósł, a więc najpewniej po jakimś dopiero czasie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Enochowi urodził się Gajad, Gajad zrodził Majela, Majel zrodził Mathusalę, a Mathusala zrodził Lamecha. 19. Lamech wziął sobie dwie żony: jednej było na imię Ada, imię drugiej Sella. 20. Ada urodziła Jobela. Został on ojcem mieszkających w namiotach hodowców bydła rogatego. 21. Jego brat miał na imię Jubal. Wymyślił on harfę i kitarę. 22. Sella urodziła Thobela. Był on kowalem obracającym brąz i srebro. Siostrą Thobela była Noema.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Z podanych tu przodków Kaina nie jesteśmy w stanie określić chronologii umiejscowić go w czasie w stosunku do potopu i jego brata Seta – bo brak liczb określających ich długość życia i czas kiedy mieli potomstwo. Informuje nas za to Bóg, że potomkowie Kaina byli wynalazcami.

 

Część imion potomków Kaina może kojarzyć się z imionami potomków Seta, nie ma w tym nic dziwnego w końcu i dzisiaj wielu ludzi nosi te same imiona. Szczególnie nie należy mylić Enocha Kainowego z Enochem (Henochem) który został wniebowzięty i który też spisał księgę Henocha (List Judy 14.).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. Lamech powiedział swoim żonom:

"Ado i Sello, posłuchajcie mej wypowiedzi;

żony Lamecha, dopuście me słowa do swych uszu:

Zabiłem męża za zadanie mi rany

i młodzieńca za zrobiony mi siniec.

24. Bo skoro za Kaina wyznaczona jest siedmiokrotna kara,

to za Lamecha siedemdziesięciosiedmiokrotna".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przykład na to jak akt miłosierdzia Bożego (udzielony Kainowi) nie tylko, że nie skłania ludzi do pokuty, lecz przeciwnie staje się podstawą dla jego potomków do chlubienia się złem.

 

Swoją drogą sądzę, że Lamech się zupełnie myli: Nie jest wcale gorszym zbrodniarzem od Kaina. Co innego zabić jakąś osobę za to, że nam zaszkodziła (zraniła nas, zrobiła nam siniec), a co innego zabić brata swego który w niczym nam nie zawinił tylko z powodu czegoś tak żałosnego jak zazdrość. O Kainie (w kontekście tego, że był zły) wspomina Biblia jeszcze wielokrotnie, natomiast Lamech jest zupełnie zapomnianym samozwańczym większym przestępcą…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Adam poznał cieleśnie Ewę, swoją żonę. Ona poczęła i urodziła syna. Nadała mu imię Seth. Wtedy powiedziała: "Wzbudził mi Bóg potomka zamiast Abla, którego zabił Kain".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ewa mówi, że dał jej Bóg potomka w zamian za Abla zabitego przez Kaina, co jeszcze samo w sobie nie świadczy, że nie miała w międzyczasie innych synów, a Set jest jej trzecim dzieckiem. (Mogła mieć przecież już wiele córek, a nawet i synów.)

 

Najprawdopodobniej jednak Set jest jej trzecim synem, gdyż to od niego pochodzą wszyscy ludzie współcześnie żyjący.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Sethowi urodził się syn. Nazwał go imieniem Enos. Zaczął on przyzywać imienia Pana, Boga.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE SETA:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. 1, Jest to księga narodzin ludzi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

I tak zaczyna się genealogia przedstawiająca linie rodową, z której wszyscy dziś pochodzimy (od Adama od Noego). Podane tu genealogie są oczywiście pełne, natchnione i nieomylne. Długa liczba życia przedpotopowych ludzi wiąże się z tym, że przedpotopowa Ziemia była inna niż obecnie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Kiedy Bóg w owym dniu stworzył Adama, stworzył go na wzór Boga. 2. Stworzył ich jako mężczyznę i jako kobietę. I pobłogosławił ich. W tym dniu, kiedy ich stworzył, nadał im imię Adam.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Stworzył ich jako mężczyznę i kobietę" w domyśle: "w jednym", gdyż pierwotnie Bóg stworzył tylko Adama, lecz z niego powstała również Ewa.

 

"W tym dniu w których ich stworzył" – informacja mówiąca o tym, że Bóg rozdzielenia człowieka na mężczyznę i kobietę dokonał w tym samym szóstym dniu swej pracy.

 

"nadał im imię Adam" – imię "Adam" ma znaczenie: "człowiek"; Bóg nazwał człowieka człowiekiem mając na myśli cały ród ludzki, a nie tylko samego Adama.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Adam żył już 230 lat, kiedy zrodził syna na swoje podobieństwo i wzór. Nadał mu imię Seth.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dla zwiększenia czytelności zamieniłem liczby występujące w tłumaczeniu jako słowa, na przedstawione numerami ("dwieście trzydzieści" zamieniłem na "230".

 

230 lat (podobnie jak i dalsze liczby) należy traktować dosłownie. Wulgata oraz wersja hebrajska podaje liczbę o sto lat mniejszą i jak dalej podaję, taka liczba zdaje się być bardziej prawidłowa a więc Adam miał raczej 130 lat kiedy urodził się Set.

 

"na swoje podobieństwo i wzór" – jak Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo, tak i człowiek rodzi dzieci podobne do niego. Dlatego też w Biblii jest nazywany Adam synem Bożym, bo był na wzór i podobieństwo Boże stworzony:

 

Ewangelia Apostoła Łukasza 3, 39. "(...) syna Seta, syna Adama, syna Bożego."

 

 

"Adam (...) zrodził" – Adam jest człowiekiem w pełni dopiero wraz ze swą żoną i to ona oczywiście rodzi. Jednak Biblia często pisze jakby to mężczyzna rodził, dla podkreślenia faktu przewodnictwa mężczyzny, oraz tego iż jest on z kobietą jednym ciałem a więc kiedy ona rodzi, rodzi i on.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Po zrodzeniu Setha liczba dni Adama doszła do 700 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 5. Pełna liczba dni, które Adam przeżył, doszła do 930 lat. Wtedy umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

700 lat przeżył jeszcze Adam po urodzeniu się Seta. Wulgata i współczesna wersja hebrajska ma tutaj 800 lat dzięki czemu cała długość życia Adama jest we wszystkich wersjach równa i wynosi 930lat (gdyż wcześniejsza liczba w LXX była znów większa o sto lat) .

 

Jak zwraca uwagę R. P. podobne różnice występują dalej w całej tej genologii.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Seth dożył już 205 lat, gdy zrodził Enosa. 7. Po zrodzeniu Enosa Seth żył 707 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 8. Pełna liczba dni Setha doszła do 912 lat. Wtedy umarł.

9. Enos dożył już 190 lat, gdy zrodził Kajnana. 10. Po zrodzeniu Kajnana Enos żył 715 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 11. Pełna liczba dni Enosa doszła do 905. Wtedy umarł.

12. Kajnan dożył już 170 lat, gdy zrodził Maleleela. 13. Po zrodzeniu Maleleela Kajnan żył 740 lat. I zrodził synów i córki. 14. Pełna liczba dni Kajnana doszła do 910 lat. Wtedy umarł.

15. Maleleel dożył już 165 lat, gdy zrodził Jareda. 16. Po zrodzeniu Jareda Maleleel żył 730 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 17. Pełna liczba dni Maleleela doszła do 895 lat. Wtedy umarł.

18. Jared dożył już 162 lat, gdy zrodził Enocha. 19. Po zrodzeniu Enocha Jared żył 800 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 20. Pełna liczba dni Jareda doszła do 962 dwóch lat. Wtedy umarł.

21. Enoch dożył już 165 lat, gdy zrodził Mathusalę. 22. A kiedy Enoch zrodził Mathusalę, Bóg okazywał mu swoje w nim upodobanie jeszcze przez 200 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 23. Pełna liczba dni Enocha doszła do 365 lat. 25. Bóg upodobał sobie bardzo Enocha. A potem nie można było go nigdzie spotkać, bo przeniósł go Bóg.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Enoch (Henoch) nie umarł lecz został wniebowzięty. W późniejszych czasach zdarzyło się to jeszcze Eliaszowi który został zabrany do nieba w wichrze (4 Księga Królewska 2.) i umarł dopiero po ponownym narodzeniu się jako Jan Chrzciciel – jak świadczył Chrystus (Ewangelia Mateusza 17,12.): "Wszakże wam powiadam, że i Eliasz już przyszedł, a nie poznali go, ale uczynili z nim cokolwiek chcieli. Tak też i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał. 13. Wtedy zrozumieli uczniowie, że im mówił o Janie Chrzcicielu."

 

Enoch/Henoch jest autorem księgi nazwanej od jego imienia księgą Henocha. Jest ona najstarszym tekstem źródłowym (jeszcze – dosłownie – przedpotopowym!). Zawiera wiele cennych informacji (które w Księdze Rodzaju są tylko streszczone) o życiu dawnych (przedpotopowych) ludzi, a także proroctwa. Z których jedno z nich cytuje Apostoł Juda w swym liście (potwierdzając w ten sposób autorstwo Henocha):

"14. Prorokował zaś i o nich Enoch, siódmy po Adamie, mówiąc: Oto przyszedł Pan z tysiącami świętych swoich, 15. aby czynić sąd przeciwko wszystkim i karać wszystkich bezbożnych za wszystkie ich niezbożne uczynki, które bezbożnie popełniali i za wszystkie ich bezeceństwa, które niezbożni grzesznicy przeciw Bogu mówili."

 

W bardziej ogólny sposób można znaleźć w Nowym Testamencie jeszcze wiele nawiązań i nawet cytatów do Księgi Henocha, co jest podstawą do uznania ją za natchnioną.

 

O Henochu pisze Apostoł Paweł w liście do Hebrajczyków 11, 5. Dla wiary Henoch zabrany był z tego świata, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono go, bo zabrał go Bóg, a przed zabraniem otrzymał świadectwo, że Bóg sobie w nim upodobał.

 

Wstąpienie do nieba Eliasza i Henocha staje się bardziej tajemnicze (i nabiera nowego znaczenia w połączeniu z Księgą Henocha) gdy pamięta się o słowach Jezusa Chrystusa który mówił (Ewangelia Jana 3, 13.): "I nikt nie wstąpił do nieba, tylko ten, który zstąpił z nieba Syn człowieczy, który jest w niebie."

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Mathusala dożył już 167 lat, gdy zrodził Lamecha. 26. Po zrodzeniu Lamecha Mathusala żył 802 lata. I zrodził jeszcze synów i córki. 27. Pełna liczba dni, które przeżył Mathusala, doszła do 969 lat. Wtedy umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Mathusala czyli słynny Matuzalem od którego pochodzi powiedzenie matuzalemowy wiek. Najdłużej żyjący znany nam człowiek (nie licząc Henocha i Eliasza…).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Lamech dożył już 188 lat, gdy zrodził syna. 29. Nadał mu imię Noe, mówiąc: "On przyniesie nam uwolnienie od naszych udręk, od umęczenia naszych rąk i od tej ziemi, którą Bóg objął swą klątwą". 30. Po zrodzeniu Noego Lamech żył 565 lat. I zrodził jeszcze synów i córki. 31. Pełna liczba dni Lamecha doszła do 753 lat. Wtedy umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W wersji łacińskiej i hebrajskiej, lata Lamecha szczególnie różnią się z LXX – nie tak jak w innych w których następuje tylko przesunięcie lat o wspomnianą setkę. Wyjątkowo różni się też ogólna liczba lat życia w innych jest 777 lat (w opisach innych osób, liczba lat życia we wszystkich wersjach jest zgodna).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Noe miał 500 lat, gdy zrodził Noe trzech synów: Sema, Chama i Jafeta.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Takie skrupulatne i dokładne podawanie przez Boga długości życia poszczególnych osób, oraz czasu w którym posiedli oni potomków, ma za zadanie pokazać nam, iż mowa tutaj o realnie istniejących postaciach i nie mamy do czynienia z symboliczną przypowieścią. Pozwala również na obliczenie ile czasu minęło od Adama do potopu, oraz informuje o przeciętnej dużej długości życia przedpotopowych ludzi.

 

Wymienieni tutaj ludzie są osobami od których wszyscy dzisiaj pochodzimy. Autentyczność tej genealogii potwierdza Nowy Testament przez podanie tych samych imion, w rodowodzie Jezusa Chrystusa – Ewangelia Apostoła Łukasza 3, 36.

 

Na podstawie zawartych tu danych łatwo można umieścić wszystko w czasie, np. w postaci takiego zestawienia:

Imię: Rok Narodzenia: /Rok Śmierci:

Adam 0 930

Seth 230 1142

Enos 435 1340

Kajnan 625 1535

Maleleel 795 1690

Jared 960 1922

Enoch 1122 ------

Mathusala 1287 2256

Lamech 1454 2207

Noe 1642 2592

 

Rok potopu 2242.

 

Jak może zauważyliście istnieje tu pewien problem… Rok śmierci Matuzalema jest większy niż rok potopu, co musiałoby chyba oznaczać iż razem z Noem wsiadł on do Arki, albo został porwany do nieba… Nic o tym nie wiadomo.

 

Przeciwnie wszystko wskazuje inaczej. O wniebowstąpieniu z pewnością informowałoby Pismo, podobnie jak i o jego uratowaniu się w Arce. Apostoł Piotr pisze (2 List Piotra Apostoła 2, 5.) : "Również starożytnego świata nie oszczędził, lecz ocalił jedynie ośmioro wraz z Noem, zwiastunem sprawiedliwości, zesławszy potop na świat bezbożnych;" Noe i jego żona + 3 synów + 3 żony synów = razem daje 8 ludzi. Można byłoby się jeszcze spierać zauważając iż Apostoł mówi o ośmiu ludziach z Noem, a więc może w sumie dziewięciu – a wśród nich Matuzalem (?). W każdym razie byłoby to raczej dalej zaznaczone…

 

Podobna tabela sporządzona na podstawie wersji Wulgaty i hebrajskiej:

Imię: Rok Narodzenia: /Rok Śmierci:

Adam 0 930

Seth 130 1042

Enos 235 1140

Kajnan 325 1235

Maleleel 395 1290

Jared 460 1422

Enoch 622 ------

Mathusala 687 1656

Lamech 874 1651

Noe 1056 2006

 

Rok potopu 1656.

 

Jak widać w tych wersjach rok śmierci Matuzalema nie wykracza ponad rok potopu – przeciwnie zbiega się z nim, co oznaczałoby że Matuzalem umarł w roku potopu. Zdaje się więc, że te różnice lat (przesunięcia o 100 lat z czasu po porodzeniu na czas przed posiadaniem potomka) występujące w Septuagincie (a przynajmniej tej wersji Septuaginty) są błędne…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOP I JEGO PRZYCZYNY:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6, 1. Ludzi zaczęło szybko przybywać na ziemi, a wśród urodzonych u nich były także córki.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Biorąc pod uwagę ówczesną długość życia ludzkiego, jak i to, że Ziemia była wtedy lepiej przygotowana do zamieszkania, łatwo dojść do wniosku, że przyrost naturalny musiał być ogromny. Co prawda, prawdopodobnie ówcześni cieszyli się długim dzieciństwem i (z naszego punktu widzenia) późno osiągali dojrzałość płciową (skąd bierze się długi czas nim mieli potomka), jednak i tak po owych (średnio według LXX) 182 latach zostawało im (średnio według LXX) 742 na płodzenie synów i córek...

 

Całkiem możliwe więc, że przez owe 1656 (nie według LXX) lata oda Adama do potopu, ziemia zdążyła zaludnić się bardziej niż obecna. Globalny potop sprawił, że z żyjących wtedy ludzi, zwierząt i roślin, mamy obecnie węgiel, ropę i gaz ziemny (surowców tych nie posiadał człowiek przedpotopowy co zapewne wpłynęło niekorzystnie na rozwój ówczesnej technologi – prawdopodobne zaś, że ówcześni ludzie więcej korzystali z magii niż dzisiejsi).

 

Z pozostałych po potopie budowli przetrwały na całym świecie liczne piramidy (nie tylko te egipskie…), które zaś często stawały się później ośrodkami cywilizacji (co naturalne – ludzi ciągnęło do pradawnych ruin). Pozostałości te często też były zmieniane przez ludzi żyjących po potopie, dobudowywane itd. Z dowodów na to widoczne są chociażby zacieki na Sfinksie, które nierozumni tłumaczą jako wywołane poruszaniem się pisku na wietrze (gdyż nie mieści się im w głowie inna, naturalniejsza, interpretacja), tymczasem jest to po prostu pozostałość potopu…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Kiedy synowie Boga zobaczyli, że córki ludzi są piękne, wzięli sobie niektóre za żony, wybierając je z wszystkich innych.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Aniołowie widząc piękno ludzkich kobiet przyjmują ludzie postacie (tak jak Szatan przyjął postać smoka) i biorą sobie je za żony. Jak pokazuje dalsza cześć tekstu chodziło nie tylko o urodę kobiet i pożądanie fizyczne, lecz również o możliwość rodzenia dzieci – której to umiejętności aniołowie (prawdopodobnie) nie posiadają (są jak Adam przed stworzeniem Ewy – czyli bezpłodni).

 

Czyn ten był grzechem za który aniołowie ci zostali związani w czeluści (tak jak Szatan Diabeł ma być związany na 1000 lat w czasach ostatecznych [Apokalipsa 20, 2.]). Mówią o tym cytaty Nowego Testamentu:

 

1. List Piotra. 3, "19. W tym duchu nawet do tych duchów, które przebywały w więzieniu, udał się przepowiadać. 20. Niegdyś te duchy były niewierne, gdy za czasów Noego przy budowie Arki, w której tylko niewiele bo zaledwie osiem dusz ocalało przez, wodę, nadużywały cierpliwości Bożej."

 

2. List Piotra. 2, "4. Jeśli bowiem Aniołów, gdy zgrzeszyli, Bóg nie oszczędził, ale strąconych do piekła rzucił w otchłań ciemności, żeby tam trzymać ich do chwili sądu,"

 

List Judy 1,"6. A Aniołów, którzy nie zachowali swego pierwszeństwa, ale porzucili miejsce swojego przebywania, wiekuistymi pętami związanych zatrzymał w ciemności do wielkiego dnia sądu. 7. Jak Sodoma i Gomora oraz miasta okoliczne oddane takiemuż wszeteczeństwu idąc za pożądliwością cudzego ciała stały się przykładem cierpienia i kary dnia wiekuistego,"

 

Szczegóły tego wydarzenia podaje dokładniej Księga Henocha:

"6, 1. Kiedy ludzie rozmnożyli się, urodziły im się w owych dniach ładne i piękne córki.

2. Ujrzeli je synowie nieba, aniołowie, i zapragnęli ich. Jeden drugiemu powiedział: "Chodźmy, wybierzmy sobie żony z córek ludzkich i spłódźmy sobie dzieci".

3. Szemihaza, który był ich dowódcą, powiedział do nich: "Obawiam się, że może nie zechcecie tego zrobić i że tylko ja sam poniosę karę za ten wielki grzech".

4. Wszyscy odpowiadając mu rzekli: "Przysięgnijmy wszyscy i zwiążmy się przekleństwami, że nie zmienimy tego planu, ale doprowadzimy zamiar do skutku".

5. Następnie wszyscy razem przysięgli i związali się wzajemnie przekleństwami.

6. Był o ich wszystkich dwustu. Zstąpili na Ardis, szczyt góry Hermon. Nazwali ją górą Hermon, albowiem na niej przysięgali i związali się wzajemnie przekleństwami.

7. Te są imiona ich przywódców: Szemihaza, ich dowódca, Urakiba, Ramiel, Kokabiel, Tamiel, Ramiel, Daniel, Ezekiel, Barakiel, Asael, Armaros, Batriel, Ananiel, Zakiel, Samsiel, Sartael(...), Turiel, Jomiel, Araziel.

8. Są to dowódcy dwustu aniołów i wszystkich innych z nimi.

7, 1.l Wzięli sobie żony, każdy po jednej. Zaczęli do nich chodzić i przestawać z nimi."

 

"10, 11. A do Michała Pan powiedział: "Idź, powiadom Semiazę i innych, którzy są z nim, którzy połączyli się z kobietami i ulegli z nimi zepsuciu z wszelką ich nieczystością.

12. Kiedy wszyscy ich synowie wzajemnie się pozabijają i kiedy ujrzą zniszczenie swych umiłowanych, zwiąż ich na siedemdziesiąt pokoleń pod wzgórzami ziemi aż do dni sądu i ich spełnienia, aż dopełni się sąd przeznaczony na całą wieczność.

13. W owych dniach zaprowadzą ich do otchłani ognia na męki i zostaną zamknięci w więzieniu na całą wieczność.

14. Wówczas [Szemihaza] zostanie spalony i unicestwiony wraz z nimi. Zostaną razem związani aż do końca wszystkich pokoleń. "

 

Warto zauważyć, że sam Szatan (który zwiódł ludzkość) nie uczestniczył w tym grzechu, przez to nie został ukarany (choć gdzie indziej pisze, że w jakiś sposób ich do tego nakłonił).

 

Jest także proroctwo, (w warstwie symbolicznej) mówiące o tym jak olbrzymi będą zwracać się do Szatna, po jego strąceniu, przyrównując go do swych anielskich ojców i siebie:

Proroctwo Ezechiela 32, 21. Powiedzą tobie olbrzymi: Giń w czeluściach otchłani! Od kogóż to jesteś większy? Idź tam i spoczywaj przy nieobrzezanych wśród poległych od miecza. (...) 24. Leżą tam wszyscy, którzy padli od miecza, 23. choć wcześniej budzili grozę na ziemi żyjących."

 

To że aniołowie zostali zamknięci w otchłani można łączyć także w przedziwny sposób z Objawieniem Jana Apostoła (Apokalipsa Apostoła Jana 9, 1.): "i widziałem gwiazdę, która spadła z nieba na ziemię; i dano jej klucz do studni otchłani. 2. I otwarła studnię otchłani. I wzbił się ze studni dym jakby z wielkiego pieca, a słońce i powietrze zaćmiły się od dymu ze studni. 3. A z tego dymu wyszły na ziemię szarańcze".

Możliwe więc, że aniołowie owi zostaną wypuszczeni na ziemię tuż przed końcem świata (w trakcie spełniania się objawienia). Argumentem za tym jest to, że i sam Szatan, związany na tysiąc lat, ma być potem na koniec wypuszczony, a więc aniołów tych los mógłby być podobny. Jeśliby tak było, możliwe, że sam "syn zatracenia" (antychryst) będzie aniołem (np. Azazelem) w swej ludzkiej postaci…

 

Ze względu na to, że aniołowie zgrzeszyli zwiedzeni, pięknością kobiet, nakazuje apostoł Paweł kobietom, nakrywać głowę podczas modlitwy mówiąc (1. Do Koryntian 11,10.): "kobieta powinna mieć na głowie oznakę uległości ze względu na aniołów.". Jest to symboliczne przypomnienie tamtego faktu. Możliwe również, że modlitwa jest czymś w rodzaju krzyku ducha, w którym człowiek zwraca na siebie uwagę stworzeń duchowych, w tym aniołów, dlatego apostoł nakazuje niewiastom ukrywać swą piękność, przed aniołami podczas modlitwy – by nie kusić ich.

 

Podane tu wyjaśnienie (odnośnie tego że aniołowie zbłądzili) było też, przez większość historii ludzkości, uznawane zarówno przez protestantów, katolików, jak i Żydów z ciała (świadectwem źródła historyczne w tym np. stare słowniki wiary katolickiej). Dopiero współcześnie powstała idiotyczna teoria jakoby "synami Boga" byli potomkowie Seta, a "córkami ludzi" potomkowie Kaina… Taka interpretacja jest, jak widać wyżej, sprzeczna z Nowym Testamentem i Księgą Henocha – i zupełnie błędna.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Wtedy rzekł Pan, Bóg: "Nie powinno moje tchnienie pozostawać w tych ludziach przez wieki, bo przecież oni są ciałem. Ich zatem dni będą dochodzić tylko do stu dwudziestu lat".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"tchnienie Boże" – czyli życie. Bóg tchnął w człowieka i ożył człowiek.

 

Stwórca widząc grzech który się szerzy na ziemi, postanawia skrócić życie ludzkie z prawie tysiąca lat, do lat (maksymalnie) stu dwudziestu. Przyczyn możemy się jedynie domyślać. Jak słusznie Biblia uczy "korzeniem wszelkiego zła jest chciwość". Jeśli w dzisiejszych czasach chciwość prowadzi do takiego zepsucia to o ile bardziej przed potopem, gdy wiek człowieka był znacznie dłuższy. Współcześnie zabieganie o majątek jest zupełnym absurdem, gdyż życie jest tak krótkie, że ten który gromadzi bogactwa prawie nigdy nie ma czasu się nimi nasycić. Gdy zaś czas życia człowieka dochodził niemal do tysiąca lat, chciwość miała dużo większe pole do popisu.

 

I do Tymoteusza. 6, 7. Bośmy nic na ten świat nie przynieśli, bez wątpienia też nic wynieść nie możemy. 8. A mając żywość i czym się przyodziać, na tym poprzestawajmy. 9. Albowiem ci, którzy chcą być bogaci, wpadają w pokusy i w sidła diabelskie, i wiele szkodliwych i niepotrzebnych pożądliwości pogrążających ludzi w zatracenie i zgubę. 19. Bo korzeniem wszelkiego zła jest chciwość, tej skoro niektórzy się oddali, odpadli od wiary i uwikłali się w liczne cierpienia.

 

Długi czas życia, mimo niezaprzeczalnych zalet, musiał na wiele sposobów wzmacniać zepsucie ludzkości. Już współcześni zapominają o śmierci i o rozliczeniu się z Bogiem – jakiemu będą musieli się poddać – a przecież teraz każdy człowiek ma zostawione bardzo mało czasu.

 

"bo przecież oni są ciałem" – w przeciwieństwie do aniołów którzy są duchem i żyją wiecznie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. W tamtych czasach żyli na ziemi olbrzymi, a także później, kiedy to synowie Boga zbliżali się do córek ludzi i rodzili sobie przez nie potomków. To oni byli pradawnymi olbrzymami sławnymi ludźmi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Potomkowie aniołów, zrodzeni z ich ludzkich żon, byli olbrzymami.

 

Księga Henocha podaje, że giganci ci byli bardzo żarłoczni (potrzebowali dużo jedzenia) tak że ludzie nie potrafili ich utrzymać i sięgnęli oni w kocu po mięso zwierząt, a nawet ludzi. Nadto aniołowie którzy zeszli na ziemię, prócz spłodzenia potomków, przekazali ludzkości wiele złej wiedzy, która skierowała ludzi na złą drogę. Uczyli magii, przyozdabiania się, obróbki metali itd.

 

Przodował w takim kształceniu ludzkości, anioł o imieniu Azazel (pamięć o nim nie zaginęła i jest ciągle żywa – tak w Biblii jak i nawet współczesnej kulturze) nauczył on "wyrabiać miecze, sztylety, tarcze i napierśniki. Pokazał im metale i sposób ich obróbki: bransolety i ozdoby, sztukę malowania oczu i upiększania powiek, bardzo cenne i wyszukane kamienie i wszelki [rodzaj] kolorowych barwników.".

 

Bóg sprawił, że owi olbrzymi – potomkowie aniołów – pozabijali się nawzajem walcząc ze sobą. Nie umarli jednak tak jak ludzie. Pozostała w nich cząstka nieśmiertelności którą "odziedziczyli" po aniołach. I tak ciała ich – które mieli po ludziach – obumarły, duchy natomiast – które mieli po aniołach – zostały nieśmiertelne. Bóg nie pozwolił im udać się do nieba, lecz nakazał by pozostali na ziemi – skoro na ziemi zostali zrodzeni. Nazwał ich też Stwórca duchami złymi. Oni: "Nie spożywają żadnego pokarmu, nie piją, są niewidoczni." (Henocha 15, 11.).

 

Te "duchy złe" – pozostałości po potomkach aniołów – są przyczyną opętań. Wbrew różnym teoriom, to nie aniołowie, ani tym bardziej duchy zmarłych, prowadzą do opętania, lecz właśnie owe złe duchy. Prawdopodobnie będąc tylko w duchowej formie, nie mają możliwości czucia, cierpią więc. Od nich samych najpewniej pochodzi ten rozpowszechniony w kulturze mit iż długie życie byłoby przekleństwem (gdyż ich długie życie jest faktycznie przekleństwem, a raczej – karą…).

 

Opętanie może się dokonać tylko za zgodą opętywanego więc nie mogą opętywać zwierząt (A przynajmniej tak mi się wydaje – nie ma na to cytatów Piśmie…). Wyjątek stanowił fakt gdy Jezus Chrystus zezwolił tym duchom wejść w stado wieprzy, a oni weszli w nie i potopili się. Często też opętany nieudolnie dąży do śmierci, możliwie więc, że duchy te mogą umrzeć wraz z opętaną przez siebie osobą.

 

W mitach greckich napotykamy na bardzo podobną historię do obecnej tutaj, przedstawioną jednak w innym świetle. Prometeusz ukarany za przyniesienie ludziom ognia (nauki), to taki pozytywny Azazel (Księga Henocha podaje iż był on ukarany oddzielnie). Natomiast Tytani wrzuceni do Tartaru to, nic innego jak, aniołowie związani w otchłani. Zaś ich synowie to tzw. herosi (np. Tezeusz, Achilles, Herakles) czyli olbrzymi, sławni ludzie, półbogowie (w znaczeniu bóg = anioł) itd.

 

Historie te wzięły się być może po części, ze zniekształconych przekazów ustnych o tych wielkich wydarzeniach. Pewniej jednak jeszcze, pochodzą one od opętanych wieszczów greckich; a więc od samych synów aniołów, którzy przekazali siebie i swych ojców, w pozytywnym świetle.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Kiedy Pan, Bóg, zobaczył, że coraz bardziej mnożą się złe postępki ludzi i że każdy codziennie z uporem obmyśla w swoim sercu złe działania, 6. poczuł w swym sercu rozgoryczenie z powodu tego, że stworzył na ziemi człowieka. I żałował tego.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Nawet Bóg mimo swej doskonałości może czegoś żałować i to czegoś co zrobił w tym przypadku tego, że stworzył człowieka… Jest to ważne, gdyż wielu sądzi, że doskonałość wyklucza możliwość żałowania swych decyzji, a jak widać, nie jest to zgodne z Pismem – doskonałość nie wyklucza żalu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Rzekł zatem Bóg: "Zetrę z powierzchni ziemi człowieka, którego stworzyłem: od człowieka po bydlęta i od płazów po ptactwo w przestworzach, bo gniew we mnie zawrzał z tego powodu, że ich stworzyłem". 8. Tylko Noe doświadczał łaskawości ze strony Pana, Boga.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Zetrę" – zmieniłem na powrót na tradycyjne, to co tłumacz polski przełożył na "spłuczę". Powodem jest to iż w przypisie podaje on, że wersja grecka (a więc ta z której tłumaczy) ma tutaj słowo które ma znaczenie "wymażę, zetrę"; on jednak przetłumaczył je na "spłuczę" jak wyjaśnia: „używając innej metafory zagłady niż jest w wersji greckiej”…

 

Obowiązkiem tłumacza jest wiernie oddawać to co tłumaczy, a nie wymyślać własne metafory, dlatego zmieniłem to na takie jakie według niego było znaczenie greckie.

 

"Zetrę" ma tę przewagę, iż podkreśla to, że Bóg chce oczyścić ziemię. Ściera więc człowieka jak brud z podłogi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. A oto są narodziny Noego. Noe był w swoim pokoleniu człowiekiem sprawiedliwym i bez skazy. Dlatego Noe cieszył się życzliwością Boga.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Księga Henocha podaje kilka ciekawych szczegółów na temat narodzenia Noego:

"106, 1. Po [paru] dniach syn mój Matuzalem wziął dla swojego syna Lamecha żonę, która zaszła od niego w ciążę i urodziła syna.

2. Ciało jego było białe jak śnieg i czerwone jak kwiat róży, a włosy na jego głowie [były] białe jak wełna (… ) miał piękne oczy. Kiedy otworzył swe oczy, napełnił cały dom jasnością jak słońce, tak że cały dom był nad wyraz jasny.

3. Kiedy zabrano go z rąk akuszerki, otworzył swoje usta i mówił o Panu Sprawiedliwości.

4. A jego ojciec Lamech zląkł się z tego powodu, uciekł i udał się do swego ojca Matuzalema.

5. Powiedział do niego: "Urodziłem dziwnego syna. Podobny jest nie do człowieka, ale do dzieci aniołów nieba, jest innego rodzaju, nie jest taki jak my. Jego oczy są jak promienie słońca, a oblicze jego chwalebne.

6. Wydaje mi się, że nie wyszedł on ode mnie, ale od aniołów. Boję się, żeby coś nadzwyczajnego nie stało się na ziemi za jego życia.

7. A teraz, ojcze mój, błagam cię i proszę, abyś poszedł do naszego ojca Henocha i dowiedział się od niego prawdy, albowiem mieszka on z aniołami".

8. I kiedy Matuzalem usłyszał słowa swego syna, przyszedł do mnie na krańce ziemi, bo usłyszał, że tam się znajduję. Zawołał i usłyszałem jego głos i podszedłem do niego. Powiedziałem mu: "Tu jestem, synu mój, po co przyszedłeś do mnie?"

9. A on odpowiadając mi powiedział: "Z bardzo ważnego powodu do ciebie przyszedłem, z powodu niepokojącej wizji zbliżyłem się do ciebie.

10. A teraz posłuchaj mnie, ojcze mój, albowiem urodziło się memu synowi Lamechowi dziecko, którego kształt i wygląd nie są takie, jak wygląd człowieka. Jego kolor jest bielszy od śniegu i czerwieńszy od kwiatu róży, włosy na jego głowie są bielsze od białej wełny, a oczy jego jak promienie słońca. Otworzył swoje oczy i napełnił cały dom jasnością.

11. Wzięto go z rąk akuszerki, a on otworzył swe usta i błogosławił Pana Niebios.

12. Jego ojciec Lamech przestraszył się i uciekł do mnie. On nie wierzy, że on pochodzi od niego, ale sądzi, że [pochodzi on] od aniołów nieba. I oto przyszedłem do ciebie, abyś mi powiedział prawdę".

13. I ja Henoch odpowiadając powiedziałem do niego: "Pan dokona nowych rzeczy na ziemi. Widziałem to już w widzeniu i powiadamiam cię o tym. Oto za pokolenia mojego ojca Jareda niektórzy z wysokiego nieba przekroczyli słowo Pana.

14. Popełnili grzech, przekroczyli prawo, zmieszali się z kobietami i z nimi zgrzeszyli. Poślubili niektóre z nich i zrodzili z nimi dzieci.

15. Nastanie wielkie zniszczenie na całej ziemi, nastanie potop, przez cały rok będzie wielkie zniszczenie na ziemi.

16. Ale to dziecko, które ci się urodziło, zostanie ocalone na ziemi i jego trzej synowie zostaną zbawieni razem z nim. Kiedy wszyscy ludzie, którzy są na ziemi, umrą, on i jego synowie uratują się.

17. Zrodzą na ziemi gigantów, ale nie z ducha, lecz z ciała i będzie wielki gniew na ziemi, a ziemia zostanie oczyszczona z wszelkiego zepsucia.

18. A teraz powiadom swego syna Lamecha, że ten, który mu się urodził, jest naprawdę jego synem. Nazwij jego imię Noe, bo on będzie dla ciebie resztą i on i jego synowie zostaną ocaleni ze zniszczenia, które przychodzi na ziemię z powodu grzechu i wszelkiej nieprawości, która zostanie popełniona na ziemi za jego dni.

19. Lecz potem nastanie jeszcze większa niegodziwość od tej, którą popełniono na ziemi przedtem. Albowiem znam tajemnice świętych. Pan bowiem pokazał mi [je] i dał mi [je] poznać i przeczytałem [je] na tabliczkach niebieskich.

 

107,1. Ujrzałem, że w nich napisano to, że z pokolenia na pokolenie czynić będą zło, aż powstanie pokolenie sprawiedliwe, a [pokolenie] czyniących zło zostanie zniszczone i grzech odejdzie z ziemi i nastanie na niej wszelkie dobro.

2. A teraz, synu mój, idź, powiedz twemu synowi Lamechowi, że to dziecko, które się narodziło, jest rzeczywiście jego synem i że to nie jest kłamstwo".

3. I kiedy Matuzalem usłyszał słowa swego ojca Henocha albowiem on pokazał mu wszystko, co jest tajemne powrócił, ujrzawszy je nadał temu dziecku imię Noe, albowiem on pocieszy ziemię po całym zniszczeniu."

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Noe zrodził trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. 11. Ziemia uległa zepsuciu na przekór Bogu, wypełniła się nieprawością. 12. Spojrzał Pan, Bóg, na ziemię i zobaczył, że ona jest całkowicie poddana skażeniu, bo każdy na ziemi znieprawił swoją drogę. 13. Bóg rzekł do Noego: "Miara czasu każdego człowieka zbliża się przede mną do kresu. Ziemia bowiem napełniła się z ich powodu nieprawością. A zatem postanowiłem zniszczyć ich i tę ziemię.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wielokrotnie Biblia wspomina, że zepsucie jakie nastąpi w czasach ostatecznych (tuż przed końcem świata) będzie podobne do tego przedpotopowego zdemoralizowania. Właściwie "koniec świata" ma nastąpić trzykrotnie. Pierwszy miał miejsce w opisanym dalej potopie w którym wody zniszczyły całą Ziemię. Drugi jest opisany w Księdze Objawienia i ma zdarzyć się w (niedalekiej) przyszłości. Trzeci natomiast (o którym Objawienie tylko wspomina, streszczając, bez podawania szczegółów) ma nastąpić w jeszcze dalszej przyszłości, po tysiącletnim królestwie Chrystusa i wypuszczeniu Szatana na ziemię.

 

Bóg by naprawić świat niszczy go (potopem) i buduje na nowo. W utworach popkultury ktoś kto mówi "Zniszczę świat i zbuduję go na nowo!" przedstawiany jest zawsze jako szaleniec, tymczasem jest to słuszne rozumowanie.

 

Jak z czasem rzeczy ulegają rozpadowi, zepsuciu i gniciu tak też ludzkość, narody i religie ulegają podobnemu rozkładowi. Pismo Święte wielokrotnie o tym wspomina. Można przedstawić to łatwo przypowieścią budynku, który z czasem ulega zniszczeniu i potrzebuje remontu: Mieszkanie niszczeje się długi czas, w porównaniu do przywracaniu go do pierwotnego stanu remont to czas stosunkowo krótki, w stosunku do czasu, gdy budynek niszczał. Tak więc za pomocą gwałtownej rewolucji dokonanej np. za pomocą sędziego/proroka wszystko wraca do korzeni (swego pierwotnego dobrego stanu). Podobnie jednak jak i jest z budynkiem, jeśli remont nie nastąpi, z czasem dom ulegnie takiej erozji, że niemożliwa stanie się jego naprawa. Można go będzie jedynie wyburzyć i postawić na nowo. To właśnie robi Bóg z całym światem – przez potop.

 

Istnieje tutaj dla nas ważna (często przeoczana) lekcja: Nie można naprawić świata bez zabijania, nawet Bóg gdy chciał naprawić świat, doprowadził wpierw do jego zagłady. Ostatecznie jednak tylko Stwórca może przynieś światu zupełne oczyszczenie i prawdziwe odrodzenie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Sporządź sobie arkę z belek czterobocznych. Zrób w tej arce przegrody. Wysmaruj ją smołą od środka i na zewnątrz. 15. A o takich wymiarach zbudujesz tę arkę: długość arki trzysta łokci, szerokość pięćdziesiąt łokci, a jej wysokość trzydzieści łokci. Zwieńczysz tę arkę przechylonymi do środka bokami. U góry zwieńczysz ją otworem na łokieć szerokim. Wejście do arki zrobisz z boku. Wykonasz w niej trzy poziomy: parterowy oraz drugiej i trzeciej kondygnacji.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Modele jakie tworzyli ludzie, na podstawie przedstawionego w Biblii opisu, charakteryzowały się świetną pływalnością. Stwierdzono, że niezależnie od wielkości fal taki statek byłby niezatapialny, o ile nie zderzyłby się z górą lodową a jak wiadomo, góry lodowe powstały dopiero po potopie; gdy zmieni się klimat i doszło do zlodowacenia.

 

Zastrzeżenia naukowców budzi natomiast to, że wedle współczesnych obliczeń (całkiem możliwe, że błędnych) drewniany statek tej wielkości musiałby załamać się pod swym własnym ciężarem zbyt mała jest wytrzymałość drewna. Pomijając cud jakim mógłby posłużyć się Bóg można wyjaśnić to w ten sposób, że skoro ludzkie życie skróciło się tak wiele, przez popotopowy wpływ promieniowania, to drzewa mogły w znaczny m stopniu również przez nie ucierpieć, tracąc swą wytrzymałość. Innymi słowy przed potopem, drewno mogło posiadać większą wytrzymałość. Mógł też istnieć gatunek drzewa szczególnie nadający się do budowy arki i zostać użyty przez Noego. Innym wyjaśnieniem mogłoby być istnienie metalowych wzmocnień arki, o których ten streszczony opis nie wspomina.

 

Księga Henocha mówi o tym, iż aniołowie pomagali Noemu zbudować ten ogromny statek.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Oto ja prowadzę już na ziemię wody potopu, aby zniszczyć każdą istotę żyjącą pod niebem, w której jest tchnienie życia. Cokolwiek jest na ziemi, umrze.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wielokrotnie Słowo Boże podkreśla, że potop był globalny i zginęło w nim wszystkie życie żyjące na lądzie stałym (poza schronionym w arce). Oczywiście w wyniku zabrudzenia wody wyginęło również wiele istot żyjących w morzach, z tamtego okresu pochodzą właśnie skamieliny szczególnie wrażliwych (na czystość wody) skorupiaków.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Chcę ustanowić przymierze z tobą. Wejdziesz do arki ty, a z tobą twoi synowie, twoja żona i żony twoich synów. 19. Z wszystkich bydląt, z wszystkich płazów, z wszystkich dzikich zwierząt, z wszystkiego, co ma ciało, wyprowadzisz do arki po parze, aby je przetrzymać przy sobie; będzie to samiec i samica. 20. Z wszystkich fruwających ptaków według gatunków i z wszystkich bydląt według gatunków, i z wszystkich pełzających po ziemi według gatunków: ze wszystkich wejdą do ciebie parami, samiec i samica, aby przeżyć przy tobie. 21. Nabądź sobie wszelkiego rodzaju strawę, którą spożywać będziecie; zbierz ją u siebie, abyś miał co jeść ty i one". 22. I Noe zrobił wszystko, co mu nakazał Pan, Bóg. Tak właśnie zrobił.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przy odrobinie złej woli, można każdą rasę psa, uznać za oddzielny gatunek i stwierdzić, że Noe musiał brać zarówno parę jamników jak i labradorów… To jednak czysty nonsens; Bóg przecież jasno zaznaczył, że zwierzęta mnożą się tylko według swego rodzaju – i tego też każdego rodzaju zwierzęcia, musiał zachować Noe.

 

Tłumacz polski Septuaginty, użył tu słowa „gatunek”, zamiast tradycyjnego „rodzaj”. Zapewne uczynił to pamiętając stare zasady klasyfikacji naukowej, wedle których „gatunkiem” nazywa się taką grupę organizmów, które mogą się krzyżować dając płodne potomstwo i nie mogą się krzyżować z innymi gatunkami. W rzeczy samej, taka definicja odpowiada użytemu tu sformowaniu. Wedle niej można by powiedzieć, że Bóg stworzył wszystko według gatunku i Noe wziął do arki po parze zwierząt z każdego gatunku.

 

Takie sformowanie, wprowadza jednak zamieszanie i prowadzi do niedowierzania Biblii. Naukowcy bowiem nie trzymali się tej ustanowionej przez siebie zasady, radośnie i bezmyślnie ogłaszając odkrytym „nowym gatunkiem”, każdą spostrzeżoną, wcześniej nieznaną, odmianę. Nikt nie prowadzi badań których celem byłoby zbadanie, czy krzyżują się one z już znanymi. Nikt też później nie weryfikuje raz przyjętych nonsensów, przez całościowe sprawdzanie, czy i które, organizmy krzyżują się między sobą. Nie można również w żaden sposób zweryfikować przynależności odmian wymarłych (Tygrys Szablo-zębny jest bez wątpienia jedynie rasą).

 

Doprowadziło to do sytuacji w której odkrytych gatunków jest miliony. Bez wątpienia też każda rasa psa, uznana byłaby za inny gatunek, gdyby psy były zwierzęciem bardziej egzotycznym, a już na pewno gdyby były owadami. Tak też znane są, przykłady skrzyżowań nie tylko między tymi – dziś uznanymi – gatunkami, ale nawet między tymi co nauka określa mianem rodzaju. Przyjmuje się więc, że ten prawdziwy gatunek, może być niekiedy tak obszerny jak „rodzina”.

 

Bardziej rozsądne obliczenia pokazują, że bardzo łatwo sprowadzona menażeria mogła zmieścić się w takim olbrzymim statku (John Woodmorappe Noah's Ark: a Feasibility Study). Wielu zauważa także, że Noe, mógł wziąć młode zwierzęta, które przecież zajmują znacznie mniej miejsca, niż ich dorosłe osobniki.

 

Trochę głupio to nawet zauważać ale jak widać wyżej Noe nie musiał zabierać stworzeń morskich – co jest jasno zaznaczone w tekście. Jak zauważa jeden z kreacjonistów: „Najwyższy czas, by niektórzy ateistyczni sceptycy ujawnili jakąś intelektualną uczciwość i naprawdę przeczytali Biblię. Przestaliby wówczas formułować ośmieszające komentarze na temat wielorybów trzepoczących się na kładkach prowadzących do arki i w akwariach w arce.”

 

Oczywiście absurdem byłoby budowanie arki i zbieranie w niej wszystkich rodzajów zwierząt gdyby potop miał być tylko powodzią lokalną…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7, 1. Pan, Bóg, powiedział do Noego: "Wejdź do arki ty, i cała twoja rodzina. Zobaczyłem bowiem, że w tym pokoleniu tylko ty jesteś sprawiedliwy wobec mnie. 2. Z bydląt czystych wprowadź do siebie po siedem par: samca i samicę, a z bydląt nieczystych – po parze: samca i samicę; 3. z czystych ptaków fruwających pod niebem – po siedem par: samca i samicę, a z ptaków nieczystych – po parze: samca i samicę, aby zachować ich plemię na ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj podane są dalsze bardziej szczegółowe, informacje odnośnie tego ile i jakie zwierzęta mają być zachowane w arce. Które są "czyste" a które "nieczyste" wyjaśnia dalej Pismo. Bóg mówi do Noego jakby było to oczywiste i pewnie wtedy tak było.

 

Nieczystych zwierząt nie składało się w ofierze, a Biblia podaje, że już Abel i Kain składali ofiarę Bogu. Logiczne więc, że Stwórca musiał już wcześniej przekazać ludziom wiedzę na temat czystych i nieczystych zwierząt, a opisane później rozróżnienie (dane Izraelitom) jest tylko przypomnieniem dawno podanej nauki (chyba, że wiedzę tę czerpali pierwsi ludzie ze swej wiedzy moralnej – wszyscy bowiem naturalnie zdajemy sobie sprawę, że owady, żaby, czy węże, są nieczyste…) .

 

Zwierząt czystych nakazuje zabrać Bóg więcej, prawdopodobnie właśnie ze względu na ofiary. Noe będzie chciał złożyć Bogu ofiarę po potopie, gdyby to zrobił mając tylko po parze zwierząt danego rodzaju, sprawiłby, iż te gatunki nie przetrwałyby do naszych czasów…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Za siedem dni sprowadzę na ziemię deszcz, który będzie padał przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, i zetrę z oblicza ziemi cały ten rozrost, który stworzyłem".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

40 dni należy oczywiście traktować dosłownie. Jest to jedna z ulubionych liczb Boga, jednak zawsze przedstawia dosłowny czas trwania jakiejś rzeczy. 40 dni także Izraelici obchodzili ziemię Kanaan, 40 lat chodzili po pustyni, 40 dni pościł Chrystus na ziemi i prawdopodobnie był na ziemi tylko 40 lat. Jak widać owe 40 lubi się powtarzać, także w historii potopu występuje dwukrotnie.

 

To, że deszcz padał nieprzerwanie przez 40 dni zachowało się również w tekstach pozabiblijnych. Legendy o potopie są rozpowszechnione na całym świecie, często zgadzając się nawet w takich drobnych szczegółach. Legenda plemienia Miao/Miautso zamieszkującego obecnie południowo-zachodnie Chiny chyba jest najwyraźniejszym przykładem. Zgodne z Biblią są tu: grzech ludzi sprowadza sąd pod postacią potopu, 40 dni deszczu, zaskoczenie ludzi, globalny potop, każdy skrawek ziemi zalany wodą, sprawiedliwy Nuah (czyli Noe) i jego żona, potężna łódź, zwierzęta i ptaki weszły do łodzi po parze, Nuah wysłał na zwiady gołębia, po potopie złożono Bogu ofiary z czystych zwierząt (bydło rogate). "Mity" te mówią także o potężnej wieży, którą po potopie budowali ludzie i gdzie nastąpiło pomieszanie języków (biblijna wieża Babel).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Noe wykonał wszystko zgodnie z tym, co mu Pan, Bóg, nakazał. 6. Noe miał sześćset lat, gdy nastało zatopienie ziemi wodą. 7. I wszedł do arki z powodu potopu wód Noe, jego synowie, jego żona i żony jego synów. 8. Z ptactwa, z bydląt czystych i z bydląt nieczystych, ze wszystkiego co pełza po ziemi 9. weszły do arki Noego pary: samiec i samica, tak jak mu Bóg nakazał. Po siedmiu dniach wody potopu zaczęły rozlewać się na ziemi. 11. W sześćsetnym roku życia Noego, drugiego miesiąca, dwudziestego siódmego dnia miesiąca, wszystkie źródła bezdennych głębin wytrysnęły – tego właśnie dnia – i otwarły się wszystkie śluzy na firmamencie nieba, 12. i spłynęła ulewa na ziemię przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"W sześćsetnym roku życia Noego, drugiego miesiąca, dwudziestego siódmego dnia miesiąca" – Bóg podaje dokładny czas potopu dla podkreślenia iż było to wydarzenie rzeczywiście istniejące – nie przenośnia.

 

Podejrzewa się, że Bóg dokonał potopu za sprawą asteroidy zrzuconej na ziemię. Gdy uderzyła ona w planetę, przerwała wpierw pierwszą ochronną warstwę pary wodnej tworząc jej drogę do przedostania się do atmosfery i uformowania się w chmury z których spadł deszcz. Następnie uderzając w ziemię utworzyła w niej krater/kratery (mogła rozlecieć się na kilka kawałków które uderzyły w różnych miejscach) przez który wystrzeliła woda znajdująca się pod powierzchnią planety.

 

Tym samym ziemia straciła ochronną warstwę atmosfery i szkodliwe promieniowanie kosmiczne zaczęło na nią oddziaływać. Sama asteroida mogła również składać się z promieniotwórczego węgla. Razem z wodami potopu mógł on przedostać się na całą ziemię i osiąść na wszystkim.

 

Promieniotwórczy węgiel wchłaniamy w siebie i jest on podstawą datowania. Zawodzi ono w przypadku rzeczy przedpotopowych nienarażonych na promieniowanie kosmiczne i nie mających naturalnego (współczesnego) kontaktu z promieniotwórczym węglem. Jego obecność w szczątkach przedpotopowych rośli i zwierząt jest tak śladowa, że właściwie pomijalna. Sprawia to, że rzeczone rzeczy datuje się (błędnie) na mające miliardy lat. Błąd ten wynika z mylnego zakładania, że świat dawniej wyglądał tak jak obecnie, tymczasem uległ on zmianie. Jedyne wtórne skażenie promieniowaniem jest źródłem występowania promieniotwórczego węgla w wielu szczątkach kopalnych.

 

Warto zauważyć, że Biblia mówi, iż dawniej woda wytryskiwała ze źródeł położonych głęboko wewnątrz ziemi – nawadniając ją – a na końcu cała woda podpowierzchniowa wytrysnęła na powierzchnię zalewając cały glob. Tak więc woda była pod ziemią przed potopem i woda ziemię zniszczyła. Drugi zaś sąd ma być przeprowadzony przez ogień. Bóg mówi, że ogień spali cały świat. Współcześnie zaś mamy wulkany wytryskujące lawą i powszechnie zgadzamy się z tym, że lawa płynie pod powierzchnią ziemi. Jak więc wtedy woda, która była pod powierzchnią, zatopiła ziemię, tak też teraz lawa, która jest pod powierzchnią, spali ją.

 

Oczyszczenie ziemi, najpierw przez wodę, a później przez ogień, ma również znaczenia symboliczne. Rzeczy czyści się wodą, lecz dokładniejsze oczyszczenie, odbywa się przez przetapianie w piecu. Izrael miał nakaz oczyszczania ogniem, rzeczy zdobytych, te zaś które nie mogły przejść przez ogień, miały przejść jedynie przez wodę. Jest to również symbol Chrztu i Ducha Świętego. Chrzest odbywało się przez zanurzenie się w wodzie, Duch Święty zaś pojawił się nad głowami w postaci ognia.

 

Ewangelia według św. Łukasza 3, 16. odpowiedział Jan mówiąc wszystkim: Ja was chrzczę wodą, ale przyjdzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów jego. Ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.

 

Dzieje Apostolskie 2, 3. I okazały się im rozdzielone języki na kształt ognia, i spoczął na każdym z nich jeden. 4. I wszyscy napełnieni byli Duchem Świętym, i poczęli mówić różnymi językami, jako im Duch Święty mówić dawał.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Owego dnia wszedł do arki Noe, a z nim Sem, Cham i Jafeth – synowie Noego, oraz żona Noego i trzy żony jego synów.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak już wyżej pisałem Piotr (1. List Piotra. 3, 20) mówi, że "zaledwie osiem dusz ocalało". Tutaj też podaje się osiem osób:

1. Noe,

2. Sem,

3. Cham,

4. Jafet,

5. żona Noego,

6. żona Sema,

7. żona Chama,

8. żona Jafeta.

 

Świadectwa o prawdziwości tego przekazu znajdujemy także poza Pismem Świętym:

 

W języku chińskim słowo "łódź" składa się z trzech słów: "statek", "osiem" i "usta [czyli "człowiek'" – gęba do wykarmienia…]". W tymże języku słowo "powódź" składa się z trzech słów, plus dwa słowa: "osiem", "zjednoczeni" i "ziemia" oraz "całkowita" i "woda".

 

Również legenda Inków mówi wyraźnie o tym, że z wielkiego potopu uratowały się tylko cztery pary: czterech mężczyzn i cztery kobiety – dokładnie tak jak w Biblii.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. A poza tym wszystkie dzikie zwierzęta według gatunków, wszystkie bydlęta według gatunków, każdy płaz czołgający się po ziemi według gatunku i wszelki ptak według gatunku 15. weszły do Noego do arki: pary istot ożywionych, w których jest tchnienie życia. 16. Przybywały parami: samiec i samica. Wchodziły pary wszystkich istot cielesnych, tak jak Bóg nakazał Noemu. Potem Pan, Bóg, zamknął arkę od zewnątrz.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"w których jest tchnienie życia" – a więc wszystkich które żyją (na lądzie). Ważne podkreślenia jest, że wszystkie zwierzęta posiadają tchnienie życia. Mylą się ci którzy w drugim (bardziej szczegółowym) opisie stworzenia człowieka dopatrują się dowodu, na istnienie nieśmiertelnej duszy ludzkiej, którą miałby dać Bóg ludziom poprzez to, że tchnął w nich i ożyli.

 

Wedle tej interpretacji człowiek jest wyjątkowy, ponieważ posiada duszę której nie mają zwierzęta. Jest to błędne myślenie, ponieważ jak widać wyżej we wszystkich zwierzętach jest "tchnienie życia", należy więc sądzić, że Bóg, podobnie jak tchnął w człowieka życie, tchnął je również w każde ze swych stworzeń. Zatem jeśli duszą jest to tchnienie, które dał nam Bóg podczas stwarzania, maja ją równie dobrze człowiek jak i… krowa.

 

Wyjątkowość zaś człowieka, nie polega na tchnieniu które otrzymał, lecz na tym, że został stworzony na wzór/obraz Boży. Sam Bóg nazwany jest tchnieniem (patrz wyżej Rodzaju 1, 2.) : "tchnienie Boga niosło się nad wodami.". Tchnienie czyli ten „duch”. Duch życia jest w każdym żywym stworzeniu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Klęska powodzi trwała na ziemi przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy. Woda przybierała z taką siłą, że podniosła arkę wysoko nad ziemię. 18. Wody potężniały, rosły wysoko nad ziemią, a arka unosiła się na nich. 19. Woda coraz wyżej i wyżej zatapiała ląd i przykryła wszystkie wysokie góry, które wznosiły się pod firmamentem nieba. 20. Odmęty sięgały piętnaście łokci wyżej niż one, tak że zatopiły najwyższe wzniesienia. 21. Wyginęła każda cielesna istota, poruszająca się po ziemi, należąca czy to do ptactwa, czy do bydląt, czy do dzikiej zwierzyny, i każdy płaz pełzający po ziemi oraz każdy człowiek. 22. Umarło wszystko, co miało w sobie tchnienie życia, każde stworzenie, które żyło na suchym lądzie. 23. Zgładzone zostało wszystko, co powstało na powierzchni całej ziemi: od człowieka do bydląt, płazów i ptaków pod sklepieniem nieba. Wszystko starte zostało z ziemi. Został tylko Noe i ci, którzy byli w arce. 24. Woda górowała nad ziemią przez sto pięćdziesiąt dni.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak słusznie zauważają wierni Słowu Bożemu: „w jaki sposób Bóg mógłby wyrazić się jaśniej by ludzie zrozumieli, że potop był globalny?”. Jeśli powyższe słowa mówiące o tym, że najwyższe góry zostały zakryte wodą, wszystko i wszyscy zginęli – a ocalał jedynie Noe i ci którzy byli w arce – nie wystarczają, to doprawdy w jaki sposób Bóg miałby napisać o potopie by ludzie uwierzyli że dotknął on całą ziemię???

 

Oczywiście w żaden. Nie można w żaden sposób przemówić do ludzi którzy zatwardzili swe serca i zakryli uszy aby nie słyszeć. Dawno już przepowiadał apostoł Piotr, iż tacy w końcu się pojawią:

 

II list Piotra 3, 3. To przede wszystkim wiedzcie, że w ostateczne dni wystąpią z naigrawaniem szydercy oddani własnym pożądliwościom, którzy powiedzą: 4. Gdzież jest zapowiedź albo przyjście jego? Odkąd bowiem ojcowie pomarli, wszystko trwa w takim samym stanie jak na początku świata. 5. Bo o tym wcale nie chcą słyszeć, że niegdyś na słowo Boże niebiosa i ziemia z wody i przez wodę powstały 6. i że przez nie świat ówczesny zginął wodą zalany. 7. Obecnie zaś nad niebiosami i ziemią roztacza opiekę to samo słowo Boże i zachowuje je na ogień sądu i zgubę bezbożnych.

 

Od czasów "Oświecenia" zaczęło się wyszydzanie potopu i trwa aż do dzisiaj. Od tego czasu odkryto setki legend starożytnych nacji potwierdzających tę samą historię. Te opowieści obejmują niemal wszystkie rejony świata: Bliski Wschód, Egipt, Indie, Chiny, Persję, Meksyk, Peru, Amerykę Północną, Arktykę, Karaiby, Kolumbię, Australię, Malaje, Nową Gwineę, Litwę i inne. Ponad dwieście różnych ludów zamieszkujących różne rejony globu posiada jakieś legendy o GLOBALNYM potopie. Znaczna cześć z nich wykazuje niesamowite podobieństwo do historii opisanej w Biblii.

 

Lecz niewierni i tak nie wierzą, ich zaślepienia nie można już uleczyć. Jezus Chrystus i autorzy Nowego Testamentu czynili uwagi na temat dziejów Noego i potopu jako rzeczywistych, niefikcyjnych wydarzeń:

 

Ewangelia Mateusza 24, 37. A jako było za dni Noego, tak będzie i przyjście Syna Człowieczego. 38. Albowiem jak w owym czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali, aż do owego dnia, w którym Noe wszedł do arki, 39. i nie spostrzegli się, zanim nie wystąpił potop i nie pochłonął wszystkich, tak będzie i przyjście Syna Człowieczego.

 

Ewangelia Łukasza 17, 26. A jako się działo za dni Noego, tak też będzie w czasach Syna Człowieczego. 27. Jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki. I przyszedł potop, i wytracił wszystkich. 28. Podobnie jako działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali. 29. Ale dnia tego, gdy wyszedł Lot z Sodomy, spadł z nieba, niby deszcz, ogień siarczysty i wytracił wszystkich. 30. Tak też będzie w dniu, gdy się Syn Człowieczy objawi.

 

Lista Pawła Apostoła do Hebrajczyków 11, 7. Przez wiarę Noe ostrzeżony o tym, czego jeszcze widać nie było, z bojaźnią zbudował arkę dla uratowania domu swego. Przez nią też potępił świat i odziedziczył sprawiedliwość, którą otrzymuje się przez wiarę.

 

Z punktu widzenia samej konsekwencji, rozsądniejsze już byłoby zupełnie odrzucić wiarę niż, zarzucając Słowu Bożemu kłamstwo, odrzucić historyczność potopu i mimo to dalej udawać, że jest się wierzącym Chrześcijaninem. Stopień dwójmyślenia jaki trzeba przy tym osiągnąć jest porażający…

 

Nauka o potopie (dyluwiologia) dobrze wyjaśnia obraz świata który dziś obserwujemy, dostarczając nam wiarygodnych i szczegółowych odpowiedzi na temat historii naszej planety. Na ten temat niestety za sprawą dzisiejszych nauk ludzkich, narosło wiele mitów i nieporozumień.

 

Przede wszystkim należy zrozumieć, że do powstania skamielin nie potrzeba jest wcale milionów lat. Znaleziono nawet buta wyprodukowanego w połowie XX wieku, w którego wnętrzu znajdują się skamieniałe kości ludzkie! Poza tym, niektóre kości dinozaurów nie są w ogóle skamieniałe, a większość kości dinozaurów uległa jedynie częściowemu skamienieniu. Znane są też przypadki, niezwykle szybkiego procesu fosylizacji, z czasów nam współczesnych.

 

Do powstania skamieniałości, trzeba nie tyle czasu, co odpowiedniej sytuacji. W normalnych warunkach, szczątki roślinne, czy zwierzęce, ulegają rozkładowi bądź są zjadane przez zwierzęta. Skamieniałe meduzy, czy też skamieniałe serce dinozaura całkowicie nie pasują do teorii, o trwającym tysiące lat powstawaniu skamielin, a dodatkowo mówią nam o tym, iż organizmy znane nam ze skamieniałości, zostały błyskawicznie pogrzebane. Skamieniała ryba, która zamarła w chwili gdy pożerała inną rybę, nie zostawia nam żadnych wątpliwości w tym zakresie…

 

To właśnie globalny potop, swą nagłością, olbrzymim ciśnieniem i parciem, wytworzył ropę naftową, węgiel kamienny, bursztyn i znaczną większość skamieniałości. Niemu też zawdzięczamy znaczną większość zmian, które tłumaczy się jako stopniowe i strasznie powolne; spowodowane przez lodowce, bądź procesy naturalne. W rzeczywistość zaś wszystko dzieje się błyskawicznie.

 

Nawet założenie, że skała mogłaby być drążona przez miliony lat przez nieustannie spadającą kroplę wody, nie świadczy bynajmniej o tym, iż równie dobrze (jeśli nie lepiej) proces ten nie mógłby przebiegać chwilowo, z użyciem większej siły. Naukowcy, z powodów sentymentalnych, wolą wszystko zawsze tłumaczyć powolnymi procesami, fakty temu jednak stanowczo przeczą.

 

Liczne skamieniałości wielowarstwowe stają ością w gardle niedowiarkom. Warstwy datuje się jako nagromadzone przez miliony lat, a później odkrywa się w nich, na przykład, pionowy pień drzewa – jawnie przeczący tej niby stopniowej akumulacji – i datowanie trzeba poprawiać. Dla przykładu: diatomit (podobnie jak ziemia okrzemkowa) tworzy się teoretycznie miliony lat, w wyniku osadzania się na dnie chłodnych mórz i jezior drobniutkich muszelek. Cóż jednak z tego skoro, w roku 1976 w kamieniołomie w Lompoc (Kalifornia, USA), odkryto skamielinę wieloryba blisko 30-metrowej wielkości, w warstwie osadowej diatomitu? Jak miałyby szczątki wieloryba, pozostać na dnie, w stanie nienaruszonym, miliony lat – by powolnie akumulujący się osad miał je przykryć?

 

Że liczne warstwy mogły powstać błyskawicznie, dowodzi nam zaś historia najnowsza. Np. w wyniku erupcji St. Helens (z roku 1980) powstało, w tylko trzy godziny, 25 warstw o grubości dochodzącej do 200 metrów.

 

Podobne nonsensy co do czasów i prędkości pokutują niestety w wielu dziedzinach. I tak mówiło się, że stalaktyty i stalagmity powstają przez tysiące i miliony lat, jednak przy pomocy foto-monitoringu udało się zaobserwować przyrost stalaktytu o kilka cali w przeciągu paru dni…

 

Niektóre zaś z procesów, które swój początek wzięły podczas wielkiego potopu, uległy z czasem wyhamowaniu i dzisiaj są już tylko ich lichą pozostałością. Gdyby ktoś energicznie kopnął piłkę, popędziła ona z dużą prędkością, oddalając się na dużą odległość. Stosownie do pokonanej przestrzeni, toczyłaby się coraz wolniej i wolniej, aż w końcu by stanęła w miejscu. Gdyby zaś w końcowym czasie jej pędu, ktoś zmierzyłby jej prędkość i bezsensownie założył, że była ona zawsze taka sama, mógłby dojść do błędnego wniosku, że piłka ta pokonała rzeczoną odległość w bardzo długim czasie. Takie mylne wrażenie odnieśli też współcześni, badając prędkość rozchodzenia się kontynentów. Ich powstanie zawdzięczamy właśnie potopowi, a tempo tego dryfu z czasem znacznie wyhamowało (patrz np. prace dr. John Baumgardnera).

 

Pamiętając fakt, że skamieniałości oceaniczne zostały znalezione na szczytach gór na całym świecie, nietrudno uwierzyć, że: „Woda coraz wyżej i wyżej zatapiała ląd i przykryła wszystkie wysokie góry, które wznosiły się pod firmamentem nieba”.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8, 1. Bóg pamiętał o Noem oraz o wszystkich dzikich zwierzętach, o wszystkich bydlętach, o wszystkich ptakach i o wszystkich płazach, które były w arce, dlatego Bóg poprowadził wiatr na ziemię, tak że wody zaczęły opadać. 2. Zamknęły się źródła bezdennych głębin i śluzy na firmamencie nieba, przez co powstrzymany został deszcz z nieba. 3. Wody, odpływające z terenów lądu, obniżały się. Obniżały się i opadały wody przez sto pięćdziesiąt dni. 4. Siódmego miesiąca, dwudziestego siódmego dnia tego miesiąca arka osiadła na górach Araratu. 5. Wody, odpływając aż do dziesiątego miesiąca, obniżyły się. Pierwszego dnia jedenastego miesiąca pokazały się szczyty gór.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg podaje dokładne daty co do dnia – gdy miało miejsce dane wydarzenie – gdyż celem tego opisu jest dokładne i rzetelne udokumentowanie tego potopu, a nie wykazanie jego przyczyn; które podane są tutaj tylko ogólnikowo. Więcej o przyczynach mówi Księga Henocha, w tej natomiast Księdze czytamy jedynie, iż powodem było to, że "ziemia uległa zepsuciu". Poznajemy za to dużo szczegółów na temat samej wielkiej powodzi i losów Noego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Czterdzieści dni później Noe otworzył okno, które zrobił w arce, 7. i wypuścił kruka, aby sprawdzić, czy opadły wody. Choć mógł wylecieć, nie chciał się oddalić, dopóki nie wyschną wody na ziemi. 8. Wypuścił potem gołębicę, aby zobaczyć, czy wody ustąpiły z powierzchni ziemi. 9. Ponieważ gołębica nie znalazła miejsca odpoczynku dla swych nóg, wróciła do niego, do arki. Wody bowiem zalegały jeszcze na całej powierzchni ziemi. Wyciągnął zatem swą rękę, wziął ją i wzniósł do siebie, do arki. 10. Odczekał kolejne siedem dni i znów wypuścił z arki gołębicę. 11. Pod wieczór gołębica wróciła do niego, trzymając w dziobie listek z drzewa oliwnego. Wtedy Noe uznał, że wody ustąpiły z ziemi. 12. Odczekał jeszcze siedem następnych dni i znów wypuścił gołębicę, a ona już więcej do niego nie wróciła.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"czterdzieści dni później" – drugie powtórzenie się liczby 40. Oczywiście w sensie dosłownym.

 

"Wypuścił potem gołębicę" – Indianie z Kolumbii (Szczep Mandanów) czcią pamięć tej "katastrofy" corocznym obrzędem w porze odrastania wierzb, na pamiątkę zdarzenia, gdy po potopie ptak wysłany na zwiady powrócił z gałązką wierzby w dziobie. Obrzęd koncentruje się wokół drewnianej budowli będącej odwzorowaniem arki. Ich legenda zgadza się z Pismem także w tym, że potop został zesłany z powodu zepsucia ludzkości oraz, że tylko paru ludzi uratowało się w łodzi…

 

Potop był obrazem chrztu, a jego zakończenie zwiastowała gołębica. Podobnie i u Chrystusa:

Ewangelia św. Mateusza 3, 16. A gdy Jezus był ochrzczony, wnet wyszedł z wody. A oto otworzyły się mu niebiosa i ujrzał Ducha Bożego, zstępującego jako gołębica i przychodzącego nań.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. W sześćset pierwszym roku życia Noego, w pierwszym miesiącu, pierwszego dnia tego miesiąca wody całkowicie osunęły się z ziemi. Noe odsłonił nakrycie, które zrobił na arce, i zobaczył, że wody odeszły z powierzchni ziemi. 14. W drugim miesiącu, dwudziestego siódmego dnia tego miesiąca ziemia w pełni się osuszyła.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Trzeba pamiętać, że podane tutaj miesiące pochodzą z innego kalendarza niż nasz. Według Pisma rok powinien zaczynać się wiosną, a nie w środku zimy – jak jest (absurdalnie) w obecnie przez nas używanym…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Pan, Bóg, skierował do Noego takie słowa: 16. "Wyjdź z arki ty, a z tobą twoja żona, twoi synowie i żony twoich synów, 17. a także wszystkie dzikie zwierzęta, które są z tobą, i wszelka cielesna istota: od ptaków po bydlęta. Wyprowadź też z sobą każdego płaza czołgającego się po ziemi. Rozrastajcie się teraz i mnóżcie po ziemi". 18. I wyszedł Noe, a z nim jego żona, jego synowie i żony jego synów. 19. Wszystkie dzikie zwierzęta, wszystkie bydlęta, każdy ptak i każdy ptak i każdy płaz, czołgający się po ziemi, wyszły według swego gatunku z arki. 20. Noe zbudował ołtarz dla Boga, a potem wziął z wszystkich czystych bydląt i z wszystkich czystych ptaków i na tym ołtarzu złożył je na całopalną ofiarę. 21. Kiedy Pan, Bóg, poczuł miłą woń, pomyślał Pan, Bóg, i rzekł: "Już więcej nie rzucę klątwy na ziemię z powodu nieprawości. Już więcej nie ugodzę we wszystkie ożywione istoty cielesne, tak jak to teraz zrobiłem. 22. Przez wszystkie dni ziemi nie ustanie siew i żęcie plonów, chłód i spiekota, lato i wiosna: ani za dnia, ani nocą".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"ani za dnia, ani nocą" – chyba raczej: "ani dzień, ani noc" w znaczeniu, że zawsze będzie i dzień i noc. Chociaż Pismo mówi o końcu świata, że "nie będzie to dzień ani noc, lecz wieczorową porą będzie jasno". Ma też być na końcu najpierw zaćmione niebo (z powodu dymu mniej jasny dzień), a potem odwrotnie słońce ma przypiekać ludzi gorącem.

 

"tak jak to teraz zrobiłem." – Bóg mówi, że nie zniszczy ziemi tak jak to teraz uczynił, co nie oznacza, że nie zniszczy jej w inny sposób, przy tym zastrzega, że przez "wszystkie dni ziemi" – a więc dopóki nasza planeta będzie istnieć – nie ustanie siew i żęcie plonów, chłód i spiekota" oraz pory roku. Jest to bardzo ważna informacja dla badających Objawienie Apostoła Jana. Widać więc, że mimo opisanych tam strasznych plag zesłanych na ziemię, aż do samego końca ludzie będą uprawiać na niej rośliny i pory roku nie przeminą. Jest to argument przeciw tym wszystkim którzy twierdzą, że trzeba sobie nagromadzić żywności gdyż, jakoby, w czasach ostatecznych (końca świata) „będzie szabat Boży (sic!) i nie będzie można uprawiać ziemi” - takie myślenie jest błędne. [Sabat Boży nastąpi po ukaraniu świata i będzie to 1000letnie królestwo Chrystusa, do którego nie wejdą niewierni. Niektórzy jednak twierdzą że Sabat ten nastąpi wcześniej i mimo iż siew nie ustanie, chrześcijanie nie będą wtedy pracować – nie zgadzam się z tym, gdyż Bóg mówi o złych: „nie wejdą do Mego odpoczynku”.]

 

Te słowa też przypomina Bóg Izraelitom (i Chrześcijanom) gdy mówi iż więcej nie odrzuci swego ludu (po tym jak już raz go ukaże) w proroctwie:

Księga Izajasza 54, 9. "Od potopu, który był za Noego, to jest mi właściwe, że jak jemu wtedy przysięgałem, iż nie okażę już ziemi tak wielkiego gniewu, tak i tobie, ani też nie posłużę się groźbą przeciw tobie. 10. Bo góry mogą się przesunąć i twoje pagórki zmieniać swe miejsca, ale moje miłosierdzie dla ciebie nie osłabnie ani przymierze pokoju, zawarte z tobą, nie zmieni się" Pan tak powiedział: "Jestem ci życzliwy". 11. "O upokorzona i odepchnięta, nie doznałaś dawniej żadnej pociechy. Teraz ja rubiny przygotowuję dla ciebie jako kamienie budowlane, a na twe fundamenty – szafiry."

 

Cytat ten odnosi się do końca świata. Nowe Jeruzalem zbudowane z drogocennych kamieni, jest opisane w Objawieniu Jana. Ruszanie się pagórków ze swych miejsc, jest często powtarzanym znakiem końca świata.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9, 1. Bóg pobłogosławił Noego i jego Synów. Powiedział im: Rozrastajcie się i mnóżcie, napełnijcie ziemię i bądźcie jej władcami. 2. Lęk i bojaźń przed wami będą odczuwać wszystkie dzikie zwierzęta ziemi, wszystkie ptaki z przestworzy, wszystko co się po ziemi czołga, wszystkie ryby w morzu. Oddaję je w wasze ręce.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"władcami" – zmieniłem za "opiekunami" – dlaczego? Patrz przypis do 1, 28.

 

Bóg oddając ziemię i zwierzęta w ręce ludzi, sprawia iż wszystko ma być mu poddane. Teraz dodatkowo (po potopie) Bóg dodaje do instynktu zwierzęcego strach przed człowiekiem. Świadectwa istnienia tego instynktu są bardzo wyraźne. Nawet dużo silniejsze od człowieka, dzikie zwierzęta (choćby lwy) odczuwają przed nim strach i unikają walki z nim. Wynika to z Bożej interwencji i nie może być wyjaśnione w inny sposób.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Każdy płaz, w którym jest życie, będzie waszym pokarmem. Wszystko oddaję wam, również warzywa.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wyjątkowo słabo przetłumaczony fragment…

 

Sens jest taki, że od teraz (po potopie) dla ludzi pokarmem mają być również zwierzęta, na takiej samej zasadzie jak niegdyś rośliny. Żywienie człowieka po raz kolejny ulega zmianie.

Dieta owocowa (w raju) -- grzech --> dieta roślinna, zbożowa (przed potopem) -- potop --> wszystkożerność (współcześnie).

 

Zmianę ta wynikała prawdopodobnie ze zmiany warunków życia na ziemi. Dlatego też Bóg dopuścił zabijanie zwierząt w celach żywieniowych. Przy czym dozwolił jeść wszystkie zwierzęta – bez rozgraniczania na czyste i nieczyste – później dopiero ograniczył, oddzielnym przymierzem, żywienie Izraelitów.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Tylko nie możecie jeść mięsa z krwią, należącą do duszy.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Księga Kapłańska ( LXX) 17, 10. Jeżeli ktokolwiek z synów Izraelskich albo z przybyszów osiadłych wśród was spożyje jakąkolwiek krew, skieruję swoje oblicze przeciw niemu za to, że spożywa krew, i usunę go całkowicie spośród jego ludu. (…) 13. Nikomu z was nie wolno spożywać krwi.

 

Zakaz spożywania krwi jest tak fundamentalny, że daje go Bóg ludziom zaraz po potopie (gdy dozwala im zabijać i spożywać mięso zwierząt). O ile zakaz jedzenia zwierząt nieczystych dotyczy tylko Izraelitów, o tyle zakaz spożywania krwi dotyczy wszystkich potomków Noego – a więc ogółu ludzkości.

 

Zakaz ten podtrzymują Apostołowie na zebraniu, którego celem było stwierdzenie czy starotestamentowe zakazy (i nakazy) mają też obowiązywać Chrześcijan. W listach swych do zborów wśród pogan, piszą oni: (Dzieje Apostolskie 15,) "28. Albowiem zdało się Duchowi Świętemu i nam, by nie nakładać na was żadnego ciężaru nad to, co jest konieczne; 29. abyście się powstrzymali od rzeczy ofiarowanych bałwanom, od krwi, od tego, co zadławione, i od rozpusty. Rzeczy tych się wystrzegając, dobrze uczynicie. Bywajcie zdrowi."

 

Powstrzymywanie się do spożywania krwi jest więc, według Apostołów, jedną z rzeczy koniecznych…

 

Zresztą już same poznanie dobra i zła, które mamy w sobie, świadczy nam o tym że spożywanie krwi byłoby czymś obrzydliwym. Świadectwem tego utwory popkultury – to w jaki sposób postrzegamy (reagujemy na) wampiry, zombi, potwory żywiące się krwią itd. Nie bez przyczyny mówi się też o kimś złym, iż jest "szumowiną", a kaszanką zwie się coś co jest beznadziejne.

 

Z drugiej strony mamy Pana naszego Jezusa Chrystusa mówiącego: (Ewangelia Jana 6, 54.) "(...) Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: jeślibyście nie pożywali ciała Syna Człowieczego i nie pili krwi jego, nie będziecie mieć życia w sobie. 55. Kto pożywa ciało moje i pije moją krew, ma żywot wieczny, a ja w dzień ostateczny wskrzeszę go. 56. Bo ciało moje prawdziwie jest pokarmem, a krew moja prawdziwie jest napojem. 57. Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, we mnie mieszka, a ja w nim."

