Wielość materii mnie przeraża

Gdy kurczę siebie w monolicie

By spojrzeć co też mi zagraża

Na moim własnym satelicie.

Krąży on wokół mnie jak osa

Jak pająk sieć swą tka mi w głowie

I przezroczysty jest jak rosa

A ja – jak mętna woda w rowie.

Grawitacja umysłu mego

Nie daje mu podążyć w próżnię

I ciągle szuka tylko tego

Czym się odeń wciąż jeszcze różnię.

Gdy patrzą nań inne planety

Mówią że zbyt jasny, zbyt twardy

Lub z czystej zazdrości niestety

Wykrzykują słowa pogardy.

A ja lubię mój księżyc własny

Choć nigdy go złapać nie mogę

Bo światło od Gwiazdy odbija

I tak pokazuje mi drogę.

Droga ta jest z samych diamentów

Twarda wprawdzie lecz jakże cenna

Nie jak drogi z błota odmętów

Miękkie – ta jest twarda, kamienna.

A księżyc – czym ja go sam stworzył?

Nie – choć do mnie należy jeszcze

Nie jam nań kratery ułożył

Nie ja też spuszczałem nań deszcze.

To jest dar od bóstw z mlecznej drogi

I od gwiazd świecących na niebie

I od dziur czarnych co jak rogi

Pokazują ciągle na siebie.

Wisi mi księżyc ponad jaźnią

Światłem swym do okna zagląda

Lubię go i darzę przyjaźnią

Chociaż świat przez kraty oglądam.

Patrzę na wszytkoświat i próżnię

W planety dalekie i bliskie

Choć tak bardzo się od nich różnię

Daj Boże bym kochał je wszystkie.

Niechaj czarne dziury wciągają

Nasze wszystkie meteoryty

Niech gwiazdy w nocy oświecają

Nas – planety i satelity.

Wyznaczcie wszystkie satelity

Swoim planetom drogę wokół

Jednej Gwiazdy tak by orbity

Końca nie nabić na ostrokół.

A wy planety – cóż wam radzę?

Nie wpadnijcie do czarnej dziury

Wybierajcie z powietrza sadzę

Meteorom postawcie mury.

Grzejcie się w Gwiazdy cieple miłym

I nie wypadajcie z orbity

Choćby inne gwiazdy się skrzyły

Pójdźcie za śladem satelity!

O satelitę swego dbajcie

By was złą nie zniszczył orbitą

Nawzajem się wszyscy kochajcie

Miłością kamieniem uszytą!

Nie wpadajcie w błotne pułapki

Które kuszą barwą i wonią

Pokażą nawet stare mapki

Nawet kamieniami zadzwonią.

Ale gdy w nie wejdziesz, planeto

Nie wyjdziesz i w błocie utoniesz

Nie pojeździsz sobie karetą

Zginiesz, nim choć trochę ochłoniesz.

Nim prawdę zobaczysz w całości

Rozpadniesz się w paszczy czardziury

Nie zostanie z ciebie ni kości

Ni mięśni, ni krwi ani skóry.

Wypruje ci jądro doszczętnie

Potarga skorupę jak kartę

Na której mapy twe tak chętnie

Kreślono, gdy były coś warte.

Uważnie więc patrz na swój księżyc

Nie zagub się w próżni bezkresie

Twoja jaźń się nie nadwyręży

Aż znajdziesz się w przedwiecznym lesie.

I żyć tam będziesz wiekuiście

Bez pułapek i bez czarnych dziur

W świetle, które grzeje gwiaździście

Z Gwiazdy, co śpiewa Jej gwiezdny chór.