17 maj - hannacze
Proza » Obyczajowe » 17 maj
A A A
Od autora: Ålesund, miasto nadziei miasto cudów cz.6

 

Zbliżał się siedemnasty maja, najważniejszy dzień w Norwegii. Zapisany w kalendarzu czerwonymi literami, ustawowo wolny od pracy. Za pracę w tym dniu, pracodawca zmuszony jest płacić swym pracownikom dwieście procent wynagrodzenia. Mam wrażenie, że wiedza o tym najważniejszym dniu wyssana została wraz z mlekiem matki i przekazywana jest w taki sposób z pokolenia na pokolenie.

Wrastanie w tutejszą kulturę powoduje, że i ja zaczynam wierzyć informacji, iż siedemnasty maja to wielki dzień. Choć zostało jeszcze trochę czasu, zaczynam szukać w szafie białej bluzki.

            Miasto zaczyna skupiać na sobie uwagę. Udziela mi się atmosfera wielkich porządków.

Właściciele domów myją elewacje swych budynków. Sprzątane i myte są tunele, chodniki i ulice. Na niewielkich skwerach sadzone są żonkile i tulipany. Ålesund wszystkimi możliwymi sposobami obwieszcza, że zbliża się ów wielki dzień.

            Wszystko to po to, by siedemnastego maja, w godzinach porannych, ufortyfikował się pochód kolorowo ubranych obywateli kraju z listy tych najbogatszych na świecie i przeszedł ulicami zwykle bardzo spokojnego miasta, manifestując swój stosunek do historii. Na co dzień ulice pełne są ludności napływowej. Tego dnia pojawi się na nich niespotykana ilość tubylców odzianych w oryginalne stroje z epoki. Kobiety będą mieć na sobie sięgające do ziemi suknie z ciężkiego sukna, haftowane i obszywane różnymi wzorami w zależności od regionu, z którego pochodzą. Mężczyźni ubrani będą w białe koszule z długimi rękawami, spodnie z sukna zakończone tuż pod kolanami, białe wełniane długie skarpety i szelki. W zależności od pogody, przywdziewane będą również odpowiednie kubraki. Wygląd przebranych tubylców dopełnią buty sprzed kilku wieków, idealnie pasujące do wspomnianego stroju. Tego dnia przez Ålesund przetoczy się historia. Niemowlęta zostaną w pochodzie przewiezione wózkami z epoki, a małe dziewczynki będą miały na głowach białe, haftowane, zakończone falbanką czepki.

            Pochód otworzą orkiestry dęte trębaczy w przeróżnym wieku - od kilku do kilkudziesięciu lat. Za nimi pójdą uczniowie szkół i tu pojawi się pewna dysharmonia, bo stroje i kolory skór będą różne. Później hałaśliwa młodzież, wśród której wyróżnią się tegoroczni maturzyści przebrani w przeróżny szalony sposób. Następnie swą obecność zaznaczą zwolennicy kolorowej tęczy, a za nimi już mniej liczące się w hierarchii społecznej grupy.

            Wszystko to ma na celu upamiętnić wydarzenie sprzed ponad dwustu lat - podpisanie konstytucji, która dała Norwegom poczucie tożsamości i określiła ich miejsce pośród krajów demokratycznych.

            To również dzień, w którym oczy całego świata skupią się ten jeden raz w roku na Norwegii. Zagraniczne telewizje pokażą przebrany tłum i wspomną o konstytucji tego spokojnego i zamożnego kraju. W tym jedynym dniu będzie o Norwegii głośno. Kto wie, może spowoduje to napływ kolejnej fali ludności poszukującej lepszego bytu, sprawiedliwego traktowania, szacunku w życiu i pracy.

Myśląc o tym nadchodzącym dniu, odpoczywam nieopodal domu na niewielkim skrawku zieleni i sycę się promieniami słońca, którego tutaj nie ma zbyt wiele. Chłonę zapach morza, który dominuje wszelkie inne zapachy, między innymi zapach rozsianych tu i ówdzie tulipanów, narcyzów i żonkili. Wysoko na bezchmurnym niebie szybuje dron, skanując w regularnych kwadratach spokojną okolicę. Norwegia to ciągle jeszcze bezpieczny kraj. Mieszkając tutaj ma się jednak świadomość obecności obcej Europejczykom kultury, która nie pragnie porozumienia. Nie szuka harmonii z ziemią, która dała jej schronienie i pozwoliła całkiem dobrze i zasobnie funkcjonować. Od razu przychodzi mi na myśl usłyszana historia o polskim dziecku skopanym w szkole przez rówieśników za wszechobecne w Polsce „o Jezu”.

