przemierzam różne krainy,
doświadczam mroku i blasku,
trafiam w zielone doliny,
góry zdobywam z poklaskiem,
 
albo się skupiam na ciszy
w spokoju twierdzy pod dachem,
i wtedy nikt mnie nie słyszy,
nie jestem rzeką ni lasem.
 
a gdy wychodzę do ludzi,
spotykać pragnę prawdziwych,
żeby mnie nikt nie ubrudził,
i nie pchnął w ostre pokrzywy,
 
nie kłamał, że niesie dobro,
bo takie stwarza pozory,
gdy strzyka jadem jak kobra,
a w zamian żąda pokory.
 
wciąż wpadam w sieci utkane
fałszywym autorytetem.
i znów z rozbitym kolanem
wyostrzam cudzy apetyt.
 
dlaczego daję się zwodzić?
dlaczego wierzę w człowieka?
naiwnie błądzę wśród ludzi
i szukam ciągle, i czekam.
 
 
27.05.2018.