Czasem, gdy czujemy się bardzo kochani, największą mądrością jest nie zrobić kolejnego kroku.

Powtarzałam to w sercu cały wieczór, a wszystkie szpalery i śnięte krzewy pochylały się w rozczarowaniu.

Po powrocie na północ upięłam znów miękko włosy. Dom przyjmuje mnie niezmiennie niebem pełnym nowych konstelacji. Wypełniona nocą byłam tam krótkim pocałunkiem albo ostatnim oddechem, zastygam bowiem zawsze, gdy przeszłość jest moją śmiercią. O tym, że odchodzimy, mówi nam tylko ból w piersi. Zatrzymujemy się tak jak wówczas, łapiemy oddech, oddychamy szybko, tracąc, bez przerwy tracąc. Chłoniemy uśmiechy tak szybko i nietrwale, jak trwa szczęście, gdy przytuleni patrzymy w gwiazdy. Nakładamy jego okulary na drugie, i tak na zmianę patrzymy. 

Lecz gdy przeszedł mnie pierwszy chłód, wiedziałam: to szalone lato skończyło się. Zdałam swój egzamin. Mój Boże, nigdy nie jesteśmy w stanie przeniknąć żadnego serca ani jego bólu. Widzę to dziś wyraźnie. Zaciśnięcie. Zastyganie. Skamienienie. Umierał bez przerwy, od wielu już lat razem z nią. Gdy ukochany mężczyzna traci mamę, często w myślach pytasz ją właśnie, czy zdołam wnieść jasność do otchłani w człowieku. Dotarłam tu z owej wiosny i lata, nieledwie przez przypadek. To niewytłumaczalne, był ze mną. Był dla mnie. Byłam tam z nim całkowicie. Jednakże nie przeniknę nigdy owej dławiącej ciemności, tej rany, nie mam do niej dostępu, nie zasypię sobą snu, umęczenia, ostatecznego dokonania się. 

Pozostawię go tam, gdzie go zastałam. W Słowie. Wrzucę zasuszone goździki, trochę bławatków i maków. Na początku suche kwiaty będą jak utracony raj. Patrzę na żywe jeszcze kolory i tonę, tonę, wyrzucona zostaję tylko na nieznane ziemie. Zaryzykowałam kochając. Zrobiłam, Boże, ten krok i nic mnie nie przekona, że przegrałam. Odnalazłam tylko eden w swym własnym odbiciu. 

Proszę tylko o jedno - nie zsyłaj na mnie więcej miłości. Ze wszystkim innym poradzę sobie. W ogrodzie na zawsze zdecydowałam się błąkać jak głupi, szczęśliwy ślepiec.