Jakże często Autor wspomina, że chce być nieprzemakalny, i tak tworzy się całość, cykl, który opowiada i nie cichnie w czytelniku. Tym razem znów poezja, której nie sposób rozbierać, tłumaczyć. Ona wchodzi w emocje wrażliwych, tworzy fraktale odczuć, scala obrazy i rozmywa, zostawia ślad.
Nie milknij, Poeto, i koniecznie wydaj kolejny tomik, „ocal bezchmurnie”.
Pozdrawiam!

Protest w pierwszych trzech wersach jest dla mnie śmieszny, co mają powiedzieć roślinki które wyczekuja deszczu jak zbawienia, co mają powiedzieć przyszłe zboża, z których peel zjada chleb powszedni. Fajne zdjęcia domów bez ludzi, martwa naturę robi pewna pani Maria, jej zdjęcia tych bezdomnych domów są niesamowite. Nie zgadzam się z wymowa wiersza. I czekam na deszcz, bo bez niego ciężko, oj ciężko. PS tak czytając Twój wiersz przypomniał mi ostatnia wędrówkę mojego syna z tatą przez puszczę kampinoska, szli w deszcz cały dzień, wrócił cały i szczęśliwy
Peel na początku prosi :"zabierz mnie burzy" - czyż nasze życie nie jest czasem taką burzą? jak statek na morzu raz górką raz dołem? świetnie ujął walkę z żywiołem Hemingway wiadomo w jakim utworze.
pozdrawiam

Piękne emocje są w tym wierszy. Lęk, rozpacz i nadzieja. Piękne metafory.


energetyczna i drapieżna jest ta końcówka. Podoba się!

Witaj Lilah.

To tak jak ja, Twój komentarz Pozdrawiam.

Witaj Julando.

Tak rzadko tu bywasz że aż za rzadko...Niezmiernie miło mi czytać powyższe, tym bardziej że nadaję na Twoich falach. Bardzo się cieszę że tu zaglądasz - jak księżyc w nowiu. Pozdrawiam i dziękuję.

Ajw.

Jak za dobrych fajnych czasów, kiedy byliśmy wszyscy w całości...Serdeczności.

Allasko.

Nie czytasz ze zrozumieniem. W przytoczonym przez Ciebie, akurat mówiłem o naturze człowieka. Jeżeli mowa o roślince mnie, to ta roślinka jest trochę inna niż pozostałe, te zielone.
Jak zauważyłaś, chcę uniknąć wszystkich tych życiowych burz, płaczu pełnego deszczu itp. Resztę zapewne sama znasz, bo przecież w końcu mamy wszyscy podobnie. Pozdrawiam.

Witaj Zolu.

Jak to zawsze Ty, czytasz moje wiersze jak własne. Rozbierasz je na części pierwsze, ze znawstwem mistrzyni. Ale w końcu jeśli nie Ty, to kto potrafi szaleć w wersach i poza nimi. Bbb się cieszę że wpadłaś na kolejny zachwyt nad wierszem. Pozdrawiam i bardzo dziękuję.

Witaj Aniu.

Dramaty natury są coraz bardziej widoczne. Broni się biedna przed najeźćami jak tylko może....
Może najwyższy czas zmienić by coś trzeba w tej materii, jeżeli już nie jest za późno. Pozdrawiam b serdecznie.

Witaj Wodniczko.

Jeżeli jest tak jak piszesz, to znaczy że warto odnaleźć w sobie kolejny kawałek wiersza. Ślicznie dziękuję. Pozdrawiam.

Wiolinku,
jeśli ziemia stanie się nieprzemakalna i woda przestanie wsiąkać, czeka nas tylko powódź, ale czasem lepiej utonąć w całości, niż być rozmiękanym w kawałkach!

napoczytałam! bardzo!