KMIECIE

Noc tajemna, iskrzą gwiazdy, księżyc blado lśni

Łypie okiem i łysiną, patrzy, kogo spić

A w ciemnościach, tam na górze, gdzie zamczyska gmach

Słychać krzyki bardzo duże, ktoś tam kogoś gna

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Mamy przecież po dwadzieścia lat

Tam w komnacie przeogromnej, gdzie księżyca blask

Kmieć dowcipy rzucał ciężkie, ten i ów się śmiał

Nagle ktoś się zdenerwował, cisnął w kmiecia śmieć

Kmieć odezwał się czupurnie i zaczęło wrzeć

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Mamy przecież po dwadzieścia lat

Wnet rozgorzał bój zacięty, kmieć tam kmiecia prał

Czasem wypił coś z butelki, zgarnął wina dzban

Gdy pokrzepił się wśród zgiełku, zdzierał kilka szmat

Nieraz kogoś wziął na huki, odbił czyjąś garść

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Mamy przecież po dwadzieścia lat

Nie wiadomo, co by było, lecz zaczęło dnieć

Awantura się skończyła, większość zmorzył sen

Wszak nie wszystkich, więc niektórym trzeba było grać

Chcieli jeszcze potańcować, bo nie mogli spać

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Śmiej się śmiej, śmiej się śmiej

             Mamy przecież po dwadzieścia lat

                                                LECH NIEDUZIAK  

Gdynia.