Wstał z łózka i nałożył na siebie szlafrok. Pukanie do drzwi stawało się coraz bardziej donośne.

- Idę, już idę! Spokojnie, bo zaraz mi drzwi rozwalicie.

Była trzecia w nocy.

- ,,Kto o tej porze dobija się do mnie?"

Otworzył drzwi. Na korytarzu ujrzał swego brata. Ubrany w brązowy płaszcz, na głowie miał kapelusz, który zresztą zaraz ściągnął. Obaj, nie wiedzieli jak się zachować. Stali jak posągi wmurowane w kamień. W końcu jego brat wyciągnął pierwszy rękę Rzucili się sobie w ramiona. Łzy ciekły im po policzkach.

Siedem lat bez wieści, w milczeniu, aż w końcu przysiedli w kuchni razem do stołu. Piec był nagrzany, na dworze sroga zima.

- Myślałem, że ubecy, nigdy ciebie nie puszczą. Już się nie zobaczymy.

- Było ciężko. Marzyłem o spotkaniu z tobą. Zawzięty byłem jak mnie bili. Musiałem się z tobą zobaczyć.

- Co teraz zamierzasz? Do partii nie wstąpisz a bez tego, będzie ci ciężko.

- Chce przedostać się na zachód.

- Nie dasz rady! Wszystkie granice są strzelnie strzeżone.

- Ja przyszedłem po ciebie.

- Mi jest tu dobrze. Jem swój chleb. Obcego jeść nie będę!

- Mam piętnaście minut. Jedź ze mną

- Nie…już powiedziałem.

-Zaraz musze wyjść. Transport! Nie mogę się spóźnić.

Powstali i podali sobie dłonie

- Dbaj o siebie i pilnuj się…i nie wracaj już tutaj Pod żadnym pozorem. Trzymam kciuki za ciebie!

Upłynęło dwadzieścia lat i ponownie się spotkali. Był to rok 1991. Granice zostały otwarte.