To pozostaje mi się przywitać z Tobą Weroniko o dziwnych cyfrach. Będę się znęcać. Nad tekstem, oczywiście, o swoją osobę możesz być (chyba) bezpieczna. No ale, do rzeczy.

Mam ogólnie rzecz biorąc dwie opinie do przekazania. Subiektywną i obiektywną. Ta druga pójdzie najpierw. I od razu pytanie. Weroniko, czytałaś ten tekst po tym jak go napisałaś? Bo, szczerze powiedziawszy, jeżeli ilość błędów interpunkcyjnych ma o czymś świadczyć to albo o jakiejś skrajnej niewiedzy na temat tworzenia zdań albo o zwykłym olaniu czytelnika. Nie wiem co gorsze. I tutaj nawet nie twierdzę, że jest tak czy inaczej. Ale, ze względu na brak jakichkolwiek dodatkowych informacji, muszę zgadywać. Więc co mamy?



Jedno z najdłuższych zdań na początek to taki mój personalny gwoźdź do trumny. Z tego przecież można dwa zdania wykaraskać i to spokojnie. Już nie powiem nic na temat zjadanych przecinków (przynajmniej dwóch).



"nie wiem, czy"



"się, aby"



Tego zabiegu zupełnie nie rozumiem. Po pierwsze "apeluje:", po drugie niby-dialog oddzielony akapitem nie ma sensu. Wystarczyło zwyczajnie włożyć to podwijanie w cytat. Po trzecie - co to za konstrukcja by po wykrzykniku dać pauzę A POTEM zacząć zdanie od dużej litery? Bezsens. Po czwarte - "spodni!". Skąd ta tendencja do robienia spacji przed znakami zakańczającymi zdanie skoro nie robisz tego w przypadku kropek?



"oczywiście, aby"
"się, jeżeli"


"buty, które okazały się". Stwierdzenie "okazały się być" jest redundancją, błędną pod względem gramatycznym.



Czy ja wpadłem na obiad ze spaghetti czy na tekst literacki? Po pierwsze - jakie znaczenie ma wiek postaci? Czy on wpływa jakoś na narrację? Po drugie - "osoby której płci nie zdołałam określić" czyli... osoby? Skoro nie umiesz określić to takie stwierdzenie nie ma sensu. Po trzecie - skoro nie umiesz określić to skąd dalej dokładny, co do minut (!) opis akcji wykonywanej przez tą niby postać? W czasie spoglądania na tą istotę, kimkolwiek by ona nie była, normalny obserwator umiałby określić coś tak prostego jak płeć. Szczególnie, że potem stwierdzasz i tak, że to "on" (bo "on wyciągnął". Po czwarte - z tego można zrobić pięć zdań. Nie wiem skąd ten stylistyczny (niewytłumaczalny) fetyszyzm ku zdaniom długim? Po piąte - "zza".

I tak to się ciągnie. I wali po oczach. I w sumie to zabiło dla mnie radość z samego tekstu.

Teraz opinia subiektywna - autorka powinna przysiąść przy jakimś gramatycznym pisemku i wkuwać, aż sił. Bo dla mnie to taka lekka obraza dla czytelnika. Nie wymagam, osobiście, perfekcji. Ale ilość popełnianych błędów na tekst składający się z mniej niż 500 słów jest horrendalna. Czuję, że to było napisane na telefonie, bez przemyślenia, bez koncepcji. Ot, potok myśli. I ja rozumiem, bo sam w takim potoku piszę, ale to nie usprawiedliwia taką perfidną prezentację. Ale, być może jestem jedynie nazistą gramatycznym. Kto, na ten moment, o tym wie? Więc, jeżeli mogę, prosić autorkę o coś to prosiłbym o jedno. Niech autorka zastanowi się czy chciałaby, by książka jej ulubionego autora/autorki była przepełniona tak okropną ilością błędów. Jeżeli odpowiedź jest na "tak" to, cóż, ostrzę nóż na dalsze rekonstrukcję.

Mimo tego, że moja krytyka wynikać może z negatywnych tendencji to czuję, że jest w niej logiczne rozumowanie. Być może jesteś osobą młodą, nieświadomą, może też nie znasz obsługi komputera, jakkolwiek. Niestety nie przedstawiłaś się nam na forum co odrobinę ukróca potencjalnie możliwe kombinacje sytuacji. Tak czy inaczej czuję, że mogłaś się postarać bardziej, szczególnie w tym pierwszym tekście na PP. Ale, kto wie? Może mnie jeszcze miło zaskoczysz. Na razie ocena leci niska. Być może wkrótce będzie lepiej.

Tak, jak napisał Silvus, Weroniko. Najpierw chciałem napisać Ci na poważnie, dlaczego interpunkcja jest ważna, ale może lepszy będzie przykład humorystyczny.
Koleżanka chciała mieć pięknie wymalowaną ścianę, coś pomiędzy graffiti i obrazem. Wynajęła artystę, uzgodnili projekt, malowidło wyszło piękne. Gość kończy i się zbiera.
– Ale zaraz, co z brudną podłogą? – pyta koleżanka, patrząc na połowę podłogi upaćkaną farbą.
– No wie pani! To jest praca artystyczna, tu się liczy przekaz, treść! A pani mi coś o brudnej podłodze. – Wzruszył ramionami i poszedł.
Pozdrawiam serdecznie.