 

Dalej Chrystus mówi (Ewangelia Jana 6, 64.): "Słowa, którem wypowiedział, duchem są i życiem.". A w innych fragmentach mówi, że jest "drogą", "bramą" itd. Oczywiście słowa nie mogą być duchem w sensie dosłownym, zdaje się więc, że wszystkie te wypowiedzi należy traktować symbolicznie. Tak też spożywanie krwi Chrystusowej i jego ciała, jest symbolem naśladowania Chrystusa, czerpania z niego swej siły i życia – jest on pokarmem duchowym.

 

Spożywanie ciała Chrystusowego, symbolizowane fizyczne przez chleb, oznacza duchowe budowanie swojego ducha na Chrystusie i czynienie jego woli – dlatego też mówi Jezus: "Mam ja pokarm o którym wy nie wiecie. (...) Pokarmem moim jest pełnić wolę tego który mnie posłał."

Picie krwi Chrystusa, symbolizowanej fizycznie przez wino, oznacza podanie się męce – dlatego też mówi Jezus (Mateusza 20, 21.): "Możecie pić kielich, który ja będę pił?". [W ogóle kielich wina jest w Starym i Nowym Testamencie symbolem nieszczęścia i cierpienia. Często zsyłanego przez Boga w formie kary. Tutaj zaś oznacza cierpienie jakim chrześcijanin musi poddać się, nie w formie kary, lecz dla głoszenia i świadczenia o sprawiedliwości.]

 

2. Do Tymoteusza. 3, 12. Ale i wszyscy którzy chcą pobożnie żyć w CHRYSTUSIE JEZUSIE, prześladowani będą.

 

Nie jest bowiem kanibalem ten co żywi się tym co jest wewnątrz jego ciała (np. tłuszczem z komórek tłuszczowych), także nie ma nic dziwnego w tym, gdy krew która jest w nas, nas odżywia. Tak też ci którzy stanowią ciało Chrystusowe mają prawo posilać się nim.

 

1. Do Koryntian 12, 12. Gdyż w jednym Duchu wszyscy ochrzczeni byliśmy w jedno ciało.

Do Efezjan. 5, 30. Gdyż członkami ciała jego jesteśmy.

31. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem.

32. Sakrament to wielki, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła.

[Często tłumaczone jest greckie słowo "mysterion" wyżej jako "tajemnica", zamiast poprawnego "sakrament", którego używa Paweł dla przypomnienia, że sakrament małżeński, ma również symboliczne znaczenie połączenia Chrystusa i Kościoła]

 

I tylko ci… Dlatego też ten co naucza Chrześcijaństwa, albo czyni jego obrzędy, musi też w to Chrześcijaństwo wierzyć, bo:

1. Do Koryntian 11, 27. (…) ktokolwiek by pożywał ten chleb albo pił kielich Pański niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Bo również o wasza krew należącą do waszych dusz upomnę się: upomnę się o nią u wszystkich dzikich zwierząt i upomnę się o duszę człowieka u każdego człowieka, jego brata. 6. Ktokolwiek przeleje krew człowieka, zażąda się za nią przelania jego krwi, bo przecież stworzyłem człowieka na obraz Boga.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

To że człowiek jest stworzony na "obraz Boga" jest podstawą do twierdzenia o jego wartości. Tak tak jak jest z obrazem – o jego wartości stanowi to co przedstawia (wartość płótna i farby jest pomijalna). Tak samo jest z człowiekiem – jego główną wartość wynika z tego, że jest wizerunkiem Najwyższego. Osobista wartość człowieka jest właściwie pomijalna, wobec niezwyklej wartości jaką przedstawia jako wyobrażenie Stwórcy.

 

Zauważenie tego stało się podwaliną pod chrześcijańskie (średniowieczne) twierdzenie o tym, że ludzie są równi. To znaczy, każdy człowiek jest inny: jeden lepszy, drugi gorszy, inny zupełnie zły – jednak wszyscy zostali stworzeni na obraz i podobieństwo Boże. Dlatego też wszyscy są równi. Gdyż to kim są, nie stanowi żadnej wartości wobec tego, KOGO przedstawiają.

 

To tak jakby ktoś miał kilka obrazów swojej ukochanej (która np. wyjechała w daleką podróż) – jeden byłby lepszy, drugi gorszy, jeden byłby mniejszy, drugi większy, jeden dobrze namalowany, inny tak sobie – jednak wszystkie byłyby dla niego równie (niezwykle) cenne gdyż przedstawiałyby jego ukochaną…

 

Tak przynajmniej była teoria, dająca podstawy do twierdzenia o równości międzyludzkiej. Dziś jak widzimy straciła on swój religijny fundament, stając się absurdem…

Niektórzy posuwają się do stwierdzeń typu : „Nie szukam Boga w ludziach, lecz szukam człowieka w człowieku” – lecz to tak jakby powiedzieć „Nie szukam Mariana na zdjęciu Mariana, lecz szukam zdjęcia w zdjęciu”. Jest to podobnie absurdalne. Należy raczej zrozumieć, że jako stworzeni na obraz Boży, tym bardziej jesteśmy ludźmi, im lepiej oddajemy naszego Stwórcę w miniaturze.

 

Jednocześnie bycie obrazem nie oznacza identyczności. Każdy obraz może być rożny, nawet każde zdjęcie przedstawiające tą samą osobę może być inne. Zdjęcie może przedstawiać jednego i tego samego człowieka na różne sposoby, pod różnymi kątami, w różnych stanach emocjonalnych (zachmurzonego, zamyślonego, radosnego, zdenerwowanego), w różnych pozach itd. a jednocześnie być doskonałym wizerunkiem postaci którą przedstawia. Dlatego też ludzie mogą być doskonali (być doskonałym wizerunkiem Boga), a jednocześnie nie być identyczni. Bóg jest większy od człowieka – jak człowiek jest większy, od swojego portretu – dlatego każdy człowiek może przedstawiać jakiś aspekt Boga – tak jak portret człowieka przedstawia tylko jakiś aspekt osoby którą ukazuje.

 

Bycie obrazem Bożym, z samej swej istoty uniemożliwia i zakazuje, robienia Jego wizerunków. To człowiek jest bowiem wizerunkiem Boga, nie może więc nim być żadna rzeźba, czy też obraz namalowany na płótnie, gdyż my sami jesteśmy takim obrazem żywym. Im bardziej człowiek jest doskonały tym wierniej oddaje Boga – a więc jest jego lepszym wizerunkiem. Widząc czyś doskonały wizerunek widzimy też tą osobę. Widząc zatem doskonałego człowieka – Jezusa Chrystusa – widzimy też Boga; poprzez Syna poznajemy więc Ojca:

 

II. Do Koryntian. 4, 3. A jeśli nawet Ewangelia nasza jest zakryta, zakryta jest dla tych którzy giną: 4. mianowicie dla niewiernych, którym bóg tego świata zaślepił umysł, aby nie zajaśniał dla nich blask ewangelii chwały Chrystusa, będącego obrazem Boga.

 

Do Kolosan 1, 13. (Bóg) wybawił nas z mocy ciemności i przeniósł do królestwa Syna umiłowania swego. 14. W nim mamy odkupienie przez krew jego, odpuszczenie grzechów. 15. On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia.

 

Dzieje Apostolskie. 17, 24. Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych. (...) 28. Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli: Z jego bowiem rodu jesteśmy.

29. Będąc więc z rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że bóstwo jest podobne do złota albo srebra, albo do kamienia, wytworu sztuki i ludzkiego umysłu.

30. Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszystkich ludzi aby się opamiętali,

31. Gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił, potwierdzając to wszystkim przez wskrzeszenie go z martwych.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. A wy macie się rozrastać, mnożyć i wypełnić ziemię. Ma być was na niej coraz więcej".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Od samego początku Bóg nakazuje ludziom mnożyć się i zaludniać ziemię; jednak oni notorycznie sprzeciwiają się jego woli tworząc wielkie skupiska ludzkości, zamiast równomiernie zasiedlać planetę. I współcześnie nie jest ona wypełniona…

 

Wbrew propagandzie mówiącej o przeludnieniu, obliczono, że gdyby każdemu człowiekowi dać domek z ogródkiem, to wszyscy zmieściliby się na kawałku Australii… Ziemia byłaby z łatwością zdolna pomieścić dużo większą liczbę ludzi, niż ich jest obecnie. Wszelkie akcje i działania, mające za zadanie "walkę z przeludnieniem" są sprzeczne z wolą Bożą.

 

 

Na przykładzie „problemu przeludnienia” łatwo zobaczyć różnicę między myśleniem wiernego i niewiernego – by dostrzec co daje świadomość religijna. „Przeludnienie” jest w rzeczywistości wymyślone, lecz gdybyśmy sobie jednak wyobrazili (i tylko wyobrazili), że istnieje naprawdę, a Ziemię zamieszkuje znacznie za dużo ludzi i ich liczba wciąż wzrasta, dla Chrześcijan dalej nie stanowiłoby to żadnego kłopotu. Człowiek bezbożny i bezmyślny martwiłby się takim „problemem” i nie wiedziałby jak go rozwiązać. Właściwie rzecz biorąc, nie ma żadnego etycznego sposobu „by zmniejszyć przeludnienie”, musiałby więc w końcu sięgnąć po rzeczy niemoralne. W tej samej sytuacji wierny Bogu, jest pozbawiony trosk: wszechmocny Bóg może stworzyć dla człowieka i siedem kolejnych planet, jeśliby mu brakowało miejsca do zamieszkania a czyniłby jego wolę. Przewaga światopoglądu religijnego wynika ze świadomości faktu, iż ludzie nie muszą (i nie powinni) martwić się o rzeczy które ich przerastają. Bóg jest wstanie ochronić człowieka i dobrze go pokierować. Zadaniem ludzkości zaś jedynie postępować dobrze i słuchać jego słowa. Świat chrześcijański nigdy nie sięgnąłby po środki niemoralne, by rozwiązać problemy globalne, gdyż wiedziałby, że gdy zachowa czystość etyczną, Bóg sam go uchroni i rozwiąże wszystkie problemy w sposób prawdziwie doskonały i bezkompromisowy.

 

 

A wy macie się rozrastać, mnożyć i wypełnić ziemię. Ma być was na niej coraz więcej” – polecenie to przypomina daną chrześcijanom naukę i posłanie ich na cały świat. Jak też potop jest symbolem chrztu, tak też i to nawoływanie ma jako symboliczne znaczenie, skłanianie chrześcijan do głoszenia nauki Chrystusowej – tak że ma być ich coraz więcej.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Bóg wyrzekł do Noego i do jego synów, będących przy nim, następujące słowa: 9. "Oto ja ustanawiam moje przymierze z wami, a po was z waszym potomstwem, 10. a także z każdą żywą istotą, która jest przy was: od ptactwa poczynając i od bydląt do całej dzikiej zwierzyny na ziemi, która jest przy was, z wszystkim, co wyszło z arki. 11. Postanawiam zawrzeć takie moje przymierze z wami: nie umrze już z powodu wód potopu żadna istota cielesna i nie będzie już zalana wodami dla zniszczenia całej ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kolejny niezaprzeczalny dowód, iż Biblia mówi o globalnym potopie. Jeśli potop miałby być tylko wielką powodzią która dotknęła zaledwie skrawek ziemi (ten zamieszkały przez ludzi) – jak niektórzy twierdzą – to Bóg wielokrotnie łamałby słowo mówiąc, że "nie umrze już żadna cielesna istota" zniszczona przez wodę. W końcu w powodziach które ciągle mają miejsce na całej ziemi, ginie nieustannie wiele zwierząt i ludzi…

 

Oczywiście Bóg nie obiecuje że nie będzie więcej powodzi (i śmierci z nimi związanych) mówi tutaj tylko o tym, że nie będzie więcej potopu. A więc, że nigdy więcej cała ziemia nie zostanie zalana wodą – tak że wszystko zginie – jak to było ówcześnie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. I rzekł Pan, Bóg, do Noego: "Znakiem tego przymierza, który ja umieszczam dla wszystkich pokoleń między mną a wami i każdą żyjącą istotą, która jest przy was, będzie to: 13. Oto umieszczam mój łuk na chmurze. To on będzie znakiem przymierza między mną a ziemią. 14. Kiedy zacznę rozpinać chmury nad ziemią i pokaże się ten łuk na chmurze, 15. wtedy przypomnę sobie o mym przymierzu, które jest zawarte między mną, a wami oraz każdym tchnieniem życia, znajdującym się w jakimkolwiek ciele i nie będą już wody służyć potopowi, tak by usunąć wszelką istotę cielesną. 16. Pojawi się zatem ten mój łuk na chmurze, a ja, patrząc na niego, będę pamiętał o wiecznym przymierzu miedzy mną a wszelkim tchnieniem życia, znajdującym się w jakimkolwiek ciele, które istnieje na ziemi". 17. I powtórzył Bóg Noemu: "To właśnie będzie znakiem przymierza, zawartego między mną a wszelką istota cielesną, jaka istnieje na ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Gdy promieniowanie kosmiczne (zwane cząstkami elementarnymi) napotyka parę wodną unoszącą się znad oceanów, powstają mikroskopijne kropelki wody, które z kolei tworzą chmury. W ten sposób powstają chmury na Ziemi. Jednak tego wszystkiego nie było, gdy planetę chroniła ochronna warstwa pary wodnej, dlatego też przed potopem nie było chmur, nie było więc też deszczu.

 

Przed potopem na ziemi nigdy nie padał deszcz, nie było więc i tęczy. Bóg czyni tęczę znakiem przymierza, iż nigdy więcej nie spuści na ziemię potopu: Na tym kończy się część poświęcona potopowi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

PRZEKLEŃSTWO RZUCONE PRZEZ NOEGO:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Synami Noego, którzy wyszli z arki, byli Sem, Cham i Jafeth. Cham był ojcem Chanaana. 19. Ci trzej byli synami Noego. Ich potomstwo rozproszyło się po całej ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Chanaan" - w LXX taką formę przyjmuje imię znane nam jako Kanaan. Od niego najpewniej pochodzą mieszkańcy Chananu/Kananu.

 

Trzeba pamiętać, że od Sema nie pochodzą jedynie Żydzi, lecz olbrzymia liczba różnych ludów. Słowo "antysemityzm", mające oznaczać nienawiść/nieprzyjaźń wobec Żydów, jest w tym kontekście co najmniej nieprecyzyjne. W końcu całkiem możliwe, że zarówno Niemcy jak i Polacy również pochodzą od Sema, a niemal na pewno pochodzą od niego Arabowie, którzy są (prawdopodobnie) potomkami Ismaela… Moglibyśmy więc antysemitami nazywać wszystkich którzy okazują wrogość „Państwu Islamskiemu”… W związku z tym raczej należałoby zaprzestać używania tak nonsensownie, nieprecyzyjnego, określenia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. I zaczął Noe uprawiać ziemię. Zasadził też winnicę. 21. Kiedyś napił się wina, tak że był nietrzeźwy i leżał nagi w swoim pomieszczeniu. 22. Kiedy Cham, ojciec Chanaana, zobaczył nagość swojego ojca, wyszedł na zewnątrz i powiedział o tym dwom swoim braciom. 23. Wtedy Sem i Jafeth założyli sobie płaszcz na plecy, weszli tyłem i zasłonili nagość swojego ojca. Ponieważ ich twarze były skierowane w przeciwną stronę, nie widzieli nagości swojego ojca. 24. Kiedy Noe wytrzeźwiał po winie i dowiedział się, co mu zrobił jego młodszy syn, 25. powiedział: "Przeklęty niech będzie Chanaan. Zostanie on sługą swoich braci"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W złości na Chama Noe przeklina jego syna. Informacja ta służy pokazaniu, że Kananejczycy są obciążeni klątwą Noego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Rzekł też: "Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Sema, którego Chanaan zostanie sługą. 27. Niech Bóg Jafetha rozprzestrzeni go, niech zamieszka w namiotach Sema, a Chanaan niech się stanie ich sługą".

28. Noe żył po potopie trzysta pięćdziesiąt lat. 29. W całości dni Noego doszły do dziewięciuset pięćdziesięciu lat. Wtedy umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sam Noe żył jeszcze długo, jednak już wkrótce ludzkie życie miało ulec znacznemu skróceniu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE JAFETA, CHAMA I SEMA:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10, 1. A to są narodziny z synów Noego: z Sema, Chama i Jafetha. Po potopie urodzili się im synowie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Biblia nie podaje by po potopie Noe miał więcej synów, zdaje się więc, że od tej trójki pochodzą wszyscy ludzie dzisiaj żyjący.

 

Absurdem jest jednak zakładać z góry, że od każdego z synów Noego powstała inna rasa. Ich żony mogły, rzeczywiście mieć różne karnacje, jednak nie wydaje się to, ani konieczne, ani nawet prawdopodobne. W arce, przetrwała tylko jedna para koni; mimo to, współcześnie rozróżniamy wiele ich ras. Podobnie ocalała tylko jedna para psów, ich zróżnicowanych ras, zaś, mamy dzisiaj do groma. Skoro zatem, z jednej pary zwierząt, mogło powstać takie zróżnicowanie: to czy dziwne byłoby, że i ludzie podzielą się na kilka odmian dopiero długo po potopie? (Tym bardziej, że wszyscy i tak pochodzą od jednego Adama!)

 

Całkiem możliwe, że istniało już kilka rodzajów ras ludzi, przed tamtą zagładą. Podobnie jak i na pewno istniało wiele ras zwierząt, przed tym jak wody zatopiły wszystko. Jednak obecnie wśród ludzi, wyróżniamy jedynie trzy zasadnicze formy: białą, czarną i żółtą (niektórzy rozróżniają więcej, jednak jest to absurd, gdyż gdyby chodziło o zwierzęta, wszyscy nie mieliby wątpliwości, że zarówno Niemiec jak i Polak należą do tej samej, białej, kategorii) – to mało w porównaniu z innymi stworzeniami – które przecież podzieliły się na zdecydowanie więcej rodzajów.

 

Nie wydaje się zatem uzasadnione twierdzenie, że różnorodni ludzie weszli do arki – gdyby tak było, powinno powstać raczej więcej ras ludzkich. Najpewniej wszyscy byli podobnej odmiany i najprawdopodobniej była to rasa zbliżona do białej, gdyż nawet murzyni rodzą się biali.

 

Poza tym Księga Henocha wspomina o dziwnym wyglądzie Noego. Zatem – z woli Bożej – mógł być on sam nawet początkiem nowej kategorii, z której chciał Bóg wyprowadzić dzisiejszą ludzkość we wszystkich jej formach. Możliwe więc nawet, że Noe był pierwszym „białym” człowiekiem – przy zaznaczeniu, że od niego pochodzi zarówno rasa „czarna” jak i „żółta”. Kolor skóry nie ma naturalnie żadnego znaczenia i jest jedynie przystosowaniem do warunków, w jakim przyszło danym ludziom żyć. Jako że warunki te zmieniły się po potopie, rozsądny jest wniosek, że dzisiejszy świat posiada inne rasy niż ten ówczesny. A skoro tak jest: wszystkie odmiany musiały powstać długo po tym, gdy ludzie rozeszli się po potopie, tak więc nie mają one nic wspólnego z synami Noego.

 

Podane niżej genealogie są oczywiście ścisłe i nieomylne, oraz przekują rzeczywistą etnologiczną wiedzę. Niestety, ze względu na ogromną ilość czasu jaka dzieli nas od tych wydarzeń, nie potrafimy zidentyfikować poszczególnych ludów. Część z nich znamy jeszcze z dalszych ksiąg Biblii.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Synowie Jafetha: Gamer, Magog, Madaj, Juan, Elisa, Thobel, Mosoch i Thiras.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Według proroctw Gog (utożsamiany często [zdaje się, że błędnie!] z antychrystem) jest związany z plemionami pochodzącymi od wymienionych tu patriarchów: Magog, Thobel i Mosoch.

 

Proroctwo Ezechiela 38, 1. Przybyło do mnie słowo Pana i rzekło: 2. Synu człowieczy skieruj swą twarz w stronę Goga, w kierunku krainy Magog, w stronę władcy Rosa, Mosocha i Thobela, i prorokuj przeciwko niemu. (...) 17. Tak mówi Pan Pan do Goga: Ty jesteś tym, o którym w dawnych czasach mówiłem poprzez moje sługi, proroków Izraela, że w owych dniach i latach przyprowadzę ciebie przeciw nim. 18. W owym dniu to się stanie! W tym dniu, w którym Gog przybędzie i zacznie wojnę przeciw krainie Izraela – mówi Pan Pan – nabrzmieje mój gniew 19. i moje wzburzenie. Z rozpalonym gniewem tak rzekłem: W owym dniu będzie w krainie Izraela wielkie trzęsienie ziemi. 20. Przed obliczem Pana zamęt zapanuje wśród ryb morskich, wśród ptaków w przestworzach, wśród dzikich zwierząt, wśród wszystkich płazów czołgających się po ziemi i wśród wszystkich ludzi żyjących na lądzie. Góry pękać będą, urwiste ściany będą się osuwać, a każdy mur obronny runie na ziemię. 21. Wezwę przeciw niemu wielką grozę – mówi Pan. Każdy swój miecz podniesie przeciw swojemu bratu. 22. Ukażę go zarazą, rzezią, potopem ulewy, gradami gradu. Spuszczę z nieba ogień i odór siarki na niego, na jego oddziały i na te tłumnie idące z nim ludy. 23. Wtedy uznany zostanie mój majestat i moja świętość. Wtedy zaczną oddawać mi chwałę wobec mnogich narodów. I wtedy przekonają się, że ja jestem Panem.

 

Proroctwo Ezechiela 39, 1. Synu człowieczy, prorokuj przeciw Gogowi. Powiedz: Tak mówi Pan: Oto ja staję przeciw tobie, Gogu, władco Rosa, Mosocha i Thobela. 2. Zgromadzę cię, poprowadzę i z najdalszej północy przywiodę cię przeciw wyżynom Izraela. (...) 11. I w owym dniu wyznaczę Gogowi miejsce, o którym mówić się będzie, grób w Izraelu, zbiorową mogiłę dla tych, którzy przyszli wzdłuż morza. Wypełnią urwistą przepaść. Tam pogrzebią Goga i całą jego czeredę. Nazwą to miejsce: Jar Zbiorowej Mogiły Goga. 12. Tam przez siedem miesięcy grzebać ich będzie Izrael, aby oczyścić kraj.

 

Trzeba jednak pamiętać o jednym: Gog zdaje się być postacią występująca już po drugim (trzecim licząc potop) "końcu świata", pierwszym zmartwychwstaniu i tysiącletnim królestwie Jezusa Chrystusa!:

 

Objawienie Apostoła Jana: 20, 4. I widziałem stolice i usiedli na nich i "dano im władzę sądzenia" i dusze pościnanych dla świadectwa Jezusowego i dla Słowa Bożego i tych, co się nie kłaniali Bestii ani obrazowi jej i nie przyjmowali znamienia na czoła albo na ręce swoje; i ożyli i królowali z Chrystusem tysiąc lat. (...) To jest zmartwychwstanie pierwsze. (...) 7. A gdy się skończy tysiąc lat, szatan będzie zwolniony z więzienia swego i wyjdzie i będzie zwodził narody, które są na "czterech krańcach ziemi Goga i Magoga" i zbierze ich na walkę, a ich liczba jak piasek morski. (...) 10. A diabeł, który ich zwodził, wrzucony został do jeziora ognia i siarki, gdzie jest też bestia i fałszywy prorok, którzy cierpieć będą dniem i nocą na wieki wieków.

 

Jak widać ten szczególny antychryst ("Syn Zatracenia" – gdyż jest wielu pospolitych antychrystów), który będzie panował nad Bestią/Zwierzęciem (której będzie znamię), gdyż będzie małym rogiem który poniży trzy inne (patrz Proroctwo Daniela), będzie już dawno ukarany (1000 lat wcześniej) w jeziorze Ognia, gdy pojawi się wspomniany Gog. Nie należny więc ich (raczej) łączyć.

 

[Chyba że należy to rozumieć w tym sensie, że – jak pisze – " ziemi Goga i Magoga", to oznacza tylko ziemię Goga który był już wcześniej… Tzn. że Gog był wcześniej, a po 1000 letnim Królestwie zbiera się tylko ludzi z jego ziemi. Takie rozumowanie uważam jednak za bardzo naciągane. W końcu mówi "na czterech krańcach ziemi" (a więc z czterech stron świata), nie może więc chodzić o jakoś ziemię Goga i Magoga, chyba że nazwana byłaby w ten sposób cała planeta. Ale wtedy Gog musiałby chyba oznaczać samego Szatana.]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Synowie Gamera: Aschanaz, Rifath i Thorgama. 4. Synowie Juana: Elisa, Tharsis, Kitiosowie i Rodyjczycy. 5. Od nich pochodzą wyspy z narodami, mieszkający na swojej ziemi, każdy według języka używanego w ich plemionach i w ich narodach.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tłumacz polski R. P. daje tutaj informację, że przekład tego zdania „jest hipotetyczny, gdyż niejasna jest semantyka wyrazowa, a zwłaszcza logiczne powiązania wyrazów i członów zdania w greckiej podstawie przekładu.”

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Synowie Chama: Chus i Mesraim, Fud i Chanaan. 7. Synowie Chusa: Saba, Euila, Sabatha, Regma i Sabakatha. Synowie Regmy: Saba i Dadan. 8. Chus zrodził Nebroda, który był pierwszym olbrzymem na ziemi. 9. Był olbrzymem i myśliwym przy Panu, Bogu. Dlatego się mawia: "Jak Nebrod, olbrzym i myśliwy przy Panu". 10. Głównymi siedzibami jego królowania były Babilon, Orech, Archad i Chalach i Chalanne w krainie Sennaar.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Nebrod - bardziej znany jako Nemrod/Nimrod. Zastanawiające jest to że pisze iż był olbrzymem, a nawet, że był "pierwszym olbrzymem"! W końcu Biblia nazywa olbrzymami potomków Aniołów i mówi, że żyli przed potopem – patrz wyżej (Rodzaju 6, 4.) – jak więc mógł być pierwszym olbrzymem?

 

Możliwe, że chodzi o to, że był pierwszym olbrzymem czysto ludzkim – nie krzyżówką anielską – tak jak później synowie Enaka (np. znany Goliat). Ludzka rasa olbrzymów była mniejsza i słabsza od anielskiej, być może Nemrod był pierwszym człowiekiem tej rasy. Według innych tłumaczeń jest on nie olbrzymem lecz mocarzem, albo nawet możnym…

 

"Przy Panu" - wedle większości tłumaczeń Nemrod był dobry, tylko niektórzy wyrywają się i piszą, że był przeciw Bogu (łączą też jego postać z budowaniem wieży Babel, gdyż królestwo jego leżało w tej samej krainie). Tłumaczenie "Przy Panu" nie jest dokładne, tłumacz polski, ks. Remigiusz Popowski, wyjaśnia: „w Septuagincie dosyć często pojawia się, tak jak tutaj, określenie ENANTION KYRIU lub inne analogiczne. Sprawia one trudności w przekładzie na język polski. Wierny przekład "w obliczu Pana" albo "wobec Pana" niezbyt dobrze brzmi, na przekład w tym zdaniu: "był myśliwym wobec Pana". To "w obliczu Pana" czy "wobec Pana" oznacza bycie, a przy innych czasownikach robienie czegoś w obecności Pana ze świadomością, że Bóg jest tego świadkiem. Ta myśl łączy się zapewne z nauką o Opatrzności i wszechobecności Boga.”

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. Z tego kraju wyszedł Assur i zbudował Niniwę, miasto Rooboth, Chalach 12. i Dasem między Nieniwą a Chalachem – było to miasto ogromne. Mesraim zrodził Ludiimów, Enematiimów, Labiimów, Nefthaliimów, 14. Patrosoniimów, Chasloniimów, z których pochodzą Filistyni, a także Kafthoriimów.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Ludiimów, Enematiimów" itd. – część nazw to imiona ludzi a cześć nazwy ludów, dla podkreślenia iż z danych osób powstały całe narody, nazwane od imienia ich patriarchy – jak Izraelici od Izraela, tak też Ldiimi od Ludiima, Filistyni od Filistyna itd. Czasami też od imienia danego człowieka nazwane zostało miasto (które on lub jego potomkowie założyli).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Chanaan zrodził Sydona – pierworodnego, a także Chettajczyka, 16. Jebusajczyka, Amorajczyka, Gergesajczyka, 17. Euajczyka, Arukajczyka, Asennajczyka, 18. Aradyjczyka, Samarajczyka i Amathiego.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Plemiona te wspomina Bóg wypominając Izraelitom, że przeli zwyczaje mieszkańców ziemi Chaanan/Kanaan i okazali się mu niewierni. Samo Jeruzalem zostało też przez nich pierwotnie zbudowane…

 

Proroctwo Ezechiela 16, 1. Przybyło do mnie słowo od Pana i rzekło: 2. "Powiedz Jeruzalem o jego nieprawościach! 3. Takie wydaj mu świadectwo: Tak mówi Pan do Jeruzalem: twój korzeń i narodzenie związane jest z ziemią Chanaanu. Twoim ojcem Amorrajczyk, a matką Chettajka.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Granice Chananejczyków ustaliły się tak: od Sydonu do wejścia do Gerary i Gazy, dalej do wejścia do Sodomy, Gomory, Adamy i Sebomu i aż do Lasy.

20. To są potomkowie Chama według ich plemion, według ich języków, według ich krain i według ich narodów.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Koniec opisania potomków Chama, zwieńczony wyjaśnieniem, że ludzie rozeszli się według plemion, krain, narodów i języków. To w jaki sposób powstały narody, zaludniające krainy, wyjaśnione jest w następnej części. Bóg gdy stworzył języki, uformował poprzez to ludzi w narody. Informacja tutaj podana ma za zadanie podkreślić, iż od imion poszczególnych patriarchów, powstały nazwy tych narodów, plemion, krajów i języków.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Narodzenia były również u Sema, praojca wszystkich synów Ebera, brata starszego od niego Jafetha. 22. Synowie Sema: Ajlam, Assur, Arfaksad, Lud, Aram i Kajnan. Synowie Arama: Os, Ul, Gather i Masoch. 24. Arfaksad natomiast zrodził Kajnana, Kajnan zrodził Salę, Sala zrodził Ebera. 25. Eberowi urodziło się dwóch synów: jeden miał na imię Falek, bo za jego dni podzielił się kraj, a jego brat miał na imię Jektan.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Za dni Faleka (bardziej znanego jako Pelag) "podzielił się kraj" – według innych wersji "podzieliła się ziemia", dlatego niektórzy podejrzewali, że chodzi tutaj o rozdzielenie się kontynentów. Jakkolwiek taka wersja jest możliwa (że podzielenie się kontynentów nastąpiło nie w czasie, lecz dopiero po potopie), chodzi raczej o coś innego.

 

Podzielił się kraj, gdyż na ziemi był wtedy tylko jeden kraj i jeden naród posługujący się jednym językiem. Bóg podzielił ten jeden kraj i naród, na wiele krajów i narodów poprzez stworzenie różnych języków i podzielenie nimi ludzkości. Stało się to właśnie, prawdopodobnie, za dni Faleka/Pelaga.

 

Jeszcze inna interpretacja mówi o tym, że wtedy mógł podnieść się poziom wód w oceanach (poprzez stopienie się lodowców powstałych po potopie) zatapiając pomosty lądowe łączące kontynenty. Tak że rozdzieliła się w ten sposób ziemia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Jektan zrodził Elmodada, Salefa, Asarmotha, Jareda, 27. Odorrę, Ajzela, Dekę, 28. Abimeela, Sabeua, 29. Ufira, Euilę i Jobaba. Byli oni synami Jektana. 30. Teren przez nich zamieszkany sięgał od Masse do wejścia do Sofery, góry na wschodzie.

31. To są potomkowie Sema według ich plemion, według ich języków w krainach i w ich narodach.

32. To były plemiona potomków Noego według ich narodzin i według ich rzesz. Przez nich zaludnione zostały na skutek rozproszenia wyspy narodów, które zasiedliły ziemię po potopie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"wyspy narodów" – kontynenty.

 

Tutaj kończy się opis rodowodów trzech synów Noego od których wszyscy dzisiaj pochodzimy. Opis wspomina o rozproszeniu, narodach i językach, zadając pytanie: w jaki sposób powstały różne narody i języki skoro wszyscy pochodzą od Noego?

 

Odpowiedź na to pytanie zawarta jest w następnym dziale.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

PODZIELENIE ŚWIATA NA NARODY:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11, 1. Cała ziemia mówiła wtedy jednym językiem, jedną mowę mieli wszyscy.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg stworzył Adama jako dorosłego i doskonałego, mającego już zdolność mówienia. Ani Adam ani Ewa nie musieli, jak współczesne dzieci, uczyć się mówić – dostali tą umiejętność od Boga. Możliwe, że Bóg stwarzając człowieka opracował też dla niego pierwszy język i to nim mówiła cała ludzkość, możliwe też, że skorzystał z istniejącego już języka aniołów – który musiał opracować wcześniej. Tak czy inaczej jednym doskonałym – pochodzącym od Boga – językiem mówiła cała ziemia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Kiedy wędrowali ze wschodu, odkryli równinę w krainie Sennaar. Zamieszkali tam.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ziemia Sennaar (Szinear) interpretowana jest współcześnie jako starożytna nazwa Mezopotamii. Tam też miało być pierwsze skupisko ludności po potopie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Kiedyś zaczęli mówić jeden do drugiego: "Chodźcie, ulepmy cegły i wypalmy je w ogniu". Gdy mieli już cegły zamiast kamieni, a jako zaprawy murarskiej mgli używać smoły, 4. powiedzieli: "Wybudujmy sobie miasto i postawmy wierzę, tak by jej szczyt sięgał filamentu nieba. Zadbajmy o rozgłos naszego imienia, zanim rozproszymy się po całej ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"zanim rozproszymy się po całej ziemi" – w hebrajskiej wersji jest "byśmy nie rozproszyli się po całej ziemi", tak jest z pozoru logiczniej gdyż oczywiście ludzie nie chcieli rozejść się po ziemi, dlatego tęż potrzebna była Boża interwencja. Możliwe jednak, że wypowiedź tą należy rozumieć w ten sposób, że ludzie zamierzają zbudować sobie stolicę, zanim zasiedlą ziemię. W tym sensie oczywiście, ludzie chcieli rozproszyć się po ziemi (zaludnić ją), chodziło im tylko o to by nie stracili więzi z sobą nawzajem – nie przestali być jednym narodem.

 

Miasto które zamierzali zbudować pełniłoby właśnie taką rolę, jak współczesne stolice w państwowe – scalałoby cały kraj pod swoim berłem i stanowiło punkt centralny.

 

Jak widać zapędy globalistyczne przejawiali ludzie już w najdalszych czasach ludzkiej historii, podobnie jak i zamiłowanie do budowania ogromnych budynków i mieszkania w wielkich miastach… Już wtedy też ludzkość wierzyła w błąd, że dobre jest to "co łączy, a nie dzieli"… Chrystus zaś mówił, że przyniósł rozdzielenie…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Wówczas Pan przyszedł zobaczyć to miasto i wieżę, które synowie ludzcy zaczęli sobie budować. 6. Pan powiedział: "Oto jeden jest ród i jedna mowa wszystkich i tak wielkiego dzieła się podjęli. A zatem do czegokolwiek teraz się zabiorą, nie wymknie im się z rąk.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bogu nie podoba się, że ludzie są zjednoczeni. Wielokrotnie współcześnie powtarza się hasła mówiące o tym, że ludzkość jest siłą, że jeśli się zjednoczymy będziemy mogli wszystko itd. rzadko jednak zauważa się, że to wcale nie dobrze – móc wszystko – szczególnie jeśli pamięta się o ludzkiej niedoskonałości…

 

Zjednoczeni pod jedną władzą, jako jeden naród w jednym państwie, ludzie mogliby naprawdę wiele. Bóg jednak właśnie w tym widzi problem. Stwórca oglądał już zresztą to, do czego doprowadził taki globalizm przed potopem. Wiedział też, że umysł ludzki, dążący z natury do złego, prędko sprowadziłby taki kraj – pozbawiony zagrożenia zewnętrznego – na manowce.

 

Orwell zauważał to w swym słynnym dziele, mówiąc, że dwa plus dwa mogło być przedstawiane ludziom jako pięć, lecz jeśli trzeba było przygotować broń do walki, dwa plus dwa, musiało równać się zawsze cztery. W istocie: państwa choćby dla zachowania bezpieczeństwa i zapewnienia sobie bytu, musiały zachowywać jakąś logikę. Szaleństwo i wymysły królów, tyranów i każdych innych władców, było zawsze ograniczane przez groźbę inwazji nieprzyjaciela.

 

Historia pokazuje, że naród w którym dochodziło do zepsucia obyczajów, ulegał podbiciu przez naród, zachowujący lepszą dyscyplinę moralną. Zepsucie samo w sobie stanowi słabość. Tam gdzie szerzyło się zło, szerzyło się również lenistwo, marnotrawstwo, czy też tchórzliwość, doprowadzając w końcu do upadku. Do prawdziwego rozwydrzenia i nikczemności mogło dochodzić tylko w krajach tak silnych, iż nie miały żadnego zagrożenia zewnętrznego – jak np. Rzym (pierwotnie będący jednym ze szlachetniejszych państw; zaczynający dobrze).

 

Szaleństwo na jakie pozwał sobie Tyberiusz, Kaligula, czy też Neron, nie mogłyby mieć miejsca gdyby władali oni małym słabym państewkiem, zamiast potężnym Cesarstwem Rzymskim. Wszędzie indziej upadliby, nim doprowadziliby choć cześć ze swoich planów do skutku…

 

Zrozumiałe więc, że Bogu nie podoba się ówczesne zgranie ludzkości.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Chodźcie, zejdźmy tam i pomieszajmy ich język, aby żaden nie rozumiał słów swojego bliźniego". 8. W ten sposób Pan usunął ich stamtąd i rozproszył po powierzchni ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg po raz kolejny używa liczby mnogiej – jak sądzę przemawia do aniołów, by mu pomogli przy stwarzaniu języków.

 

Widać to tutaj dokładnie: Bóg jest antyglobalistą. Nie chce jednej globalnej wioski Babel; chce świata podzielonego na narody. Bóg kocha różnorodność – co doskonale widać gdy przyjrzymy się dziełom które stworzył. Natura kipi wprost od odmian i różnorodności. Bóg stworzył tylko jedne winogrona, dał im jednak możliwość tworzenia odmian. Podobnie Bóg stworzył jednego tylko człowieka, sprawił jednak, że powstały rasy i narodowości.

 

Mimo iż Bóg stworzył tylko jeną winorośl, w swych przykazaniach danych Izraelitom, nie pozwalał im sadzić dwóch różnych odmian przy sobie – nie chciał bowiem by odmiany te mieszały się tracąc swoją odrębność. Na tej samej zasadzie zabronił również Izraelitom małżeństw z obcokrajowcami.

 

Same zwierzęta też, naturalnie dzielą się na grupy, np. Kaczki jednej rasy łączą się w jedną grupę, oddzielną od kaczek rasy drugiej – nie atakują się, nie są do siebie wrogo nastawione, a jednak łączą się w odrębne gromady. Podobnie miało być z narodami, każdy miał mieć własne prawa, własny język, kraj i obyczaje – w ten sposób świat byłby cudem różnorodności. Ujednolicanie niczemu nie służy. Mieszanie się ze sobą niczemu nie wychodzi na dobre – gdyby zmieszać ze sobą wszystkie kolory powstałaby szara breja…

 

Biblia mówi, że do podobnego zjednoczenia – jak przed pomieszaniem języków – dojdzie gdy polityka globalizacji współczesnego świata, doprowadzi wreszcie do scalenia wszystkich krajów w jedno wielkie mega-państwo (unię):

 

Objawienie Apostoła Jana 13, 2. (...) I przekazał mu smok siłę swoją i tron swój; i wielką moc. (...) 4. I oddali pokłon smokowi za to, że dał zwierzęciu moc, a także zwierzęciu oddali pokłon, mówiąc: Któż jest podobny do zwierzęcia i któż może z nim walczyć? (...) 7. (...) dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami.

 

Ostateczne połączenie się narodów nie będzie jednak doskonałe:

Księga Daniela 2, 43. (wersja LXX trochę mniej dosadna) A to, że widziałeś żelazo przemieszane z glinianą ceramiką, oznacza, że ludzie, choć podzieleni na plemiona, będą mieszać się ze sobą, ale nie będą jednomyślni ani wzajemnie sobie życzliwi, tak jak żelazo nie może spoić się z ceramiką.

 

 

To, że Bóg jest autorem języków niesie ze sobą dodatkowe wnioski. Podejrzewano, że umiejętność mowy "wyewoluowała" z chrząknięć i naśladowania przez człowieka odgłosów naturalnych (wyrazy dźwiękonaśladowcze), nie znaleziono jednak żadnych języków prymitywnych – przeciwnie, starożytne języki okazują się bardziej skomplikowane niż te współczesne. Nie jest to dziwne jeśli zrozumiemy iż autorem języków jest Bóg.

 

Język nie rozwijał się z czasem, było odwrotnie: wraz z jego upływem, ulegał uproszczeniu i degradacji. Przykładem może być chociażby mowa Polska, która w starożytności była zwyczajnie bardziej skomplikowana. Gramatyka staropolska była bardziej złożona, posiadaliśmy czas zaprzeszły, złożoną budowę miał pierwotnie także tryb przypuszczający. Straciliśmy 'e' pochyłe [‘é’], uproszczeniu uległa także wymowa itd. itp.

 

Mylą się więc ci którzy twierdza o rozwoju języka. Co prawda języki mieszają się, w ich skład wchodzą nowe zapożyczenia, głupotą byłoby jednak twierdzić, że stają się w ten sposób doskonalsze. Mamy zaś świadectwo naturalnego procesu rozkładu: od pierwotnego skomplikowanego – do prostszego. Widzimy też wyraźnie, że staropolszczyzna brzmi dostojniej, podobne spostrzeżenia łatwo można wyciągnąć wobec innych języków świata.

 

Wiedząc więc, że języki są tworem Bożym, powinniśmy dbać o ich czystość. A jeśli chcemy ulepszenia ich, powinniśmy, w miarę możliwości, powrócić pierwotne ich brzmienie. Twierdzenia o wspólnym pochodzeniu różnych języków od siebie (prajęzykach itd.) jest w znacznej mierze przesadzone.

 

 

Mimo iż to Bóg stworzył narody i podział na nie jest zdecydowanie pożyteczny, poprzez Chrystusa (częściowo) znosi go, czyniąc jeden naród Boży:

Do Kolosan 11 nie masz poganina ani Żyda, obrzezanego czy nie obrzezanego, barbarzyńcy i Scyty, wolnego i niewolnika, ale wszystko i we wszystkim Chrystus.

 

Jednak nie należy tego rozumieć w sensie dosłownego, łączenia narodów w jeden, ile zrównania ich wartości w Chrześcijaństwie. Traci Izrael (z ciała) przewagę narodu wybranego, poprzez to, że nowym narodem wybranym jest duchowy naród z wierzących, który nic sobie nie robi z cielesnego rodowodu.

 

Jeśli ktoś tego nie uznaje i sądzi, że Jezus Chrystus w sposób dosłowny, faktycznie rozwiązuje narody – tak że nie powinniśmy nazywać się Polakami, Niemcami, Japończykami, Rosjanami itd. Powinien przypomnieć sobie, że Jezus w podobny sposób rozwiązuje rodzinę, mówiąc "wszyscy braćmi jesteście" albo "ktokolwiek czyni wolę Ojca mego jest mi matką, siostrą i bratem" a także "nikogo na ziemi nie nazywajcie Ojcem bo jeden jest wasz Ojciec Niebiański". Podobnie jednak jak i jest z narodami, słowa te nie są podstawą do rozwiązania grup społecznych, ustanowionych przecież przez samego Boga.

 

Wszyscy Chrześcijanie mogą być jedną rodziną Chrześcijańską, nie koliduje to jednak z tym że jedni są Nowakami, inni Kołodziejami, a jeszcze inni Kowalskimi. Tak też to, że mamy jednego Ojca w niebie (Boga), nie przeszkadza by każdy miał swego ziemskiego ojca (tatę), któremu winien być posłuszny. Tak też to, że ci co są Chrystusowi stanowią jeden duchowy naród wybrany, nie przeszkadza by byli jedni Żydami, drudzy Włochami, a jeszcze inni Chińczykami.

 

 

1. List św. Piotra. 2, 9. Wy jednak jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście głosili potęgę tego, który z ciemności wezwał was do swego przedziwnego światła. 10. Wy, coście niegdyś nie byli mu ludem, a teraz jesteście ludem Bożym, coście nie dostąpili miłosierdzia, a teraz miłosierdzia doznali.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Musieli zatem zaniechać rozbudowy tego miasta i wznoszenia wieży. 9. Z tego powodu otrzymało ono nazwę Pomieszanie. Pan bowiem pomieszał tam, w całej krainie, ich mowę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Pomieszanie" – czyli "Babel", skąd pochodzi wyrażenie "wieża Babel". Mimo iż przylgnęło to określenie do owego miejsca, propaganda próbowała później zatuszować sens tej nazwy i zmienić go na "Brama Boga".

 

Niektórzy współcześni dali się tym zmylić. Ludzie tacy sami wydają o sobie świadectwo, iż nie wierzą Bogu i jego Słowu, lecz ufają Chaldejskiej indoktrynacji…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

I rozproszył ich Pan, Bóg, stamtąd po powierzchni całej ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg sprawił, że ludzie z jednego miasta rozeszli się na cały glob, dotarli do Ameryk, Australii i Europy. Ziemia uległa rozdzieleniu.

 

Tu kończy się wyjaśnienie jak świat podzielił się na narody posiadające własne języki.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

RODOWÓD ABRAHAMA I LOTA:

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. A takie były narodziny z Sema: Sem miał 100 lat, gdy w drugim roku po potopie zrodził Arfaksada. 11. Po urodzeniu Arfaksada Sem żył 500 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Numery podaję w liczbach dla zwiększenia czytelności. Celem tej części jest przekazać nam prawdziwą wiedzę historyczną.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Arfaksad dożył już 135 lat, gdy zrodził Kajnana. 13. Po urodzeniu Kajnana Arfaksad żył 430 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W wersji hebrajskiej i łacińskiej jest nie 135, lecz 35 lat. Podobne różnice występują w następnych wierszach, było tak też we wcześniejszym rodowodzie, opisującym liczby lat życia ludzi przed potopem (patrz wyżej Rodzaju. 5, 4.). Być może również tutaj, różnice te są błędne.

 

W ogóle opisy te dość znacznie różnią się od Wulgaty i tekstu hebrajskiego…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Kajnan dożył już 130 lat gdy zrodził Salę. Po urodzeniu Sali Kajnan żył 330 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

14. Sala dożył już 130 lat, gdy zrodził Ebera. 15. Po urodzeniu Ebera Sala żył 330 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

16. Eber dożył już 134 lat, gdy zrodził Faleka. 17. Po urodzeniu Faleka Eber żył 370 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

18. Falek dożył już 130 lat, gdy zrodził Ragaua. 19. Po urodzeniu Ragaua Falek żył 370 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

20. Ragau dożył już 132 lat, gdy zrodził Serucha. 21. Po urodzeniu Serucha Ragau żył 207 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

22. Seruch dożył już 130 lat, gdy zrodził Nachora. 23. Po urodzeniu Nachora Seruch żył 200 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

24. Nachor dożył już 79 lat, gdy zrodził Tharę. 25. Po urodzeniu Thary Nachor żył 129 lat i zrodził jeszcze synów i córki. Potem umarł.

26. Thara dożył już 70 lat, gdy zrodził Abrama, Nachora i Arrana.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać (tak jest w każdej wersji, bez względu na zmiany) życie ludzkie stopniowo staje się coraz krótsze. W porównaniu do długości życia ludzi przed potopem już lata Sema są znacznie skrócone.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. A takie były narodziny z Thary: Thara zrodził Abrama, Nachora i Arrana. Arran natomiast zrodził Lota. 28. Arran umarł jeszcze za życia Thary, swego ojca, na tej ziemi, gdzie się urodził, w kraju Chaladejczyków. 29. Abram i Nachor wzięli sobie żony. Żona Abrama miała na imię Sara, a żona Nachora nazywała się Melcha. Była córką Arrana, który był ojcem Melchy i ojcem Jeschy. 30. Sara była niepłodna, nie miała potomstwa. 31. Thara wziął z sobą Abrama, swojego syna, Lota, syna Arrana, to jest syna swojego syna, Sarę, swoją synową, a żonę Abrama, swojego syna, i wyprowadził ich z kraju Chaladejczyków, by udać się do ziemi Chaanaana. Gdy dotarł do Charranu, zatrzymał się tam. 32. Dni Thary w Charranie doszły do 205 lat. I umarł Thara w Charranie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

PIERWSZE LOSY ABRAHAMA (ABRAMA):

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12, 1. Pan powiedział do Abrama: "Odejdź ze swojej krainy i od swoich krewnych, z domu twojego ojca, do ziemi, którą ci wskażę. 2. Wywiodę bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił, twe imię uczynię wielkim. Będziesz błogosławiony. 3. Także tych, którzy ciebie błogosławią, ja będę błogosławił, a klątwą obejmę tych, którzy na ciebie klątwy rzucają. Dzięki tobie błogosławieństwem objęte zostaną wszystkie plemiona ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Błogosławieństwo Abrahama przenosi się na wszystkie pokolenia ziemi. Z niego pochodzi naród wybrany. Wedle ciała – Izraelici. Wedle ducha – Chrześcijanie.

 

Jak nauczał Chrystus, być potomkiem Abrahama znaczy czynić jego uczynki. Z ducha więc Abrahama pochodzą wszyscy którzy zachowują wierność jak i on. Tacy są jego duchowymi potomkami.

 

Izraelici zaś którzy nie przyjęli Chrystusa (podobnie jak i wszyscy inni) nie są potomstwem Abrahama:

Ewangelia Jana Apostoła 8, 29. (...) jeśli jesteście dziećmi Abrahama, spełniajcież uczynki Abrahama. (...) 41. Wy spełniacie uczynki swojego ojca. (...) 44. Ojcem waszym jest diabeł (...)

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Abram wyruszył w drogę, tak jak mu Pan powiedział. Poszedł z nim także Lot. Kiedy Abram odchodził z Charranu, miał 75 lat. 5. Abram wziął ze sobą Sarę, swoją żonę, i Lota, syna swojego brata, oraz cały ich dobytek, którego się dorobili, i całą służbę, którą nabyli w Charranie, i odeszli w stronę ziemi Chanaana. I przybyli do ziemi Chanaana.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przypis tłum. ks. Remigiusza Popowskiego: Ziemia Chanaana (Kanaan) to późniejsza Palestyna.

 

Dobrze jest zauważyć to jak czuć musiał się Abraham, spełniając ten Boży nakaz i odchodząc od swej rodziny w nieznane:

Do Hebrajczyków 11, 8. Przez wiarę ten, którego nazwano Abrahamem, posłusznie wyszedł do kraju, który miał otrzymać w dziedzictwie. I wyszedł nie wiedząc, dokąd zdążał.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Abram przeszedł wzdłuż całej ziemi aż do pewnego miejsca przy Sychem: do wysokiego dębu. Mieszkańcami tej krainy byli wtedy Chananejczycy. 7. Pan objawił się Abramowi i rzekł mu: „Ten właśnie kraj dam twojemu potomstwu”. Abram zbudował tam ołtarz dla Pana, który mu się ukazał. 8. Potem odszedł stamtąd na górę wznoszącą się na wschód od Bajthelu. Tam rozbił swój namiot, mając Bajthel od strony morza, a Aggaj od wschodu. Wzniósł tam również ołtarz dla Pana i przyzywał tam imienia Pana. 9. Potem Abram zwinął swe namioty, odszedł stamtąd i założył swój obóz na pustkowiu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sychem, Bejhel (Betel) – miasta Chananejskie które później zajęli Izraelici. Możliwe, że istniały już wtedy w czasach Abrahama, możliwe też, że są one tutaj podane dla określenia gdzie udał się Abram – jako znaczniki dla określenia miejsca by czytający to wiedział o jakim miejscu mówi Bóg.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Gdy nastał głód w owej krainie, Abram udał do Egiptu, aby tam osiąść. W tej bowiem krainie głód coraz bardziej się srożył. 11. Kiedy Abram był już blisko Egiptu, z nim wszedł tam, powiedział Abram do Sary, swej żony: „Wiem, że jesteś kobietą niezwykłej urody. 12. Kiedy więc zobaczą cię Egipcjanie, powiedzą: Ona jest jego żoną, i zabiją mnie, by wziąć cię dla siebie. 13. Mów więc: Jestem jego siostrą, aby przy tobie dobrze mi się wiodło i by moje życie zostało zachowane”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sztuczkę którą tu użył Abraham, wykorzystał później z powodzeniem raz jeszcze u króla Gerary. Skorzystał z niej również później jego syn, Izaak, który z pewnością znał ją z opowieści swoich rodziców.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Kiedy Abram wszedł do Egiptu, Egipcjanie zauważyli, że jego żona jest bardzo ładna. 15. Gdy zobaczyli ją także urzędnicy faraona, wychwalili ją przed faraonem i przyprowadzili ją do pałacu faraona. 16. Dzięki niej okazywali Abramowi wielką życzliwość. Odtąd miał dużo owiec, cieląt, osłów, niewolników, niewolnic, mułów i wielbłądów. 17. Ale Bóg zaczął doświadczać faraona i jego dwór wielkimi i dokuczliwymi wydarzeniami z powodu Sary, żony Abrama. 18. Faraon zatem wezwał Abrama i rzekł: "Dlaczego mi to zrobiłeś? Dlaczego nie powiedziałeś mi, że jest twoją żoną? 19. Dlaczego oświadczyłeś: Jest moją siostrą? Przez co ja wziąłem ją sobie za żonę. Oto teraz stoi przed tobą twoja żona. Zabieraj ją i uciekaj stąd". 20. I faraon rozkazał swoim ludziom, aby wydalili Abrama razem z jego żoną, z Lotem i z wszystkim, co do niego należało.

 

13, 1. Abram odszedł z Egiptu na pustynię: on sam, jego żona i jego dobytek, a z nim także Lot. 2. Abram ciszył się wtedy wielkim bogactwem stad, srebra i złota. 3. Udał się tam, skąd przybył: na pustkowia Bajthelu, czyli do tego miejsca, gdzie wcześniej stał jego namiot: między Bajthelem i Aggaj, 4. do miejsca, gdzie wcześniej postawił ołtarz i gdzie Abram przyzywał imienia Pana.

5. Również Lot, który szedł z Abramem, miał swoje owce, bydło rogate i namioty. 6. Ta kraina jednak nie miała tyle miejsca, by mieszkali razem. Ich majątek był zbyt wielki, by obaj mogli razem w niej przebywać. 7. Wynikały sprzeczki między pasterzami bydła Abrama, a pasterzami Lota. Poza tym żyli wtedy na tej ziemi Chananejczycy i Ferezajczycy. 8. Abram odezwał się do Lota: "Nie powinno być sporów między mną i tobą ani miedzy moimi pasterzami i pasterzami twoimi. Jesteśmy przecież ludźmi złączonymi więzami braterstwa. 9. Oto cała ta kraina leży przed tobą. Oddal się ode mnie. Jeśli ty pójdziesz na lewo, ja pójdę na prawo; a jeśli ty na prawo, ja na lewo". 10. Podniósłszy swe oczy Lot uznał, że wszystkie okolice nad Jordanem mają dostatek wody – było to przed zniszczeniem przez Boga Sodomy i Gomory – i że aż do wejścia do Zogory są jak ogrody Boga albo jak ziemie Egiptu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"albo jak ziemie Egiptu" – pierwotnie Egipt posiadał bardzo urodzajną i dobrze nawodnioną glebę. Zmieniło się to gdy doświadczył Bożej kary. Mieszkańcy Egiptu nigdy nie wykazywali się zbyt dobrymi obyczajami. W czasach Abrama nie było jeszcze tak źle (a przynajmniej w porównaniu z Sodomą), choć i jego historia pokazuje, że byli skłonni zabijać mężów i porywać ich żony (czego obawiał się właśnie patriarcha Izraelitów).

 

Później obyczaje ich uległy jeszcze pogorszeniu; tak że gdy Bóg wyprowadzał Izraelitów z ziemi Egipskiej, nakazał im ograbić ich z dóbr. Właściwie rzecz biorąc – jak pokazuje wyższa historia – już wtedy Abram, w pewnym sensie, ograbił Egipt.

 

Plagi zsyłane za pośrednictwem Mojżesza, na faraona i jego lud, odbiły się w pewnym stopniu na całej historii. Ich lżejsze pozostałości spotykamy na ziemi Egipskiej do tej pory, dlatego też nie kojarzy się nam ona z urodzajnością i dobrobytem – jak było ówcześnie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. I wybrał sobie Lot wszystkie okolice nad Jordanem. Odszedł Lot, by zająć tereny od strony wschodniej. W ten sposób każdy z nich oddzielił się od swego brata.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"brata" – ks. R. P. przetłumaczył "pobratymca" w przypisie podając jednak, że LXX ma dosłownie "brata" (ADELFOS). Słowo to jest użyte tutaj w sensie przenośnym gdyż oczywiście Abram nie był dosłownym bratem Lota (był bratem jego ojca).

 

R. P. pisze, że słowo to ("brat") w Biblii oznacza prócz swojego dosłownego znaczenia także: "krewnego, kuzyna, krajana, rodaka, współwyznawcę tej samej wiary, przyjaciela, bliskiego współpracownika".

 

Nie ma w tym jednak przecież nic dziwnego w końcu i dziś powszechnie mówi się, że ktoś jest "bratem w wierze". Bliskiego przyjaciela również zwie się czasem bratem. Podobnie jak i krajana, a co dopiero krewnego (bliscy krewni często zamiast używać tych "właściwszych" form wolą mówić prostsze "brat" i "siostra"). Wspominam tutaj o tym tylko dlatego że zwrócił na to uwagę tłumacz polski. Nie widzę też sensu tłumaczenia "brat" jakoś inaczej niż po prostu "brat" (jak on to czyni)…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Abram osiadł w Chanaanie, a Lot zamieszkał w mieście należącym do owych okolic. Postawił swe namioty w Sodomie. 13. A w Sodomie ludzie byli bardzo zepsuci i oddani grzechom na przekór Bogu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak było napisane wyżej, Lot wybrał Sodomę i jej okolice ze względu na to, że kraina owa posiadała szczególnie urodzajną ziemię.

 

Warto zauważyć właśnie, że miasta które po potopie uległy szczególnemu zepsuciu (Sodoma, Gomora i okoliczne) były położone na terenach szczególnie żyznych i płodnych – sprzyjających bogaceniu się. Dobrobyt sprzyja niemoralności, rozpasaniu i rozwiązłości. To właśnie w tych miejscach w których ludność miała pod dostatkiem pożywienia, zaczęła wymyślać różne głupoty i obrzydliwości, sprowadzając na siebie nieuchronną karę Bożą.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Po oddzieleniu się Lota Bóg rzekł do Abrama: "Podnieś swe oczy i z tego miejsca, gdzie teraz jesteś, popatrz na północ, na południe, na wschód i ku morzu. 15. Otóż cały ten kraj, który widzisz, dam na wieki tobie i twojemu potomstwu. 16. I sprawię, że twoje potomstwo będzie jak ziarnka piasku na ziemi. Gdyby ktoś był zdolny policzyć ziarnka piasku na ziemi, to może i twoje potomstwo dałoby się policzyć. 17. Wstań i przejdź przez tę ziemię wzdłuż i wszerz. Tobie ją dam".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg wielokrotnie powtarza swą obietnicę złożoną Abrahamowi. Obiecując mu liczne potomstwo, choć sam Abraham – mimo późnego wieku – nie ma syna.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Abram zwinął swój obóz, odszedł stamtąd i zamieszkał przy dębie Mambrego, który żył w Chebronie. Zbudował tam ołtarz dla Pana.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Mambrego" – w Wulgacie jest "dolina Mambre" , a w hebr. "dąbrowa Mambre". Jak zauważa tłumacz polski, w tekście greckim rzeczownik "Mambre" nie jest nazwą dębu, lecz jego właściciela. Tak jest logiczniej. Sam Mambre występuje dalej m. i. w 14, 24. jako jeden z tych którzy wraz z Abrahamem ruszyli na wyprawę wojenną.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

WOJNA KRÓLÓW

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14, 1. Za panowania Amarfala, króla Sennaaru, Arioch, król Ellasaru, Chodollogomor, król Ajlamu, i Thargal, król narodów, 2. przystąpili do wojny z Ballą, królem Sodomy, z Basarą, królem Gomory, z Sennaarem, królem Adamy, z Symoborem, królem Seboimu, i z królem Balaku (to jest Segoru).

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Podejrzewa się, że obecna wtedy wojna między tymi królami ma dodatkowe znaczenie prorockie. Podstawą do tego jest ogólna tajemniczość tamtego wydarzenia, to, że później Sodoma, Gomora i okoliczne – biorące udział w tej wojnie jako jedna ze stron – zostają zniszczone ogniem z nieba, co jest obrazem przyszłej zagłady świata, oraz postać Mechisedeka który symbolizuje Chrystusa. Ciężko jednak odgadnąć sens znaczenia prorockiego, tamtych wydarzeń…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Wszyscy ci ostatni spotkali się w Wąwozie Słonym, gdzie jest teraz Morze Słone. 4. Przez dwanaście lat byli oni lennikami Chodollogomora, a w trzynastym roku zbuntowali się.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Morze Słone" – zwykle interpretowane jako dzisiejsze Morze Martwe.

 

Szukając sensu prorockiego tamtego wydarzenia można łączyć to z Objawieniem (Apokalipsą) Apostoła Jana w ten sposób:

Królowie po stronie Sodomy mogą symbolizować Zwierzę (Bestię) na której jedzie, Nierządnica Babilon, symbolizowana tutaj jako królowie po stronie Chodollogomora. Jak Nierządnica jedzie na Bestii kierując nią i rządząc, tak też królowie po stronie Sodomy byli lennikami podległymi pod onych królów. Jak Zwierzę (Bestia) w końcu buntuje się i pożera Nierządnicę, tak też oni wystąpili do walki z tymi co byli nad nimi.

 

Z drugiej jednak strony sama Nierządnica Babilon miała być ogniem spalona (tak jak Sodoma) możliwe więc, że ta interpretacja jest błędna, podaję ją tutaj do rozważenia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. W czternastym roku przybył Chodollogomor i inni towarzyszący mu królowie i wybili olbrzymów, żyjących w Astarothu Karnainie, i razem z nimi wojownicze plemiona, także Ommajczyków, osiadłych w mieście Saue, 6. Chorrajczyków, żyjących w górach Seiru aż do Terebintu Faranu, który znajduje się na pustyni. 7. Potem zawróciwszy przybyli do Źródła Sądu (to jest do Kadesu) i wycieli wszystkich pierwszych mężów Amaleka, a także Amorrajczyków mieszkających w Asasanthamarze.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jeśli powyższe dopasowanie jest słuszne (królowie po stronie Sodomy – Zwierzę/Bestia , królowie po stronie Chodollogomora – Nierządnica Babilon) to mielibyśmy tutaj dokładniejszy przebieg wojny jaka wystąpiła między tymi potęgami. Objawienie mówi tylko, że Bestia zbuntuje się zrzuci z siebie Nierządnicę i ją pożre. Tutaj widzimy zaś zwycięstwa Chodollogomora, co mogło by oznaczać, że pierwotnie Nierządnica pokonywała Zwierzę podczas jej buntu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Wtedy król Sodomy, król Gomorry, król Adamy, król Seboimu i król Balaku (to jest Segoru) wyruszyli i ustawili swe szyki bojowe w wąwozie Słonym 9. przeciwko Chodollogomorowi, królowi Ajlamu, przeciwko Thargalowi, królowi narodów, przeciwko Amarfalowi, królowi Sennaaru i przeciwko Ariochowi, królowi Ellasaru: czterech królów przeciwko pięciu. 10. Wąwóz Słony – to liczne źródła smoły ziemnej.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Być może Morze Martwe było wtedy jeszcze wąwozem z którego wydobywano smołę. Jako, że według proroctw Starego Testamentu wielka bitwa miała odbyć się w wąwozie, także tutaj można doszukać się podobieństwa prorockiego.

 

Wedle niektórych interpretacji wojnę tą, łączy się z wojną która ma wybuchnąć nad Eufratem, z takiego zrozumienia tego fragmentu:

Objawienie 9, 15. I rozwiązani zostali czterej Aniołowie, którzy byli gotowi na godzinę, na dzień, na miesiąc i na rok, aby zgładzić trzecią część ludzi. 16. A liczba konnego wojska po dwieście milionów i usłyszałem ich liczbę. 17. A oto ujrzałem w wizji konie i siedzący na nich jeźdźcy mieli pancerze ogniste hiacyntowe i siarczane, a głowy koni były jak głowy lwów, a z paszczy ich wydobywał się ogień, dym i siarka. 18. I od tych trzech plag zginęła była trzecia część ludzi, tj. od ognia, dymu i siarki.

 

Także można łączyć to wydarzenie z ostateczną bitwą z Bestią:

Objawienie 16, 12. I szósty anioł wylał czaszę swą "na Eufrat, ową wielką rzekę i wysuszył wodę" jej, aby przygotować drogę królom "od wschodu słońca.". 13. I widziałem z paszczy smoka i pyska bestii i z ust fałszywego proroka trzy nieczyste duchy żab. (...) 16. I zgromadził ich na miejsce które nazywają po hebrajsku Armagedonem.

 

Przy założeniu, że Armagedon (Harmagedon) nawiązuje do miejscowości Maggedo w dolinie Esdrelon – a nie Har Megiddon – (góra Megiddo).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Król Sodomy i król Gomory uciekając ukryli się tam, a pozostali uciekli w regiony górskie. 11. Zwycięzcy zabrali z Sodomy i Gomory cały dobytek oraz wszystkie zapasy żywności i odeszli. 12. Pojmali też Lota, który mieszkał w Sodomie, bratanka Abrama, oraz całej jego mienie domowe i wycofali się.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"ukryli się tam" – po przegranej w wąwozie, król Sodomy i Gomory wrócili ukryć się w nim; gdy ci którzy z nimi walczyli wtargnęli do ich miast.

 

Jeśli rzeczywiście królowie po stronie Sodomy symbolizowali by Bestię, to oznaczyłoby, że Nierządnica Babilon pierwotnie zwycięża jej bunt (nie mówi nic o tym Objawienie, lecz mogą być to tutaj uzupełnione szczegóły), a dopiero później zostaje zwalona/pokonana dzięki pomocy Bożej – tutaj za sprawą Abrahama (który symbolizuje naród wybrany – Chrześcijan).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Ktoś ze zbiegów przybył i powiadomił Abrama, nomadę. Mieszkał on przy dębie Mambrego, Amority, brata Eschola i brata Aunana, którzy byli sprzymierzeni z Abramem. 14. Kiedy Abram dowiedział się, że Lot, jego bratanek, został uprowadzony do niewoli, przeliczył swoich domowników i wybrawszy trzystu osiemnastu, udał się w pościg za tamtymi do Danu. 15. Dopadł ich nocą – on sam i jego słudzy – rozgromił ich, a potem popędził jeszcze za nimi do Choby, która leży na lewo od Damaszku. 16. W ten sposób odzyskał cały dobytek Sodomy, odbił Lota, swojego bratanka, oraz jego majętność, kobiety i ludzi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abram dzięki Bożej pomocy małą liczbą, zwycięża sprzymierzonych królów, odzyskując swojego bratanka i pomagając w ten sposób królom po stronie Sodomy. Wedle przedstawionej tutaj przeze mnie interpretacji symboliki, oznaczałoby to, że Nierządnica Babilon upadnie w końcu i zostanie pożarta przez Bestię (na której jedzie), za sprawą ludu Bożego i Bożej pomocy. Mimo iż wydaje się to nie do końca zgodne z Objawieniem, nie jest jednak wykluczone. Czytamy bowiem:

 

Objawienie 18, 6. Oddajcież jej, jak i ona oddawała, wam, a w dwójnasób podwójnie oddajcie "według jej uczynków"; do pucharu, którym nalewała, nalejcie jej w dwójnasób. 7. Jak wielce się wynosiła i w rozkoszach była, tak wielce zadajcie jej męki i smutku,

 

Powyższy cytat jest raczej oryginalnym nawoływaniem w Piśmie Świętym… Być może właśnie taki jest jego sens – że od wybranych wyjdzie upadek Nierządnicy Babilon. (Babilon miał upaść przez to, że kamienie które go budują go wydadzą, znaczy to, że jego tajemnice zostaną zdradzone przez jego służących – być może tym jest owe oddawanie w dwójnasób).

 

Możliwe też, że jest to tylko moja nadinterpretacja, a sens prorocki jest inny…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Król Sodomy – wrócił on już bowiem po pogromie dokonanym przez Chodollogomora i przez towarzyszących mu królów – wyszedł mu naprzeciw do doliny Saue (były to obszary należące do króla). 18. Król Salemu, Melchisedek, przyniósł tam chleby i wino, był on bowiem kapłanem Najwyższego Boga.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Czasami Bóg nazwany jest Najwyższym Bogiem, dla podkreślenia właśnie, iż to o Niego chodzi, a nie o anioła. Gdyż Pismo często aniołów nazywa bogami, a nawet stosuje to określenie niekiedy do ludzi. Jest tak między innymi dlatego, iż wiele religii pogańskich czciło aniołów jako swych bogów. Z drugiej strony także, Bogiem nazywa Biblia (a więc sam Bóg) często aniołów działających w jego imieniu. Powoduje to czasem pewne zamieszanie… Podkreśla się więc tutaj, że Melchisedek czcił prawdziwego Boga, a nie jakiegoś pośrednika, czy wymyślonego bożka.

 

Melchisedek przynosi chleb i wino. Chleb symbolizuje (fizycznie) ciało Chrystusa, a wino jego krew. Sam Melchisedek jest też jego obrazem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Pobłogosławił on Abrama, mówiąc: "Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, który stworzył niebo i ziemię, 20. i błogosławiony niech będzie Bóg Najwyższy, który wydał w twe ręce twoich wrogów". I wydzielił mu z wszystkiego dziesięcinę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abraham wydzielił dziesięcinę Melchisedekowi, a nie Melchisedek Abramowi jak mogłoby się wydawać. Wskazuje na to logika: Abram łatwo mógł wydzielić dziesięcinę z łupów. Dziesięcinę dawało się Bogu przez kapłana, którym jest właśnie Melchisedek itd.

 

Psalm 109 (wersja LXX), 1. Psalm Dawidowy.

Rzekł Pan do pana mego: "Siedź po mojej prawicy, aż położę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje".

2. Pan ześle ci z Syjonu berło mocy, panuj zatem wśród swoich nieprzyjaciół.

3. Przy tobie jest władza przez czas twojej mocy, ozdobionej okazałością świątyni. Zrodziłem cię z łona przed gwiazda poranną.

4. Pan przysiągł i tego nie odwoła: "Ty jesteś kapłanem na wieki na podobieństwo Melchisedeka".

5. Pan będący po twojej prawicy rozbije królów w dniu swego gniewu.

6. Dokona sądu nad różnymi narodami, zostawi mnóstwo poległych, rozbije na ziemi głowy wielu.

7. Będzie po drodze pił wodę z potoku, dlatego podniesie swą głowę wysoko.

 

Wyjaśnia ten cytat Apostoł Paweł w liście do Hebrajczyków:

7, 1. Ten to Melchizedech, król Salem, kapłan Boga Najwyższego, wyszedłszy na spotkanie Abrahamowi, gdy wracał po porażce królów, błogosławił mu. 2. Abraham zaś wydzielił mu dziesięcinę ze wszystkiego. Imię jego oznacza wpierw króla sprawiedliwości, a następnie i króla Salem, tj. króla pokoju. 3. Bez ojca, bez matki, bez rodowodu, nie mając ani początku dni, ani końca życia, upodobniony do Syna Bożego pozostaje kapłanem na wieki.

4. A przypatrzcie się, jak dostojny jest te, któremu i patriarcha Abraham dał dziesięcinę z tego co miał najlepszego. 5. Wprawdzie i ci z synów Lewiego, którzy otrzymują kapłaństwo, mają nakaz pobierania według prawa dziesięciny od ludu, tj. od braci swoich, chociaż oni są potomstwem Abrahama. 6. Ale tamten nie należał do ich rodu, a wziął dziesięcinę od Abrahama i błogosławił tego który miał obietnicę. 7. A nie ulega wątpliwości, że błogosławieństwo otrzymuje mniejszy od większego. (...) 9. A można by było powiedzieć, że Lewi, który bierze dziesięcinę, sam ją uiścił w osobie Abrahama – 10. był bowiem w lędźwiach swego praojca, gdy na spotkanie wyszedł mu Melchizedech. (...)

14. Wiadomo bowiem, że Pan nasz wyszedł z pokolenia Judy, a w pokoleniu tym nic o kapłanach nie mówi Mojżesz. 15. A staje się to bardziej oczywiste, jeśli na podobieństwo Melchizedecha inny powstaje kapłan, 16. ustanowiony nie według przepisów cielesnego zakonu, ale z mocy nieskazitelnego żywota.

17. Stwierdza się bowiem: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedecha.

18. A przeto odrzuca się dawna prawo jako nieudolne i nieużyteczne. (...)

22. Dlatego Jezus stał się rękojmią daleko lepszego przymierza.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Natomiast król Sodomy rzekł do Abrama: "Mnie oddaj ludzi, a dobytek weź dla siebie". 22. Na to Abram powiedział królowi Sodomy: "Oto podnoszę swą rękę ku Bogu Najwyższemu, który stworzył niebo i ziemię, 23. że z tego wszystkiego, co należy do ciebie, nie wezmę nawet kawałka sznurka ani rzemyka od sandałów, abyś potem nie mówił: Ja uczyniłem Abrama bogatym. 24. Nie dotyczy to tego, co zjedli wojownicy, i części przypadających na tych mężów, którzy ze mną wzięli udział w wyprawie: na Eschola, na Aunana i na Mambrego. Oni niech wezmą swoją część.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W ten sposób król Sodomy i inni królowie którzy z nim byli, odzyskali swój majątek i uwolnili się od lenna. Mimo iż stało się to za sprawą Bożą (gdyż Stwórca wspomógł Abrahama) nie oznaczało to, że Bóg popiera ich obyczaje – więcej nawet! – później każe ich za nie, niszcząc ich ogniem z nieba.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

PRZYMIERZE Z ABRAHAMEM

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15, 1. Po tych wydarzeniach przybyło w widzeniu do Abrama słowo od Pana i rzeko: "Nie bój się, Abramie. Ja jestem dla ciebie tarczą. Twoja nagroda będzie bardzo wielka".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ciekawe jest to wyrażenie które używa Bóg: „przybyło w widzeniu (…) słowo od Pana i rzekło”. Wyrażenie to powtarza się w Biblii. „Słowem” tym może być nawet bezpośrednio Chrystus, wyruszający z polecenia Bożego, jako pośrednik i mówiący w jego imieniu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Abram odpowiedział: "O Panie, dlaczego chcesz mi coś dawać? Ja już gasnę, a nie mam potomka. Moim spadkobiercą będzie syn Masek, mojej niewolnicy, to jest Damasceńczyk Eliezer". 3. I Abram dodał: "Skoro nie obdarzyłeś mnie potomkiem, mój sługa będzie dziedziczył po mnie".

4. Zaraz jednak przybyła do niego taka odpowiedź Pana: "Nie ten będzie twoim dziedzicem, ale ten, który wyjdzie z ciebie. On będzie dziedziczył po tobie". 5. Kazał mu wyjść na zewnątrz i tam powiedział mu: "Popatrz na firmament nieba i policz gwiazdy, jeśli będziesz zdolny je policzyć". I dodał: "Tak liczne będzie twoje potomstwo". 6. Abram uwierzył Bogu i zostało mu policzone jako świadectwo jego sprawiedliwości.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abraham został uznany za sprawiedliwego przez to, iż uwierzył/zaufał Bogu, na tej podstawie tłumaczy Apostoł Paweł, iż usprawiedliwienia dostępuje człowiek przez wiarę, a nie przez spełnianie prawa Mojżeszowego (składanie ofiar ze zwierząt, czczenie Sabatu itd.):

 

Do Galatów. 3, 1. O, nierozumni Galaci! Któż was omamił, abyście nie byli posłuszni prawdzie, wy, których oczom był ukazany obraz ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa? 2. Tego tylko chciałbym się od was dowiedzieć, czyście Ducha otrzymali dla uczynków Zakonu, czy dla posłuchu wierze? (...) 8. Jak napisane jest: Uwierzył Abraham Bogu i poczytano mu ku usprawiedliwieniu. 7. Zrozumcież tedy, że ci są synami Abrahama, którzy są z wiary. 8. A Pismo przewidziało, że z wiary usprawiedliwiać będzie pogan, i zapowiedział Bóg Abrahamowi: W tobie błogosławione będą wszystkie narody. 9. Przeto ci, którzy są z wiary, błogosławieni będą z Abrahamem wierzącym. 10. Wszyscy bowiem, którzy są z uczynków Zakonu, są pod przekleństwem.

 

Do Rzymian. 4, 9. (...) Powiadamy bowiem, że wiara poczytana została Abrahamowi ku sprawiedliwości. 10. Jakże więc poczytana mu była? Po obrzezaniu, czy przed obrzezaniem? Nie, po obrzezaniu, ale przed obrzezaniem. 11. I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć sprawiedliwości z wiary, którą miał przed obrzezaniem: aby był ojcem wszystkich wierzących, i aby im to było poczytane ku sprawiedliwości.

 

Apostoł Jakub zaś prostuje to co źle niektórzy zrozumieli w naukach Pawła. Bowiem Apostołowi Pawłowi chodziło o to, że nie ma potrzeby przestrzegać starego prawa/zakonu – i że nie to przestrzeganie tego prawa, prowadziło do usprawiedliwienia i sprawiedliwości – tyko wiara, widoczna w tym przestrzeganiu, dawała usprawiedliwienie. Chodziło więc mu o to, że Izraelita składający ofiarę za grzech, nie tyle dostawał usprawiedliwienia przez spalanie zwierzęcia, Bogu, lecz przez to, że w Boga wierzył dostawał usprawiedliwienie, co skłaniało go do uczynienia tej ofiary. Sens więc był taki, że przestrzeganie prawa Mojżeszowego (składanie ofiar, posty, obrzezanie itd.) było pożytecznego jako akt wiary, to wiara jednak – a nie czynności same w sobie – dawały ocalenie. Gdyby zaś ktoś składał ofiary, dla pozoru, nie wierząc w Boga, nic by mu to nie pomogło.

 

Ludzie jednak zrozumieli naukę Pawła tak, że wystarczy wierzyć w Boga i Chrystusa (w sensie uznawania Boga za Boga, a Chrystusa za Chrystusa) by być zbawionym, tzn. sądzili że nie trzeba nic więcej czynić; nie dbać o to by postępować dobrze, ani nie wystrzegać się zła. Sądzili też że nie trzeba czynić dobrych uczynków, gdyż sama wiara (w sensie uznawania) wystarczy.

 

Apostoł Jakub prostuje to błędne zrozumienie nauki Pawłowej, dowodząc, że prawdziwa wiara prowadzi do zmiany złego postępowania i czynienia dobra. Że uczynki (w sensie dobrego postępowania) są niezbędne i konieczne by być chrześcijaninem.

