Tematem Twojego wiersza wydaje mi się człowieczeństwo. Które przejawia się często wybraniem innej drogi do śmierci, choćby była to za Robertem Frostem droga mniej uczęszczana, co zresztą, zgodnie z wizją poety, odmienia wszystko. Pięknie przypominasz, że budowanie jest zawsze trudniejsze od niszczenia, ale na dłuższą metę bardziej opłacalne, bo nic w przyrodzie nie ginie (tak czytam sobie słowa o nawozie dla innych dobrych słów i wschodów zboża). Przepiękne jest w ogóle porównanie pisania i mówienia do pieczenia chleba, podobnie jak cała alegoria harmonii natury (albo i więcej niż alegoria, bo człowiek jest częścią natury i jest - nomen omen - naturalne, że z jej mądrości czerpie inspirację) dla wyrażenia poczucia wewnętrznego balansu, celowości. W takim krajobrazie możliwe staje się i zbudowanie tęczy, i otwarcie drzwi do lasu – żeby móc podążać inną, mniej uczęszczaną drogą...

Serdeczności

Zolu,
Rzeczywiście po komentarzu Introwerki trudno jeszcze coś dodać. Ale pozwolisz, że wrócę do moich pierwszych refleksji po przeczytaniu Twojego wiersza. Ja czytając, pomyślałam o dużej mocy słów, tych wypowiedzianych i tych zapisanych, za pomocą których można wiele zbudować i nie tylko... Puenta zaprowadziła mnie do dość popularnego ostatnio hejtu, czyli słów bez żadnej wartości, a często stanowiących jedynie zakalec nienawiści. A przecież można inaczej. To takie moje czytanie
Pozdrawiam