Dziękuję, allasko.
Pozdrawiam.

Cieszę się, że się podoba, Zolu, dziękuję.
Pozdrawiam.

chyba jesteś młoda albo zakochana.


6.4 Komentarz musi jasno wyrażać opinie danego Użytkownika na temat utworu.
6.6 Komentarz powinien być tak rozbudowany, aby autor domyślił się, co przeszkadzało lub podobało się komentującemu.
6.8 Komentarze to nie czat. Od rozmów niezwiązanych z tematem utworu jest shoutbox, prywatna wiadomość lub inna forma kontaktu z autorem.

przyp. red. EF

Urokliwy, subtelny i jednocześnie bezpretensjonalny wiersz (co bardzo cenię w poezji). Potrafisz przelać na papier uczucia, emocje między dwojgiem ludzi, którzy są ze sobą od dawna i pomimo trudnych przeżyć, nadal mają nadzieję na wzajemną bliskość. Pozdrawiam cieplutko

Gabi, dziękuję serdecznie.

Uściski

Gago, niezmiernie mi miło, dziękuję.

Pozdrawiam

Kamyczku, jakże ja Ciebie rozumiem.
Zwykle to jesień działa nostalgicznie i u Ciebie troszkę jesiennie. Ja z wiosną "puszczam nowe pąki róż" i także zamykam drzwi, by zaraz je otworzyć. Czas jest nieubłagany ale też potrafi uleczyć rany. A to co naprawdę boli, nieraz lepiej przelać na "papier".
Podobało mi się
Zbyś

Rozpaliłaś tym wierszem tyle wewnętrznego ciepełka, tyle pozytywnych uczuć. Chciałabym być taką kobietą, która potrafi powiedzieć "zostań".. Piękny.

Pięknie lirycznie rozpisana trójjedność:


która dzięki swojej wszechogarniającości zyskuje wymiar mistyczny, ale przede wszystkim - ludzki. Ogromnie ciepła i wzruszająca pieśń na cześć bliskości.

Pozdrowienia

Wspaniały wiersz Łucjo, przystaję z podziwem, gdy drżą we mnie wszystkie te słowa, potrafisz oddać najpiękniej, na czułej strunie. Buziaki i uściski

Ja niestety mam nieco mniej entuzjazmu dla tego wiersza. Jak wiesz, uważam, że pewne podstawy warsztatu masz opanowane. Takie teksty mogą poruszać i mają swoich zwolenników (co z resztą widać po komentarzach). Niestety, uważam, że to nie jest dobry wiersz.

Myślę, że - mimo, że widać, że w jakiś sposób dopracowujesz swoje teksty - to ślizgasz się w nich cały czas po powierzchni tego, co można robić z językiem w wierszu. Zatrzymujesz się na poziomie tego, co sprawdzone (a czasem nawet już oklepane!), co wielokrotnie już pojawiało się już u innych. Budujesz swoje wersy z klisz, poruszasz się w "bezpiecznym" klimacie. Pisząc w ten sposób, nie narażasz się na pewno jakąś spektakularną grafomanię, ale stajesz się raczej naśladowcą i odtwórcą niż artystą.

Czy jesień musi być zawsze złotolistna? Czy wiatr w kominie musi koniecznie zagrać ciszę? Przecież to da się opisać na miliony innych sposobów, bardziej adekwatnych do współczesnych rejestrów języka polskiego.

Pozdrawiam serdecznie

Ale to piękne!Zaczytałam się i zamyśliłam. Obraz malował się cudownie- z nutą nostalgii. Ech.

Kamyczku, ten wiersz jest wędrówką dojrzałego człowieka obarczonego bagażem nie tylko twórczych przeżyć.
Dobiegł uszu krytyczny głos, ale nie mnie oceniać, choć mam inne zdanie.
Pojawienie się każdego Twojego wiersza, nie tylko dla mnie, jest wielką radością. Może odbiega od obowiązującej mody, ale czy trzeba patrzeć w tę stronę? Poetyka Twoich wierszy jest mi bliska, podobnie, jak niezależna od modowych trendów poezja Jacka Dehnela.

Uruchamiasz wyobraźnię, dajesz natchnienie i za to dzięki.

Oczekuję na dalsze.
Serdeczności

Witaj, Jolu,

Myślę, że krytyka jest potrzebna, zwłaszcza ta konstruktywna, bo dzięki niej możemy się rozwijać, dlatego też nie obrażam się na czytelnika, któremu się chce czytać, analizować i wychwytywać ewentualne błędy (tu ukłon w stronę Miladory - dziękuję, Milu za wszystko).
- to się cieszę, bardzo. Pozdrowienia.

Witaj, Anno Wu,

- a ja dziękuję za czytanie i podzielenie się refleksją po lekturze wiersza. Pozdrowienia.

- uda się, a co miałoby się nie udać, Arkady.

Dzięki, pozdrawiam serdecznie.