            Norwegia nigdy nie dorówna Polsce w kwestii tradycji, bogatej historii, a nawet w sprawach kuchni nie będzie miała zbyt wiele do powiedzenia. Przewyższy nas natomiast w kwestii poczucia stabilizacji i spokojnego bytu. My pewnie zawsze będziemy śmiać się z ich sposobu bycia nazywając Norwegów „norasami”. Oni będą szeroko otwierać oczy z niedowierzaniem na nasze „zastaw się a postaw się”, czyli na naszą słowiańską dumę.

            Czy się dogadamy? Jednego jestem pewna - wywrzemy na siebie wpływ i to niebagatelny. Udowodniła to poznana przeze mnie pewnego dnia piękna Polka, która przy okazji wykonywanej przeze mnie pracy opowiedziała mi swoją historię.

 

Kamila wracała do domu nocnym autobusem.

            Dom był tymczasowy. Mieszkała w nim trójka cudzych dzieci, którym obecnie poświęcała cały swój czas, energię i zainteresowanie oraz ich rodzice - para obywateli kraju, w którym obecnie mieszkała, usytuowanych, szczęśliwie dla nich, w intratnych zawodach i na dobrych stanowiskach. Może właśnie to lub coś innego spowodowało, że zatrudnili do opieki nad swymi dziećmi studentkę z biednego, ich zdaniem, kraju, płacąc proporcjonalnie do tego, jakie mieli wyobrażenie o miejscu jej pochodzenia, czyli Polsce.

            Miała nowych znajomych poznanych na kursie języka norweskiego i spotkania z nimi stanowiły jedyną realną szansę na zmianę domowego środowiska. Wracała właśnie z imprezy. Skupiona na swym niekoniecznie dobrym samopoczuciu wsiadła do autobusu, kupiła bilet i ogarnęła wzrokiem wnętrze. Było pusto, nie licząc jakiegoś dzieciaka siedzącego blisko kierowcy. Zajęła pierwsze lepsze miejsce. Rozsiadła się wygodnie. Miała około czterdziestu minut jazdy przed sobą, gdy nagle usłyszała:

            - Hei, mam u ciebie szanse?

            Jakiś czas minął, zanim dotarło do niej, że dzieciak, którego widziała wchodząc do autobusu, siedzi przed nią, gapi się i właśnie coś do niej gada. Ponieważ pytanie zadane było po norwesku, a ona była jeszcze na etapie przetwarzania w głowie słów, chwilę trwało zanim uchwyciła sens zadanego przez niego pytania. I chyba tylko fakt posiadania odpowiedniej liczby promili w wydychanym powietrzu spowodował, że się zgodziła.

            Nie był absolutnie w jej typie. Rudy, typowy Norweg, do tego młodszy od niej o kilka lat. Zastanawiała się nawet nad tym, jakie są w tym kraju kary za uwodzenie nieletnich, gdyby ewentualnie miało do czegoś dojść.

            Dziwne było dla niej to, jak szybko ten brak zainteresowania zmienił się w prawdziwie uczucie.

            Dzieciak okazał się z jednej strony nad wyraz dojrzały, zadbał o nią i jej potrzeby wynajmując wspólne mieszkanie i poświęcając swój wolny czas na pomoc w opiece nad wspomnianymi dziećmi. Z drugiej jednak strony jego niedojrzałość i brak odpowiedzialności   dawały o sobie znać w przeróżnych zabawnych sytuacjach, jak na przykład wtedy, gdy pomylił datę matury i musiał ją powtórzyć w następnym roku.

            Wywarła na niego wpływ. Nie brutalnie, nie gadaniem, ale wywarła wpływ, który spowodował, że postanowił pójść na studia. Rok nie było go w ich wynajętym przez niego domu, ale wrócił. Tym bardziej jest to warte docenienia, jeśli słyszało się o bardzo lekkim podejściu Norwegów do zdrad i seksu.

