Na łożu szaleństwa dokonam aktu

Przykryty kocem patologii

Pod głową mając chorobę

Leżąc na prześcieradle zaburzenia

Na materacu marzeń.

Wrota komnatym otworzył

Abyś weszła do środka

O szalona nadludzkości

Nadludzkości chora

Nadludzkości nabrzmiała

Nadludzkości ociężała sobą

Nadludzkości sobą subtelna

Nadludzkości mokra od rosy

I od wody porannego jeziora

Włosy wyzywająco mokre

Nadludzkości mokra od potu

Ponieważ wszyscy walczymy

Włosy długie i mokre

Kosmyki włosów wyzywająco do czoła przylepione

Od poczęcia jesteś nierządnicą

Od dzieciństwa zniewalasz

Depcząc trawę

Zrywając kwiaty

Jedząc owoce

Lecz teraz będziesz tylko moja.

Na mocy prawa ludzkości uznaję Cię winnym

Uznaję Cię winnym i skazuję na karę

Na karę ludzi i pośród ludzi

Lecz na mocy prawa nadludzkości uniewinniam Cię

Uniewinniam Cię i nagradzam

Nagradzam, bo jesteś jeden

Obywatelu Szczurem nazwany

Ułaskawiam Cię albowiem

Jesteś tylko jeden

Słyszę Cię nocą

Tak, słuchajcie ludzkie robaki, słyszę go

Nocami słyszę bicie jego serca

Słyszę krew dudniącą w jego żyłach

Słyszę jego nasienie, gdy zbliża się do ujścia

Słyszę jego oczy, gdy mrugają

Widzę je, gdy patrzą w mrok

Zasnute mgłą szaleństwa

Słyszę jego zęby, gdy zaciskają się

W rozkoszy nadczłowieczeństwa.

Tak, albowiem doświadczył on głodu

Na pustyni świata karmiono go piaskiem

Pośród wydm zwyczajności pojono go łzami

A słońce suszyło nawet pot

Włosy suche i krótkie

Oczy ułożone i puste

Prostota zionąca z twarzy

Pożądał tylko mleka z kokosów

Rosnących na palmach w oazie

Na pustyni wszystko było odsłonięte

Wszystko dzikie, lecz jasne i gorące

A ziarna piasku ścierały

Ścierały wszystko, aby było piaskiem

Aby nie sterczało wyspą pośród tego morza bez fal

Nas jest więcej, jesteśmy ziarnami

Które nie obumierają.

Wziąłem Was w garść, podniosłem do oczu

Słyszałem szum Waszych głosów

Usłyszałem Wasze krzyki i wrzaski

Wasze jęki bólu i rozkoszy

Wszystkie one były małe

Małe jak Wy.

Drażnicie me oczy, kiedy w nie wpadacie

Wypluwam Was z ust i ściągam z języka

Mam Was nawet w nosie

Mam Was w uszach i we włosach

Mam Was na głowie

Wszędzie Was pełno

Porwane wiatrem burzy możecie zabić

Lecz w czas codzienny tylko drażnicie

Tak, umiecie jedynie drażnić

Wpychając się wszędzie bez żadnego wstydu

Jesteście nagie, bo któż piasek odziewa

I któż zdoła uszyć szatę dla pustyni

Nie można Was zabić

Nie można Was zniszczyć

Nie żyjecie, więc nie umieracie

Mnożycie się, zamieniając wszystko w siebie

Żywicie się zagładą

Poić się nie musicie, gdyż nie macie pragnienia

Jesteście treścią pustyni

Tak, jesteście jej istotą

Właściwie to ją stanowicie

Nic nie ma oprócz Was

W każdym razie niewiele już zostało

Niewiele Wam zostało

Do strawienia.

A ja chciałem jedynie dokonać aktu

Na łożu szaleństwa

Na materacu dzikich marzeń

Obleczonym nienormalnością

Przykryty patologią, a za poduszkę mając

To, co zwiecie chorobą.

Tak

Chciałem jedynie, abyście wiedzieli i abyście uznali

Że tu właśnie leżę i nie chcę stąd wstawać

Że oto jest me łoże, które zbudowałem

Wysiłkiem mego nadczłowieczeństwa

Że oto jest komnata, gdzie przybędzie nadludzkość

Ja sam ją poprowadzę przez ogrody umysłu

Ja sam ją wprowadzę do pałacu mej jaźni

Ja sam ją nakarmię i napoję na uczcie wywyższenia

Położymy stopy na piasku, tak, na piasku właśnie

Zdepczemy go i zalejemy strumieniem naszych dusz

Aby nie śmiał podnieść się z ziemi.

Oto uczta gotowa, lecz któż jest jej godny?

Oto zbliża się noc prapoczątku

Oto nadludzkość pocznie i porodzi

Dziecię z łoża nieprawego

Z łoża szaleństwa.