*
Kapuśniak. Drobny, jadalny deszcz
jak manna. Trochę kwaśny, żytni,
wystarczy otworzyć usta,

a będziemy z chleba, najprostsi - obgryzione piętki, 
przypalona skórka. Gdzie nam 
kochać się w pszenicy.

Każde ziarno zawiera odbicie świata, delikatnego
meszku na udach. Białe i czerwone ciałka
z cienką warstwą tłuszczu. Najważniejsze 
owoce dopiero dojrzewają

jeśli zdołasz poznać.

*
Dziadek gdzieś tam był,
coś widział. Dziwi się pamięci, przetworom.
Jak można tyle pomieścić w słojach. Chude,
ciężkie lata. Trochę dla ziemi,
to trochę dla nas

i patronka w kropki: 
przynieś mi kawałek chleba.

Nigdy nie wraca.

*
Zawiodła próba dzielenia na czworo -
mało siarki, zbyt wytarta draska, dokuczają
resztki między zębami, Feniks – 

dom towarowy tak stary, że się rozleciał.
Popielniczka przed wejściem. Puste gniazdo.
Każdy wrzuca zapałkę 
na rozmnożkę.


*
Piotr na portierni rozdaje klucze.
Jonasz pali w kotłowni.
Jeśli ich spytać, mówią o wnukach:
nie ma żadnej skali.

Rozgarnięci ludzie znajdują się wśród liści. 
Kto jesienią spadnie, teraz jest.
Na ostrą zimę tylko

owce 
mocniej porastają.