            Wrócił, kupił im wspólny dom, by mogli w nim zamieszkać, oraz dwa mieszkania, które postanowił wynająć. Tym samym zadbał o to, by ich dziecko, które akurat przychodziło na świat, miało piękny start.

    I nie chodzi nawet o to, że gdy w ostatnią noc przed porodem, kiedy odeszły jej wody, wpakowała go pijanego jak bela do auta i zataszczyła na salę porodową, bo sama nie chciała rodzić. Jest w tym związku coś, co daje jej swobodę, pozwala oddychać. Daje poczcie bezpieczeństwa.

Kamila ma dziś w głowie dwa obrazy. Jeden z Polski, z polskiego domu, jej własnego. Rodzice z klasy średniej. Wykształceni, zarabiający uczciwie na życie, jeżdżący starym gratem, którego nierzadko trzeba było popychać. Ma w głowie wspomnienie z dzieciństwa, kiedy przed końcem miesiąca ojciec rzucał hasło szukania pieniędzy po kieszeniach na paliwo do wspomnianego grata.

I drugi obraz, ten którego jest obecnie współautorką. Dom, w którym nie zadaje się pytania czy wystarczy. Dom, w którym zaspokaja wszelkie swoje potrzeby i dom, w którym może zamiast stać nad garami, jak to miało miejsce w przypadku jej mamy, zabierać kilkumiesięczne dziecko na lekcje muzyki, na naukę pływania, czy na weekend do domku teściów w górach. A tak ważną dla Polaków kwestię gotowania pozostawić swojemu mężczyźnie, czyli Kjetilowi.

            Ich dom położony jest w ładnej dzielnicy Ålesund z widokiem. Tutaj zresztą nie jest zbyt trudno o dom z widokiem z powodu kaskadowej zabudowy miasta. Dom jest duży, przestronny, piętrowy. Posiada spory ogród. Urządzony jest jak wszystkie norweskie domy -  białe meble i szare dodatki. W sypialni na ścianie umieszczono napis ,,Jest wiele pięknych historii miłości, jednak my wolimy naszą”.

 

 

Hanna Czerwińska Ålesund 14 maj 2018

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
hannacze · dnia 18.05.2018 10:44 · Czytań: 518 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 8
Komentarze
Niczyja dnia 18.05.2018 20:21
Lubię te Twoje skandynawskie opowieści. Tę również polubiłam z marszu :)
Jest tak spokojna, jak morze, które konsekwentnie zabiera lądowi ląd. Zbliża się miarowo, jakby niezauważalnie do wysokiego klifu, stopniowo zabiera ziemię i niespodziewanie zamek zbudowany na piasku traci "grunt pod nogami" i zapada się w ziejącą pustką przepaść.
Mija znów jakiś czas i już go wcale nie ma...

Czy tak będzie z opisaną przez Ciebie miłością? Czy zniknie podmywana nieustępliwymi falami morza czasu?

Święto 17 maja pozostanie na pewno.

Tak jakoś przyszły mi na myśl te porównania, czytając Ciebie...

