Witaj

Niektóre wiersze trudno skomentować, odnieść się, choć tutaj akurat odnajduję kilka bardzo sugestywnych i jak gdyby bez drugiego dna obrazów. Jakbyś wylewał cały sarkazm na to, co wokół. Możliwe, że na głupotę i ślepą wiarę bezrozumnego ludu. Uśmiecham się z politowaniem dla tego ludu, choć może raczej trzeba by usiąść na przydrożnym pniu i schować twarz w dłoniach. Może. Wszystko to jednak może być nieco zwodnicze.

Od uwaga, zaczyna się robić tak, jak lubię najbardziej. Jak w pudełku, do którego można zajrzeć jedynie przez uchyloną maleńką szpareczkę. Coś przy czym umysł zaczyna pracować na większych obrotach. Jest jakiś nerw, czarnowidztwo, a może nawet rezygnacja, albo i złośliwość w stylu No i co mi zrobisz?

Tytuł, jak zwykle, jest zachętą do zagłębiania się. To on sprawia, że myślenie zaczyna zmierzać w innym kierunku, niż mogłyby sugerować pierwsze strofy. Przecież często jest tak, że widzimy tylko to, co chcemy, albo to, co ktoś chce nam pokazać.

Nie, nie analizuję tekstu, ani też nie interesuje mnie, co autor ma na myśli. Lubię krążyć w tekście własnymi drogami

Od początku, odkąd zawitałeś na portal, czuję jakąś taką nieśmiałość w stosunku do Twojej poezji. W poprzednim wcieleniu nawet wspominałam, że wszystkie słowa są zbyt małe, żeby wyrazić to, co się czuje rozmawiając z wierszem. Z wierszami. Doceniam bardzo. Zawsze. I trochę mam wyrzuty sumienia, że przechodzę obok bez słowa.

Pozdrowienia