Witaj Antosiu! Jak zawsze na Ciebie jednego mogę liczyć i jestem Ci bardzo wdzięczny. Zarówno za korekty i za przeczytanie kolejnej części.
Urosłem też we własnych oczach, czytając pochlebną opinię.

Apropos kobyłki Michelle, akuratnie wczoraj byłem na kawie w końskiej kawiarni przy Stadninie Ogierów Śląskich, koło zamku Książ. Jak zwykle, mimo groźnie brzmiącego napisu "OBOWIĄZUJE ZAKAZ DOKARMIANIA KONI"!!! (przy którym brakowało mi jedynie trupiej główki) miałem ze sobą foliowy woreczek z pociętymi w talarki marchewkami. Konie zachowywały się znacznie pryzwoiciej od opisanej Michelle. Żaden ogier, klacz, ani źrebaczek, mnie nie ugryzł. Choć wiem, że te urocze zwierzęta, w przypływie złych nastrojów potrafią dopuszczać się chuligańskich ekscesów.

Podobnie do Ciebie, ostatnio bywałem rzadszym gościem w PP.
Jeszcze raz serdeczne dzięki i pozdrówka, Kaz

Serdeczne dzięki Carvedilol za czytanie i wyrażenie opinii. Otóż piszę w konwencji paradokumentu, czyli duże ilości materiału dokumentalnego wstawiam metodą "kopiuj i wklej", no i jak celnie zauważyłeś całość, "nawilżam" wielowątkową opowieścią o losach przeróżnych bohaterów. Najpoczytniejsze miejsce zajmuje ex uczeń jednej ze słynnych szkół kieszonkowców ze Lwowa. Pod koniec wojny w obawie o swoje życie wstępuje do Armii Ludowej, a potem z automatu do Urzędu Bezpieczeństwa. To trochę nietypowy ubek, postać bogata wewnętrznie. Kilkakrotnie nachodzą go wyrzuty sumienia, że bierze udział w procesie zniewalania Polaków. I to jakimi metodami?! Okrutnymi torturami i chamską indoktrynacją...

Chcę w sposób barwny i plastyczny, na jaki tylko mnie stać, unaocznić Czytelnikom jak bardzo byliśmy zniewoleni przez okupanta, którego dokonania wielu ziomków relatywizuje, twierdząc, że w PRL było całkiem sympatycznie.

Na ile mi się to udaje? W pisaniu trudno być sędzią we własnej sprawie.

Pozdrawiam Cię bardzo uzdolniony Autorze, Kj

Byłbym Vktorio12 zaznaczył twój wpis na zielono - jako pomocniczy. No bo, a jakże, pomogłaś mi na duszy. Ale jest już późno. Czuję się jak po koniaczku 40 gram alkoholu za kwotę 53zł/1 kieliszek w kawiarni przy Zamku Książ, który postawiła mi koleżanka - znakomita polska pisarka Joanna Peterrssen, przy okazji wizyty w Szczawnie Zdroju, gdzie organizowałem jej wieczór autorski. Ona jest wykładowcą literatury w Norwegii, ba, profesorem literatury! Dlatego ją stać na taki koniaczek.
Wystarczyłaby mi seta czyściochy, ale się uparła no i co... JAK RANY CHRYSTE nie piłem tak dobrego koniaku, choć to taka ilość, że rozlała się w dziurach jakie mam w zębach.
A wracając do "Ćwik, ćwik" to nie było ćwik , ćwik, a psik psik jakie agenka FSP (następczyni KG miała opryskiwać poduszki trenujących właśnie polskich piłkarzy. Poduszki potem wydzielały miły aromat a Lewandowski z kolegami budzili się w świetnych nastrojach, by potem wbiegając na murawę stadionu poczuć się jakby im ktoś do nóg i do pośladków wstrzyknął po kilka kilogramów ołowiu.
Tylko tak potrafię sobie wytłumaczyć ich spowolnienie, gdy biegali jakby mieli dupy obklejone prezerwatywami wypełnionymi rtęcią.