Pozdrawiam spokojnie, jak morze.
Niczyja
hannacze dnia 19.05.2018 12:54
Dziękuję Niczyja (cały czas intryguje mnie Twój pseudonim). Miło mi bardzo, że czasem tu zaglądasz, zaczęłam się nawet zastanawiać po przeczytaniu Twojej ostatniej relacji z podróży, jak wyglądałaby Twoja opowieść o Ålesund :) może to byłoby fajne wyzwanie ?
Dałam tej miłości szanse i dlatego osadziłam ją w kontekście takiego stabilnego święta. Jak będzie, to jak zwykle pokaże życie. Dziękuję za komentarz :)
Niczyja dnia 19.05.2018 21:27
A czemuż to intryguje Cię mój pseudonim? :)
Aby napisać opowieść o Alesund, najpierw musiałabym tam pojechać. Nie lubię pisać na sucho, bo wtedy obraz jest martwy.
A co do miłości, to zamilknę w jej temacie już :)
skroplami dnia 13.06.2018 19:38 Ocena: Bardzo dobre
Bardzo spokojny i obejmujący wielu ramionami bo wielowarstwowy :), kolejny dzień w Alesund w oczekiwaniu na dzień niecodzienny :).
Trudno uwierzyć w jego istnienie a jest, i jest rzeczywisty :), ten dzień codzienny i ten niecodzienny.
Niezwykle trafne i już przez wielu dostrzegane różnice pomiędzy chrześcijaństwem a islamem, słowa z kropelkami krwi, których korzonki już czerpią też z Alesund :), oczekiwanie na święto historyczne jak w Polsce :), powietrze w którym uśmiech jak tlen :), i historia polsko/norweskiej pary :) - wszystko płynące spokojnie i szemrzące strumykowo w tej kolejnej polsko norweskiej opowieści.
Dlaczego trudno uwierzyć? Autorka sama o tym, świat jest rozdzierany lecz w Alesund żadnego rozdarcia, a przynajmniej nie widać. Nie, nie chodzi o codzienne "awantury", lecz o mord, niewolnictwo, nienawiść.
Czy to miejsca tak wpływa na człowieka? Ma wpływ, na pewno :). Czy historia i doświadczenia? Duża miara z tego też na pewno. Jednak głównie bogactwo. Nie, nie bajkowe ale wystarczające do szczęścia w postaci "bez strachu" o jutro :).
Czyli rodzą się odwieczne pytania, m. in. być czy mieć? Czy by być trzeba mieć? Nie, ale to już kolejna i głębsza historia. Znana każdemu, nie dostrzegana przez większość bo :). Bo dotyczy Boga i jego syna, Chrystusa :).
Z drugiej strony ciekawe jak "ślepy los" (nie wiem czy na pewno :) ), może zmienić życie człowieka :). Bo gdyby Kamila nie wypiła tych kilku kropel alkoholu, przeważyłoby "nie" w odpowiedzi na pytanie "rudego" :). To podejrzenie :). Kilka kropel i teraz są szczęśliwi a przynajmniej bywają, bo różnie można szczęście mierzyć :). Zwracam uwagę na "kilka kropel", nie na strumienie i zanurzanie w nich.
Autorka sama przyznaje - wrasta w kulturę Alesund. Jednocześnie to miasto wplata się w nią, łatwo :). Bo ma w sobie to coś historycznego, to coś norweskiego co wcale nie tak dalekie od polskiego :), choć skrajnie różne bywa :). No a autorka Polką, z krwi i kości :), chociaż jak Alesund ją tak ona Alesund przyjęła już nie tylko w gości :) i są też "małżeństwem" :).
Sumując kilka już części o tym mieście to czuje się w nich Wikingów jakby ale sytych, zmądrzałych :), pokojowych :). Ale historię mają we krwi, nie są niegroźni :).
Styl pisania opowiadania taki jak miejsce w którym powstaje, spokojny, płynny, wielobarwny.
Specyficznie się odbiera jeśli ktoś lubi wartkość. Z drugiej strony pod spokojną powierzchnią kłębią się głębiny :).
Ponownie sumując, i oceniając, jest bardzo dobrze ale jest minus :(. Za mało piszesz o sobie, no gdzieś tam jesteś ale trudno dostrzec tak wszystko z wokoło na pierwszym planie :(, w wyniku za bardzo wszystko staje się reportażem :(. Czy tak ma być? No pokaż chwile ze swoim strachem, zachwytem, uczuciem, dotykiem cielesnym :).
Dlatego świetny z minusem, czyli bdb.
P.S. Dopiero teraz przeczytałem komentarz "Niczyjej". No tak, podobne wrażenia. Chociaż inaczej odbieram o miłości "dopowieść" w treści opowiadania. To porównanie dla podkreślenia różnic i wspólnot. Jednocześnie co ciekawe, życiowe pokazanie jak różnice w których nie ma nienawiści (islam), potrafią się spleść, pokochać, żyć razem :).
hannacze dnia 13.06.2018 23:05
Dzięki Skroplami :) Piękne dla mnie jest to, że mogę na Ciebie liczyć :) Wiesz, że ja też mam wrażenie, że przyszedł na mnie czas? :) Dzięki :) Pomogłeś jak nie wiem :) :) :)
skroplami dnia 16.06.2018 03:17 Ocena: Bardzo dobre
Cholera, jestem pomocny :). To dobrze :). Co do końcówki powyższego, w nawiasie jest (islam). Powinno być (nie islam). Dla równości - nie katolicyzm, odwieczna już prawda.
Przyszedł czas, i mam się domyślać :)? No tak, domyślam się, zapewne mylnie ;). Gratulacje :).
purpur dnia 04.07.2018 11:39
Nie chciałem trafić na jakąś serię, więc wybrałem ten tekst.