 

Jakub mówi o uczynkach w sensie takim jak pojmowali je ci co źle zrozumieli Pawła – czyli w sensie wszelkich czynów. Paweł zaś w listach pisze o uczynkach jako o spełnianiu zakonu Mojżeszowego – czyli o obrzędach. Dlatego słowa ich mogą wydawać się niekiedy sprzeczne, duch jednak jest ich zupełnie zgodny, sens bowiem przekazują ten sam:

 

Zbawienie jest z wiary i łaski, dobre postępowanie jest wynikiem tego zbawienia. Uczynki prawa/zakonu Mojżeszowego były pożyteczne tylko jako przewodnik do wiary. Dobre postępowanie jest obowiązkiem Chrześcijanina, nie można jednak dobrym postępowaniem kupić sobie zbawienia, lecz raczej przez to przez zbawienie, może nauczyć się jak dobrze postępować.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Potem Pan mu rzekł: "Ja jestem Bogiem, który cię wyprowadził z kraju Chaldejczyków, aby tę ziemię tobie dać w dziedziczne posiadanie". 8. [Abram] zapytał: "O Władco, o Panie, po czym poznam, że stanę się jej dziedzicem?" 9. Odpowiedział mu: "Wybierz dla mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę, trzyletniego barana oraz turkawkę i gołębia". 10. Wybrał Mu to wszystko, rozciął na poły i położył je naprzeciw siebie. Ptaków jednak nie przepoławiał. 11. Ptactwo zaczęło zlatywać się do tych tusz, to jest do ich połówek, lecz Abram usiadł, by je odpędzać. 12. O zachodzie słońca jakieś obezwładniające uniesienie zawładnęło Abramem. Niezrozumiały i wielki lęk go opanował. 13. Wtedy On odezwał się do Abrama: "Wiedz o tym, że twoi potomkowie będą jako obcy przebywać na ziemi nie swojej, zrobią ich tam niewolnikami, będą ich dręczyć i poniżać przez czterysta lat. 14. Lecz ja osądzę naród, któremu będą musieli służyć. Później wyjdą stamtąd z wielkim bogactwem. 15. A ty w pokoju pójdziesz do swych przodków, pogrzebany w późnej starości. 16. Dopiero w czwartym pokoleniu oni tu powrócą, bo wtedy grzechy Amorrajczyków osiągną już pełnię".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Nim Abrahamowi urodził się dziecko, Bóg przepowiedział mu już los jego przyszłych potomków. Oczywiście wszystko spełniło się doskonale: niewola w Egipcie trwała rzeczywiście 400 lat, nim wyszedł z niej naród Izraelski, który podbił tą ziemię Amorrajczyków, ze względu na ich grzechy. Dla potwierdzenia tego Bóg zawiera z nim przymierze (w sumie przymierzy tych było kilka…).

 

Potomkowie Abrahama będący w Egipcie, pamiętali imię Abrahama. Ich zachowanie jednak wskazywało, że zapomnieli tą, daną mu, przepowiednię… Bóg musiał ją im dopiero przypominać.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Kiedy słońce znalazło się na zachodzie, ukazał się ogień, a potem jakby piec wypełniony dymem i płonące pochodnie ognia. Przeszły one między tymi rozciętymi połami. 18. W owym dniu Pan zawarł z Abramem przymierze, tak mówiąc: "Twojemu potomstwu dam te ziemie: od Rzeki Egiptu do wielkiej Rzeki, do Eufratu. 19. Oddam Kajnajczyków, Kenezajczyków, Kedmonajczyków, 20. Chettajczyków, Ferezajczyków, Rafainów, 21. Amorrajczyków, Chananejczyków, Euajczyków, Gergesajczyków i Jebusajczyków".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przypis tłumacza (R. P.): Krainy tych plemion, nazwanych często w księgach Biblii jednym etnicznym imieniem "Chananejczycy" (Kananejczycy), odda w przyszłości Bóg Izraelitom. Powodem odebrania im całej ziemi była ich daleko posunięta niemoralność i wypaczenie religijne.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

16, 1. Sara, żona Abrama, nie mogła urodzić mu dziecka. Jej służącą była Egipcjanka, mająca na imię Hagar. 2. Powiedziała Sara do Abrama: "Pan zamknął moje łono, tak że nie mogę rodzić. Idź zatem do mojej służącej, abyś z niej spłodził dziecko". Abram posłuchał rady Sary.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg powiedział Abrahamowi, iż to jego potomek będzie po nim dziedziczył, nie powiedział jednak (jeszcze), że zrodzi go Sara. Dlatego też Abram idzie za propozycją żony sądząc zapewne, że jest to sposób na spełnienie się Bożej obietnicy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Po dziesięciu latach od zamieszkania Abrama w krainie Chanaana Sara, żona Abrama, wzięła Egipcjankę Hagar, swoją służącą, i dała ją Abramowi, swojemu mężowi, tak jak żonę. 4. Zbliży się zatem do Hagar i ona poczęła. Kiedy zobaczyła, że jest brzemienna, zaczęła swojej pani okazywać pogardę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Powyższy werset pokazuje, że błędne są współczesne teorie które mówią, iż dawni ludzie nie wiedzieli, że mężczyzna również może być bezpłodny. Hagar dopiero po tym jak zaszła w ciążę, zaczęła okazywać swej pani pogardę. Gdyż wtedy wyraźnie przekonała się, że bezdzietność tej pary wynika z bezpłodności Sary, a nie Abrahama.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Wtedy Sara zwróciła się do Abrama: "Doznaję zniewagi z twojego powodu. Oto ja sama dałam ci moją służącą na twoje łono. A odkąd ona zobaczyła, że jest brzemienna, okazuje mi pogardę. Niech Bóg rozsądzi tę rzecz między mną a tobą". 6. Abram odpowiedział Sarze: "Ta służąca jest w twoich rękach. Postąp z nią, jak ci się będzie podobało". I Sara zaczęła źle ją traktować. Wtedy ona uciekła od niej.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

To co tłumacz polski tłumaczy – zapewne ze względu na poprawność polityczną – jako "służąca", powinno być właściwie przetłumaczone jako "niewolnica". Hagar była niewolnicą Sary. Wbrew jednak powszechnej propagandzie, los niewolnika starożytności był lepszy niż los niejednego dzisiejszego pracownika. Nieznośną głupotą byłoby więc twierdzenie o tym, że ujmę przynosi Abramowi albo Sarze to, że mieli niewolników…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Wysłannik Pana znalazł ją na pustkowiu przy źródle z wodą, to jest przy źródle wytryskującym obok drogi Sur. 8. Wysłannik Pana odezwał się do niej: "Hagar, służąca Sary, skąd idziesz i dokąd podążasz?" Odpowiedziała: "Uciekłam przed Sarą, moją panią". 9. Wysłannik Pana rzekł jej: "Wróć do swojej pani i poddaj się jej władzy". 10. Wysłannik Pana powiedział jej jeszcze: "Twoje potomstwo doprowadzę do wielkiej liczby, tak że z powodu mnogości nie będzie można go policzyć".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Wysłannik Pana" – słowo greckie które R. P. przetłumaczył jako "wysłannik" tłumaczy się tradycyjnie na polski – w Nowym Testamencie (który jest, przede wszystkim, w grece) – jako "anioł" jednak jego znaczenie to (jak wyjaśnia R. P.): "posłaniec, goniec, zwiastun". Chodzi tutaj oczywiście o istotę duchową żyjącą w niebie, a więc to co nazywamy aniołem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. I jeszcze tak rzekł jej wysłannik Pana: "Oto jesteś brzemienna. Urodzisz syna. Nazwiesz go imieniem Ismael, bo Pan wie o tym upokorzeniu ciebie. 12. Będzie on człowiekiem żyjącym na dzikich obszarach. jego ręce będą na szkodę wszystkich, a ręce wszystkich – na jego szkodę. I będzie on zawsze rozbijał swe namioty gdzieś blisko wszystkich swoich pobratymców".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Ismael" - "Isma" czyli "Słyszy, a "El" czyli "Bóg", a więc " Bóg słyszy".

 

"jego ręce będą na szkodę wszystkich, a ręce wszystkich – na jego szkodę" – proroctwo to dotyczy potomków Ismaelitów:

 

Pod względem ciała od Ismaela pochodzą (prawdopodobnie) Arabowie. Spełniało się to już w starożytności, a nawet i współcześnie, że są oni skłóceni z resztą świata i mieszkają blisko swoich pobratymców – Izraelitów. W istocie swej: świat średniowieczny musiał się nawet nieźle wysilić, by nie ulec arabskiej inwazji, odbił się też przeciw nim podczas tzw. wypraw krzyżowych.

 

Proroctwo to jeszcze lepiej sprawdza się jeśli spojrzymy na duchowych potomków Ismaela, a są nim izraelici z ciała, którzy nie przyjęli Chrystusa. Apostoł Paweł pisze:

Do Galicjan 4, 21. Powiedzcie mi wy, którzy pod Zakonem być chcecie – czy nie czytaliście Zakonu? 22. Bo napisane jest, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej. 23. Lecz, ten który był z niewolnicy, według ciała się narodził, a który z wolnej, dzięki obietnicy. 24. A jest to powiedziane przez alegorię: są to bowiem dwa przymierza. Jedno z góry Synaj, rodzące w niewolę; i to wyobraża Agar. 25. Bo Synaj jest górą w Arabii i ma łączność z teraźniejszym Jeruzalem będącym w niewoli z synami swymi.

26. Ale Jeruzalem górne wolne jest i ono jest matką naszą. (...) 28. A my bracia, na wzór Izaaka jesteśmy synami obietnicy. 29. Ale jak wtedy ten, który się urodził według ciała, prześladował tego, który był według ducha, tak i teraz. (...) 31. Przeto, bracia, nie jesteśmy synami niewolnicy, ale wolnej. Którą to wolnością Chrystus nas obdarował.

 

Jezus Chrystus uwalania człowieka od niewoli grzechu (o czym sam mówi) przez to, że człowiek na nowo się w nim rodzi i dzięki czemu zmazane są jego grzechy, a on sam odmieniony w ten sposób by już nie grzeszył. Nie o tym jednak mówi tutaj Apostoł Paweł.

 

Jezus Chrystus uwalnia bowiem także człowieka z niewoli Zakonu/Prawa Mojżeszowego, w ten sposób, że wierzący w niego, postępujący wedle ducha, nie jest już obowiązany przestrzegać tego prawa danego ludziom. Może to prawo łamać (nawet dekalog!), a mimo to pozostać bez karny, jest bowiem pod innym nowym przymierzem wiary. (Rodziło to różne problemy, wiedza bowiem o tym skłaniała Chrześcijan do zła, niewiedza zaś do obrzezania itd. Było więc głównym problemem przekonać ludzi, że z jednej strony nie są pod prawem, a z drugiej nie powinni przez to oddawać się złu.)

 

Do Rzymian 10, 4. Albowiem końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy.

 

Hebrajczycy więc którzy nie uznali Chrystusa, nie zostali przez niego uwolnieni od przestrzegania prawa Mojżeszowego (o którym zdanie mają Chrześcijanie, iż nie jest w ludzkiej mocy, samemu z siebie, go przestrzegać), są więc duchowymi synami niewolnicy Hagar/Agar. Na nich więc też spełnia się to proroctwo: "jego ręce będą na szkodę wszystkich, a ręce wszystkich – na jego szkodę". Widzimy też, że ci Żydzi byli przez całą naszą erę pogardzani i skłóceni z resztą narodów, a szczególnie tymi które uległy chrystianizacji.

 

Jak mówił wyżej Paweł, oni symbolizują Synaj i Jeruzalem ziemskie. Z nich są tzw. Syjoniści, którzy wypowiedzieli wojnę światu chrześcijańskiemu i (prawdopodobnie) zwyciężyli go, biorąc w swe panowanie. Będą jednak pokonani i zniszczeni, zwaleni jako Nierządnica Babilon, która świat wprawdzie kierowała, ale w końcu została przez niego zniszczona. Dlatego też ich ręce są na szkodę wszystkich, a ręce wszystkich na ich szkodę. Pokazuje to też zakorzeniona nienawiść do Żydów, która jest wbrew pozorom obustronna.

 

Apostoł Paweł jednak przypomina, że na samym końcu nawrócą się Izraelici z ciała i jednak uznają Chrystusa:

Do Rzymian. 11, 25. A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, 26. I w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel I odwróci bezbożność od Jakuba.

 

Jeśli dopasowanie Nierządnicy Babilon do Izraela z ciała (Syjonistów) jest słuszne, nawrócenie to mogłoby być powiązane z proroctwem Ozeasza (kompilacja z różnych tłumaczeń):

3, 1. Pan rzekł mi: "Jeszcze raz idź i pokochaj kobietę, która lubi zepsucie, cudzołożnicę. W taki sposób Bóg miłuje synów Izraela (...) 5. Potem synowie Izraela się nawrócą i znów będą szukać Pana, swojego Boga i Dawida, swojego króla, i w dniach ostatecznych z bojaźnią zwrócą się do Pana i jego dobroci.

 

[Nawiasem mówiąc, inne spotykane interpretacje symboliki Nierządnicy Babilon to: Rzym pogański; Kościół Katolicki; feudalizm; komunizm; wszystkie religie fałszywe; Stany Zjednoczone; system bankowy – wszystkie mają swoje plusy i minusy, oraz ich konsekwencje, najlepiej jednak pasują Żydzi z ciała (ci którzy nie uznali Chrystusa)]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Wtedy Hagar nadała Panu, który do niej przemówił, imię "Ty Jesteś Bogiem, Który Wejrzał na Mnie", bo powiedziała: "przecież zobaczyłam Go przed sobą, gdy mi się pokazał". 14. Z tego też powodu nazwała tę studnię Studnią, przy Której Go Zobaczyłam. To ta, która jest pomiędzy Kadesem i Baradem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Hagar nadaje imię aniołowi który się jej ukazał, nazywa go bogiem w sensie tym iż jest Bożym wysłannikiem. Jak już pisałem aniołów często nazywano bogami dla rozróżnienia, iż chodzi o byty duchowe – samo słowo „anioł” znaczyło bowiem tylko wysłannika.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Hagar urodziła Abramowi syna. Temu swojemu synowi, którego urodziła mu Hagar, Abram nadał imię Ismael. 16. Gdy Hagar urodziła Abramowi Ismaela, Abram miał 86 lat.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abraham nazywa swego syna Ismaelem tak jak nakazał anioł. Ciekawe czy stało się tak przez to, że Hagar wyjawiła mu widzenie, czy może zachowała je dla siebie podsuwając tylko mu to imię. Możliwe też że Abraham sam nazwał tak Ismaela, za sprawą Ducha – bez interwencji Hagar.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17, 1. Kiedy Abram miał 99 lat, Pan ukazał się Abramowi i rzekł mu: "Ja jestem twoim Bogiem. Dbaj o to, bym był z ciebie zadowolony, sprawując się nienagannie, 2. a ja zawrę przymierze między mną i tobą i bardzo cię rozmnożę". 3. Na to Abram upadł na twarz, a Bóg takie do niego skierował słowa: 4. "To jestem ja, a moje przymierze z tobą jest takie: Staniesz się ojcem wielu narodów. 5. Nie będziesz już nosił imienia Abram, lecz twoim imieniem będzie Abraham, bo ja już ustanowiłem cię ojcem licznych narodów.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg zmienia imię Abramowi nazywając go Abrahamem, co – jak podejrzewa się obecnie – znaczy "ojciec mnóstwa". Oczywiście tylko imię "Abraham" posiada takie znaczenie, imię "Abram" musiało mieć jakaś inną podstawę słowotwórczą, która nie jest nam obecnie znana, gdyż źle zrekonstruowano współczesny język hebrajski.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Dam ci naprawdę niespotykaną wielkość, wyprowadzę z ciebie różne ludy, od ciebie pochodzić będą królowie. 7. Ustanowię przymierze między mną i tobą, i twoim potomstwem po tobie przez kolejne pokolenia, jako przymierze wieczne, tak że będę Bogiem twoim, a po tobie twojego potomstwa. 8. Dam tobie i po tobie twojemu potomstwu ten kraj, żebyś go zasiedlił: całą ziemię Chanaana na wieczne posiadanie. Będę dla nich Bogiem".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Słownik wyrazów bliskoznacznych podaje wyrazy równoznaczne do słowa "przymierze" takie jak "alians", "koalicja", "sojusz", "unia" czy "związek". Nie takie jest znaczenie przymierza w Biblii. Jeśli szukalibyśmy synonimów lepsze byłyby "umowa", "porozumienie", czy nawet "intercyza"…

 

Słowo to oznacza bowiem zgodę na przestrzeganie jakiś zasad i czynienie jakiś czynów, w zamian za które otrzymuje się jakieś korzyści. Przymierze w tym rozumieniu jest w rzeczy samej umową, co doskonale widać gdy później (za pośrednictwem Mojżesza) Bóg zawiera przymierze z Izraelitami. W umowie takiej zawarte były dokładne zobowiązania Hebrajczyków (które nazwano prawem), zobowiązania Boże, oraz klauzule mówiące o tym co stanie się gdy potomstwo Abrahama złamie jej postanowienia.

 

Bóg ustanawia coś takiego jak przymierze, dla ustalenia podstawy prawnej swych czynów. Mimo iż jest On wszechmocny, jest ograniczony sprawiedliwością, ponieważ jest dobry i chce być dobry. Ludzie jedząc owoc z poznania dobra i zła, uczynili to by stać się niezależni – chcieli być równi Bogu. Niezależność sama w sobie nie jest zła, dlatego też ktoś mógłby stwierdzić, że Bóg traci podstawę prawną do ingerowania w ich świat. Oczywiście nie byłoby to prawdą, gdyż Stwórca ma prawo żądać zwrotu tego co dał (np. jeśli jest źle używane), może też w każdej chwili przestać dawać to co ciągle daje dobrowolnie (np. deszcz, światło, czy życie), oraz ma prawo do czynienia sprawiedliwości oraz okazywania miłosierdzia.

 

Sądzę jednak, że Stwórca chciał by człowiek sam się rządził, by przekonał się do czego takie rządy prowadzą. Maksymalnie ogranicza więc Bóg swoją ingerencję w świat ludzki; broniąc się przed zarzutami, że gdyby nie ingerował wszystko byłoby w porządku. Chcąc jednak zwiększyć swój udział, w życiu człowieka, zawiera umowę (do czego prawa mu nie mogą odmówić nawet najwięksi malkontenci) z człowiekiem lub narodem, na mocy której może występować jawniej i mocniej w obronie tego człowieka, lub narodu. Ostateczny koniec świata też nastąpi na mocy przymierza; Bóg wystąpi (jak często) z mocy umowy którą zawarł z wybranymi i wystąpi w ich obronie. Jest to sprawiedliwe, ponieważ jeśli człowiek ma prawo zawrzeć umowę z jakimś człowiekiem (iż ten będzie go chronił), nie można tego prawa odmówić również Stwórcy.

 

Deistyczni teoretycy nie przemyśleli nigdy swych teorii zbyt dobrze, ich „bóg” nie mógł by być Bogiem dobrym, gdyż byłby nieodpowiedzialny. Podobnie mylą się ateistyczni bezbożnicy zarzucający Stwórcy zbyt małą ingerencję (nie uśmierzanie wojen, pozwalanie na zadawanie bólu i czynienie okrucieństwa, jednemu człowiekowi, przez drugiego), gdyż gdyby Bóg postępował tak jak sobie tego życzą, również nie byłby Bogiem dobrym, gdyż odebrałby ludziom wolność wyboru.

 

Doskonałość zobowiązuje, ograniczając możliwości do tych dobrych. A Bóg postępuje tak prawo jak jest to tylko możliwe, jest bowiem Ojcem zarówno prawa jak i sprawiedliwości. Wszystkie zarzuty (Mu stawiane) łatwo odbić, nawet bez dawania Stwórcy większych praw, niż ludziom.

 

Bóg już wcześniej obiecał Abrahamowi, że jego potomstwo będzie liczne, oraz obdarzył go błogosławieństwem. Zawarł też z nim przymierze (patrz 15, 18), że odda jego potomstwu tą ziemię, czyniąc znak ognia, teraz zaś przedstawi pierwszy z warunków tego porozumienia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. I Bóg tak jeszcze rzekł Abrahamowi: "Ty natomiast będziesz przestrzegał przymierza ze mną: ty sam i po tobie twoje potomstwo przez kolejne pokolenia. 10. A takie będzie to przymierze, którego ty będziesz przestrzegał, przymierze między mną i wami. 12. Chłopiec ma zostać przez was obrzezany, gdy ma osiem dni: każdy płci męskiej w kolejnych waszych pokoleniach, a także urodzony w twoim domu sługa albo nabyty od jakiegoś cudzoziemca za pieniądze, który nie należy do twojego plemienia. 13. Obrzezany zostanie poddany urodzony w twoim domu sługa lub nabyty za pieniądze. A to przymierze ze mną, mające znak na waszym ciele, będzie przymierzem wiecznym. 14. Każdy mężczyzna nieobrzezany, czyli ten, który ósmego dnia nie został poddany odcięciu cząstki swojego napletka, ma zostać usunięty ze swojego rodu. Odrzucił on bowiem przymierze ze mną".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"pieniądze" – zmieniłem, gdyż tłumacz polski twierdzi, iż w owych czasach nie było pieniędzy (choć takie jest znaczenie greckiego słowa które przekładał) więc dał tutaj "srebro". Uważam takie rozumowanie za absurd; pieniądze zawsze były, nie zależnie czy nazywano nimi złoto, srebro, papier czy też muszelki – wszystko to może być przecież pieniędzmi.

 

Obrzezanie jest znakiem przymierza, gdyż jest pierwszym jego warunkiem. Nie jest jednak równoznaczne z zawarciem przymierza, dlatego nie wszyscy którzy są obrzezani, wstępują w tą umowę (różne ludy miały ten zwyczaj). Wstąpienie w owe przymierze można uczynić tylko przez obrzezanie, połączone z dobrowolną wolą, włączenia się w nie. Jest one wieczne, w tym sensie, iż nawet dzisiaj można z niego korzystać; nie jest to jednak wskazane ze względu na przymierze doskonalsze (nie można być w obu naraz):

 

Do Galatów 5, 1. Wytrwajcież, a nie poddajcie się znów pod jarzmo niewoli. 2. Oto ja, Paweł, powiadam wam: jeśli się podacie obrzezaniu, Chrystus nic wam nie pomoże. 3. A oświadczam nadto każdemu człowiekowi, który się poddaje obrzezaniu, że obowiązany jest pełnić cały Zakon.

 

Każdy więc kto podaje się obrzezaniu, z zamiarem wstąpienia w pierwsze przymierze z Abrahamem i Mojżeszem, może to uczynić, odrzuca w ten sposób jednak Chrystusa – nie przyjmując łaski i nowej umowy która z niej wynika. Nie oznacza to oczywiście, że obrzezani na ciele nie mogą wstąpić do Chrześcijaństwa, jak dalej pisze:

Do Galatów 5, 6. Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani jego brak, lecz wiara przez miłość czynna.

 

Chrześcijaństwo więc opiera się na nowym, innym przymierzu. Zapowiada je proroctwo Jeremiasza (31, 31-34 – wedle numeracji hebrajskiej) które cytuje Apostoł Paweł wyjaśniając, iż spełnia się ono poprzez Ducha Świętego, w Chrystusie:

Do Hebrajczyków 8, 6. Teraz jednak otrzymał tym wyższe kapłaństwo im wyższe przymierza stał się pośrednikiem, jako że na lepszych ugruntowane było obietnicach. 7. Bo jeśliby temu pierwszemu nic nie brakło, można by nie myśleć o drugim. 8. Wszakże napominając mówi (Bóg):

Oto przyjdą dni, mówi Pan, a zawrę z domem Izraela i z domem Jakuba przymierze nowe 9. nie według przymierza, które zawarłem z ich ojcami w dniu, gdym ujął ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, bo ci nie wytrwali w przymierzu moim, i dlategom ich opuścił, mówi Pan. 10. A to jest przymierze, które po onych dniach zawrę z domem izraelskim, mówi Pan: Prawami moimi wypełnię ich umysły i na sercach ich wypiszę je. I będę im Bogiem, a oni mi będą ludem. 11 A nikt nie będzie uczył bliźniego swego i nikt brata swego mówiąc: Poznaj Pana. Bo wszyscy znać mię będą, od najmniejszego do największego z nich. 12. Albowiem będę miłościw nieprawościom ich, a grzechów ich już pamiętać nie będę.

13. Gdy tedy mówi: nowe, tamto pierwsze uznał za przestarzałe. A to, co się starzeje i murszeje, bliskie jest śmierci.

 

2 List do Koryntian. 3, 6. On też uzdolnił nas, abyśmy się stali sługami nowego Przymierza nie według litery, ale według Ducha: bo litera zabija, a Duch ożywia. 7. A jeśli posługa śmierci wyryta literami na kamieniach była w takiej chwale (...) 8. jakoż więcej posłucha Ducha nie będzie w chwale?

 

Nowa umowa wiąże się z nowymi warunkami/przykazaniami i korzyściami/obietnicami.

Warunkami tego pierwszego przymierza, są właśnie wszystkie przykazania i prawo Mojżeszowe – w tym dekalog i obrzezanie. Obietnicą zaś, pierwszego przymierza, jest życie w ziemi "mlekiem i miodem płynącej" oraz dobrobyt w tym życiu. Karą zaś głód, wydanie wrogom i śmierć.

 

Jeśli zaś chodzi o drugie przymierze, co do warunków (trwania w nim, a nie wstąpienia do niego, które jest darmowe – nie obwarowane żadnymi warunkami), jest ich niepomiernie mniej (są za to bardziej ogólne); są nimi tylko miłość (wpierw Boga, a następnie okazywana wszystkim ludziom, także nieprzyjaciołom), wiara i naśladowanie Jezusa Chrystusa. Obietnicą jest odmienienie ducha wierzącego w ten sposób, że uwolniony już zostanie od niewoli grzechu – a więc pomoc Boża w osiągnięciu doskonałości. Oraz ułaskawienie na sądzie ostatecznym i dary Ducha Świętego. Karą za nie spełnianie warunków jest zerwanie umowy; karą za złe spełnianie choroby i udręki.

 

Drugie przymierze jednak nie obiecuje człowiekowi długiego i szczęśliwego życia, w świecie doczesnym (jak to czyniło pierwsze przymierze), więcej nawet, dla każdego naśladowcy Chrystusa, przewiduje się cierpienie w tym życiu i śmierć męczeńską (wedle zasady: "co spotkało nauczyciela to przyjdzie też na uczniów"), za to Bóg obiecuje zmartwychwstanie do życia wiecznego.

 

1. List Jana Apostoła 3, 9. Każdy, który się narodził z Boga, grzechu się nie dopuszcza , bo zaród Boży w nim trwa, i nie może grzeszyć, bo z Boga narodzony jest. (...) 13. Nie dziwcie się, bracia, jeśli was świat nienawidzi. (...)

23. A to jest przykazanie Jego, abyśmy wierzyli w imię Syna Jego Jezusa Chrystusa i miłowali się nawzajem, jako nam rozkazał. 24. Kto zachowuje przykazania Jego, przebywa w Bogu, a Bóg w nim. A my wiemy, że w nas przebywa przez ducha, którego nam udzielił.

 

Ewangelia Jana Apostoła 15, 12. To jest przykazanie moje abyście się wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem. 13. Większej nad tę miłość nikt nie ma, żeby kto życie swe oddał za przyjaciół swoich. 14. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeśli czynić będziecie, co ja wam przykazuję. (...) 17. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.

18. Jeśli was świat nienawidzi, wiedzcie, że mnie pierwej, niż was, nienawidził. 19. Gdybyście byli ze świata, świat miłowałby, co jest jego; ale że nie jesteście ze świata, lecz ja was wybrałem ze świata, dlatego was świat nienawidzi. 20. Wspomnijcie na słowa moje, które ja wam mówiłem: Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą.

 

Ewangelia Marka Apostoła 8, 34. I zebrawszy rzeszę z uczniami swymi, rzekł im: Jeśli kto chce iść za mną niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i naśladuje mnie. 35. Kto by bowiem chciał życie swe ocalić, straci je; a kto by stracił życie swe dla mnie i dla ewangelii, ocali je.

 

Pierwsze przymierze gwarantuje dobro doczesne, drugie obiecuje dobro dopiero w przyszłości, docześnie obiecując prześladowanie. Jednak pierwsze jest sztywne, ciężkie do wykonania; drugie zaś oczekuje od nas przede wszystkim woli bycia w nim, a Bóg dopomoże nam dając dar miłości i czyniąc nas doskonałymi. Dlatego też:

Dzieje Apostolskie 13, 38. Niechże więc będzie wam wiadome, mężowie bracia, że przez tego zwiastowane wam bywa odpuszczenie grzechów. 39. I że w nim każdy, kto wierzy, bywa usprawiedliwiony w tym wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez zakon Mojżesza.

 

Wedle rożnego patrzenia nowe przymierze może wydawać się zarówno bardzo surowe i wiele wymagające, jak i bardzo pobłażliwe i lekkie.

 

Ewangelia Mateusza 11, 28. Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem, a ja was pokrzepię. 29. Uweźmijcie jarzmo moje na siebie i uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpocznienie dla dusz waszych. 30. Albowiem jarzmo moje słodkie jest, a brzemię moje lekkie.

 

Sam Chrystus nazywa swe brzemię lekkim, gdyż polega ono na miłości, a łatwiej miłować niż dbać o przepisy. Zastrzega jednak, że po tym jak było się pod pierwszym przymierzem, niechętnie jest człowiekowi przejść na drugie (a więc to nowe, wymagające poświęcenia):

Ewangelia Łukasza 5, 37. I nikt nie leje nowego wina w stare bukłaki, bo inaczej wino nowe rozsadzi bukłaki, i samo wyciecze, a bukłaki zniszczeją. 38. Ale nowe wino trzeba lać w nowe bukłaki; a tak jedno i drugie się zachowa. 39. I nikt pijąc stare, nie chce zaraz nowego, bo mówi: lepsze jest stare.

 

Nowe jest zaś pod tym względem surowsze, że wymaga postępowania doskonalszego od pierwszego (z zastrzeżeniem, że dzięki pomocy Bożej osiągnie się taką doskonałość) dlatego Jezus mówi, że nie znosi przekazań i je rozszerza:

 

Ewangelia św. Mateusza 5, 17. Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. (...)

20. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios.

21. Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz zabijał, a kto by zabił, pójdzie pod sąd. 22. A Ja wam powiadam, że każdy kto się gniewa na brata swego, pójdzie pod sąd (...) a kto by rzekł: Głupcze, pójdzie w ogień piekielny. (...)

27. Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. 28. A ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim.

29. Jeśli tedy prawe oko twoje gorszy cię, wyłup je (...)

 

Chrześcijanin dokonały dzięki Bożej przemianie, naśladujący Mesjasza, postępuje bowiem lepiej niż nakazuje pierwszy zakon – choć nie jest nim zobowiązany. Jest tak ponieważ pierwsze przymierze, w swej całej surowości, zawierało prawa łaskawsze niż prawo naturalne – było łaskawsze niż sprawiedliwość, nie wymagało zupełnej doskonałości – zaś drugie przymierze polega mi. na pomocy Bożej, dzięki której człowiek staje się doskonały.

 

Ważne jest by zrozumieć tą różnicę wynikającą z nowego przymierza:

Każdy człowiek będzie na końcu czasów (po zmartwychwstaniu) sądzony według uczynków – co twierdzi zarówno Nowy jak i Stary Testament. Chrześcijanie mają jednak obiecane, na mocy nowego przymierza, ułaskawienie. Wedle chrześcijaństwa nikt nie zostanie osądzony niewinnym, wszyscy będą bardziej lub mniej winni śmierci przez swoje czyny. Nie ma jednak znaczenia czy jesteśmy tylko trochę winni, czy winni ogromnie, gdy posiadamy nadzieję w to, że zostaniemy ułaskawieni.

 

Do Kolosan 2, 13. I was, którzyście byli umarłymi w grzechach w nieobrzezanym ciele waszym, ożywił razem z nim przebaczając wam wszystkie grzechy. 14. Zmazał tekst skierowanego przeciw wam dekretu i zniszczył do przybiwszy do krzyża,

 

List do Tytusa 3, 7. Abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca.

 

Dlatego też chrześcijanie nie wiążą swojego zbawienia łącznie z uczynkami. Póki bowiem są w nowym przymierzu ich uczynki nie są decydujące; jednak samo to przymierze wymusza – pośrednio – uczynki.

 

Warunkiem przecież tego przymierza jest miłość i naśladowanie Jezusa Chrystusa, a to już oznacza czynienie dobrych rzeczy, bezinteresowność i gotowość do poświęcenia. Chrześcijanie więc nie muszą się martwić gdy zrobią coś złego (gdyż mają ułaskawienie), lecz muszą ciągle starać się robić dobrze i unikać zła (aby nie złamać warunków umowy i nie stracić tegoż ułaskawienia):

 

Apostoł Paweł w liście do Koryntian 9, 24. Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. 25. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nie znikomy.

26. Ja tedy tak biegnę, nie jakbym na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; 27. Ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.

10, 1. A chcę, bracia, abyście dobrze wiedzieli, że ojcowie nasi wszyscy byli pod obłokiem i wszyscy przez morze przeszli, 2. I wszyscy w Mojżesza ochrzczeni zostali w obłoku i w morzu,

3. I wszyscy ten sam pokarm duchowy jedli, 4. I wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą był Chrystus.

5. Lecz większość z nich nie upodobał sobie Bóg; ciała ich bowiem zasłały pustynię. 6. A stało się to dla nas wzorem, ostrzegając nas, abyśmy złych rzeczy nie pożądali, jako tamci pożądali.

 

1. List Apostoła Jana. 2, 1. Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśli kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. 2. On jest ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko nasze, lecz i za grzechy tego świata.

3. A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. (...) 6. Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Bóg powiedział do Abrahama: Sara, twoja żona już nie będzie się nazywać Sara, ale nosić będzie imię Sarra. 16. Będę jej błogosławił i dam ci z niej dziecko. I jemu będę błogosławił, tak że z niego powstanie naród. Od niego też będą pochodzili królowie różnych ludów".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Podobnie jak i przy Abrahamie i w związku z Sarrą, mają współcześni wątpliwości co do Bożego wykładania imion, twierdząc że "Sara" i "Sara" oznacza to samo a więc "księżniczka". Jest to równie absurdalne. Bóg oczywiście posługuje się pewną grą słów tylko nieznacznie zmieniając imiona tej pary, by nadać im nowe znaczenie. Nie oznacza to jednak, że mówi "masło maślane" – jak sądzą naukowcy. Po prostu dzisiaj naprawdę mało wiemy, o językach jakimi posługiwali się wtedy ludzie. Ważne jest byśmy nie bali się przyznać do tej niewiedzy i by ją zatuszować, nie pletli bzdur.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Abraham padł na twarz, ucieszył się, ale w swych myślach rzekł sobie: "Czy stulatkowi może się coś urodzić? Czy dziewięćdziesięcioletnia Sarra może jeszcze powić?" 18. Więc, Abraham rzekł do Boga: "Niech przynajmniej Ismael cieszy się w swoim życiu Twoją obecnością". 19. A Bóg rzekł do Abrahama: "I owszem, także Sarra, twoja żona, urodzi ci syna. Nazwiesz go imieniem Izaak. Zawrę z nim moje przymierze jako przymierze wieczne i po nim z jego potomstwem.

20. A co do Ismaela, to właśnie wysłuchałem cię. Już mu udzieliłem błogosławieństwa. Zrobię go wielkim i bardzo licznym. Zrodzi on dwanaście plemion. Uczynię go wielkim narodem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak już pisałem wyżej apostoł Paweł wyjaśnia iż Ismael symbolizuje cielesnych Hebrajczyków, dlatego też z Ismaela jest 12 plemion, jak 12 plemion izraelskich – i 12 apostołów.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Ale przymierze ustanowię z Izaakiem, którego urodzi ci Sarra w przyszłym roku o tej właśnie porze". 22. Na tym skończył z nim rozmowę. Potem Bóg odszedł od Abrahama.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Zapewne Bóg zapowiada narodziny z tak wielkim wyprzedzeniem, by była zupełna pewność, iż doszło do niego za sprawą Bożą, a do narodzin doszło za sprawą cudu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. Abraham wziął Ismaela, swojego syna, urodzonych w swoim domu służących i wszystkich nabytych za pieniądze: każdego mężczyznę z ludzi żyjących w domu Abrahama, i jeszcze tego samego dnia odciął ich napletki, tak jak nakazał Bóg. 34. Kiedy Abraham kazał odciąć cząstkę swojego napletka, miał 96 lat. 25. Kiedy Ismaelowi, jego synowi, odcięto cząstkę jego napletka, miał trzynaście lat. 26. Tego dnia i o tej samej porze obrzezany został Abraham i jego syn Ismael. 27. Wszyscy mężczyźni jego domu i słudzy urodzeni w jego domu bądź kupieni z innych plemion za pieniądze: wszystkich obrzezał.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wart zauważyć, że Chrześcijaństwo, czyli Izraelici według ducha, posiada inne obrzezanie duchowe:

Do Kolosan. 2, 11. W nim też zostaliście obrzezani nie tym obrzezaniem wykonanym ręką przez odjęcie (części) ciała, ale obrzezaniem Chrystusowym.

 

Do Rzymian 2, 28. Nie ten bowiem jest Żydem, który jest nim na zewnątrz; ani ten jest obrzezany który jest nim jawnie na ciele. 29. Ale ten jest Żydem, który jest nim w skrytości, i ten jest obrzezany, kto jest nim w sercu i w duchu a nie według litery: taki ma chwałę nie u ludzi, ale u Boga.

 

Obrzezanie serca oznacza odrzucenie od niego tego co jest złego, a więc oczyszczenie go (samo obrzezanie napletka również służyło czystości). W tym sensie Szczepan mówi do Faryzeuszów:

Dzieje Apostolskie 7, 51. Twardego karku i nieobrzezanych serc i uszu, wy się zawsze sprzeciwiacie Duchowi Świętemu, jak ojcowie wasi, tak też i wy!

 

Nakaz obrzezania serca występował już w Starym Testamencie:

Księga Powtórzonego Prawa 10, 16. Dokonajcie pełnego obrzezania tego waszego stwardnienia waszego serca, niech wasze karki nie będą już takie nieugięte.

 

Księga Jeremiasza (LXX) 4, 3. Bo tak mówi Pan do ludu Judy i do mieszkańców Jeruzalem: "Przygotujcie na nowo swe zagony pod zasiew, a nie rzucajcie siewu między ciernie. 4. dla waszego Boga, ludzie Judy i mieszkańcy Jeruzalem, przyjmijcie obrzezanie, odetnijcie stwardnienie waszego serca, aby nie wybuchł jak ogień mój gniew, bo kiedy rozprzestrzeni się z powodu zepsucia w waszym postępowaniu, nikt nie zdoła go ugasić.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

SĄD NAD ZIEMIĄ SODOMSKĄ

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18, 1. Kiedy w południe siedział przy wejściu do swojego namiotu, stojącego obok dębu Mambrego, objawił mu się Bóg.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg nie objawia się Abrahamowi bezpośrednio, gdyż gdyby Abraham zobaczył go, umarłby – o czym wielokrotnie mówi Pismo. Dlatego też Bóg objawia się za pomocą pośredników (w tym i największego Jezusa Chrystusa), zwykle przez aniołów i tak jest i tutaj.

 

Nie ma nic dziwnego w tym, że Bóg mówi przez anioła, w końcu nie dziwi nas przecież że Bóg mówił przez Apostołów, a nawet niekiedy swoich wrogów (gdy prorokowali). A skoro Bóg może mówić przez człowieka, o ileż bardziej przez anioła?

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Podniósł swoje oczy i spojrzał, a oto trzech mężów stoi przed nim. Ujrzawszy ich, wyszedł pośpiesznie z wejścia do swojego namiotu, aby ich powitać. Pochylił się przed nimi w pokłonie aż do ziemi 3. i rzekł: "Panie, jeśli dostąpiłem twojej łaskawości, nie omijaj swego sługi. 4. Niech przyniosą wody i niech wam obmyją nogi, a potem odpocznijcie pod drzewem. 5. Przyniosę chleb, abyście się najedli i dopiero potem pójdziecie dalej swoją drogą; bo chyba po to zboczyliście z niej, by przyjść do waszego sługi". Oni rzekli: "Zrób jak powiedziałeś".

6. Abraham poszedł szybko do namiotu Sarry i rzekł jej: "Zagnieć prędko ciasto z trzech miar wyborowej mąki pszennej i zrób podpłomyki". 7. Potem Abraham pobiegł do stada krów, wybrał dorodne młodziutkie ciele i przekazał słudze, nakazując, aby je jak najszybciej oprawił. 8. Wziął masło, mleko i to cielę, które przykazał przyrządzić, i postawił przed nimi, aby się najedli. On sam stał przed nimi pod drzewem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abraham rozumiejąc, iż ma do czynienia z wysłannikami/aniołami Bożymi stara się jak najlepiej ich ugościć. Robiąc to na sposób ludzki pokazuje swą gorliwość względem Stwórcy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Zapytał go: "Gdzie jest twoja żona, Sarra?" Odpowiadając rzekł: "Tu w namiocie". Wtedy powiedział: "Kiedy będę wracał, przyjdę do ciebie o tej samej porze roku i w tym samym czasie, wtedy Sarra, twoja żona, będzie miała syna". Usłyszała to Sarra, ukryła się z drugiej strony wejścia do namiotu. 11. Abraham i Sarra byli już bardzo posunięci w latach. Sarrę już dawno opuściły kobiece przypadłości. 12. Dlatego Sarra zaśmiała się i tak sobie pomyślała: "Do dziś nic mi się nie urodziło, a mój pan jest przecież jeszcze starszy".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Słowa Sarry przytacza Apostoł Piotr dając ją chrześcijankom jako wzór do dobrego postępowania:

1. List Piotra 3, 1."Podobnie i niewiasty niech będą poddane mężom swoim, aby nawet ci, którzy nie wierzą słowu (Ewangelii), pozyskani byli bez słowa 2. patrząc na pełne bojaźni i czyste postępowanie wasze. 3. A niech się nie zdobią zewnętrznie przez wyszukane zaplatanie włosów ani obwieszanie się złotem lub strojne szaty, 4. ale przez przystrajanie ukrytego w sercu człowieka w nieskazitelność spokoju i łagodność ducha, co jest bogactwem przed oblicznością Bożą. 5. Tak bowiem niegdyś przyozdabiały się i święte niewiasty pokładając nadzieję w Bogu, będąc poddane mężom swoim. 6. Tak Sara posłuszna była Abrahamowi nazywając go Panem, a wy czyniąc dobrze bez obawy jakiejkolwiek pogróżki stajecie się jej córkami."

 

A wiemy przecież, że Sara była kobietą wyjątkowej urody. Rozsądne jest więc sądzić, że te kobiety które idą jej przykładem i podobnie jak i ona (nie uznając zewnętrznych ozdób), zdobią się w duchu poprzez dobre uczynki, zostaną także jak i ona upiększone przez Boga na ciele swoim. Aby ciało (które jest tylko sługą Ducha) odzwierciedlało ich wewnętrzne piękno którym się ubogaciły.

 

A skoro Sarra znaczy "księżniczka" rozsądne jest też, że kobiety oczekują księcia na białym koniu. Księżniczkę może bowiem poślubić tylko książę – a przecież i one są księżniczkami skoro są jej córkami! A kto to jest ten książę na białym koniu, jeśli nie Chrystus Pan? A tak każdy mąż, przyoblekając się w Chrystusa, staje się księciem na koniu białym; który symbolizuje czystość i nieskalanie mrokiem tego świata…

 

Aby każde małżeństwo: było prawdziwie królewską parą.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Wtedy Pan rzekł do Abrahama: "Dlaczego Sarra zaśmiała się w duchu i powiedziała: Czy ja naprawdę mogę urodzić? Już przecież jestem stara. 14. Czy jest jakaś rzecz niemożliwa dla Boga? O tej samej porze i czasie wrócę do ciebie. I wtedy Sarra będzie miała syna". 15. Sarra tymczasem zaprzeczyła, mówiąc: "Nie śmiałam się:, bo strach ją zdjął. Na to On rzekł: "Tak tak! Ty naprawdę się śmiałaś".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dla Boga wielkie znaczenie ma prawda, dlatego też nie zostawia niedopowiedzeń. Jednocześnie Bóg zawsze zna prawdę (nawet nasze ukryte myśli) dlatego też zawsze jest wstanie dać o niej świadectwo; a świadectwo jego jest prawdziwe.

 

Piszę o tym, gdyż niektórzy weszli na drogę błędu, uznając za wiarygodne tylko te fragmenty Pisma, które jak mówią: "spisane były przez naocznego obserwatora", pytają też czasem mylnie: "Kto widział Jezusa płaczącego, skoro wszyscy apostołowie zasnęli?". Jest to myślenie bardzo błędne. Sam Apostoł Paweł raczej chlubił się tym, że nie widział Jezusa Chrystusa przed jego zmartwychwstaniem, a gdy miał głosić Ewangelię wcale nie pytał się naocznych światków, ani nie szedł do Apostołów "radzić się ciała i krwi", lecz to co głosił, głosił z objawienia Bożego – bez zbędnego świadectwa ludzkiego.

 

Do Galatów 1, 15. Lecz gdy się podobało Temu, który wybrał mię już w łonie matki mojej i wezwał przez łaskę swoją, aby objawił Syna swego we mnie 16. i abym głosił go miedzy poganami, ani przez chwilę nie radziłem się ciała i krwi, 17. ani też poszedłem do Jerozolimy, do tych którzy byli Apostołami już przede mną, alem poszedł do Arabii, skąd znów wróciłem do Damaszku. (...) 22. I z twarzy byłem nie znany kościołom Judei, które były w Chrystusie. 23. Tylko ze słyszenia dowiedziano się, że ten co przedtem nas prześladował, teraz głosi wiarę, którą niegdyś burzył. 24. I z mego powodu wysławiano Boga.

 

Sam Apostoł Piotr również – jak cytowałem w przypisie wyżej – jest wierny Pismu i na podstawie jednego fragmentu opisującego myśli (!) Sary stwierdził, że nazywała ona swego męża panem. Można by podobnie zapytać: "Gdzie był naoczny świadek który, posiadał umiejętność czytania w myślach, by mógł powiedzieć co ona myślała?" Odpowiedź na to jest prosta: Bóg był tym naocznym świadkiem. Tak też całe Pismo natchnione przez Boga, jest prawdziwe ze względu na wszechwiedzącego naocznego świadka, którym jest sam Stwórca – innych omylnych światków, już nie potrzeba. Wszakże sami Apostołowie są świadkami Jezusa, Pana naszego i jest to słuszne – ale co do prawdziwości słów zawartych w Biblii, nie potrzebujemy ludzkiego świadectwa, ono samo wydaje bowiem świadectwo za sprawą Ducha, który je natchnął.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

16. Potem ci mężowie wstali i udali się stamtąd w stronę Sodomy i Gamorry. Abraham poszedł z nimi, aby ich odprowadzić. 17. Pan powiedział: "Czy muszę trzymać w tajemnicy przed moim sługą Abrahamem to, co mam zamiar zrobić? 18. Przecież Abraham ma się stać wielkim narodem i poprzez niego wszystkie ludy na ziemi mają otrzymać błogosławieństwo.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kolejny raz Bóg przypomina, że z powodu Abrahama idzie błogosławieństwo na wszystkie ludy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Wiem, że on będzie przykazywał swoim synom, a po nich swojej rodzinie, żeby trzymali się dróg Pana i wypełniali Jego sprawiedliwość i wyroki po to, by Pan przekazał Abrahamowi wszystko, co mu obiecał" 20. Pan powiedział: "Krzyk z Sodomy i Gomorry wzmógł się do pełni; ich grzechy stały się bardzo wielkie. 21. Zejdę zatem i zobaczę, czy zgodnie z tym krzykiem, który do mnie dociera, przekroczyli już wszystkie miary, czy też jeszcze nie. Chcę to wiedzieć". 22. Kiedy zatem ci mężowie odeszli stamtąd, przybyli do Sodomy. Abraham tymczasem stał nadal przed Panem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dwóch aniołów poszło do Sodomy, a trzeci przez usta którego przemawia Bóg, został z Abrahamem. Mimo że Bóg powiedział, że idzie to zobaczyć, zostaje w osobie anioła na miejscu, gdyż to co mówi jest tylko symboliczne. Bóg ma na myśli to, że wysyłając swoich aniołów, poddaje Sodomę próbie, by dostać ostateczny dowód ich nikczemności.

 

Aniołowie przyjmując ludzką formę, wyglądali zawsze jak bardzo przystojni młodzieńcy, bez żadnej skazy. Oczywistym było, że zepsutym Sodomitom nie ujdzie to uwagi i będą chcieli czynić zło. Tym właśnie był ten test, przez który Bóg chciał zobaczyć czy "przekroczyli już wszystkie miary".

 

Ludzie lubią mówić rzeczy w stylu "miarka się przebrała", czy też " tymi słowami przekroczyłeś granice", wszyscy bowiem zdajemy sobie sprawę, że istnieją prawa których niewolno przekraczać. Po przekroczeniu pewnej linii nie ma już odwrotu – wyjściem jest jedynie śmierć.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. Przybliżywszy się Abraham zapytał: "Czy masz zamiar wygubić sprawiedliwego razem z bezbożnym? Czy sprawiedliwy będzie potraktowany tak jak bezbożny?

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Mimo, że Bóg powiedział, że zamierza na razie tylko przekonać się o grzeszności tej krainy, a może okaże się ona jeszcze nie całkiem zła, Abraham już wie jaki będzie wynik tego "testu" i przystępuje do obrony miast, w imię sprawiedliwości nielicznych mieszkańców. Zapewne pamiętając o swym bratanku Locie i sądząc, że może zachowało się w Sodomie i miejscowościach okolicznych jeszcze odrobinę ludzi cnotliwych.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24. Bo jeśli byłoby w tym mieście pięćdziesięciu sprawiedliwych, to wygubisz ich? Czy nie będziesz chciał przebaczyć całej miejscowości ze względu na pięćdziesięciu sprawiedliwych, jeśli tam są? 25. Ty nie możesz dopuścić do takiej rzeczy, by zabijać sprawiedliwego razem z bezbożnym i by z bezbożnym zrównany był sprawiedliwy. O nie! Czy jako sędzia całej ziemi mógłbyś dopuścić do takiego wyroku?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Niektórzy mają zdanie o Bogu iż jest "to byt który posiada wszystkie prawa a żadnych obowiązków" – nie takie jest jednak rozumowanie Abrahama i nie taka też jest prawda. Bóg jest Bogiem dobrym i przestrzega prawa sprawiedliwości – choćby w myśl zasady: "poddaj się prawu które sam stworzyłeś". By robić źle Bóg musiałby postępować wbrew sobie i czynić coś czego nienawidzi, doskonały Stwórca nigdy czegoś takiego nie uczyni.

 

W ogóle, niesłuszne jest rozdzielanie moralności od osoby Boga. Dobro i sprawiedliwość to po prostu rzeczy które Bóg kocha, zło zaś i niesprawiedliwość to coś, czego Stwórca nienawidzi. Moralność więc wynika jakoby z gustu Boga, sama bowiem moralność jest przecież jego dziełem. Wszystkie prawa i obowiązki uczynił Bóg, są one jakimś odzwierciedleniem jego istoty.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Pan odpowiedział: "Jeśli w mieście Sodoma znajdę pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę ze względu na nich całemu miastu".

27. Na to Abraham rzekł: "Chciałbym od nowa przemówić do Pana, choć ja jestem mułem ziemi i prochem. 28. Gdyby do tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy z powodu braku tych pięciu zniszczysz całą miejscowość?"

Odpowiedział: "Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu".

29. Znowu odezwał się do Niego, mówiąc: "A jeśli tam znalazłoby się czterdziestu?"

30. Odpowiedział: "Nie zniszczę ze względu na tych czterdziestu".

30. Wtedy zapytał: "A czy wolno mi, Panie, jeszcze zapytać: Gdyby tam było trzydziestu?"

Odpowiedział: "Nie zniszczę, jeśli znajdę tam trzydziestu".

31. Kolejny raz zapytał: "Skoro wolno mi rozmawiać z Panem, to gdyby tam znalazło się dwudziestu?"

Odrzekł: "Nie zniszczę ze względu na tych dwudziestu".

32. A on znowu się odezwał: "Czy nie będzie to niewłaściwe, jeśli jeszcze raz zapytam: A jeśli znalazłoby się tam dziesięciu?"

Odpowiedział: "Nie zniszczę przez wgląd na tych dziesięciu". 33. Po zakończeniu rozmowy, z Abrahamem Pan odszedł. Abraham wrócił do siebie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak wiemy ostatecznie Bóg nie zabił ani jednego sprawiedliwego, lecz Lota wyprowadził z Sodomy przed jej zniszczeniem.

 

W całej rozmowie widzimy wielkie miłosierdzie Boże. Zawiera ona też pewną dozę humoru, w tym przekonywaniu Boga przez Abrahama. Słusznie możemy podejrzewać, że Stwórca cenił go właśnie za taki sposób myślenia, jaki tutaj on zademonstrował.

 

Jak jeszcze śmią przeciwnicy Boży twierdzić o różności Boga w Starym i Nowym Testamencie? Tym bardziej, że apostołowie i sam Chrystus bardzo często przywoływali Sodomę jako obraz tego co ma się w przyszłości stać. Każdy kto czytał Apokalipsę/Objawienie Jana wie, że bynajmniej Bóg się nie zmienił, lecz dalej gotów jest karać niesprawiedliwość i okazywać miłosierdzie wszystkim wiernym i szczerym.

 

 

Później Bóg dokładniej wyjaśnił, że obecność sprawiedliwych pośród złych nie może uratować ich przed karą:

Księga Ezechiela (wersja LXX) 14, 12. Przybyło do mnie słowo od Pana i rzekło: 13. "Jeśli któraś kraina zawini wobec mnie, dopuszczając się przestępstw, wyciągnę swą rękę przeciw niej i zniszczę jej wyżywienia, poślę do niej głód i usunę z niej wszelkiego człowieka i bydlę, 14. ale jeśli znaleźliby się w niej tacy trzej mężowie jak Noe, Daniel i Hiob, oni dzięki swej sprawiedliwości ocaleją – mówi Pan.

15. Jeśli dzikie zwierzęta naślę na krainę dla ukarania jej i dla jej zniszczenia, tak że nikt tamtędy nie przejdzie z powodu tych bestii, 16. a będą w niej tacy trzej mężowie, to, na me życie, jej synowie i córki – mówi Pan – nie przetrwają, kraina pójdzie na zagładę, ale oni ocaleją.

17. Jeśli miecz poślę do jakiejś krainy i rozkażę: Niech miecz przejdzie przez tę ziemię, aby zniszczyć na niej każdego człowieka i każde bydlę, 18. a będą w niej tacy trzej mężowie, to, na me życie – mówi Pan – jej synów i córek nie ocalą, ale oni sami doznają wybawienia.

19. Jeśli śmierć morową poślę do krainy i rzucę swój gniew na nią, by w przelewie krwi usunąć z niej do cna każdego człowieka i bydlę, 20. Lecz byłby w niej Noe, Daniel i Hiob, to, na me życie – mówi Pan – choć nie zostaliby tam ani synowie, ani córki, oni dzięki swej sprawiedliwości ocalą.

 

Ostatecznie więc Bóg obiecuje, że nigdy nie zniszczy sprawiedliwego wraz z bezbożnym (o co zabiegał Abraham) i nawet gdy mówi: "zniszczę każdego człowieka" ma zawsze w domyśle: "prócz tych którzy są niewinni". „Synowie i córki” w powyższym cytacie oznaczają synów i córki krainy – a więc jej mieszkańców – nie zaś synów i córki sprawiedliwych.

 

Zauważmy też, że w całej rozmowie Abrahama z Bogiem, Abraham ani razu nie wspomniał o swym bratanku Locie. Nie prosił o jego ocalenie bezpośrednio, mimo iż z pewnością mu na nim zależało.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19, 1. Dwaj aniołowie przybyli wieczorem do Sodomy. Lot siedział w bramie Sodomy.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dawniej w bramach odbywały się sądy i obrady. Całkiem logiczne jest więc wyciągnąć wniosek, że Lot poprzez uczestnictwo w sądach i obradach, próbował w jakiś sposób przyczynić się do poprawy moralności Sodomitów.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Gdy Lot ich zobaczył, wstał, by ich powitać. Pochylił swą twarz przed nimi aż do ziemi 2. i powiedział: "Zechciejcie, panowie, zajść do domu waszego sługi. Odpocznijcie i obmyjcie sobie nogi. Kiedy rano wstaniecie, pójdźcie swoją drogą". Oni odpowiedzieli: "Nie. Przenocujemy tu, na placu". 3. On jednak bardzo na nich nalegał. Skręcili zatem do niego i weszli do jego domu. Przyrządził im napój, upiekł przaśniki, tak że się najedli.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W przeciwieństwie do Abrahama, Lot nie wiedział o tym, iż ma do czynienia z aniołami; jednak okazuje im daleko posuniętą gościnność, znając zwyczaje Sodomitów i martwiąc się o ich bezpieczeństwo. Które – jak słusznie podejrzewał – byłoby zagrożone gdyby nocowali na placu. W praktyce przeliczył się, sądząc, że zapewnienie gościny tym młodzieńcom zapewni im spokój – widocznie jego zdanie o moralności mieszkańców tego miasta było i tak zbyt optymistyczne.

 

Trzeba zauważyć, że aniołowie odmówili mu wpierw przenocowania w jego domu, jednak on swym usilnym naleganiem złamał ich opór. Jeśli więc mamy czerpać z niego wzór musimy pamiętać, że nie wystarczy samo zaproszenie; czasem trzeba nawet nalegać by wyświadczyć komuś dobro.

 

Gościnność Lota wynikała z troski o drugiego człowieka, jest więc dobrym wzorem do naśladowania. Przytacza to apostoł Paweł w swym liście:

Do Hebrajczyków 13, 2 A nie zapominajcie o gościnności, przez nią bowiem niektórzy, nie wiedząc o tym, aniołów przyjęli w gościnę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Zanim jednak położyli się spać, mężczyźni tego miasta, Sodomici: od młodego do starego, cały tłum, otoczyli dom. 5. Wywołali Lota i pytali go: "Gdzie są ci mężowie, którzy przyszli do ciebie na noc? Wyprowadź ich do nas, abyśmy mogli z nimi spółkować".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać mieszkańcy Sodomy byli homoseksualistami, albo chociaż biseksualistami, skoro chcieli współżyć z młodzieńcami – pod postacią których pojawili się aniołowie. Słuszniej więc byłoby nazywać sodomią, zboczenie seksualne polegające na współżyciu seksualnym ze sobą osobników tej samej płci, a nie – jak często współcześnie – zoofilię. Zoofilią zaś parali się – później – Kananejczycy (za co Bóg nakazał ich wybić Izraelitom). Sodomia jest więc synonimem homoseksualizmu, a nie zoofilii.

 

Widzimy tutaj do czego prowadzi rozpasanie płciowe, którego zaczątek widzimy już współcześnie. Oczywiste jest, że każdy kto w jakikolwiek sposób pozwala na, propaguje, lub pochwala, sodomię – czyli homoseksualizm – zasługuje na śmierć i (wedle zakonu) powinien zostać natychmiast zgładzony. Gdyż jak wiemy "odrobina zakwasu całe ciasto zakwasi". Izraelici więc mieli, jakoby z obowiązku, naśladując Boga, zabijać homoseksualistów – jak nakazywało prawo Boże. Nie ma w tym nic zdrożnego – to zwyczajnie sprawiedliwość.

 

Księga Kapłańska (wersja LXX) 20, 13. Jeśli ktoś spał z mężczyzną, tak jak z kobietą, obaj dopuścili się czynu obrzydliwego. Śmiercią mają zostać ukarani. Są winni.

 

Zaniechanie takiego karania prowadzi, rzecz jasna, do rozprzestrzenienie się zła na cały świat, sprowadzając nieuchronną karę Bożą. Nawet jednak współczesne wstrzymywanie się od sądu (poprzez oczekiwanie pomsty Bożej) nie zwalnia Chrześcijanina od obowiązku napominania sodomitów i prób ich powstrzymania – jak czynił sprawiedliwy Lot.

 

Ci którzy przeczytali Pismo, pamiętają zapewne, że historia tutaj przedstawiona powtórzyła się później w dziejach Izraela (jak mówią: "Historia lubi się powtarzać" i "Ci którzy nie znają historii są skazani na jej powtórzenie"). Jako, że nie chodziło wtedy o aniołów, lecz zwykłych ludzi, przebieg jej był nawet bardziej dramatyczny. Stało się to w jednym z miast plemienia Beniamina. Jako, że nie chciało ono uznać swej winy, rozzłoszczona reszta plemion Izraelskich, dzięki pomocy Bożej, wybiła mieczem prawie całe to plemię. W ten sposób Izrael doznał oczyszczenia:

 

Księga Sędziów (LXX A)19, 20. Wtedy ten starszy człowiek odezwał się: "Pokój z tobą. Ja zadbam o wszystkie twoje potrzeby, ale nie nocuj na tym placu". (...) 22. (...) mężczyźni tego miasta, ludzie zboczeni, otoczyli dom, zaczęli łomotać do drzwi (...) mówiąc: "Wyprowadź mężczyznę który wyszedł do twojego domu, abyśmy się z nim poznali". 23. Wtedy wyszedł do nich ten człowiek, właściciel domu, i rzekł im: "Przenigdy, bracia, nie możecie dopuścić się takiego zepsucia. (...) 25. Oni jednak nie chcieli go słuchać. (...)

20, 12. I plemiona Izraela rozesłały ludzi po całym plemieniu Beniamina ze słowami: "Jakaż to niegodziwość dokonała się wśród was! 13. Wydajcie zaraz owych bezbożnych mężów, tych z Gabai, synów Beliala. My ich zabijemy i usuniemy zło z Izraela". Ale synowie Beniamina nie chcieli posłuchać głosu swoich braci, synów Izraela. (...)

46. Wszystkich poległych w tym dniu z Beniamina było dwadzieścia pięć tysięcy mężów, (...) 48. Izrael wytępił synów Beniamina, zabijając ich ostrzem miecza. Zabili wszystkich w mieście łącznie z bydlętami, a potem każdego, kogo znaleźli w innych miastach. Wszystkie miasta, jakiekolwiek znaleźli, puścili z dymem.

 

Do Rzymian 1, 26. Dlatego oddał ich Bóg sromotnym namiętnościom. Albowiem niewiasty ich naturalny sposób pożycia zamieniły w ten, który jest przeciwny naturze. 27. A podobnie i mężczyźni zaniechawszy naturalnego stosunku z kobietą zapłonęli żądzą jeden ku drugiemu, aby mężczyźni z mężczyznami dopuszczając się sromoty należną zapłatę swego błędu na sobie ponieśli. (...) 32. Chociaż bowiem znali sprawiedliwość Boga, nie zrozumieli, że którzy takie rzeczy czynią, winni są śmierci. A nie tylko ci, którzy je czynią, ale też i ci którzy na nie zezwalają.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Lot wyszedł do nich do bramy, ale kazał zaryglować za sobą drzwi. 7. Odezwał się do nich: "O nie, bracia! Nie możecie dopuścić się takiego bezeceństwa. 8. Mam dwie córki, które jeszcze nie zaznały męża. Wyprowadzę je do was. Skorzystajcie z nich, jak się wam będzie podobać, bylebyście tylko tym mężom nie wyrządzili krzywdy, dla uniknięcia której weszli oni pod mój dach".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Lot wyjawia, że specjalnie wziął wędrowców pod swój dach, by nie doprowadzić do tego co zamierzają Sodomici. Oczywiście gwałt homoseksualny jest czynem bardziej ohydnym i obrzydliwym niż gwałt heteroseksualny.

 

Sądzę jednak, że Lot swą propozycją chce zawstydzić Sodomitów. Gdyby mieli choć odrobinę przyzwoitości, słowa Lota musiałyby zrobić na nich niesamowite wrażenie. W końcu zaproponował im nawet swoje własne córki (!) by odwieść ich od tej okropności. Był bogatym i najpewniej szanowanym mieszkańcem miasta, to wszystko mogło pohamować mieszkańców Sodomy. Myślę, że Lot liczył na to, że zawstydzą się słysząc jego słowa i zwyczajnie wrócą do swych domów, nie robiąc nic złego gościom, ani jego córkom.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Tamci jednak krzyknęli: "Odsuń się! Przyszedłeś tu jako przybłęda. Czy po to aby nas osądzać?

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak zwykle ludzie którzy są nikczemni protestują przeciwko "osądzaniu ich". Widzimy to i u współczesnych zbrodniarzy i homoseksualistów – wszyscy oni mówią: "kto dał ci prawo nas sądzić?" – tak też ówcześnie reagowali sodomici na upomnienia sprawiedliwego Lota. Biblia pełna jest przykładów takiego zbywania upomnienia i niechęci zmiany swego złego postępowania.

 

Nigdy zaś żaden z dobrych bohaterów Pisma Świętego nie mówi w ten sposób. Nawet Chrystus sądzony przez sobór Żydowski i Piłata, nie protestuje mówiąc, iż nie mają prawa go osądzać – więcej nawet: poddaje się pod ich osąd:

 

1. List Piotra. 2, 20. Bo jakaż w tym chwała, jeśli znosicie policzkowanie za popełnione grzechy? Ale jeśli dobrze czyniąc cierpicie, znosząc to w cierpliwości, to jest to łaska u Boga. 21. na to bowiem wezwani jesteście, bo i Chrystus cierpiał za nas zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w ślady jego. 22. A on grzechu się nie dopuścił ani też zdrada nie postała w ustach jego (Iz. 53, 9.). 23. Gdy mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie wygrażał się, ale poddawał się sądzącemu niesprawiedliwie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Możemy cię tu zaraz bardziej skrzywdzić od nich". I boleśnie poturbowali tego człowieka, Lota, i podbiegli, by wyważyć bramę. 10. Wtedy owi mężowie wyszli ze środka do niego z pomocą swych rąk. Wyciągnęli Lota do siebie, do domu, i zaraz zaryglowali bramę domu. 11. A tamtych mężczyzn, którzy byli przy bramie domu: od małego do wielkiego, poraził ślepotą. Dlatego bezskutecznie szukali wejścia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ponieważ owi bezbożnicy byli duchowo ślepi, zostali też ukarani ślepotą na ciele. Nawet ten drobny szczegół może mieć głębsze symboliczne znaczenie prorockie, spełniające się w czasach sądu ostatecznego:

 

Ewangelia Jana 9, 30 I rzekł Jezus: Na sąd przyszedłem ja na ten świat, aby ci, co nie widza, przejrzeli, a ci którzy widzą, oślepli.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Tymczasem ci mężowie zapytali Lota: "Czy masz tutaj kogoś bliskiego: zięciów, synów lub córki? A może jeszcze kogoś innego w tym mieście? Wyprowadź ich stąd. 13. My bowiem zniszczymy tę miejscowość, dlatego że krzyk dotarł stąd aż do Pana. Pan posłał nas, abyśmy je całkowicie unicestwili". 14. Lot wyszedł, aby przekazać to wezwanie swoim zięciom, którzy wzięli jego córki za żony.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Lot miał więcej córek niż tylko owe dwie, które były dziewicami i mieszkały z nim; inne jego córki były jednak już wydane za mąż, dlatego musiał je odwiedzić by przekazać im tą wieść i nakaz opuszczenia miasta.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Powiedział im: "Wstańcie i wyjdźcie z tego miasta, Pan bowiem całkowicie je zniszczy". Oni jednak uznali, że żartuje.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Aż do ostatniej chwili mieszkańcy Sodomy (podobnie jak ludzie przed potopem) nie byli świadomi grożącego im niebezpieczeństwa, nie byli też wstanie w nie uwierzyć.

 

My zaś mając ich na świadectwo mamy zachowywać wszelką gotowość, by w każdej chwili – bez oglądania się za siebie i zabierania z sobą czegokolwiek – być gotowi, na dany znak, opuścić wszystko i pójść tam gdzie nakazuje nam Bóg; gotowi stracić nawet dla niego swe życie. Całe wydarzenie ma bowiem powtórzyć się na końcu czasów (przy ponownym przyjściu Chrystusa):

 

Ewangelia Apostoła Łukasza 17, 26. A jako się działo za dni Noego, tak też będzie w czasach Syna człowieczego. 27. Jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki. I przyszedł potop, i wytracił wszystkich.

28. Podobnie jako działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali. 29. Ale dnia tego, gdy wyszedł Lot z Sodomy, spadł z nieba, niby deszcz, ogień siarczysty i wytracił wszystkich. 30. Tak też będzie w dniu, gdy Syn Człowieczy się objawi.

31. A kto by onej godziny był na dachu, a sprzęty jego w domu, niechaj nie zstępuje, aby je zabrać; a kto na polu, niech się także nie wraca.

32. Pamiętajcie na żonę Lota. 33. Ktokolwiek by usiłował życie swe zachować, straci je, a kto by je stracił, odzyska je.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. O świcie owi aniołowie przynaglili Lota, mówiąc: "Wstawaj, weź swoją żonę i dwie swoje córki, które masz przy sobie, i odejdź stąd, abyś nie zginął z powodu nieprawości tego miasta". 16. Gdy dalej biegali w kółko, ci wysłannicy chwycili za rękę jego i jego żonę, a także za ręce obie córki, Pan bowiem chciał ich oszczędzić.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Lot nie był wstanie przekonać nawet swoich zięciów, tak do właściwego postępowania, jak i nawet do wyjścia z miasta i uniknięcia zagłady. Miotając się w kółko, próbując ocalić swych bliskich, sam narażał się na śmierć ze względu na zwlekanie, dlatego też aniołowie musieli siłą wyprowadzić go z miasta – by go ocalić.

 

Bóg umiał go uratować gdy chciał go zachować przy życiu, odnosi się do tego Piotr w swym liście:

II List Piotra Apostoła 2, 6. jeśli miasta Sodomę i Gomorę w perzynę obrócił i na zupełną skazał zagładę wymierzając przykładną karę tym, co bezbożnie żyć mieli, 7. jeśli wybawił sprawiedliwego Lota uciskanego bezprawiem i wyuzdanym postępowaniem niezbożnych. (8. Mieszkając bowiem wśród nich, a będąc sprawiedliwym przez to, co widział i słyszał dzień w dzień, w swej sprawiedliwej duszy z powodu niezbożnych czynów cierpiał udrękę.) 9. A więc umie Pan pobożnych z pokus wybawiać, a niesprawiedliwych na dzień sądny na mękę zachować. 10. Przede wszystkim tych, którzy w pożądliwości ciała służą,

 

Zatem Bóg potrafi wybawić cierpiących z powodu zła które jest na świecie. Jako, że współczesny świat zbliża się już do niegodziwości Sodomy i Gomory, nie może żaden człowiek sprawiedliwy nie cierpieć wciąż udręki – jak wtedy Lot – patrząc na to co się na nim dzieje. Życie więc współczesnego Chrześcijanina, jest skazane na olbrzymie cierpienie i ból psychiczny spowodowany oglądaniem, tego wypaczenia naturalnego porządku i bezbożności dzisiejszej ludzkości.

 

Jednak Chrystus mówi (Ew. Mateusza 5,): "5. Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni. 6. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni." – przyjdzie więc sprawiedliwość i na nasz świat – jak niegdyś na Sodomę.

 

Sam Izrael również zszedł na manowce tak wielce, że przed tym jak został przez Boga ukarany ręką chaldejską, mieszkający w Jeruzalem wierni Bogu ludzie, również cierpieli patrząc na to wszystko. O nich też pamiętał Bóg – by ich zachować – podczas karania przez Nabuchodonozora.

 

Dlatego też Bóg porównuje Jeruzalem do Sodomy (nazywając je jej siostrą):

Proroctwo Ezechiela (według LXX) 16, 48. Na me życie – mówi Pan – nawet, twoja siostra, Sodoma, i jej córki nie dopuściły się tego, czego dopuściłaś się ty ze swoimi córkami. 49. Może większym grzechem Sodomy, twej siostry, była tylko harda wyniosłość, pyszniąca się dostatkiem chleba i obfitością wina, którymi cieszyła się ona i jej córki. Miała ich ona oraz jej córki pod dostatkiem, ale nie dostrzegały wyciągniętej ręki żebraka i nędzarza. 50. Chełpiły się i dopuszczały nieprawości wobec mnie, dlatego zniszczyłem je zgodnie z tym, co zobaczyłem.

 

Oraz czyni pieczęć ręką anioła na czołach cierpiących by ich zachować od zagłady – jak niegdyś cierpiącego Lota:

Proroctwo Ezechiela (według LXX) [Chwała Boga nakazuje:] 9, 4. "Przejdź przez środek Jeruzalem i połóż znak na czołach tych mężów, którzy cierpią i ubolewają nad wszystkimi nieprawościami, dziejącymi się na nim". 5. A pozostałym wydała nakaz, który ja słyszałem: "Idźcie za nim przez miasto i zabijajcie. Nie pomijajcie nikogo, bądźcie bezlitośni. 6. Każdego starego i młodego, każdą pannę, wszystkie dzieci i kobiety wytnijcie do szczętu, ale nie tykajcie nikogo z tych, na których jest ów znak.

 

Tak też w ostatecznych czasach, gdy znów niegodziwość dojdzie do rozmiarów jakie były w Sodomie i Jeruzalem, również opieczętowani przez Boga zostaną – dla ochrony – ci którzy ubolewają i cierpią z powodu tej całej złości która się wtedy będzie dziać:

 

Objawienie (Apokalipsa) Apostoła Jana 7, 2. I ujrzałem innego Anioła wstępującego od wschodu słońca, mającego pieczęć Boga żywego. I zawołał głosem donośnym, mówiąc do Aniołów, którym dozwolono szkodzić ziemi i morzu: 3. Nie czyńcie szkody ziemi ani morzu, ani też drzewom, dopóki nie popieczętujemy sług Boga naszego na czołach ich.

 

 

[Skoro przypomniałem o tym pieczętowaniu przez Boga, nie wolno mi nie wspomnieć przy tym, że istnieje też fałszywa pieczęć, która ma pochodzić od diabła i być na prawą rękę, lub na czoło i umożliwiać zakupy. Ta jednak która jest od Boga jest niewidoczna zewnętrznie i dana jest z powodu tego, że wierni cierpią patrząc na ateizm i rozpasanie ludzkości.]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Kiedy wyprowadzili ich na zewnątrz, powiedzieli: "Uchodź z życiem. Nie oglądaj się za siebie ani nigdzie tu w okolicy się nie zatrzymuj. Szukaj ocalenia na górze, aby i ciebie to nie dosięgło!" 18. Lot zwrócił się do nich ze słowami: "Proszę cię, panie, 19. skoro twój sługa osiągnął łaskawość u ciebie i skoro okazałeś wielkość swojej sprawiedliwości, wyświadczając ją mnie po to, aby zachować moje życie, to ja pewnie nie zdołam znaleźć schronienia na tej górze tak, by nie dosięgły mnie owe nieszczęścia i bym nie umarł. 20. Popatrz, tam niedaleko znajduje się miasto, gdzie mógłbym się schronić. Ono jest takie małe, ale tam moja dusza ocaliłaby swe życie. Spójrz, czyż ono nie jest naprawdę małe? Tam właśnie moja mogłaby moja dusza ocalić swe życie"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"dusza ocaliłaby swe życie" "dusza mogłaby ocalić swe życie" – Najwidoczniej sprawiedliwy Lot nie uznawał dogmatu o nieśmiertelności duszy. A tak bardziej serio, w Piśmie dusza jest synonimem po prostu tej osoby . Dusza Lota czyli sam Lot. Dogmat o nieśmiertelności duszy ludzkiej wziął się z nieporozumienia i pewnego pomieszania słów, to bowiem co zwykło się powszechnie zwać "duszą" w Biblii nazywane jest "duchem" albo "tchnieniem".

 

 

Przypisz tłumacza (R. P.): "Zdania zawarte w wierszach 18-20 swoją zawiłością gramatyczną wyrażają zażenowanie Lota w określeniu tak niezwykłej i zuchwałej w tym kontekście prośby o zmianę miejsca, gdzie mógłby znaleźć schronienie."

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Odpowiedział mu: "Zdumiewasz mnie swoja prośbą o to, abym nie niszczył tamtego miasta, o którym mówisz. 22. Pośpiesz się zatem z tym szukaniem schronienia, bo ja nie mogę wykonać swego zadania, dopóki ty tam nie wejdziesz". I to był powód, dla którego owo miasto otrzymało nazwę Segor. 23. Kiedy słońce wychyliło się nad ziemię, Lot wchodził do Segoru.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Oczywiście uciekający Lot był zmuszony zostawić cały swój, wielki, majątek na stracenie. Tak też i chrześcijanie muszą odrzucić wszystkie swoje dobra doczesne, jeśli chcą być zbawieni.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24. Pan zrzucił wtedy na Sodomę i Gomorrę siarkę, potem ogień spadł z nieba, od Pana, 25. i zniszczył te miasta, okoliczne tereny, wszystkich mieszkańców miejscowości i wszystko, co z ziemi wyrasta.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Podobnie jak zniszczona została ta kraina ma być zniszczony cały świat:

 

List Judy Apostoła 7. Jak Sodoma i Gomora oraz miasta okoliczne oddane takiemuż wszeteczeństwu idąc za pożądliwością cudzego ciała stały się przykładem cierpienia i kary ognia wiekuistego,

 

Izajasza 66, 16. Oto bowiem Pan jako ogień przybędzie, a jego rydwany bojowe – jak burza, by z gniewem wymierzyć karę i przynieść potępienie w płomieniu ognia. 16. W dniu bowiem Pana na całą ziemię zapadnie wyrok i Jego mieczem każdy otrzyma potępienie.

 

II List Piotra 3, 10. Dzień Pański nadejdzie jako złodziej i wówczas niebiosa z wielkim szumem przeminą, żywioły od żaru stopnieją, a ziemię i jej dzieła strawi ogień. (...) 12. gdy oczekujecie z upragnieniem przyjścia Pańskiego, w którym niebiosa rozżarzone rozpuszczą się, a żywioły od żaru ognia stopnieją. 13. Otóż my opieramy się na obietnicy jego oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w której sprawiedliwość mieszka.

 

Jak właśnie pisze apostoł Piotr dnia takiego w którym się to wszystko stanie i przyjdzie znów Chrystus "z upragnieniem oczekujemy". Każdy więc kto jest wiernym Chrześcijaninem oczekuje i chce zniszczenia świata, a przyjścia zupełnego Królestwa Bożego. Każdy więc kto boi się Apokalipsy (albo chciałby jej zapobiegać), nie kroczy prostą drogą Bożą. My zaś "oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w której sprawiedliwość mieszka", czekając zagłady tej obecnej – pełnej nieprawości.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. A kiedy jego żona obejrzała się za siebie, stała się słupem soli.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Za swą niewierność żona Lota została ukarana śmiercią i przemianą w posąg, będący ostrzeżeniem dla następnych pokoleń. (Być może od niego pochodzi też mit Gorgony zamieniającej wzrokiem w kamień.)

