Gago czytam ten wiersz, wychodzę, wracam i czytam, znów wychodzę, ale zaraz potem wracam ponownie. Gdyby nie to, że mam Cię zapisaną w ulubionych autorach, to nie zwróciłbym uwagi na ten wiersz. Po prostu nie przemawiają do mnie takie tytuły. Nie mam na to żadnego argumentu. Po prostu nie przepadam. Ale to tylko tytuł i mocno subiektywna opinia niczym nie podparta
Sam wiersz, jak to u ciebie bywa, bardzo dobrze poprowadzony. Udało Ci się opowiedzieć historię (kolejny raz). Jest to bardzo dobre studium przemian jakie zachodzą w uczuciach kogoś, kto został opuszczony. Podoba mi się ten kalendarzowy upływ czasu. Przecież uczucia nie zmieniają się z dnia na dzień. Najbardziej takim przemawiającym motywem jest to wymazywanie uczuć na siłę. Brzmi w tym jakaś głęboka tęsknota, smutek i gorzkie rozczarowanie. Przemawia do uczuć odbiorcy. Przynajmniej do moich. Aby jeden moment nie przemawia do mnie:

Jakoś to trochę nieporadnie brzmi. Chociaż może to kwestia przyzwyczajenia. Może jak wrócę tu za jakiś rok, wtedy ten fragment będzie dla mnie piękny. Nie wiem. Nie znam się zbytnio. Mówię aby, że mi osobiście to niezbyt pasuje tu.
To jeszcze raz powiem, że bardzo dobrze sobie radzisz z piórem i umiesz opowiedzieć emocjonalną historię w sposób delikatny i nienachalny. Oby tak dalej
Do miłego

Witaj "młoda" .
Sztachnąłem się, jak cygarem . Twoim wierszem .
Cóż, cygarem można się zaciągać, bardzo przyjemne . Ty jednak nie próbuj .
"Dojrzewa" Cię życie, szczęście i nieszczęście w warkocze splecione, "codzienność" .
Hm, niezwykłym jest patrzeć na "to". No pozwalasz się przyglądać, przez obrazy w lustrze ze słów odbite. Piękne krajobrazy sercem malowane, pogoda i niepogoda też na nich.
No prawie, prawie jesteś jak środek cudnego lata, chociaż tylko wiosna w Tobie wciąż .
Zaraz, może Ty "afrykanka" i ziemia i świat wokoło Ciebie wciąż wiosna, lato, wiosna, lato a tylko chwilami, pory deszczowe ? Tak, tak jakby. Polska "afrykanka" .
Dokładniej? Jesteś wielkim "hutniczym" piecem uczuć, który sam tworzy niezwykłe "naczynia" i "sprzęty" dla "kuchni poezji" . A w przerwie pozwalasz sobie korzystać z powyższego i zapraszasz na ucztę po "ugotowaniu" słów do których przyprawa, to ponownie Ty .