Oczywiście trafiłem na serię :p Ale... nie wiem jak inne części, ale ta mogłaby być osobną całością. tak się czytało, tak się rozumiało. Lubię jak ktoś potrafi napisać "coś-w-odcinkach", ale można przeczytać dowolny fragment i nie gubić się w treści. Duży plus!

Do tego, pierwsza część, ta przed opowieścią Koleżanki, była bardzo łądnie napisana. Tylko drobiazgi lekko mnie zbijały z tropu, ale generalnie nie mogę się do czegoś większego przyczepić - dobrze się czytało!

Gorzej było w "opowieści", mimo, iż dla mnie, była ona ciekawsza!

Cytat:
nim trójka cudzych dzieci,
- rozumiem sens, ale dość nieszczególnie to brzmi. No nie byłą tam tylko trójka, bo przecież byli i ich rodzice... No jakoś mi zgrzytnął ten fragment...

Cytat:
Może właśnie to lub coś innego spowodowało,
- mozę to, albo coś innego :) No straszne zdanie. Nie można napisać że to i cała reszta, bo to oznacza wszystko :)

Cytat:
zmianę domowego środowiska. Wracała właśnie z imprezy.
- Tu też utknąłem na chwilkę. Wydaje mi się, że za duży przeskok w treści zrobiłaś. Z jednej strony czytam o nauce jeżyka, a w następnym zdaniu czytam o imprezie. jasne, przeczytałem to dwa razy i zrozumiałem o co chodzi, ale jakoś tak, wydaje się , że może być lepiej...

Cytat:
liczby promili w wydychanym powietrzu
- No jakoś nie czuję potrzeby tej matafory... Nie pasuje mi do reszty, ale... to moge być tylko ja...

Cytat:
Dzieciak okazał się z jednej strony nad wyraz dojrzały,
- Generalnie, jak przeczytałem to po raz pierwszy, o dzieciaku, to wyobraziłem sobie 10-cio latka. No dzieciaka. Potem chce się umawiać, a potem kupuje jej dom! Wydaje mi się, że Dzieciaka można by zastąpić czymś bardziej adekwatnym...

Cytat:
jego niedojrzałość
- zdanie wyzęj jest niezwykle dojrzały, zdanie niżej jest niedojrzały. Skorzystaj może z innych przymiotników, bo troszkę gubisz czytacza...

Generalnie strasznie dużo tutaj wskazujesz na "zamożność" Norwegów. Ok, ja wiem, że to bogaty kraj, ale wszystkie jego pozytywne przymioty zlałaś właśnie do kasy... Wydaje mi się, a właściwie jestem tego pewien, że $ tak naprawdę niewiele dają... A jeśli już coś dają, to na bardzo krótki czas...

A wszystkie plusy "dzieciaka", jak by odcedzić niepotrzebne wyrazy zawrą się właśnie w tym - money, money, money...

Naprawdę tak jest i tak miało być?

Podsumowując.
Tekst mi się spodobał. Miał bardzo fajny spokój w sobie ( I część ) i ( przynajmniej tak mi się wydaje ) spojrzenie na inny kraj okiem "zwykłego zjadacza chleba". Nie był przesadzony, był prawdziwy ( chociaż trochę $ zamgliły wyglądające oczy :) ). Do tego ma świetnie wyważony klimat, i ponownie, nie ma w nim przesady!

Ja zawsze sobie wynotowuję, to co mi wpadnie w oko, to co zgrzytnie - pamiętaj jednak, że są to elementy, które nie przypasowały mi - jednemu czytaczowi. Przemyśl je i jeśli nie znajdujesz w nich sensu - wywal :)

Na pewno ma swój urok!

Chyba tyle,.

Pozdrawiam,
Pur
hannacze dnia 18.07.2018 21:15
wow, dzięki Pur :) Wiem, że w życiu nie o kasę chodzi. Wiem. Jednak tu materializm jest jakiś wszechobecny. Nie chciałam skupić tej historii na kasie ale masz rację, zrobiłam to. Może źle patrzę. Błędy poprawię.
Czasem tu zajrzyj. Dzięki :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:30
Najnowszy:pkruszy