 

Żona Lota obejrzała się za siebie ponieważ żałowała Sodomy i miast okolicznych. Żal taki może się wydawać szlachetny, tymczasem w swej istocie, jest naprawdę obrzydliwy i zły. Człowieka należy żałować póki grzeszy; mordercy można żałować póki morduje, cudzołożnika póki cudzołoży, pijanicę – tj. alkoholika – póki pije. To znaczy można żałować człowieka złego, póki jest on w niewoli grzechu i czyni zło. Żal taki powinien skłonić Chrześcijanina do odwleczenie sądu i próby nawrócenia takiej osoby – to właśnie miłosierdzie.

 

Nie można jednak współczuć komuś, w chwili gdy jest on sprawiedliwie karany ze swe czyny. Nie można żałować sprawiedliwości, w chwili jej tryumfu. Takie zachowanie jest bowiem świadectwem współwiny. Zło nie dzieje się wtedy gdy cudzołożnik jest ścinany za swoje czyny, zło dzieje się wtedy gdy cudzołożnik cudzołoży.

 

Nie wolno nikomu traktować kary jako zła, tylko dlatego, że jest przykra dla karanego – taka bowiem jest sama istota kary, by była bolesna. Jeśli sprzeciw budzi w nas karanie złych za zło, dajemy sami sobie świadectwo, że jesteśmy równie źli jak ci którzy są karani i zasługujemy na taką samą naganę.

 

Zwykle człowiek czuje radość, widząc jak nieszczęście spotyka osobę którą uznaje za złą – wynika to z naszego poczucia sprawiedliwości. Jest w tym pewne niebezpieczeństwo: niewolno nam bowiem cieszyć się z nieszczęścia, jakie dotyka naszych nieprzyjaciół, tylko dlatego że są naszymi wrogami. Zło zawsze jest złem – czy dzieje się nam, czy też naszym nieprzyjaciołom – niewolno nam cieszyć się ze zła.

 

Czym innym jest jednak zło, a czym innym sprawiedliwy sąd; także czym innym są nasi nieprzyjaciele, a czym innym wszyscy grzesznicy. Całkiem możliwe, że żona Lota – jaki sam Lot – miała wśród mieszkańców tych miast jakiś przyjaciół, zostawiła też przecież tam swoje zamężne córki. Było też w tym miejscu wiele dóbr i bogactwa. Mogła więc żałować tego wszystkiego zamiast cieszyć się ze sprawiedliwości, dlatego też dotknęła ją sprawiedliwa kara.

 

Skoro to wszystko było tak złe, żona Lota powinna raczej tego wszystkiego nienawidzić, niż litować się nad tym wszystkim. Sam Jezus Chrystus mówi:

Ewangelia Apostoła Łukasza 14, 26. Jeśli kto przychodzi do mnie, a niema w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet i życia swego, nie może być uczniem moim.

27. Kto nie dźwiga krzyża swojego, a idzie za mną, nie może być uczniem moim.

28. Kto bowiem z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie najpierw i nie obliczy kosztów, czy ma wykończenie? 29. Aby gdy położy fundament, a nie może dokończyć, wszyscy, którzy by to widzieli, nie zaczęli naśmiewać się z niego. 30. Mówiąc: Ten człowiek zaczął budować, a nie mógł dokończyć. (...)

33. Tak więc każdy z was, który się nie wyrzeknie wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim.

 

Jeśli wiec ktoś miłuje ten świat i to co na nim jest i nie jest wstanie się tego wyrzec, nie może stać się w pełni Chrześcijaninem. To znaczy: zacznie tylko – lecz nie dokona wewnętrznej przemiany, w doskonałego syna Bożego – jak i żona Lota zaczęła wychodzić z Sodomy – jednak nie wyszła z niej całkowicie, ponieważ zginęła razem z sodomitami.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. Abraham wstał rano, poszedł na to miejsce, gdzie wcześniej stał przed Panem, 28. by popatrzeć na Sodomę i Gomorę, i okoliczne tereny. Spojrzał, a tam płomienie wydobywają się z ziemi jak wyziewy z rozpalonego pieca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak przypominałem wyżej (słowa Apostołów), Sodoma jest obrazem przyszłej kary która przyjdzie na świat, z powodu ognia. Jest również obrazem kary jaka przyszła (w starożytności) i przyjdzie (w czasach ostatecznych) jeszcze raz na Babilon:

 

Proroctwo Jeremiasza 27 (w LXX, w innych jest to numer 50), 31. "Oto ja staję przeciw tobie, miastu rozpustnemu – mówi Pan. Dzień twój bowiem i czas ukarania cię już nadchodzi. 32. Twoja pycha zwiotczeje i zawali się. Nie będzie takiego, kto by chciał go podnieść. Podłożę ogień pod jego zarośla i strawi on wszystko wokół niego". (...) 40. Jak zniszczył Bóg Sodomę, Gomorę i przyległe do nich miejscowości, tak i tam żaden człowiek – mówi Pan – nigdy nie zamieszka. Nigdy tam nie osiądzie żaden syn człowieczy. 41. Oto zbliża się lud z północy. (...) 46. Wieść o zdobyciu Babilonu wstrząśnie ziemią, okrzyk grozy wzniesie się wśród narodów.

 

Możliwe, że Abraham widząc zniszczenie Sodomy, pomyślał, że Lot zginął wraz z mieszkańcami miasta.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

29. Stało się bowiem tak, że gdy Pan postanowił całkowicie usunąć wszystkie w tej okolicy miasta, przypomniał sobie Bóg o Abrahamie i odprawił Lota z samego środka zagłady właśnie wtedy, gdy podjął decyzję o całkowitym zniszczeniu miast wśród których żył Lot. 30. Potem jednak Lot odszedł z Segoru i osiadł na owej górze, a z nim obie jego córki. Teraz bowiem to on już bał się zostać w Segorze. Zamieszkał w jakiejś grocie: on sam i z nim obie jego córki.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Być może to, że Lot uciekł (i miał nakazane przez anioła uciec) w góry, ma również dodatkowe znaczenie symboliczne odnośnie końca świata:

 

Ewangelia Mateusza 24, 14. I będzie przepowiadana ta ewangelia królestwa po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy przyjdzie koniec. 15. Gdy więc ujrzycie brzydotę spustoszenia, która jest opowiedziana przez Daniela proroka, zalegającą miejsce święte, kto czyta niech rozumie. 16. Wtedy ci, którzy są w Judei, niech uciekają na góry; 17. a kto na dachu niech nie zstępuje, aby co wziął z domu swego, 18. a kto na roli, niech się nie wraca wziąć sukni swojej. (...) 21. Albowiem naonczas będzie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, ani nie będzie.

 

Powyższy cytat, mówiący o uciekaniu bez patrzenia na cokolwiek, jest zwykle odnoszony do zburzenia Jerozolimy, nie zaś jako wskazówki postępowania w czasach ostatecznych. Nie ma też w nim wspomnianego Lota i jego rodziny. Jednak ten fragment jest bardzo podobny do cytowanego przeze mnie wyżej fragmentu z Ewangelii Łukasza (17, 26), który już o Locie wspomina i mówi o czasach ostatecznych, więc możliwe, że trzeba to traktować jako powiązane; a wskazówki te odnosić również do czasów "objawienia się Syna Człowieczego" (czyli końcu świata).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

31. Kiedyś starsza odezwała się do młodszej: "Nasz ojciec jest coraz starszy, a równocześnie nie ma w tej krainie nikogo, kto by mógł do nas się zbliżyć, jak to jest właściwe na całej ziemi. 32. Chodź, dajmy naszemu ojcu wino do wypicia i śpijmy z nim, ażebyśmy wydały z naszego ojca potomstwo". 33. I tejże nocy upiły swojego ojca winem. Potem weszła starsza i przez ową noc spała ze swoim ojcem. A on nie był świadomy, ani kiedy ona położyła się obok, ani kiedy wstała.

34. Nazajutrz rzekła starsza do młodszej: "Wczoraj spałam z naszym ojcem. Dajmy mu i na tę noc wino do wypicia, abyś ty mogła tam wejść i spać z nim. W ten sposób wydamy potomstwo z naszego ojca". 35. I rzeczywiście tej nocy upiły winem swojego ojca. Wtedy weszła tam młodsza i spała ze swoim ojcem. A on nie był świadomy, ani kiedy ona położyła się obok, ani kiedy wstała."

36. I obie córki Lota poczęły za sprawą swojego ojca.

37. Kiedy starsza urodziła syna, nadała mu imię Moab, bo – jak mówiła – pochodzi od mojego ojca. Jest on przodkiem Moabitów, żyjących do dzisiaj.

38. Także młodsza urodziła syna i nazwała go imieniem Amman, "Syn Mojego Rody". Jest on przodkiem Ammonitów, którzy istnieją do dzisiaj.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Nie wiadomo czy istnieje jeszcze jakieś dodatkowe symboliczne, prorockie, znaczenie tych faktów. Nie znam żadnych teorii na ten temat i nic nie przychodzi mi do głowy…

 

Co do samego czynu córek Lota, oburzają one niektórych, lecz przecież Pismo nie mówi iż czyn ten (wynikający zapewne demoralizacji dziewcząt w Sodomie) nie był zły. Przeciwnie, wymienione tutaj plemiona były zawsze wrogami Izraela i czyniły zło. Jest to więc raczej świadectwo tego iż synowie porodzeni z grzechu nie dadzą korzyści:

 

Księga Mądrości (wersja LXX) 3, 13. Szczęśliwa bezpłodna, jeśli nieskalana, która łoża nie zaznała w występku; przy dusz nawiedzeniu zbierze owoc. (...)

16. Cudzołożnika dzieci nie dożyją dojrzałego wieku, zaginie potomstwo nieprawego łoża. 17. Jeśli nawet długo żyć będą, za nic będą uważani, a na końcu czeka ich starość bez czci. 18. Jeśli prędko umrą, nie posiądą nadziei ani pociechy w dniu sądu. 19. Bo przykry koniec rodu występnego. (...)

4, 6. Dzieci zrodzone ze snów nieprawych są dla rodziców świadkami ich niegodziwości w dniu sądu.

 

 

Proroctwa odnoszące się do Moabitów i Ammonitów zawarte są w Księdze Jeremiasza (Moab 48; 1. - 47. Ammonici 49; 1. - 6.) Proroctwa te odrobinę różnią się w Septuagincie od pozostałych wersji (także numeracją): brakuje w nich fragmentów o tym, że Bóg przywiedzie z powrotem do ich ziemi pojmanych z Moaba, oraz synów Ammona.

 

Księga Jeremiasza (LXX) 31, 1. Przeciw Moabowi. (…) 9. Prześlijcie ostrzegawcze znaki Moabowi, bo podłożę pod niego ogień i wszystkie jego miasta staną się pustkowiem. Skąd do nich przyjdzie mieszkaniec? 10. Przeklęty kto wypełnia dzieła Pańskie niedbale, kto tam swój miecz powstrzyma od krwi.

11. Moab od dzieciństwa zażywał pokoju, polegał na swojej sławie. Nie odcedzał, przelewając z naczynia do naczynia, nigdy nie szedł na wygnanie. Przez to wyrobił się w nim smak i jego powonienie nie osłabło. 12. Dlatego już blisko są dni – mówi Pan – w których pośle do niego odcedzaczy. (…)

27. Czy ty bowiem nie naśmiewałeś się z Izraela? Czy uczestniczył w twoich kradzieżach, że teraz z nim walczysz? 28. Opuścili mieszkańcy Moabu miasta i zamieszkali wśród skał. Są teraz jak gołębie gnieżdżące się w szczelinach skalnych.

29. Przypatrzyłem się pysze Moaba – nadymał się ogromnie; jego pysze i wyniosłości – serce jego niezmiernie się wywyższało.

(…)

44. Kto ucieknie przed przerażeniem, wpadnie do zapaści; kto z zapaści się wydobędzie, dostanie się do sieci. Poprowadzę to bowiem przeciwko Moabowi w roku rozliczenia się z nim".

 

Na tym kończy się proroctwo przeciw Moabowi w Septuagincie. W innych wersjach jest jeszcze: 47. I wrócę pojmanie Moaba w ostateczne dni, mówi Pan." Dotąd sądy nad Moabem.

 

Księga Jeremiasza (LXX) 30, 17. Przeciw synom Ammona.

Tak mówi Pan: "Czy nie ma synów w Izraelu? Czy nie mają dzieci do przejęcia dziedzictwa? Dlaczego Gada przejął Melchom i jego lud osiedlił się w jego miastach? Dlatego idą już dni – mówi Pan – w których sprawię, że podniesie się wojenna wrzawa pod Rabbathem i stanie się on bezdrożem i placem po zagładzie, a jego ołtarze strawi ogień. Izrael przejmie ich kraj. (…)

20. Dlaczego tak się cieszysz dolino Enakimitów, córko zuchwałości, zadufana w zgromadzonych przez siebie zapasach i mówiąca: Kto się wyprawi przeciw mnie? 21. Oto ja ze wszystkich stron kieruję grozę do ciebie – mówi Pan. Rozproszcie się wszyscy przed nią i nikt już was nie zbierze".

 

I Na tym kończy się proroctwo przeciwko Ammonowi, jednak tłumacz podaje w przypisie, że w niektórych rękopisach istnieje wiersz (zgodny z innymi wersjami): " 22. Potem sprowadzę z powrotem jeńców synów Ammona - mówi Pan".

 

 

Różnice te mogą mieć pewne znaczenie. Szczególnie jeśli oczekujemy iż proroctwa te mają spełnić się ponownie, na drugich (duchowych/symbolicznych) Amonitach i Moabitach.

 

Na tym kończy się część poświęcona sądowi nad Sodomą, Gomorą i miastami okolicznymi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

DALSZE LOSY ABRAHAMA I JEGO RODZINY

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20, 1. Abraham odszedł stamtąd, kierując się na południowe obszary. Osiadł między Kades i Sur. Przebywał jako przybysz między innymi w Gerarze. 2. Abraham zwykł mówić o Sarrze, swojej żonie: "Jest moją siostrą". Bał się powiedzieć: "Jest moją żoną", bo mężczyźni owego miasta mogliby dla niej zabić jego. I przez to Abimelech, król Gerary, przysłał swatów i zabrał Sarrę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abraham ponownie używa swojego wybiegu nazywając swoją żonę siostrą i ponownie kończy się to w taki sam sposób. Zwraca to mocno uwagę na ową szczególną piękność Sarry. Gdyż przecież wtedy wiek jej musiał być ogromny (skoro wiek Abrahama dochodził już do setki i była mowa o tym, iż oboje się już zestarzeli), a mimo to dalej wzbudzała wielkie zainteresowanie nawet królewskich adoratorów.

 

"Abimelech" – jest to imię które przyjmowali wszyscy królowie Gerary (królowie filistyńscy) – tak jak w Egipcie wszyscy władcy przyjmowali imię "Faraon", a później w Rzymie "Cezar (Cesarz)" – dlatego też później występujący Abimelech (dogadujący się z synem Abrachama) może być w rzeczywistości inną osobą (tzn. jego następcą). Zakładam jednak, że Izaak miał styczność z tym samym "Abimelechem".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Wtedy Bóg przybył do Abimelecha w czasie snu nocnego i rzekł: "Umrzesz z powodu tej kobiety, którąś pojął, bo ona już żyje z mężem".

4. Na to Abimelech, który jeszcze nie zbliżył się do niej, powiedział: "Czy ty karzesz zgubą ludzi nieświadomych i sprawiedliwych? 5. Czyż nie on sam mi powiedział: Jest moja siostrą? Ona również oświadczyła mi: Jest moim bratem. Zrobiłem to z czystym sercem i z zachowaniem sprawiedliwości na moich rękach".

6. Bóg odpowiedział mu we śnie: "Ja także wiem, że zrobiłeś to z czystym sercem. Dlatego zlitowałem się nad tobą, nie dopuszczając do tego, abyś zgrzeszył przeciwko mnie. Z tego właśnie powodu nie pozwoliłem, byś się zbliżył do niej. 7. A zatem oddaj tę kobietę mężowi. On jest prorokiem, to pomodli się za ciebie, abyś zachował swe życie. Jeśli nie oddasz, wiedz, że umrzesz ty i wszystko co twoje".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Abimelech i inni mieszkańcy tego miasta byli tylko o tyle winni, iż nie uznając żadnego sprzeciwu (Sarra z pewnością odmówiłaby Abimelechowi gdyby tylko ktoś pytał ją o zdanie; o zgodę też powinni pytać samego Abrahama jako przedstawienie rodziny – zamiast nieobecnego ojca) porywali każdą urodziwą pannę do dworu królewskiego (zdarzało się to u różnych ludów wielokrotnie). Taki splot wydarzeń był dla nich z pewnością niezła nauczką i pouczeniem by tego zaniechali.

 

Abimelech był więc winny, jednak nie był winny cudzołóstwa i o tym właśnie mówi zaświadczając o swej niewinności i sprawiedliwości, którą też przyznaje mu Bóg.

 

Należy sądzić iż również w Egipcie (tzn. wcześniej) Bóg nie pozwolił by Sarra obcowała cieleśnie z faraonem, lecz, tak jak i tutaj, przerwał zaślubiny przed dojściem do współżycia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Kiedy nazajutrz Abimelech wstał, przywołał wszystkie swoje sługi i przedstawił ich uszom całą rzecz. Wszyscy bardzo się przestraszyli. 9. Potem Abimelech kazał wezwać Abrahama i rzekł mu: "Dlaczego nam to zrobiłeś? Czym zawiniliśmy wobec ciebie, że próbowałeś mnie i moje królestwo obciążyć tak wielkim grzechem? Zrobiłeś mi coś, czego nikt nie powinien się dopuścić". 10. I Abimelech zapytał Abrachama: "Z jakiej racji to zrobiłeś?"

11. Abraham odrzekł: "Bo pomyślałem sobie: Z pewnością temu miejscu brakuje bogobojności. Zabiją mnie z powodu mej żony. 12. A tak po prawdzie to ona jest rzeczywiście moją siostrą po linii mojego ojca, ale nie po linii mojej matki. I została moją żoną. 13. Dlatego, gdy Bóg wyprowadził mnie z domu mojego ojca, powiedziałem jej: Zechciej wyświadczyć mi pewną rzecz zgodną z prawem. Kiedy mianowicie wejdziemy do jakiejkolwiek miejscowości, mów o mnie: jest moim bratem".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak wyjaśnia Abraham, tą umowę (prawną) ze swoją żoną (by nazywała go bratem w obcych miastach) zawarł już na samym początku – gdy wyszedł ze swojej ziemi i gdy byli jeszcze młodzi. Trzymali się tego układu aż do tej pory. Najpewniej więc w wielu miastach sądzono, że są tylko bratem i siostrą – jednak tylko w Egipcie i Gerarze porwano ją wbrew jej woli (jako pannę) by zaślubić władcy. Dlatego też kraje te zostały w pewien sposób ukarane.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Wtedy Abimelech wziął tysiąc dwudrachm, owce, cielęta, sługi, i służące i dał Abrahamowi. Zwrócił mu również Sarrę, jego żonę. 15. I Abimelech rzekł do Abrahama: "Oto cały mój kraj jest ci dostępny. Mieszkaj, gdziekolwiek ci się będzie podobało". 16. A do Sarry rzekł: "Oto tysiąc dwudrachm dałem twojemu bratu. Niech to będzie wynagrodzenie dla ciebie i dla wszystkich twoich towarzyszek. We wszystkim trzymaj się prawdy".

17. Abraham poprosił w modlitwie Boga i Bóg przywrócił zdrowie Abimelechowi, jego żonie i usługującym mu kobietom, tak że mogły rodzić. 19. Pan bowiem zamknął od zewnątrz każde łono w domu Abimelecha z powodu Sarry, żony Abrahama.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"zamknął od zewnątrz każde łono" – zapewne musiała być to jakaś widoczna i zauważalna zmiana, pewnie też w ogóle uniemożliwiająca współżycie płciowe, gdyż niezdolności do porodu raczej tak szybko i łatwo by nie zauważono.

 

Abraham oszukując w sprawie swej żony, sprowadzał słuszną naganę na Egipt i Gerarę. Gdyż uznawały one za grzech poślubione zamężnej, a (błędnie) nie uznawały za grzech przymusowe porwanie panny, bez zgody jej i jej rodziny. Narody które uznawały prawo rodziny do wydawania (bądź odmawiania) za mąż kobiety, musiały zwracać się do Abrahama (jako przedstawiciela tejże rodziny – prawo ojca przejmował brat) z prośbą o rękę Sarry – a on mógł im zwyczajnie odmówić. Podobnie jak i ci którzy uznawali prawo kobiety do udzielania (bądź nie) zgody na ożenek, musieli zwracać się do samej Sarry z prośbą o jej rękę – a ona mogła im wtedy zwyczajnie odmówić. Kara więc spadała tylko na miasta/państwa które nie uznawały tych praw naturalnych.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21, 1. Pan wejrzał łaskawie na Sarrę, tak jak obiecał, spełnił Pan Sarrze to, co przyrzekł. 2. Sarra poczęła i w porze określonej przez Pana Abrahamowi urodziła mu mimo starości syna. 3. Temu synowi, który się urodził, a którego powiła mu Sarra, Abraham nadal imię Izaak. 4. Abraham obrzezał Izaaka w ósmym dniu, tak jak nakazał mu Bóg.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W ósmym dniu od narodzenia – a więc tym w którym nakazywał Bóg obrzezywać – krew człowieka posiada największą możliwość krzepnięcia, dzięki czemu zabieg ten był wtedy najznośniejszy.

 

Może mieć to również znaczenie symboliczne, ósmy dzień to początek drugiego tygodnia, a jak pisałem na początku tydzień Boży, mają trwać ludzkie rządy na ziemi ( 7 czasów), a więc obrzezanie ósmego dnia ma przypominać o tym, że ludzkość zostanie oczyszczona po dopełnieniu się przewidzianego czasu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Kiedy urodził mu się Izaak, jego syn, Abraham miał sto lat. 6. Sarra powiedziała: "Radość sprawił mi Pan. Ktokolwiek usłyszy o tym, cieszyć się będzie razem ze mną". 7. I mówiła: "Kto powiadomi Abrahama o tym, że Sarra karmi piersią dziecko? Bo w swym późnym wieku urodziłam syna".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"cieszyć się będzie razem ze mną" – jak wyjaśnia tłumacz, ten człon zdania można również przetłumaczyć: "śmiać się będzie ze mnie".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Gdy chłopiec podrósł, został odstawiony od piersi. W tym dniu, w którym Izaak, jego syn, został odstawiony od piersi, Abraham wydał wielkie przyjęcie.

9. Kiedyś gdy Sarra zobaczyła, że syn Hagar, Egipcjanki, narodzony z Abrahama, bawi się z Izaakiem, jej synem, 10. powiedziała do Abrahama: "Wyrzuć tę dziewkę i jej syna, bo syn posługaczki nie może być współdziedzicem mojego syna, Izaaka".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"bawi się z Izaakiem" – zwykle w tłumaczeniach jest "igrał z Izaakiem" w sensie "naigrawał się", co do wersji LXX tłumacz (R. P.) podaje: „To miejsce budzi hermeneutyczne wątpliwości: czy chodzi o zabawę obu chłopców, czy o to, że Ismael (Izmael) wyśmiewał się z Izaaka. Występujące tu greckie słowo ma, owszem, obydwa znaczenia: "bawić się" z kimś i "wyśmiewać" kogoś, ale każde z tych znaczeń wymaga innej składni. W Septuagincie jest składnia na takie znaczenie, jakie tutaj podano.”

 

 

To, że nie chodziło o zwykłą zabawę potwierdza Nowy Testament, w słowach Apostoła Pawła które już cytowałem:

 

Do Galicjan 4, 28. A my bracia, na wzór Izaaka jesteśmy synami obietnicy. 29. Ale jak wtedy ten, który się urodził według ciała, prześladował tego, który był według ducha, tak i teraz.

30. Cóż bowiem powiada Pismo: "Wyrzuć niewolnice i syna jej, bo nie będzie dziedzicem syn niewolnicy z synem wolnej."

31. Przeto, bracia, nie jesteśmy synami niewolnicy, ale wolnej. Którą to wolnością Chrystus nas obdarował.

 

Jak widać w cytowanym przez Apostoła fragmencie użyto zupełnie innych słów niż tu podane. Pokazuje to słabość tego tłumaczenia…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. To żądanie dotyczące jego syna wydało się Abrahamowi zbyt okrutne. 12. Bóg jednak odezwał się do Abrahama: "Niech ci te słowa na temat chłopca i służącej nie wydają się zbyt surowe. We wszystkim co powie ci Sarra, okaż uległość jej życzeniom. Powołanie bowiem otrzyma tylko to potomstwo, które pochodzi od Izaaka.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Do Rzymian. 9, 6. Ale nie przepadło to słowo Boże. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela są Izraelitami 7. i nie wszyscy potomkowie Abrahama są jego synami. Ale od "Izaaka zwać się będzie potomstwo twoje" 8. to znaczy, że nie synowie ciała są tym samym synami Bożymi, ale synowie obietnicy: oni są uważani za potomstwo.

9. Albowiem to jest słowo obietnicy "W tym czasie cię nawiedzę, a Sara powije Syna".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. A z syna tej służebnicy wyprowadzę wielki naród, i on bowiem jest twoim potomkiem". 14. Rano wstał Abraham, wziął chleby i bukłak z wodą i dał Hagar, nakładając to jej na plecy. Potem odprawił ją. Po odejściu tułała się na pustkowiach gdzieś za Studnią Przysięgi. 15. Kiedy skończyła się woda w bukłaku, zostawiła chłopca pod jakąś pinią, 16. a sama usiadła z dala od niego, na zasięg łuku. Mówiła bowiem sobie: "Nie chcę patrzeć na konanie mojego syna". I siedziała tak opodal niego. On natomiast zaczął wołać i płakać.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Najprawdopodobniej poza wodą i chlebem, Abraham zaopatrzył Hagar również w jakieś pieniądze (tzn. złoto) na drogę. Pismo nie wspomina o tym, gdyż chodzi tutaj o pokazanie, że w bukłakach Hagar skończyła się woda podczas jej podroży; choćby miała wtedy i wszystkie klejnoty świata nie zdołałaby się ocalić.

 

Przekonany od Boga Abraham odprawił Hagar w dobrej wierze; sądząc (jak pokazuje dalsza historia słusznie) iż mocen jest Bóg ją ochronić, skoro obiecał, że i z Ismaela zrobi wielki naród.

 

"tułała się po pustkowiach" – najprawdopodobniej Hagar zbłądziła w drodze.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Bóg wysłuchał wołania dziecka, wznoszącego się z miejsca, gdzie się ono znajdowało. Wysłannik Boga zawołał z nieba do Hagar i powiedział: "Co z tobą, Hagar!? Nie bój się. Bóg usłyszał wołanie twojego syna, wznoszące się z miejsca, gdzie się znajduje. 18. Wstawaj. Podnieś dziecko i weź je na ręce. Z niego bowiem wyprowadzę wielki naród". 19. I wtedy Bóg otworzył jej oczy, tak że dostrzegła źródło tryskającej wody. Podeszła tam, napełniła bukłak z wodą i napoiła dziecko. 20. Bóg był z jej synem. Gdy dorósł, trzymał się pustkowi i został łucznikiem. 21. Żył na pustyni Faran. Jego matka wzięła mu za żonę kobietę z Egiptu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg po raz kolejny wysyła swojego anioła do Hagar z radosnym zwiastowaniem, oraz udziela jej pomocy. W sensie symbolicznym i prorockim ma to, być może, takie znaczenie, iż lepiej być pod niewolą prawa starotestamentowego (tzn. być synem niewolnicy) niż być poganinem. Wyznawca judaizmu cieszy się większą przewagą i pomocą Stwórcy, niż jakikolwiek ateista. Mimo iż – jak powiedział Bóg – "jego ręce będą przeciw wszystkim, a ręce wszystkich przeciw niemu" to i tak Stwórca pomaga mu w tym. Należy się więc liczyć z tym iż (współczesna) przewaga Izraela cielesnego (choćby nad światem muzułmańskim), wynika również w jakieś części z woli (i pomocy) samego Stwórcy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

22. Mniej więcej w tym czasie Abimelech, Ochozath, jego przyjaciel, i Fikol, naczelny wódz jego wojska, zwrócili się do Abrahama z takimi słowami: "Bóg jest z tobą we wszystkim, cokolwiek robisz. 23. A zatem przysięgnij mi teraz na tego Boga, że nie popełnisz żadnej nieprawości ani względem mnie, ani względem mojego potomstwa, ani względem mojego imienia, ale że zgodnie ze sprawiedliwością, jaką ci okazałem, i ty okazywał ją będziesz mnie i mojemu krajowi, w którym zamieszkałeś jako przybysz". 24. Abraham odpowiedział: "Gotów jestem przysiąc".

25. Ale Abraham zgłosił równocześnie pretensje do Abimelecha z powodu paru studni z wodą, które mu zabrali słudzy Abimelecha. 26. Abimelech odpowiedział mu: "Nie wiedziałem, że ktoś coś takiego zrobił, bo ani ty mi nie powiedziałeś, ani ja aż do dzisiaj nie słyszałem o tym od nikogo". 27. Abraham wziął owce i cielęta, dał je Aimelechowi i obaj zawarli wtedy przymierze z sobą. 28. Abraham wydzielił ze stada swych owiec jeszcze siedem jagniąt. 29. Abimelech zapytał Abrahama: "Co to znaczy te siedem jagniąt, wydzielonych przez ciebie ze stada owiec?" 30. Abraham odpowiedział: "Zechciej przyjąć ode mnie te siedem jagniąt, aby mi były świadkami, że ja wydrążyłem tą studnię". 31. I to właśnie dlatego temu miejscu nadał nazwę Studnia Przysięgi. Tam bowiem obaj złożyli sobie nawzajem przysięgę. 32. Przy Studni Przysięgi zawarli przymierze. Potem wstał Abimelech, Ochozath, jego przyjaciel i Fikol, naczelny wódz jego wojska, i skierował się ku krainie Filistynów. 33. Przy Studni Przysięgi Abraham założył plantację drzew owocowych. Zaczął tam nazywać Pana Bogiem Wiekuistym. 34. Na terenach Filistynów Abraham przebywał przez wiele dni.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Studnia Przysięgi" – w hebr. "Beer- Szeba". Przyjmuje się, że "szeba" znaczy po hebrajsku zarówno "siedem" , jak i "przysięga"; dlatego też Abraham wydzielił 7 jagniąt Abimelechowi.

 

Cały ten fragment sprawia trudności w interpretacji, gdyż historia ta powtarza się i u Izaaka. O ile nie ma nic dziwnego w ponawianiu przymierza przez potomków tych którzy je zawarli – zdarzało się to jeszcze wielokrotnie (choćby z Bogiem) – jak i nie ma sprzeczności w osobie Abimelecha (gdyż jest to pospolite imię królów filistyńskich – jak "faraon" w Egipcie) o tyle istnieje kłopot z osobami mu towarzyszącymi gdyż w LXX posiadają one te same imiona:

Rodzaju 26, 26. Wtedy Abimelech wybrał się do Gerry, a z nim Ochozath, jego przyjaciel, i Fikol, naczelny wódz jego wojska. 27. Izaak zapytał ich:

 

Cała więc ta formułka powtarza się trzykrotnie (w Septuagincie) w takim samym brzmieniu.

 

W Wulgacie (wersja łacińska) jest minimalnie inaczej:

Rodzaju 21, 22. Tegoż czasu rzekł Abimelech i Fikol, hetman wojska jego, do Abrahama: (…)

32. I wstał Abimelech i Fikol, hetman wojska jego (…)

26, 26. Gdy na to miejsce przyszli z Gerary Abimelech i Ochozat, przyjaciel jego, i Fikol, hetman żołnierstwa, rzekł do nich Izaak:

 

W hebrajskiej zaś czytamy:

I Mojżeszowa 21, 22. W tym czasie rzekł Abimelech i Pikol, dowódca jego wojska, do Abrahama (…)

32. Potem wstał Abimelech i Pikol, dowódca jego wojska (…)

26, 26. A gdy przybył do niego Abimelech z Geraru i Achuzat, przyjaciel jego , i Pikol, dowódca wojska jego.

 

Należy więc sądzić, że Izaak, ponawia to przymierze z tymi samymi osobami z którymi robi to Abraham. Jest to możliwe, skoro sam Abraham jest już stary, a Abimelech i towarzyszący mu, mogą być jeszcze młodzi i dożyć czasów dorosłości Izaaka.

 

W żadnym razie nie można jednak brać to za oznakę "że ta księga stanowi kompilację różnych tradycji", albo traktować jako błąd Pisma. Jak przypominał G. K. Chesterton: „Prawda z konieczności musi być dziwniejsza od fikcji, bo fikcję wymyślamy tak, by nam odpowiadała.”.

 

W istocie, skoro oba te fragmenty zawarte są w jednej Księdze, spisujący ją musiał mieć świadomość tej osobliwości; jeśli zostawił ją w stanie nienaruszonym to wynikało to zapewne z faktu, iż taka właśnie była prawda. Gdyby Biblia była kłamliwym dziełem człowieka z pewnością nie zawierałaby takich niewygodnych powtórzeń (i innych trudnych do wytłumaczenia zdarzeń). Jeśli przyjrzeć się literaturze widzimy wyraźnie, że podobne historie (tzn. niezwykłe prozaiczne sploty okoliczności, niewyjaśnione fakty, pozorne proste nielogiczności itd.) nigdy nie pojawiają się w dziejach fikcyjnych, takie dziwactwa zaś znajdują się z utworach opartych na faktach. Po prostu życie lubi zaskakiwać i jest mniej logicznie powiązane niż fikcja. Autor fikcyjnego dzieła literackiego dba o to by jego czytelnicy uznali je za realistyczne, powściągając wyobraźnię i ograniczając się. Tymczasem w życiu nieraz zdarzały się historie, które z łatwością mogłyby być uznane za niewiarygodne i naciągane, gdyby były częścią fikcyjnej opowieści – jednak zdarzyły się w rzeczywistości.

 

Twierdzenie iż to że jakieś wydarzenie pojawia się w niemal niezmienionej formie dwa razy, jest świadectwem kompilacji różnych tradycji jest absurdalne. Równie dobrze można by powiedzieć, że dwukrotne rozmnożenie chleba i ryb przez Chrystusa, również wynika "z nieudolnej kompilacji rożnych tradycji" mówiących o tamtym cudzie. Jeśli nie robi się tak, to pewnie poprzez to, że sam Chrystus nawiązywał do tego, że "rozmnożenie" odbyło się dwukrotnie, gdyby nie było zapisanej tej rozmowy, być może współcześni doszliby właśnie do takiego wniosku o kompilacji.

 

Chrystus powiedział jednak także (Ewangelia św. Jana 10, 35.): "nie może być pismo skażone", i o tym również nie wolno nam zapominać… Słowo Boże jest wolne od błędu, co najwyżej nieścisłe są tłumaczenia.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

22, 1. Po tych wydarzeniach Bóg poddał Abrahama próbie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Należy sądzić, że wszechwiedzący Bóg wiedział, jaki będzie wynik próby którą zsyłał na Abrahama. Nie było więc żadnego ryzyka, że jej nie podoła. Sądzę, że Stwórca poddał Abrahama próbie, nie po to by poznać jego wierność, lecz po to by sam Abraham przekonał się o tej swojej wierności i utwierdził się w niej.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Zawołał na niego: "Abrahamie, Abrahamie! A on odpowiedział: "Jestem tu"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Gdy Bóg zwraca się do człowieka zaczyna od wywoływania go po imieniu, a gdy odpowie, dopiero przechodzi do rzeczy. W podobny sposób przemówił wieki później, Bóg do młodego Samuela – tak że ten nawet nie spostrzegł, że to Bóg mówi i sądził, iż jest wołany przez swojego opiekuna:

 

Pierwsza Księga Królewska. (LXX) 3, 1. Młody Samuel służył Panu przy kapłanie Elim. W owych dniach słowo Pana było czymś bardzo cennym, bo widzenia nieczęsto były udzielane. 2. Pewnego dnia Eli spał w swoim zwykłym miejscu. Jego oczy zaczynały już słabnąć i nie wszystko widział. 3. Lampa Boża jeszcze nie była opatrzona. Również Samuel spał na terenie przybytku, gdzie była arka Boga.

4. Wtedy Pan zawołał: "Samuelu, Samuelu!" Odpowiedział "Oto jestem". 5. Pobiegł do Eliego i rzekł: "Oto jestem. Wołałeś mnie przecież". Odpowiedział: "Nie wołałem cię. Wróć i śpij". Wrócił i znów zasnął.

6. Pan ponownie zawołał: "Samuelu, Samuelu!" Poszedł więc drugi raz do Eliego i rzekł: "Oto jestem. Wołałeś mnie przecież". Odpowiedział: "Nie wołałem cię. Wróć i śpij". 7. A Samuel jeszcze nie znal Pana, jeszcze się mu nie objawiało Pana słowo.

8. Pan po raz trzeci zawołał: "Samuelu!" On podniósł się, poszedł do Eliego i rzekł: "Oto jestem. Wołałeś mnie przecież". Wtedy Eli pomyślał, że to pewnie Pan woła młodzieńca. 9. Powiedział mu zatem: Wracaj, synu, i śpij. Jeżeli cię jeszcze zawoła, powiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha". Wrócił Samuel i zasnął na swoim miejscu. 10. Wtedy przyszedł Pan, stanął i zawołał go jak już raz i drugi. Samuel odpowiedział: "Mów, bo sługa Twój słucha".

11. Pan odezwał się do Samuela: "Oto ja dokonam takich rzeczy w Izraelu, że ktokolwiek o nich usłyszy, zadzwoni mu w obu uszach. (…)

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

2. Rzekł mu: "Weź swojego umiłowanego syna, Izaaka, którego tak bardzo kochasz, i idź do krainy wysoko położonej.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"kraina wysoko położona" – w Wulgacie jest "ziemia widzenia" w hebrajskiej wersji zaś występuje imię własne "Moria", które według tłumacza (R. P.) znaczy "wybrany przez Jahwe" inni zaś podają, że wyraz "Moria" może znaczyć "miejsce zjawienia się Jahwy". Tłumacz polski dodaje: "Moria utożsamiane bywa w historii egzegezy na ogół ze wzniesieniem w Jeruzalem, na którym Salomon postawił później wspaniałą świątynię. Samarytanie uważali, że chodzi o górę Garzim, znajdującą się na terenie późniejszego północnego królestwa Izraelitów ze stolicą w Samarii. Samarytanie uznawali tę górę za miejsce objęte błogosławieństwem Boga, dlatego wznieśli tam konkurencyjną dla Jeruzalem świątynię. Niektórzy egzegeci odrzucają obie hipotezy, utrzymując, że nie da się ustalić, o jakie miejsce chodzi."

 

Osobiście sądzę, że nie ma większego znaczenia, jaki to konkretnie teren – dlatego podoba mi się powyższa wersja Septuaginty. Co prawda, Abraham musiał iść aż trzy dni, by zobaczyć w oddali to miejsce, ale przecież ważna była sama próba, a nie lokalizacja jej wykonania. Uważam, że owe trzy dni służyło, daniu Abrahamowi czasu, na bicie się z myślami; sprawiło, że jego czyn był przemyślany i nie uczyniony pod wpływem chwili.

 

Więc wydarzenia te mogły odbyć się na jakimś tam wzgórzu. (Dopóki nie zbudowano świątyni Bogu, ani nie było arki przymierza, góry były właściwym miejscem do składania Bogu ofiar. Zaś po zbudowaniu świątyni, składnia ofiar Bogu na wyżynach było przez Niego uznawane za grzech, gdyż było łamaniem jego nakazu czczenia Go w jego świątyni. Wzniesienia zawsze były miejscem kontaktu z Bogiem – jako najbliższe nieba – sam Chrystus również wszedł na górę żeby się modlić i na niej też był przemieniony.)

 

[Jako ciekawostkę mogę podać tu, że Moria jako góra występuje też we "Władcy Pierścieni" Tolkiena. Ma to takie uzasadnienie, iż w jego trylogii, przedstawiającej alegorycznie średniowiecze, krasnoludy symbolizowały Żydów (którzy nie uznali Chrystusa). Szedł on za tym podejrzeniem, że Moria to Jeruzalem. Pokazał więc, że osadzona tam osada krasnoludów została doszczętnie wybita z powodu ich własnej chciwości. Jest nawiązanie do zburzenia Jerozolimy i komentarz średniowiecznej mentalności Izraelitów z ciała. Poświęcenie się też Gandalfa, ma nawiązywać do ukrzyżowania Chrystusa w Jeruzalem.]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Tam, na jednym ze wzniesień, które ci wskażę, złóż mi go na ofiarę całopalną". 3. Nazajutrz Abraham wstał i nałożył juki na swojego osła. Wziął z sobą dwóch ludzi ze służby oraz Izaaka, swojego syna. Narąbał też drzew na ofiarę całopalną i pozbierawszy się, wyruszył. Wszedł na tereny, które opisał mu Bóg. 4. Trzeciego dnia podniósł Abraham swe oczy i zobaczył w oddali owo miejsce. 5. Wtedy Abraham rzekł swoim sługom: "Zostańcie tu z osłem, ja natomiast i chłopiec pójdziemy tam, a kiedy złożymy pokłon, wrócimy do was". 6. Abraham wziął drwa do całopalenia i włożył je na Izaaka, swojego syna. Sam wziął do ręki żar do rozpałki oraz nóż. I poszli dalej we dwóch. 7. Izaak zwrócił się do Abrahama, swojego ojca: "Ojcze!" A on zapytał: "Czego chcesz synu?" Odpowiedział: "Oto żar i drwa, a gdzie owieczka na całopalenie?" 8. Abraham powiedział: "Bóg upatrzy sobie, synu, owieczkę na całopalenie". Szli dalej razem, 9. aż dotarli do miejsca, które wskazał mu Bóg. Tam Abraham wzniósł ołtarz, ułożył drwa, a potem związał Izaaka, swojego syna, i położył go na drwach na ołtarzu. 10. Wyciągnął Abraham swą rękę, aby dobyć noża i zabić swojego syna.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

List Apostoła Pawła do Hebrajczyków 11, 17. Przez wiarę Abraham, gdy był doświadczany, ofiarował Izaaka. A ofiarował syna jedynego, 18. bo otrzymał był obietnicę i powiedziane mu było: "Od Izaaka zwać się będzie potomstwo twoje."

19. Sądził, że mocen jest Bóg i zmarłych wskrzesić, przeto odzyskał go na podobieństwo wskrzeszonego.

 

List Apostoła Jakuba 2, 19. Ty wierzysz, że jest jeden Bóg? Dobrze czynisz; szatani także wierzą i drżą. 20. A czy chcesz wiedzieć, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków martwa jest? 21. Czyż nie dzięki uczynkom dostąpił usprawiedliwienia Abraham, ojciec nasz, ofiarując na ołtarzu syna swego, Izaaka? 22. Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i dzięki uczynkom wiara udoskonaliła się. 23. I spełniło się Pismo, które mówi: "Uwierzył Abraham Bogu, a poczytano mu to za sprawiedliwość", i nazwano go przyjacielem Bożym. 24. Widzicie, że uczynki usprawiedliwiają człowieka, a nie sama wiara.

 

Wyjaśnienie tej pozornej sprzeczności, między Apostołami w listach, jest łatwe jeśli zrozumiemy kontekst i to w jakim znaczeniu używają ono słowa wiara.

 

Apostoł Jakub występuje tutaj przeciw ludziom którzy twierdzili, iż do zbawienia wystarczy samo zaświadczenie wiary, w istnienie Stwórcy. Nie o takiej jednak wierze mówił Apostoł Paweł.

 

Prawdziwa wiara w Boga to nic innego jak zaufanie Bogu – nie zaś samo uznanie istnienia Boga. Tzn. słowo "wiara" ma oba znaczenia, co prowadziło do kłopotów z porozumieniem się. Gdy ktoś mówi "wierzę w doktora Mateusza" ma na myśli iż ufa tej osobie, gdy zaś ktoś mówi "wierzę w duchy" ma na myśli, iż wierzy w istnienie duchów.

 

Gdy Dawid poszedł z kijem pasterskim walczyć z olbrzymem Goliatem, wykazał się wiarą w Boga. Nie chodziło jednak o wiarę w istnienie Stwórcy; w końcu wszyscy Izraelici wierzyli wtedy w istnienie Boga. Jednak tylko Dawid ufał Bogu na tyle, by powierzyć mu swoje życie i wystąpić do wali z olbrzymem. To zaufanie jest właśnie tą wiarą, która jest podstawą chrześcijaństwa.

 

Taką właśnie wiarą polegającą na zaufaniu, wykazał się Abraham podczas tej próby. Ufał Bogu, że spełni swą obietnicę którą dał mu odnośnie Izaaka (oraz, że nakaz ten jest słuszny). Była to wiara większa niż wiara Dawida, gdyż na szali tegoż zaufania położył nie życie własne (jak Dawid) lecz życie swojego umiłowanego syna.

 

Nie mogą tego zrozumieć ludzie bezbożni. Dla nich postępowanie Abrahama jest szaleństwem, gdyż nie są wstanie zaufać (tzn. uwierzyć) Bogu nawet odrobinę. Sądzą naiwnie, iż Bóg, który kontroluje czas i przestrzeń, oraz stworzył wszystko doskonale, mógłby się pomylić albo skłamać. Nie rozumieją, co to znaczy powierzyć swoje życie Bogu, a nie tylko swoje, ale i swoich bliskich.

 

Wiedząc, że Bóg wszystko stworzył i jest dobry, wierzymy przeto, że umie nas dobrze pokierować i to czego od nas oczekuje jest dobre, nawet jeśliby wydawało się nam nonsensem lub nawet złem. Wierzymy, że Bóg wie co robi i nie wprowadza nas w błąd swoimi żądaniami; wierzymy, że ma plan i nawet jeśli go nie rozumiemy, powinniśmy go słuchać. Nie wiemy wszystkiego – Bóg wie – a dlatego, że nie wiemy wszystkiego, nie jesteśmy wstanie właściwie ocenić planu Bożego; jednak możemy ufać, iż jest to plan dobry. W końcu widzimy, że wszystko co stworzył ma sens i nie jest bezsensowne (choćby wspaniale i doskonale działający organizm człowieka, w którym dzieje się miliardy procesów na sekundę, a żaden nie jest bez celu), tak też i inne rzeczy pochodzące od Boga nie mogą być bezsensowne.

 

W ten sposób też Bóg broni się podczas rozprawy z Hiobem:

Księga Hioba. 38, 33. Czy rozumiesz zmiany na niebie i to, co tak zgodnie się dzieje pod niebem?

34. Czy potrafisz swym głosem przywołać chmurę, aby posłuszna tobie, z drżeniem bojaźni zesłała ci deszcz rzęsisty?

35. Czy potrafisz posłać pioruny, tak że pobiegną? Czy zapytają cię: czego sobie życzysz?

36. Kto dał kobietom biegłość w tkaniu i umiejętność haftowania? (...)

39. Czy ty upolowałeś żer dla lwów i czy nasyciłeś spragnione węże? (...)

41. A kto krukowi jadło przygotował? Jego pisklęta wołają do Pana, gdy krążąc szukają strawy.

 

Bóg przypomina o swojej mądrości i mocy, oraz niewiedzy człowieka, mówiąc w ten sposób: "Mam plan. Pilnuję i doglądam wszystkiego i wszystko to ma swój sens. Człowiek zaś nie może tego wszystkiego pojąć.". Dlatego też rozumiejąc to człowiek poddaje się pod wolę Stwórcy, ufając, iż Bóg wie co czyni. Nawet jeśli wiec spotykają człowieka cierpienia, bez jego winy, albo jakieś inne straszne trudności, wierzy, że nie jest to bez sensu.

 

Oburza niewiernych, że Abraham był zdolny uczynić coś co uznawał za złe, tylko dlatego, że tak nakazał mu Bóg. Z podobnym jednak zaufaniem mamy do czynienia notorycznie wśród samych ludzi. Gdy człowiek oddaje swoje dziecko na stół operacyjny, gdzie mają rozcinać skórę tego dziecka i ruszać jego narządy, robi to mając wiarę w lekarzy. Ufa, że wiedzą co robią, mimo iż nie uważa za dobre rozcinanie skóry swojego dziecka i jeśli byłoby to możliwe wolałby tego uniknąć. Jeśli jednak lekarze tego nakazują, ulega ich namowom i wyraża zgodę. Mając wiarę w lekarzy, ludzie zgadzają się podać swe dzieci bolesnym i niebezpiecznym zabiegom. Tak też mając wiarę w Boga, Abraham zgadza się na coś, czego wolałby uniknąć. Ufa jednak, że Bóg wie co robi i ma to jakiś sens, chociaż sam go nawet nie dostrzega.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. Wtedy przemówił do niego z nieba wysłannik Pana, wołając: "Abrahamie! Abrahamie!" On odpowiedział: "Tu jestem". 12. On rzekł: "Nie podnoś swej ręki na dziecko i nie rób mu żadnej krzywdy. Od teraz przekonałem się, że jest w tobie bojaźń Boża, bo dla mnie gotów byłeś nie oszczędzić nawet swojego syna". 13. Abraham podniósł swe oczy i zobaczył, że stoi tam jakiś baran, zaplątany rogami w gęstym krzewie. Abraham poszedł, wziął tego barana i złożył go na całopalną ofiarę zamiast Izaaka, swojego syna.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg postawił Abrahama w sytuacji w której sam miał się znaleźć w przyszłości. Jak Abraham miał złożyć swego umiłowanego syna w ofierze, tak później Bóg złożył w ofierze swojego umiłowanego syna – Jezusa Chrystusa. Skłania to niektórych do takiej dodatkowej interpretacji, iż Boga symbolizuje tutaj Abraham, a Jezusa: Izaak.

 

Jednak, jak pisałem wcześniej, Abraham jest idealnym symbolem narodu wybranego (a więc wszystkich zbawionych), nie zaś samego Stwórcy. Poza tym trzeba zauważyć, że Abraham jednak nie złożył swojego syna w ofierze – Izaak nie umarł, jak później Chrystus.

 

Dodatkowy sens symboliczny jest raczej inny: Abraham symbolizuje, tak jak wcześniej, wszystkich wiernych. Baranek, którego Abraham złożył w ofierze, symbolizuje ogólnie wszystkie ofiary, które później musieli składać Izraelici, w ostatecznym zaś spełnieniu samego Chrystusa, zwanego właśnie "barankiem który gładzi grzechy świata".

 

W późniejszych dziejach Izraela Żydzi musieli "wykupywać" swoich pierworodnych synów (na pamiątkę zabicia pierworodnych w Egipcie) przez składanie ofiar Bogu. Można więc byłoby powiedzieć, że nieustanie składane barany na ofiarę zastępowały umiłowanego syna, który powinien być złożony w ofierze. Nie mogły jednak zastąpić go zupełnie, gdyż marna to zamiana – owca zamiast umiłowanego syna. Ostatecznie więc musiał przyjść inny "umiłowany syn" – Jezus Chrystus – który ostatecznie, raz na dobre, zastąpił Izaaka i zgładził grzechy.

 

Do Hebrajczyków. 10, 4. Nie podobna bowiem, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy. 5. Toteż przychodząc na świat mówi: "Nie chciałeś ofiary i daru, aleś mi utworzył ciało. 6. W całopaleniach za grzechy nie upodobałeś sobie. 7. Wtedy rzekłem: Oto idę (jak napisano o mnie na początku księgi), abym pełnił, o Boże, wolę Twoją" [Ps. 39, 7-9] (…)

10. Z tej woli zostaliśmy uświęceni ofiarą ciała Chrystusowego raz na zawsze. (…) 14. Albowiem jedną ofiarą poświęconych doskonałymi uczynił na wieki.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Wysłannik ponownie zawołał z nieba do Abrahama, 16. przekazując mu następujące słowa: "Oto już przysiągłem na samego siebie" – mówi Pan

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Do Hebrajczyków 6, 13. Gdy bowiem Bóg Abrahamowi dawał obietnicę, nie mając nikogo większego nad siebie, na którego by mógł przysiąc, poprzysiągł na siebie samego, 14. mówiąc: "Zaprawdę błogosławię ciebie i rozmnożę cię szczodrze." 15. A ten, że oczekiwał cierpliwie, osiągnął to, co mu obiecano. 16. Bo ludzie przysięgają na większego od siebie, a wszelki ich spór kończy się przysięgą na potwierdzenie. 17. Przeto i Bóg chcąc dziedzicom obietnicy okazać niewzruszoność postanowienia swego dołączył przysięgę,

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

"że z powodu tego, co uczyniłeś, i tego, że gotów byłeś dla mnie nie oszczędzić swojego umiłowanego syna, 17. będę cię obdarzał swoim błogosławieństwem i będę ciągle zwiększał liczbę twojego potomstwa, tak że stanie się tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak drobiny piasku na plażach mórz. Twoje potomstwo obejmie na dziedziczne posiadanie miasta swoich nieprzyjaciół. 18. W twoim potomstwie otrzymają dla siebie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi, za to że ty okazałeś posłuszeństwo mojemu słowu".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

List Pawła Do Galacjan 3, 16. Otóż obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego. Pismo nie mówi: I potomkom - jako o wielu, lecz jako o jednym: "I potomkowi twemu", a tym jest Chrystus.

17. Powiadam więc to: Testamentu uprzednio przez Boga uprawomocnionego nie unieważnia zakon, który został nadany 430 lat później, tak żeby obietnica była unicestwiona.

18. Jeśli bowiem dziedzictwo wywodzi się z zakonu, to już nie z obietnicy. Bóg zaś obdarzył nim łaskawie Abrahama przez obietnicę.

 

Jak widać wyżej Paweł w swym liście używa słowa "potomkowi" a nie, jak w tym tłumaczeniu, "potomstwie" – jednak w innych tłumaczeniach na język Polski jest (w tym liście) słowo "potomstwu" – widocznie więc można owe greckie słowo tłumaczyć różnie.

 

"W twoim potomstwie/potomku otrzymają dla siebie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi" – oczywiście Chrześcijanie odnoszą te słowa bezpośrednio do Chrystusa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Potem Abraham wrócił do swoich sług. Powstali i razem podążyli do Studni Przysięgi. Abraham przebywał dalej przy Studni Przysięgi.

20. Po tych wydarzeniach przyniesiono Abrahamowi taką wiadomość: "Oto również Melcha powiła synów Nachorowi twojemu bratu: 21. Oksa jako pierworodnego, Bauksa – jego brat, Kamuela, protoplastę Syryjczyków, 22. Chasada, Azaua, Faldasa, Jedlafa, i Bathuela". 23. Bathuel zrodził Rebekkę. Tych ośmiu synów urodziła Melcha Nachorowi, bratu Abrahama. 24. Również jego nałożnica, mająca na imię Reema, urodziła mu Tebeka, Gaama, Tochosa i Mochę.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jest tutaj pokazane skąd pochodzi Rebeka, późniejsza żona Izaaka.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23, 1. Życie Sarry doszło do stu dwudziestu lat. 2. I umarła Sarra w Mieście Arbok, które leży w kotlinie (jest to Chebron), w krainie Chanaana. Przyszedł Abraham, aby Sarrę opłakiwać i oddać się żałobie. 3. Abraham odszedł od zwłok i skierował do synów Cheta takie słowa: 4. "Jestem u was tylko cudzoziemcem i wędrownym przybyszem. Zgódźcie się jednak na kupno u was jakiejś działki na grób, abym mógł, choć daleko od moich stron, pogrzebać moją zmarłą". 5. Synowie Cheta taką dali Abrahamowi odpowiedź: "Nie tak, panie. Posłuchaj nas. Ty wśród nas jesteś królem, pochodzącym od Boga. Złóż swoje zwłoki w jednym z najznakomitszych naszych grobowców. Nikt z nas nie odmówi ci grobowca, gdzie mógłbyś pochować swoją zmarłą". 7. Wtedy Abraham wstał i najpierw złożył pokłon przed ludem tej krainy, czyli przed synami Cheta, 8. a potem Abraham takimi słowami powiedział do nich: "Skoro jest w was ta myśl, bym mógł pogrzebać moją zmarłą daleko od mych stron, wysłuchajcie mnie. Rozmówcie się w mojej sprawie z Efronem, synem Saara. 9. Niechby on odstąpił mi tę należącą do niego podwójną pieczarę, która się znajduje w obrębie jego pól. Niechby oddał mi ją wśród was za godziwą zapłatę w srebrze jako własność z przeznaczeniem na grobowiec".

10. Efron zasiadł pośrodku synów Cheta. Odpowiadając Abrahamowi Chettajczyk Efron odezwał się w obecności synów Cheta i wszystkich wchodzących do miasta takimi słowami: 11. "Przybliż się do mnie, panie. Posłuchaj mnie. Tamto pole i znajdującą się na nim pieczarę daję ci w darze. Oto właśnie daruje ci je w obecności wszystkich mieszkańców miasta. Pochowaj tam swoją zmarłą".

12. Abraham złożył pokłon przed mieszkańcami tej krainy 13. i rzekł do Efrona, tak by jego słowa docierały do uszu ludności tej krainy: "Skoro mi sprzyjasz, posłuchaj mnie: przyjmij ode mnie pieniądze za ową działkę, abym mógł tam pogrzebać moją zmarłą".

14. Na to Efron skierował do Abrahama takie słowa: 15. Nie tak, panie, jak usłyszałem. Ziemia jest warta czterysta dwudrahm srebra. Ale czymże to jest między mną a tobą? Pochowaj tam swoją zmarłą".

16. Abraham zgodził się na to, co powiedział Efron. Wypłacił Abraham Efronowi te pieniądze, które określił w obecności synów Cheta: czterysta dwudrahm w srebrze, cenionym wówczas w kupiectwie.

17. W taki sposób posiadłość Efrona, znajdująca się przy podwójnej pieczarze, w sąsiedztwie terenu Mambre, obejmująca zarówno pole, jak i ową znajdującą się przy nim pieczarę, a także każde drzewo, rosnące na nim, to jest na całym jego obszarze, 18. stała się własnością Abrahama przez zakup w obecności synów Cheta i wszystkich wchodzących do tego miasta. 19. Potem Abraham pochował Sarrę, swoją żonę, w podwójnej pieczarze, na terenie leżącym w sąsiedztwie posiadłości Mambre (to jest Chebron), w krainie Chanaana. 20. Odtąd uznawano, że owo pole i znajdująca się na nim pieczara należą do Abrahama, jako własność grobowa, nabyta od synów Cheta.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Powszechnie przyjmuje się, że pokazany tutaj targ między synami Cheta i Abrahamem jest przykładem sposobu przeprowadzania kupna na Wschodzie. Gdzie "początkowo z grzeczności ofiarowuje się rzecz żądaną za darmo, by potem ją wyżej zacenić" (przypis do przekładu ks. Wujka). Ma być to więc, pełna kurtuazji komedia prowadząca do sprzedaży.

 

Ja jednak wątpię w tą interpretację. To że współcześni mieszkańcy bliskiego Wschodu udają, że nie chcą pieniędzy za swoje towary (chociaż są chciwi), nie oznacza bynajmniej by ówcześni synowe Cheta czynili coś podobnego. Równie dobrze można by powziąć wniosek, że to, że skoro dzisiejsi uzdrowiciele są w większości oszustami, to nigdy prawdziwi uzdrawiacze nie istnieli. Obecność podróbek, nie oznacza jednak nieistnienia oryginału (więcej nawet: podróbki czyni się tylko tego co jest oryginalne).

 

Całkiem możliwe, że ten zwyczaj udawanego odmawiania pieniędzy, wziął się w tamtej krainie właśnie dlatego, że pierwotnie zamieszkiwali ją ludzie, którzy szczerze nie zabiegali o mamonę. To co dawniej było rzeczywistą cnotą, z czasem pozostało jedynie jako mdła tradycja – cień dawnej czystości.

 

Starszyzna mogła zupełnie szczerze mówić do Abrahama: "Ty wśród nas jesteś królem, pochodzącym od Boga. Złóż swoje zwłoki w jednym z najznakomitszych naszych grobowców. Nikt z nas nie odmówi ci grobowca, gdzie mógłbyś pochować swoją zmarłą", w końcu jego sława aż do tej pory rozbrzmiewa na cały świat, a królowie zabiegali o jego przyjaźń, innych zaś pokonał i starł w bitwie. Z jednej więc strony strach przed nim, a z drugiej zabieganie o jego przychylność (a więc także o przychylność Boga który był z nim), mogły skłonić tamtejszych mieszkańców do ofiarowania mu grobowca za darmo.

 

Wartość przedstawiona przez Efrona uważana jest za bardzo wysoką. Myślę jednak, że srebra w tamtym okresie była z pewnością niższa niż się uważa (ze względu na niskie zaludnienie). Poza tym całkiem możliwe, że Efron nie chciał w ogóle rozstawać się ze swoją własnością. Po oświadczeniu starszyzny nie wypadało mu jednak nic innego jak tylko ofiarować wdowcowi swe pole za darmo. Gdy zaś Abraham upierał się jednak zapłacić, Efron mógł jedynie przedstawić cenę która mogłaby go zniechęcić – skąd jak sadzę pochodzi wysokość ceny za tą działkę.

 

Abraham nie chciał otrzymać pola za darmo, tak ja wierni nie chcą składać Panu ofiary darmowej, albo jak zwykle mężczyzna nie chce kupić narzeczonej pierścionka zaręczynowego z przeceny. Wielkość wydatków które był skłonny ponieść, była odzwierciedleniem tego, jak bardzo mu na niej zależało. Dlatego też Abraham nie pożałował pieniędzy na pochowanie swojej zmarłej. (Poza tym również i on nie przykładał wartości do majątku, a błogosławiący mu Bóg sprawiał, że nic mu nie brakowało.)

 

Sama pieczara, rzecz jasna, przeżyła patriarchę i setki lat później była dostępna do oglądania jego potomkom, umacniając w ten sposób ich wiarę. Taki też był cel przedstawionego tutaj opisu.

 

Warto zauważyć jak różne było to starożytne pojęcie własności. Nie tak jak dzisiaj, gdy ktoś kupi działkę lub dom na własność, Abraham nie musiał stale co roku płacić jakiejś sumy za to że ja posiada – kupił pole Efrona, raz na dobre. Dlatego też nawet po ponad 400 latach pole to stanowiło własność jego potomków. W naszych czasach odsetki jakie narosłyby podczas niewoli Egipskiej byłyby z pewnością porażające… Jest to oczywiście żart; współcześnie po prostu nikt nie ma (na prawdę) na własność pola ani domu. Abraham z pewnością nie zgodziłby się kupić działki na takiej zasadzie, że będzie musiał za nią co roku płacić państwu; byłby to raczej wynajem niż rzeczywista własność i tak należy traktować to współczesne posiadanie majątku. W przeciwieństwie do podatku dochodowego, podatek od własności, czy ziemi, jest więc nienaturalny i zbrodniczy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24, 1. Abraham był stary, już bardzo posunął się w latach. Pan we wszystkim błogosławił Abrahamowi. 2. Abraham zwrócił się do swojego sługi, który był starszym w jego domu i zarządcą wszystkich jego dóbr: "Przesuń swoją dłonią po moim udzie, 3. bo chcę cię zaprzysiąc na Pana, Boga nieba i Boga ziemi, że dla mojego syna, Izaaka, nie weźmiesz żony spośród córek Chananejczyków, wśród których żyję, 4. ale że udasz się do kraju, gdzie się urodziłem, i do mojego plemienia, i stamtąd weźmiesz żonę dla mojego syna, Izaaka".

5. Ów sługa zapytał go: "A jeśli ta kobieta nie będzie chciała przyjść ze mną aż tutaj, do tej krainy, czy będę mógł z powrotem zaprowadzić twojego syna do kraju, z którego wyszedłeś?"

6. Na to Abarham rzekł mu: Strzeż się tego, byś tam miał wracać z moim synem! 7. Pan, Bóg nieba i Bóg ziemi, który mnie zabrał z domu ojca i z kraju, gdzie się urodziłem, który rozmawiał ze mną i który powiedział mi: Tę krainę dam tobie i twojemu potomstwu, On właśnie wyśle swojego anioła przed tobą, tak że będziesz mógł wziąć stamtąd żonę dla mojego syna, Izaaka. 8.A gdyby taka kobieta nie chciała wyruszyć z tobą do tej tu krainy, będziesz zwolniony z przysięgi. Tylko mojego syna nie odprowadzaj tam."

9. Wtedy ów sługa przesunął swoją dłonią po udzie Abrahama, swojego pana, i przysiągł mu, że ten nakaz wykona.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj okazane jest jaki gest towarzyszył zaprzysiężeniu. Zamiast tu podanego przesunięcia swą dłonią po udzie, w innych wersjach jest: "Połóż rękę twoją pod biodro moje (…) Położył tedy sługa rękę swoją pod biodro pana swego".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Wziął ów sługa dziesięć wielbłądów swojego pana i różne rzeczy z wszystkich dóbr swojego pana i gdy był gotowy, wyruszył do Mezopotamii, do miasta Nachora. 11. Tam zatrzymał wielbłądy na odpoczynek przed miastem, przy studni z wodą. Była wieczorna pora, kiedy kobiety wychodzą, by nabrać wody. 12. Powiedział: "O Panie, Boże pana mojego, Abrahama, poprowadź mnie dzisiaj pomyślną drogą i okaż łaskawość mojemu panu, Abrahamowi. 13. Oto stanąłem przy źródle z wodą, do którego córki mieszkańców miasta przychodzą, by zaczerpnąć wody. 14. Niech dziewczyna, którą poproszę: Nachyl swojego dzbana, abym mógł się napić, i ona odpowie: Napij się, a napoję do syta także twoje wielbłądy, dopóki pić nie przestaną, niech właśnie ona będzie tą, którą Ty przygotowałeś dla Izaaka, Twojego sługi. W taki sposób będę mógł się przekonać, że okazałeś łaskawość mojemu panu, Abrahamowi".

15. I stało się tak, że zanim on skończył w swych myślach tę modlitwę, przyszła Rebeka, która urodziła się Bathuelowi, synowi Melchy, żony Nachora, brata Abrahama. Trzymała dzban na swym barku. 16. Była to dziewczyna niezwykłej urody. Była dziewicą. Żaden mężczyzna jeszcze jej nie poznał. Gdy doszła do źródła, napełniła dzban i zaczęła odchodzić.

17. Wtedy ów sługa podbiegł do niej i poprosił: "Daj mi do picia trochę wody z twojego dzbana".

18. Ona odpowiedziała: "Napij się, panie", i od razu przechyliła dzban na swoim barku, by mógł pić, 19. aż się nasyci. Potem rzekła: "Zaczerpnę wody także dla twoich wielbłądów, aby się wszystkie napiły". 20. opróżniła prędko dzban, wylewając wodę do poidła, i zaraz znów pobiegła do studni, aby zaczerpnąć i zanieść wodę do picia wszystkim wielbłądom.

21. A on patrzył na nią w milczeniu, chcąc poznać, czy Pan szczęśliwie pokierował jego drogą, czy nie. 22. Kiedy wszystkie wielbłądy przestały pić, ów człowiek wyjął dla niej złote kolczyki o wadze drachmy i na jej ręce dwie bransolety o łącznej wadze dziesięciu sztuk złota 23. i odzywając się zapytał ją: "Czyją jesteś córką? Powiedz mi. Czy u twojego ojca znalazłoby się dla nas miejsce na nocleg?"

24. Odpowiedziała mu: "Jestem córką Bathuela, syna Melchy, którego urodziła Nachorowi". 25. I rzekła mu: "U nas jest dużo podściółki i paszy. Jest też miejsce na nocleg". 26. Wtedy ten człowiek z uczuciem szczęścia złożył pokłon przed Panem 27. i powiedział: "Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg mojego pana, Abrahama. On bowiem nie odsunął swojej sprawiedliwości ani wierności od mojego pana. Mnie natomiast poprowadził szczęśliwą drogą do domu brata mojego pana".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W obliczu trudnej sytuacji (poszukiwań) sługa Abrahama nie wahał się prosić Boga o pomoc, a Stwórca w cudownej interwencji wysłuchał jego modlitwy. Pięknie widoczna jest tutaj zarówno pracowitość i troskliwość Rebeki (nawet o obcego sobie przecież człowieka), jak i miłość Boża. Stwórca nawet w zdawałoby się prozaicznych problemach, jest skłonny w cudowny sposób udzielić człowiekowi pomocy, który go o to prosi z wiarą.

 

Powinniśmy podobnie jak ten sługa Abrahama zdawać się na Boga, w naszych problemach i pracy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Dziewczyna udała się pośpiesznie do domu swojej matki, aby przekazać wiadomość o tym spotkaniu. 29. A Rebekka miała brata o imieniu Laban. Laban pobiegł do owego człowieka przy źródle za miastem. 30. Ponieważ widział kolczyki na uszach i na ramionach swej siostry bransolety oraz słyszał słowa Rebekki, swej siostry, która mówiła: "Tak oto powiedział mi ów człowiek", z pośpiechem udał się do niego, do owego źródła, gdzie stał przy wielbłądach. 31. Tam rzekł mu: Wejdź proszę. Niech Pan będzie błogosławiony! Dlaczego zatrzymujesz się na zewnątrz!? Ja już kazałem przygotować dom i miejsce dla wielbłądów".

32. Wszedł zatem ów człowiek do domu i zdjął uprząż z wielbłądów. Dano wielbłądom podściółkę i paszę. Jemu i ludziom towarzyszącym mu podano wodę do obmycia stóp. 33. Potem położono przed nim chleby, żeby się najedli. On jednak rzekł: "Nie będę jadł, dopóki nie przedstawię mej sprawy". Tamci powiedzieli: "Przedstaw".

34. Zaczął opowiadać: "Jestem sługą Abrahama. 35. Pan błogosławił mojemu panu, tak że wzniósł się wysoko. Dał mu owce i cielęta, srebro i złoto, sługi i służące, wielbłądy i osły. 36. Sarra, żona mojego pana, urodziła jednego syna mojemu panu, gdy był już stary. Dlatego jemu on oddał wszystko, co należało do niego. 37. Mnie mój pan zobowiązał przysięgą, mówiąc tak: Nie weźmiesz żony dla mojego syna spośród córek Chananejczyków, pośród których żyję i na których ziemi mieszkam, 38. lecz udasz się do domu mojego ojca, do mojego plemienia, i stamtąd weźmiesz żonę dla mojego syna. 39. Na to ja odrzekłem mojemu panu: A może ta kobieta nie zechce przyjść tu ze mną? 40. Wtedy on powiedział: Pan, któremu staram się przypodobać, wyśle z tobą swojego anioła i on szczęśliwie pokieruje twoją drogą, tak że będziesz mógł wziąć żonę dla mojego syna z mojego plemienia, z domu mojego ojca. 41. A zwolniony być możesz od złożonej mi przysięgi tylko wtedy, gdy po twoim przybyciu do mojego plemienia nie daliby ci jej. Wtedy będziesz mógł czuć się wolny od złożonej mi przysięgi. 42. Kiedy więc dzisiaj doszedłem do tego źródła, powiedziałem: O Panie, Boże mojego pana, Abrahama, jeśli Ty chcesz pomyślnie aż do końca pokierować moją drogą, którą właśnie tu przybyłem 43. i stoję już przy źródle z wodą, do którego przyjdą czerpać wodę córki mieszkańców tego miasta, to jeśli przybędzie tu taka dziewczyna, która, gdy ją poproszę, mówiąc: Daj mi ze swego dzbana trochę wody do napicia się, 44. odpowie mi: Napij się, a zaczerpnę też wody dla twoich wielbłądów, to niech to będzie ta kobieta, którą Pan przygotował dla Izaaka, swojego sługi, i niech po tym właśnie przekonam się, że okazałeś łaskę mojemu panu, Abrahamowi. 45. I właśnie tak się złożyło, że jeszcze w swych myślach nie skończyłem tej modlitwy, a już przyszła Rebekka, mając dzban na swym barku. Zeszła do źródła i zaczerpnęła wody. Wtedy poprosiłem ją: Daj mi pić. 46. A ona od razu przechyliła swój dzban, który miała na sobie, mówiąc: Napij się ty, a twoje wielbłądy też napoję. Napiłem się zatem, a ona napoiła moje wielbłądy. 47. Zwróciłem się do niej z pytaniem: Czyją jesteś córką. Odpowiedziała: Jestem córką Bathuela, syna Nachora, którego urodziła mu Melcha. Wtedy ja zawiesiłem jej kolczyki na uszach, a na jej ręce bransolety. 48. Uszczęśliwiony złożyłem pokłon przed Panem i uwielbiałem Pana, Boga mojego pana, Abrahama, za to, że poprowadził mnie pomyślną drogą, okazując troskę, tak żebym mógł wziąć córkę brata mojego pana dla jego syna. 49. Jeśli zatem chcecie mojemu panu okazać życzliwość i spełnić czyn sprawiedliwy, powiedzcie mi; a jeśli nie, też mi powiedzcie, abym odszedł gdzieś w tę lub tamtą stronę".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać sługa Abrahama przedstawia całą sytuację w nieco innych słowach, lecz tym samym sensie, co Biblia. Dosłowne przytoczenie całej jego opowieści miało na celu pokazanie nam, jak to wyglądało. Widać wyraźnie, że słowa w opowieściach stanowią znaczenie drugorzędne, wobec sensu które oddają. Sama Rebeka również nie odpowiedziała słowo w słowo tak jak modlił się ów sługa, mimo to on bez problemu zrozumiał, że jest to oczekiwany przez niego znak od Boga, takie bowiem było znaczenie słów których użył – i w tym znaczeniu wszystko się spełniło.

 

Sługa Abrahama wpierw prosi o zgodę rodzinę Rebeki.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

50. W odpowiedzi Laban i Bathuel rzekli: "To od Pana pochodzi ten wybór. My zatem nie moglibyśmy odpowiedzieć czymś złym na to, co dobre. 51. Oto jest tu przed tobą Rebekka. Weź ją i wyruszaj. Niech będzie żoną syna twojego pana, tak jak orzekł Pan". 52. Kiedy sługa Abrahama usłyszał te słowa, złożył przed Panem pokłon aż do ziemi. 53. Sługa wydobył naczynia srebrne i złote, a także różne stroje i dał je Rebekce. Przekazał też podarunki jej bratu i jej matce. 54. Jedli i pili: on i mężowie, którzy z nim byli. potem poszli spać.

Kiedy nazajutrz wstał, powiedział: "Wyprawcie mnie już w drogę, abym mógł powrócić do mojego pana". 55. Wtedy jej bracia i matka rzekli: "Niech jeszcze dziewczyna zostanie z nami na jakieś dziesięć dni. Potem odejdzie". 56. On jednak znowu zwrócił się do nich: "Nie zatrzymujcie mnie, skoro Pan dał mi pomyślną drogę. Wyprawcie mnie, abym mógł już wrócić do mojego pana".

57. Na to odpowiedzieli: "Przywołajmy dziewczynę i wysłuchajmy odpowiedzi z jej ust". 58. Przywołali Rebekkę i zapytali ją: "Czy chcesz iść z tym człowiekiem?" Odpowiedziała "Chcę".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

O zdanie Rebeki zapytano dopiero na końcu, mimo to nie zaniedbano tego. Gdyby wyraziła zdecydowany sprzeciw z pewnością zostałaby ze swoja rodziną, jednak zgodziła się. Zarówno jej postępowanie, jak i jej rodziny, wynikało z dobrze pojętej wiary.

 

Jak kiedyś Abraham wyszedł w nieznane na polecenie Boże, tak teraz Rebeka (podobnie wykazując się wiarą) miała wyruszyć do nieznajomej sobie krainy, spotkać nieznajomego sobie mężczyznę, który miał być jej mężem. Zgodziła się na to wierząc, że Bóg dobrze kieruje ludźmi i oddała się pod Jego wolę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

59. Przygotowali więc do drogi Rebekkę, swoją siostrę, jej rzeczy, owego sługę Abrahama i towarzyszy jego wyprawy. 60. Udzielili błogosławieństwa Rebekce, swojej siostrze, mówiąc jej: "Jesteś naszą siostrą. Rozmnóż się w tysiące tysięcy. Niech twoje potomstwo stanie się dziedzicem miast nieprzyjaciół". 61. Wstała Rebekka i jej służące. Wsiadły na wielbłądy i podążyły za owym człowiekiem. Tak zatem sługa, wziąwszy z sobą Rebekkę, odjechał.

62. Izaak wędrował po pustkowiach w okolicach Studni Widzenia. Przebywał ona na obszarach leżących na południu. 63. Pewnego razu wyszedł Izaak pod wieczór na pola, by w samotności pomyśleć. Kiedy podniósł swe oczy zobaczył zbliżające się wielbłądy. 64. A kiedy Rebekka podnosiła swe oczy i zobaczyła Izaaka, zeskoczyła z wielbłąda 65. i zapytała sługi: "Kim jest ten człowiek, który idzie do nas przez dolinę?" Sługa odpowiedział: "To jest mój pan". Wtedy ona wzięła woalkę i zasłoniła się nią. 66. Sługa opowiedział Izaakowi o wszystkich rzeczach, których dokonał. 67. Izaak wszedł do namiotu swojej matki i wziął z sobą Rebekkę. Została jego żoną, a on bardzo ją miłował. I doznał Izaak pociechy po Sarrze, swojej matce.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dobra żona pochodzi od Boga, tak też i dobre małżeństwo i rodzina. Właściwie rzecz biorąc ani Izaak ani Rebeka nie mieli zbytniego wyboru, wszystko zostało zorganizowane przez ich rodziny (i Boga), lecz mimo to (albo nawet dlatego) stali się szczęśliwa parą. Warto zauważyć, że i to pochodzi od Stwórcy.

 

Wielu mężczyzn nie rozumiejąc tego panicznie (i na oślep) szuka sobie partnerki. Podobnie i wiele kobiet stroi się i stara by ktoś je zauważył; niepotrzebnie panikując i rozpaczając gdy nie może znaleźć swojej drugiej połówki. Lepiej jednak zaufać Stwórcy i uwierzyć, że On w cudowny sposób skrzyżuje drogę dwóch osób i złączy ich więzem wiecznej miłości. Jest to z pewnością romantyczniejsze i tak właśnie (tzn. romantycznie) należy patrzeć na miłość – chłodne i logiczne podejście do uczuć (jak i do wielu innych rzeczy) przynosi opłakane skutki.

 

Nie rozpaczajmy więc gdy jesteśmy sami (jak nie rozpaczał Izaak samotny w obcej ziemi) i nie protestujmy gdy los kieruje nas w nieznane (jak i Rebeka nie protestowała mając iść w nieznane do obcego sobie mężczyzny) – zauważmy raczej w tym łaskawą rękę Boga… i zaufajmy mu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25, 1. Abraham wziął sobie następną żonę, imieniem Chettura. 2. Urodziła mu Zemrana, Jeksana, Madana, Madiama, Jesboka i Soyego. 2. Jektan zrodził Sabę, Thajmana i Dajdana. Synami Dajdana byli Raguel i Nabdeel oraz Assuriimi, Latusiimi i Loomimi. 4. Synowie Madiana: Gajfa, Afer, Enoch, Abira i Elraga. Ci wszyscy byli potomkami Chettury.

