plastikowe pudełka z hanną montaną
zamykane starannie szklanymi krzyżykami lądują na biurkach
to znak że już pora więc następuje zwolnienie blokad
powoli unosi się zapach świeżo zarżniętej soi
dwie kanapki ze  skrupulatnie odliczonymi ziarnami
w bezglutenowych kromkach
(chleb kupują krojony bo brzydzą się przemocy)
to jest ich pięć minut i piętnaście dla innych
 
wszyscy siedzą blisko siebie tylko Andrzej w kącie
(nade wszystko umiłował krówki i świnki)
 
nikt się nie krztusi ale echo poklepywania po plecach zagłusza
odgłosy burdelu pod miastem
gdzie zagubione  zombie próbują odnaleźć przystanek do centrum
 
pite przez wszystkich sojowe mleko z dodatkiem kawy pieni się
jak Andrzej który już pracuje a i tak wyjdzie ostatni
 
kiedy uwertury wygrywane na klawiaturach zaczynają gubić rytm
to znak że zaraz będzie za sześć
minutę później już maszerują nierówno w pośpiechu
na spóźnione autobusy
wracają na raty żując niechlujnie gumę do żucia
ci bardziej szaleni nie kasują biletów
mają miesięczne
 
w domu włączają komputery i paczą
techno wiadomości o zbrodni i karze o ludziach co mają gorzej
i miejscach których nigdy nie odwiedzą

Andrzej kiedyś pojechał autostopem do Radomia
wrócił pekaesem
w pustych samochodach nie było nikogo kto by wcisnął hamulec
(deptanie pedałów to grzech)
 
przed snem jeszcze kilka wynaturzeń na fejsie spokojna mina
czekają na eksplozje lajków
i bum sypnęło jak ryżem pod kościołem nie można się kochać
póki nie zmienisz swojego statusu
 
zaspokojeni kładą się w alabastrowych pościelach
ktoś przykrywa im oczy sałatą i zawija w papier śniadaniowy