Ponadto Viktorio 12 bardzo Ci dziękuję za przeczytanie tekstu oraz za wpis. Oczywiście też pozdrawiam Cię serdecznie, Kj

Viktorio12, bardzo Ci dziękuję za przeczytanie i pochylenie się nad usterkami, i ich zaznaczenie. Czego mi troszkę brakuje, ach, ale to byłoby już z mojej strony namolną bezczelnością. Aż się wstydzę dopraszać.
Jednak wykrztuszę: nic nie wiem o twoich wrażeniach z całego tekstu. Czy wartko się czytało? Czy podoba Ci się mój sposób przedstawiania historii Polski?

W Szczawnie Zdroju mieszkały nie tylko Hrabianki Dworskie, po wojnie w laboratoriach balneologicznych pracował Hrabia (nie wiem czy nie książe) Potocki i ukrywało się przez pewien czas grono oficerów AK. Jednego z nich doktora Broma (Zygmunta Kujawskiego) - szefa sanitarnego Baonu Zośka znałem bardzo dobrze. Opowiadał nam, dzieciakom, którzy chodziliśmy z nim na rydze, fascynujące przygody z lat konspiracji i Powstania Warszawskiego.

Miło mi, że osobiście dostrzegłaś uroki moich okolic. W Zamku Książ bywam regularnie, a zanim się ustatkowałem, byłem szczawieńskim ulicznikiem i znam każdy kąt tego uroczego kurortu.

Pozdrawiam serdecznie.

PS Zdarzało mi się podrywać kuracjuszki.

Jestem przekonany Przemir, że twoje negatywne odczucia, to efekt czytania rozdziału ze środka powieści. Stosuję metodę paradokmentu, czyli wielowątkową opowieść mieszam z pochyłą kursywą pisanymi materiałami dokmentalnymi. (przyznaję rację zapomniałem podać źródło - błąd!) Więc niech Cię nie dziwią wstawki dokumentalne typu: (ale przyznaję, takie sformułowania mogą razić).
Ponadto wymądrzasz się pisząc autorytatywnym tonem o swoich pisarskich doświadczeniach i planach komponowania powieści, która jest twoim wishful thinking. Może napiszesz bestseller? Kto wie? Na razie twój tekst bynajmniej tego nie zapowiada.
Zupełnie inne zdanie na temat mojego sposoby tworzenia dialogów słyszałem od osób, którym bardziej bym zaufał, w kwestii znawstwa literatury.
Na pewno tekst powinien przejść jeszcze redakcyjną polerkę. Lecz twoje a priori negatywne nastawienie zaskoczyło mnie. Mam już na koncie wydaną powieść - także tworzoną metodą paradokumentu, opisującą historię kilkudziesięciu lat i bardzo korzystne jej recenzje, a nawet zachwyty. Jeśli chcesz to na prywatną pocztę mogę Ci wysłać jej recenzje pisane przez niekwestionowane autorytety.
Pozdrawiam.

Dzięki Twoim krytycznym uwagom, Przemirze, uzupełniłem powyższy tekst o odniesienia do materiałów dokumentalnych.
Dziękuję za tę celną krytykę.
Dalej jednak twierdzę, że totalne oskarżenie o chaos jest krywdzące, bo odnosisz się do fragmentu wyrwanego z kontekstu.
A fakt krytyki moich dialogów? Cóż, nie trafiłem w Twoje poczucie humoru - lub czytałeś w nastroju nie sprzyjającym odbiorowi na właściwej fali(?). (Degstibus non disputandum est).
Teraz nie mam czasu, ale obiecuję jeszcze raz przeczytać "W Gdańsku 1971" i rzetelniej się ustosunkować do fragmentu.

Pozdrawiam ,Kj

Dzięki Przemirze za informacje dotyczące Kapitału Marksa, naniosę poprawkę.

Pozdrawiam, Kj