5. Wszystkie swoje dobra przekazał Abraham Izaakowi, swojemu synowi. 6. Synom natomiast swoich nałożnic dał Abraham różne podarunki i jeszcze za swojego życia wyprawił ich na wschód, na wschodnie obszary, daleko od Izaaka, swojego syna.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Były czasy, że starzejący się Abraham sądził już, iż dziedziczyć będzie po nim majątek jego sługa – z powodu tego, iż nie będzie miał żadnego potomka. Jak się jednak okazało, nie tylko Sara urodziła mu syna, ale ją jeszcze przeżył, ożenił się powtórnie i spłodził jeszcze wielu synów. Z pewnością zasługiwał na imię "ojciec mnóstwa"…

 

W pierwszej Księdze Machabejskiej, pokazany jest list wysłany do Izraelitów w którym Spartanie twierdzą, iż pochodzą od Abrahama:

I. Księga Machabejska (wersja LXX) 12. 19. A oto odpis, który przysłany był do Oniasza:

20. "Arejos, król Spartiatów, śle pozdrowienia wielkiemu kapłanowi Oniaszowi. 21. Znaleziono w piśmie na temat Spartiatów i Judejczyków, że są braćmi i że pochodzą z rodu Abrahama. (…)"

 

Oczywiście Spartanie mogli się mylić w swych księgach historycznych i rodowodach, jednak, jak widać wyżej, mogli mieć również rację. Od Abrahama z ciała pochodziło wiele plemion, możliwe, że i Spartanie (a może nawet wszyscy Grecy) wzięli od niego swój początek. Mogli przecież pochodzić od Zemrana, Jeksana, Madana, Madiama, Jesboka czy Soyego (tym bardziej, że w innej księdze Machabejskiej również jest zaznaczone to pokrewieństwo).

 

Z punktu widzenia Chrześcijaństwa nie ma to oczywiście żadnego znaczenia. Nie liczby się bowiem cielesny rodowód, lecz czerpanie duchowych wzorców i naśladowanie zachowania i wiary, danego patriarchy – a więc synostwo duchowe.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. A dni, które przeżył Abraham, dosięgły stu 175 lat. 8. Odszedł Abraham, umierając jako starzec w pogodnej starości, syty dni. Dołączył do ludu swoich przodków. 9. Izaak i Ismael, jego synowie, pochowali go w podwójnej pieczarze, na polu Efrona, syna Saara, Chettajczyka, które sąsiaduje z terenami Mambre. 10. To pole i pieczarę kupił Abraham od synów Cheta. Tam właśnie pochowani zostali Abraham i Sarra, jego żona. 11. Po śmierci Abrhama Bóg błogosławił Izaakowi, jego synowi. Izaak przebywał w okolicach Studni Widzenia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać Abraham dożył naprawdę sędziwego wieku, jednak jego lata i tak są nikłe, w porwaniu z wiekiem ludzi żyjących przed potopem. Mimo to umarł "syty dni", gdyż za swojego życia doświadczył błogosławieństwa Bożego. Pochowało go dwóch ulubionych synów, tuż przy jego ukochanej Sarrze.

 

Tym kończy się cześć poświęcona Abrahamowi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE ISMAELA

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. A oto narodziny Ismaela, syna Abrahama, którego Hagar, służąca Sarry, urodziła Abrahamowi. 13. Takie były imiona synów Ismaela, podane tu według pochodzących od niego rodów: Nabajoth – pierworodny Ismaela, dalej Kedar, Nabdeel, Massam, 14. Masma, Iduma, Mase, 15. Choddad, Thajman, Jetur, Nafes i Kedma. 16. Oni byli synami Ismaela i takie były ich imiona według ich namiotów i koczowisk: dwunastu naczelników według ich rodu.

17. A oto lata życia Ismaela: sto trzydzieści siedem. Kiedy zachorował, zmarł i dołączył do swojego rodu wśród umarłych. 18. Zasiedlił on tereny od Euilat do Sur, które leży naprzeciw Egiptu, skąd można dojść aż do Asyryjczyków. Osiedlał się zawsze w sąsiedztwie wszystkich swoich braci.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE IZAAKA

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. A oto są narodziny z Izaaka, syna Abraham: Abraham zrodził Izaaka. 20. Izaak miał czterdzieści lat, kiedy wziął sobie z Mezopotamii za żonę Rebekkę, córkę Syryjczyka Bathuela, siostrę Syryjczyka Labana. 21. Izaak modlił się do Pana za Rebekkę, swoją żonę, bo była niepłodna.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Widać tutaj, że – podobnie jak Sara, matka Izaaka (Rodzaju. 11, 30. Sara była niepłodna, nie miała potomstwa.) – Rebeka również nie mogła mieć pierwotnie dzieci. Później Rachela również miała kłopot z rodzeniem (Rodzaju 29, 31. (...) A Rachel była bezpłodna.). Jeszcze później bezpłodna Anna (dzięki Bożej pomocy) zrodziła wielkiego proroka Samuela który namaścił pierwszych królów:

 

1. Księga Królewska. (LXX) 1, 11. W swojej modlitwie tak mówiła do Pana: "Adonai, o Panie, Boże Zastępów, jeśli spojrzysz łaskawie na upokorzenie Twojej służebnicy, jeśli skierujesz ku mnie swą myśl i dasz Twojej służebnicy męskiego potomka, ofiaruję go Tobie w darze, aby był przy Tobie aż do dnia swojej śmierci. Nie będzie pił wina ani innego odurzającego napoju i brzytwa nie przesunie się po jego głowie".

 

No i oczywiście Nowotestamentowa Elżbieta, matka Jana Chrzciciela: Ewangelia Łukasza "1,7. A nie mieli syna bo Elżbieta była niepłodna,"

 

Zaskakująca liczba niesamowicie ważnych w historii Izraela (i świata) osób pochodziło od kobiet, które cierpiały z powodu bezpłodności. Jest to świadectwo dla wszystkich tych, którzy współcześnie zmagają się z tym problemem. Wzorując się zatem na nich, należy zawierzyć sprawę Bogu, pamiętając, iż to od Niego pochodzi życie i On jest wstanie dać cudowne dzieci tym którzy go o to proszą. Chrystus powiedział (Ewangelia Mateusza): "1,7. Proście a będzie wam dane;", jednak niektórzy wolą wierzyć i ufać ludzkiej nauce, niż Bogu – tacy ściągają na się grzech morderstwa.

 

W Księdze Henocha prorokuje się na temat czasów ostatecznych:

Księga Henocha. 98. 2. Mężczyźni nałożą na siebie więcej ozdób niż kobiety i więcej (wdzieją) kolorowych [ubrań] niż dziewczyny w królewskiej godności, majestacie i mocy. (…)

5. Kobiecie nie została dana niepłodność, ale z powodu czynów jej rąk umiera ona bezdzietna.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Bóg go wysłuchał. Rebekka, jego żona, poczęła. 22. Ponieważ poruszały się w niej niemowlęta, powiedziała: "Czy to mnie ma się to przytrafić? Dlaczego akurat mnie?" Poszła więc zapytać się Pana. 23. Pan jej odpowiedział: "Dwa narody są w twoim łonie, dwa ludy po urodzeniu się z ciebie rozdzielą się; jeden lud nad drugi się wzniesie, starszy będzie służył młodszemu".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Mówiąc o tym, iż ma Bóg prawo bardziej umiłować pogan – czyniąc ich Chrześcijanami, niż Żydów – pozwalając im zostać do czasu w zatwardziałości, Apostoł Paweł odwołuje się właśnie do tego fragmentu:

Do Rzymian. 9, 10. Ale nie tylko ona, ale i Rebeka mająca (dwóch synów) z jednego złączenia z Izaakiem, ojcem naszym. 11. I gdy się jeszcze nie narodzili ani też uczynili co dobrego lub złego (aby obietnica Boża według wybrania niewzruszoną pozostała) 13. nie z uczynków, ale z woli wzywającego, powiedziano jej: 13. Że starszy będzie służył młodszemu, jako napisano jest: "Jakuba umiłowałem, a Ezawa miałem w nienawiści." [Księga Malachiasza 1, 2. 3.]

14. Cóż tedy powiemy? Czy Bóg jest jest niesprawiedliwy? Żadną miarą. 15. Rzekł bowiem do Mojżesza: "Zmiłuję się nad tym, komu jestem miłościw, a miłosierdzie okażę temu nad kim się ulituję". 16. Nie zależy to przeto od tego, kto chce, ani też, kto się ubiega, ale od litującego się Boga.

17. Mówi bowiem Pismo do faraona: "Na tom cię wzbudził, aby okazać potęgę mą nad tobą, aby imię moje głoszone było po całej ziemi". 18. Przeto lituje się nad kim chce, a kogo chce, w zatwardziałości pozostawia.

19. Powiesz mi tedy: czemuż się jeszcze uskarża (na grzeszników)? Któż bowiem sprzeciwi się jego woli? 20. O człowiecze! Kimże ty jesteś, byś mógł Bogu w sporze stawiać czoło? Czy garncarz nie ma możności uczynić z tejże bryły gliny jednego naczyniaku chwale, a drugiego ku sromocie?

23. A jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i ujawnić potęgę swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu gotowe na zniszczenie, 23. aby okazał bogactwo chwały swojej w naczyniach miłosierdzia, które zgotował ku chwale.

 

 

Znaczy to tyle, że ma prawo Bóg szczególnie zmiłować się nad kimś i objawić mu się (doprowadzając go do doskonałości z łaski), jednocześnie pozwalając cierpliwie komuś być dalej złym – by później lub objawić na nim swą wielkość poprzez straszne karanie, lub pokazać swe miłosierdzie poprzez ogromne wybaczanie.

 

Bóg nikogo nie czyni złym (choć jak twierdzi ten fragment Listu miałby do tego prawo), jednak pozwala ludziom czynić zło (znosi ich w cierpliwości), by z jednej strony pozwolić na nawrócenie (nawrócony jest większą radością niż sprawiedliwy od początku), a z drugiej na karę (objawiającą jego moc). Jednocześnie ma Stwórca prawo szczególnie opiekować się niektórymi ludźmi i starać się mocniej o to by nie stawali się źli.

 

Oczywiście człowiek ma wolną wolę i nawet Boża troska może być bezskuteczna… Tak właśnie bowiem Bóg specjalnie dbał o naród Izraelski, a jednak uległ on szaleństwu. O tym właśnie mówi Księga Malachiasza cytowana wyżej przez Pawła, w której najpierw Bóg mówi o tym iż otoczył Izrael (już w nienarodzonym Jakubie) szczególną opieką wynikającą ze swej miłości (a nie z zasług Izraela, gdyż Jakub nawet się jeszcze nie narodził, a już był umiłowany), a jednak i tak ten umiłowany naród odszedł od niego:

 

Księga Malachiasza (LXX) 1, 2. Umiłowałem was – mówi Pan – I zapewne chcielibyście zapytać: "W czym okazałeś nam miłość?" – Czy Ezaw nie był bratem Jakuba? – mówi Pan. A jednak umiłowałem Jakuba, (...)

3, 6. Ja jestem waszym Bogiem i nie zmieniam się. Wy natomiast, synowie Jakuba, nie chcecie odejść 7. od nieprawości waszych przodków. Odwróciliście się od moich praw, nie przestrzegaliście ich. Wróćcie jednak do mnie, to i ja wrócę do was – mówi Pan, Wszechwładca.

 

Tak więc chociaż Izrael otoczony był od początku specjalną miłością Bożą (w której Stwórca dopomagał mu w osiągnięciu doskonałości) to jednak mimo to zbłądził, a później nie chcąc się nawrócić, musiał być ukarany niewolą Babilońską. Ten gorzki fakt (iż nawet mimo Bożej łaski i miłosiernej nieustannej pomocy, ludzie zmierzają do zła) odnosi się również do Chrześcijan. Bóg w Objawieniu Jana prorokuje, iż będzie w czasach ostatecznych nowy Babilon (z którego trzeba uwolnić się), co znaczy, iż Chrześcijanie mimo niebywałej łaski i opieki Ducha Świętego, również ulegli złu i podobnie musieli zostać ukarani niewolą Babilońską.

 

Mimo iż jest to smutne, ma tą zaletę, że zarówno Izrael duchowy (tj. Chrześcijanie) nie ma się czym szczycić nad wiernym Izraelem z ciała (tj. starożytnym) jak i odwrotnie: Izrael z ciała, nie ma przewagi nad Izraelem z ducha – wszyscy bowiem zgrzeszyli. W tym sensie po zmartwychwstaniu, nawróceni starożytni Izraelici nie będą gorsi, ani lepsi, od nawróconych Chrześcijan. Chodzi o to, że poganie nie okazali się ani lepszym, ani gorszym, materiałem na synów Bożych, niż (cieleśni) potomkowie Jakuba – tzn. pierwotnie okazali się lepsi, lecz koniec końców i tak ulegli podobnemu zepsuciu i przyjęli podobny los, niewoli Babilońskiej jako karę – gdyż skłonność do deprawacji leży w samej naturze człowieka.

 

II. Do Tymoteusza. 2, 20. A w wielkim domu znajdują się nie tylko złote i srebrne naczynia, ale także drewniane i gliniane, jedne na chwałę, a inne na zelżywości. 21. Jeśli wiec kto zachowa się czystym od tych rzeczy, stanie się naczyniem chwalebnym, poświęconym i użytecznym Panu, a przydatnym do wszelkiego dzieła dobrego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24. Kiedy nadszedł czas jej porodu, potwierdziło się, że w jej łonie były bliźnięta. 25. Syn pierworodny wyłonił się rudy, cały gęsto owłosiony jak jakaś wyprawiona skóra. Ten otrzymał imię Ezaw. 26. Potem wyłonił się jego brat. Jego rączka trzymała się pięty Ezawa. Temu nadano imię Jakub. Gdy Rebekka urodziła ich, Izaak miał sześćdziesiąt lat.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub czyli protoplasta wszystkich ludów nazwanych od jego imienia Izraelitami – gdyż Bóg zmienił mu później imię z "Jakub" na "Izrael" – jest oczywiście postacią historyczną, a wszystko co o nim mówi Pismo stało się dosłownie. Jako jednak, że "całe Pismo świadczy o Chrystusie" to również i w jego osobie zawarte są proroctwa i dodatkowy sens symboliczny.

 

Jakub/Izrael jest więc kolejnym symbolem Jezusa Chrystusa. Pierwszym w tej księdze był Melchizedek, następnym baranek złożony przez Abrahama w miejsce Izaaka, a teraz właśnie Jakub/Izrael.

 

Jakub zwany jest także synem Bożym:

Księga Izajasza (wersja LXX, w innych "sługą") 44, 21. Pamiętaj o tym, Jakubie, Izraelu, że jesteś moim synem, że ukształtowałem ciebie, me dziecko, Izraelu. Nie zapominaj o mnie.

(…)

45, 4. Ze względu na Jakuba, mojego syna, ze względu na Izraela, mojego wybrańca, ja będę zwracał się do ciebie po imieniu, będę przyjmował cię gościnnie, chociaż ty mnie jeszcze nie poznałeś.

 

Księga Wyjścia (LXX) 4, 21. Wtedy Pan odezwał się do Mojżesza: "Gdy wrócisz do Egiptu, pamiętaj o wszystkich cudownych znakach, które powierzyłem twoim rękom. Będziesz je spełniał wobec faraona, a ja dopuszczę, by hardym pozostawało jego serce, tak że nie będzie chciał wypuścić tego ludu.

22. Ty tak powiesz faraonowi: To mówi Pan: Izrael jest moim pierworodnym synem. 23. Nakazuję ci: Zwolnij mój lud, aby mi służył. Jeśli nie zechcesz ich zwolnić, uważaj, abym ci nie zabił twojego pierworodnego syna".

 

Ze względu na szereg podobieństw, jak Abraham jest najdoskonalszym symbolem narodu wybranego, tak Izrael najdoskonalszym symbolem Chrystusa.

 

Pierwsze zatem znaczenie duchowe narodzin Jakuba i Ezawa tłumaczy się następująco: Ezaw symbolizuje doskonałego Adama – pierwszego człowieka, który jednak nie wytrwał w doskonałości i sprowadził grzech. Jakub zaś symbolizuje Jezusa Chrystusa – drugiego doskonałego Adama (czyli człowieka) który swą ofiarą przyniósł usprawiedliwienie z grzechów.

 

 

"Chrystus" nie oznacza jednak tylko tytułu Jezusa z Nazaretu, jest to też słowo używane w listach apostolskich, na określenie całego Chrześcijaństwa. Podobnie "Izrael" nie jest tylko tytułem/imieniem Jakuba, jest to również częste w Piśmie określenie całego narodu złożonego z jego potomków.

 

Tak więc duchowi potomkowie Jezusa Chrystusa (a więc Chrześcijanie) to też "Chrystus", a cieleśni potomkowie Jakuba Izraela (a więc Żydzi) to też "Izrael". Dlatego też Izrael/Jakub jest również i w takim sensie symbolem Chrystusa (czyli tutaj Chrześcijan).

 

To drugie znaczenie duchowe tych narodzin wykłada się tak: Ezaw jako pierworodny symbolizuje żydów z ciała – pierwszych którym Bóg się objawił. Izaak zaś jako drugi symbolizuje nawróconych pogan (Chrześcijan) – którym Bóg objawił się jako drugim, jednak znaleźli większą łaskę w jego oczach.

 

 

Bóg mówi w proroctwie Ozeasza cytowanym przez św. Mateusza (2, 15.):

Księga Ozeasza (tłumaczenie hebr. – gdyż LXX – w tłumaczeniu R. P. – beznadziejne) 11, 1. Gdy Izrael był młody, pokochałem go i z Egiptu powołałem mojego syna.

 

Spełnia się to zarówno dosłownie na Izraelu jako narodzie, jak i dosłownie na Jezusie Chrystusie jako osobie. Wyjście z Egiptu ma również znaczenie przenośne dla Chrześcijan (jako wyjście z pogańskiego Rzymu – tzn. jak Izrael rozrósł się w Egipcie tak też Chrześcijaństwo rozrosło się w Rzymie ).

 

 

Jako, że syn w Biblii znaczy tyle co potomek i Izrael został nazwany takim synem Bożym, Izraelici (jako jego potomstwo) również mieli podstawę do uważania się za synów Bożych. Dlatego też faryzeusze mówią do Jezusa Chrystusa (Ewangelia Jana 8, 41): "Myśmy nie dzieci zrodzone w cudzołóstwie: jednego ojca mamy, Boga"

 

Chrześcijanie zaś wierzą, że umarli w Chrystusie dla świata i narodzili się na nowo w Bogu, poprzez Chrystusa; co znaczy tyle, że są jego duchowymi synami. Dlatego też Chrześcijanie modlą się powtarzając za Jezusem: "Ojcze nasz który jesteś w niebie", uznając się w ten sposób za synów Bożych.

 

1. List Apostoła Jana. 5. Oni są ze świata i dlatego o świecie mówią, i świat ich słucha. 6. My jesteśmy z Boga. Kto zna Boga, słucha nas, a kto nie jest z Boga, nie słucha nas. (...) 7. Najmilsi! Miłujmy jedni drugich, bo miłość jest z Boga. I każdy kto miłuje, z Boga jest narodzony i zna Boga. (…) 17. na tym polega doskonała miłość Boża w nas, abyśmy mieli ufność w dzień sądu, że jakim on jest, takimi i my w tym świecie jesteśmy. (…) 5, 1. Każdy, kto wierzy, że Jezus jest Chrystusem, z Boga się narodził. I każdy, kto miłuje tego, który zrodził, miłuje i tego, który z niego jest narodzony.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. Gdy obaj chłopcy dorośli, Ezaw okazał się człowiekiem biegłym w łowiectwie, stale przebywał gdzieś na polach, Jakub natomiast był człowiekiem bez wyraźnych cech własnych i trzymał się domu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Powyższe zdanie może z łatwością rozśmieszyć znawców Biblii. Niestety tłumacz polski (R. P.) nie wyjaśnił w przypisie dlaczego używa tak dziwnego, wyraźnie niebiblijnego i współczesnego, związku słów jak "był człowiekiem bez wyraźnych cech własnych". Widać też, że istnieją tutaj pewne różnice między głównymi wersjami:

 

Wersja hebrajska: 1. Mojżeszowa. 25, 27. A gdy chłopcy wyrośli, Ezaw był mężem biegłym w myślistwie i żył na stepie. Jakub zaś był mężem spokojnym, mieszkającym w namiotach.

 

Wersja łacińska (Wulgaty w tłumaczeniu ks. Wujka.): Księga Rodzaju 25, 27. A gdy urosły, stał się Ezaw mężem biegłym w myślistwie i człowiekiem oraczem, a Jakub, mąż prosty, mieszkał w namiotach.

 

Jak widać wersja Wulgaty różni się od pozostałych, czyniąc Ezawa również oraczem. Wzięło się to zapewne ze złego zrozumienia i odczytania Septuaginty – z tego że Ezaw przebywał "na polach" (w celach łowieckich), zrozumiano, iż pracował na polu, a więc był oraczem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Izaak kochał bardziej Ezawa, bo jego łowy dostarczały mu ulubionych potraw, a Rebekka bardziej lubiła Jakuba. 29. Kiedyś Jakub ugotował polewkę. Wrócił wtedy z pól bardzo zmęczony Ezaw. 30. Ezaw poprosił Jakuba: "Daj skosztować tej czerwonej polewki, bo z sił opadłem". I z tego powodu otrzymał on imię Edom.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przyjmuje się, że hebrajski wyraz "edom"/"adom" znaczy "rudy, ryży, czerwony". Jako, że sam Ezaw (po hebr. "kosmaty") również był rudy, imię to pasowało do niego i jego potomków zwanych później Edomitami. To niezwykle wręcz realistyczne, że został nazwany Rudym, nie od tego, że był rudy, lecz z jakiejś innej przyczyny, a potem imię to do niego przylgnęło. Takie dziwne sytuacje zdarzają się zaskakująco często.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

31. Jakub tak odpowiedział Ezawowi: "Odstąp mi najpierw twoje prawa pierworództwa". 32. Ezaw rzekł: "Ja chyba zaraz umrę, po co mi te prawa pierworództwa?" 33. A Jakub dodał: "Ale przysięgnij mi jeszcze na to". Przysiągł mu. I Ezaw odstąpił Jakubowi prawa pierworództwa. 34. Podał więc Jakub Ezawowi chleb i polewkę z soczewicy. Najadł się, napił, a potem wstał i odszedł. W taki sposób Ezaw okazał, że mało sobie ceni prawa pierworództwa.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Do Hebrajczyków 12, 15. Baczcie, aby snadź nie odpadł kto od łaski Bożej, żeby jaki gorzki korzeń wypuszczając pędy w górę, nie wyrządził szkody i nie zaraził wielu. 16. By się nie znalazł jaki rozpustnik albo niezbożny jak Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał pierworództwo swoje.

17. A wiecie, że potem gdy chciał odziedziczyć błogosławieństwo, został odrzucony, nie znalazł bowiem miejsca na pokutę, choć jej ze łzami szukał.

 

Prawa pierworództwa, które sprzedał Ezaw Jakubowi, obejmowały pierwszeństwo w dziedziczeniu i błogosławieństwie. Jakubowi bardziej zależało na tym drugim, bowiem ostatecznie to Ezaw odziedziczył cały majątek po Izaaku. Mimo to, że Edom, lekkomyślnie przysiągł zrzec się pierworództwa na rzec Izraela, Izaak nie chciał pobłogosławić Jakuba jako pierworodnego, dlatego ten wraz z matką musiał uciec się do podstępu. Ezaw zaś mimo żalu został odrzucony.

 

Nierozważne sprzedanie pierworództwa ma w wymiarze symbolicznym, znaczenie odrzucenia Chrystusa przez Żydów i przyjęcie go przez pogan. W ten sposób zarówno prawo dziedziczenia królestwa Bożego i błogosławieństwa Jego, przypadło na Chrześcijan, a zostało odebrane Żydom (z ciała), którym pierwotnie się ono należało.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26, 1. W owej krainie nastał głód, inny niż głód, który był w czasach Abrahama. Izaak zatem odszedł do Abimelecha, króla Filistynów w Gerarze. 2. Ukazał mu się wtedy Pan i rzekł: "Nie idź do Egiptu. Zatrzymaj się w tej krainie, którą ci wskażę. 3. Mieszkaj jako przybysz w tej krainie. Ja będę z tobą i będę ci błogosławił. Tobie i twojemu potomstwu dam cały ten kraj. Spełnię moją przysięgę, którą złożyłem Abrahamowi, twojemu ojcu. 4. Rozmnożę twoje potomstwo do liczby gwiazd na niebie. Twojemu potomstwu dam całą ziemię, a przez twoje potomstwo będą mieć udział w tym błogosławieństwie wszystkie narody świata, 5. dlatego że Abraham, twój ojciec, posłuchał mojego głosu i przestrzegał moich nakazów, moich przykazań, moich poleceń i moich praw". 6. I osiadł Izaak w Gerarze.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Pismo wyraźnie zaznacza, że był to "głód, inny niż głód, który był w czasach Abrahama" dla podkreślenia, iż mamy do czynienia z inną sytuacją. Izaak nawet chciał postąpić inaczej, jednak, jak widać, Bóg pokierował go tak, by doprowadzić do sytuacji analogicznej jak u jego ojca. Niestety nierozumni ludzie widzą tutaj wpływ różnych tradycji nie rozumiejąc, iż Bóg celowo chciał powtórzenia pewnej sytuacji, dla przekonania się czy Abimelech (nie) wyciągnął z niej wniosków.

 

Bóg mówiąc o tym, że Abraham przestrzegał jego przekazań i praw, daje świadectwo, że nawet przed tym, jak dał prawa Izraelitom, oczekiwał przestrzegania przykazań. Naród Izraelski otrzymał nakazy Boże setki lat później na górze Synaj. Jednak już wcześniej, nie tylko człowiek tego narodu, lecz każdy człowiek, mógł przestrzegać Bożego prawa, dzięki ustawom które wypisane miał na swym sercu. Przykazania więc Boże i jego prawa są wieczne i obowiązują wszystkich od początku (tzn. od czasu od kiedy poznał je człowiek, poprzez zjedzenie owocu „poznania dobra i zła”):

 

Do Rzymian 2, 13. Nie ci bowiem, którzy słuchają Zakonu, sprawiedliwi są przed Bogiem, ale ci, którzy Zakon pełnią, będą usprawiedliwieni.

14. Bo gdy poganie, którzy Zakonu nie mają, z natury czynią, co Zakon nakazuje, tak że ci, którzy Zakonu nie mają, sami sobie są Zakonem i ujawniają treść Zakonu wypisaną w swych sercach.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Ludzie tej miejscowości pytali o Rebekkę, jego żonę. Odpowiedział: "Jest moją siostrą". Bał się bowiem powiedzieć: "Jest moją żoną", gdyż mężczyźni tej miejscowości mogli go zabić z powodu Rebekki, bo cieszyła się wielką urodą.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać mieszkańcom tamtej miejscowości dalej "brakowało bogobojności" i byli skłonni zabijać mężów ładnych kobiet. Nauczka jaką dał im Bóg, poprzez Abrahama, nic im nie pomogła.

 

Izaak wykorzystuje fortel swojego ojca i matki, z pewnością znając go dobrze i wiedząc do czego, za sprawą Bożą, on doprowadził. Wierząc, iż Bóg go prowadzi, wierzy również, że i tym razem kłamstwo to wyjdzie na dobre, a jemu i jego żonie nic złego się nie stanie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Przebywał już tam przez dłuższy czas, gdy kiedyś Abimelech, król Gerary, wychylił się przez okno i zobaczył, jak Izaak zbytkuje z Rebekką, swoją żoną. 9. Abimelech wezwał Izaaka i rzekł: "A zatem jest twoją żoną. Dlaczego więc mówiłeś: Jest moją siostrą?" Izaak odpowiedział: "Mówiłem tak, aby nie zginąć przez nią". 10. Abimelech zapytał: "Dlaczego tak wobec nas postąpiłeś? Niewiele brakowało, by ktoś z mojego plemienia przespał się z twoją żoną. I sprowadziłbyś na nas taki grzech niewiedzy!". 11. Abimelech wydał dla całego swojego ludu następujące zarządzenie: "Ktokolwiek by tknął tego człowieka albo jego żony, będzie podlegał karze śmierci".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bóg nie dopuścił do pojęcia Rebeki przez kogoś obcego i sprawił, że Izaak został specjalnie ochroniony prawem. Możliwe, że Abimelech, pamiętając Abrahama, coś podejrzewał dlatego pierwszy wykrył podstęp – pewniej jednak było to zrządzenie Boże, a mieszkańcy Gerary zapomnieli o Abrahamie (i pokoju z nim zawartym).

 

Z drugiej zaś strony, Rebeka, nie został porwana jak żona Abrahama, możliwe więc, że obyczaje tamtejsze uległy pewnej poprawie. Dlatego też, tym razem, królestwo Abimelecha nie zostało w żaden sposób ukarane, ani ograbione.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Izaak dokonał zasiewów jęczmienia w tamtejszej krainie i w owym roku zebrał plon stokrotny, Pan bowiem mu błogosławił. 13. I wybił się ów człowiek wysoko. Stawał się coraz bardziej zamożny, aż doszedł do wielkiego bogactwa. 14. Dorobił się stada owiec i wołów. Miał wiele posiadłości wiejskich. Wzbudziło to zazdrość Filistynów. 15. I dlatego wszystkie studnie, które wykopali słudzy jego ojca jeszcze za czasów jego ojca, Filistyni zasypali, wypełniając je ziemią. 16. Wtedy Abimelech powiedział Izaakowi: "Odejdź od nas, bo jesteś tu zamożniejszy od nas". 17. Odszedł zatem Izaak stamtąd i zatrzymał się w wąwozie Gerary. Tam zamieszkał. 18. Izaak odkopał studnie z wodą, które wyryli słudzy Abrahama, jego ojca, a po śmierci Abrahama, jego ojca, zasypali Filistyni, i nadał im te same nazwy, jakie otrzymały od Abrahama, jego ojca. 19. A kiedy słudzy Izaaka zaczęli kopać w wąwozie Gerary, to i tam znaleźli źródło tryskającej wody. 20. Wówczas pasterze Gerary pobili się z pasterzami Izaaka, mówiąc, że to jest ich woda. Dlatego on nazwał tę studnię Krzywdą, bo tamci go skrzywdzili. 21. Izaak odszedł stamtąd i wyrył inną studnię, ale i do niej zgłosili pretensje. Tej nadał nazwę Nienawiść. 22. kiedy odszedł także stamtąd i wykopał kolejną studnię, już się o nią nie upominali. Nadał jej zatem nazwę Swoboda, mówiąc: "To dlatego że Pan otworzył teraz przed nami szerokie przestrzenie i że daje nam rozrost na ziemi".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać Izaak podczas swojego życia starał się naśladować Abrahama i okazując mu szacunek odkopywał studnie przez niego wykopane, nadając im te same nazwy. W ten sposób dbał o pamięć o nim.

 

Dobrze jest uświadomić sobie jak wielkim trudem jest wykopanie studni – zwłaszcza w tamtych czasach prymitywnych narzędzi – a więc też jak wielkim złodziejstwem było zawłaszczanie ich przez okolicznych mieszkańców. Mimo to Izaak, zamiast walczyć z nimi, kopał następne i ostatecznie Bóg dał mu wodę w pokoju. Jest to dobry wzór do naśladowania dla nas; byśmy – podobnie jak i on – ustępowali tym którzy nas krzywdzą, rezygnując nawet z tego co jest naszą własnością.

 

To co było tylko wzorem dla Izraelitów, dla Chrześcijan jest już bezpośrednim nakazem. Jezus mówi (Ewangelia św. Mateusza 5, 40.): "A temu, kto się chce z tobą prawować i suknię twoją zabrać, daj mu i płaszcz. 41. A kto by cię przyniewalał, żebyś szedł z nim jedną milę, idź z nim drugie dwie."

Ewangelia św. Łukasza 6, 29. A kto by cię uderzył w policzek, nadstaw mu i drugi. A temu, który zabiera ci płaszcz, nie wzbraniaj i tuniki.

30. Każdemu kto cię prosi, daj, a kto ci zabiera, co twego jest, nie żądaj zwrotu.

 

Chrześcijanin ma więc obowiązek dobrowolnie dać się okraść, a nawet pomagać tym którzy chcą ich skrzywdzić.

 

Do Koryntian. 6, 7. W ogóle, już to przynosi wam ujmę, że się z sobą prawujecie. Czemu raczej krzywdy nie cierpicie? Czemu raczej szkody nie ponosicie?

 

Do Żydów 10, 34. Bo i z więźniami cierpieliście pospołu i rabunek dóbr waszych przyjęliście z weselem, wiedząc, że macie w niebie lepsze i trwałe posiadanie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

23. Stamtąd odszedł do Studni Przysięgi. 24. I owej nocy objawił mu się Pan i powiedział: "Ja jestem Bogiem Abrahama, twojego ojca. Nie bój się, bo ja jestem z tobą i błogosławię ci. Rozmnożę twoje potomstwo ze względu na Abrahama, twojego ojca". 25. A zatem w tamtych miejscu zbudował ołtarz i tam przyzywał imię Pana. Rozbił tam również swój namiot. I również tam słudzy Izaaka wykopali studnię.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"odszedł do Studni Przysięgi" – odszedł na miejsce gdzie była wcześniej ta studnia, gdyż obecnie była zakopana.

 

"słudzy Izaaka wykopali studnię" – albo chodzi o to, że wykopali tam jakąś inną studnię, albo o to, że zaczęli odkopywać tą "studnię Przysięgi".

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

26. Wtedy Abimelech wybrał się do niego z Gerary, a z nim Ochozath, jego przyjaciel, i Fikol, naczelny wódz jego wojska. 27. Izaak zapytał ich: "Po co przybyliście do mnie. Wy nienawiść mi okazaliście i wypędziliście mnie od siebie". 28. Odpowiedzieli: "Kiedy zobaczyliśmy, że Pan jest z tobą, powiedzieliśmy sobie: Powinno być porozumienie między nami i tobą. Chcemy zawrzeć z tobą przymierze, 29. abyś nie podejmował szkodliwych dla nas działań, jak i my w gruncie rzeczy nie okazaliśmy ci dotąd odrazy jak i my naprawdę dobrze się z tobą obchodziliśmy i spokojnie oddaliliśmy ciebie, tak że dzisiaj ty możesz cieszyć się błogosławieństwem Pana". 30. Wtedy on wydał dla nich ucztę. Najedli się i napili. 31. Gdy rano wstali, złożyli sobie wzajemnie przysięgę. Izaak odprawił ich w drogę, tak że bezpiecznie wracali od niego. 32. A tak się złożyło, że tego samego dnia przybyli słudzy Izaaka i przynieśli mu wiadomość o studni, którą drążyli. Powiedzieli: "Wody nie znaleźliśmy". 33. On nadał jej nazwę Przysięga. Z tej racji tamtejsze miasto nazywa się aż do dzisiaj Studnią Przysięgi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Wody nie znaleźliśmy" – Jak podaje tłumacz polski w tekście greckim jest wyraźne zaprzeczenie "nie", jak sadzę tak jest lepiej. Jest to swojego rodzaju proroctwo mówiące o tym, iż przysięga którą wtedy zawarli, będzie złamana. Przymierze Abimelecha z Abrahamem było bezowocne, podobnie i przymierze z jego synem nic nie da. Mieszkańcy tego miasta nie zważali na to, iż zawarli przymierze z Abrahamem, lecz okazali mu wrogość (po jego śmierci) zakopując studnie które wydrążył. Naiwnością byłoby sądzić, że ponowienie tego przymierza da lepsze skutki.

 

Dlatego też Bóg sprawił, iż kopiący nie odnaleźli wody, by było to proroctwo i świadectwo jałowości tamtego przymierza między Filistynami i Izaakiem. W przyszłości Izraelici mieli przejąć te ziemie, a potomkowie zawierających ten pokój mieli być swoimi zaciętymi wrogami.

 

Mimo nieodnalezienia wody, Izaak nadaje studni i tak nazwę, którą dał jej jego ojciec Abraham, dla okazania mu szacunku i zachowania o nim pamięci. Z czasem powstało tam miasto o tej właśnie nazwie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

34. Kiedy Ezaw miał czterdzieści lat wziął sobie za żonę Judim, córkę Chettajczyka Beera, oraz Basemmath, córkę Euajczyka Ajlona. 33. Były one dla Izaaka i Rebekki powodem niesnasek.

 

27, 1. Kiedy Izaak zestarzał się, jego oczy z trudnością cokolwiek dostrzegały. Kiedyś przywołał Ezawa, swojego starszego syna, i odezwał się do niego: "Synu mój". On rzekł: "Jestem tu". 2. Wtedy powiedział: "Stary już jestem, a nie znam dnia mojej śmierci. 3. Weź swój sprzęt myśliwski: kołczan i łuk, idź na pola i upoluj mi coś z dzikiej zwierzyny. 4. Przygotuj mi jadło, jakie lubię, i przynieś mi do zjedzenia, abym cię ze swej duszy pobłogosławił, nim umrę".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać, nie zważając na przysięgę Ezawa, w której odstąpił on swoje pierworodztwo Jakubowi, Izaak ma zamiar potraktować go jak pierworodnego i udzielić mu specjalnego błogosławieństwa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Kiedy Izaak rozmawiał z Ezawem, Rebekka podsłuchiwała. Ezaw udał się na pola, aby upolować coś ze zwierzyny dla swojego ojca, 6. Rebekka natomiast powiedziała Jakubowi, swojemu młodszemu synowi: "Właśnie słyszałem rozmowę twojego ojca z Ezawem, twoim bratem. Powiedział: 7. Przynieś coś z dzikiej zwierzyny i przyrządź mi strawę; kiedy się najem, udzielę ci, nim umrę, błogosławieństwa przed Panem. 8. A zatem, posłuchaj mnie teraz, synu, w tym, co ci powiem. 9. Idź do bydła i przynieś mi stamtąd dwa młodziutkie, dorodne koźlątka. Przyrządzę z nich dla twojego ojca ulubione przez niego potrawy. 10. Zaniesiesz je swojemu ojcu, aby, gdy się naje, udzielił ci błogosławieństwa, zanim umrze".

11. Jakub odezwał się do Rebekki, swojej matki: "Ezaw, mój brat, jest włochaty, a ja jestem człowiekiem nieowłosionym. 12. Mój ojciec może zechcieć mnie dotknąć i wtedy nabierze podejrzenia, że lekceważę go, i zamiast błogosławieństwa ściągnę na siebie przekleństwo".

13. Matka powiedziała mu: "Niech na mnie spadnie to przekleństwo, synu mój. Posłuchaj tylko moich słów. Idź i przynieś mi je".

14. Poszedł, wybrał wybrał koźlątka i przyniósł matce, a matka przyrządziła potrawy, jakie lubił jego ojciec. 15. Rebeka wzięła piękną szatę Ezawa, swojego starszego syna, którą miał tam, gdzie mieszkała, i ubrała w nią Jakuba, swojego młodszego syna. 16. Wzięła też skórki z koźląt i obłożyła nimi jego ramiona i goliznę jego szyi. 17. Potrawy i chleby, które przygotowała, dała do rąk Jakubowi, swojemu synowi. 18. Zaniósł je swojemu ojcu i odezwał się do niego: "Ojcze". A on powiedział: "Tak, oto ja. Kim jesteś, dziecko?" 19. Jakub odpowiedział swojemu ojcu: "To ja, Ezaw, twój pierworodny. Zrobiłem, jak mi kazałeś. Podnieś się, usiądź i zjedz złowionej przeze mnie zwierzyny, abyś mógł mi udzielić błogosławieństwa". 20. Lecz Izaak zapytał swojego syna: "Jak to się stało, synu, że tak szybko upolowałeś?" A on odrzekł: "To Pan, twój Bóg, wystawił mi to tak prędko". 21. Izaak przywołał Jakuba: "Przybliż się, dziecko, abym mógł cię dotknąć i sprawdzić, czy jesteś moim synem, Ezawem, czy nie". 22. Gdy Jakub podszedł do Izaaka, swojego ojca, ten obmacał go i powiedział: "Ten głos – to głos Jakuba, ale ramiona są ramionami Ezawa". 23. Nie rozpoznał go. Ramiona jego bowiem były włochate, jak ramiona Ezawa, jego brata. Zdecydował się zatem udzielić mu błogosławieństwa. 24. Ale zapytał go jeszcze: "Czy ty jesteś moim synem Ezawem?" Odpowiedział: "Tak, to ja". 25. Wtedy rzekł: "Bądź tu przy mnie dziecko, abym mógł zjeść coś z twoich łupów i potem mógł ci z duszy udzielić swojego błogosławieństwa". Stanął, a on jadł. Przyniósł mu także wina, a on wypił. 26. A potem powiedział mu Izaak, jego ojciec: "Podejdź do mnie i uściśnij mnie, dziecko". 27. Gdy podszedł i uścisnął go, a on poczuł zapach jego szat, dopiero wtedy udzielił mu błogosławieństwa, mówiąc:

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wielu oburza czyn, którego dopuścił się Jakub wraz z matką. Przyznam, że i mnie niegdyś doprowadzała ta historia do wściekłości.

 

Złość u słuchaczy tej opowieści budzi to, iż bardzo blisko zbliża się ona do okropnej zbrodni i łatwo widzieć ją w błędnym świetle. Gdy Izaak pyta: "Jak to się stało, synu, że tak szybko upolowałeś?", to prawie jak wtedy kiedy czerwony kapturek pyta w baśni: "Jak to jest babciu, że masz tak wielkie zęby?", gdy Izaak dotyka go by przekonać się czy rzeczywiście jest Ezawem, aż się przypominają słowa Chrystusa (Ewangelia Mateusza 7, 15): "Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy do was przychodzą w odzieniu owczym, a wewnątrz są wilki drapieżne."

 

Jakub rzeczywiście przyszedł przebrany w owczą skórę, by oszukiwać, faktycznie też kłamał jak najęty. Zarówno jednak bajka, o czerwonym kapturku, jak i Chrystus, mówią o fałszywych nauczycielach i uwodzicielach stawiających się w miejsce Boga, Jakub zaś stawił się nie w miejsce swego ojca, lecz syna pierworodnego, którego pierworództwo wykupił.

 

Gdy mówi: "To ja, Ezaw, twój pierworodny" właściwie rzecz biorąc Izaak powinien mu zwrócić uwagę, że pierworodnym nie jest już Ezaw, który przecież przez przysięgę oddał prawa pierworództwa bratu Jakubowi. Gdyby jednak tak zrobił, sam przyznałby, iż błogosławieństwo pierworodnego się mu nie należy, a on źle czyni chcąc mu je udzielić. Widać więc, że podstęp ten miał wymusić otrzymanie tego, co powinien otrzymać Izrael/Jakub jako nabywca praw pierworództwa.

 

Oczywiście oszustwo jest same w sobie naganne i jak mówi Paweł w liście (1. Do Tesaloniczan 4, 6.): "Niechaj też żaden z was nie knuje podstępu i nie oszukuje brata swego w żadnej sprawie, bo mścicielem wszystkich rzeczy jest Bóg, jakośmy wam zapowiedzieli i oświadczyli." – tak też dalej Bóg, w pewien sposób ukarał Jakuba i Rebekkę za ten postępek. Rebekkę przez oddalenie od niej umiłowanego syna. Jakuba zaś, jako oszusta, przez wydanie go w ręce oszusta Labana.

 

Musiało jednak wszystko odbyć się w ten sposób gdyż owe zdarzenie ma dodatkowe znaczenie prorockie i symboliczne. Jak wyżej dowodziłem, Jakub symbolizuje Chrześcijan przejmujących dziedzictwo Izraela z ciała – symbolizowanego przez Ezawa.

 

Jak Jakub przebrał się by przejąć błogosławieństwo Ezawa, tak Chrześcijanie przyoblekają się w Chrystusa stając się jego synami, a przez to także Izraelitami i potomkami króla Dawida. [Powiązane jest to ze chrztem w którym człowiek umiera dla świata i rodzi się na nowo przybierając nową tożsamość – stając się częścią narodu wybranego.] Chrześcijanie poprzez przyjęcie Chrystusa i taki właśnie podstęp, przejmują całe dziedzictwo Izraela z ciała – jego błogosławieństwo i obietnice – w ten sposób ograbiają go jak kiedyś Jakub, Ezawa. Mają do tego też taką samą podstawę; gdyż jak Ezaw zlekceważył sobie pierworództwo, tak Izraelici z ciała zlekceważyli Syna Bożego.

 

Sam Jezus Chrystus też jakoby przez podstęp przejmuje pierworództwo. Pierwszym bowiem człowiekiem był Adam, a on jest drugim Adamem. Jednak jest też pierwszy gdyż jest "pierworodnym z umarłych", zrodzonym na nowo z Boga i każdy chrześcijanin poprzez niego, na nowo rodzi się z Boga jak i on. W ten sposób choć był drugi, staje się pierwszy. A nawet nazwany jest "pierworodnym wszelkiego stworzenia".

 

Tak samo i Chrześcijanie, razem z Chrystusem, stają się na nowo początkiem stworzenia Bożego:

List św. Jakuba. 1, 18. Bo z własnej woli zrodził nas słowem prawdy, abyśmy byli niejako początkiem stworzenia jego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

"Oto zapach mojego syna, jak zapach rozległych pól, którym Pan pobłogosławił.

28. Oby Bóg udzielił ci rosy z nieba i żyzności ziemi, obfitości zboża i wina.

29. Niech służą ci narody niech wodzowie ci się kłaniają.

Bądź panem twojego brata.

Niech hołdy ci składają synowie twojego ojca.

Kto klątwę na ciebie rzuci, niech będzie wyklęty,

a kto cię pobłogosławi, błogosławiony niech będzie".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Trzeba pamiętać o tym, że Izaak błogosławiąc Jakubowi, przebranemu za Ezawa, by "był panem swojego brata", robi to jakoby wbrew Bogu, który przecież powiedział wcześniej (25, 23.): "Dwa narody są w twoim łonie, dwa ludy po urodzeniu się z ciebie rozdzielą się; jeden lud nad drugi się wzniesie, starszy będzie służył młodszemu".

 

Izaak jednak, nie zważając na to słowo Boże, chce uczynić panem starszego Ezawa. Jednak ponieważ Jakub jest za niego przebrany, w istocie swej Izaak błogosławiąc, spełnia wolę Bożą, czyniąc Jakuba panem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

30. Kiedy Izaak skończył udzielanie błogosławieństwa Jakubowi, swojemu synowi, i Jakub, jego syn, już wyszedł od Izaaka, swojego ojca, wrócił z polowania Ezaw, jego brat. 31. I on zaraz przygotował potrawy i zaniósł swojemu ojcu. Rzekł ojcu: "Podnieś się, mój ojcze, i zjedz to, co upolował twój syn, abyś mógł z duszy udzielić mi błogosławieństwa". 32. Izaak, jego ojciec, zapytał go: "A kim ty jesteś?" Odpowiedział: "Jestem Ezawem, twoim pierworodnym synem". 33. Przestraszył się bardzo Izaak i zapytał: "Kto zatem upolował mi wcześniej zwierzynę i podał mi? Ja jadłem to wszystko, zanim ty przyszedłeś, i udzieliłem mu błogosławieństwa, tak że on jest już nim obdarzony". 34. Kiedy Ezaw usłyszał słowa Izaaka, swojego ojca, wykrzyknął głośno i z wielką goryczą poprosił: "Udziel i mnie, ojcze, błogosławieństwa". 35. Odpowiedział mu: "To twój brat przyszedł i podstępnie wyłudził błogosławieństwo, przeznaczona dla ciebie". 36. Wtedy rzekł" "Słusznie otrzymał on imię Jakub, już bowiem dwukrotnie mnie podszedł: przejął moje prawa pierworództwa, a teraz odebrał mi błogosławieństwo".

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"Słusznie otrzymał on imię Jakub" – Nie zważając na Słowo Boże i świadectwo Pisma współcześni językoznawcy błędnie upatrują w tym imieniu znaczenie "Jahwe chroni", tymczasem imię "Jakub" znaczyło po hebrajsku "pięta" i zostało nadane ze względu na to, że Jakub rodząc się wyłonił się trzymając za piętę swego bliźniaka Ezawa (Rodzaju 25, 26).

 

Jako że Bóg w pierwszym proroctwie powiedział do węża, iż będzie wrogiem człowiekowi i będzie go chwytał za piętę, ten związek wyrazowy stał się synonimem wrogości i podstępu. Dlatego też imię Jakub ma przenośne znaczenie "podstępny" (w domyśle: jak wąż, czyhający na piętę, który zwiódł pierwszych ludzi), co też przytacza tutaj Ezaw.

 

Jakub był rzeczywiście człowiekiem bardzo podstępnym i sprytnym, co widać wyraźnie w całym jago życiu, a nawet zostało odziedziczone przez jego potomków. Izraelici przez wszystkie wielki swej historii odznaczali się przebiegłością, co często – jak i było z Jakubem – przyczyniało się do tego, że wzbudzali nienawiść. Żydzi zadziwiali swą zdolnością do handlu i zdobywania majątku. Ze względu na wrodzony spryt, mieli zwykle niemałą przewagę nad innymi narodami.

 

Pod względem symbolicznym Jakub symbolizuje Chrystusa i tu imię to – "Pięta" – sprawdza się doskonale, gdyż owo proroctwo, iż wąż (Szatan) ugodzi w piętę, spełniło się właśnie na Jezusie Chrystusie, przez jego śmierć męczeńską. Chrystus jest tą piętą która została ugodzona przez węża, a jednocześnie tą piętą która zmiażdżyła wężową głowę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

I Ezaw zapytał swojego ojca: "Ojcze, czy nie zostało ci jeszcze jakieś błogosławieństwo dla mnie?" 37. W odpowiedzi Izaak rzekł do Ezawa: "Jeśli uczyniłem go twoim panem, a wszystkich jego braci jego sługami, jeśli zapewniłem mu obfitość zboża i wina, to co, dziecko mogę zrobić dla ciebie?"

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Zastanawia to, że Izaak mówi, że jakoby wyczerpał możliwości błogosławienia i nie zostało mu już nic dla Ezawa. Mógł przecież pobłogosławić mu w łowiectwie, powiedzieć: "Strzała twoja zawsze dosięgnie tam gdzie zechcesz", dać umiejętność mądrości: "Niech wszystkie narody szukają u ciebie mądrości" (Tym bardziej, że Edom później rzeczywiście wsławił się mędrcami), czy choćby szczęście: "Zawsze gdziekolwiek pójdziesz będziesz szczęśliwy i nigdy szczęście cię nie opuści" (lepiej być przecież szczęśliwym sługą, niż nieszczęśliwym panem). [Oczywiście jeszcze lepszym błogosławieństwem byłoby „zapewnienie mu” wiary i opieki Bożej, albo miłości, czy nadziei.]

 

Czy jednak, rzeczywiście mógł to zrobić? Jakie w ogóle ograniczenia podlegają błogosławieniu? i na jakich zasadach się ono opiera?

 

Błogosławieństwo zdaje się polegać na niemal Boskiej mocy stwórczej słowa, zbliżając się niemal do magii. Czasami zaś było zwyczajnymi proroctwami, które i tak musiałyby się spełnić, nawet gdyby nie zostały wypowiedziane.

 

Przekleństwo i błogosławieństwo to dwa ostrza, z których korzystanie wymaga przestrzegania pewnych nieznanych nam zasad. Biblia nigdy nie mówi o nich wprost i całą swą wiedzę zdobywamy jedynie przy okazji opisów historycznych. Nigdy zaś wprost Pismo nie mówi dokładnie, jak błogosławić i czym jestże błogosławieństwo. Być może znaczy to, iż współcześnie ta wiedza jest nam niepotrzebna…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

38. Lecz Ezaw zwrócił się do ojca z pytaniem: "A czy tylko jedno masz, ojcze, błogosławieństwo? Pobłogosław i mnie, ojcze!" Wtedy Izaaka, żal ścisnął, bo Ezaw wołał głośno i z płaczem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

To właśnie zdarzenie przytacza Apostoł Paweł w cytowanym przez mnie wcześniej fragmencie [Do Hebrajczyków 12, 15. Baczcie, aby snadź nie odpadł kto od łaski Bożej, żeby jaki gorzki korzeń wypuszczając pędy w górę, nie wyrządził szkody i nie zaraził wielu. 16. By się nie znalazł jaki rozpustnik albo niezbożny jak Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał pierworództwo swoje. 17. A wiecie, że potem gdy chciał odziedziczyć błogosławieństwo, został odrzucony, nie znalazł bowiem miejsca na pokutę, choć jej ze łzami szukał.] by przestrzec nas przed odstępstwem i świadczyć, iż może być jednak czasem za późno na pokutę.

 

Pamiętając o miłosierdziu Bożym, niektórzy zbyt lekko poważając sobie Jego wolę i swoje chrześcijańskie obowiązki. Postępując tak robią zupełnie jak Ezaw, który pamiętając o miłości którą darzył go jego ojciec, lekko traktował prawa pierworództwa, przekonany, że Izaak który go kocha i tak mu pobłogosławi. Przeliczył się w tym myśleniu. Tak też i ci którzy pozwalając sobie na grzech i niepożyteczność, w imię tego, że Bóg "i tak ich przecież kocha", przeliczą się. I gdy nawet skierują się w końcu na drogę pokuty, może być już dla nich za późno.

 

Pamięć więc o miłości Bożej, powinna kierować nas do natychmiastowego wyrażenia żalu i postanowienia poprawy (w imię tego, że miłosierny Bóg daruje nam nam nowe życie), nie zaś do lekceważenia sobie swego Stwórcy (w imię tego, że jak kocha to wszystko i tak wybaczy – a więc można robić co się chce).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

39. Odpowiadając mu zatem Izaak, jego ojciec, powiedział:

"Daleko będzie twój namiot od żyzności ziemi, daleko od rosy z nieba.

40. Z miecza swego żył będziesz, a bratu swojemu będziesz służył.

Lecz jeśli będziesz chciał się otrząsnąć, uwolnisz swą szyję z jego jarzma".

41. Ezaw pałał gniewem na Jakuba z powodu błogosławieństwa, które on otrzymał od swojego ojca, i takie Ezaw powziął postanowienie: "Niech no tylko nadejdą dni żałoby po moim ojcu, to wtedy zabiję Jakuba, mojego brata". 42. Kiedy Rebekka dowiedziała się o zamiarach Ezawa, swojego starszego syna, posłała kogoś i wezwała do siebie Jakuba, swojego młodszego syna. Rzekła mu: "Oto Ezaw, twój brat, odgraża się, że cię zabije. 43. A zatem, me dziecko, posłuchaj moich słów. Przygotuj się, aby uciec do Mezopotamii, do Labana, mojego brata, w Charranie. 44. Pozostaniesz u niego tak długo, aż nie wygaśnie gniew 45. i zawziętość twojego brata na ciebie i dopóki nie zapomni, co mu zrobiłeś. Ja wtedy poślę przez kogoś wezwanie, byś wrócił stamtąd. Nie chciałabym bowiem, bym jednego dnia pozbawiona została was obu".

46. Rebekka odezwała się do Izaaka: "Już mi się uprzykrzyło życie z powodu tych kobiet potomków Cheta. Jeśli jeszcze Jakub miałby wziąć sobie żonę spośród córek tej krainy, to nie chciałabym żyć".

28, 1. Izaak wezwał Jakuba, pobłogosławił go i dał mu takie polecenie: "Nie możesz wziąć sobie żony spośród córek Chanaana. 2. Przygotuj się i idź do Mezopotamii, do domu Bathuela, ojca twojej matki, i stamtąd weź sobie żonę, spośród córek Labana, brata twojej matki. 3. Niech Bóg mój zechce ci błogosławić, postawić cię wysoko, rozmnożyć cię, abyś się stał wielką rzeszą narodów. 4. Oby cię obdarzył błogosławieństwami Abrahama, mojego ojca: ciebie i po tobie twoje potomstwo, tak byś stał się dziedzicem tej ziemi, na której teraz jesteś wędrownym mieszkańcem, a którą Bóg już wcześniej postanowił dać Abrahamowi". 5. Potem Izaak wyprawił Jakuba. Udał się on do Mezopotamii, do Labana, syna Syryjczyka Bathuela, brata Rebekki, matki Jakuba i Ezawa.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Poświadczenie błogosławieństwa oraz tego, że na Jakuba – jako posiadającego prawa pierworództwa – spływa błogosławieństwo Abrahama. Widzimy, że Izaak nie tylko nie cofa swojego błogosławieństwa, lecz nawet teraz już zupełnie jawnie i bez żadnego oszustwa, udziela go Jakubowi. Stało się tak zapewne przez to, że zauważono w tym „rękę Boga” który przecież mówił, iż młodszy będzie panem starszego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Ezaw dowiedział się, że Izaak pobłogosławił Jakuba, że on wybiera się do Mezopotamii, należącej do Syrii, aby wziąć sobie stamtąd żonę, że ojciec, błogosławiąc go, dał mu także nakaz: "Nie bierz sobie żony spośród córek Chanaana", 7. i że Jakub posłuchał swojego ojca i matki, udając się do Mezopotamii, należącej do Syrii, 8. a nadto ponieważ Ezaw wiedział, że córki Chanaana uchodzą w oczach Izaaka, jego ojca, za zepsute, 9. udał się Ezaw do Ismaela i oprócz żon, które już miał, wziął sobie za żonę jeszcze Maeleth, córę Ismaela, syna Abrahama, siostrę Nabajotha.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać upokorzony tym wydarzeniem Ezaw, stara się zmienić swe życie na lepsze i przypodobać się swojemu ojcu i matce.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Jakub odszedł od Studni Przysięgi i podążył do Charranu. 11. Dotarł do pewnego miejsca, gdzie postanowił położyć się spać, bo słońce już zachodziło. Wybrał tam jeden z kamieni i położył go sobie pod głowę. Na tym miejscu zasnął.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub wyszedł z niczym od swej rodziny, tak że jedynie kamień mógł położyć sobie pod głowę. Widać wyraźnie, że w jego prawach pierworodztwa, które wykupił od Ezawa, nie chodziło o fizyczny majątek (który w całości odziedziczył Ezaw po Izaaku) lecz o obietnice i błogosławieństwo Boże.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. I miał tam sen. Oto schody jednym końcem oparte na ziemi, ich szczyt natomiast dosięgał filamentu nieba. Po nich aniołowie Boga chodzili do góry i w dół. 13. Stał tam na nich Pan, który powiedział: „Ja jestem Panem, Bogiem Abrahama, twojego przodka, i Bogiem Izaaka. Nie bój się. Ziemię, na której śpisz, dam tobie i twojemu potomstwu. 14. Twoje potomstwo osiągnie liczbę ziaren piasku na ziemi i rozprzestrzeni się w stronę morza, na południe, na północ i na wschód. Poprzez ciebie i przez twoje potomstwo będą mieć udział w błogosławieństwie wszystkie plemiona ziemi. 15. Oto ja jestem z tobą, by cię strzec na każdej drodze, którąkolwiek podążysz. Ja przyprowadzę cię z powrotem do tej krainy, bo cię nie opuszczę, aż spełnię wszystko co ci przyrzekłem”. 16. Kiedy Jakub obudził się ze snu, powiedział: „Pan jest w tym miejscu, a ja nie wiedziałem”. 17. Lęk go przejął, rzekł zatem: „Jak groźne jest to miejsce! Tu na pewno jest dom Boga, a to była brama do nieba”. 18. Kiedy Jakub wstał rano, wziął ten kamień, który tam podłożył sobie pod głowę, ustawił go jako stelę i polał go z góry oliwą. 19. Jakub nadał temu miejscu nazwę Dom Boga. Przedtem to miasto nazywało się Ulamlus. 20. Jakub złożył wtedy ślubowanie, tak mówiąc: „Jeżeli Pan, Bóg, będzie ze mną, jeżeli strzec mnie będzie w czasie podróży, którą teraz odbywam, jeżeli dawał mi będzie chleb do jedzenia i ubranie do odziewania się 21. jeżeli bezpiecznie przyprowadzi mnie z powrotem do domu mojego ojca, to Pan będzie zawsze moim Bogiem, 23. a ten kamień, który postawiłem jako stelę, będzie dla mnie domem Boga, a z wszystkiego, co mi dasz, będę wyłączał dla Ciebie dziesiątą część”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dom Boga” – hebr. Bajthel/Betel. W tym miejscu ustawiono, później, odstępczy (!) ośrodek kultu Boga. Do którego niesłusznie odbywano pielgrzymki… Wiąże się z tym ważna dla nas lekcja: nawet jeśli coś jest wieloletnią tradycją i da się znaleźć jakieś cytaty Biblijne na jej potwierdzenie, jeszcze nie musi oznaczać, że jest to zgodne z wolą Bożą.

 

Tak bowiem było właśnie w Izraelu. Przez odstępstwo Salomona i jego syna Roboama, Bóg doprowadził do podziału Królestwa Izraela na dwie części. Miał to być jednak tylko podział polityczny, stał się jednak podziałem religijnym.

 

Podobnie jak później w chrześcijaństwie (schizma), religia podzieliła się na dwa obozy bardziej ze względów politycznych, niż doktrynalnych. Przy czym większość (10 plemion) była w błędzie i oddawała cześć Bogu w złych miejscach. I chociaż obie strony zbłądziły, przez oddawanie czci na wyżynach (też uzasadnione tradycyjnie!), tworzenie świętych gajów i zaadoptowanie świąt i uroczystości pogańskich, to jednak „wierne” plemię Judy, Beniamina, wraz z kapłaństwem (plemię Lewiego), które oddawało cześć Stwórcy w miejscu zgodnym z jego wolą (tj. Świątyni w Jerozolimie) cieszyło się większym Bożym błogosławieństwem i ochroną.

 

O tym jak doszło do tego odstępstwa, które sprowadził postawiony przez Boga król Jeroboam, mówi trzecie księga królewska:

Trzecia Księga Królewska (wersja LXX) 12, 26. I rzekł dobie w swym sercu Jeroboam: „Teraz królowanie może wrócić do domu Dawida. 27. Jeśli bowiem ten lud będzie nadal chodził do Jeruzalem, aby składać ofiary w domu Pana, to serce tego ludu może wrócić do Pana i do ich władcy, czyli do Roboama, króla Judy, a mnie mogą zabić”. 28. Rozważył tę rzecz, a potem poszedł i zrobił ze złota dwie jałowice i tak przemówił do ludu: „Skończcie już z tym chodzeniem do Jeruzalem. Wystarczy! Oto tu są twoi bogowie, Izraelu. To oni wyprowadzili cię z Egiptu”. 29. Jedną postawił w Bajthelu, a jedną dał do Danu. 30. Ten pomysł był oczywiście grzechem. I teraz lud chodził od jednej aż do Danu. 31. Urządził przybytki na tak zwanych wyżynach i powołał kapłanów, biorąc ich spośród zwykłego ludu, a nie spośród synów Lewiego. 32. Ustanowił Jeroboam uroczystość piętnastego dnia ósmego miesiąca na podobieństwo uroczystości obchodzonej w krainie Judy. Przystąpił do ołtarza który postawił w Bajthelu, aby tym zrobionym jałowicom złożyć ofiarę. Osadził w Bajthelu kapłanów tak zwanych wyżyn, których sam powołał. 33. Do tego ołtarza, który sam zrobił, przystąpił piętnastego dnia ósmego miesiąca, czyli w wymyśloną przez siebie uroczystość. A tę uroczystość ustanowił dla synów Izraela. Wtedy właśnie przystąpił do ołtarza, aby złożyć ofiarę.

 

Może wydawać się dziwne, dlaczego Izraelici tak bardzo uparli się by czcić cielce, w końcu przecież podczas wyprowadzanie z Egiptu w podobny sposób zgrzeszyli przeciw Bogu. Zatem Izraelici czcili krowy? W żadnym razie! Zrozumieć to można poprzez poznanie kontekstu tych rzeźb, dla Izraelitów cielec symbolizował prawdziwego Boga, tak jak dla Chrześcijan baranek jest symbolem Chrystusa – a przecież żaden chrześcijanin nie otacza żadnym szacunkiem owiec – to był zwyczajny symbol. Symbolika ta miała zapewne podłoże w księdze Henocha w której w części zwanej „księgą snów”, duży biały byk symbolizuje alegorycznie doskonałego człowieka – a więc doskonały obraz Boży.

 

Dlatego też Izraelici tworząc wizerunki cielców, tworzyli je z myślą oddawania przez nie, czci prawdziwemu Bogu, nie zaś zwierzętom, czy też jakimś pogańskim bożkom. Zrozumieć można to łatwo na przykładzie współczesnych „świętych” obrazów i rzeźb, przez które wyznawcy różnych religii chrześcijańskich chcą zwracać się do Boga – mimo iż On zakazał tworzenia swoich podobizn i kłaniania się im.

 

Ośrodki w Dan i Bejthelu były więc kultem „Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba”. Jednak, jednocześnie, były odstępstwem od Boga, gdyż były niezgodne z jego wolą. Zwolennicy ich mieli jednak swoje argumenty, jak widać wyżej, także oparte na Piśmie Świętym. Jako że kult ten przetrwał bardzo wiele lat i trwał w Izraelu aż do czasów niewoli asyryjskiej – do której poszło owe 10 odstępczych plemion – rzecz ta stała się tradycją. Z którą też ci, którzy chcieli właściwie oddawać cześć Bogu, musieli zerwać.

 

To że część z mieszkańców Królestwa Izraela (utworzonemu przez 10 plemion) składało dalej ofiary w Jeruzalem, poświadcza księga Tobiasza. Prorocy i święci często nawoływali do zmiany złych zwyczajów. Zaś ich przeciwnicy nie chcieli ich słuchać.

 

Za składaniem ofiar na wyżynach można było przytoczyć argument, iż jest to tradycja starsza niż świątynia w Jeruzalem, że przecież sam Abraham na wzniesieniach składał ofiary Bogu – mimo tych racji, odkąd powstała świątynia w Jeruzalem składanie Bogu ofiar poza świątynią było grzechem.

 

O kulcie w Dan również można byłoby powiedzieć (prawdę) iż był starszy niż świątynia w Jeruzalem, jednak był to od początku odstępczy kościół potomków Dana (za to argumentem jego zwolenników mogło być to, że sprawowali w nim obrzędy potomkowie (!) samego Mojżesza).

 

Co zaś tyczy się głównego ośrodka w Betel, łatwo można było argumentować, że przecież sam Jakub/Izrael (jak widać wyżej), ojciec wszystkich Izraelitów, powiedział, że to miejsce będzie dla niego „domem Boga” i że tam będzie Mu składał ofiarę, bo tam właśnie mu się objawił. Mimo iż jest to oczywiście prawdą, fałszywa świątynia w Betel była grzechem, sprowadzającym gniew Boży.

 

Jest to dla nas lekcja byśmy zważali na całe Pismo Święte i uważali by z małych fragmentów, nie uczynić argumentów, które sprowadziłyby nas na manowce. Musimy bowiem zważać na wolę Bożą i prosić Stwórcę o zrozumienie, byśmy nie korzystali jedynie z fragmentów Słowa, przekręcając je na swą własną zgubę.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

29, 1. Jakub odszedł stamtąd pieszo do krainy wschodów słońca: do Labana, syna Syryjczyka Bathuela, brata Rebekki, matki Jakuba i Ezawa. 2. Gdy tam się rozejrzał, zobaczył studnię na polu, a przy niej odpoczywające trzy stada owiec. Z tej studni bowiem pojono zwierzęta. Wierzch studni przykryty był wielkim kamieniem. 3. Dopiero gdy spędzano tam wszystkie stada, odsuwano ów kamień z wierzchu studni i pojono owce. Potem znowu kładziono kamień na jego miejsce na wierzch studni. 4. Jakub zwrócił się do nich z pytaniem: „Skąd, bracia, jesteście?”

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Warto zauważyć jak piękne Jakub zagadnął nieznanych sobie ludzi. Wyobraźmy sobie, że współcześnie ktoś zwróciłby się do nieznajomych ze słowami: „Skąd, bracia, jesteście?”. Niestety dzisiaj nazywanie ludzi braćmi, traktowane byłoby jak odgrywanie komedii i wyraz nieszczerych intencji. Bardzo szkoda, że piękne czyny i myślenie, uległo wyszydzeniu i zohydzeniu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Odpowiedzieli: „Jesteśmy z Charranu”. 5. Zapytał ich: „Czy znacie Labana, potomka Nachora?” Odpowiedzieli: „Znamy”. 6. Spytał ich: „Czy jest zdrowy?” Odrzekli: „Jest zdrowy. O, właśnie nadchodzi z owcami Rachel, jego córka”. 7. Wtedy Jakub rzekł: „Dzień jest jeszcze wysoki, nie czas, aby już spędzać stada. Napójcie je zatem i nadal idźcie paść”. 8. A oni powiedzieli: „Nie możemy iść paść, dopóki nie zbiorą się wszystkie stada. Dopiero wtedy odsuniemy kamień z nakrycia studni i napoimy owce”. 9. Nie skończył jeszcze rozmawiać z nim, gdy oto Rachel, córka Labana przybyła z owcami swojego ojca, bo to ona wypasała stado swojego ojca. 16. Kiedy Jakub zobaczył Rachel, córkę Labana, brata jego matki, oraz owce Labana, brata jego matki, poszedł Jakub, odsunął kamień z nakrycia studni i napoił owce Labana, brata swojej matki.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Odsunięcie przez Jakuba wielkiego kamienia ze studni, zapewne świadczyło o posiadaniu przez niego niezwykłej siły – której niechybnie udzielił mu błogosławiący Bóg. Możliwe również, że Jakub chciał popisać się swą tężyzną przed Rachelą.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. Potem Jakub serdecznie przywitał się z Rachel i wołając z radości, rozpłakał się. 12. Kiedy powiedzieli Rachel, że to kuzyn jej ojca i że jest synem Rebekki, zaraz pobiegła, by powiadomić ojca o spotkaniu. 13. A gdy Laban usłyszał imię Jakuba, syna swojej siostry, od razu pośpieszył, by go przywitać. Objął go i ucałował, a potem wprowadził do swojego namiotu. Tam przedstawił Labanowi wszystkie wiadomości. 14. Laban rzekł mu: „Jesteś z moich kości i z mojego ciała”. I mieszkał u niego przez miesiąc.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Już z początku Laban serdecznie powitał Jakuba, lecz gdy dowiedział się o wszystkim co uczynił, tym bardziej się ucieszył mówiąc: „Jesteś z moich kości i z mojego ciała”. Laban sam miał skłonności do oszukiwania, spodobał mu się więc postępek Jakuba z Ezawem i Izaakiem, a nawet wziął to za dowód pokrewieństwa. Spodobał mu się ten spryt i przebiegłość syna jego siostry; nie wiedział jeszcze, że sam trochę później padnie jego ofiarą. Podobnie Jakub nie podejrzewał, że Laban równie podstępny jak i on, wpędzi go w pułapkę. Niestety te dobre relacje, które mieli z początku owi krewni, popsuły się przez chciwość – to ona właśnie, jest niestety bardzo często winna waśni w rodzinie (każdy z początku traktuje brata, jak brata tzn. jakby wszystko co ma było i jego, lecz później martwi się czy nie będzie stratny i czy czasem brat go nie wykorzystuje – co w końcu prowadzi do rozpadu więzi braterskich i rodzinnych).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Laban odezwał się do Jakuba: „Chociaż jesteś moim kuzynem, nie możesz mi służyć za darmo. Powiedz mi, jaka ma być twoja zapłata”. 16. A Laban miał dwie córki: starsza miała na imię Leja, a młodsza – Rachel. 17. Oczy Lei były niedowidzące, Rachel natomiast miała piękną figurę i czyste spojrzenie. 18. Jakub zakochał się w Rachel, dlatego powiedział: „Będę ci służył przez siedem lat za Rachel, twoją córkę”. 19. Laban tak mu powiedział: „Bardziej mi odpowiada to, by dać ją tobie, niż dać ją jakiemuś innemu mężczyźnie. Mieszkaj u mnie”. 20. I służył Jakub za Rachel siedem lat, a były one dla niego jak parę krótkich dni, bo bardzo ją kochał. 21. I zwrócił się Jakub do Labana, mówiąc: „Daj mi moją żonę, bo wyznaczone dni osiągnęły już pełną liczbę. Chcę zbliżyć się do niej”. 22. Laban zatem zgromadził u siebie wszystkich mężczyzn z tej okolicy i wyprawił wesele. 23. Późnym wieczorem Laban wziął Leję, swoją córkę i zaprowadził ją do Jakuba. Jakub zbliżył się do niej. 24. Dał też Laban Lei, swojej córce, Zelfę, swoją służącą, by jej teraz usługiwała. 25. Kiedy nastał dzień, spojrzał – a to Leja! Zapytał więc Jakub Labana: „Dlaczego to zrobiłeś? Czy nie za Rachel byłem twoim sługą? Dlaczego mnie oszukałeś?” 26. Laban odpowiedział: „W naszych stronach nie ma zwyczaju, żeby wydawać młodszą przed starszą. 27. Dopełnij zatem z nią to siedmiodniowe wesele, a ja dam ci potem również tę, ale będziesz musiał przepracować u mnie następne siedem lat”. 28. I Jakub wykonał to, dopełnił z tamtą siedmiodniowe wesele. Dopiero wtedy Laban dał mu Rachel, swoją córkę, za żonę. 29. Laban dał Rachel, swej córce, Bellę, swoją służącą, by jej teraz usługiwała. 30. A ten zbliżył się do Rachel. Kochał on bardziej Rachel niż Leję. I służył mu przez kolejne siedem lat.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Widać wyraźnie, że Jakub który oszukał swego ojca, przez podstawienie się za swego starszego brata, został podobnie oszukany przez Labana, przez podstawienie mu siostry starszej za młodszą.

 

7 lat”, „7 dni” - jak zawsze w Piśmie liczba „7” ma wpierw znaczenie dosłowne. Tak też i tutaj Jakub pracował rzeczywiste 7 lat i później kolejne 7 za Rachelę. Nie zaprzeczają temu nawet największe niedowiarki, dopatrujące się we wszystkich siódemkach jedynie alegorii.

 

Pod względem symbolicznym Jakub symbolizuje Chrystusa, który wpierw musiał pracować pewien czas na nieumiłowany naród izraelski (Leję), a potem podobnie na rzecz umiłowanych pogan – chrześcijaństwa – będących jego umiłowaną małżonką (Rachel). Słaby wzrok Lei symbolizuje tutaj, ślepotę narodu Żydowskiego. Widoczną w tym, iż mimo wielu cudów, które przekonałyby pogan, pozostawał on oporny i zatwardziały. Ostatecznie jednak obie oblubienice podlegają Mesjaszowi – jak dwie siostry Jakubowi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

31. Kiedy Pan zobaczył, że Leja jest wzgardzona, otwarł jej łono. A Rachel była bezpłodna. 32. Leja poczęła i urodziła Jakubowi syna. Nazwała go imieniem Ruben, mówiąc „To dlatego, że Pan wejrzał na me upokorzenie. Teraz mój mąż będzie mnie kochał”. 33. Leja znowu poczęła i urodziła Jakubowi drugiego syna. Wtedy powiedziała; „To dlatego, że Pan usłyszał o okazywanej mi wzgardzie. Dodał mi zatem tego”. Temu nadał imię Symeon. 34. Znowu poczęła i urodziła syna. Powiedziała wówczas: „Teraz mój mąż będzie całkowicie należał do mnie. Trzech synów bowiem mu urodziłam”. I z tej racji tego nazwała imieniem Lewi. 35. I jeszcze raz poczęła. Kiedy urodziła syna, rzekła: „I teraz dziękować będę Panu”. I z tego powodu nazwała go imieniem Juda. Potem przestała rodzić.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wydanie dwóch córek za jednego mężczyznę, było w swej istocie fatalnym pomysłem – prowadzącym do wzajemnej zazdrości i nienawiści. Bóg wiedząc o tym i dając później prawo Izraelowi (mimo iż pozwala w nim na nienaturalne wielożeństwo) szczególnie zakazuje takich procederów (Księga Kapłańska 18, 18.).

 

W podanych tu wypowiedziach Lei, widzimy skąd wzięły się imiona późniejszych patriarchów plemion Izraelskich (Rubena, Symeona, Lewiego i Judy), współcześni oczywiście wątpią w te wyjaśnienia – jak we wszystko inne co pisze w Biblii.

 

Laia daremnie próbuje zdobyć przychylność Jakuba przez rodzenie dzieci, w ten sposób próbuje go przekupić. Za każdym synem myśli, że jej los się odmieni, tymczasem pozostaje on bez zmian.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

30, 1. Rachel widziała, że już chyba nie urodzi dziecka Jakubowi. Z tego powodu Rachel żywiła nienawiść do swojej siostry. Powiedziała Jakubowi: „Daj mi dzieci, bo jeśli nie, ja chyba umrę”. 2. Jakub rozgniewał się na Rachel i rzekł jej: „Czy to ja, a nie Bóg, pozbawiłem cię owoców łona?” 3. Wtedy Rachel zaproponowała Jakubowi: „Popatrz, oto jest Balla, moja służąca. Zbliż się do niej. Ona urodzi na moich kolanach i ja będę mogła z niej dać ci dziecko.”. 4. I przekazała mu Ballę, swoją służącą, jak żonę. Jakub zbliżył się do niej. 5. Balla, służąca Rachel, poczęła i urodziła Jakubowi syna. 6. Wtedy Rachel powiedziała: „Bóg wydał wyrok w mej sprawie. Wysłuchał mej prośby i dał mi syna”. Dlatego nadała mu imię Dan. 7. Balla, służąca Rachel, znowu poczęła znowu poczęła i urodziła Jakubowi drugiego syna. 8. Rachel orzekła: „Bóg stanął po mojej stronie. Rywalizowałam z moją siostrą i przemogłam ją”. Tego nazwała Nefthali.

9. Kiedy Leja zobaczyła, że już straciła zdolność rodzenia, wzięła Zelfę, swoją służącą, i przekazała ją Jakubowi jak żonę. 10. Jakub zbliżył się do niej. Zelfa, służąca Lei, poczęła i urodziła Jakubowi syna. 11. Leja powiedziała: „Jakie szczęście!” I nadał a mu imię Gad. 12. Zelfa, służąca Lei, znowu poczęła i powiła Jakubowi drugiego syna. 13. Leja zawołała: „Jakżem ja szczęśliwa, bo kobiety będą mnie podziwiać!” I nazwała go imieniem Aser.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kolejne wyjaśnienia skąd wzięły się imiona patriarchów. Nadane przez Rachel, urodzonym przez Bellę (Dan, Neftali), oraz nadane przez Leję, urodzonym przez Zelfę (Gad, Aser).

 

Jak widać siostry, porzuciwszy już wszelki zdrowy rozsądek, zaczęły biegnąc w zawody, rywalizować ze sobą na liczbę dzieci. Tak że nawet uznanie Jakuba, stało się tym samym rzeczą drugorzędną. Chodziło raczej o chwałę wśród innych kobiet – jak mówi Leja – niż o chęć posiadania potomka. Dzięki temu jednak Jakub bardzo się rozmnożył i mógł być początkiem wielkiego narodu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Kiedyś Ruben poszedł na pola w czasie żniw pszenicznych i znalazł tam owoce mandragory. Przyniósł je Lei, swojej matce. Rachel poprosiła Leję: „Daj mi trochę z mandragor twojego syna”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

owoce mandragory” – raczej „korzenie mandragory”, chyba że słowo „owoc” jest w sensie symbolicznym tzn. „to co dobrego daje mandragora” – czyli owoc (tak jak „owoc łona”, „owoce pracy” itd.).

 

Korzeń mandragory wyglądem swym przypomina postać ludzką. Jest to wskazówka, dana od Boga, iż służy on leczeniu bezpłodności. Dlatego też niepłodna Rachel prosi o niego Leję.

