Aniu podoba mi się, ale końcówka mnie
zaskoczyła: czytałam kiedyś książkę pana Niwińskiego pt:"Ja". Autor mówił wyraźnie, że człowiek bez lustra, to ten który sterowany jest od wewnątrz, gdy ma takie lustro, to nie jest tak łatwo nim manipulować. Człowiek z lustrem to taki, który umie rozmawiać ze sobą samym. Nie wiem, może u Ciebie w wierszu końcówka z lustrzanym odbiciem mówi o tym, by nie zatracić siebie samego. Czekam na odpowiedź, ewentualnie na inne komentarze.
pozdrawiam

Bardzo liryczna ta krótka opowieść
A wniosek taki, że wszystko się może zdarzyć.
Nic nie jest zabrane na wieki.

W lustrze czasem można zobaczyć coś, czego by nie chciało się widzieć.
I ja to tak właśnie czytam - nie patrz w lustro, bo możesz zobaczyć tam sumę swych złych uczynków.

Jak zwykle zastosowałaś prosty, obrazowy język i poprzez to wiersz stał się bardzo ludzki.
Jest w stanie przemówić do każdego.
I to w tym wszystkim jest właśnie piękne, że czyta się wiersz a nie stek maszkaronów i pseudo metafor.

Masz ten dar pisania prostym językiem, i taka winna być poezja, jak uśmiech, jak blask słońca...

Aniu

musiałem się zalogować, żeby Ci powiedzieć;
wiersz zrobił na mnie wrażenie,
i wcale nie puenta, ani coś tam dalej - choć całość bez zarzutu,
ale to co poniżej:



jakby wyjęte z mojej biografii
Dziękuję i pozdrawiam.

PS. Pewien poeta z Krakowa powiedział,
że najważniejsze w wierszu są pierwsze wersy.
W tym wierszu to zadziałało,
znaczy się zadziałało na mnie

Witaj Aniu.

Wiersz nosi znamiona pewnej prawdziwość, czegoś co może się wydarzyć, czyli niekoniecznie ta historia musi być bajką, choć z drugiej strony, dlaczego nie... Kiedyś w rozmowie z Al-szamanką, która biegle włada niemieckim, dowiedziałem się że język niemiecki to najbardziej bogaty język poetycki. Żaden inny język nie odda opisu uczucia, doskonałości czy wrażliwości jaką chcemy przekazać słowem. Ten język to potrafi. Nie dziwie się więc że bracia Grimm pisali najpiękniejsze bajki.
Peel w wierszu ma niedoścignioną potrzebę posiadania...bycia kochaną. To "lustro" odbieram jednak inaczej, by nie zastać w nim kogoś tego samego. Nie dać złapać się temu samemu odbicu. Ma być inne - w innej twarzy. Pozdrawiam serdecznie.

Wierszy nie pisuję, choć coś tam wyskrobałem (siląc się by było śmiesznie) o zwierzętach.

Powiem Ci Aniu, że z zasady omijam poezję szerokim łukiem, nie chcąc zdradzić własnego ignoranctwa (w tej dziedzinie) .

Z drugiej strony, chciałbym się za Twój trud (dla mnie bardzo cenny) włożony w moje teksty, zrewanżować.
Przeczytałem wszystkie Twoje wiersze, są przesycone liryką i zmysłowością, która działa na czytelnika.
Wybrałem Baśń, bo dla mnie, mimo krótkiej formy, kompresuje obszerną i barwną opowieść. Może dlatego, że w tyle głowy mam dwa bardzo dobre, jednak ogromnie się różniące filmy. Jeden niemiecki - którego nie mogę znaleźć na youtub'ie, a opowiada uwspółcześnioną historię kopciuszka i słynny film o bokserze z australijskim akorem Crowd'em - Cindirella.

Jednak poza sympatycznymi odczuciami jakie towarzyszyły mi przy czytaniu. Nie ośmielę się poddawać analizie, a tymbardziej szukać niedostatków w Twoich wierszach.
Pozdrawiam, Kj

Hej, Aniu,

Właśnie łamię swoje postanowienie, że nie tykam czyjejś poezji. A nie tykam, bo jej kompletnie nie rozumiem. Szczególnie tej zawoalowanej. Ba, nawet swojej nie zawsze rozumiem. bo czasem też piszę
Ale ten wiersz przemówił do mnie. Jest przejrzysty i... z drugim dnem, a może stroną lustra. Szczególnie to:

Zobaczymy, może w przyszłości jeszcze zajrzę do Twoich wierszy. Szkoda, że nie piszesz prozy, bo chętniej bym ją czytał.

Pozdrawiam