W nocy

Ptak samotny świergocze

Winorośl przechadza się tam i z powrotem

Budzi uśpiony kłos żyta, z którego wyrabiają chleb

Biorą się za ręce

I idą razem

Za horyzont, aż na pustynię

By tam zakwitnąć

Na pośmiewisko komarów, much i skorpionów

Ku pocieszeniu wędrowców zakochanych w złudzeniu oazy

Ku oburzeniu ziaren zimnego piasku

Śmiało pną się ku górze

Dążą, aby przebić taflę nieboskłonu

Aby przerwać ostatnią suknię Wszechświata

Za którą rozpościera się czerń niezmierzonej otchłani

Z której wyłania się mleczna biel nowej galaktyki

Spieszą się, aby zdążyć przed Okiem Umysłu

Co swym jasnym światłem zedrze szatę mroku tajemnicy

Ukazując cały nonsens ich istnienia

Bezwstydnie wyjawiając utopijność zamiaru

I nieosiągalność celu

Zetrze na proch ich marzenie egzystencji

Pilne moje oko snu dziś nie zaznało

Czujne moje ucho nie zamknęło wrót dźwiękom

Słyszałem jak nucili pieśń

Podążając ku srebrzystej tarczy księżyca

Jaśniejącej blaskiem bieli delikatnym

Szepczącym czerni nieba i świata baśnie

O błogiej rozkoszy niewiadomego

Ja sam wycisnąłem wino do ostatniej kropli

Ja sam starłem kłos i wypaliłem chleb

Ja sam zniszczyłem sen, którego nie śniłem

Gdyż upiłem się jadem skorpiona

Odurzyłem się pyłem zniszczenia

Pożądałem błogiej rozkoszy bycia pomiatanym

Przez szalejący wicher burzy piaskowej

Zapałałem żądzą hałasu i siły

Ścierającej na miazgę wszystko, a mnie na początku

Bezwzględnie chłoszczącej po twarzy

Piaskiem zimnym i suchym

Ostrymi małymi ziarnami

Słońca, tak Słońca pożądałem

Spalającego upału

Pragnąłem być zdeptany przez jasność

Aby wiedzieć, że wokół nie ma oazy

I rzekłem do wydm: „Połknijcie mnie!”

Zaklinałem je, aby mnie strawiły

Aż stanę się ziarnem piasku

Chłoszczącym innych, jak sam byłem chłostany

Aż wszystko stanie się jasne i gorące, jak dzień na pustyni

I nie będzie już nocy i białego księżyca

Ani wędrówek wśród cichych i wstydliwych marzeń

Szeptem nawet niewypowiedzianych legend

O śmiałym absurdzie winorośli i kłosa żyta

Które razem idą w świat trzymając się za ręce

Nucąc pieśń swą o kwiatach i gwiazdach

Uśmiechając się nieśmiało

Śmiejąc się z napuszonej powagi bezwzględnego Słońca niemającego litości

Podczas gdy ono z nich śmieje się szyderczo

Tak mijają dzień i noc na pustyni

Nie wiem, co to było, ale było to piękne

Trwajcie dalej w ekstazie

Trwajmy dalej w ekstazie

Napęczniałej winorośli

I pełnego kłosa

Nucąc i śmiejąc się w nocy

Z rozkoszą dziką w dzień umierając.