 

Bóg stwarzając wszystkie rzeczy na ziemi – i wiedząc, że człowiek (po opuszczeniu raju) będzie potrzebował leczenia – tworzy wiele ziół i owoców leczniczych, ku jego pożytkowi. Chcąc jednak, by człowiek miał łatwo zrozumieć, co do czego służy, często wizualnie umieścił podpowiedzi ich zastosowania. Dlatego też orzech, przypominający mózg, poprawia jego działanie. Pomidor, kojarzący się z sercem, działa dobrze na serce. Itd. (Zważanie na te podpowiedzi, czasami zwane jest „Medycyną Sygnatur”)

 

Człowiek niepotrzebnie zajął się chemiczną produkcją leków, starając się zrozumieć działanie procesów w organizmie człowieka. Miłosierny Bóg zadbał o to, by w samej przyrodzie, dostępne były lekarstwa na wszystkie schorzenia i ułatwił ich odnalezienie.

 

Mądrość Syracha (wersja LXX) 38, 4. Pan wwiódł leki z ziemi i mądry człowiek nie będzie nimi gardził. (…) 6. To przecież On dał ludziom wiedzę, by mogli Go chwalić za jego cudowne dzieła. 7. Dzięki nim lekarz leczy i usuwa ból, a aptekarz robi z nich maści.

 

Ostatecznie zaś najlepszym lekarzem jest i tak sam Stwórca – i ten któremu Bóg udzieli mocy uzdrawiania. Niektóre zaś choroby pochodzą z grzechu, lecz i on może być wybaczony, a człowiek uzdrowiony.

 

Mądrość Syracha (wersja LXX) 38, 9. W chorobie, synu, nie bocz się na Pana, lecz proś Go, a on cię uleczy. 10. Odsuń występek, przebadaj swe ręce i oczyść serce z wszelkiego grzechu.

 

List św. Jakuba 5, 14. Choruje kto między wami? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niechaj się nad nim modlą, namaszczając go olejem w imię Pańskie. 13. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i ulży mu Pan, a jeśliby był w grzechach, zostaną mu odpuszczone.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Leja odrzekła: „Nie wystarcza ci, że zabrałaś mojego męża? Czy chcesz zabrać teraz mandragory mojego syna?” Rachel powiedziała: „To nie tak! Niech za te mandragory twojego syna śpi tej nocy z tobą”. 16. Kiedy Jakub wracał wieczorem z pól, wyszła mu naprzeciw Leja i rzekła: „Dzisiaj masz przyjść do mnie, bo wynajęłam cię za mandragory mojego syna”. I spał z nią tej nocy. 17. Bóg wysłuchał Leję, tak że poczęła i urodziła Jakubowi piątego syna. 18. Leja powiedziała: „Bóg przyznał mi nagrodę za to, że dałam swoją służącą mojemu mężowi”. Nazwała go zatem imieniem Issachar, to znaczy „Nagroda”. 19. Leja znowu poczęła i urodziła Jakubowi szóstego syna. 20. Wtedy Leja powiedziała: „Bóg obdarzył mnie pięknym podarkiem. Teraz to na pewno mój mąż będzie wolał mnie, bo przecież urodziłam mu sześciu synów”. I tego nazwała Zebulonem. 21. Potem urodziła córkę i nazwała ją imieniem Dina.

22. Bóg wspomniał Rachel, wysłuchał ją i otworzył jej łono, 23. tak że poczęła i urodziła Jakubowi syna. Wtedy Rachel powiedziała: „Odsunął Bóg ode mnie tę hańbę”. 24. Nadała mu imię Józef. Mówiła też: „Oby Bóg dał mi drugiego syna”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Leja, w zabawny sposób, wykupiła Jakuba, dzięki czemu urodziła Issachara. Później zaś powiła Zebulona. Rachel zaś, uzdrowiona, urodziła pierwszego syna, Józefa, prosząc łapczywie o następnego – którego porodem też później, skończyło się jej życie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Kiedy Rachel urodziła Józefa, Jakub zwrócił się do Labana: „Daj mi odprawę, abym mógł wrócić w swoje strony i do mojego kraju. 26. Pozwól mi zabrać żony i dzieci, za które służyłem ci, abym mógł odejść. Ty znacz gorliwość, z jaką ci służyłem”. 27. Laban mu odpowiedział: „Jeśli zyskałem twoją życzliwość, przyjąłem to za znak pomyślny. Przez twoje bowiem przyjście Bóg mi błogosławił. Określ swoje wynagrodzenia, a dam ci”. 29. Jakub mu rzekł: „Ty wiesz, w jaki sposób ci służyłem i do jakiej liczby twoje bydło doszło przy mnie. 30. Niewiele tego miałeś przede mną, a teraz ogromnie przybyło. Odkąd tego doglądam, Pan ci błogosławi. A teraz muszę i ja zadbać o moją rodzinę”. 31. Laban zapytał go: „Co mam ci dać?” Jakub mu odpowiedział: „Niczego nie musisz mi dawać. Jeśli się zgodzisz na pewną rzecz, to ja nadal będę wypasał i strzegł twoich owiec. 32. Otóż niech dokonają dzisiaj przeglądu wszystkich owiec i kóz. Każ wyłączyć z nich każdą owcę płową prowadzącą jagnięta, a z kóz każdą w całości białą i cętkowaną. To będzie moją zapłatą. 33. W dniu jutrzejszym sprawiedliwość będzie po mojej stronie. Moja bowiem zapłata stanie przed tobą. Każdą sztukę wśród kóz, która nie będzie cętkowana lub w całości biała, a z owiec jagniętami każdą, która nie jest płowa, będziesz mógł uznać za skradzioną przeze mnie”. 34. Na to rzekł Laban: „Niech będzie według twoich słów”. Ale jeszcze tego samego dnia kazał oddzielić cętkowane i w całości białe kozły, wszystkie cętkowane i w całości białe kozy, wszystko, co wśród nich było białe, wszystko co było płowe wśród owiec i oddał pod opiekę swoich synów. 36. Polecił im także, by między nimi i Jakubem była odległość przynajmniej trzech dni. Jakub natomiast miał paść pozostałe owce Labana.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Laban nie chce wypuścić Jakuba. Mimo iż mówi mu, że da mu cokolwiek na zapłatę, w rzeczywistości nie chce w ogóle mu płacić, oddalając nawet rzadsze cętkowate (rzadziej występujące i mniej cenione) zwierzęta pod opiekę swoich synów. Jakub jednak, wymieniając tą zapłatę, ma już w myśli chytry plan. [Ta wersja – tłumaczenie – jest odrobinę karkołomna, w określaniu tych kóz, przeznaczonych na zapłatę Jakubowi]

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

37. Wtedy Jakub nazbierał sobie świeżych gałązek styrakowca, migdałowca i platana. Potem Jakub zdarł z nich do białego łyka zielone paski kory, tak że widać było na tych gałązkach odsłoniętą przez niego pstrokatą biel. 38. Potem te obdarte przez siebie z kory witki pozatykał na korytkach wodopoju, aby owce i kozy podchodziły do picia przy tych witkach. A kiedy one przychodziły pić, 39. tam, przy tych gałązkach, zapładniały się i rodziły potem potomstwo w pełni białe, pstrokate i z popielatymi cętkami. 40. Potem oddzielał Jakub te jagnięta, a przed owcami i kozłami umieszczał samce całkiem białe i wszystko, co z jagniąt było pstrokate. W ten sposób wydzielał sobie stada i nie mieszał ich z trzodą Labana. 41. O tej porze, gdy owce i kozy zwykły się zapładniać, Jakub zatykał te gałązki na poidłach przed nimi, aby przy tych właśnie witkach stawały się ciężarne. 42. Kiedy natomiast samice rodziły nie umieszczał ich. To zatem, co nie miało znamion szczególnych, stawało się własnością Labana, a nacechowane czymś – Jakuba. 43. W ten sposób jego bogactwo coraz bardziej się powiększało. Miał on już liczne stada owiec i kóz, wiele krów, a także sługi i służące oraz wielbłądy i osły.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ta wersja jest wyraźnie inna od pozostałych. W hebrajskim i łacinie, zamiast informacji o tym, że Jakub nie kład witek podczas rodzenia (42) mówi się, że, gdy owce były słabe, Jakub nie stawiał witek, przez co Labanowi rodziły się słabsze i gorsze, jemu zaś najlepsze.

 

Zabiegi Jakuba nie były, wbrew pozorom, bezsensowne i mają solidną podstawę logiczną. Poprzez błąd ewolucji i genetyki, doszło do nieporozumienia w kwestii dziedziczenia i powstawania ras. Sam Mendel G. J. kłamał podczas swych badań zaznaczając, że wyniki jednych roślin, nadają się do publikacji inne zaś nie – tak manipulując danymi by dowodziły jego, wcześniej postawionej, tezy. Nawet wykrycie tego oszustwa (udowodnione poprzez odnalezienie jego zapisków) nie spowodowało jednak odrzucenia jego teorii – świat zwyczajnie zbyt bardzo się do nich przyzwyczaił.

 

Błędnie zatem zakłada się, że geny dziedziczone są losowo, a przydziale ich decyduje jedynie prawdopodobieństwo. Bóg tworząc świat nie pozostawiał niczego zwykłemu przypadkowi. To jakie cechy są, czy też nie są, dziedziczone zależy w znacznym stopniu od decyzji organizmów które mają mieć potomków. Nie jest to zatem los, lecz wybór ciała dla swojego potomka.

 

Z pewnością każdy słyszał, że tylko najszybszy plemnik zapładnia komórkę jajową, jednak to czy dany plemnik jest szybszy, czy też nie, zależy zarówno od organizmu jaki go wyprodukował, jak też środowiska w którym przyjdzie mu się ścigać. Zarówno organizm żeński jak i męski, mają rozliczne sposoby wpływania, na to jakie geny odziedziczy ich potomek. Moment zapłodnienia jest więc w swej istocie, decyzją jakie geny przekazać swojemu potomstwu.

 

Oczywiście przede wszystkim ciała starają się wyeliminować allele, zawierające uszkodzenia genetyczne. W następnej jednak kolejności, faworyzują po prostu geny, które w zwykłym życiu im się szczególnie przydawały. Stąd właśnie brał się błąd, w doświadczeniach Mendla, który próbował on zatuszować – jest to po prostu jeden z czynników, których ten zakonnik nie wziął pod uwagę. Dlatego też prawa Mendla najlepiej sprawdzają się, przy dziedziczeniu genów, nie mających wielkiego znaczenia (jak np. kolor oczu), gdyż wtedy po prostu organizmom – decydującym o tym jakie cechy dać swojemu przyszłemu potomkowi – jest zwyczajnie wszystko jedno…

 

Jeśli chodzi zaś o rzeczy ważne, ciała rodziców starają się dobrać jak najodpowiedniejsze geny, swoim potomkom. Jeśli ktoś dużo biega, jego ciało będzie się starało, by jego dziecko otrzymało gen ułatwiający bieganie. Jeśli ktoś dużo skacze, jego ciało będzie chciało by jego potomek – żyjący pewnie w podobnych warunkach – miał łatwiej skakać. Przy czym rasizm jest bez sensu, gdyż niemożliwe jest mieć genów lepszych lub gorszych. Wykluczając uszkodzenia genetyczne (mutacje) wszystkie są równej wartości.

 

Jest tak ponieważ, geny to nic innego jak określenie równych parametrów, z których zwiększenie jednego, dzieje się kosztem drugiego. Żadne stworzenie nie może mieć, z urodzenia, doskonalszego ciała nad naturalne. Nie można mieć obiektywnie lepszych genów, można jedynie mieć geny, lepiej pasujące do danego środowiska i sytuacji. Po prostu w jednych okolicznościach dana cecha jest zaletą, w innych zaś przejawia się jako wada.

 

Przyjęło się myślenie, że mięśnie są zawsze korzystne. Szczep Masajów jednak uzyskiwał wyjątkową sprawność, przez niedopuszczanie do rozwoju pewnych grup mięśni – przeszkadzających podczas biegania (dzięki opasywaniu tych grup w okresie rozwoju dziecka). Nie jest jednak, też przecież tak, że mięśnie których rozwój uniemożliwili, były zwyczajnie niepotrzebne – po prostu pomagają podczas innych czynności, których Masaje nie potrzebowali (np. jeździe konnej).

 

Dlatego też nie można mieć lepszych genów, można mieć jedynie bardziej przydatne w okolicznościach w których się żyje. A organizmy rodziców starają się właśnie takie, dać swoim pociechom.

 

Mechanizm ten prowadzi właśnie do powstawania ras – czyli pewnych specjalizacji. Jako, że prawo to nie jest powszechnie znane, hodowla zwierząt, połączona z badaniem i wnikliwą selekcją, przyniosła początkowo wyniki przekraczające najśmielsze oczekiwania badaczy. Rasy powstawały znacznie szybciej niż się spodziewano!

 

Gdy na przykład, starano się wyhodować szybciej biegające psy, wedle powszechnie uznawanych teorii, zwierzęta powinny rodzić przypadkowo szybsze i wolniejsze osobniki. Selekcja wybierała do rozpłodu te najszybsze, które z kolei, znów przypadkowo rodziły, jeszcze szybsze lub odrobinę wolniejsze. Aż w końcu liczba cech, odpowiedzialnych za szybkość, skumulowałaby się, poprzez selekcję najlepszych, dając zupełnie nowy rodzaj psa. Jednak wszystko to musiałoby trwać kilkadziesiąt pokoleń. Tymczasem udawało się to zdecydowanie szybciej.

 

Była to jasna wskazówka, że w teorii czai się błąd, nie zamierzano jednak jej zauważyć. Zamiast tego odtrąbiono wielki sukces i głoszono rychłe powstanie „nadczłowieka”, w razie gdyby ludzi poddać podobnej hodowli (te eugeniczne idee zaowocowały z czasem nazizmem). Sądzono również, daremnie, że dalsza hodowla – skoro tak efektowna – da w efekcie zupełnie nowy gatunek; tu jednak czekał badaczy zupełny zawód. Po początkowym (zbyt szybkim) rozwoju cech ćwiczonych, następował spadek, a w końcu zupełne zaniechanie ich rozwoju. Nie dało się poprzez hodowlę „stworzyć” z psa, coś innego niż pies. Dalsza krzyżówka prowadziła do potomstwa, albo osiągającego takie same wyniki, albo wręcz ułomnego. Było tak ponieważ zwierzęta te, osiągnęły zwyczajnie maksymalne parametry, w danym (ćwiczonym) zakresie.

 

To że rasy i pod-rasy powstają błyskawicznie, i nawet nie wymagają zbytniej selekcji, ujawniało się również w historii. Przez czas trwania średniowiecza, zdołały wytworzyć się dwie zasadnicze warstwy ludzi, niskiego korpulentnego chłopa i wysokiego rycerza. Nie można jednak powiedzieć, by któraś z nich była naprawdę lepsza. Podczas pracy na polu, wysoki wzrost jest zwyczajnie zawadą; zmniejsza produktywność i kładzie większy nacisk na ciało, prowadząc do zmęczenia. Przeciwnie, podczas walki – w której specjalizował się stan rycerski – większy wzrost, to większy zasięg ataku i możliwość lepszej obrony. Dlatego też rycerz, pracujący na polu, byłby w niekorzystnej pozycji, jak i chłop zaprzęgnięty do szermierki.

 

Jako, że stany te nie żeniły się między sobą, w krótkim czasie powstały dwie różne klasy genetyczne ludzi. Stało się to zdecydowanie szybciej, niż można byłoby to wyjaśnić samą mikroewolucją (a co dopiero zwykłą ewolucją!). Wedle powszechnie uznawanej teraz wiedzy, chłop musiałby rodzić przypadkowo wyższego i niższego syna, wyższy musiałby umrzeć bez potomka, niższy przekazać geny dalej itd. Wszystko to zajęłoby zdecydowanie więcej lat, niż świadczy nam o tym historia.

 

Widać to dobrze podczas hodowli zwierząt. Sam zauważyłem, że kozy, hodowane w ciemności, rodzą przeciętnie dużo więcej potomstwa czarnej maści – nawet jeśli rodzą się z białej kozy i kozła! – zaś kozy hodowane na słońcu, mają więcej białych potomków. Właśnie to pozwoliło mi zrozumieć mechanizm powstawania ras – nawet bez selekcji możliwe jest przystosowanie do środowiska.

 

Podobne spostrzeżenia mógł z łatwością poczynić Jakub, długo pracujący przy hodowli bydła. Pokazując zatem owe pstrokate gałęzie podczas zapładniania, chciał by zwierzęta wybierały pstrokate umaszczenie dla swego potomstwa – chcąc lepiej wtopić się w otoczenie. Było to rozumowanie słuszne i właściwe, czego dowiodła skuteczność tego środka (Oczywiście podkładanie witek podczas rodzenia nic by nie dawało, gdyż geny dawno już byłyby ustalone przy zapłodnieniu – jak pokazuje LXX – Jakub zdawał się i to rozumieć).

 

Oczywiście nadzwyczajna skuteczność, tej metody, wynikała z pomocy Bożej, co też Stwórca wyjawił Jakubowi we śnie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

31, 1. Jakub podsłuchał rozmowę synów Labana. Mówili: „Jakub zabrał wszystko, co należało do naszego ojca. Cały swój majątek osiągnął z dóbr naszego ojca”. 2. A kiedy Jakub spojrzał na twarz Labana, zobaczył, że jej wyraz w stosunku do niego też nie jest już taki, jak wczoraj i przedwczoraj. 3. Wtedy Pan rzekł do Jakuba: „Wracaj do krainy swojego ojca i do swojej rodziny. Ja będę przy tobie”. 4. Jakub zatem wezwał przez wysłańca Rachel i Leję na pola, gdzie pasły się stada. 5. Powiedział im: „Widzę, że wyraz twarzy waszego ojca w stosunku do mnie nie jest taki jak wczoraj i przedwczoraj. A przecież Bóg mojego ojca był przy mnie. 6. Wy sami dobrze wiecie, że z całym oddaniem służyłem waszemu ojcu. 7. Tymczasem wasz ojciec oszukiwał mnie. Zmienił moje wynagrodzenie do wartości dziesięciu baranków.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wyraźna różnica LXX od innych wersji, przypis tłumacza:

Polski tłumacz (R. P.) stara się być wierny wersji przyjętej w Septuagincie. Wskazuje ona na paradoksalnie niskie wynagrodzenie, jakie chciałby Laban dać Jakubowi. Inny sens ma to zdanie w Wulgacie: mutavit mercedem meam decem vicibus, co znaczy: „zmienił moje wynagrodzenie już z dziesięć razy”.”

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Jednak Bóg nie pozwolił mu skrzywdzić mnie. 8. Gdyby wasz ojciec powiedział: Co pstre będzie twoim wynagrodzeniem, wszystkie owce rodziłyby pstre potomstwo; a gdyby powiedział: Co białe będzie twoim wynagrodzeniem, wszystkie owce rodziłyby białe potomstwo. 9. To Bóg zabrał wszystkie stada waszego ojca i dał je mnie. 10. Kiedy bowiem owce i kozy były w okresie zapładniania, zobaczyłem we śnie na własne oczy, że pokrywające je kozły i barany są całkiem białe albo pstre, popielate lub cętkowane. 11. I odezwał się do mnie w tym śnie wysłannik Boga: Jakubie! Ja odpowiedziałem: czego chcesz? 12. Wtedy on rzekł: Zobacz na własne oczy i popatrz, że kozy i barany pokrywające owce i kozy są całkiem białe albo pstre, popielate lub cętkowane. Widzę bowiem jak z tobą postępuje Laban. 13. Ja jestem tym Bogiem, który ukazał ci się na miejscu należącym do Boga. Namaściłeś tam oliwą stelę i złożyłeś mi ślub. Wstań zatem i odejdź z tego kraju. Udaj się do krainy twoich narodzin. Ja będę przy tobie”. 14. Na to Rachel i Leja rzekły: „A czy my mamy jeszcze jakiś dział albo dziedzictwo w domu naszego ojca? 15. Czy nie uznał nas jakby za całkiem obce? Sprzedał nas przecież, a nadto nasze wiano wydał na swoje potrzeby. 16. Teraz cały majątek i bogactwo, które Bóg odsunął od naszego ojca, będzie nasze i naszych dzieci. A zatem zrób to, co ci Bóg nakazał”.

17. I Jakub zdecydował się. Posadził swoje żony i dzieci na wielbłądy 18. i zgromadził całą swą majętność, wszystkie swoje dobra ruchome, których się dorobił w Mezopotamii, całą swoją własność, aby z tym odejść do Izaaka, swojego ojca, czyli do krainy Chanaana. 19. Laban w tym czasie poszedł do strzyżenia swych owiec. Rachel ukradła wtedy idole swojego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Pod względem symbolicznym, ukradnięcie bożków przez Rachel (symbolizującą – jako małżonka umiłowana – Chrześcijaństwo), oznacza, być może, jeszcze mocniejsze odstępcze połączenie się religii pogańskich z nauką Chrystusa, niż odstępstwo jakie działo się w pierwszym Izraelu. Różne religie chrześcijańskie, błędnie oddają Bogu błędnie cześć poprzez przeróżne figurki i wizerunki. Błąd ten jest, zdaje się, większej skali, niż robił to pierwszy Izrael (symbolizowany przez Leię).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. Jakub postanowił swoje odejście zachować w tajemnicy przed Syryjczykiem Labanem, dlatego nie powiadomił go o tym. 21. Odchodził w pospiechu on sam i wszystko, co do niego należało. Przeprawił się przez Rzekę i podążył w stronę gór Galaadu. 22. Dopiero trzeciego dnia dotarła do Syryjczyka Labana wiadomość, że Jakub uciekł. 23. Wziął więc z sobą wszystkich swoich pobratymców i ruszył za nim w pościg. Siódmego dnia dopędził go już w górach Galaadu. 24. Wtedy nocą przybył we śnie Bóg do Syryjczyka Labana i rzekł mu: „Strzeż się tego, by w rozmowie z Jakubem kierować się złymi zamiarami”. 25. Laban dogonił Jakuba, gdy Jakub rozbił swój namiot już w górach. Również Laban zatrzymał swoich pobratymców na wyżynie Galaadu. 26. Laban zapytał Jakuba: „I coś ty zrobił!? Dlaczego skrycie uciekłeś? Okradłeś mnie, uprowadziłeś moje córki pod mieczem jak baranki? 27. Gdybyś mnie uprzedził, wyprawiłbym cię z radością przy muzyce tympanonów i kitar. 28. Nie uznałeś za właściwe, bym ucałował moje dzieci i moje córki. Głupio postąpiłeś! 29. Teraz moje ramię jest wystarczająco silne, by cię ukarać. Bóg jednak mojego ojca powiedział mi wczoraj: Strzeż się tego, by w rozmowie z Jakubem kierować się złymi zamiarami. 30. A zatem skoro tak bardzo pragnąłeś wrócić do domu swojego ojca, idź sobie! Dlaczego jednak ukradłeś moich bogów!?” 31. Odpowiadając na to, Jakub rzekł Labanowi: „Przede wszystkim mówiłem sobie: Obyś mi nie zabrał swoich córek i całej mojej własności. 32. Sprawdź jednak, czy jest coś u mnie z twoich dóbr, i zabierz sobie”. Kiedy nie odkrył niczego, Jakub powiedział: „Ten, u kogo znajdziesz swoich bogów, nie będzie mógł dalej żyć przy naszych braciach”. A Jakub nie wiedział, że ukradła je Rachel, jego żona. 33. Laban poszedł szukać w namiocie Lei i nie znalazł ich. Po wyjściu z namiotu Lei przeszukał namiot Jakuba i namiot obu służebnic i też ich nie znalazł. Potem poszedł do namiotu Rachel. 34. A Rachel chwyciła te idole, wrzuciła do juków wielbłądzich i usiadła na nich. 35. Swojemu ojcu powiedziała: „Nie gniewaj się, panie. Nie mogę podnieść się przy tobie, bo właśnie cierpię na kobiecą przypadłość”. Laban przeszukał cały namiot i tych idoli nie znalazł. 36. Wtedy Jakub okazał gniew Labanowi. Zwracając się Jakub do Labana, powiedział: „Jaką popełniłem nieprawość, jakie przewinienie, że przybyłeś w pościgu za mną 37. i że przeszukujesz wszystkie moje rzeczy? I co znalazłeś z całego wyposażenia twojego domu? Wnieś tu oskarżenie przed moimi pobratymcami i pobratymcami twoimi i niech oni rozstrzygnął tę sprawę między nami dwoma. 38. Oto już dwadzieścia lat jestem u ciebie. W tym czasie twoje owce i twoje kozy nie były bez potomstwa. Nie jadłem z baranów ze stada twoich owiec. 39. Nie przynosiłem ci z nich żadnej upolowanej przez dzikie zwierzę. Ze swego płaciłem ci za skradzione za dnia i za skradzione w nocy. 40 W ciągu dnia znosiłem spiekotę i ziąb nocami. Snu odmawiałem swoim oczom.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj widać, przykład cnót jakimi powinien odznaczać się dobry najemnik i pracownik – poświęcający raczej siebie niż, majątek swego pracodawcy. Jakub miał zatem także liczne zalety i cnoty, prócz zwykłej (rzucającej się w oczy) przebiegłości.

 

Był dobrym pasterzem i jako taki, dobrze symbolizuje dobrego pasterza: Chrystusa Pana.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

41. Oto dwadzieścia lat byłem w twoim domu. Za dwie twoje córki służyłem ci czternaście lat i sześć lat za twoje owce, a ty krzywdząco uznałeś moje wynagrodzenie za warte dziesięciu jagniąt. 42. Gdybym po swojej stronie nie miał Boga Abrahama, mojego przodka, i Bojaźni Izaaka, to z niczym byś mnie teraz odprawił. I dlatego Bóg, który widział moje upokorzenie i umęczenie rąk, skarcił cię wczoraj”. 43. Na to Laban rzekł Jakubowi: „Córki są moimi córkami i synowie – moimi synami, i to bydło – moim bydłem, i cokolwiek tu widzisz, jest moje i moich córek. Co zatem powinienem zrobić dla ich dobra i dla dobra dzieci, które one urodziły? 44. Otóż zawrzyjmy obaj: ja i ty, przymierze. Niech ono świadczy o ugodzie między mną i tobą”. Odpowiedział mu: „Ale nie ma tu nikogo z nami, dlatego niech Bóg będzie świadkiem między mną i tobą”. 45. I Jakub wziąwszy kamień, postawił go jako stelę. 46. Potem Jakub powiedział swoim pobratymcom: „Nazbierajcie kamieni”. Nazbierali kamieni, zrobili kopiec, a potem jedli i pili przy tym kopcu. Wtedy Laban rzekł mu: „Od dzisiaj ten kopiec jest świadkiem porozumienia między mną i tobą”. 47. I nazwał go Laban Kopcem Świadectwa, a Jakub nadał mu nazwę Kopiec Świadek. 48. Laban rzekł do Jakuba: „oto kopiec i stela, którą postawiłem między mną i tobą. Będzie świadkiem ten kopiec i będzie świadkiem ta stela”. Z tego powodu otrzymało to miejsce nazwę Kopiec Jest Świadkiem 49. oraz: Widzenie. Odwołując się do tego co powiedział: „Oby Bóg czuwał nad tym porozumieniem między mną i tobą, bo teraz jeden już odejdzie od drugiego. 50. Jeżeli w czymś poniżysz moje córki lub jeśli oprócz moich córek weźmiesz sobie inne żony, to wiedz, że wprawdzie nikogo teraz przy nas nie ma, (51.) 52. to jednak, choćbym je nie wstąpił z oskarżeniem przeciw tobie ani ty nie wstąpiłbyś przeciw mnie, ze względu na ten kopiec i tę stelę 53. sędzią między nami będzie Bóg Abrahama i Bóg Nachora”. Jakub więc złożył taką przysięgę na Bojaźń Izaaka, swojego ojca. 54. Złożył Jakub również ofiarę na tej górze i zaprosił swoich pobratymców. Jedli i pili, a potem na tej górze położyli się spać.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tłumacz podaje, że Septuaginta w wydaniu A. Rahlfsa nie podaje tekstu dla wiersza 51. ale numer jego zachowuje. Twierdzi też, że całe tamte zdanie jest dla niego niezrozumiałe, w związku z czym jego przekład polski jest niepewny.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

32, 1. Kiedy Laban wstał nazajutrz, uściskał swoich synów i córki, i pobłogosławił ich. Potem Laban ruszył w drogę powrotną do swoich stron.

2. Podobnie w swoją stronę odszedł Jakub. Rozejrzawszy się w powrotnej drodze, zobaczył rozłożony obóz Boga. Na spotkanie z nim wyszli stamtąd wysłannicy Boga. 3. Gdy Jakub zobaczył ich, powiedział: „Jest to obozowisko Boga”, i nadał temu miejscu nazwę Obozowisko.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Kolejna różnica LXX, w innych jest, że Jakub widział jedynie aniołów. Ta wersja zdaje się być sensowniejsza.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Jakub wyprawił posłańców przed sobą do Ezawa, swojego brata, na obszary Seiru, do krainy Edom. 5. Dał im następujące polecenie: „Przekażcie mojemu panu, Ezawowi, te oto słowa: Tak mówi Jakub, twój sługa: Przebywałem u Labana. Przeciągało się to aż do tego czasu. 6. Dorobiłem się tam wołów, osłów, owiec, sług i służących. Wysyłam teraz posłańców do mojego pana, Ezawa, z prośbą, aby twój sługa pozyskał u ciebie łaskawość”. 7. Wrócili wysłannicy od Jakuba i tak mu oznajmili: „Dotarliśmy do Ezawa, twojego brata. I właśnie on też nadchodzi, by spotkać się z tobą: on, a z nim czterystu mężów”. 8. Jakub bardzo się zląkł, był mocno zaniepokojony. Podzielił swoich ludzi oraz krowy i owce na dwie karawany. 9. Bo Jakub mówił sobie tak: „Jeśli Ezaw dotrze do pierwszej karawany i uderzy na nią, ocaleje karawana druga”. 10. Jakub modlił się: „O Boże mojego przodka, Abrahama! O Boże Izaaka, mojego ojca! O panie, któryś mi nakazał: Wróć do krainy swoich narodzin. Tam będę ci świadczył dobrodziejstwa! 11. Czuję się teraz aż nadto obdarowany wszelkimi dziełami sprawiedliwości i życzliwości, których dokonałeś dla dobra Twojego sługi. Ongiś bowiem tylko z laską wędrowca przeprawiałem się przez Jordan, a teraz mam aż dwie karawany. 12. Ocal mnie przed ramieniem Ezawa, mojego brata, bo ja się go boję. Gdy przyjdzie, może uderzyć na mnie jak na jakąś matkę z dziećmi. 13. Przecież powiedziałeś: Będę ci wyświadczał dobrodziejstwa. Twoje potomstwo rozmnożę jak ziarenka piasku na plażach morskich, tak że z powodu mnogości nie da się ich policzyć”. 14. I najbliższą noc spędził tam na miejscu. Nazajutrz z prowadzonego dobytku wybrał dary i wysłał je Ezawowi, swojemu bratu. 15. Było to dwieście kóz, dwadzieścia kozłów, dwieście owiec, dwadzieścia baranów, 16. trzydzieści karmiących wielbłądzic z ich źrebiętami, krów czterdzieści, dziesięć byków, dwadzieścia osłów i dziesięć oślątek. 17. Przy pomocy swoich sług zrobił z nich mniejsze tabuny i rzekł swoim sługom: „Idźcie przede mną z pewnym odstępem między poszczególnymi tabunami”. 18. Słudze pierwszego tabunu nakazał: „Jeżeli na ciebie natknie się Ezaw, mój brat, i zapyta cię: Czyj jesteś, dokąd idziesz, do kogo należy to pędzone przez ciebie stado?, 19. odpowiedz: Twojego sługi, Jakuba. Przysyła on dary Ezawowi, gdy was spotka. 21. Mówcie również: Oto również Jakub, twój sługa, idzie za nami”. Bo tak sobie myślał: „Dzięki tym dochodzącym kolejno darom zdobędę jego łaskawość i potem będę mógł zobaczyć go osobiście, bo pewnie osobiście zechce mnie przyjąć”. 22. I poszły te dary przed nim, a on tej nocy spał w obozowisku.

23. Nocą wstał, wziął obie żony, ich dwie służące i jedenastu swoich synów, aby przeprawić się brodem przez Jabok. 24. Po zebraniu ich przeprowadził przez ten potok. Kazał też przenieść cały dobytek, jaki miał przy sobie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub bardzo obawia się swego spotkania z Ezawem. Jego matka powiedziała wcześniej, że da znać (przez posłańca) gdy złość jego brata minie, by mógł w spokoju wrócić. Jednak do tej pory niczego takiego nie uczyniła…

 

Widać, że Jakub nie tylko nie odziedziczył majątku fizycznego po swym ojcu Izaaku, lecz jeszcze, ze wszystkiego co dał mu Bóg, wydzielił dodatkowo sporą część i podarował ją Ezawowi dziedziczącemu po Izaaku.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Gdy Jakub został sam, ktoś mocował się z nim aż do rana. 26. A widząc, że go nie przemoże, dotknął mięśni jego ud, tak że przez to pasowanie się z nim mięśnie ud Jakuba zmartwiały. 27. Równocześnie zwrócił się do niego: „Puść mnie, bo już świta”. Odpowiedział: „Nie puszczę cię, chyba że mi pobłogosławisz”. 28. Wtedy zapytał go: „Jakie jest twoje imię?” On odpowiedział: „Jakub”. 29. Wtedy rzekł: „Odtąd nie ‘Jakub’ będzie twoim imieniem, ale ‘Izrael’ będziesz się nazywał. Skoro z Bogiem potrafiłeś się mocować, to i dla ludzi będziesz mocny”. 30. Wówczas Jakub zwrócił się do Niego z prośbą: „Wyjaw mi swoje imię”. Odpowiedział: „Po co pytasz mnie o imię?” I zaraz mu pobłogosławił. 31. Jakub nadał temu miejscu nazwę Widzenie Boga, mówiąc: „Choć Boga ujrzałem twarzą w twarz, moje życie ocalało”. 32. Słońce już nad nim się podniosło, gdy odchodził z Widzenia Boga, cierpiąc z powodu odrętwienia swego uda. 33. Z tego powodu synowie Izraela do dzisiaj nie jadają ścięgna, które w mięśniach jego uda zmartwiało, gdyż On przez dotknięcie mięśni uda Jakuba, w których jest owo ścięgno, sprawił, że ono zesztywniało.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Podane tu wyjaśnienie znaczenia imienia Izrael czyli „mocujący się z Bogiem” jest z natchnienia Bożego, rzecz jasna, wyjaśnieniem nieomylnym, a więc zupełnie prawdziwym. Tym bardziej, że – jak widać wyżej – imię to nadał właśnie Bóg, poprzez swego anioła – co później dodatkowo potwierdza. Niektórzy jednak sądzą, że Stwórca myli się w tej entomologi. Twierdzą, że takie objaśnienie jest „nienaukowo uzasadnione” i przypuszczają, że ma inne znaczenie.

 

Pod jednym względem mają rzeczywiście rację: wyjaśnienie to jest z pewnością „nienaukowo uzasadnione – i bardzo dobrze! Nauka (ludzka) bowiem walczy z Bogiem za pomocą kłamstwa. Wszystko więc co jest „naukowo uzasadnione” fałszem jest. To zaś co jest „religijnie uzasadnione” mylić się nie może. Ponieważ Bóg czuwa nad tym i zapobiega błędowi. Wierzmy więc to co jest z Boga, zamiast nauczać się nauk ludzkich. Bóg zna bowiem myśli naukowców i wie, że są głupotą.

 

Bóg” z którym mocował się Jakub był oczywiście aniołem. Słowo „Bóg” jest tu podane jedynie w takim znaczeniu. Sam Stwórca zaś najprawdopodobniej udzielał wtedy Jakubowi wsparcia, by miał on siłę się z nim mierzyć. Dlatego też Izrael przeżył, gdyż widzenie anioła nie przynosi śmierci.

 

1. List Jana 4, 12. Boga nikt nigdy nie widział. Jeśli miłujemy się nawzajem, Bóg w nas przebywa, a miłość Jego doskonała jest w nas.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

33, 1. Gdy Jakub spojrzał, zobaczył, że nadchodzi Ezaw, jego brat, a z nim czterystu mężów. Wtedy Jakub podzielił dzieci między Leję, Rachel i owe dwie niewolnice. 2. Na przodzie postawił dwie niewolnice i ich synów, za nimi Leję z jej dziećmi, a na końcu Rachel i Józefa. 3. Sam wysunął się przed nich i zanim przybliżył się jego brat, siedem razy zgiął się przed nim w pokłonie aż do ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać, mimo iż prawnie, dzieci niewolnicy były jakoby dziećmi pani, właścicielki owej służącej, Jakub traktuje ich zgodnie z naturą – czyli jako ich dzieci. Pochód ustawia tak, by najdalej była najbardziej umiłowana żona – tak by w razie ataku zdołała uciec – sam zaś staje na jego czele, wystawiając się na największe niebezpieczeństwo.

 

Liczba 7 jest jak zwykle zupełnie dosłowna.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

4. Ezaw wyprzedził innych, aby przywitać się z nim. Uściskał go i obejmując za szyję, ucałował. Obaj się rozpłakali. 5. Kiedy spojrzał dalej i zobaczył kobiety i dzieci, zapytał: „A oni kim są dla ciebie?” Odpowiedział: „To synowie, przez których Bóg okazał miłosierdzie twojemu słudze”. 6. Wtedy przybliżyły się najpierw te służące i ich dzieci i złożyły pokłon. 7. Z kolei przybliżyła się Leja ze swoimi dziećmi i złożyli pokłon. Po nich przybliżyła się Rachel z Józefem i też złożyli pokłon. 8. Tamten znowu zapytał: „A co mają znaczyć te wszystkie tabuny, które spotkałem?” Odpowiedział: „Są po to, aby twój sługa zjednał sobie twoją, o panie, łaskawość”. 9. Na to rzekł Ezaw: „Mam, bracie, wszystkiego pod dostatkiem. Niech co twoje, należy do ciebie”. 19. Jakub powiedział: „Jeśli uzyskałem twoją łaskawość, zechciej przyjąć te dary z moich rąk choćby z tej racji, że gdy spojrzałem na twoje oblicze, to jakbym ujrzał oblicze Boże; i po to również, abyś mi błogosławił. 11. Przyjmij ode mnie te dowody mojego błogosławieństwa, które przyprowadziłem dla ciebie. Bóg bowiem okazał mi swoje miłosierdzie i to wszystko jest moje”. I tak bardzo go przymuszał, że w końcu przyjął 12. i powiedział: „Zwijajmy się i idźmy bez zatrzymywania”. 13. On jednak mu odrzekł: „Mój pan rozumie, że te dzieci są nazbyt zdrożone i że te owce i krowy rodzą tu przy mnie. Jeśli przez cały dzień będę je poganiał, wyzdychają mi wszystkie bydlęta. 14. Niech mój pan zechce sam podążyć przed swoim sługą, a ja po drodze będę się zatrzymywał dla odpoczynku, by według możliwości nóg dzieci nazbierać sił przed dalszą drogą przede mną, aż dojdziemy do mojego pana w Seirze”. 15. Na to rzekł Ezaw: „Zostawię z tobą część moich ludzi z tych, którzy są tu przy mnie”. Odpowiedział: „A po co!? Wystarczy mi to, że pozyskałem, panie, twoją życzliwość”. 16. I tego samego dnia powrócił Ezaw swoją drogą do Seiru.

17. Jakub odszedł do Szop. Tam założył siedlisko dla siebie, a dla swojego bydła postawił szopy. Z tej racji nadał temu miejscu nazwę Szopy. 18. Po przybyciu z Mezopotamii należącej do Syrii Jakub dotarł też do Salemu, miasta należącego do Sikimów, położonych w krainie Chanaana. Tam właśnie założył obóz w sąsiedztwie tego miasta. 19. Nabył od Emmora, ojca Sychema, parcelę na polu za sto jagniąt i na niej postawił swój namiot. 20. Zbudował tam także ołtarz i przyzywał Boga Izraela.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wzruszające ostateczne pojednanie się Jakuba z Ezawem (w warstwie symbolicznej) oznacza ostateczne pojednanie się Izraela z ciała i ducha – które dokona się na końcu czasów.

 

Jak powiedział Jezus Chrystus:

Ewangelia według św. Jana. 10, 11. Jam jest pasterz dobry. Dobry pasterz życie swoje daje za owce. (…) 16. I inne owce mam, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić, i słuchać będą głosu mego, i stanie się jedna owczarnia i jeden pasterz.

 

Ostatecznie więc ma, w Chrześcijaństwie, zniknąć podział i rozdzielenie między Żydami a poganami.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

34, 1. Pewnego razu Dina, którą Leja urodziła Jakubowi, poszła, aby się zaznajomić z córkami miejscowej ludności. 2. Gdy ją zobaczył Chorrajczyk Sychem, syn Emmora, książę tej krainy, porwał ją i zadając gwałt, spał z nią. 3. Potem jednak przywiązał się uczuciowo do Diny, córki Jakuba, zakochał się w niej i spotykał się z nią, zresztą po myśli panny. 4. Sychem zwrócił się do Emmora, swojego ojca, mówiąc: „Weź mi za żonę tę dziewczynę”. 5. Jakub dowiedział się o tym, że syn Emmora zbezcześcił Dinę, jego córkę. W tym czasie jego synowie byli ze stadami na pastwiskach. Jakub milczał do ich powrotu. 6. Wtedy Emmor, ojciec Sychema, wybrał się do Jakuba, aby z nim rzecz omówić. 7. A synowie Jakuba wrócili akurat z pastwisk. Kiedy przekazano im tę wiadomość, byli oburzeni. Bardzo bolesne było dla nich to, że tamten taką nieprzyzwoitość popełnił względem Izraela, śpiąc z córką Jakuba. Uznali, że nie można tak tego zostawić. 8. Emmor tymczasem tak do nich przemówił: „Sychem, mój syn, całą swą duszą przylgnął do waszej córki. Dajcie mu ją za żonę. 9. Wejdźcie w związek pokrewieństwa z nami. Dajcie nam wasze córki, a nasze córki wy bierzcie dla waszych synów. 10. Zamieszkajcie wśród nas. Oto przed wami rozległa kraina. Osiedlcie się, wędrujcie sobie po niej, nabywajcie w niej posiadłości”. 11. Sychem natomiast takie wyrzekł słowa do jej ojca i braci: „Pragnę zdobyć waszą łaskawość, dlatego cokolwiek wymienicie, damy. 12. Zażądajcie choćby bardzo dużego wiana, spełnię. Jakiekolwiek zechcecie określić! Dajcie mi tylko tę dziewczynę za żonę!” 13. Synowie Jakuba odpowiedzieli Sychemowi i Emmorowi, jego ojcu, ale podstępnie z nim rozmawiali, dlatego że tamci zhańbili Dinę, ich siostrę. 14. Rozmowę z nimi poprowadził Symeon i Lewi, bracia Diny, synowie Lei. Powiedzieli: „Nie możemy spełnić tej prośby, bo nie wolno nam dać naszej siostry człowiekowi, który nosi napletek. Byłoby to dla nas haniebne. 15. Owszem będziemy skłonni poddać się waszej myśli i nawet osiedlić się wśród was, ale pod warunkiem, że staniecie się do nas podobni przez to, że każdy, kto u was płci męskiej, przyjmie obrzezanie. 16. Wtedy damy wam nasze córki i my będziemy brać sobie za żony wasze córki, osiedlimy się u was i staniemy się jednym plemieniem. 17. Jeśli nas nie posłuchacie co do tego obrzezania, zabierzemy nasze córki i odejdziemy”. 18. Podobały się te słowa Emmorowi i Sychemowi, synowi Emmora. 19. Nie zwlekał ów młody człowiek z wykonaniem tego żądania, bo bardzo czuł się przywiązany do córki Jakuba. A był on najbardziej z wszystkich szanowany w domu swojego ojca. 20. Emmor i Sychem, jego syn, poszli do bramy swojego miasta i do mężów tego swojego miasta i tak przemówili: 21. „Ci ludzie są do nas pokojowo nastawieni. Niech zamieszkają w naszej krainie, niech swobodnie w niej się poruszają. Oto kraj przed nim szeroki! Będziemy ich córki brali sobie za żony, a nasze córki im będziemy dawać. 22. Ci ludzie godzą się żyć z nami w przyjaźni i są skłonni osiedlić się wśród nas, tak by powstał jeden lud, ale pod warunkiem, że każdy, kto jest u nas płci męskiej, podda się obrzezaniu, tak jak i oni są obrzezani. 23. Czyż wtedy ich stada i całe ich mienie, te ich czworonogi nie będą nasze? W tej jednej tylko rzeczy upodobnimy się do nich, a oni z nami zamieszkają”. 24. I usłuchali Emmora i Sychema, jego syna, wszyscy przychodzący do bramy swego miasta. Odcięli – każdy, kto był płci męskiej – ze swego ciała napletek. 25. Trzeciego dnia, gdy tamci najbardziej gorączkowali, obaj synowie Jakuba: Symeon i Lewi, bracia Diny, wzięli swe miecze, weszli bez żadnych przeszkód do miasta i wybili wszystkich, którzy tam byli mężczyznami. 26. Zgładzili ostrzem miecza zarówno Emmora, jak i Sychema, jego syna, zabrali Dinę z domu Sychema i odeszli. 27. Wtedy pozostali synowie Jakuba wyruszyli przeciw tym już zamordowanym i dokonali grabieży w tym mieście, w którym skalana została Sina, ich siostra. 28. Zabrali ich owce, ich krowy, ich osły: wszystko, co było w mieście i po polach. 29. Uprowadzili całą ich służbę, wszystkie ich dobra ruchome i ich kobiety. Zabrali w tej grabieży wszystko, cokolwiek było w mieście i cokolwiek było w domach. 30. Wtedy Jakub powiedział do Symeona i do Lewiego: „Naraziliście mnie na nienawiść. W opinii wszystkich, którzy na tym terenie mieszkają wśród Chananejczyków i Ferezajczyków, zrobiliście ze mnie człowieka podłego. A przecież w liczbie jestem tu najmniejszy, Jeśli oni teraz wystąpią razem przeciw mnie, wybiją mnie doszczętnie. Zmiażdżą mnie samego i moją rodzinę”. 31. Na to odrzekli: „Lecz przecież oni obeszli się z naszą siostrą jak z ladacznicą!”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Pamiętam, że gdy byłem dzieckiem, bardzo podobało mi się to, co zrobili wtedy synowie Jakuba. Dziś już jestem nawet wstanie się nań bardzo bulwersować. W istocie swej ocena tamtego wydarzenia, zależy od tego z jakiej strony spojrzymy i ile sobie dopowiemy. Pismo Święte podaje go bez komentarza pozwalając nam na dywagacje.

 

Nie ma raczej wątpliwości, że czyn ten niezupełnie podobał się Bogu. Symeon i Lewi dopuścili się kłamstwa i podstępu co – jak mówi sama ta księga – jest domeną Szatana. Poza tym użyli oni do tego oszustwa obrzezania, które przecież miało symbolizować przymierze z Bogiem – w ten sposób więc zlekceważyli to przymierze. Do tego Sychem kochał Dinę z wzajemnością. I chociaż nawet zgwałcił ją, to przecież była niezamężną, niezaręczoną, dziewicą, więc jeśli później ożeniłby się z nią (zgodnie z jej myślą i jego prośbą) to jego czyn nie byłby grzechem cudzołóstwa. Bóg zezwolił na to w później danym prawie:

Księga Powtórzonego Prawa (LXX) 22, 22. Gdy przyłapany zostanie mężczyzna na obcowaniu z kobietą zamężną, zabijecie oboje: mężczyznę obcującego z kobietą i tę kobietę. Usuniesz zepsutego człowieka spośród Izraela.

23. Gdy dziewczyna, dziewica, zostanie zaręczona z mężczyzną i jakiś człowiek, spotkawszy ją w mieście będzie z nią obcował, 24. przyprowadzicie oboje przed bramę ich miasta i ukamienujecie ich. Muszą umrzeć: ta młoda zaręczona, że nie krzyczała w mieście, i ten mężczyzna, że zhańbił kobietę bliźniego. Usuniesz zepsutego człowieka spośród siebie.

25. Jeśli mężczyzna spotka na polu dziewczynę zaręczoną i używszy wobec niej siły będzie z nią obcował, zabijecie tylko tego mężczyznę, który obcował, 26. a tej dziewczynie nic nie zrobicie. Nie ma bowiem w tej dziewczynie grzechu karanego śmiercią. ta sprawa jest podobna do tej, gdy ktoś napadnie na bliźniego i odbierze mu życie. 27. Bo przecież spotkał ją na polu, zaręczona dziewczyna krzyczała i nikt nie przybiegł jej na pomoc.

28. Jeśli ktoś spotka dziewczynę, dziewicę niezaręczoną, i używszy przeciw niej siły będzie z nią obcował i znajdą go, 29. to ten mężczyzna, który z nią obcował, da ojcu dziewczyny pięćdziesiąt srebrnych dwudrachm i ona zostanie jego żoną, bo on ją zhańbił. I już nie będzie mógł jej odesłać.

 

Powyższe prawo można by nawet zrozumieć w ten sposób, że mężczyzna może sobie łatwo wziąć za żonę kobietę która mu się podoba – po prostu ją gwałcąc. W praktyce przepis ten miał na celu to, by niezamężne niewiasty nie oddalały się swobodnie od swych braci i rodzin. Skłaniało to rodziny do szczególnej opieki nad córkami i niepozwalaniu im wpaść w złe towarzystwo, a zarazem zapobiegało nadmiernemu kuszeniu mężczyzn. Jednocześnie swobodnie podróżujące kobiety w mieście, były zupełnie bezpieczne wśród nieznajomych. Nie musiały obawiać się, że ktoś je porwie by się z nimi ożenić – skąd bowiem ktoś obcy miałby wiedzieć, że one nie są zaręczone?

 

Oczywiście zdajemy sobie sprawę, że nawet w mieście ktoś mógłby ulec gwałtowi i nie być usłyszanym mimo krzyku. Trzeba jednak rozumieć ten ustęp z godnie z duchem, a nie kreską prawa. W opisie spotkania w mieście nie ma mowy o użyciu siły, jest to więc mowa jedynie o potajemnej schadzce. A dopiero zajście na polu, dotyczy tego co zwiemy gwałtem.

 

I tu dochodzimy do winy mieszkańców miasta zabitych przez synów Jakuba. Dina najpewniej krzyczała w mieście, a jednak nikt jej nie pomógł i nie powstrzymał Sychema. Dlatego, też całe miasto było jakoby współwinne tego gwałtu. Po za tym fragment ten wspomina, iż mieszkańcy mieli nie do końca czyste zamiary; chcąc skoligacić się z Jakubem pożądali jego własności. Wszystko to daje nam obraz miasta złego, zamieszkanego przez ludzi zepsutych i wypaczonych, którzy w swej istocie zasługiwali na śmierć.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

35, 1. Bóg odezwał się do Jakuba: „Pozbieraj się i idź w okolice Bajthelu. Osiądź tam i zbuduj ołtarz dla Boga, który ci się objawił, kiedy uciekałeś sprzed oblicza Ezawa, twojego brata”. 2. Jakub polecił swej rodzinie i wszystkim swoim ludziom: „Usuńcie spośród siebie cudzych bogów, oczyśćcie się i zmieńcie swe szaty. 3. Mamy się pozbierać i iść do Bajthelu, a tam zbudować ołtarz dla Boga, który w dniu dla mnie trudnym wysłuchał mnie, był ze mną i w czasie mej drogi chronił mnie przed niebezpieczeństwem”. 4. Oddali zatem Jakubowi cudzych bogów, które mieli u siebie, a także wisiorki ze swych uszu. Jakub zakopał je pod pewnym terebintem, rosnącym w Sikimach, dokonując ich usunięcia, skutecznego aż do dzisiaj. 5. Gdy Izrael wyruszył z Sikimów, strach przed Bogiem spadł na okoliczne miasta, tak że nie ścigali synów Izraela. 6. Sam Jakub i wszyscy towarzyszący mu ludzie dotarli do Luzy, która leży w krainie Chanaana, to jest Bajthelu. 7. Tam zbudowali ołtarz. Nadał tej miejscowości nazwę Bajthel, tam bowiem objawił się mu Bóg, kiedy uciekał sprzed oblicza Ezawa, swojego brata. 8. W pobliżu Bajthelu umarła pod dębem Debbora, piastunka Rebekki. Dlatego Jakub nazwał to drzewo Dębem Żałoby.

9. Bóg ukazał się jeszcze raz Jakubowi w Luzie po jego przybyciu z tej Mezopotamii, która należy do Syrii. I znowu pobłogosławił go Bóg. 10. Bóg rzekł mu także: „Masz na imię Jakub. Już jednak nie będziesz nosił imienia ‘Jakub’, lecz twoim imieniem będzie ‘Izrael’”. 11. I dalej tak mu Bóg powiedział: „Ja jestem twoim Bogiem. Rozrastaj się i mnóż. Z ciebie wywodzić się będą narody i rzesze narodów. Z twoich lędźwi wyłonią się królowie. 12. Ziemię, którą dałem Abrahamowi i Izaakowi, teraz daję tobie. Twoja będzie, a po tobie dam ją twemu potomstwu”. 13. Potem Bóg odszedł od niego z tego miejsca, gdzie z nim rozmawiał. 14. Jakub postawił stelę w tym miejscu, gdzie z nim rozmawiał, stelę kamienną. Złożył przy niej ofiarę i namaścił ją oliwą. 15. To miejsce, gdzie Bóg z nim rozmawiał, Jakub nazwał imieniem ‘Bajthel’.

16. Jakub odszedł z Bajthelu, by rozbić swój namiot za basztą Gaderu. Gdy zbliżył się do miejsca, skąd już niedaleko było do krainy Efrathy, Rachel zaczęła rodzić. Pojawiły się jednak trudności z porodem. 17. Kiedy ona z oporami rodziła, położna rzekła jej: „Bądź dzielna, bo i to twoje dziecko jest synem”. 18. Kiedy ona oddawała ducha – umierała już bowiem – nazwała go imieniem Syn Mojego Bólu; jego ojciec jednak nazwał go Beniaminem. 19. Rachel umarła. Pochowana została przy drodze do Efrathy (ta miejscowość Bthlejem). 20. Jakub ustawił stelę przy jej grobie. Ta grobowa stela Rachel stoi do dnia dzisiejszego.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

O nawiasach w „(ta miejscowość Bthlejem)” pisze tłumacz w przypisie: „Wyłączenie tekstu nawiasami okrągłymi pochodzi tu i w innych miejscach Septuaginty od A. Rahlfsa, jej wydawcy (wyd. 2.,2006).”

 

W tymże Bethlejem urodził się Jezus Chrystus, a Herod nakazał wybić tam wszystkie dzieci by go zgładzić. Dlatego tez spełniło się tam proroctwo jak podaje Ewangelia:

Ewangelia według św. Mateusza. 2, 17. Wówczas wypełniło się co jest powiedziane przez Jeremiasza Proroka, mówiącego: Głos usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki: Rachel płacząca synów swoich, a nie chciała się dać pocieszyć, że ich nie masz.

 

Gdyż było to obrazowo przepowiedziane, że będzie rzeź w miejscu śmierci Racheli.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

(21)

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W LXX w wydaniu A. Rahlfsa, z którego tłumaczy ks. R. P. nie ma wiersza dwudziestego pierwszego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

22. Kiedy Izrael koczował w tamtej krainie, przyszedł Ruben i spał z Bellą, nałożnicą swojego ojca. Dowiedział się o tym Izrael. Dla jego oczu było to przejawem wielkiego zepsucia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Za ten czyn Ruben stracił prawa pierworództwa, które przypadły teraz na Józefa.

 

Pierwsza Księga Kronik (wersja LXX) 5, 1. Potomkowie Rubena, pierworodnego Izraela. On był rzeczywiście pierworodny, ale z powodu jego wejścia do łoża swojego ojca przysługujące mu błogosławieństwo ojciec dał swojemu synowi Józefowi, czyli synowi Izraela. Z tego powodu w podanych dotychczas genealogiach nie umieszczano go jako pierworodnego. 2. Również Juda cieszył się wielkim znaczeniem wśród swoich braci, i z niego wywodzić się będzie Przewodnik, ale owo błogosławieństwo należy do Józefa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Synów Jakuba było dwunastu. 23. Synowie Lei: Ruben – pierworodny syn Jakuba, dalej Symeon, Lewi, Juda, Issachar i Zabulon. 24. Synowie Rachel: Józef i Beniamin. 25. Synowie Balli, służącej Rachel: Dan i Nefthali. 26. Synowie Zelfy, służącej Lei: Gad i Aser. To są synowie Jakuba, którzy mu się urodzili w Mezopotamii należącej do Syrii.

27. Jakub udał się do Izaaka, swojego ojca, to jest do Mambre, do miasta na płaskowyżu (jest nim Chebron) w krainie Chanaana, gdzie mieszkał Abraham i Izaak. 28. Dni życia Izaaka doszły do stu osiemdziesięciu lat. 29. Odszedł, umierając, i przyłączył się do rodu swoich przodków w sędziwym wieku, syty dni. Pochowali go Ezaw i Jakub, jego synowie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Izaak czuł się już stary lata wcześniej, gdy postanowił udzielić błogosławieństwa Ezawowi. Kto by pomyślał, że przeżyje jeszcze tak długo by zobaczyć Jakuba, powracającego do niego z dwunastoma synami. Ezaw chciał zabić swego brata, gdy ich ojciec umrze i skończy się po nim żałoba, kto by pomyślał, że zdąży się jeszcze z nim pogodzić, po wielu latach rozłąki.

 

Ezaw i Jakub wspólnie w zgodzie, chowający swego ojca Izaaka, to w pewien sposób niesamowicie cudowne, szczęśliwe, zakończenie ich wszystkich perypetii.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE EZAWA

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

36. 1. Narodzenia z Ezawa (to jest Edoma). 2. Ezaw wziął sobie żony spośród córek Chananejczyków, to jest Adę, córkę Chettajczyka Ajlona, Elibemę, córkę Any, syna Euajczyka Sebegona 3. i Basemmath, córkę Ismaela, siostrę Nabajotha. 4. Ada urodziła Ezawowi Elifasa, Basemath urodziła Raguela, 5. Elibema urodziła Jeusa, Jegloma i Korego. To są synowie Ezawa, którzy mu się urodzili w krainie Chanaana. 6. Ezaw wziął swoje żony, synów, córki, służbę swojej rodziny, cały dobytek ruchomy, wszystkie stada i cokolwiek nabył i czego się dorobił na ziemi Chanaana i odszedł z krainy Chanaana. Odsunął się od sąsiedztwa z Jakubem, swoim bratem. 7. Ich żywy majątek był zbyt wielki, by koczować razem. Nie mogły tereny dostępne wędrownemu życiu utrzymać ich z powodu wielkości dóbr. 8. Ezaw osiadł w górach Seiru (Ezaw jest tym samym co Edom).

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ponieważ wcześniej, Jakub/Izrael mieszkał poza domem (tą krainą) to teraz Ezaw/Edom wyrozumiale pozwala mu zostać na tym miejscu, samemu usuwając się w inne rejony świata. W górach Seiru, w które się udał powstało później państwo Edom, wzięte od jego przydomka i zamieszkane przez naród będący jego potomkami.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Narodziny z Ezawa, praojca Edomu, w górach Seiru. 10. Oto imiona synów Ezawa: Elifas, syn Ady, żony Ezawa, i Raguel, syn Basemmath, żony Ezawa. 11. Elifasowi urodzili się następujący synowie: Thajman, Omar, Sofar, Gothom i Kenz. 12. Thamna natomiast, nałożnica Elifasa, syna Ezawa, urodziła Elifasowi Amaleka. Są oni synami Ady, żony Ezawa. 13. A ci są synami Raguela: Nachoth, Zare, Some i Moze. Są oni synami Basemmath, żony Ezawa. 14. Ci natomiast byli synami Elibemy, córki Any, syna Sebegona, żony Ezawa; urodziła ona Ezawowi Jeusa, Jegloma i Korego.

15. Potomkowie Ezawa, będący naczelnikami rodów. Synowie Elifasa, pierworodnego Ezawa: naczelnik Thajman, naczelnik Omar, naczelnik Sofar, naczelnik Kenz, 16. naczelnik Kore, naczelnik Gothom i naczelnik Amalek. Oni to, pochodząc od Elifasa, potomkowie Ady, byli naczelnikami na obszarach Idumei. 17. Synowie Raguela, syna Ezawa: naczelnik Nachoth, naczelnik Zare, naczelnik Some i naczelnik Moze. Oni to, pochodząc od Raguela, potomkowie Basemmath, żony Ezawa, byli naczelnikami na obszarach Edomu. 18. Synowie Elibemy, żony Ezawa: naczelnik Jeus, naczelnik Jeglom, naczelnik Kore. Ci byli naczelnikami pochodzącymi od Elibemy.

19. To są potomkowie Ezawa i ich naczelnicy. Są oni potomkami Edoma.

20. Synowie Chorrajczyka Seira, mieszkańca tej krainy: Lotan, Sobal, Sebegon, Ana 21. oraz Deson, Asar i Rison. Naczelnicy Chorrajczyka, potomkowie Seira, w krainie Edomu. 22. Lotanowi urodzili się następujący synowie: Chorri i Ajman. Siostrą Lotana była Thamna. 23. A to są synowie Sobala: Golon, Manachath, Gajbel, Sof, i Oman. 24. A to są synowie Sebegona: Aje i Oman – jest on tym Onasem, który odkrył Jamin na pustkowiu, który wypasał zwierzęta pociągowe Sebegona, swojego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jest tu chyba nawiązanie do jakiejś prawdziwej znanej ówcześnie historii o Onasie. Biblia bardzo często zawiera nawiązania do już nieistniejących i zupełnie nieznanych zapisów historycznych. To co nam zostało, jako opis tamtych czasów, jest tylko resztką zapisków jakie posiadali ówcześni. Resztką jaką natchnął i chciał zachować Bóg. Jest to jedynie streszczenie bardzo długiej i skomplikowanej historii. Mimo to tak wielu nie zna nawet tego streszczenia…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. A to są dzieci Any: Denson oraz Elibema, córka Any. 26. A to są synowie Desona: Amanda, Asban, Jethran i Charan 27. A to są synowie Asara: Balaan, Zukam, Jukam i Ukan. 28. A to są synowie Risona: Os i Aram.

29. A to są naczelnicy Chorriego: naczelnik Lotan, naczelnik Sobal, naczelnik Sebegon, naczelnik Ana, 30. naczelnik Deson, naczelnik Asar i naczelnik Rison. To są naczelnicy Chorriego w ich klanach w krainie Edom.

31. A oto królowie panujący w Edomie, zanim w Izraelu nastały królewskie rządy. 32. W Edomie zaczął królewskie rządy Balak, syn Beora, a jego miastem stołecznym była Dennaba.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Balak, syn Beora, czyli ten który chciał przekląć Izraela, gdy ten wyszedł z ziemi Egipskiej. Był to więc pierwszy król Edomu, w Izrael em zaś jeszcze dłuższy czas kierował Mojżesz, a później sędziowie prorocy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

33. Gdy umarł Balak, królewską władzę po nim sprawował Jobab z Bosorry, syn Zary. 34. Gdy umarł Jobab, królewską władze po nim sprawował Asom z krainy Thajmanów. 35. Gdy umarł Asom, królewską władzę po nim sprawował Adad, syn Barada. Rozgromił on Madiama na równinie Moabu, a jego miasto stołeczne nazywało się Geththajm. 36. Gdy umarł Adad, królewską władze po nim sprawował Samala z Masekki. 37. Gdy umarł Samala królewską władze po nim sprawował Saul z leżącego nad rzeką Rooboth. 38. Gdy umarł Saul, królewską władzę po nim sprawował Balaennom, syn Achobora. 39. Gdy umarł Balaennon, syn Achobora, królewską władzę po nim objął Arad, syn Barada, a jego stołeczne miasto nazywało się Fogor. Jego żona miała na imię Majtebel, była córką Matrajtha, syna Majzooba.

40. A oto imiona naczelników u Ezawa, sprawujących pieczę nad plemionami według ich siedzib w ich krainach i w ich gromadach: naczelnik Thamna, naczelnik Gola, naczelnik Jether, 41. naczelnik Elibemas, naczelnik Elas, naczelnik Finon, 42. naczelnik Kenz, naczelnik Thajman, naczelnik Mazar, 43. naczelnik Megediel, naczelnik Zafoim. Byli oni naczelnikami Edoma w miejscach zasiedlonych w kraju przez nich zajętym.

To był Ezaw, praojciec Edomu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Liczne rodowody występujące w Biblii, uświadamiają nas, że jest to księga Historyczna, a nie – jak często błędnie się sądzi – tylko religijnie alegoryczna. Nie można znaleźć żadnego symbolicznego znaczenia tychże rodowodów, to po prostu historyczny zapis.

 

Cały tekst jest oczywiście natchniony i nieomylny, rodowody są pełne i zgodne z rzeczywistością.

 

Nawet jeśli jakaś część z opisanych tu władców panowałaby w czasach sędziów w Izraelu, nie przeszkadza to bynajmniej by ludzkim pisarzem tych ksiąg był Mojżesz (co twierdzi sam Chrystus). Zwyczajnie część z zapisków mogłoby być (za wolą Bożą, wyrażoną przez proroków) dopisanych później – co bynajmniej nie niwelowałoby ich wiarygodności, autorem jest przecież ponadczasowy Stwórca.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

POTOMKOWIE JAKUBA I ICH LOSY

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

37, 1. Jakub przebywał w tej krainie, w której osiadł jego ojciec, to jest w krainie Chanaana. 2. Narodziny z Jakuba. Gdy Józef miał siedemnaście lat, wypasał owce, choć tak młody, razem ze swymi braćmi, to jest z synami Balli i z synami Zelfy, żon swojego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać wiek siedemnastu lat uznawany był wtedy, za bardzo młodzieńczy – strasznie kontrastuje to z głupimi pomysłami współczesnych, którzy idiotycznie sądzą, że dawniej ludzie nie dożywali sędziwego wieku, Biblia nieustanie temu przeczy. Widać również, że Balla i Zelfa (służące Rachel i Lei), zostały w końcu uznane za normalne żony Jakuba. Jako, że dane mu były przez jego pierwsze żony, córki Labana, nie było to złamaniem obietnicy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Kiedyś Józef doniósł Izraelowi, ich ojcu, o ich nagannym zachowaniu się. 3. A Jakub kochał Józefa bardziej niż wszystkich pozostałych swych synów, bo był on dzieckiem jego starości. Dlatego też sprawił mu wzorzysty chiton. 4. Gdy jego bracia zobaczyli, że ojciec lubi go bardziej niż wszystkich swoich pozostałych synów, znienawidzili go i nie potrafili odezwać się do niego żadnym życzliwym słowem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W warstwie symbolicznej Józef jest kolejnym, po Jakubie, obrazem Jezusa Chrystusa. Bardziej umiłowanym przez ojca, a więc ściągającym na się zazdrość współbraci.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Pewnego razu Józef miał sen i zdecydował się opowiedzieć go swoim braciom. 6. Odezwał się do nich: Posłuchajcie snu, który mi się przyśnił. 7. Wydawało mi się, że wiązaliśmy snopy na polu. Nagle podniósł się mój snop i stanął prosto, a wasze snopy zwróciły się w stronę mojego snopa i składały przed nim pokłony”. 8. Na to jego bracia rzekli: „Czy może ty będziesz królował nad nami albo będziesz naszym panem?” I odtąd z powodu jego snów i z powodu jego opowieści ich nienawiść wzmogła się.

9. Miał on kolejny sen. Opowiedział go swojemu ojcu i swoim braciom takimi słowy: „Oto inny miałem sen. Tak jakoś, jakby słońce, księżyc i jedenaście gwiazd kłaniały mi się”. 10. Wtedy skarcił go jego ojciec. Powiedział mu: „A cóż to za sen śniłeś!? Czy może będziemy musieli przyjść do ciebie ja, twoja matka i twoi bracia, żeby złożyć przed tobą pokłon, schylając się aż do ziemi?” 11. Odtąd jego bracia już całkowicie go znienawidzili, a jego ojciec zachowywał tę rzecz w pamięci.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bardzo jasna symbolika snu Józefa zwraca uwagę na właściwe traktowanie Biblijne, relacji między słońcem i księżycem. Słońce to jego ojciec, księżyc symbolizuje matkę. Jest tak ponieważ:

 

1. Do Koryntian 11, 7. Mężczyzna bowiem nie powinien nakrywać głowy, gdyż jest obrazem i odbiciem chwały Bożej; lecz kobieta jest odbiciem chwały mężczyzny.

 

Dlatego też jeśli słońcem jest Izrael, matka jego musi być księżycem. Gdyż jak księżyc świeci odbijając światło słoneczne, tak też żona „jest odbiciem chwały mężczyzny”.

 

W Objawieniu Jana, księżyc zaś symbolizuje Jezusa Chrystusa, jako podkreślenie z kolei, że jest on odbiciem chwały Bożej:

 

Do Hebrajczyków 1, 3. Ten zaś będąc jasnością chwały i odbiciem istoty jego, a podtrzymując wszystko słowem swojej potęgi, dokonał oczyszczenia z grzechów i zasiadł na prawicy majestatu na wysokości.

 

W Piśmie Świętym więc symbolika księżyca, korzysta z jego szczególnych astronomicznych właściwości, jakimi jest odbijanie światła Słonecznego. Daje to podstawę do wyjaśnienia kilku prawd wiary.

 

Jak patrzenie na słońce bezpośrednio skończyłoby się ślepotą, tak patrzenie bezpośrednio na Boga przyniosłoby śmierć. Możemy jednak patrzyć bezpośrednio na promienie światła słonecznego odbijające się w księżycu, dostępne jest nam również widzieć Boga poprzez jego odbicie w Jezusie Chrystusie. Każdy kto widzi księżyc, widzi też w pewien sposób słońce, gdyż księżyc jest jego zwierciadłem – w którym się ono odbija. Tak też każdy patrzący na Chrystusa, widzi w pewien sposób Boga, który w nim osiągnął pełnię obrazu.

 

Ewangelia Jana. 1, 18. Boga nikt nigdy nie widział. Syn jednorodzony, który jest na łonie Ojca, ten nam opowiedział.

 

Póki świat jest poddany złu – czyli jest noc – Bóg nie jest widoczny bezpośrednio, a jedynie świat oświeca za pomocą swego odbicia i światła dawanego przez świętych – symbolizowanych wielokrotnie jako gwiazdy na niebie.

 

 

a jego ojciec zachował tę rzecz w pamięci” – charakterystyczne Biblijne stwierdzenie. W podobny sposób Maryja zachowywała w swej pamięci pierwsze (po jego przyjściu) proroctwa o Chrystusie. Znamienne jest to tym bardziej, że Józef właśnie go symbolizuje.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Pewnego razu jego bracia poszli paść owce swojego ojca gdzieś w okolicach Sychem. 13. Izrael zwrócił się do Józefa: „Czyż twoi bracia nie są gdzieś tam na pastwiskach pod Sychem? Chciałbym cię wysłać do nich”. Odpowiedział mu: „Jestem gotów”. 14. Izrael rzekł mu: „Idź i zobacz, czy dobrze się mają twoi bracia i owce. Potem przyniesiesz mi wiadomość”. I wyprawił go z doliny Chebronu. Gdy przybył pod Sychem, 15. napotkał tam jakiegoś człowieka, który chodził po polach. Ten człowiek zapytał go: czego chcesz?” 16. Odpowiedział: „Szukam moich braci. Powiedz mi, gdzie pasą”. 17. Rzekł mu ów człowiek: „Odeszli stąd. Słyszałem, jak mówili: Idźmy do Dothaim”. Podążył zatem Józef tropem swych braci. Znalazł ich pod Dothaimem. 18. Nim zbliżył się do nich, oni dużo wcześniej zobaczyli go i z nienawiścią postanowili go zabić. 19. Bracia mówili jeden do drugiego: „Oto nadchodzi ten ‘śniący’. 20. Chodźcie zatem, zabijmy go i wrzućmy do jednej ze studzien. Potem powiemy: Pewnie pożarł go jakiś dziki zwierz. Zobaczymy, jaką moc mają te jego sny”. 21. Kiedy usłyszał to Ruben, próbował ocalić go przed spełnieniem zamiaru. Powiedział: „Nie bijmy go tak, by aż życie mu odebrać”. 22. I Ruben mówił im jeszcze: „Nie przelewajcie krwi. Wrzućcie go do tej studni na pustkowiu, ale nie podnoście na niego ręki”. Zamierzał bowiem ocalić go z ich rąk, a potem oddać go jego ojcu. 23. Kiedy zatem Józef doszedł do swoich braci, zdarli z Józefa wzorzysty chiton, który miał na sobie, 24. a jego chwycili i wrzucili do owej studni. Studnia była pusta, nie było w niej wody.

25. Kiedy zasiedli do spożycia posiłku i podnieśli swe oczy, zauważyli, że szlakiem od strony Galaadu idą Ismaelici. Ich wielbłądy niosły juki wypełnione różnymi wonnościami, pachnącymi żywicami i olejkiem z mirry. Szli, zmierzając do Egiptu. 26. Wtedy Juda tak odezwał się do swoich braci: „Co nam z tego, że zabijemy naszego brata i ukryjemy jego krew? 27. Chodźcie, sprzedajmy go tym Ismaelitom i niech nasze ręce nie nastają na niego. Przecież jest on naszym bratem i naszą krwią”. Bracia posłuchali go.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Najpierw próbował ocalić życie Józefa, Ruben. Później zachować go próbował, w inny sposób, Juda. Ta sama kolejność pojawia się w przyrzeczeniach dawanych ich ojcowi odnośnie Beniamina. Najpierw zachować go obiecuje Ruben, a później Juda. Widać stąd między innymi, wielkie znaczenie, które miał Juda wśród swoich braci.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Kiedy ci Madienajczycy, kupcy, przechodzili obok nich, wydobyli Józefa, wyciągając go ze studni i sprzedali Józefa Ismaelitom za dwadzieścia sztuk złota. Tamci poprowadzili Józefa do Egiptu. 29. Kiedy Ruben wrócił do owej studni i nie zobaczył w niej Józefa, rozdarł swe szaty. 30. Potem skierował się do swoich braci i rzekł: „Tam nie ma tego młodziana. Dokąd mam za nim pójść?”

31. Oni wzięli chiton Józefa, zarznęli młode koźlę i krwią go zbrukali. 32. Potem wysłali ów wzorzysty chiton swemu ojcu. Gdy wysłani przynieśli mu go, powiedzieli: „Znaleźliśmy to. Zobacz, czy to jest czy może nie jest chiton twojego syna”. 33. Kiedy się mu przypatrzył, rzekł: „Jest to chiton mojego syna. Pożarł go jakiś dziki zwierz. Jakaś bestia rozszarpała Józefa!” 34. I Jakub rozdarł swe szaty, nałożył wór na swe biodra i przez wiele dni opłakiwał syna. 35. Zebrali się wszyscy jego synowie i córki razem przyszli pocieszać go, ale nie dał się ukoić. Mówił: „W smutku zejdę już tam, do hadesu, do mojego syna”. I opłakiwał go jego ojciec.

36. Tymczasem Madienajczycy sprzedali w Egipcie Józefa eunuchowi Petefresowi, dowódcy gwardii faraona.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sprzedanie Józefa obrazuje sprzedanie Jezusa, aż do najdrobniejszych szczegółów. Józef, co prawda, został sprzedany za 20 srebrników a Chrystus za 30, jednak w rzeczywistości jest to ta sama cena – gdyż była to standardowa stawka za niewolnika, zależna od wieku. Józef był sprzedany taniej, bo był jeszcze dzieckiem. [W tej wersji zaś jest nie tradycyjne 20 srebrników, lecz 20 sztuk złota…]

 

Ismaelici (tutaj pochodzący z Madiamu) – jak już pisałem – symbolizują Żydów, jako synowie niewolnicy. Egipt symbolizuje zaś Rzym.

 

Co prawda Juda, poddając myśl sprzedania Józefa, zrobił to z myślą jego ocalenia – reszta, poza Rubenem, chciała by umarł w tej studni. A Judasz wydając Jezusa zrobił to przeciw niemu. Poza tym jednak historia ta jest bardzo podobna.

 

Jezus wydany został zgromadzeniu Żydowskiemu, które oddało go Rzymianom – co choć było złe, okazało się zbawieniem wielu. Podobnie Józef został oddany Ismaelitom, którzy oddali go Egiptowi – co choć było złe, wyszło na zbawienie wielu. Przez cały czas symbolika Egiptu jako Rzymu zgadza się. Jak Izraelici rozrośli się w Egipcie, dzięki Józefowi (doradcy faraona), tak Chrześcijaństwo rozrosło się w Rzymie dzięki Chrystusowi (i papieżom doradcom Cesarza). Jak też Izraelici mieli wyjść z Egiptu, tak też chrześcijanie mieli wyjść z Rzymu.

 

Nie ma nic dziwnego, że historie te są podobne. Przeciwnie, jest to element umacniający wiarę wiernych. Chrystus mówił przecież, że Pismo świadczy o nim. A w wielu zdarzeniach zawarty jest jakiś sens alegoryczny i/lub prorocki.

 

Ewangelia według św. Jana 5, 39. Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny, a one to dają świadectwo o mnie. 40. A jednak przyjść do mnie nie chcecie, abyście żywot wieczny otrzymali.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

38, 1. Pewnego dnia Juda odszedł od swoich braci i udał się do pewnego Odollamity, mającego na imię Iras. 2. Zobaczył tam Juda córkę pewnego Chananejczyka o imieniu Saua. Ożenił się z nią i zbliżył się do niej. 3. Ona poczęła i urodziła syna. Nazwała go Er. 4. Znowu poczęła i urodziła syna. Temu nadała imię Aunan. 5. Gdy urodziła następnego syna, obdarzyła go imieniem Selom. Gdy ich rodziła, przebywała w Chasbi. 6. Juda wybrał dla Era, swojego pierworodnego, żonę o imieniu Thamar. 7. Lecz Er, pierworodny Judy, uległ zepsuciu na przekór Panu. Dlatego Bóg ukarał go śmiercią.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

W przeciwieństwie do powszechnie przyjętej opinii, Bóg ciągle dba o świat i sądzi go. Przedwczesna śmierć może wynikać z kary Bożej, zesłanej za grzech – tak było w przypadku Era.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Juda odezwał się do Aunana: „Zbliż się do żony twojego brata, dopełnij wobec niej obowiązków szwagra, wzbudzając potomstwo swojemu bratu”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Prawo o którym mówi Juda to tzw. lewirat. Jeśli żonaty mężczyzna umarł, nie mając dzieci, prawo to zobowiązywało jego brata do wzbudzenia mu z wdowy potomstwa dla zachowania jego imienia (w historii rodu).

