Całe życie trucizny do głów nam wtłaczali,
abyśmy jak to oni chcą, sami się stali,
byśmy nie nosili naszych wartości w sobie,
które by nasz kształtowały, w swej własnej mowie.

Dzisiaj większość opiera się na tym co było,
tym w czym się już chodziło, tym w czym się już żyło.
Tłumaczą to kulturą, tradycją i tym całym
patriotyzmem, który zabiera kroczkiem małym
poczucie martwej świata przeszłości. I już nie
jest jasne, co jest. Co tu było nikt nie wie,
Albo teraz będzie przed zmierzchu blaskiem świtu.

Wiedzieć jużby trzeba będzie, co będzie. Trzeba!
By się nie obudzić z głową wyżej niż drzewa.
Bo obudzimy się w innym świata obrazie,
gdzie prawda na dole, a my na górze - w gazie.

A gdy już przyjdzie godzina naszej zagłady
i wejdziemy na egzaminów grząskie mady,
staniemy przed sobą i powiemy: "Cóż nam było
po tym, cośmy robili? Dzisiaj  jest, a zmyło
się jutro, w wiedzy zbędnej przepaści odmęcie.
Skończą się tradycji zbędne mowy i sznury,
które poniekąd dowiodły nas na szczyt kultury.
Nas - nowe pokolenie w szarości usnute,
które nie będzie miało na tablicy wykute
swojej przeszłości, tylko tą przeszłość przeszłości,
którą nas raczą poić już od lat najmłodszych,
abyśmy tylko nie mieli swych wierzeń słodszych."

I tak życie nasze tu przeżyjemy całe.
Jakież ono skąpe! Jakież ono małe!
Zamiast sięgać już teraz nowych wyzwań szczerze,
my tu żyjemy dzisiaj w starych duszach szmerze.
A wirtualny świat zatruwa doskonale,
stworzone dla nas życie. W sprawach już nawale,
dręczonymi od dawna, nie widzimy siebie,
ani tu na ziemi, ani w gwiazdach na niebie.

Więc...
By by wielkim jak jakiś Mickiewicz obleśny
można tylko pomarzyć. I jak grzyb leśny
co wyrósł samotny, zakryty na polanie,
czekać, aż nowego świata prawo nastanie.
O ile to się stanie.