Wiersz "epitafium" dla znanego współczesnego poety JSK Piękny wiersz, pełen emocji, żalu, ale jednocześnie nadziei i wiary. Pewnie Jan czyta ten wiersz, Lilah i się uśmiecha serdecznie, tak jak ja się uśmiecham. Jeden z lepszych, jakie tutaj ostatnio czytałam. To jest tekst prosty niby, ale nie do końca. Zachłystuję się wersami, przez które Autorka pięknie płynie. Do wielokrotnego czytania, tak myślę, w tej prostocie wiersza kryje się właśnie piękno, bez udziwnień, bez napuszonych metafor prowadzisz czytelnika po ogrodzie ciszy wspaniałego poety Jana Kiczora tak, mam nadzieję, że to o nim. Nie przepadam za rymowanymi wierszami, ale ten jawi mi się jako wiersz dobrej uczennicy, która oddaje hołd mistrzowi bo niebanalnie przecież Jan pisał. Jego wiersze o muzyce drgały, jego wiersze o wierze napawały nadzieją na lepsze. Autorka Lilah, nie epatuje totalnym żalem; - to piękna strofa, Lilah
nie emanuje z wiersza patos.
Jestem na tak bardzo
pozdrawiam i dziękuję

PS naprawdę się wzruszyłam

Piękny wiersz, Lilu. Wzruszający, jak trzeba - utrzymany w tonie wypowiedzi funeralnej.
Zmieniłabym zakończenie. Zupełnie odbiega poziomem od całości wiersza, jakby z niższej półki.

Nie będę sugerować, jak podkręcić, nie chcę się bawić w pisanie wiersza na cztery ręce, ale wiem, że poprawisz.

Buziaki,

z.

Bardzo podoba mi się ten wiersz-jest tak szczerze napisany - taki dopracowany emocjonalnie. Pięknie współgrają tu ze sobą dwa światy - tęsknoty.
Pozdrawiam

Myślę, że pan Jan czyta Twój wiersz i uśmiecha się do Ciebie, Lilu
Bo dałaś pokaz takiej wrażliwości i piękna, że muszę powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem.

Ludzie odchodzą, a jeśli byli to ludzie nam bliscy, to boli podwójnie.
Uważam, że trzeba ich uwieczniać w prozie i poezji, by pamięć o nich przetrwała.

Podoba mi się też melodia wiersza - bardzo łagodna i płynna, z przyjemnością się czyta.

Jesteś wielką romantyczką, Lilu, i ja to wiem

To jeden z lepszych okolicznościowych wierszy, jakie czytałam, Lil.

Dlatego dobrze byłoby dopracować ostatnią zwrotkę do poziomu poprzednich.
Może pokombinowałabyś z zakończeniem:
- i nas zaprosisz do siebie w gościnę
tak jak za życia - ?
Mnie się właśnie nasunęło:
- Gdy dni się skurczą i czas ziemski minie,
bo przecież wszyscy muszą kiedyś odejść,
i nas zaprosisz do siebie w gościnę,
w niebiańskie progi.

Aha:

- Może za­ło­żysz i tam Ogród Ciszy,
jak tu, na ziemi.
Nie lepiej bez nawiasów?

Serdeczności.

Piękny, emocjonalny wiersz z niebanalnymi rymami (w zdecydowanej większości).

Pozdrawiam