 

Prawo to dotyczyło w pierwszej kolejności braci w sensie ścisłym, gdy ich nie było, czasem dalszy krewny podlegał temu obowiązkowi (tak było też z ojcem Dawida). Prawo to mogło zatem prowadzić, do tego że ktoś miał dwa rodowody. Syn bowiem zrodzony w ten sposób, liczył się jako syn zmarłego, jednak był też przecież synem krewnego, który pojął żonę zmarłego. Najpewniej też, dlatego Józef – przybrany ojciec Chrystusa – ma dwie genealogie, opisane w Ewangelii Mateusza i Łukasza.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Kiedy Aunan usłyszał, że to nie będzie jego potomstwo, ilekroć zbliżał się do żony swojego brata, wydalał swe nasienie na ziemię, by nie zapewnić potomstwa swojemu bratu. 10. Jednak to jego postępowanie uznał Bóg za zepsucie. Z tego powodu również na niego zesłał śmierć.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Od imienia Aunana (Onana) wzięła się nazwa „onanizm” oznaczająca grzech jakiego się dopuszczał.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. Wtedy Juda taką dał radę Thamar, swojej synowej: „Przenieś się jako wdowa do domu swojego ojca, aż dorośnie Selom, mój syn”. Mówił sobie bowiem: „By przypadkiem nie umarł i ten jak jego bracia”. Odeszła zatem Thamar i mieszkała w domu swojego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Plemię Judy zaczęło się od zamieszania z prawem „lewiratu” i prawo to dalej miało odegrać w nim dużą rolę. Tak przy ojcu Dawida, jak i „ojcu” Jezusa Chrystusa. To w pewien sposób znamienne…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

12. Po osiągnięciu pełni dni umarła Saua, żona Judy. Gdy Juda po pewnym czasie ukoił się, wybrał się do strzygących jego owce w Thamnie: on sam i Iras, jego pasterz, Odollamita. 13. Wiadomość o tym dotarła do Thamar, jego synowej. Powiedziano jej: „Twój teść idzie do Thamny na wystrzyżenie swych owiec”. 14. Wtedy zdjęła z siebie wdowie szaty, ubrała się w przezroczystą suknię, wystroiła się i usiadła przy bramie Ajnanu, który leży na trasie do Thamny. Spostrzegła bowiem, że choć Selom dorósł, nie przekazał jej jemu jako żony. 15. Kiedy Juda zobaczył ją, sądził, że to jakaś nierządnica. Zasłoniła bowiem swą twarz, tak że jej nie poznał. 16. Zboczył z drogi w jej stronę i rzekł: „Pozwól mi zbliżyć się do ciebie”. Nie wiedział bowiem, że to jest jego synowa. Ona zapytała: „Co mi dasz za to, że zbliżysz się do mnie?” 17. Odpowiedział jej: „Przyślę ci koźlątko ze stada bydląt”. Na to ona: „Ale za to, że dopiero przyślesz, musisz mi dać jakiś zastaw”. 18. Zapytał: „A co ci mam dać jako zastaw?” Powiedziała: „Twój pierścień, naszyjnik i laskę, którą masz w ręku”. Dał jej i potem zbliżył się do niej. A ona dzięki niemu poczęła.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Juda nie mając o tym pojęcia, wpada w pułapkę Thamny i dopełnia prawa „lewiratu”. Cała sytuacja zapewne pochodziła ze zrządzenia Bożego i były to wyjątkowe okoliczności.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Potem wstała i odeszła. Zdjęła z siebie ową przezroczystą suknię i nałożyła strój wdowi. 20. Juda przysłał potem przez Odollamitę, swego pasterza, koźlątko ze stada bydląt, aby zabrał od tej kobiety zastaw. On jednak już jej nie zastał. 21. Pytał ludzi tamtej miejscowości: „Gdzie jest nierządnica, która siedziała przy drodze w Ajnanie?” Odpowiedzieli: „Tu nie było żadnej nierządnicy”. 22. Wrócił do Judy i oświadczył: „Nie znalazłem jej. A ludzie tej miejscowości mówią, że tam nie było żadnej nierządnicy”. 23. Juda powiedział: „Niech zatem zatrzyma sobie te rzeczy. Obyśmy tylko uniknęli ludzkiego śmiechu! Przecież ja wysłałem jej to koźlątko, tylko ty jej nie zastałeś”.

24. Trzy miesiące później przekazano Judzie taką wiadomość: „Thamar, twoja synowa, uprawiała nierząd i przez ten nierząd zaszła w ciążę”. Juda orzekł: „Wyprowadźcie ją. Niech spłonie w ogniu”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Świadectwo tego co robiono z nierządnicami – spalano je na stosie. Przez Judę oczywiście przemawia hipokryzja, skoro sam chciał wysyłać koźlę nierządnicy. Z drugiej strony z pewnością łatwiej było mu skazać swą synową, gdyż zapewne winił ją za śmierć Era i Aunana.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Gdy już ją miano prowadzić, posłała wiadomość do swojego teścia, zawierającą takie słowa: „Poczęłam za sprawą tego człowieka, do którego należą te rzeczy”. I dodała: „Niech postara się rozpoznać, do kogo należy ten pierścień, ten naszyjnik i ta laska”. 26. Gdy Juda rozpoznał, rzekł: „Racja jest po stronie Thamar, nie po mojej, dlatego że nie dałem jej Selomowi, mojemu synowi”. I sam już więcej nie poznał jej intymnie.

27. Przy porodzie okazało się, że w jej łonie były bliźniaki. 28. Kiedy zaczęła rodzić, jeden z nich wysunął swą rączkę. Położna ujęła tę rączkę i obwiązała szkarłatem, mówiąc: „Ten wyłoni się pierwszy”. 29. Lecz kiedy ten cofnął rączkę, zaraz wyłonił się jego brat. Na to ona odezwała się: „czemu to przez ciebie przedarte zostało łożysko?” I z tego powodu nazwała go imieniem Fares. 30. Potem wydostał się jego brat, na którego rączce był ów szarłat. Temu nadała imię Zara.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Thaman przygotowana na taki obrót spraw wybroniła się dzięki zastawowi Judy. Od jej synów pochodziło później całe plemię Judy. Dalekim potomkiem Faresa był Dawid, a jeszcze dalszym Józef, „ojciec” Jezusa Chrystusa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

39, 1. Józefa przyprowadzono do Egiptu. Nabył go tam z rąk Ismaelitów, którzy go przygnali, Petefres, eunuch faraona, dowódca gwardii, Egipcjanin. 2. Ponieważ Pan był z Józefem, dobrze mu się wiodło. Dostał się on do pałacu owego Egipcjanina, swojego pana, 3. bo jego właściciel zauważył, że Pan jest z nim i że czegokolwiek się podejmie, Pan jego rękom zapewnia pomyślność. 4. Józef cieszył się przychylnością swojego właściciela. Polubił go on i dlatego ustanowił Józefa zwierzchnikiem swojego dworu i opiekunem wszystkiego, co do niego należało, Pan błogosławił za pośrednictwem Józefa domowi owego Egipcjanina. Błogosławieństwo Pana spływało na wszystkie jego dobra w domu i na polach. 6. Rękom Józefa powierzył cały swój majątek i już nawet nie myślał o tym, co go otacza, poza strawą, którą zwykł jadać.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Warto zauważyć jak bardzo na wpadniecie pychę i butę narażony był Józef. Właściwie rzecz biorąc, nieprawnie został niewolnikiem, mógł więc sądzić, że nie ma obowiązku poczuwać się do posłuszeństwa wobec tego kto go nabył. Ponadto za cokolwiek się wziął udawało mu się, łatwo mógł zatem dojść do wniosku o własnej niezwykłej wartości.

 

Gdy w końcu wszystkie dobra jego „pana” zostały mu przekazane, a on sam zajął się jedynie jedzeniem i piciem, wprost niemożliwością było go nie zlekceważyć. A jednak Józef nie uległ temu złu i zachował pokorę, widać po tym, iż musiał być naprawdę wielkim człowiekiem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Józef odznaczał się wielką urodą ciała i był bardzo miły w swoim sposobie bycia. 7. Dlatego po dostrzeżeniu takich zalet oczy żony jego właściciela przylgnęły do Józefa. Odezwała się do niego: „Spij ze mną”. 8. On odmówił i tak powiedział żonie swojego właściciela: „Jeśli mój pan nie musi dzięki mnie troszczyć się o cokolwiek na swym dworze, bo wszystko, co jest jego własnością, powierzył moim rękom, 9. i na tym dworze nie ma niczego, co by mnie przewyższało, ani niczego, co by mnie nie podlegało, z wyjątkiem ciebie, gdyż jesteś jego żoną, to jakże mógłbym popełnić tak podły czyn i zgrzeszyć przeciw Bogu?” 10. I choć dzień w dzień kusiła Józefa, by spał z nią i złączył się z nią, nie uległ jej.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef nie tylko nie popada w pychę, lecz nawet nie ulega pokusie i grzechowi. Swym doskonałym zachowaniem stanowi dla nas wzór i świetnie obrazuje doskonałość Mesjasza, który nie uległ żadnej pokusie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

11. Pewnego dnia gdy Józef wszedł do pałacu, by zając się swoimi obowiązkami, a wewnątrz nikogo nie było, 12. ona zaczęła zdzierać z niego szaty i domagać się: „Śpij ze mną!” Na to on zostawił swe szaty w jej rękach i uciekł na dwór. 13. Kiedy zobaczyła, że zostawił swe ubranie w jej rękach, wybiegła i ona ze środka 14. i zaczęła wołać do obecnych na dziedzińcu i wyjaśniać im, tak mówiąc: „Patrzcie, wprowadził tu do nas tego hebrajczyka, pachołka, żeby kpił sobie z nas. Wtargnął właśnie do mnie ze słowami: Śpij ze mną, ale ja zaczęłam głośno krzyczeć. 15. Kiedy usłyszał, że podniosłam krzyk i wzywam pomocy, zostawił swoje ubranie przy mnie i uciekł, wybiegając na zewnątrz”. 19. Gdy jego właściciel usłyszał z ust swojej żony te słowa, które skierowała do niego, mówiąc: „W taki sposób zachował się twój pachołek wobec mnie”, uniósł się gniewem. 20. Kazał zatrzymać Józefa i wtrącić go do więzienia, które znajdowało się w tej samej miejscowości, gdzie trzymano w więzieniu zatrzymanych przez króla.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef za swą sprawiedliwość nie tylko nie zostaje nagrodzony, lecz – przeciwnie – spotyka go kara. Za to że nie uległ grzechowi, zostaje ukarany oskarżony o to, iż chciał popełnić ten grzech! Tak samo Chrystus, zostaje oskarżony przez Radę o bluźnierstwo i chęć zagarnięcia władzy, a spotyka to właśnie dlatego, że nie uległ pokusie Szatana, który go tak kusił.

 

Jak Józefa nie spotkała by kara za cudzołóstwo, gdyby cudzołóstwu uległ. Tak Jezus nie musiałby cierpieć, gdyby pokłonił się Szatanowi i zdradził Boga, a mimo to cierpiał oskarżony o bycie wrogiem Bożym.

 

Zamkniecie Józefa w więzieniu, symbolizuje śmierć Chrystusa i zejście jego ducha do szeolu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Pan jednak był z Józefem, obdarzył go swoim miłosierdziem i zapewniał mu życzliwość naczelnika więzienia. 22. Naczelnik powierzył rękom Józefa więzienie i wszystkich w nim przetrzymywanych, a także wszystko, przy czym oni byli zajęci. 23. Naczelnik więzienia nie musiał już niczego osobiście doglądać. Wszystko podlegało rękom Józefa, bo Pan był z nim. Każdemu jego działaniu Pan przez jego ręce zapewniał pomyślność.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wszelka władza pochodzi od Stwórcy. I tak, jak Chrystus został postanowiony by być panem wszystkiego na niebie i ziemi – prócz Tego kto powierzył mu to wszystko (czyli Boga). Tak też, Józef, gdziekolwiek poszedł, zostawał zawsze panem wszystkiego – prócz tego kto mu to wszystko powierzył (najpierw Petefresa, później naczelnika więzienia, a na końcu faraona).

 

Józef był już przez sen obwieszczony jako król od Boga i zawsze prawdziwie okazywał się być władcą. Zawsze jednak był drugim, po kimś kto oddał wszelką władze w jego ręce. Tak też i Jezus ma być panem, drugim po Bogu.

 

1. List do Koryntian. 15, 27. Wszystko bowiem poddał pod stopy jego. Gdy zaś mówi, że wszystko zostało poddane, rozumie się, że oprócz tego, który mu wszystko poddał. 28. A gdy mu wszystko zostanie poddane, wtedy też i Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

41, 1. Po tych przejściach wielki podczaszy i główny piekarz króla Egiptu uchybili w czymś swojemu panu, królowi Egiptu. 2. Faraon rozgniewał się na obu swoich eunuchów: na wielkiego podczaszego i na głównego piekarza, 3. dlatego kazał ich oddać pod szczególny nadzór dozorcy w owym więzieniu, które się znajdowało w miejscowości, do której poprowadzony został Józef. 4. Naczelnik więzienia oddał ich pod specjalny nadzór Józefowi, by się nimi zajął. Przez pewną liczbę dni pozostawali pod jego strażą.

5. Pewnego dnia obaj mieli sen, każdy sen osobno. Obaj śnili tej samej nocy: wielki podczaszy i główny piekarz, którzy należeli do dworu króla Egiptu, a teraz byli w więzieniu. 6. Kiedy rano Józef przyszedł do nich obaj byli bardzo przejęci. 7. Zapytał zatem tych eunuchów faraona, którzy razem z nim, swoim panem, byli pod szczególnym nadzorem, takim słowami: „Dlaczego dzisiaj wasze twarze są tak strapione?” 8. Odpowiedzieli mu: Mieliśmy sen i nie ma nikogo, kto mógłby go nam wyjaśnić”. Józef rzekł im: „Czy ich rozwiązanie nie jest w mocy Boga? Odpowiedzcie mi”

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef zdaje się na Boga w rozwiązaniu zagadki snu, wiedząc zapewne, że od Niego on pochodzi. Stwórca zabraniał badać sny i zajmować się nimi – szukając w nich czegoś więcej. Chodziło jednak o zwykłe sny. W nielicznych sytuacjach sam Bóg zsyłał ludziom wizje senne. Sprawiały one jednak zawsze piorunujące wrażenie na ich odbiorcach, były zupełnie różne w odbiorze, tak że usilnie szukali oni na nie odpowiedzi.

 

Nie musimy więc przejmować się zwykłymi snami. A nawet nie wolno nam zajmować się ich rozpatrywaniem magicznym i proroczym. Jeśli zaś Stwórca ześle nam sen, z pewnością będziemy o tym wiedzieć i będziemy zdawać sobie sprawę, że jest to coś innego niż zwyczajny sen, jakich wiele. Tego uczucia doświadczyli właśnie ci eunuchowie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Najpierw swój sen przedstawił Józefowi wielki podczaszy. Mówił: „W moim śnie wyrastał przede mną winny krzew. 10. Krzew miał trzy pnie, był nabrzmiały od soków, okrył się pączkami, potem kiściami dojrzałych gron. 11. W swej ręce trzymałem puchar faraona. Wziąłem kiść winogron, wycisnąłem ich sok do pucharu i dałem go faraonowi do ręki”. 12. Józef rzekł mu: „Sens tego jest następujący: Trzy pnie – to trzy dni. 13. Jeszcze trzy dni upłyną, a faraon przypomni sobie o twoim urzędzie i przywróci ci stanowisko wielkiego podczaszego. Znowu będziesz podawał puchar w ręce faraona zgodnie z wcześniejszym twoim urzędem, kiedy byłeś podczaszym. 14. Kiedy zatem dobrze ci będzie, pamiętaj o mnie w swym sercu. Zechciej okazać mi łaskawość, wspominając o mnie faraonowi, by wyprowadził mnie z tego zamknięcia. 15. Przez zdradę bowiem zostałem wywieziony z krainy Hebrajczyków, a tutaj, choć niczego złego nie popełniłem, wtrącony zostałem do więzienia”.

16. Kiedy główny piekarz zobaczył, że tak szczęśliwie dał wyjaśnienie, również on zwrócił się do Józefa:

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ludzie zwracając się do wróżbiarzy, jak i proroków, nie szukają tyle prawdy, co pomyślnych dla siebie wieści. Tak i ten eunuch, chętnie zwrócił się do Józefa widząc, że ten pomyślnie przepowiedział przyszłość ze snu, podczaszemu.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

I ja miałem sen. Wydawało mi się, że na swojej głowie niosę trzy trzcinowe kosze bułek z grubo mielonych ziaren. 17. W najwyżej położonym koszu było różnego rodzaju pieczywo, dzieło mistrza piekarskiego, jakie zwykł jadać król faraon. Ale dzikie ptactwo wyżerało je z tego najwyżej umieszczonego na mojej głowie kosza”. 18. Na to Józef rzekł mu: „Rozwiązanie jest takie: Trzy kosze – to trzy dni. 19. Za trzy dni faraon każe odciąć ci głowę i powiesić cię na drewnianym palu. Ptactwo z przestworzy nieba będzie się sycić twoim ciałem”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Sny eunuchów mimo iż podobne, oznaczały zupełnie przeciwny los. Wielkim niebezpieczeństwem byłoby odgadywać ich znaczenie, na podstawie zwykłej ludzkiej mądrości. Józef nie korzysta też z żadnych senników, lecz udziela odpowiedzi na podstawie zrozumienia którego udzielił mu Bóg.

 

Możemy sobie wyobrazić jak żałośnie tłumaczyłby te widzenia senne Freud…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

20. I stało się tak, że trzy dni później przypadły urodziny faraona. Z tej okazji zarządził on wydanie uczty dla wszystkich swoich dworzan.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Biblia wspomina o urodzinach faraona i Heroda, nic zaś nie mówi o urodzinach obchodzonych przez jakiegoś patriarchę, świętego, czy proroka. Z drugiej zaś strony ten świecki obrzęd nie jest też w żaden sposób krytykowany, ani zakazany – jak wiele innych obrzędów pogańskich.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

I wtedy przypomniał on sobie o tym, że do sług jego dworu należy między innymi urząd wielkiego podczaszego i głównego piekarza. 21. Wtedy przywrócił wielkiemu podczaszemu godność podawania pucharu w ręce faraona, 22. a głównego piekarza kazał powiesić zgodnie z wyjaśnieniem, które dał im Józef. 23. Jednak ów wielki podczaszy nie pamiętał o Józefie. Całkiem o nim zapomniał.

41, 1. Po dniach wypełniających dwa następne lata faraon miał sen.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef z pewnością oczekiwał pomocy od podczaszego, jednak jego cierpliwość została wystawiona na próbę. Po dwóch latach już zapewne zwątpił w możliwość uzyskania z tamtej strony pomocy. Bóg jednak go nie zapomniał.

 

Jak faraon (zgodnie z wyjaśnieniem Józefa) kazał ściąć głowę głównemu piekarzowi – na swojej urodzinowej uroczystości, tak też Herod kazał ściąć głowę Jana Chrzciciela – na swojej uczcie urodzinowej. Możliwe, że i czas się zgadza w tej symbolicznej prorockiej zapowiedzi. Ponieważ po tych dwóch latach (od ścięcia), Józef zostaje wyniesiony do roli królewskiej. A możliwe, że również Chrystus został zabity po dwóch latach (od ścięcia Jana Chrzciciela) – po czym (po zmartwychwstaniu) zasiada jako król na nieboskłonie.

 

 

Zauważmy też, że sprawa dotyczyła głównego piekarza i podczaszego. Jeden był więc od CHLEBA, a drugi od WINA… Może być to powiedziane przez alegorię, że ciało (symbolizowane przez chleb) umiera, a dusza (symbolizowana przez krew – bo pisze, że dusza jest powiązana z krwią [Rodzaju 9, 4.]) idzie do Boga i zasiada przy nim na tronie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Wydawało mu się, że stoi nad rzeką, 2. że jakby z tej rzeki wyszło siedem pięknych krów, dobrze utuczonych i że się pasą wśród trzcin. 3. Po nich wyszło z rzeki siedem innych krów przerażająco szpetnych, krańcowo zabiedzonych, skubiących trawę na brzegu Rzeki obok tamtych krów. 4. Nagle te siedem szpetnych i zabiedzonych krów pożarło tamte siedem pięknych i dobrze wypasionych. Tu obudził się faraon.

5. Gdy znowu zasnął, miał drugi sen: Oto z jednego źdźbła wyrosło siedem kłosów grubych i pięknych. 6. Po nich wyrosło siedem innych kłosów drobnych i pustych. 7. Nagle te siedem kłosów drobnych i pustych wessało tamte siedem pięknych i pełnych. Wtedy faraon przebudził się, stwierdzając z ulgą, że to tylko sen.

8. Jednak nazajutrz jego serce było niepewne. Rozesłał zatem gońców, wzywając do siebie z Egiptu wszystkich tłumaczy snów i wszystkich mędrców tej krainy. Przedstawiał im faraon owo widzenie senne. Nikt jednak nie potrafił wyjaśnić go faraonowi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ta historia przypomina późniejszy sen Nabuchodonozora. Również zainicjowana przez Boga dla pokazania przyszłości, również też nieodgadnięta dla mędrców i ostatecznie wyjaśniona przez męża Bożego.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Wtedy ów wielki podczaszy zwrócił się do faraona, mówiąc: „Chciałbym dzisiaj przypomnieć o moim dawnym uchybieniu. 10. Kiedyś faraon rozgniewał się na swoje sługi i kazał zamknąć nas w więzieniu przy domu dowódcy gwardii: mnie i głównego piekarza. 11. Tam pewnej nocy mieliśmy sen: ja i on, każdy z nas inny. 12. Był tam z nami pewien młodzieniec, Hebrajczyk, własność dowódcy gwardii. Gdy jemu opowiedzieliśmy sny, on je nam wyjaśnił. 13. Jak nam powiedział, tak się stało: ja zostałem przywrócony na mój urząd, a główny piekarz został powieszony”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

To zaś przypomina późniejsze szukanie Daniela, w celu odgadnięcia napisu który Bóg dał na ścianie, władcy Babilonu.

 

Dlatego łatwo byłoby pomylić Egipt, ze starożytnym Babilonem. Tak też w warstwie alegorycznej, Rzym niesłusznie interpretuje się jako Nierządnicę Babilon.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Faraon wezwał przez gońca Józefa. Wyprowadzili go z zamknięcia, ogolili i zmienili mu odzienie. Przyszedł do faraona.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać golenie się praktykowano w Egipcie. Można przypuszczać, że jest on właśnie korzeniem, z którego wynikł ten zwyczaj. Tym bardziej też Egipt dobrze symbolizuje późniejszy Rzym – w którym również się golono.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Faraon rzekł do Józefa: „Miałem sen, ale brak tu takiego, który potrafiłby go wyjaśnić. Dowiedziałem się od niektórych, że gdy ty jakiegoś snu posłuchasz, potrafisz go wytłumaczyć”. 16. Józef, odpowiadając, tak rzekł faraonowi: „Bez Boga nie da się przedstawić faraonowi niczego zadowalającego”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef mimo że ma możliwość wywyższyć siebie, oddaje należną chwałę Bogu, od którego pochodzi zrozumienie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Wtedy faraon opisał swój sen Józefowi w takich słowach: „W czasie snu wydawało mi się, że stoję na brzegu Rzeki. 18. I jakby z tej Rzeki wyszło siedem krów pięknych i dobrze wypasionych i pasło się wśród trzcin. 19. A oto siedem innych krów wyszło z Rzeki za nimi. Były słabe, bardzo szpetne i zabiedzone. Tak szpetnych nie widziałem w całym Egipcie. 20. I te siedem krów szpetnych i chudych pożarło tamte siedem wcześniejszych, które były piękne i wypasione. 21. Lecz choć przeszły do ich brzuchów, nie było widać, by w ogóle we wnętrznościach się znalazły, bo te nadal wyglądały nędznie jak poprzednio. Przebudziłem się wtedy, lecz zaraz znowu zasnąłem. 22. I znowu miałem widzenie senne: jakby siedem kłosów wyrastało z jednego źdźbła. Były pełne i dorodne. 23. Obok nich wyrosło siedem innych kłosów, ale były drobne i puste. 24. Te siedem drobnych i pustych kłosów zjadło tamte siedem kłosów pięknych i pełnych. Opowiedziałem to tłumaczom, ale nie znalazł się taki, który by mi to wyjaśnił”.

25. Józef odpowiedział faraonowi: „Twoje widzenie senne, faraonie, jest jedno. Bóg objawia faraonowi swoje zamierzone działania. 26. Siedem pięknych krów i siedem dorodnych kłosów – to siedem lat. Sen faraona jest jeden. 27. Podobnie siedem chudych krów, które za tamtymi wyszły – to siedem lat, i siedem kłosów drobnych i pustych będą siedmioma latami – latami głodu! 28. I jak już powiedziałem faraonowi, Bóg objawił faraonowi swoje zamierzenia. 29. Oto zbliża się siedem lat obfitości wszystkiego w całym Egipcie! 30. Ale po nich nastanie siedem lat głodu. W całym Egipcie zapomną o poprzedniej sytości. Głód strawi kraj! 31. Z powodu głodu, który później poprzednia sytość w kraju będzie całkowicie niewidoczna. Będzie to głód okrutny!

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Należy pamiętać, że po 7 latach obfitości, nastało 7 lat głodu – nie zaś odwrotnie! Gdyby było odwrotnie, Egipt nie miałby przecież skąd zebrać zboże i jak się przygotować. Podkreślam tutaj tę informację, ponieważ wielu myli się w ten sposób.

 

W Unii Europejskiej, mówiono raz, że czas kryzysu gospodarczego, przypomina historię Biblijną i że jak teraz minie już 7 lat kryzysu, to później nastanie 7 lat obfitości. Jest to jednak przecież odwrócenie kolejności. Podobnie w polskiej telewizji, raz przeszła bez echa informacja, że w historii Józefa, po 7 latach głodu, nastało 7 lat obfitości. Co było absurdalnym błędem. Ludzie naprawdę mało znają Pismo Święte…

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

32. A z tego, że sen jest podwójny, wynika, że jest to rzecz pochodząca naprawdę od Boga i że Bóg zamierza już niedługo go spełnić.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Podwójne powtórzenie snu, ma świadczyć o jego prawdziwości i bliskości, jest to ciekawa i ważna uwaga.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

33. A zatem rozejrzyj się już za kimś rozważnym i mądrym i ustanów go zarządcą Egiptu. 34. Niech też faraon wyznaczy w kraju okręgowych rządców. Niech oni przez te siedem lat urodzaju zbierają piątą część wszystkich plonów Egiptu. 35. Niech gromadzą cała żywność tych siedmiu nadchodzących szczęśliwych lat. Niech magazynują pod nadzorem faraona zboże. Niech zapasy przechowywane będą po miastach. 36. Dzięki temu przetrwa żywność dla kraju na siedem lat głodu, które nastaną w Egipcie. I kraj nie zostanie doprowadzony przez głód do zagłady”.

37. Ten plan spodobał się faraonowi i wszystkim jego dworzanom. 38. Faraon odezwał się do wszystkich swoich sług: „Czy znajdziemy kogoś, kto miałby w sobie podobnego ducha Bożego?” 39. I faraon zwrócił się do Józefa: „Skoro tobie Bóg objawił to wszystko, to nie znajdzie się nikt rozważniejszy i mądrzejszy od ciebie. 40. Ty będziesz stał nad moim dworem. Słowu twoich ust będzie posłuszny cały mój lud. Tylko tron zatrzymam dla siebie”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

I tak po raz kolejny Józef zostaje ustanowiony drugim po władcy. W niezwykłym zwrocie akcji (spowodowanym przez Boga) z niewolnika i więźnia, staje się nagle zarządcą całego państwa – czy można sobie wyobrazić bardziej niesamowity (i piękny) splot wydarzeń, niż cała historia Józefa?

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

41. I jeszcze tak powiedział faraon do Józefa: „Oto dzisiaj ustanowiłem cię rządcą wszystkich krain Egiptu”. 42. Potem faraon zdjął sygnet ze swojej ręki i nałożył na palec Józefa, kazał go ubrać w szatę lnianą, a na jego szyję włożył złoty naszyjnik. 43. Wsadził go na drugi ze swych rydwanów. I biegł przed nim krzykacz, obwołując go. W taki sposób postanowił go nad całym obszarem Egiptu. 44. Faraon oświadczył Józefowi: „Ja jestem faraonem, ale bez ciebie nikt w całym Egipcie nie podniesie swego ramienia”. 45. Faraon nazwał Józefa Psonthomfanechem. Dał mu za żonę Asenneth, córkę Petefresa, kapłana w Mieście Słońca. 46. Gdy Józef stanął prze faraonem, królem Egiptu, miał trzydzieści lat.

Po odejściu sprzed oblicza faraona Józef przemierzył wszystkie okręgi Egiptu. 47. Ziemia przez siedem lat rzeczywiście dostarczała wielkiej obfitości urodzajów, i składał zapasy żywności po miastach. Przechowywał w każdym mieście zbiory z pól leżących wokół nich. 49. Ziarna Józef zgromadził tyle, ile piasku nad morzem. Była go tak wielka ilość, że nie dało się go policzyć, gdyż zabrakło do tego liczby.

50. Nim nadeszło siedem lat głodu Józefowi urodziło się dwóch synów. Powiła mu ich Asenneth, córka Petefresa, kapłana w Mieście Słońca. 51. Pierworodnemu Józef nadał imię Manasses, bo mówił sobie: „Bóg sprawił, że mogłem zapomnieć o wszystkich moich udrękach i o wszystkich udrękach mojego ojca”. 52. Drugiego nazwał Efraimem, mówiąc: „To dlatego, że Bóg dał mi wielkość w krainie mego poniżenia”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Zarówno z Menassesa jak i Efraima powstały później Plemiona Izraelskie.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

53. Przeminęło siedem lat obfitości, jaką sycił się Egipt, 54. i nadeszło zgodnie ze słowami Józefa owych siedem lat niedostatku. Na całej ziemi nastała klęska głodu, ale tylko w całym Egipcie były zapasy żywności. 55. Lecz kiedy głód odczuł także cały Egipt, lud zaczął wołać o chleb do faraona. Wtedy faraon ogłosił wszystkim Egipcjanom: „Idźcie do Józefa i cokolwiek wam powie, uczyńcie”. 56. A ten głód ogarnął całą powierzchnie ziemi. Józef otwarł wszystkie spichlerze i sprzedawał wszystkim Egipcjanom. 57. Wszystkie kraje szły do Egiptu, aby kupować u Józefa. Głód bowiem okazał swą moc całej ziemi.

42, 1. Kiedy Jakub dowiedział się, że w Egipcie jest otwarta sprzedaż żywności, powiedział swoim synom: „Dlaczego nic nie robicie? 2. Słyszałem, że w Egipcie jest zboże. Idźcie tam i kupcie nam trochę żywności, abyśmy przeżyli i nie umarli”. 3. Wybrano zatem dziesięciu braci Józefa, aby w Egipcie zakupić ziarno. 4. Beniamina bowiem, brata Józefa, nie wysłał z jego braćmi, gdyż mówił: „Mógłby osłabnąć w drodze”.

5. I poszli synowie Izraela, aby z innymi podążającymi tam dokonać zakupu, gdyż i na ziemiach Chanaana panował głód. 6. Józef był zarządcą kraju i tylko on zajmował się w kraju sprzedażą całemu ludowi. Dlatego gdy przybyli bracia Józefa, przed nim musieli złożyć pokłon, schylając swe oblicza aż do ziemi. 7. Józef poznał swoich braci, gdy tylko ich zobaczył, ale obszedł się z nimi surowo. W rozmowie z nimi odzywał się oschle. Zapytał ich: „Skąd przybyliście?” Odpowiedzieli: „Z ziemi Chanaana. Chcemy kupić żywność”. 8. Józef rozpoznał swoich braci, oni natomiast nie poznali go. 8. Przypomniał sobie Józef również o snach, które miał ongiś. Przemówił do nich: „Szpiegami jesteście. Przybyliście tu, aby przepatrzeć w tym kraju szlaki”. 10. Odpowiedzieli: „Nie, panie. Przybyliśmy, słudzy twoi, aby kupić żywność. 11. Jesteśmy wszyscy synami jednego człowieka. My ludzie spokojni. Twoi słudzy nie są szpiegami”. 12. Rzekł im: „Nieprawda! Przybyliście przepatrzeć przejścia tego kraju”. 13. Oni bronili się: „Było nas, sług twoich dwunastu w krainie Chanaana. Dzisiaj najmłodszy jest przy naszym ojcu, a drugiego już nie ma”. 14. Na to rzekł Józef: „Jest tak, jak powiedziałem. Wywiadowcami jesteście! 15. W tej sprawie trzeba będzie wydobyć z was prawdę. Na pomyślność faraona! Nie będziecie mogli stąd odejść, jeśli nie przyjdzie tu wasz najmłodszy brat. 16. Wyślijcie teraz jednego spośród siebie i przyprowadźcie tego waszego brata. Wy natomiast będziecie zatrzymani, dopóki nie znajdą się potwierdzenia waszych słów, czy mówicie prawdę, czy nie. Bo jeśli nie, na pomyślność faraona! Szpiegami jesteście!” 17. Najpierw jednak kazał ich osadzić na trzy dni w więzieniu.

18. Trzeciego dnia rzekł im: „Zróbcie, co mówię, a zachowacie swe życie – wszak i we mnie jest bojaźń Boża – 19. skoro jesteście ludźmi spokojnymi. Niech tylko jeden z was zgodzi się być zatrzymany w więzieniu, a wy idźcie i zawieźcie swój zakup żywności. 20. Potem przyprowadźcie do mnie swojego młodszego brata, aby wasze słowa okazały się wiarygodne; jeśli nie, umrzecie”. I zgodzili się to zrobić.

21. Bracia mówili między sobą: „No tak! Ciąży na nas grzech za naszego brata. Nie liczyliśmy się z jego żałością, kiedy nas błagał. Nie wysłuchaliśmy go. Teraz my popadliśmy w taką niedolę”. 22. A Ruben przypomniał im: „Czy nie ostrzegałem was: Nie wyrządzajcie krzywdy temu młodemu? Wy jednak nie posłuchaliście mnie. Oto teraz jego krew domaga się rozliczenia.” 23. A oni nie wiedzieli, że Józef rozumie ich, bo rozmawiali z nim przez tłumacza. 24. Oddaliwszy się od nich, Józef zapłakał.

Gdy znowu przyszedł do nich, rozmawiał z nimi. Potem kazał oddzielić od nich Symeona i na ich oczach związać go. 25. Rozkazał też Józef napełnić ich juki zbożem i każdemu włożyć do sakwy jego srebro, a nadto dać im prowiant na drogę. I tak im zrobiono. 26. Nałożyli zboże na swoje osły i odeszli stamtąd.

27. Kiedy na postoju jeden z nich rozwiązał juki, aby dać osłom obroku, zobaczył sakwę ze swoim srebrem, leżącą na wierzchu w jukach. 28. Oznajmił zatem swoim braciom: „Zwrócono mi srebro! Znalazłem je w mojej sakwie”. Wtedy ich serca zadygotały ze strachu. Bardzo poruszeni, pytali jeden drugiego: „Cóż to takiego uczynił nam Bóg?”

29. Kiedy przybyli do swojego ojca, Jakuba, w krainie Chanaana opowiedzieli o wszystkim, co ich spotkało. Mówili: 30. „Ów człowiek odzywał się do nas bardzo nieuprzejmie i zamknął nas w więzieniu jako szpiegujących w jego kraju. 31. My mu odpowiedzieliśmy: Jesteśmy ludźmi pokojowo nastawionymi. Nie jesteśmy wywiadowcami. 32. Jest nas dwunastu braci, synów wspólnego ojca, ale jednego już nie ma, a najmłodszy przebywa teraz przy swoim ojcu w Chanaanie. 33. Wtedy ów człowiek, pan tego kraju, powiedział: Czy rzeczywiście jesteście ludźmi pokojowo nastawionymi, w taki sposób poznam: Zostawcie tu u mnie jednego brata, a wy zabierzcie swój zakup żywności dla waszej rodziny i odejdźcie. 34. Potem przyprowadźcie do mnie swojego najmłodszego brata, abym przekonał się, że nie jesteście szpiegami, ale że jesteście pokojowo nastawieni i abym mógł oddać wam waszego brata. Później będziecie mogli odbywać podróże do tego kraju”. 35. Przy opróżnianiu wszystkich ich worków okazało się, że są w nich sakwy ze srebrem każdego z nich. Kiedy zobaczyli te sakwy ze swoim srebrem, ich i ich ojca ogarnął wielki strach. 36. Jakub, ich ojciec, rzekł im: „Chcecie pozbawić mnie dziecka! Józefa już nie ma, nie ma Symeona, a teraz chcecie zabrać mi Beniamina. To wszystko dobija mnie”. 37. Na to Ruben rzekł swojemu ojcu: „Jeśli ci go nie przyprowadzę z powrotem, będziesz mógł zabić dwóch moich synów. Powierz go mojej ręce, a ja zwrócę ci go”. 38. On jednak odpowiedział: „Nie pójdzie mój syn z wami. Jego brat już umarł, teraz on został jedyny. Może się zdarzyć, że osłabnie w drodze, którą pójdziecie. Przez to mą starość zepchniecie w smutku do grobu”.

43, 1. Tymczasem głód nadal srożył się na ziemi. 2. Kiedy wyczerpali przywiezione z Egiptu zapasy, ich ojciec rzekł im: „Jedźcie znowu i kupcie nam trochę żywności”. 3. Jednak Juda powiedział mu: „Ten człowiek zarzekał się bardzo, oświadczając nam tak: Nie uzyskacie wstępu przed moje oblicze, jeśli nie będzie z wami waszego najmłodszego brata. 4. A zatem pójdziemy tam kupić żywności tylko wtedy, gdy wyślesz z nami tego naszego brata. 5. Jeśli natomiast naszego brata nie wyślesz z nami, nie pójdziemy, ponieważ ów człowiek oświadczył nam: Nie będziecie mogli oglądać mojego oblicza, jeśli nie będzie z wami waszego najmłodszego brata”. 6. Izrael powiedział: „Dlaczego takie zło mi wyrządziliście, powiadamiając owego człowieka, że macie brata!?” 7. Odrzekli: „Ten człowiek wypytywał nas o nasz ród bardzo dociekliwie. Pytał: A czy wasz ojciec żyje jeszcze? Czy macie jeszcze jakiegoś brata? Na takie pytania musieliśmy dokładnie odpowiadać. Nie mogliśmy wiedzieć, że powie nam: Przyprowadźcie swojego brata”. 8. Juda natomiast rzekł Izraelowi, swojemu ojcu: „Ze mną poślij chłopca. Możemy zaraz przygotować się i wyruszyć, aby ratować nasze życie. Byśmy nie umarli my i ty, i nasze dzieci. 9. Ja biorę na siebie odpowiedzialność. Z moich rąk będziesz mógł go się domagać. Jeśli nie odprowadzę ci go i nie postawię przed tobą, przez wszystkie dni będę winien grzechu przeciw tobie. 10. Gdybyśmy dotychczas z tym nie mitrężyli, już dwakroć obrócilibyśmy!” 11. Wreszcie Izrael, ich ojciec, rzekł im: „Jeśli już tak musi być, idźcie. Ale weźcie coś z owoców tej ziemi do swych worków i zawieźcie onemu człowiekowi dary: coś z pachnących żywic, coś z miodów, jakieś balsamy, jakieś olejki z mirry, coś z fistaszków, jakieś orzechy. 12. Zabierzcie też z sobą podwójną ilość srebra. Weźcie razem srebro, które wróciło w waszych sakwach, bo niewątpliwie stało się to przez nieuwagę. 13. Weźcie stąd swojego brata, przygotujcie się i wyruszajcie do owego człowieka. 14. Oby mój Bóg zapewnił wam jego łaskawość, by odesłał on waszego brata, tego pierwszego, a także Beniamina. A ja skoro mam zostać bez dzieci, niech zostanę bez dzieci!”

15. Zebrali zatem ci mężowie gościńce, wzięli z sobą podwójną ilość srebra oraz Beniamina, przygotowali się i poszli do Egiptu, gdzie stanęli przed Józefem. 16. Gdy Józef zobaczył ich i swojego brata Beniamina, urodzonego z tej samej matki, rzekł do zarządcy swojego pałacu: „Wprowadź tych ludzi do pałacu, zabij bydlę i przyrządź je. Dzisiaj bowiem południowy posiłek ci ludzie będą jeść ze mną”. 17. I zrobił ów człowiek tak, jak mu nakazał Józef. Wprowadził ich do pałacu Józefa.

18. Kiedy oni zobaczyli, że wprowadzono ich do domu Józefa, mówili sobie: „Wprowadzono nas tutaj z powodu owego srebra, które za pierwszym razem wróciło w naszych sakwach. Chcą nas oskarżyć, zatrzymać nas i zrobić z nas niewolników, a nasze osły zabrać”. 19. Poszli zatem do owego człowieka, który był zarządcą pałacu Józefa, aby z nim się rozmówić na ganku pałacu. 20. Mówili: „Panie, prosimy cię. Kiedy przybyliśmy tu pierwszy raz, żeby kupić żywności, 21. jakoś tak się stało, że gdy potem otworzyliśmy w czasie postoju nasze juki, było tam srebro każdego z nas w jego sakwie. Teraz zatem to nasze srebro zwracamy z naszych rąk ściśle według wagi. 22. Przynieśliśmy też z sobą inne srebro na zakup żywności. Nie wiemy, kto włożył tamto srebro do naszych sakw”. 23. Odpowiedział: „Uspokójcie się. Nie bójcie się. To wasz Bóg, Bóg waszych przodków włożył wam skarb do waszych sakw. Ja wasze srebro otrzymałem w całości we właściwej mierze”. I przyprowadził do nich Symeona. 24. Potem kazał przynieść wody, aby obmyć ich stopy. Ich osłom kazał dać obrok. 25. A oni przygotowali dary, dopóki w południe nie przybył Józef. Dowiedzieli się bowiem, że tam właśnie miał zjeść posiłek.

26. Kiedy Józef wszedł do pałacu, wnieśli do środka dary, które mieli ze sobą, i złożyli przed nim pokłon twarzą do ziemi. 27. On zaczął stawiać im pytania: „Jak się macie?” Pytał ich dalej: „Czy wasz posunięty w latach ojciec, o którym wspominaliście jest zdrowy? Czy żyje?” 28. Odpowiedzieli: „Zdrów jest sługa twój, a nasz ojciec. Jeszcze żyje”. Na to on: „Niech ten człowiek będzie błogosławiony przez Boga”. Wtedy oni znowu pochylili się przed nim i złożyli pokłon. 29. Powiódłszy swym wzrokiem Józef zauważył Beniamina, swojego brata z tej samej matki. Zapytał: „Czy to jest wasz najmłodszy brat, którego przyrzekliście przyprowadzić do mnie?” I powiedział: „Niech Bóg okaże ci, młodzieńcze, swą łaskawość”. 30. Józef bardzo się rozczulił – jego serce bowiem na widok brata wzruszyło się. Ponieważ łzy cisnęły mu się do oczu, odszedł do swego osobistego pomieszczenia i tam zapłakał. 31. Po obmyciu twarzy wyszedł stamtąd i już opanowany wydał polecenie: „Podajcie pokarmy”. 32. Zastawiono stół osobno dla niego, osobno dla nich i osobno dla Egipcjan, którzy brzydzili się nimi. 33. Siedzieli naprzeciw niego: od pierworodnego, zgodnie z jego starszeństwem, do najmłodszego, zgodnie z jego młodością. Z tego powodu bracia dzielili się między sobą zdumieniem. 34. Otrzymali od niego porcje. Porcja Beniamina była pięciokrotnie większa od porcji wszystkich innych. Pili z nim aż do pełnego rozweselenia się.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef wiedząc o ich starszeństwie, nakazał odpowiednio ustalić ich miejsca przy stole. Bracia byli zdziwieni, że zna on ich dokładny wiek.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

44, 1. Józef dał takie polecenie zarządcy swojego domu: „Napełnijcie juki tych ludzi żywnością, ile tylko dadzą radę unieść, a na wierzch juków włóżcie każdemu jego srebro. 2. Do worka najmłodszego z nich włóżcie mój srebrny puchar razem z zapłatą za jego zboże”. Wszystko zostało spełnione zgodnie z danym przez Józefa nakazem.

3. Zaledwie nazajutrz zaświtało, odprawił tych ludzi i ich osły. 4. Gdy już wyszli z miasta (ale jeszcze się nie oddalili), Józef rozkazał zarządcy swojego domu: „Zbierz się prędko i wyrusz w pościg za tymi ludźmi. Kiedy ich dogonisz zapytaj ich: Dlaczego złem za dobro odpłaciliście? 5. Dlaczego okradliście mój srebrny puchar? Przecież to jest puchar, z którego pija mój pan! On z niego odczytuje także wróżby! czyniąc to, dopuściliście się wielkiego zła”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Dawniej czyniono zarzuty do tego fragmentu, twierdząc, że Egipcjanie nie wróżyli. Nawet wśród „racjonalistów”, dzisiaj taki zarzut brzmi co najmniej śmiesznie. Wedle obecnie uznawanej wiedzy, w owych czasach takie zwyczaje były zupełnie powszechne. Biblia w podobny sposób nieraz musiała bronić się, przed równie absurdalnymi uwagami.

 

Józef oczywiście nie parał się wróżeniem i użył jedynie tego jako pretekstu. Jego bracia uwierzyliby w tą bajkę, nawet gdyby nikt w Egipcie nigdy nie zajmował się wróżbiarstwem. Podobny zarzut jest więc zupełnie niezwiązany z tematem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. Kiedy ich dopędził, zwrócił się do nich z takimi właśnie słowami. 7. Oni mu odpowiedzieli: „Dlaczego pan obciąża nas takim oskarżeniem? Nie mogło dokonać się za sprawą twoich sług coś takiego! 8. Jeśli owo srebro, które poprzednio znaleźliśmy w naszych bagażach, przywieźliśmy ci z ziemi Chanaana, to jak mogliśmy ukraść jakieś srebro lub złoto z domu twojego pana? 9. U którego z twoich sług znajdzie się puchar, niech umrze, a my będziemy sługami naszego pana”. 10. Na to on rzekł: „Rzeczywiście spotkać to powinno, tak jak mówicie, tego, u którego znajdzie się puchar, lecz wystarczy, że zostanie on moim sługą, a wy będziecie czyści od winy”. 11. Każdy z pośpiechem zdjął swoje juki i postawił na ziemi. Gdy wszyscy otworzyli swoje juki, 12. zaczął przeszukiwać, zaczynając od najstarszego, by dojść do najmłodszego. No i znalazł puchar w sakwie Beniamina. 13. Wtedy rozerwali swe szaty, każdy włożył swoje bagaże na osła i wrócili do miasta.

14. Gdy Juda i jego bracia weszli do Józefa, który jeszcze tam był, padli przed nim na ziemię. 15. Józef odezwał się do nich: „Jakże taką rzecz mogliście popełnić? Czy nie wiedzieliście, że taki człowiek jak ja korzysta z horoskopów?” 16. Przemówił Juda: „Czym moglibyśmy zaprzeczyć panu!? Co powiedzieć!? Czym wykazać naszą niewinność!? Bóg znalazł jakieś przewinienie w twoich sługach. Oto teraz jesteśmy niewolnikami naszego pana: i my, i ten, u którego znaleziono puchar”. 17. Lecz Józef tak powiedział: „Nie mógłbym uczynić takiej rzeczy! Tylko ten człowiek, u którego odkryto puchar, będzie moim niewolnikiem. Wy natomiast możecie bezpiecznie wrócić do swojego ojca”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef bada ich, czy w podobny sposób jak wydali jego, nie chcieliby się teraz również pozbyć, innego syna umiłowanego przez Jakuba, czyli Beniamina. W ten sposób bada ich serca.

 

Jeśli ma to znaczenie prorockie, miałoby oznaczać iż Chrześcijanie, będą w podobny sposób badani przez Chrystusa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

18. Wtedy Juda przybliżył się do niego i rzekł: „Proszę, o panie! Niech twojemu słudze będzie wolno powiedzieć przy tobie jedną rzecz. Nie gniewaj się na swojego sługę, bo przecież ty jesteś przy samym faraonie. 19. Ty, o panie, pytałeś swoich sług: czy macie ojca lub brata? 20. My panu odpowiedzieliśmy: mamy ojca w podeszłym wieku, a on ma najmłodszego syna, dziecko swojej starości. Ponieważ jego brat umarł, ten został jako jedyny z tej samej matki i ojciec bardzo go kocha. 21. Wtedy ty zażądałeś od swoich sług: Przyprowadźcie go do mnie, ja zapewnię mu bezpieczeństwo. 23. My odpowiedzieliśmy panu: Ten chłopak nie będzie mógł zostawić ojca. Jeśli ojca zostawi, on umrze. 23. Ty na to rzekłeś swoim sługom: Jeżeli nie przyjdzie z wami ten wasz najmłodszy brat, nie będziecie mogli znowu zobaczyć mojego oblicza. 24. Kiedy wróciliśmy do twojego sługi a naszego ojca, przekazaliśmy mu słowo pana. 25. Po pewnym czasie nasz ojciec rzekł nam: Idźcie tam znowu. Kupcie trochę żywności. 26. My odpowiedzieliśmy: Nie możemy pójść. Pójdziemy, jeśli wybierze się z nami nasz najmłodszy brat. Nie będziemy bowiem mogli zobaczyć oblicza tego człowieka, jeśli nie będzie z nami najmłodszego brata. 27. Twój sługa natomiast a nasz ojciec rzekł nam: Wy wiecie, że dwóch urodziła mi ta żona. 28. Kiedy pierwszy odszedł gdzieś ode mnie, wy powiedzieliście, że pożarł go dziki zwierz. Jego aż do dzisiaj już więcej nie zobaczyłem. 29. Jeżeli zatem zabierzecie i tego sprzed mojego oblicza i spotka go jakieś nieszczęście w czasie drogi, to ma starość zepchniecie w żalu po nim do grobu. 30. Gdybym teraz wrócił do twojego sługi, a naszego ojca i nie byłoby z nami młodszego – od jego życia zależy życie tamtego – 31. to gdy zobaczy, że chłopca nie ma z nami, umrze. W taki sposób twoi słudzy zepchnęliby z powodu żalu starość twojego sługi a naszego ojca do grobu. 32. Twój sługa wziął na siebie przed ojcem osobistą odpowiedzialność za chłopca, oświadczając mu: Jeśli go nie przyprowadzę z powrotem do ciebie i nie postawię go tu, przed tobą, to przez wszystkie dni będę winien grzechu wobec mojego ojca. 33. Niech zatem ja zamiast tego chłopca zostanę przy tobie, ja jako niewolnik w domu pana, a ten najmłodszy niech wróci z braćmi. 34. Jak bowiem mogę wrócić do ojca, jeśli tego chłopca nie będzie z nami? Nie chciałbym oglądać nieszczęścia, które spadnie na mojego ojca!”.

45, 1. Józef nie potrafił już tam przy wszystkich przy nim stojących zapanować nad sobą, rzekł zatem: „Zabierzcie teraz wszystkich innych ode mnie”. Kiedy już nikogo nie było przy Józefie, dał się poznać swoim braciom. 2. Najpierw głośno się rozpłakał, tak że słyszeli ten szloch na zewnątrz wszyscy Egipcjanie. Słychać go było nawet na dworze faraona. 8. Józef oświadczył swoim braciom: „Ja jestem Józef! To naprawdę żyje mój ojciec!?” ale bracia nie potrafili odezwać się przy nim. Byli bardzo przestraszeni. 4. Wtedy Józef przywołał swych braci: „Podejdźcie tu blisko do mnie”. Podeszli. Mówił im: „Ja jestem Józef, wasz brat, którego sprzedaliście do Egiptu. 5. Nie martwcie się teraz ani niech nie wydaje się wam groźne dla was to, że wydaliście mnie tu. Ze względu bowiem na życie posłał mnie Bóg tutaj przed wami. 6. Jest to drugi rok głodu na ziemi, a pozostało jeszcze pięć lat, w czasie których nie będzie orki ani żniw. 7. Bóg posłał mnie tu przed wami, aby z was mogła ocaleć reszta na ziemi, aby uformować z was ogromne potomstwo. 8. A zatem nie wy wysłaliście mnie tutaj, ale Bóg.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef w cudowny sposób okazuje miłosierdzie, wiedząc, że to Bóg przez niego postanowił zbawienie całej swej rodzinie, a także wszystkim innym ludziom na ziemi. Z powodu głodu wszyscy ratowali się w Egipcie, który miał zboże z woli Bożej, wyjawionej snem i posłannictwem Józefa, któremu dane zostało zrozumienie.

 

Jest to zapowiedź miłosierdzia Chrystusa, wydanego Rzymianom i postanowionego na zbawienie wszystkim ludziom.

 

7 lat głodu jest oczywiste w historii Józefa zupełnie dosłowne. W warstwie symbolicznej oznacza zaś 7000 lat, ludzkich rządów, w których ci którzy idą do Jezusa (jak owi do Józefa) są karmieni przez Boga i nie muszą martwić się o pożywienie i inne sprawy ciała.

 

Ewangelia według św. Mateusza 6, 24. (…) Nie możecie Bogu służyć i mamonie. 25. A przeto powiadam wam, nie troczcie się o życie wasze, co byście jedli, ani o ciało wasze, w co byście je przyoblec mieli. Czyż życie nie jest ważniejsze niż pokarm, a ciało niż odzienie? 26. Wejrzyjcie na ptaki niebieskie, że nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je. 27. Czyście wy nie daleko ważniejsi niźli one? I kto z was rozmyślając może dodać do wzrostu swego łokieć jeden? 28. A o odzienie czemu się troszczycie? Przypatrzcie się liliom polnym, jako rosną: nie pracują ani przędą. 29. A powiadam wam, że nawet Salomon we wszystkiej chwale swojej nie był tak przybrany, jako jedna z nich. 30. Jeślić więc tę trawę polną, która dziś jest, a jutro będzie w piec wrzucona, Bóg tak przyodziewa, jakoż daleko więcej was, małej wiary. 31. Nie troszczcież się tedy, mówiąc: co będziemy jeść albo co będziemy pić, albo czym będziemy się przyodziewać? 32. Bo o to wszystko poganie się pilnie starają. Albowiem wie Ojciec wasz niebieski, że tego wszystkiego potrzebujecie. 33. Szukajcież tedy naprzód Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a to wszystko będzie wam przydane. 34. Nie zabiegajcie tedy o jutro, gdyż dzień jutrzejszy sam o siebie troszczyć się będzie: dosyć ma dzień utrapienia swego.

 

Jak więc Jakub i jego synowie musieli martwić się o pożywienie nim poszli do Józefa, a potem nie mieli zmartwień ponieważ on ich żywił i utrzymywał. Tak też i poganie zabiegają o te rzeczy cielesne, a gdy pójdą do Jezusa Chrystusa i staną się Chrześcijanami nie muszą już o to się martwić ponieważ Mesjasz ich utrzymuje i żywi.

 

Wszyscy zaś mamy dbać i zabiegać jedynie o Królestwo Boże i Jego sprawiedliwość.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

O uczynił mnie ojcem faraona, panem całego dworu i rządcą całego Egiptu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ojciec” jest tytułem który był nadawany w Egipcie, namiestnikowi i doradcy faraona. W warstwie symbolicznej, odbiciem tego tytułu jest „papież” (czyli „ojciec”), doradca cesarza, władcy symbolicznego odpowiednika Egiptu – Rzymu.

 

Wielu sądzi iż tytuł „ojciec” używany w stosunku do przywódcy religijnego jest niestosowny, dosłownie interpretując słowa Jezusa Chrystusa:

Ewangelia św. Mateusza. 23, 2. na stolicy Mojżeszowej zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. 3. Wszystko tedy, cokolwiek by wam powiedzieli, zachowujcie i czyńcie, ale według uczynków ich nie postępujcie: mówią bowiem, a nie czynią. 4. Bo wiążą ciężkie i nieznośne brzemiona na barki ludzkie, a palcem swym nie chcą ich ruszyć. 5. Wszystkie też sprawy swe czynią, aby byli widziani od ludzi. Powiększają bowiem filakterie swe i wydłużają kraj szat swoich. 6. Chętnie też zajmują pierwsze miejsca na ucztach i w synagogach, 7. a lubią pozdrowienia na rynku i aby ich ludzie Rabbi nazywali.

8. Wy zaś nie chciejcie, aby was nazywano nauczycielami, albowiem jeden jest Nauczyciel wasz, a wy wszyscy braćmi jesteście.

9. Ani ojcem nie nazywajcie nikogo na ziemi, jeden jest bowiem Ojciec wasz, który jest w niebiesiech.

10. Ani się nie nazywajcie nauczycielami, jeden jest bowiem Nauczyciel wasz, Chrystus. 11. Kto większy między wami, sługą waszym będzie. 12. A kto by się wywyższał, będzie poniżony, a kto by się uniżał, wywyższony będzie.

 

Ma to oczywiście sens i Chrześcijanie powinni unikać tytułowania się, by nie szerzyć pychy i dawać miejsca obłudzie. Jezus Chrystus występuje jednak nie przeciw słowom, a postawom obłudnym i wywyższaniu się. Używanie słowa „ojciec” jako podkreślenie miłości ojcowskiej jaką darzy się zbór którego się zbudowało, nie jest sprzeczne z wolą Bożą. W tym sensie używali go – nazywając wiernych synami i siebie ojcami – sami apostołowie:

 

I do Koryntian. 4, 14. Nie, żeby was zawstydzić, to piszę, ale jako dzieci moje najdroższe upominam. 15. Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, to ojców macie niewielu. Albowiem w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię jam się stał ojcem waszym. 16. Proszę was tedy, bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja – Chrystusa.

 

III. list św. Jana 4. Większej nad tę pociechę nie mam, jak kiedy słyszę, że synowie moi postępują zgodnie z prawdą.

 

Możliwe jest więc używanie słowa „ojciec” w sensie przenośnym, jeśli nie oznacza ono wywyższania się i nie jest kierowane obłudą. Apostoł Paweł używał tego tytułu, dla osłabienia krytyki, którą poddawał zbór, chcąc powiedzieć, że mimo ich wszystkich wad, dalej uważa się za ich ojca i kocha ich.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

9. Udajcie się zatem pośpiesznie do mojego ojca i powiedzcie mu tak: To mówi Józef, twój syn: Bóg uczynił mnie panem całego Egiptu. Przyjdź tu do mnie i zostań. 10. Będziesz mógł osiedlić się w krainie Gesem, należącej do Arabii.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tłumacz podaje, że wiadomość, że Gensem należało w jakiś sposób do Arabii, istnieje jedynie w wersji Septuaginty. Przyjmuje się, że Gensem oznaczało wschodnią część Delty Nilu. Nazwy geograficzne w całej ludzkiej historii, podlegały różnorakim zmianom.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Będziesz blisko mnie: ty i twoi synowie, i synowie twoich synów, twoje owce, twoje krowy i wszystko, co do ciebie należy. 11. Będę cię tam utrzymywał – głód będzie się srożył jeszcze przez pięć lat – abyś nie zmarniał ty, twoi synowie i cały twój dobytek. 12. Oto wasze oczy i oczy Beniamina, mojego brata, widzą, że to moje usta przemawiają do was. 15. Opowiedzcie mojemu ojcu o mym wielkim znaczeniu w Egipcie i o wszystkim, co widzieliście. A pośpieszcie się z przyprowadzeniem mojego ojca tutaj”. 14. Rzucił się Beniaminowi, swojemu bratu, na szyję i rozpłakał się przy nim. A Beniamin też płakał na jego szyi. 15. Ucałował wszystkich swoich braci i łzy ronił przy nich. A później jego bracia rozmawiali z nim.

16. Ta wiadomość dotarła do pałacu faraona. Mówiono: „Przybyli bracia Józefa”. Ucieszył się z tego powodu faraon i jego dwór. 17. Faraon rzekł Józefowi: „Powiedz swym braciom: Tak zróbcie: Objuczcie suto swoje zwierzęta i wróćcie do krainy Chanaana. 18. Weź stamtąd swojego ojca i swój dobytek i przyjdźcie do mnie. Dam wam udział we wszystkich dobrach Egiptu. Sam tłuszcz tego kraju będziecie jadać. 19. A ty im nakaż, aby wzięli z sobą wozy z Egiptu dla swoich dzieci i żon. Zabierzcie stamtąd swojego ojca i przybądźcie tutaj. 29. Nie zatrzymujcie tam z żalem swych oczu na waszych ulubionych sprzętach, bo wszystkie dobra Egiptu będą wasze”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak Izrael i jego synowie musieli pozostawić swój dobytek, gdy szli do Józefa. Tak i Chrześcijanie muszą wyrzec się swego, gdy idą do Chrystusa. A mają zrobić to bez żalu – jak i oni – wiedząc, że większe skarby dla nich są zgotowane.

 

Ewangelia św. Mateusza. 19, 29. A każdy kto by opuścił dom albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo żonę, albo synów, albo rolę dla imienia mego, stokroć więcej otrzyma i żywot wieczny osiągnie. 30. A wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. I tak właśnie zrobili synowie Izraela. Zgodnie z zaleceniami faraona, króla, Józef dał im wozy. Zaopatrzył ich także w żywność na drogę. 22. Wszystkich darował podwójnymi szatami. Beniamina natomiast obdarzył trzystoma sztukami złota i pięcioma zmianami ubrań. 23. To samo przesłał swojemu ojcu, a nadto dziesięć osłów dźwigających wszystko, co najlepsze w Egipcie, i dziesięć mułów niosących żywność dla ojca na drogę, 24. I odesłał swoich braci. Gdy wyruszali, powiedział: „Nie bądźcie w powrotnej drodze źli na siebie”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef dba nawet o to by nie kłócili się między sobą, jest to bowiem czas zwycięski. Tak też i Chrześcijanie nie mogą mieć za złe, Żydom pierwotne odrzucenie Chrystusa, lecz z miłością przyjmować ich do zboru – wyszło im bowiem to na zbawienie.

 

Do Rzymian 11, 7. Cóż tedy? Izrael nie osiągnął, czego szukał, (…)

11. Mówię tedy: czyż tak się potknęli, aby upadli? Żadną miarą. Ale ich przestępstwo stało się zbawieniem dla pogan, aby w nich współzawodnictwo obudzić. 12. Jeśli więc przestępstwo ich stało się bogactwem świata, a ich pomniejszenie – umocnieniem pogan, czymże dopiero będzie pełna ich liczba? 9…)

15. Jeśli bowiem odrzucenie ich jest pojednaniem świata, czymże będzie ich przyjęcie, jeśli nie powstaniem z martwych do życia?

 

Tak więc, upadek Izraela stał się zbawieniem dla nas, jak i przestępstwo braci Józefa wyszło na dobre wszystkim. Tak też jak bracia pojednali się w końcu z Józefem i Żydzi mają dostać pojednania w Chrystusie – na końcu czasów.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

25. Odeszli z Egiptu i przybyli do Jakuba, swojego ojca, w krainie Chanaana. 26. Przekazali mu wiadomość mówiąc: „Józef, twój syn, żyje. To on zarządza całym Egiptem”. Jakub oniemiał. Nie wierzył im.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak Jakub nie wierzył wieściom iż Józef żyje i włada, tak i apostołowie nie wierzyli wpierw, iż Chrystus zmartwychwstał.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. Oni przekazali mu wszystkie słowa Józefa, wypowiedziane do nich. Lecz dopiero gdy zobaczył te wozy, przysłane przez Józefa, aby go na nich zabrać, duch Jakuba, ich ojca, ożył. 28. Izrael powiedział: „Wielka to dla mnie rzecz, że jeszcze żyje Józef, mój syn. Pójdę zatem, aby go zobaczyć nim umrę”.

46, 1. Izrael odszedł: On sam i cały jego dobytek, i przybył do Studni Przysięgi. Złożył tam ofiarę Bogu Izaaka, swojego ojca. 2. Bóg odezwał się do Izraela w nocnym widzeniu. Zawołał: „Jakubie! Jakubie!” Zapytał: „Słucham” 3. Powiedział: „Ja jestem Bogiem twoich przodków. Nie bój się iść do Egiptu. Tam bowiem wywiodę z ciebie wielki lud. 4. Ja również pójdę z tobą do Egiptu i tam do końca będę cię prowadził, aż Józef zamknie swoimi rękami twoje oczy”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub wahał się jeszcze czy iść, ze względu na to, że jego potomstwu Bóg obiecał tę ziemię; nie wiedział czy ma prawo ją opuścić. Stwórca we śnie rozwiewa te wątpliwości.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Jakub zatem odszedł od Studni Przysięgi. Synowie Izraela wzięli swojego ojca, swoje potomstwo i swoje żony na wozy, które do przywiezienia go przysłał Józef. 6. Zabierając swoje dobra ruchome, cały swój majątek, który dorobili się w Chanaanie, odeszli do Egiptu Jakub, a z nim cale jego potomstwo: 7. synowie i z nim synowie jego synów, córki i córki jego synów. Cały swój ród poprowadził do Egiptu.

8. Imiona synów Izraela, którzy weszli do Egiptu. Jakub i jego synowie. Pierworodny Jakuba – Ruben. 9. Synowie Rubena: Enoch oraz Fallus, Asron i Charmi. 10. Synowie Symeona: Jemuel, Jamin, Aod, Jachin, Saar i Saul, syn Chananitydki. 11. Synowie Lewiego: Gerson, Kaath i Merari. 12. Synowie Judy: Er, Aunan, Selom, Fares i Zara; Er i Aunan umarli w krainie Chanaana; synami Daresa byli Asron i Jemuel. 13. Synowie Issachara: Thola, Fua, Jesub i Zambram. 14. Synowie Zabulona: Sered, Allon i Aloel. 15. To byli synowie Lei, których ona urodziła Jakubowi w Mezopotamii, należącej do Syrii, tak jak Dinę, jego córkę. Wszystkich osób, synów i córek – trzydzieści trzy.

16. Synowie Gada: Safon, Aggis, Saunis, Thasoban, Aedis, Aroedis i Aroelis. 17. Synowie Asera: Jemna, Jesua, Jeul, Baria, i Sara ich siostra; synowie Barii: Chobor i Melchiel. 18. Byli to synowie Zelfu którą Laban dął Lei, swojej córce, i to ona urodziła ich Jakubowi – szesnaście osób.

19. Synowie Rachel, żony Jakuba: Józef i Beniamin, 20. Józefowi urodzili się w Egipcie synowie. Asenneth, córka Petefresa, kapłana w Mieście Słońca, urodziła mu Manassesa i Efraima. Manassesowi urodzili się potomkowie; nałożnica, Syryjka, powiła mu Machira, a Machir zrodził Galaada. Synowie Efraima, brata Manassesa: Sutalaam i Taam. Potomkowie Sutalaama: Edem. 21. Synowie Beniamina: Bala, Chobor i Asbel. Abli urodzili się synowie: Gera, Noeman, Agchis, Ros, Mamfin, i Ofimin. Gera zrodził Arada. 22. Byli to potomkowie Rachel, których urodziła Jakubowi. Wszystkich osób – osiemnaście.

23. Potomkowie Dana: Asom. 24. Synowie Nefthaliego: Asjel, Goyni, Issar i Syllem. 25. To byli potomkowie Balli, którą Laban dał Rachel, swojej córce. Powiła ich ona Jakubowi. Wszystkich osób – siedem.

26. Wszystkich osób, które weszły z Jakubem do Egiptu, a pochodziły z jego lędźwi, bez żon synów Jakuba było sześćdziesiąt sześć. 27. Synów Józefa, którzy mu się urodzili w Egipcie, było dziewięciu. Wszystkich osób rodziny Jakuba, przybyłych do Egiptu, było siedemdziesiąt pięć.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj podany jest spis, patriarchów z których w Egipcie powstał później cały wielki naród Izraelski. W innych wersjach zapis ten wygląda zupełnie inaczej, niż w tej wersji LXX (inne są liczby).

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Wysłał on przed sobą Judę do Józefa, aby się z nim spotkać pod Herosami, miastem w krainie Ramesse. 29. Józef kazał zaprząc do swoich rydwanów i wyruszył na spotkanie z Izraelem, swoim ojcem, pod miastem Herosi. Kiedy go zobaczył, rzucił mu się na szyję i rozpłakał się wielkim szlochem. 30. Izrael rzekł do Józefa: „Teraz mogę już umrzeć, bo zobaczyłem twoją twarz i ty żyjesz”. 31. Potem Józef powiedział swoim braciom: „Pojadę powiadomić faraona. Powiem mu: Moi bracia i cała rodzina mojego ojca, dotychczas żyjąca w krainie Chanaaha, już przybywa do mnie. 32. Ci ludzie są pasterzami – zawsze byli hodowcami bydła rogatego, wędrowali ze swymi stadami, krowami i całym swoim dobytkiem. 33. jeśli zatem wezwie was faraon i zapyta was: Jakie jest wasze zajęcie?, 34. odpowiedzcie: Jesteśmy hodowcami bydła rogatego, twoimi sługami od dziecka do teraz: my i nasi przodkowie, abyście mogli się osiedlić w krainie Gesem, należącej do Arabii. Każdy bowiem pasterz owiec jest dla Egipcjan czymś obrzydliwym”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jeśli do tej pory uznawałeś hodowanie kóz albo owiec za zajęcie hańbiące, teraz wiesz już, że i tysiące lat przed Chrystusem Egipcjanie też tak uważali… Z jakiś niezrozumiałych względów i przesądów, ludzie czują jakąś odrazę do pasterzy mniejszego bydła. Dziś zdaje im się, iż jest to zajęcie zbyt mało postępowe – śmieszne, że i starożytni Egipcjanie sądzili podobnie.

 

Odpowiedź jaką zaleca Józef, nie jest zupełnie kłamstwem, gdyż Jakub i jego synowie hodowali również krowy. W każdym jednak razie ma ona wprowadzić faraona w błąd i w efekcie korzystniej nastawić go do Izraelitów. Dalsza część pokazuje, że nie posłuchano tej rady.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

47, 1. Gdy Józef wrócił, powiadomił faraona, mówiąc: „Mój ojciec, moi bracia oraz ich stada z krowami, i cała ich własność już przybyły z ziemi Chanaana i są w krainie Gesem”. 2. Potem wziął z sobą pięciu braci i przedstawił ich faraonowi. 3. Faraon zapytał braci Józefa: „Jakie jest wasze zajęcie?” Oni odpowiedzieli faraonowi: „Jesteśmy pasterzami owiec, twoimi sługami: my i nasi przodkowie”. 4. I jeszcze to powiedzieli faraonowi: „Przybyliśmy, aby się osiedlić w tej krainie. Brakuje bowiem paszy dla bydła twoich sług, gdyż głód bardzo się sroży na ziemiach Chanaana. A zatem chcielibyśmy, twoi słudzy, osiąść w krainie Gesem”. 5. Faraon powiedział Józefowi: „Niech osiądą w krainie Gesem. A jeśli wiesz, że są wśród nich mężowie szczególnie uzdolnieni, ustanów ich zarządcami moich stad”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Odpowiadając na pytanie faraona, bracia nie posłuchali rady Józefa i odpowiedzieli, że są pasterzami owiec. Mimo iż Egipcjanie brzydzili się ludźmi uprawiającymi taki zawód, faraon ze względu na Józefa okazuje im gościnność. Mogło to jednak w jakiś sposób wpłynąć, na to jak później traktowano Izraelitów – gdy już Józef umarł.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Kiedy przybyli do Józefa w Egipcie Jakub i jego synowie, dowiedział się o tym faraon, król Egiptu. Wtedy faraon tak powiedział do Józefa: „Skoro przybyli do ciebie twój ojciec i twoi bracia, 6. cały obszar Egiptu leży przed tobą. Osadź swojego ojca i swoich braci na najlepszej ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj przedstawione jest wyjaśnienie: Już gdy tylko przybył Jakub z synami, faraon (zanim spotkał się z nimi) mówiąc do Józefa pozwolił im zamieszkać gdzie zechcą. Nie mógł więc teraz – gdy już dowiedział się, że są pasterzami owiec – nie okazać im podobnej łaskawości. Tzn. mógł oczywiście, lecz byłby to nietakt.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Potem Józef przyprowadził Jakuba, swojego ojca i przedstawił go faraonowi. Tam Jakub złożył faraonowi życzenia pomyślności. 8. Faraon zapytał Jakuba: „W ilu latach mieszczą się dni twojego życia?” 9. Jakub odpowiedział faraonowi: „Dni mojego życia, w czasie których się tułałem, doszły do stu trzydziestu lat. Ale wszystkie dni zawarte w latach mojego życia, były krótkie i złe. Nie doszły one do lat życia, w czasie których koczowali na ziemi moi przodkowie”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub osiągnął już wtedy wiek 130 lat, czuł się jednak już słaby. Wiedział, że jego przodkowie dożywali dużo późniejszych lat. Życie ludzkie coraz bardziej się skracało, czego świadomość najlepiej mieli wierni Bogu, znający historię.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

10. Po złożeniu faraonowi życzeń pomyślności Jakub wyszedł od niego. 11. Józef osiedlił swojego ojca i braci. Dał im posiadłość w Egipcie na najlepszych jej gruntach, w krainie Ramesse, tak jak mu nakazał faraon. 12. I zaopatrywał Józef w żywność swojego ojca i swoich braci. Całej rodzinie swojego ojca dał przydział żywności według liczby osób.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Całej rodzinie swojego ojca dał przydział żywności według liczby osób.” – Tak też i chrześcijanie mają zapewniony pokarm na każdy czas. Tak duchowy, jak i ten potrzebny ciału. Trzeba jedynie dbać o jego królestwo i nie trzeba przejmować się rzeczami doczesnymi. Tego nauczał Chrystus, lecz mówi o tym również psalm:

 

Księga Psalmów (LXX) 144, 9. Pan jest dobry dla wszystkich,

Jego serdeczna życzliwość ogarnia wszystkie jego dzieła.

10. Niech Cię, Panie, wysławiają wszystkie Twoje dzieła;

niech Twoi święci Ciebie błogosławią.

11. Niech rozpowiadają o chwale Twojego królestwa,

nich niosą wieść o Twoim władaniu,

12. aby synom ludzkim umożliwić poznanie Twojego panowania

i ogromnej chwały Twojego królestwa.

13. Królestwo Twoje – królestwem wszystkich wieków,

a Twoje panowanie – przez wszystkie pokolenia.

13a. Pan jest wiarygodny we wszystkich swych słowach

i święty we wszystkich swych dziełach.

14. Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają,

stawia na prostych nogach wszystkich chwiejących się.

15. Oczy wszystkich z nadzieją patrzą na ciebie,

i Ty dajesz im pożywienie o właściwej porze.

16. Ty otwierasz swą dłoń

i wszystko, co żyje napełniasz błogą sytością.

17. Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach

i święty we wszystkich swych dziełach.

18. Pan jest blisko każdego, kto Go wzywa,

każdego, kto Go wzywa w prawdzie.

19. Spełni pragnienie tych, którzy żyją w Jego bojaźni,

wysłucha ich modlitwy i ocali ich.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. W całym kraju nie było jedzenia. Głód coraz bardziej przybierał na sile. Od braku żywności marniały Egipt i kraj Chanaana. 14. Józef za zboże zebrał całe srebro, jakie było w Egipcie i w krainie Chanaana. Płacili nim bowiem za przydziały wyznaczone przez niego. W ten sposób wniósł Józef całe srebro do pałacu faraona. 15. A kiedy w Egipcie i w krainie Chanaana zabrakło srebra, przybyli wszyscy Egipcjanie do Józefa i dopominali się: „Daj nam chleba. Czy mamy umrzeć przy tobie? Nasze srebro bowiem już się wyczerpało”. 16. Józef odpowiedział im: „Jeśli skończyło się srebro, przyprowadzajcie wasze bydło, a ja za wasze bydło dam wam chleba”. 17. Pędzili zatem bydło do Józefa, a Józef za konie, za owce, za krowy i za osły dawał im chleb. Dzięki temu za wszystkie bydlęta karmił ich w owym roku chlebem.

18. A kiedy upłynął ów rok, w następnym roku znowu przyszli do niego i rzekli mu: „Obyśmy nie zostali wymazani całkowicie sprzed oblicza naszego pana! Kiedy bowiem zabrakło już nam srebra, jakichkolwiek dóbr i bydła dla naszego pana, nie pozostało nam już nic innego przy naszym panu, jak tylko my sami i nasza ziemia. 19. Abyśmy zatem nie wymarli przy tobie i aby kraj nie opustoszał, kup nas i nasze pola za chleb. Będziemy z naszą ziemią robotnikami faraona. Daj nam ziarno, abyśmy mogli je zasiać i abyśmy żyli, a nie poumierali, i by nasza ziemia nie zmieniła się w pustynię”. 20. W ten sposób Józef przejął dla faraona całą ziemię Egipcjan. Egipcjanie odstąpili swoją ziemię faraonowi, bo ściskał ich głód. Ziemia stała się własnością faraona. 21. Oddał mu ludzi w poddaństwo, tak że od jednych krańców Egiptu do drugich stali się robotnikami. 22. Nie objęło to tylko ziemi kapłanów. Jej Józef nie nabywał, bo faraon przekazał ją kapłanom jako dar od siebie. Żyli z darowizny, udzielonej im przez faraona. I właśnie z tego powodu nie musieli odstępować swojej ziemi. 23. Józef ogłosił Egipcjanom: „Oto dziś kupiłem was i waszą ziemię dla faraona. Weźcie do siebie ziarno i obsiejcie pola. 24. I będzie tak: Jedną piątą część plonów oddajcie faraonowi, a cztery części zostawcie sobie na obsianie pól i na strawę dla was i dla wszystkich w waszych rodzinach”. 25. Odpowiedzieli: „Uratowałeś nas! Doświadczyliśmy łaski naszego pana. Będziemy robotnikami faraona”. 26. To rozporządzenie Józefa obowiązuje ich na obszarze Egiptu aż do dzisiaj: mają oddawać faraonowi piątą cześć. Nie dotyczy to jedynie ziemi kapłanów. Nie stała się ona własnością faraona.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Stąd właśnie wziął się podatek od płodów ziemi. Zwyczaj ten przejęli później od Egiptu inne narody.

 

Tłumacz unika zapewne poważniejszych słów, ze względu na tzw. poprawność polityczną i współczesną zniekształconą historię. W rzeczywistości jednak, Egipcjanie zostali kupieni, wraz z ziemią i – jak jest w innych tłumaczeniach – stali się niewolnikami faraona. Niewolnictwo to nie było jednak cięższe niż współczesne. 1/5 – czyli 20% – to mały podatek, w porównaniu z współczesnym zdzierstwem. W tamtych jednak czasach – w których ludzie nie byli zupełnie zobowiązani płacić jakieś należności władcy (a jedynie stawiać się wojskowo, pod jego dowództwem, w razie wojny) – taki obowiązek oddawania 20%, był już świadectwem pójścia w niewolę.

 

Ten podatek był jednak sprawiedliwy i słuszny. Uzależniający powodzenie władcy, od powodzenia poddanych i umożliwiający sprawne kontrolowanie państwa. Mimo iż ziemia była formalnie własnością faraona, nie nakazał Józef, by niezależnie od plonów, Egipcjanie oddawali jakąś należność za dzierżawę, swemu władcy. Jest to więc jedynie uczciwy podatek dochodowy od rolnictwa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. Osiedlił się zatem Izrael w Egipcie, w krainie Gesem. Objął ją jako swoją dziedziczą własność. Przybywało ich szybko, bo byli bardzo płodni.

28. Jakub żył w Egipcie jeszcze siedemnaście lat. Wszystkie dni żywota Jakuba doszły do stu czterdziestu siedmiu lat. 29. Kiedy dni Izraela zbliżyły się do śmierci, przywołał Józefa, swojego syna, i rzekł mu: „Jeśli cieszę się twoją życzliwością, przesuń swoją dłonią po moim udzie na znak, że okażesz mi łaskawość i wierność, nie godząc się na pogrzebanie mnie w Egipcie, 30. ale że będę mógł spocząć razem z moimi przodkami; że zabierzesz mnie z Egiptu i pochowasz mnie w ich grobowcu”. Odpowiedział: „Postąpię zgodnie z twoją prośbą”. 31. Wtedy rzekł: „Przysięgnij mi”. Kiedy mu przysiągł, Izrael złożył pokłon, schylając się do wierzchołka swej laski.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Po raz kolejny gest zaprzysiężenia jak w 24, 2.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

48, 1. Później przyniesiono Józefowi taką wiadomość: „Twój ojciec ciężko choruje”. Wtedy wziął z sobą dwóch swoich synów: Manassesa i Efraima, i przybył do Jakuba. 2. Gdy powiedziano Jakubowi: „Idzie do ciebie syn twój, Józef”, Izrael, zebrał siły, usiadł na łożu. 3. Jakub powiedział Józefowi: „Kiedy mój Bóg objawił mi się w Luzie, w krainie Chanaana, pobłogosławił mi 4. i rzekł: Uczynię cię wielkim, rozmnożę cię i zrobię z ciebie rzeszę różnych ludów, a ten kraj dam tobie i po tobie twojemu potomstwu na wieczne posiadanie. 5. A zatem ci dwaj twoi synowie, którzy ci się urodzili w Egipcie, zanim przybyłem do ciebie, do Egiptu, także są moimi. Efraim i Manasse jak Ruben i Symeon będą moi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Z ciężkich do zrozumienia względów, Jakub adoptował synów swego syna Efraima i Mecenasa. Miało to jednak znaczenie prorocze. Bowiem z nich wyrosły później potężne plemiona izraelskie, nie bardzo mniej liczne niż naturalne.

 

Mimo więc, że Jakub zrodził 12 synów. Plemion Izraelskich było 13 i 13 było patriarchów – gdyż dwóch synów Józefa weszło zań. Podobnie i Jezus Chrystus wybrał 12 apostołów z których miał się zrodzić cały Izrael duchowy, lecz ostatecznie głównych apostołów było 13 – gdyż za Judasza Iszkariotę, wybrano Macieja; a Chrystus powołał jeszcze osobno dodatkowo Pawła/Szawła:

 

Dzieje Apostolskie 1, 21. Potrzeba tedy, aby jeden z tych mężów, którzy się z nami zbierali przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał między nami, 22. począwszy od chrztu Janowego aż do wniebowstąpienia, stał się wraz z nami świadkiem jego zmartwychwstania. 23. I stawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, który miał przydomek Justus, i Macieja. 24. A modląc się mówili: Ty, Panie, który znasz serca wszystkich, okaż, któregoś z tych dwóch wybrał, 25. aby zajął miejsce tego posługiwania i apostolstwa, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby odejść na miejsce swoje. 26. I rozdano im losy. A los padł na Macieja i przyłączony był do jedenastu Apostołów.

(…)

9, 12. I odpowiedział Ananiasz: Panie, słyszałem od wielu o tym człowieku, ile złego uczynił świętym Twoim w Jerozolimie (…) 15. I rzekł do niego Pan: Idź, albowiem on jest mi naczyniem wybranym, aby niósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela. (…) I poszedł Ananiasz, i wszedł do domu, a włożywszy nań ręce rzekł: Szawle, bracie, przysłał mię Pan Jezus, który ci się ukazał w drodze, którąś zdążał, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym

 

1. List św. Pawła do Koryntian 15, 3. Bo naprzód podałem wam, com też otrzymał, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism 4. i że był pogrzebany, i że zmartwychwstał trzeciego dnia według Pisma, 5. że ukazał się Kefasowi, a potem jedenastu. 6. Potem widziało go jednocześnie więcej niż pięciuset braci, z których wielu żyje dotychczas, a niektórzy pomarli. 7. Potem ukazał się Jakubowi, potem wszystkim Apostołom. 8. A w końcu po wszystkich, niby poronionemu płodowi, ukazał się i mnie. 9. Bom ja jest najmniejszy z Apostołów, niegodny zwać się Apostołem, iżem prześladował Kościół Boży. 10. A z łaski Bożej jestem tym, czym jestem, i łaska Jego na próżno nie była mi dana, ale więcej od nich wszystkich pracował: wszakże nie ja, jeno łaska Boża ze mną. 11. Ale czy ja, czy oni: tak głosimy i tak uwierzcie.

 

List św. Pawła do Galatów. 2, 7. Ale przeciwnie, skoro ujrzeli, że była mi powierzona Ewangelia wśród pogan, tak jak Piotrowi wśród Żydów 8. (ten sam bowiem, który był sprawcą w Piotrze apostolstwa Żydów, sprawił i we mnie apostolstwo wśród pogan) 9. i gdy poznali łaskę, która mi jest dana, Jakub i Kefas, i Jan, uważani za filary, podali prawicę mnie i Barnabie na znak przymierza, abyśmy szli do pogan, a oni do Żydów, 10. bylebyśmy tylko pamiętali o ubogich, co się też z pilnością starałem.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

6. A następni twoi potomkowie, jeśli ich zrodzisz, będą należeli do ciebie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Te zdanie jest zaskakujące, nie było bowiem w historii Izraela, plemienia Józefa. Były jednie plemiona Efraima i Manasesa. Być może więc, pozostali synowie Józefa nie wyszli z Egiptu razem z Mojżeszem, lecz zaaklimatyzowali się tam i oddzielili od swoich przodków – tym bardziej, że Józef był wysoko postawiony w Egipcie i wżeniony w najznaczniejsze rody. Mogło więc „niewidzialne” plemię Józefa nie doznać późniejszych represji i pozostać w ziemi Egipskiej. Są to jednak jedynie spekulacje. Mają jednak jakieś podłoże w podobnie zastanawiającym tekście Objawienia:

 

Objawienie św. Jana 7, 4. I usłyszałem liczbę pieczętowanych sto czterdzieści cztery tysiące z każdego plenienia synów izraelskich.

5. Z pokolenia Judy dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Rubena dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Gada dwanaście tysięcy.

6. Z pokolenia Asera dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Neftalego dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Manasesa dwanaście tysięcy.

7. Z pokolenia Symeona dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Lewiego dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Issachara dwanaście tysięcy.

8. Z pokolenia Zebulona dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Józefa dwanaście tysięcy.

Z pokolenia Beniamina dwanaście tysięcy.

 

Zaskakujące jest, że w powyższym spisie brakuje plemienia Dana (podejrzewa się jego ostateczne odrzucenie), oraz to, że jest plemię Józefa, a brakuje Efraima, mimo iż jest plemię jego brata Manasesa. Wygląda więc tutaj jakby Manases wszedł za Dana. Co jednak z plemieniem Efraima? czy w powyższym spisie jest ono równacze z plemieniem Józefa?

 

A może istniała jeszcze jakaś część potomków Józefa, która uzasadniała by użycie nazwy plemienia Józefa – dla określenia tych potomków, oraz reszty pokolenie Efraima? Inaczej zaś dużo naturalniejszy (zgodny z innymi częściami Pisma) byłby zapis, w którym zamiast imienia Józefa znajdowało by się imię „Efraim”. Można też przypuszczać, że może z Menasesa ma być więcej opieczętowanych i część z nich będzie zwyczajnie opieczętowanych jako część plemienia Józefa by zachować liczbę 12 tysięcy.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Będą oni zaliczani do imion swoich kuzynów ze swoimi dziedzicznymi działami.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ułożenie mogłoby sugerować, że zdanie to odnosi się do owych „pozostałych potomków Józefa”, jednak logika wskazuje, że jest to dalsza część ustalenia odnośnie Efraima i Menasesa. Których potomkowie, jak wspominałem wyżej, zostali zaliczeni do plemion na równi z naturalnymi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

7. Kiedy przyszedłem tam z Mezopotamii, tej należącej do Syrii, umarła Rachel, twoja matka, już w kraju Chanaana, gdy byłem niedaleko od Hipodromu, leżącego w tamtej krainie, by wejść do Efrathy. Pogrzebałem ją w drodze do hipodromu (jest nim Betlejem)”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Nawiasy pochodzą od A. Rahlfsa wydawcy nowej Septuaginty, i są podyktowane tym, że uważa on, iż tekst w nich zamknięty jest późniejszym dodatkiem. Nazwy krain geograficznych są dla współczesnych często niezupełnie jasne. Pewnym jest, że Rachel pochowana została w Betlejem Judzkim.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Kiedy Izrael zauważył synów Józefa, zapytał: „A oni kim są?” 9. Józef rzekł: „To są właśnie moi synowie, których dał mi Bóg”. Wtedy Jakub powiedział: „Przyprowadź ich tu do mnie, abym mógł im pobłogosławić”. 10. Izrael bowiem miał już oczy z powodu starości przyćmione i nie widział dokładnie. Podprowadził ich zatem do niego, a on ucałował ich i uściskał. 11. I rzekł Izrael Józefowi: „Nie zostałem pozbawiony możliwości oglądania twojego oblicza, a teraz pokazał mi Bóg nawet twoje potomstwo”. 12. Wtedy Józef odsunął ich od jego kolan i sam złożył przed nim pokłon twarzą aż do ziemi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef mimo iż wywyższony nad całą swą rodzinę, nie zapomina o oddawaniu czci swoim rodzicom.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Potem Józef wziął obu swych synów: Efraima po swej prawej, a po lewej stronie Izraela, oraz Manassesa po swej lewej, a po prawej stronie Izraela, i przybliżył się z nimi do niego. 14. Ale Izrael skrzyżowawszy swe ramiona, wyciągnął swą prawą rękę i położył na głowie Efraima – był on młodszy – a lewą na głowie Menassesa. 15. Potem pobłogosławił ich, mówiąc: „Bóg, któremu mili byli moi przodkowie: Abraham i Izaak; Bóg, który o mnie się troszczył od młodości aż do dzisiaj; 16. Anioł, który mnie ratuje od wszelkich nieszczęść, niech raczy błogosławić tym synom, aby moje imię mogło być przy nich przyzywane, a także imię moich przodków: Abraham i Izaak, i aby się mnożyli na ziemi do wielkiej liczby”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Tutaj właśnie błogosławieństwo pierworodnego, zamiast być dane Rubenowi, zostaje przekazane synom Józefa.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

17. Kiedy Józef zobaczył, że ojciec kładzie swą prawą rękę na głowie Efraima, uznał to za rzecz niewłaściwą. Dlatego Józef chwycił za rękę swego ojca, aby ją zdjąć z głowy Efraima i przenieść na głowę Menassesa. 18. I Józef powiedział swojemu ojcu: „Oj, nie tak, ojcze, bo ten jest pierworodny! Połóż swą prawą rękę na jego głowie”. 19. On jednak nie chciał, lecz powiedział: „Wiem, synu, wiem. Owszem, i z tego powstanie lud, i on też będzie wywyższony, ale jego młodszy brat będzie większy od niego, a jego ród rozwinie się w wielką liczbę narodów”. 20. I tego dnia udzielił im swego błogosławieństwa takimi słowy: „Poprzez was błogosławić będą Izraela, tak mówiąc: Niech ci Bóg uczyni, jak uczynił Efraimowi i Manassesowi”. W taki sposób wyróżnił Efraima przed Manassesem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak Jakub został wystawiony wyżej nad pierworodnego Ezawa, z którego jednak również powstał wielki naród, tak też wywyższa Efraima nad pierworodnego Manassesa. Wywyższenie drugiego nad pierwszym, ma w symboliczne odbicie do narodu izraelskiego i chrześcijaństwa, oraz Adama i Jezusa Chrystusa.

 

Efraim rzeczywiście w przyszłości przewyższył liczebnością i wagą, swego brata. Po rozdzieleniu królestwa Izraelskiego na dwie części, w jednej (mniejszej i pobożniejszej) władzę sprawowała Juda, a w drugiej przewodziło właśnie plemię Efraima. Tak że imię „Efraim” stało się nawet synonimem królestwa Izraelskiego i jest czasem w Piśmie używane zamiennie z „Izrael”.

 

Efraim też jest zwany umiłowanym synem, i jako taki stanowi kolejny obraz Jezusa Chrystusa:

Księga Jeremiasza (wersja LXX, według innych ten rozdział ma numer 31,) 38, 20. "Efraim jest mi umiłowanym synem, dzieckiem wypieszczonym. Dlatego moje słowa są wśród niego. Zawsze będę go chował w swej pamięci. Zawsze pospieszę mu na ratunek, swoją litością go obejmę" – mówi Pan.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

21. Izrael rzekł Józefowi: „Ja już umieram, ale Bóg będzie z wami. On was zaprowadzi z powrotem do ziemi waszych przodków. 22. Daję ci Sikimy jako dział wyłączony, niezależnie od twoich braci. Przejąłem je bowiem z ręki Amorejczyków przy użyciu miecza i łuku”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Księga Jozuego (LXX) 24, 32. Kości Józefa, które przynieśli synowie Izraela z Egiptu, pochowali w Sikimach na działce pola, które nabył Jakub od Amorrajczyków, mieszkających w Sikimach, za sto jagniąt. Oddał on ją jako wyłączony dział Józefowi.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

49, 1. Jakub kazał przywołać swoich synów i rzekł im:

Zbierzcie się tutaj, abym wam powiedział,

co was tutaj czeka w ostatnich dniach.

2. Przyjdźcie razem i posłuchajcie, synowie Jakuba;

posłuchajcie Izraela, swojego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub/Izrael przepowiedział przyszłość wszystkim swoim potomkom, jest ona podana dalej.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

3. Rubenie, tyś moim pierworodnym,

moją mocą, księciem moich dzieci;

nieustępliwy w wytrwałości, nieustępliwy w zuchwalstwie.

4. Jak woda się spieniłeś, lecz wrzeć nie powinieneś;

tys bowiem wszedł do łoża swojego ojca,

skalałeś wtedy posłanie, z którego wyszedłeś.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ciężko powiedzieć co oznaczało proroctwo dla Rubena. W każdym razie nie miał on pierwszeństwa jako plemię.

 

Mojżesz w ten sposób błogosławi plemieniu Rubena:

Księga Powtórzonego Prawa (LXX) 33, 6. „Niech żyje Ruben, niech nie umiera, niech będzie wielki w liczbie”.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

5. Symeon i Lewi – to bracia, przez swą swawolę popełnili czyn nieprawy,

6. Oby ma dusza nie przystała do ich zamysłów,

oby do ich zmowy nie przystąpiły me trzewia,

oni bowiem przez gniew swój mordowali ludzi,

ze swej swawoli podcinali bykowi ścięgna.

7. Przeklęty ich gniew, bo okrutny,

ich złość, bo zawzięta.

Porozdzielam ich więc w Jakubie,

rozproszę ich w Izraelu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Proroctwo przeciw Symeonowi i Lewiemu oznacza najpewniej rozproszenie ich w narodzie Izraelskim. Plemię Lewiego zajmowało się kapłaństwem i z pewnością było rozproszone. Rozproszenie Symeona, mogło spełnić się po powrocie Izraela z niewoli, lub wcześniej na skutek zwyczajnego przemieszczania się. Całkiem możliwe, że proroctwo to mówi również o tym, iż plemiona te zgrzeszą gniewem.

 

Porozdzielam ich więc w Jakubie” – słowa te świadczą, że przez Jakuba mówi Bóg, to On daje proroctwa.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

8. Oby, o Judo, twoi bracia chcieli cię wysławiać;

twoje ręce na karku twoich wrogów;

będą ci się kłaniać synowie twego ojca.

9. Szczenięciem lwa Juda;

ty synu mój, z młodych wyszedłeś latorośli;

znalazłszy legowisko, zasnąłeś jak lew,

i jak młode lwa. Kto się ośmieli go budzić?

10. Nie zabraknie wodza z Judy,

przewodnika z jego lędźwi,

aż przyjdą wydarzenia dla niego odłożone;

on oczekiwaniem narodów!

10. Do winorośli przywiąże swe źrebię,

źrebie swego osła do młodego pędu.

Swe szaty w winie prać będzie,

w soku winogron.

12. Od wina jaśniejące ma oczy,

zęby jego bielsze od mleka.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Bezpośrednio proroctwo zapowiada przewodnictwo plemienia Judy, które prowadziło na wojnie. Następnie zaś króla Dawida i Jezusa Chrystusa który jest oczekiwaniem wszystkich narodów i zwany jest „lwem z pokolenia Judy”.

Bezpośrednio też zapowiada plemieniu, obfitość wina i zdrowie. W odniesieniu do Mesjasza, jest to odniesienie do krwawego sądu jaki będzie on sprawował nad narodami:

 

Objawienie św. Jana 14, 19. I zapuścił anioł sierp swój na ziemi, i poobcinał grona winne na ziemi, i wrzucił je do wielkiej tłoczni gniewu Bożego. 20. I deptano tłocznię poza miastem, i popłynęła z tłoczni krew, aż dosięgła wędzideł końskich, na przestrzeni tysiąca sześćset stadiów. (…)

19, 11. I widziałem niebo otwarte, a oto biały koń, a ten, który na nim siedział, nazywa się Wierny i Prawdziwy, gdyż sprawiedliwie sądzi i sprawiedliwie walczy. (…) 13. A przyodziany był w szatę zmoczoną we krwi, imię zaś jego brzmi: Słowo Boże. (…) 15. A z ust jego wychodzi ostry miecz, którym miał pobić narody; i będzie nimi rządził laską żelazną, On sam też tłoczy kadź wina zapalczywego gniewu Boga, Wszechmogącego.

 

Księga Joela (wersja LXX, w innych 3, 17 i dalej ) 4, 12. Niech powstaną i niech podążą wszystkie narody do doliny Josafata, bo tam zasiądę, aby sądzić wszystkie okoliczne narody. 13. Zapuście sierpy, bo zboża dojrzały; wejdźcie do tłoczni i depczcie, bo już napełniona; przelewają się postawione cedry, bo złość ich nabrzmiała. 14. Niech krzyk podniosą w Dolinie Sądu, bo już niedaleko od doliny wyrokowania jest dzień Pana. 15. Słońce i księżyc ulegną zaćmieniu, a gwiazdy wygaszą swój blask.

 

Księga Izajasza (LXX) 63, 2. Dlaczego Twe szaty są czerwone, Twoje odzienie jak po pobycie w kadzi do deptania winogron? 3. – „Jestem cały jak po deptaniu winogron. Nikogo z narodów nie ma przy mnie. To ich w gniewie zdeptałem. Ich wymieszałem jak glinę, tak że ich krew spadła na ziemię. 4. Nadszedł dla nich dzień odpłaty, nastał rok wykupu. 5. Popatrzyłem, lecz nie było żadnego sprzymierzeńca; spojrzałem z uwagą, lecz nikt nie przyszedł z pomocą. Wyzwoliło ich zatem moje ramię, mój gniew się objawił. 6. Zdeptałem ich swoim oburzeniem, tak że ich krew spłynęła na ziemię”

 

Dlatego „swe szaty w winie prać będzie”.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

13. Zabulon nad morzem mieszkać będzie,

on – przy kotwicach statków,

rozłoży się aż do Sydonu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Przepowiednia mówiąca o tym, że plemię Zebulona, będzie zajmowało się kupiectwem na statkach i handlem morskim.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

14. Issachar zapragnął tego, co piękne,

dlatego odpoczywać będzie wśród działów dziedzicznych.

15. Zobaczył, że miłe jest to miejsce odpoczynku,

że ziemia żyzna,

wziął zatem na swe barki utrudzenie

i stał się rolnikiem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Proroctwo Issachara mówi jedynie iż będzie zajmował się uprawianiem ziemi i znajdzie odpocznienie wśród działów dziedzicznych.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

16. Dan swoje plemię sądzić będzie,

jako jedno z pokoleń Izraela.

17. Niech Dan będzie wężem na drodze,

czyhającym na ścieżce,

kąsającym pęcinę konia,

tak że jeździec spada na wznak.

18. Oczekuję od Pana wybawienia.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Na podstawie tego proroctwa oczekuje się antychrysta z plemienia Dana. Dlatego też Jakub mówi, że oczekuję od Pana wybawienia. Jak wyżej wspomniałem, brakuje też nazwy tego plemienia w spisie opieczętowanych przez Boga, objawionej w Apokalipsie Jana Apostoła. Plemię Dana jako pierwsze, po wyjściu z Egiptu, zgrzeszyło czyniąc sobie odrębny ośrodek kultu. Trzymało się też go do końca – niewoli asyryjskiej. Więcej o nim znajdziesz Księdze Sędziów (18, 1. i dalej.).

 

Oczywiście sam antychryst mógłby nawet nie wiedzieć, że jest Żydem, pisze bowiem, że Boga swoich ojców nie będzie czcił, nie będzie więc raczej wyznawcą judaizmu.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

19. Gad – banda grabieżców napadać go będzie,

a on napadnie na nich od strony ich pięt.

20. Aser – suta jego strawa,

udzielać będzie łakoci swym przywódcom.

21. Nefthali – pień rozłożysty,

dostarczający piękna swym owocem.

22. Synem rozrastającym się Józef,

synem rozrośniętym, godnym zazdrości,

synem moim najmłodszym.

Wróć do mnie!

23. Ubliżali mu według wcześniejszej uchwały;

mocni w łukach wystąpili przeciw niemu.

24. Strzały ich jednak z wielką mocą zostały złamane,

ścięgna ich ramion całkiem zwiotczały

za sprawą Władcy Jakuba.

Stamtąd idzie umocnienia Izraela:

25. od Boga twojego ojca.

To mój Bóg pośpieszył ci na ratunek.

udzielił z góry błogosławieństwa nieba

i błogosławieństwa ziemi, która ma wszystko,

z racji błogosławieństwa piersi i łona,

26. z racji błogosławieństwa twojego ojca i twej matki.

Przewyższa ona błogosławieństwa gór odwiecznych

i błogosławieństwa prastarych wydm.

Trwać one będą nad Józefem,

nad głową tego, który swym braciom przewodzi.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Obfita przepowiednia dla Józefa i potwierdzenie jego przewodnictwa.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

27. Beniamin – wilk drapieżny,

od rana pożera zdobycz

i do wieczora dzieli strawę”.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Beniamin mimo iż był bardzo umiłowanym synem, nie dostał zbyt przychylnej przepowiedni. W istocie swej, plemię Beniamina bardzo odstąpiło od Boga, za co zostało w większości wybite.

 

Termin „wilki drapieżne” stosuje Chrystus później do faryzeuszy, z których część zapewne pochodziła z tego plemienia. Nie oznacza to oczywiście, że wielu z nich nie miało – lub nie mogłoby – się nawrócić. Bóg bowiem nie zważa na ród, lecz chce nawrócenia się wszystkich grzeszników; nie zaś ich śmierci.

 

Księga Ezechiela (LXX) 18, 23. Bo czy ja chcę śmierci występnego – mówi Pan – czy raczej nie tego, aby zeszedł ze swej złej drogi i aby żył? (…) 31. Odrzućcie od siebie wszystkie swe czyny bezbożne, przez które przeciw mnie występowaliście, i ukształtujcie sobie serce nowe i nowego ducha. Dlaczego dążycie do śmierci, domu Izraela? 32. Przecież ja nie chcę śmierci odstępcy – mówi Pan.

 

List Apostoła Pawła do Filipian 3, 3. Bo prawdziwie wybranymi jesteśmy my, którzy w duchu służymy Bogu i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a w ciele ufności nie pokładamy, 4. chociaż ja mógłbym i co do ciała mieć ufność. Jeśli kto inny mniema, że może pokładać ufność w ciele, to tym bardziej ja. 5. Bo pochodzę z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, zostałem obrzezany dnia ósmego, Hebrajczyk z Hebrajczyków, w niewypełnianiu Zakonu – faryzeusz, (…) 7. Ale to, co mi było zyskiem, ze względu na Chrystusa poczytałem za szkodę. 8. I owszem uznam wszystko za szkodę wobec wzniosłego poznania Jezusa Chrystusa Pana mojego, dla którego porzuciłem wszystko i uznam za gnój, byle Chrystusa pozyskać.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

28. Ci wszyscy byli synami Jakuba i tak właśnie powiedział im ich ojciec, błogosławiąc ich: każdego pobłogosławił odrębnym błogosławieństwem.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jakub sam wadząc się z Ezawem, z powodu błogosławieństwa, teraz błogosławi wszystkim swym synom oddzielnie.

 

Każdego z 12 synów Jakuba, symbolizuje inny kamień szlachetny.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

29. Wyrzekł do nich takie słowa: „Ja mam dołączyć do mojego nieżyjącego pokolenia. Pochowajcie mnie przy moich przodkach w pieczarze, która się znajduje na polu Chettajczyka Efrona; 30. w tej podwójnej pieczarze przy polach Mambrego, w krainie Chanaana. Te pieczarę nabył Abraham od Chettajczyka Efrona z okazji zakupu miejsca na grobowiec. 31. Pochowali tam Abrahama i Sarrę, jego żonę, tam pogrzebali również Izaaka i Rebekkę, jego żonę, a ja złożyłem tam Leję 32. po wcześniejszym nabyciu pola i znajdującej się na nim pieczary od synów Cheta”. 33. Po tym nakazie, danym swoim synom, Jakub odpoczął. A wyciągnąwszy się na łożu, odszedł i połączył się z umarłymi swego plemienia.

 

50, 1. Józef przypadł do twarzy swojego ojca. Płakał przy nim i całował go. 2. Potem Józef polecił swoim sługom, zajmującym się balsamowaniem zwłok, aby zabalsamowali jego ojca. Oni zatem zatem balsamowaniem przygotowali Izraela do pochówku. 3. Dopełnili tej czynności w ciągu czterdzieści dni, gdyż tyle dni musieli odliczyć do pogrzebu. Cały Egipt obchodził po nim żałobę przez siedemdziesiąt dni.

4. Kiedy skończyły się dni żałoby, Józef takimi słowy zwrócił się do dostojników faraona: „Jeśli zasłużyłem na waszą życzliwość, skierujcie do uszu faraona w maj sprawie taką prośbę: 5. Mój ojciec zobowiązał mnie pod przysięgą do spełnienia takiego życzenia: Masz mnie pochować w grobowcu, który wyryłem sobie w skale w krainie Chanaana. Chciałem zatem iść tam teraz, by pogrzebać mojego ojca. Potem wrócę”. 6. Faraon odpowiedział: „Idź i pochowaj swojego ojca zgodnie z tym, co mu przysiągłeś”. 7. Poszedł zatem Józef pochować swojego ojca. Podążyli za nim wszyscy dworzanie faraona, starszyzna jego dworu, wszyscy rządcy okręgów Egiptu, 8 a także cały dwór Józefa, jego bracia, cała rodzina jego ojca, zostawiając jednak w krainie Gesem bliskich swoich rodzin, swoje owce i bydło. 9. Poza tym wyruszyły z nim rydwany bojowe i konnica, tak że był to razem obóz bardzo wielki. 10. Kiedy dotarli do Klepiska Atadu, które znajduje się po drugiej stronie Jordanu, uczcili go wielkim i bardzo głośnym lamentem. Żałobę po swoim ojcu obchodził tam [Józef] przez siedem dni. 11. Kiedy mieszkańcy krainy Chanaana zobaczyli tę żałobę w Klepisku Atadu, powiedzieli: „To jakaś wielka żałoba dla Egipcjan”. Z tego powodu nadano temu miejscu, znajdującemu się pod drugiej stronie Jordanu, nazwę Żałoba Egiptu. 12. Grzebiąc go tam, synowie postąpili zgodnie z jego wolą. 13. Bo rzeczywiście jego synowie zabrali go do krainy Chanaana i pogrzebali w tej podwójnej pieczarze, którą przy zakupie miejsca na grobowiec nabył Abraham od Chettajczyka Efrona naprzeciw pól Mambrego. 14. Potem Józef wrócił do Egiptu: on, jego bracia i ci którzy z nim poszli, aby pogrzebać jego ojca.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Jak widać, uznawano za bardzo ważne spełnić ostatnią wolę Jakuba i dopełniono jej.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

15. Bracia Józefa, myśląc o tym, że ich ojciec już nie żyje, mówili sobie: „Oby Józef nie wypomniał nam teraz owego zła, oby nie chciał odpłacić nam za naszą niegodziwość, jakiej względem niego dopuściliśmy się”. 16. Przybyli zatem do Józefa i powiedzieli: „Zanim umarł Twój ojciec, zobowiązał nas pod przysięgą, mówiąc: 17. Tak powiedzcie Józefowi: Przebacz im tę nieprawość i ten ich grzech, choć rzeczywiście wyświadczyli ci wielką krzywdę. A zatem wybacz tę nikczemność sługom Boga twojego ojca”. Gdy oni mu to powiedzieli Józef rozpłakał się. 18. A oni podeszli bliżej do niego i rzekli: „Oto my twoimi sługami”. 19. Józef odezwał się do nich: „Nie bójcie się. Przecież i ja należę do Boga. 20. Wy uradziliście, co złe było dla mnie, Bóg natomiast postanowił w związku ze mną to, co jest dobre, aby stało się to, co dzieje się dzisiaj, aby uformował się wielki naród”. 21. I znowu rzekł im: „Nie bójcie się. Ja będę utrzymywał was i wasze rodziny”. Uspokajał ich i przemawiał do nich serdecznie.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Józef daje nam dobrzy przykład wybaczania, zaniechując zemsty, nawet za tak okropny czyn jakiego dopuścili się jego bracia. Jednocześnie widzimy wyraźnie, że Bóg umie zamienić złość ludzką na dobro dla poszkodowanego. Nie powinniśmy więc tracić otuchy napotykając przeciwności, ze strony ludzkiej.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

22. I w Egipcie mieszkał zarówno sam Józef, jak również jego bracia i cały ród jego ojca. Żył Józef sto dziesięć lat. 23. A dane było Józefowi zobaczyć potomstwo Efraima aż do trzeciego pokolenia. Także synowie Machira, syna Manassesa, urodzili się na kolanach Józefa.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Urodzenie na kolanach mogło oznaczać akta adopcji, aczkolwiek sądzę, że tutaj chodziło o zaznaczenie, iż Józef dożył zobaczenia dalszych swych potomków, w tym sensie może być to jedynie przenośnia.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

24. Józef rzekł swoim braciom: „Ja już umrę. Bóg jednak będzie was nadal otaczał swoją opieką. Bóg was wyprowadzi z tego kraju do ziemi, którą przysiągł naszym przodkom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi”. 25. Józefa zaprzysiągł potomków Izraela takimi słowami: „W czasie, w którym nawiedzi was Bóg, macie stąd wynieść ze sobą moje kości”. 26. i umarł Józef, mając sto dziesięć lat. Pogrzebano go w Egipcie, umieszczając jego ciało w sarkofagu.

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Wierząc w Boże obietnice, Józef przepowiada potomkom z nich przyszłość i sprawdza się ona później. Ciało Józefa zabrali później Izraelici uwalniając się z niewoli Egipskiej, do której doszło wiele lat po śmierci jego samego. Mówi o tym następna księga Biblii – Księga Wyjścia.

 

Księga Wyjścia (wersja LXX) 13, 19. Mojżesz wziął z sobą kości Józefa. Józef bowiem przysięgą zobowiązał do tego synów Izraela, tak mówiąc: „Kiedy Pan was łaskawie nawiedzi, zabierzcie z sobą także moje kości”.

 

Na tym kończy się Księga Rodzaju.

 

Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa z wami wszystkimi, Amen.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

Ps. Nie jestem w pełni zadowolony z tych przypisów które tutaj uczyniłem, zdaję sobie sprawę, że można by je zrobić lepiej… Jak jednak umiałem tak napisałem, dokładając wiele starań i pracy. Bóg z wami. Dziękuję wszystkim którzy zapoznali się z ich treścią. Miejcie się dobrze. [KONIEC]

 

 

 

 

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Ten_Smiertelny · dnia 21.02.2018 01:16 · Czytań: 1510 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 14
Komentarze
Maly dnia 21.02.2018 12:14
Czy mógłbyś pokrótce wyjaśnić mi, czym jest ten powyższy artykuł?
Darcon dnia 21.02.2018 13:26
Autor artykułu ma ograniczony dostęp do internetu, pojawia się od czasu do czasu, ale w przedmowie podał informacje. To przypisy do Księgi Rodzaju.

Cytat:
Wła­sny­mi przy­pi­sa­mi opa­trzył i drob­ne po­praw­ki wpro­wa­dził: Ten Śmier­tel­ny.
Maly dnia 21.02.2018 14:57
Nie jest to ani publicystyka ani artykuł. Jest to egzegeza i nie wiem, czemu ma to służyć. Jeśli Autor tekstu zajmuje się takimi rzeczami, może powinien wysłać to do jakiegoś czasopisma teologicznego?

Jeśli natomiast ma być to artykuł, to jest on bardzo źle napisany. Nie ma to nic wspólnego ani z artykułem publicystycznym ani, tym bardziej, naukowym.
Rozważania na temat fragmentów z Księgi Rodzaju są bardzo liche, niczego nie wnoszą, widać brak wiedzy Autora w temacie biblistyki. W tekście powtarzane są zasłyszane gdzieś zdania i poglądy, często Autor gubi się w swoich interpretacjach (egzegezie), nie potrafi analizować i interpretować tekstu, nie zna się na metodzie literackiej analizy i nie panuje nad tekstem.
Teologia, było nie było, jest nauką, wypracowała swoje metody badań, warto o tym poczytać i wtedy dopiero zabierać się do interpretowania tak starych tekstów, jakimi są Biblia, Koran czy Wedy. Badania teologiczne wymagają wiedzy z antropologii, filozofii, filozofii religii, historii religii, historii powszechnej i znajomości przynajmniej greki i łaciny.

Aby zajmować się egzegezą Septuaginty, należy znać grekę i mieć dużą wiedzę z biblistyki. Na początek proponuję przebrnąć przez Ojców Kościoła, a przynajmniej dwóch z nich - św. Augustyna i św. Tomasza (na początek kilkadziesiąt tomów Summy Teologicznej, ta nauka ciągle obowiązuje!), później poczytać krytykę egzegetyczną (współcześnie np Hans Kung, Paul Tillich, Gilson, a nawet polskiego badacza i znakomitego publicystę - Kosidowskiego i znakomitą Helenę Eilstein).

Tekst bardzo źle się czyta, Autor nie potrafi zdystansować się do interpretowanego tekstu, brak mu odwagi w wyciąganych wnioskach (jeśli już w ogóle takie się pojawią). Ponadto tekst bardzo niestarannie napisany, mnóstwo w nim błędów gramatycznych, stylistycznych i interpunkcyjnych.

Powyższy tekst można nazwać szkolnymi notatkami do lekcji z języka polskiego o tekstach religijnych. Czytając ten tekst, poczułem się, jak gdybym czytał zeszyt z języka polskiego.

Aby nie było, że widzę tylko złe strony... Na temat jednego zdania z Biblii "I nastała światłość" napisano grube tomy, a o pojęciu "tchnienie" napisano ich jeszcze więcej. Proponuję, aby Autor wybrał sobie jedno zdanie, powtarzam: jedno, i tylko na bazie tego zdania napisał artykuł. To wyjdzie znacznie lepiej.

Pozdrawiam
Darcon dnia 21.02.2018 15:11
Portal ma ograniczone możliwości odnośnie rodzajów dodawanej literatury, czy jest to artykuł czy nie, każdy ma prawo publikować na portalu pisarskim.
Idąc Twoim wywodem, by w ogóle pisać, trzeba by mieć przynajmniej profesurę z języka polskiego.
Maly dnia 21.02.2018 15:19
Nie, Darcon, aby pisać artykuły, uprawiać egzegezę, w tak obszernej dziedzinie nauki, trzeba mieć wiedzę i umiejętności. I dobrze o tym wesz.
Darcon dnia 21.02.2018 15:28
Miałem na myśli ograniczoną kategoryzację przy dodawaniu tekstów na PP.
Maly dnia 21.02.2018 15:44
To może, skoro jest zainteresowanie i potrzeba, stworzyć kategorię 'egzegeza religijna'? Z chęcią wrzucę też tam teksty z historii religii czy interpretacje fragmentów tekstów religijnych. Nie zmienia to jednak faktu, że tekst Tego_śmiertelnego jest po prostu słaby.
skroplami dnia 21.02.2018 17:59 Ocena: Świetne!
Ten Śmiertelny :).
Cudo, widzę już po przeczytaniu 1% :). Przeczytam wszystko, z góry dziękuję za tłumaczenie Twojego odbioru Boga :). Tak, nie samego tworzenia chociaż o tym na razie najwięcej w części na którą zdążyłem rzucić okiem, czyli ad czterech pierwszych wersów, do "niech stanie się światło", a właśnie Boga :). Ciekawy jestem, czy napiszesz też coś o imieniu, chociaż przypisy są do aktu stworzenia świata.
Tłumaczysz mądrze, prosto, logicznie. A Bóg jest nieskazitelną logiką, często niedostrzeganą przez ludzi. Zaraz, ludzi? Nie wiem ilu ludzi wśród ludzi, jest :(. Skoro większość, przesadziłem? ok, połowa? wypiera się Ojca, to nie są jego dzieci, ich wybór :). Ojciec dał im wolę, wolną :). I Ojciec stworzył ludzi, z czasem ludzie przekształcili się w potwory, jak widać, bywa ;).
Przepraszam, też się zanurzam w rozważania :(.
A Twoje powyższe jest piękne, ponieważ już od początku widać, że przypatrujesz się Biblii w której słowa od Boga, jedynego prawdziwego. I masz rozum dany od Boga :) i myślisz :) a tego Bóg też wymaga. I z tym jest dobrze, z myśleniem, gdy istnieje w naszych głowach.
Tłumaczysz, a przynajmniej na początku, w sposób dostepny dla każdego, zwłaszcza że większość z nas przeczytała Biblię raz, może półtora, hm, zagalopowałem się, czyli wcale lub kilka wersów lub jedną księgę :). Przyznaję, czytam po raz czwarty lub piąty i zachwyca mnie coraz bardziej. Wszystko staje się jasne i zrozumiałe, choć po pierwszym czytaniu zgłupiałem bo widziałem jakby same zaprzeczenia :(. Z czasem, po kolejnym i kolejnym, wszystko się połączyło, ok, idiotyczne porównanie, jak puzle i powstał przepiękny, prawdziwy, powalający prawdą obraz. Pełen życia, mądrości, geniuszu, ostrzeżeń, rad, właściwie pełen wszystkiego.
Piszesz prosto i jasno, bardzo zrozumiale, we fragmencie który przeczytałem, i w sposób który przyciąga do czytania :). Zostałem już przyciągnięty, wrócę niedługo i będę Ci tutaj dopisywał, różności ;). Podziwiam też Twoją pracę, włożoną w tekst, ale ta praca, wiem :), uniosła Cię bliżej Boga :). Czy raczej, więcej Boga w Tobie jest teraz :).
Pozdrawiam, dziękuję, gratuluję :).
karp dnia 21.02.2018 18:20
"za pomocą przypadkowej ewolucji"
- i tu przestałem czytać.

@Maly
Cytat:
Z chęcią wrzucę też tam teksty z historii religii czy interpretacje fragmentów tekstów religijnych.

Masz coś pod Ewangelię Tomasza?
Maly dnia 21.02.2018 18:37
Nie mam, wieki temu czytałem apokryfy. Pamietam też, że jakieś chyba 10 lat temu była wydana Ewangelia wg Judasza (chyba Archer z jakimś księdzem razem to napisali), zbeletryzowana forma apokryfu. Wydano Apokryfy Nowego Testamentu w kilku tomach, na pewno dobrze i merytorycznie opracowane przez naukowców nie tylko zwiazanych z KK, co jest istotne dla tego typu badań.
karp dnia 21.02.2018 20:45
Swego czasu przejrzałem (dość pobieżnie) trochę apokryfów i mnie zaciekawiła ew. Tomasza. Wydawała się być najbardziej pierwotna, leżeć najbliżej źródła, a nowotestamentowe ewangelie wydawały się wtedy ozdobną narracją stworzoną wokół tych przypowieści i złotych myśli.
Dobra Cobra dnia 25.02.2018 19:51
Bardzo ciekawa sprawa, wielce obszerna, ale warta poświęconego nań czasu.

Trzeba czytać na raty. Warto, by usystematyzować swoją wiedzę.

Chylę czoło.


Pozdrawiam,

DoCo
Ten_Smiertelny dnia 23.03.2018 11:31
Na temat tych przypisów toczy się również dyskusja na Forum Miłośników Pisma Świętego, zainteresowanych zachęcam do zajrzenia:
Link: http://biblos.feen.pl/viewtopic.php?p=100322#100322

///////////

Dziękuję za wszystkie komentarze. Starałem się przy tym dziele. Jeśli gdzieś dobre jest i ciekawe, to tak jak właśnie chciałem; a jeżeli liche i nieudolne, to widać wszystko, na co mnie stać było.

Cokolwiek jednak jest dobrego, nie mi należy przypisać, ani mojej osobistej mądrości (czy też wiedzy) lecz miłosiernemu Bogu, który wysłuchuje modlitw i tym którzy o to proszą, daje zrozumienie swego Świętego Słowa. Jemu chwała na wieki wieków. Amen.

///
We wstępie chciałbym wpierw podziękować redakcji, która pozwoliła mi zamieścić tutaj tą pracę oraz łaskawie odpowiedziała na me prośby. Dziękuję.

Wdzięczny jestem również Darcon’owi który bronił mnie, gdy sam nie byłem w stanie dać odpowiedzi. Dzięki Darcon!

Maly napisał/a:
Nie jest to ani publicystyka ani artykuł.


Zaświadczam, że nie zrobiłem niczego samowolnie, lecz za zgodą reakcji, a także wcześniejszym pytaniem o możliwość publikacji i wybraną kategorię, zamieściłem swoje przypisy. Gdyby istniała jakaś kategoria bardziej odpowiednia, zapewne reakcja poleciłaby mi ją (gdy o to pytałem) i tam też byłyby one zamieszczone.

Czytanie komentarzy do starszych portalowych tekstów, zasugerowało mi, że kiedyś była chyba, na Portalu Pisarskim, kategoria: „religijne”. Dlaczego z niej zrezygnowano, nie wiem, sądzę jednak, że pewnie był jakiś sensowny powód.

Za dodaniem nowego działu 'egzegeza religijna' nie byłbym, gdyż „egzegeza” to obrzydliwe i sztuczne słowo, które wbrew swemu znaczeniu więcej zaciemnia niż objaśnia. Zawsze też źle będzie się ono kojarzyć każdemu wytrwałemu badaczowi Pisma Świętego, wiedzącemu, że większość tzw. „egzegetów” to zwykli bezbożnicy nieuznający prawdziwości Słowa Bożego.

///////
Przejdźmy zatem wpierw do zarzutów:

Maly napisał/a:
Autor gubi się w swoich interpretacjach (egzegezie), nie potrafi analizować i interpretować tekstu, nie zna się na metodzie literackiej analizy


Przeciwnie, znam bardzo dobrze metodę literackiej analizy Biblii i wiem, że jest błędna. Nie mogłem zresztą jej niestety nie poznać, czytając wielokrotnie Biblię z przypisami, wstępami oraz różne objaśnienia i teksty religijne. To metoda która dzisiaj jest popularna, lecz tylko dlatego, że współcześnie wiara praktycznie zanikła.

Zresztą, jaki byłby sens mojego dzieła, gdybym powtarzał te same błędy za innymi? Swój tekst ułożyłem jako kontrę wobec tych zwykłych przepisów, które możesz przeczytać choćby w każdej katolickiej Biblii. To tłumaczenie LXX posiada zresztą własne, bardzo bezbożne, przypisy, które znam nader dobrze i z których jasno wynika, że wiara ich autora, jak i zrozumienie Pisma Świętego, oscyluje gdzieś w okolicy zera absolutnego.

„Literacka analiza tekstu” jest olbrzymim złem i sprytnym wybiegiem współczesnej teologii, nie potrafiącej poradzić sobie z zarzutami tzw. nauki. Jest to wywieszenie białej flagi i poddanie swego karku pod stopy ateistycznych sceptyków.

Żeby to lepiej wyjaśnić, dobrze byłoby posłużyć się jakimś przykładem. Niech za wzór posłuży tutaj choćby wstęp do Księgi Judyty zawarty w tymże tłumaczeniu Septuaginty:

Na Księdze Judyty znakomicie sprawdza się słuszność metodologicznej zasady interpretowania ksiąg świętych z uwzględnieniem ich gatunku literackiego. Ma formę dobrego utworu epickiego, napisanego prozą. (…) W tym epickim, literacko biorąc, opisie nie należy szukać prawdy historycznej ani rzetelności danych geograficznych czy liczbowych, bo jest tu wiele przeinaczeń i anachronizmów. (…) Księga inny ma cel. Istotna jest w niej myśl parenetyczna: Bóg swój lud karci, doświadcza, ale nigdy go nie opuszcza.

Już po tym krótkim fragmencie widać zarówno brak wiary autora jak i bezsens podobnej interpretacji. Jeśli bowiem księga jest historycznie niepoprawna i pełna błędów, jak może być jednocześnie nieomylna i prawdziwa?

Jeśli jej autor nie ustrzegł się pomyłek w pospolitej warstwie historycznej, o ileż bardziej może też błądzić w dużo ważniejszej warstwie etycznej.

Zwykłe proste chłopskie/dziecięce myślenie które podoba się Bogu („Tak, tak i nie, nie – co nadto jest od złego pochodzi.”) kazało by raczej uznać, że albo tekst jest w każdym szczególe prawdziwy, albo też nie jest natchniony, lecz błędny. Miast tego mamy dzisiejsze dwójmyślenie i „wyciąganie prawdziwych wniosków z fałszywych historii”.

Mówią więc teolodzy: „Chcecie przykład Bożej pomocy? Oto spójrzcie jak Judycie i Izraelowi pomógł Bóg, choć przecież sama Judyta nie istniała, a cała historia jest fikcyjna.”. Jest to rozumowanie iście szaleńcze.

Gdybyśmy jednak wrócili do historii zobaczymy, że nie zawsze tak było. Historyczność tej księgi podważył dopiero Luter, a uczeni katoliccy przez całe wieki jej bronili. I tak jeszcze słownik wiary katolickiej z roku 1894 stanowczo odbija się wszelkie zarzuty i dowodzi prawdziwości historycznej księgi.

Żeby nie odbiegać za bardzo od tematu zacytuję tylko drobny fragment: „nawet katolików niektórych zdołało zachwiać rozumowanie Lutra. Atoli niepodobna nie uznać historycznego charakteru Księgi Judyty”.

Jak to się więc stało, że kościół zmienił swą wiarę? Jakich nowych objawień dostał, albo od Boga światła, że dzisiejszy duchowny ze swymi poglądami, uznany zostałby przez dawnego za heretyka?

Otóż nie było żadnych objawień, ani przełomów religijnych. Zwyczajnie religia pod ciągłym naciskiem sceptyków naukowych, wymyśliła w końcu sposób który pozwolił jej zręcznie wywinąć się z zarzutów. ‘Oto jest to literacki fikcyjny opis, proza, więc nie ma co szukać tam prawdy historycznej, lecz inne prawdy moralne tam się znajdują.’ Bogu świeczkę i diabłu ogarek.

Może i Księga Judyty jest kontrowersyjna, lecz przecież w podobny sposób zaprzeczono również historyczności Estery (co do której i protestanci nie mieli zastrzeżeń), uznając jej historię za nowelę.

Te ciągłe podkulanie ogona, ma też i dalej miejsce. Ilekroć jakiś ateistyczny, kretyn, naukowiec dojdzie w swej wielkiej nauce, że gdzieś w Biblii jest błąd, tylekroć ‘duchowni’ wycofują się ze strachem i uznają tenże fragment, za jakąś fikcyjną bajkę, albo opis literacki. Religia płaszczy się przed nauką.

Nie trudno przewidzieć do czego takie myślenie prowadzi. Czy dużo czasu minie nim i Chrystus zostanie uznany za postać fikcyjną, a jego życie jedynie za bajkę, zawierającą jedynie jakieś pożyteczne nauki? Kto zna dzisiejszy świat, wie, że i dziś znaleźliby się zwolennicy takiej bezbożnej „egzegezy”.

Trzeba więc jasno powiedzieć, że to zwyczajnie tchórzliwy wybieg; sztuczka umożliwiająca zlekceważyć wszystko co niewygodne. Dzięki której można zaprzeczyć prawdziwość każdego fragmentu który nam akurat nie pasuje, a już szczególnie takiego jaki nie pasuje bezbożnemu światu.

Maly napisał/a:
Tekst bardzo źle się czyta, Autor nie potrafi zdystansować się do interpretowanego tekstu


Prawdziwie Biblia jest listem Wszechmocnego nam ofiarowanym. Czy zaś największe z przykazań nie mówi: miłuj Boga z całego serca swego i z całej duszy swojej?

Jakiż tedy kochanek dostawszy list od swojej umiłowanej, umiałby z dystansem podejść do jego treści? Albo i jakaż niewiasta dostawszy list od swojego oblubieńca, którego miłuje nad wszystko na świecie, mogłaby z dystansem podejść do tego listu?

Tak też i my którzy miłujemy Boga nie możemy podchodzić z dystansem do jego Słowa. Kto zaś umie „zdystansować się”, nie miłuje Boga, a więc i nie jest chrześcijaninem. A przeto i nie ma prawa zabierać głosu, gdyż nie do niego list ten jest skierowany.

Maly napisał/a:
Powyższy tekst można nazwać szkolnymi notatkami do lekcji z języka polskiego o tekstach religijnych. Czytając ten tekst, poczułem się, jak gdybym czytał zeszyt z języka polskiego.


Śmieszne jest to, że zarzucasz mi, że interpretuję Biblię jak dziecko. To przecież właściwie pochwała, bo właśnie tak należy czynić!

Ewangelia św. Marka 10, 15. Zaprawdę mówię wam: Ktokolwiek nie przyjmie królestwa Bożego, jako dziecię, nie wejdzie do niego.

Ewangelia św. Mateusza 18, 3. I rzekł: Zaprawdę powiadam wam, jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebios.

Słowa Boże należy przyjmować nie z naukową wyniosłością i próżnością, lecz iście dziecięcą ufnością, wiarą i nawet naiwnością. Bóg nie pisał dla naukowców, lecz dla swych dzieci i tylko dzieci są wstanie słowa Jego pojąć.

Jak małe dziecko wpatrzone jest w swego rodzica i każde jego słowo bierze za prawdę, o niczym nie wątpiąc, ani niczego nie podważając. Tek też i my mamy słuchać Słowa Bożego, z wszelką możliwą wiarą i ufnością. Kto tak nie czyni, błądzi i nie widzi światła.

[Prawdę mówiąc, sam mam sobie trochę za złe, że w tych moich przypisach, czasem podszedłem do Biblii zbyt naukowo… Zdecydowanie bowiem, nie tędy wiedzie droga prowadząca do zrozumienia. Nie przez naukę ludzką, obmierzłą i nic nie wartą.]

Maly napisał/a:
Nie ma to nic wspólnego ani z artykułem publicystycznym ani, tym bardziej, naukowym.
Rozważania na temat fragmentów z Księgi Rodzaju są bardzo liche, niczego nie wnoszą, widać brak wiedzy Autora w temacie biblistyki. (…)
Teologia, było nie było, jest nauką, wypracowała swoje metody badań, warto o tym poczytać i wtedy dopiero zabierać się do interpretowania tak starych tekstów, jakimi są Biblia, Koran czy Wedy. Badania teologiczne wymagają wiedzy z antropologii, filozofii, filozofii religii, historii religii, historii powszechnej i znajomości przynajmniej greki i łaciny.

Aby zajmować się egzegezą Septuaginty, należy znać grekę i mieć dużą wiedzę z biblistyki.
Na początek proponuję przebrnąć przez Ojców Kościoła, a przynajmniej dwóch z nich - św. Augustyna i św. Tomasza (na początek kilkadziesiąt tomów Summy Teologicznej, ta nauka ciągle obowiązuje!), później poczytać krytykę egzegetyczną (współcześnie np Hans Kung, Paul Tillich, Gilson, a nawet polskiego badacza i znakomitego publicystę - Kosidowskiego i znakomitą Helenę Eilstein).


Ewangelia św. Łukasza 10, 21. W owej godzinie rozradował się Duchem Świętym, i rzekł: Wyznaję Tobie, Ojcze, Panie nieba i ziemi, żeś to zakrył przed mądrymi i uczonymi, a objawiłeś to maluczkim. Tak, Ojcze, gdyż tak się spodobało tobie.

I list Apostoła Pawła do Koryntian 1, 17. Chrystus bowiem nie posłał mię chrzcić, ale ewangelię głosić nie w mądrości słowa, aby się nie stał daremnym krzyż Chrystusowy. (…)
19. Albowiem napisano: "Zniszczę mądrość mądrych, i odrzucę roztropność roztropnych."
20. Gdzież mądry? Gdzież uczony? Gdzież badacz świata tego? Czyż Bóg nie ogłupił mądrości tego świata?
21. A ponieważ świat nie poznał Boga przez mądrość, w mądrości Bożej, spodobało się Bogu przez głupstwo nauczania zbawić wierzących. (…)

26. Przypatrzcie się bowiem, bracia, waszemu powołaniu, że niewielu mądrych według ciała, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych; 27. ale Bóg wybrał głupstwa świata, aby zawstydził mądrych, i wybrał Bóg słabych świata, aby zawstydził mocnych; 28. i nieznanych światu i wzgardzonych wybrał Bóg i tych, których nie ma, aby zniszczył tych, którzy są; 29. aby się nie chełpiło żadne ciało przed oczyma jego.

30 Wy zaś z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który nam się stał mądrością od Boga i sprawiedliwością i uświęceniem i odkupieniem,(…)

2. 1. I ja, gdy przyszedłem do was, bracia, przyszedłem nie z wyniosłością mowy albo mądrości, opowiadając wam świadectwo Chrystusowe. (…) 4. A mowa moja i nauka moja nie w przekonywujących słowach mądrości ludzkiej, (…)
6. Opowiadamy zaś mądrość między doskonałymi; lecz mądrość nie tego świata, ani książąt tego świata, którzy giną. (…)
13. I to opowiadamy nie uczonymi słowami ludzkiej mądrości, ale przez naukę Ducha, do duchowych duchowe przystosowując.
14. Człowiek zaś cielesny nie pojmuje tego, co jest Ducha Bożego, bo głupstwem jest dla niego i nie może zrozumieć, gdyż to się rozsądza duchem.
15. Duchowny zaś rozsądza wszystko i sam od nikogo nie bywa sądzony. (…)

3, 18. Niech się nikt nie łudzi; jeśli kto między wami zda się być mądrym na tym świecie, niech się stanie głupim, aby był mądrym.
19. Albowiem mądrość tego świata jest głupstwem u Boga. Napisano bowiem: "Pochwycę mędrców w ich chytrości."
20. I znowu: "Pan zna myśli mędrców, że są próżne."


Dlatego ty Maly bardzo błądzisz, Chrystus Apostołami uczynił nie uczonych, lecz prostych rybaków. I naukę jego dobrze przyjęli nie nauczeni w Piśmie i faryzeusze, lecz małe dzieci.

Tak i ty Maly, uniż się jak dziecko i z pokorą, oraz modlitwą wynikającą z wiary, zasiądź do Słowa Bożego, abyś nie został wrzucony do Jeziora Ognistego, tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zdajesz się bowiem samemu sobie być mądry (lecz mądrością światową), stań się zatem głupi, abyś stał się prawdziwie mądry. Wszystko bowiem co nie jest z wiary, grzechem jest.

Maly napisał/a:
Nie, Darcon, aby pisać artykuły, uprawiać egzegezę, w tak obszernej dziedzinie nauki, trzeba mieć wiedzę i umiejętności. I dobrze o tym wesz.


Rozważmy czymże jest wiedza; czyż nie od Boga ona pochodzi a mądrość nie jest jej matką?

Napisano bowiem:
„Wiedza mądrego rosnąć będzie jak woda przy powodzi,” (Mądrość Syracha 21, 13.).

Za mądrością idzie zatem i wiedza. A jeśli pierwszą posiadamy, o drugą nie musimy się martwić. Ale czymże mądrość nazwiemy, albo i co na takie miano zasłuchuje. Lecz cóż mówi Słowo?

Księga Eklezjastyka/Mądrość Syracha 1,
20. Pełnią mądrości jest bać się Boga, a z owoców jej nasycenie. (…)
34. Mądrością bowiem i umiejętnością jest bojaźń Boża,

Jeśli zatem mądrością, bojaźń Bożą nazywamy, bójmy się Boga, abyśmy mądrość posiedli, a z nią też wszelką wiedzę jaka jest człowiekowi potrzebna i Panu miła.

Tak i ja staram się czynić. „Mądrości” zaś ludzkich wyrzekam się i tąż ludzką „wiedzą” gardzę i za nic uważam; jako i inne rzeczy nieużyteczne i niepotrzebne.

Księga Mądrości 7, 1. I ja śmiertelnym jestem człowiekiem – równy wszystkim, potomkiem z ziemi zrodzonego przodka. W łonie matki wyrzeźbiony zostałem jako ciało.
2. Krzepłem we krwi przez czas dziesięciu księżyców, z męskiego nasienia się poczynając i rozkoszy, która ze spaniem się łączy.
3. I ja, gdym się urodził, zachrypnąłem się wspólnym powietrzem i zsunąłem się na pokrewną w doznaniach ziemię. Zapłakałem też podobnym, jak wszyscy, pierwszym głosem.
4. W pieluszkach się wychowałem i niepokojach,
5. bo nawet z królów żaden nie miał innego przebiegu narodzin.
6. Jednakowe wszystkich wejście w życie i takie samo odejście.
7. Dlatego modliłem się, i dana mi została roztropność;
prosiłem, i zstąpił na mnie duch mądrości.
(...)
15. Oby Bóg dał mi mówić rozumnie i żywić myśli godne tego, co mi dano, bo On sam i mądrości jest przewodnikiem, i mądrych poprawianiem.
16. Od niego zależymy my i nasze słowa, a również cały rozum i biegłość w kunsztach.
17. On sam rzetelną dał mi wiedzę o tym, co istnieje,

Amen.

Takiej zatem wiedzy i mądrości szukajmy, odrzucając wszystką ludzką, diabelską, która nie jest z Boga, ani Boga nie widziała. Nie od dziś bowiem wiadomo, że nauka ludzka wroga jest Bogu.

Wielkie są bowiem starania naukowców, aby zaprzeczyć prawdziwości Pisma Świętego. Lecz ci, godni wszelkiego potępienia, obmierźli głupcy na własną głowę szykują sobie wyrok, w czas sądzenia żywych i umarłych. Od takich fałszywych proroków, prorokujących kłamstwo, trzymajmy się wszyscy z dala.

Maly napisał/a:
Nie zmienia to jednak faktu, że tekst Tego_śmiertelnego jest po prostu słaby.


Dobrze, że nie bluźnierczy, jak chociażby inne przypisy, zaprzeczające globalnemu potopowi i wielokrotnie podważające prawdziwość, nieomylnego Słowa Bożego. W słabości zaś wiara się doskonali. Na tym zatem poprzestańmy.

II List św. Pawła Apostoła do Koryntian 12, 10. Dlatego mam upodobanie w słabościach moich, w potwarzach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach dla Chrystusa; albowiem gdy słaby jestem, wtedy jestem silny. (…)
13, 4. Choć bowiem ukrzyżowany został będąc słabym, ale żyje z mocy Bożej. Gdyż i my w nim słabi jesteśmy, lecz z nim żyć będziemy z mocy Bożej

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////SKROPLAMI
///////////////////////////////////////////////////////////////////////

Skroplami cieszą mnie twoje słowa, lecz i drżę ze strachu, bojąc się jak odbierzesz resztę. Zapewne nie we wszystkim będziemy się od razu zgadzać, a i ja mogę nieraz błądzić. Bądź dla mnie wyrozumiały, w mych upadkach.

Faktem jednak jest, że Biblię należy interpretować przez pryzmat wiary i z wiarą w to co w niej jest napisane. Cieszę się bardzo, że ty też tak uważasz. Tak starałem się tutaj pisać; traktując Pismo Święte z należnym mu szacunkiem, jako Słowo Boże, którym de facto jest przecież. Nie prowadziłem tutaj jakiejś głupiej krytyki Biblii, jak to niestety, często teraz bywa.

Jestem człowiekiem wierzącym i widzę, że ty (jeśli piszesz prawdę) również nim jesteś. Co już samo w sobie napełnia mnie wielką radością. Mało jest wiary we współczesnych czasach.

Ewangelia św. Mateusza 7,
13. Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka brama i przestronna jest droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest, którzy przez nią wchodzą.
14. O jak ciasna brama i wąska jest droga, która wiedzie do życia, a mało jest tych, którzy ją znajdują!

Tym bardziej cieszy zatem poznanie człowieka który prawdziwie szuka Boga. Niech więc nasza wiara nawzajem się umacnia, czy to przez dyskusje, czy też wzajemne wsparcie.

skroplami napisał/a:
Przyznaję, czytam po raz czwarty lub piąty i zachwyca mnie coraz bardziej. Wszystko staje się jasne i zrozumiałe, choć po pierwszym czytaniu zgłupiałem bo widziałem jakby same zaprzeczenia :(. Z czasem, po kolejnym i kolejnym, wszystko się połączyło, ok, idiotyczne porównanie, jak puzle i powstał przepiękny, prawdziwy, powalający prawdą obraz. Pełen życia, mądrości, geniuszu, ostrzeżeń, rad, właściwie pełen wszystkiego.


Gratuluję zaparcia i wiary! :)

Tak właśnie trzymaj! Pismo Święte należy czytać wielokrotnie, dobrze też w różnych wersjach by nawet to samo, napisane w inny sposób, zwróciło nam uwagę na szczegóły i umożliwiło lepsze zrozumienie tekstu świętego.

Mi bardzo też pomogło przepisywanie Biblii. Podczas przepisywania łatwiej jeszcze wszystko zrozumieć i poznać, niż czytając tylko. Niniejszym więc polecam i tobie ten sposób.

Może również zainteresowałaby cię stara wersja Nowego Testamentu, którą udało mi się, dzięki łasce Bożej, udostępnić w internecie.

Tutaj możesz poznać szczegóły: http://www.biblos.feen.pl/viewtopic.php?p=98240#98240

Ha, przyznaję i ja, że za pierwszym razem nie za wiele zrozumiałem. Nie było co prawda aż tak źle bym widział jakieś sprzeczności, lecz proces poznawania Boga i uczenia się odbywa się ciągle. Jak Chrystus powiedział swym uczniom, że miałby im wiele do powiedzenia, lecz jeszcze nie wszystko mogą jeszcze znieść, tak i nam Bóg poprzez czytanie Pisma powoli udziela zrozumienia, tak byśmy mogli przyjąć podaną wiedzę, przetrawić ją i wprowadzić w życie.

Biblia jest zaś księgą tak obszerną i pełną mądrości, że za każdym razem gdy ją czytamy, poznajemy i uczymy się nowych rzeczy. [Jeśli tylko podchodzimy do niej z pokorą i wiarą, oraz nie jesteśmy zaślepieni, przez różne błędne poglądy i naleciałości które wypaczają sens słowa Bożego.]

II. Do Tymoteusza 3, 16. Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do
wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości. 17. Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.

Słowo Boże jest wstanie przygotować nas do wszelkiego dobrego dzieła. Biblia jest jedynym podręcznikiem którego naprawdę potrzebujemy. Jedynym źródłem mądrości jest sam Bóg i to co nam daje. Jemu chwała, cześć i wieczne dziękczynienie. Amen.

Cieszy mnie zatem Skroplami, że tak wiele czytasz i Słowo układa się ci w jedną spójną całość.

Za pierwszym razem np. Psalmy Dawidowe, mogą się wydawać jedynie poetycką skargą Dawida na swój ciężki los. Znając już jednak lepiej Pismo, rozumiemy jak słowa te wiążą się z proroctwami i jak wielokrotnie spełniają się na Chrystusie. Wspaniałe uczucie! :)

Gdy będziemy prosić Boga o zrozumienie i wykazywać gorliwe staranie, dostrzeżemy powiązania których niemal nikt nie widzi.

Spójrz proszę, na te parę przykładów ciekawych połączeń:

//
Księga Koheleta (Eklezjastesa) [LXX] 12, 1. Pamiętaj o swoim Stwórcy (…)
2. nim słońce nie zasłoni się ciemnością, a także światło i księżyc, i gwiazdy (…)
3. mielące na żarnach osłabną, bo będzie ich za mało

Ewangelia św. Mateusza 24, 29. A natychmiast po utrapieniu owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da światłości swojej (…)
41. Dwie mielące w młynie: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona.
//

//
Ewangelia św. Mateusza 10, 35. Przyszedłem bowiem oddzielić człowieka od ojca swego i córkę od matki swojej i synową od świekry swojej. 36. I będą nieprzyjaciółmi człowieka domownicy jego. (…)
21, 18. Rano zaś wracając do miasta, uczuł głód.
19. A ujrzawszy jedno figowe drzewo przy drodze, przyszedł do niego i nie znalazł na nim nic prócz samych liści, i rzekł mu: Niechaj się nigdy z ciebie owoc nie rodzi na wieki. I uschła zaraz figa.

Ewangelia św. Marka 11, 12. A nazajutrz, gdy wychodzili z Betanii, uczuł głód.
13. I ujrzawszy z daleka figę okrytą liśćmi, przyszedł, czyby przypadkiem na niej czego nie znalazł. A przyszedłszy do niej, nic nie znalazł prócz liści, bo nie była to pora na figi.

Proroctwo Micheasza 7, 1. Biada mnie, żem się stał, jak ten, który zbiera w jesieni grona po winobraniu! Nie ma grona do zjedzenia, wczesnych fig pożądała dusza moja.
2. Zginął święty z ziemi, i prawego nie ma między ludźmi; wszyscy na krew czyhają, mąż brata swego na śmierć łowi.
3. Zło rąk swoich nazywają dobrem, książę żąda, sędzia zapłatą jest pochłonięty, a wielki mówił żądze duszy swojej, i zamieszali ją.
4. Kto najlepszy między nimi jest, jak oset, a kto prawy, jak ciernie z płotu. Dzień wypatrywania twego, nawiedzenie twoje przyszło; teraz będzie spustoszenie ich. 5 Nie wierzcie przyjacielowi i nie ufajcie książęciu; przed tą, która sypia na łonie twoim, strzeż zamków ust twoich.
6. Bo syn urąga ojcu, a córka powstaje na matkę swą, synowa na świekrę swoją, a nieprzyjaciółmi człowieka są domownicy jego.
//

//
Księga Tobiasza (LXX BA) 13, 17. Jeruzalem bowiem zbudowane zostanie z szafiru i szmaragdu, a jego mury – z drogocennego kamienia; wieże i przedmieścia – z czystego złota;

Objawienie/Apokalipsa 21, 2. Ja Jan widziałem święte miasto Jeruzalem nowe, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak oblubienica przystrojona dla swego męża. (…)
18. A mur jego był zbudowany z kamienia jaspisu, a samo miasto: złoto czyste, podobne do szkła czystego. 19. I fundamenty muru miasta ozdobione wszelkim drogim kamieniem. Pierwszy fundament jaspis, drugi szafir, trzeci chalcedon, czwarty szmaragd, 20. piąty sardoniks, szósty sardiusz, siódmy chryzolit, ósmy beryl, dziewiąty topaz, dziesiąty chryzopraz, jedenasty hiacynt, dwunasty ametyst.
//

//
Księga Mądrości (LXX) 2, 12. Omotajmy siecią sprawiedliwego, bo nam niewygodny: przeciwny jest naszym czynom, zarzuca nam łamanie Prawa, oskarża o grzechy naszej młodości.
13. Powiada, że ma wiedzę Bożą, i sługą Pana siebie nazywa.
14. Stał się nam potępieniem naszych myśli, przykry jest nam nawet jego widok.
15. Bo jego obyczaje niepodobne do innych, a jego ścieżki odmienne.
16. Uznał nas za fałszywą monetę, stroni od dróg naszych jak od nieczystości. Pochwałę głosi ostatecznego losu sprawiedliwych, chełpi się, że ma Boga za ojca.
17. Zobaczmy, czy słowa jego prawdziwe, i spróbujmy jakie to będzie jego odejście!
18. Bo jeśli sprawiedliwy jest Synem Boga, to mu pomoże i wyrwie go z rąk przeciwników!
19. Wystawmy go na próbę zniewag i tortur, by poznać jego łagodność i sprawdzić jego cierpliwość.
20. Skażmy go na śmierć haniebną, bo przecież, według słów jego, dozna nawiedzenia [Bożego]”.
21. Tak pomyśleli i wybrali bezdroża, bo złość ich zaślepiła.

Ewangelia św. Mateusza 27,
23. Rzekł im namiestnik: Cóż więc złego uczynił? Lecz oni jeszcze bardziej wołali, mówiąc: Niech będzie ukrzyżowany![b/] (…)
30. I plując nań, brali trzcinę, i bili go po głowie.
31. A gdy się z niego naśmiali, zdjęli zeń płaszcz, i oblekli go w odzienie jego, i powiedli go na ukrzyżowanie. (…)
41. Także i przedniejsi kapłani z doktorami i ze starszymi natrząsając się, mówili:
42. Innych wybawiał, sam siebie wybawić nie może. Jeśli jest królem Izraela, niech teraz zstąpi z krzyża, a uwierzymy mu.
43. [b]Ufał w Bogu, niech go teraz wybawi, jeżeli chce; bo powiedział: Że jest Synem Bożym.

//

//
Psalm 54, 6. Przerażenie i lękowe dreszcze mną zawładnęły, otoczyła mnie ciemność.
7. Więc wołam: „Kto mi da skrzydła jak gołębicy!?” Uleciałbym i znalazł spokój.
8. Uciekłbym jak najdalej i przebywał gdzieś na pustkowiach.

Objawienie 12, 14. I dano niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, aby poleciała na pustynię na miejsce swoje, gdzie ją żywią przez "czas i czasy i przez połowę czasu" z dala od widoku węża.
//

//
Księga Psalmów (LXX) 118, 18. Zdejmij zasłonę z moich oczu, abym dostrzegł prawdziwe uroki Twojego prawa. 19. Jestem pielgrzymem na tej ziemi, nie ukrywaj przede mną swoich przykazań.

II Do Koryntian 3, 14. Ale stępiały ich umysły. I aż po dzień dzisiejszy taż sama zasłona przy czytaniu Starego Testamentu pozostała nie odkryta (bo się ona odsłania w Chrystusie) 15. i aż po dzień dzisiejszy przy czytaniu Mojżesza zasłona ta spoczywa na sercu ich. 16. Ale gdy się serce ich nawróci do Pana, zasłona będzie zdjęta. (…)
5, 6. Zawsze więc jesteśmy odważni, wiedząc, że dopóki jesteśmy w ciele, pielgrzymujemy od Pana
//

Bez wątpienia podobne przykłady można by mnożyć w nieskończoność. Podałem tutaj tylko takie, często przeoczane i te które, akurat przyszły mi na myśl.

Dobrze mówisz Skroplami, Pismo Święte jest rzeczywiście pełne wszelkiej mądrości, pouczeń, rad, proroctw i wszystkiego co dobre i człowiekowi do życia potrzebne. Nad nie więcej nie potrzebujemy.

skroplami napisał/a:
Piszesz prosto i jasno, bardzo zrozumiale, we fragmencie który przeczytałem, i w sposób który przyciąga do czytania :). Zostałem już przyciągnięty, wrócę niedługo i będę Ci tutaj dopisywał, różności ;). Podziwiam też Twoją pracę, włożoną w tekst, ale ta praca, wiem :), uniosła Cię bliżej Boga :). Czy raczej, więcej Boga w Tobie jest teraz :).
Pozdrawiam, dziękuję, gratuluję :).


Cieszy mnie niezmiernie, że tak to odbierasz. :)

Starałem się pisać zrozumiale, jasno i prosto. Niech też każda praca przynosi dobre owoce i będzie Bogu poświęcona. Nie dla siebie bowiem żyjemy, my którzy Boga wielbimy całym sercem, lecz dla tego który za nas umarł i zmartwychwstał, istniejemy, abyśmy i my mogli za niego umrzeć i zmartwychwstać. Wszystko więc cokolwiek czynimy niechaj będzie na chwałę Bożą i dla budowania Królestwa Bożego. Niech tak się stanie.

Pozdrawiam cię Skroplami bardzo serdecznie, niechaj Bóg będzie z tobą i niechaj prowadzi cię swoją drogą. Bądź zdrów. :)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////KARP
///////////////////////////////////////////////////////////////////////


Karp przykro mi z twojego powodu. Nie ma co owijać w bawełnę, musisz nawrócić się, inaczej czeka cię potępienie w jeziorze ognistym. Jeśli bowiem i prawdziwych Ewangelii nie uznajesz, a nad nie stawiasz jakąś fałszywą „Ewangelię Tomasza”, to co ma powiedzieć ci człowiek który Biblię uznaje za podstawę swej wiary?

Nawróć się, zmień swoje postępowanie. Pokutuj, abyś nie zginął w piekle. Żałuj i proś Boga o zrozumienie i łaskę, a udzieli ci jej, bo jest Panem dobrym i miłosiernym. Dlaczego masz ginąć? Nawróć się, abyś żył.

Także i w tym co piszesz na początku widać twą niewiedzę.

karp napisał/a:
"za pomocą przypadkowej ewolucji"
- i tu przestałem czytać.


Cóż mam ci na to odpowiedzieć? Nie uściśliłeś zupełnie tego o co ci chodziło. Nie zgadzasz się, że nieprzypadkowo powstał człowiek?

Księga Mądrości 2, 1. Którzy myślą opacznie, powiedzieli sobie: „Krótkie i smętne jest nasze życie, na śmierć człowieka nie ma lekarstwa; nie znamy nikogo, kto by wrócił z hadesu. 2. Z czystego narodziliśmy się przypadku, a później będziemy, jakbyśmy nie istnieli.

Czy i ty dałeś zwieść się kłamstwie ewolucji?
Jeśli tak nawróć się i pokutuj, każdy bowiem kto wyznaje ewolucję bluźni przeciwko Bogu – który jest Stwórcą wszystkich rzeczy.

Chrystus nie przyniósł ludziom nauki o ewolucji. A Darwin twierdził, że jego teoria jest ostatnim gwoździem do trumny religii, chociaż jest ona co najwyżej ostatnim gwoździem jego trumny.

„Jestem przekonany, że gdyby jakiś zawodowy biolog poświęcił odpowiednią ilość czasu na troskliwe zbadanie założeń, na których opiera się doktryna makroewolucji, oraz obserwacyjnego i laboratoryjnego świadectwa ważnego dla problemu pochodzenia życia, to wywnioskowałby, że istnieją istotne powody nakazujące zwątpić w prawdziwość tej doktryny. Wierzę ponadto, że naukowo rzetelne kreacjonistyczne ujęcie pochodzenia życia jest nie tylko możliwe, ale że jest lepsze od ujęcia ewolucyjnego.” Dean H. Kenyon

Przeciw ewolucji chrześcijanie napisali naprawdę wiele. Właściwie rzecz biorąc jest ona, od dawna rzecz biorąc, zupełnie obalona. Nie zamierzam tutaj powtarzać tych wszystkich argumentów. Jeśli chcesz poznać prawdę, możesz choćby poczytać kreacjonistów.

Możesz również, choćby za pośrednictwem youtube, zapoznać się z filmami takimi jak: „Biblia kontra nauka” czy innymi związanymi z ewolucją i Pismem Świętym. Wtedy łatwo przekonasz się jak śmieszną i głupią jest ta wiara w dogmat ewolucji.

Faktem jest, że większość ludzi którzy interesują się Biblią, bardzo szybko porzuca tą bzdurę. Nie da się wierzyć dwóm sprzecznym świadkom, bo albo jednego posądzi się o kłamstwo, albo drugiego uzna niewiarygodnym. Nie można wierzyć w ewolucję i Boga.

Dlatego też zwykli ludzie którzy miłują Stwórcę i Jego Słowo, odrzucają ten przesąd naukowy. Tego też i tobie Karpie życzę. Na nawrócenie się nie jest jeszcze za późno. Szukaj Boga. Bądź zdrów. Pozdrawiam cię szczerze.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////DoCo
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
Bardzo dziękuję i cieszę się, że zechciałeś dla mojego skromnego dzieła poświęcić swój czas. :)

Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie!
:) :)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////
///////////////////////////////////////////////////////////////////////

Na koniec, skoro już zarzucano mi brak naukowych kompetencji do tłumaczenia Słowa Bożego. Chciałbym potwierdzić te spekulacje.

Ewangelia św. Jana 7,
14. Gdy zaś już było w pół święta, wszedł Jezus do świątyni, i nauczał
15. I dziwili się żydzi, mówiąc: Jakże ten umie Pismo, skoro się nie uczył?
16. Odpowiedział im Jezus, i rzekł: Moja nauka nie jest moja, ale tego, który mię posłał.

I ja nie uczyłem się w tym względzie od ludzi, co zaś mam, od Boga mam i dzięki Pismu, które jest swoim własnym komentatorem i przysposabia człowieka do każdego dobrego dzieła.

Nie chciałbym w żadnym razie, nigdy widzieć się jako naukowca, piszącego teksty naukowe. O sobie chętniej powiedziałbym parafrazując proroka Amosa: „Nie jestem ja uczonym ani uczniem wykładowcy; jestem jedynie pasterzem kóz, zbierającym siano. A gdy chodziłem za trawą, Pan wzbudził we mnie zapał i posłał do ludu swego chrześcijańskiego.”

Nie mam ja żadnej wiedzy, umiejętności, ani mądrości, poza tą której udzielił mi Bóg. Muszę więc powiedzieć: Sam z siebie nic nie mógłbym uczynić, zdolność moja z Boga jest (II. Do Koryntian 3, 5.).

Wszystko więc co czynię niechaj będzie na chwałę Bożą, jako i mówi Apostoł Piotr (1. List 4, 11.): „Kto przemawia, niech wygłasza słowa Boże, kto posługuje, niech czyni to z przekonania, którego udziela Bóg, aby we wszystkim Bóg był uwielbiony przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała i panowanie na wieki wieków. Amen.”


///////////////////////////////////////////////////////////////////////
Na tym też kończę ten komentarz komentarzy.

Pozdrawiam wszystkich, którzy to czytają. Niechaj Bóg będzie z wami. Poznawajcie Pismo Święte. Szukajcie Boga i o Nim zawsze pamiętajcie. Tylko w Nim mądrość, ratunek i ocalenie. Bądźcie zdrowi.

Ten Śmiertelny
karp dnia 23.03.2018 12:25
Cytat:
Karp przykro mi z twojego powodu. Nie ma co owijać w bawełnę, musisz nawrócić się, inaczej czeka cię potępienie w jeziorze ognistym. Jeśli bowiem i prawdziwych Ewangelii nie uznajesz, a nad nie stawiasz jakąś fałszywą „Ewangelię Tomasza”, to co ma powiedzieć ci człowiek który Biblię uznaje za podstawę swej wiary?


Najlepiej nic.
Nie widzę sensu w prowadzeniu racjonalnej dyskusji z ludźmi, którzy nie przyjmują racjonalnych dowodów i miast tego opierają się na wierze.
Poza tym za dużo piszesz, a nic z tego nie wynika prócz obrazu głębokiej krzywdy dokonanej przez religijną indoktrynację na twoim umyśle.
Mi też przykro z twojego powodu.

Pozdrawiam
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty